“Muslimanët në Ballkan - realiteti dhe e ardhmja”

[~Geri~]

Zhvillohet në Tiranë konferenca ndërkombëtare




“Muslimanët në Ballkan - realiteti dhe e ardhmja”

Ditën e shtunë, më datë 2 shtator 2006, në mjediset e Hotel Tirana International u zhvillua konferenca ndërkombëtare me temë “Muslimanët në Ballkan - realiteti dhe e ardhmja”. Kjo konferencë kishte për qëllim të hapte horizonte të reja në trajtimin e çështjeve kulturore, sociale, integruese dhe ekonomike të muslimanëve ballkanas, diskutimin e këtyre tematikave nga specialistë të fushave përkatëse, gjetja e zgjidhjeve të tyre dhe hedhja e propozimeve për bashkëpunim ose analizë e studim më të thelluar të këtyre çështjeve.

Konferenca “Muslimanët në Ballkan - realiteti dhe e ardhmja” u organizua nga Instituti Shqiptar i Mendimit dhe i Qytetërimit Islam në bashkëpunim me Qendrën për Bashkëpunim Ndërkombëtar. Në këtë konferencë ishin ftuar studiues, drejtues institucionesh dhe përfaqësues nga vendet ballkanike për të bërë një paraqitje sa më konkrete të gjendjes sociale, ekonomike dhe kulturore të muslimanëve ballkanas. Në konferencë merrnin pjesë studiues nga Shqipëria, Kosova, Maqedonia, Sanxhaku, Bosnja dhe Mali i Zi, përfaqësues të institucioneve fetare, shkencore dhe kulturore, përfaqësues të komuniteteve fetare në vend, përfaqësues të trupit diplomatik, studentë të interesuar dhe të ftuar të tjerë.

Për të ndjekur punimet e konferencës kishte ardhur posaçërisht edhe një delegacion nga Kuvajti, i kryesuar nga kryetari i Komisionit për të Drejtat e Njeriut në Parlamentin e Kuvajtit, dr. Uelid El-Tabtabai. Në përbërje të këtij delegacioni kishte pedagogë dhe studiues.

Konferenca i nisi punimet me fjalët përshëndetëse nga ana e organizatorëve dhe mysafirëve ku, ndër të cilat, përmendim fjalët përshëndetëse të dr. Ramiz Zekaj, drejtor i Institutit Shqiptar të Mendimit dhe të Qytetërimit Islam; prof.Ylli Popës, kryetar i Akademisë së Shkencave të Republikës së Shqipërisë; Haxhi Dede Reshat Bardhi, Kryegjyshi Botëror i Bektashinjve; z. Nexhat Gjuzi, përfaqësues i Komitetit Shtetëror të Kulteve; z. Mevlud Dudiç, dekan i fakultetit të Shkencave Islame në Sanxhak dhe studiuesi dhe poeti boshnjak Ferid Muhiç.

Më tej, pas koktejit të organizuar në ambientet e Hotel Tirana International, konferenca i zhvilloi punimet në katër seanca, si më poshtë vijon:

Seanca e parë:

Ceshtjet kulturore të muslimanëve në Ballkan

Drejtues të seancës: Dr. Isa El Unezi, Mr. Elez Ismaili

Temat e trajtuara:

1. Promovimi i diversitetit kulturor si përgjigje ndaj izolacionizmit. (Alban Bala).

2. Islami si urë lidhëse midis kulturave në Ballkan. (Dr. Ramiz Zekaj)

3. Zhvillimi kulturor dhe shkencor në trevat shqiptare në Ballkan. (Prof. Dr. Ruzhdije Qafmolla)

4. Roli i OJQ-ve në njohjen dhe përhapjen e kulturës islame në Ballkan pas viti 1990 (Mr. Azem Xheladini).

5. Identiteti islam i shqiptarëve: mit apo realitet. (Ermal Bega).



Seanca e dytë:

اështjet integruese të muslimanëve në Ballkan



Drejtues të seancës: Dr. Hysamedin Feraj, Mevlud Dudiç

Temat e trajtuara:

1. Rëndësia e marrëdhënieve islamo-ballkanase. (Dr. Uelid Tabtabai).

2. E ardhmja e shqiptarëve në Ballkan në kuadër të ngjarjeve rajonale e ndërkombëtare. (Abdi Baleta).

3. Bashkëpunimi ndërfetar dhe ndërnacional rrugë drejt integrimit (Prof. As. Dr. Arian Kadiu).

4. Origjinaliteti i marrëdhënieve të muslimanëve në Ballkan. (Abdurrahman Xhumejan).

5. Pak nga historia e dhimbshme e shqiptarëve dhe e boshnjakëve në Ballkan dhe integrimi i tyre në Europë. (Dr. Ibrahim Gashi)

