Obelisk për ish të përndjekurit, disa socialistë ndalen edhe tek të mirat e diktatorit
Hapja e dosjeve të Sigurimit të Shtetit ishte gjëja më e guximshme që ka propozuar ndonjëherë parlamenti shqiptar, pas debatit disaorësh për viktimat e komunizmit. Kanë qenë të dy krahët e politikës që kanë propozuar hapjen e dosjeve, por, ndërsa mazhoranca, me anë të deputetit Tritan Shehu, ka paraqitur në mënyrë institucionale kërkesën grupi i socialistëve nuk ka çuar asnjë shkresë zyrtare në drejtim të kryetares së Kuvendit për kërkesën e hapjes së dosjeve në Shqipëri (ka patur, për hir të së vërtetës, vetëm një shprehje kalimthi nga ish-kreu i Kuvendit, Namik Dokle) duke mbetur kështu, peng i së shkuarës së saj të trashëguar nga Partia e Punës, nga edhe lindi Partia Socialiste. Megjithatë, duke i marrë të mirëqena propozimet, në hartimin e projektrezolutës finale, Kuvendi ka patur mendimin që të shtohet pika e hapjes së dosjeve, duke u lënë topin përfaqësuesve të së majtës.
Përveç kësaj, është propozuar një obelisk në qendër të Tiranës dhe pikërisht tek vendi ku ngrihej busti i ish-diktatorit Hoxha, si dhe transparenca më e madhe për arkivat që kanë të bëjnë me të kaluarën e regjimit totalitar. Këto pika kanë qenë thelbi i atyre gjërave të reja që u pritën nga debati, ndërsa dëmshpërblimi i ish-të përndjekurve është kërkuar, më shumë si njohje e moralit të fitimtarit të betejës së gjatë që një pjesë dhe një shtresë e shoqërisë shqiptare ka bërë me diktaturën. Gjatë diskutimeve të djeshme në Kuvend kanë rënë në sy ato të socialistëve që, duke mbartur mëkatet e Partisë së Punës, ishin në pozicionin qesharak që nuk guxonin të dilnin kundër rezolutës europiane për antikomunizmin, por nga ana tjetër, përpiqeshin që të mos e lidhnin këtë zhvillim me të kaluarën në Shqipëri, por me kryeministrin Berisha, me insinuata të njëpasnjëshme për të. Megjithatë, as diskutimet e Kastriot Islamit që, kësaj radhe kishte lënë mënjanë thirrjet për thyerjen e kafkave, as diskutimi i Namik Dokles, që u mundua me bejte hoxhallarësh të shigjetonte kryeministrin dhe as diskutimi “i sinqertë” i Erion Braçes, që kërkoi falje karshi deputetit Ngjela për shkrimet e gazetës partiake që drejton, nuk mundën ta nxjerrin PS-në nga përgjegjësia të cilën e refuzoi ta marrë deri në fund, duke mos mundur të jetë iniciatore e projektrezolutës, por vetëm pritëse se çfarë do të servirte shumica që ata ta miratonin apo hidhnin poshtë, sipas rastit. E majta, e detyruar të gjendej në sallë, nga sytë e opinionit publik, u përpoq të dukej e pakompleksuar nga e kaluara, por nuk ia doli, pasi figura të tilla si Ruçi, etj, që janë akuzuar drejtpërdrejt për genocid, nuk shfaqën ndonjë pendesë të madhe e nuk u distancuan nga veprimet e tyre jo shumë të largëta. Përshtypje në sallë ka bërë fjalimi i deputetit të mazhorancës Ferdinand Xhaferri, që ka kërkuar distancim, së pari, prej socialistëve, prej epokës hoxhiste, gjë që nuk e kanë bërë dot deri më sot, si dhe më pas dënimin e këtyre krimeve nga PS e angazhimin përballë opinionit qytetar e votuesve, se nuk do të ndodhin më krime të tilla si ato të së shkuarës. Sipas tij, arsyeja që çoi gjithë Europën në një diskutim të tillë, janë shenjat e rikthimit të mundshëm të të majtëve shqiptarë dhe të vendeve të tjera, tek praktikat e dhunshme totalitare, pasi ata ende nuk kanë dhënë garanci se nuk do të lejojnë me koshiencë të ndodhin gjëra monstruoze si ato të viteve të regjimit komunist. Sipas zhvillimeve deri në orët e vona të seancës së djeshme plenare, grupi i PS-së ka nxjerrë jo pak probleme për konstituimin e grupit të deputetëve nga çdo forcë politike që do të hartonte rezolutën përfundimtare, që dënon krimet e komunizmit. Pavarësisht se diskutimi i djeshëm i Kuvendit u përqendrua më shumë në anën propagandistike të argumenteve dhe kundërargumenteve, ajo që ndodhi mbrëmë në sallën e tij, nuk ishte veçse fillimi i zgjidhjes së problemeve që shqiptarët kanë me mentalitetin e tyre, për të ndryshuar të kaluarën e errët dhe për të pranuar me konsensus, shtresën e ish-të përndjekurve dhe për ta integruar atë në jetën shoqërore, duke dhënë garanci se askush nuk do të guxojë të ushtrojë tmerre pa fund mbi njerëzit e vendit të vet, por as mbi njerëz të kombeve të tjera, në emër të ideologjive apo praktikave diktatoriale.
Kleves Bitro
Gazeta 55
Krijoni Kontakt