6. Ballkani: dhimbje dhe shpresë. (Dr. Gazi Shemmeri).



Seanca e tretë:

اështjet sociale e arsimore të muslimanëve në Ballkan



Drejtues të seancës: Dr. Uelid Tabtabai, Bedri Telegrafi

Temat e trajtuara:

1. Inkorporimi i mësim-besimit nëpër shkolla, domosdoshmëri e kohës dhe akt human. (Mr. Elez Ismaili).

2. Realiteti social i muslimanëve në Ballkan, trajtimi i çështjes së muslimanëve në Maqedoni. (Gafurr Zharku).

3. Të njohim specifikat tona edhe në edukim, duke afirmuar vlera. (Prof. Dr. Musa Kraja).

4. Realiteti social i muslimanëve ballkanas, gjendja në Kosovë. (Ekrem Abdiu).





Seanca e katërt:

اështjet ekonomike të muslimanëve në Ballkan



Drejtues të seancës: Dr. Khalil Al-Zirr, Kreshnik Osmani

Temat e trajtuara:

1. Vakëfet në Ballkan dhe roli i tyre në proceset ekonomike. (Mevlud Dudiç).

2. Administrimi dhe menaxhimi i potencialeve njerëzore çon përpara zhvillimin ekonomik të muslimanëve në Ballkan. (Muhamed Fuhejd El-Axhmi).

3. Marrëdhëniet ekonomike – Fusha e bashkëpunimit dhe e tolerancës midis besimeve (Dr. Myslym Hotova).

4. Ekonomia islame dje dhe sot. (Arben Ramkaj).

5. Fushat e investimeve në dobi të Islamit në Shqipëri. (Murteza Bode).



Në përfundim seancave u mblodhën të gjithë kumtuesit dhe pjesëmarrësit dhe diskutuan për ecurinë e konferencës, u nxorën konkluzionet përkatëse dhe u bënë propozime për vendosjen e një bashkëpunimi, në mënyrë që temat dhe problemet e trajtuara në konferencën “Muslimanët në Ballkan: realiteti dhe e ardhmja” të preken më nga afër nga të gjithë muslimanët ballkanas dhe më gjerë.

Në këtë konferencë u mbajtën gjithsej 21 kumtesa si dhe u zhvilluan në çdo seancë diskutime nga të pranishmit rreth temave përkatëse.

Kumtesat e mbajtura në katër seancat analizuan problemet e Islamit në Ballkan vështruar në kuadrin historik, kulturor, arsimor, social dhe ekonomik.

Konkluzioni kryesor i konferencës ishte se Islami në Ballkan, i përfaqësuar vullnetarisht nga një pjesë e popullsisë së këtij rajoni dhe duke u mbështetur në parimet e shëndosha të këtij besimi në Kuranin Famëlartë e në porositë e Profetit Muhamed (a.s.), ka luajtur rol progresiv në jetën e asaj pjese të popullsisë që u përfshi në Islam si rregullator në jetën e individit familjar dhe në shoqëritë me përkatësi islame.



Gjithashtu në fund u bënë propozime që aktivitete të tilla të zhvillohet edhe në të ardhmen dhe në vende të ndryshme të rajonit ballkanik.

[~Geri~]

Fjala përshëndetëse në emër të organizatorëve në konferencën

“Muslimanët në Ballkan – realiteti dhe e ardhmja”





I nderuar prof. Ylli Popa – Kryetar i Akademisë së Shkencave të Shqipërisë

I nderuar Haxhi Dede Reshat Bardhi – Kryegjyshi Botëror Bektashian

I nderuar z. Nexhat Gjuzi – Përfaqësues i Komitetit Shtetëror të Kulteve

I nderuar dr. Uelid El-Tabtabai – kryetar i Komisionit të të Drejtave të Njeriut në Parlamentin e Kuvajtit

Të nderuar zotërinj deputetë dhe përfaqësues të trupit diplomatik

Të nderuar pjesëmarrës



Më lejoni që në emër të organizatorëve të këtij takimi t’ju uroj mirëseardhjen dhe t’ju falënderoj për pjesëmarrjen në konferencën “Muslimanët në Ballkan – realiteti dhe e ardhmja”.

Problemi që ka për objekt kjo konferencë është i shumanshëm, pasi ai ka karakter shkencor, historik, fetar, kulturor, social dhe polemik. Instituti Shqiptar i Mendimit dhe i Qytetërimit Islam dhe Qendra e Bashkëpunimit Ndërkombëtar, nën kujdesin e të cilave zhvillohet kjo konferencë, mirëpret çdo mendim që hap një perspektivë, çdo nismë që bëhet burim i zbardhjes së fakteve të reja, çdo ide që shtron një plan për të zgjidhur një enigmë.

Temat që do të trajtohen sot në këtë auditor lidhet ngushtë me zhvillimet historike, kulturore, sociale e ekonomike të popujve ballkanikë, të pasqyruara me mjaft të dhëna shkencore, konceptime kohore, rrethanore etj.

Deri sot janë mbajtur shumë konferenca, janë bërë shumë studime dhe janë shkruar shumë libra për Islamin në Ballkan, por kjo tematikë meriton ende një vëmendje më të hollësishme. Kontributet e muslimanëve në kulturën ballkanike zënë fill me pranimin e Islamit nga popujt e këtij rajoni, me të dhënat dokumentare të përhapjes së tij, me pengesat e hasura gjatë kohëve, me nevojën e zbulimit të shumë të dhënave faktike, të cilat hedhin dritë edhe më shumë mbi këtë çështje.

Institucionet që përfaqësojnë muslimanët në Ballkan kanë dhënë dhe vazhdojnë të japin kontribute të çmuara në një sërë fushash sociale, kulturore, edukative etj. Gjatë veprimtarisë së tyre ato kanë patur disa arritje dhe kanë lënë gjurmë gjatë shekujve.

Janë krijuar biblioteka me vlera të veçanta, ku janë ruajtur dorëshkrime me vlera të rralla, të cilat kanë lidhje me trashëgiminë ballkanike, si pjesë e trashëgimisë kulturore botërore.

Popujt që i përkasin fesë islame në Ballkan, në vazhdimësi kanë pasur lidhje midis tyre gjatë historisë, gjë e cila u ka mundësuar atyre që shpeshherë të funksionojnë si një grupim shoqëror që i bashkon i njëjti koncept mbi botën dhe të njëjtat parime thelbësore. Në kushtet e një shoqërie moderne, bashkëkohore dhe integruese, Islami në Ballkan përpiqet të jetë palë në proceset integruese me vizione që e ndihmojnë këtë proces duke u bazuar në Kuranin Famëlartë, në hadithet e Profetit Muhamed (a.s.), si edhe në veprat e dijetarëve islamë.

Besimi islam në Ballkan nuk kufizohet thjesht në rolin e tij si religjion, por edhe si moral, si mënyrë jetese, si art e veçanërisht si kulturë që përbën një aspekt vlerash në trojet e shumë shteteve ballkanike dhe më gjerë.

ثshtë e kuptushme se konsideratat dhe vlerësimet për një besim i përcillen një komuniteti njerëzish dhe mbeten kurdoherë mesazhe që kontribuojnë në dobi të njerëzimit. Besimi islam, në parim dhe praktikë, vepron në përputhje me vlerat universale të shoqërisë njerëzore.

Islami është frymë filozofike e humane që dënon dhunën e terrorin dhe nxit zhvillimet, kulturën dhe dijet. E mbi të gjitha Islami ka shërbyer dhe shërben si rregullator i jetës së individit, familjes dhe shoqërisë. Prandaj kultura islame do të jetë në vazhdimësi forcë bashkuese midis popujve ballkanikë e mirëkuptimi me fqinjët e banorët e tjerë të rajonit.

Në kushtet kur dje Ballkani ishte “fuçi baruti” e Evropës dhe sot përpjekjet për demokraci kanë sjellë edhe shpërthimin e nacionalizmave e ngjasimit me një det të trazuar, ndihet nevoja e puhizave dhe flladeve për freskimin e gjithë rajonit.

Historia e besimit islam, si kudo në botë, edhe në Ballkan, na jep mësimin e madh se dijet vijnë nga popujt e ditur, kulturat dhe qytetërimet vijnë nga vendet e kulturave të qytetëruara. اdo përpjekje për t’u afirmuar me rrugë e me mjete të tjera është e destinuar të dështojë. Kohët, gjithnjë e më shumë, po dëshmojnë se perspektivat dhe epërsitë u takojnë atyre popujve që arrijnë epërsi në vlerat dhe nivelet e kulturave.

Shpreh bindjen se kjo konferencë mbahet në një kohë të volitshme e do të shërbejë si mesazh i harmonisë së popujve të Ballkanit, pavarësisht përkatësive fetare dhe afrimit të shteteve të rajonit, pavarësisht ndasive territoriale dhe etnokulturore.



I uroj konferencës suksese dhe punime të mbara

Faleminderit



Tiranë, 2 shtator 2006.

[~Geri~]

FANTAZMA E RIKONKUISTES VERTITET NE BALLKAN

(Më 2 shtator 2006 në Tiranë u mbajt një konferencë me
temën “Myslimanët në Ballkan: realiteti dhe e ardhmja”.
Konferenca u organizua nga Instituti Shqiptar i Mendimit
dhe Qytetërimit Islam dhe Qendra Ndërkombëtare për
Bashkëpunim, në bashkëpunim me përfaqësues mekanizmash
islame nga Kuvajti e Katari. Ishin të pranishëm dhe
mbajtën përshëndetje e ligjërata deputetë e personalitete
nga këto dy shtete arabe, si dhe të ftuar nga Bosnja,
Sanxhaku, Kosova, Maqedonia e diaspora shqiptare. Në
punimet e dy seksioneve të konferencës u mbajtën një numër
i madh kumtesash. Ndër këto ishte dhe kumtesa e mëposhtëme
e mbajtur nga Abdi Baleta rreth temës së veçantë “E ardhmja
e myslimanëve ballkanas në kuadër të ngjarjeve rajonale e
ndërkombëtare”, tekstin e të cilës po e japim të plotë për
lexuesit)

Të nderuar pjesëmarrës,

Falenderoj organizuesit e kësaj konference të rëndësishme
për ftesën që të mbaj një ligjëratë rreth temës “Myslimanët
në Ballkan, realiteti dhe e ardhmja”. Të ardhmen e
myslimanëve në Ballkan, sikurse të ardhmen e çdo gjëje
tjetër në gjithësi e di vetëm Allahu. Ne njerëzve na mbetet
të njohim sa më saktë të shkuarën, të vlerësojmë sa më
drejt zhvillimet e sotme, që kështu të mund të bëjmë atë që
na takon, ndonjë punë të mirë e veprim të dobishëm për të
ardhmen.
Në përputhje me profilin tim profesional, si specialist i
së drejtës dhe marrëdhënieve ndërkombëtare, do të
përqendrohem në një çështje të veçantë të programit të
kësaj konference “E ardhmja e myslimanëve ballkanas në
kuadër të ngjarjeve rajonale dhe ndërkombëtare”. Përvoja e
punës për përpilimin e një libri të sapo botuar me titull:
“Përballjet me islamofobinë” më bën të them se një temë e
tillë vetëm sa mund të gërvishtet në një ligjëratë. Nga sa
kam mundur të mësoj për të shkuarën dhe të vëzhgoj mbi
zhvillimet e tanishme e them pa ngurrim dhe me njëfarë
dëshpërimi se gjendja e sotme e myslimanëve në Ballkan
është tejet e vështirë, e pasigurt, e rrezikuar dhe me
shumë pikëpyetje. Për të bërë arsyetime të tilla nuk më
shtyn ndonjë prirje për pesimizëm, por janë analizat e
thelluara që kam gjetur tek shumë studiues seriozë e të
ndershëm perëndimorë që më shtyjnë të shprehem kështu për
rrjedhojat e zhvillimeve botërore, evropiane, ballkanike
dhe shqiptare mbi gjendjen e myslimanëve.
Trojet ballkanike ku shumica e popullsisë është myslimane
Bosnje Hercegovina, Kosova, Shqipëria, Shqipëria Lindore
janë quajtur nga studiuesit perëndimorë edhe si “Evropa
myslimane, ku Islami ka qenë gjithnjë në mbrojtje, e jo në
sulm, në fakt në tërheqje gjatë shekujsh dhe ku myslimanët
nuk ka të ngjarë të japin ndonjë kontribut në jetën e
përgjithshme të Islamit, por ku Islami mund të bëhet aktiv
nën ndikimet që vijnë nga pjesë të tjera të Botës”.
Ky “shqetësim” përmendet nëpër libra edhe si faktor kryesor
që nxiti Vatikanin të tregohej i interesuar të bëhej aktiv
gjatë viteve të luftës në Bosnje dhe më pas në Kosovë. Me
spekulimin se vatrat myslimane në Ballkan do të përdoreshin
nga fondamentalizmi islamik kundër Evropës së krishterë,
serbët janë përpjekur të përligjnin agresionet e tyre në
Bosnje dhe në Kosovë e të fitonin simpati e mbështetje nga
Perëndimi për gjenocidin e tyre.
Ballkani njihet e përmendet si një nga tri zonat ku kanë
bashkëjetuar më shumë në paqe dhe në harmoni myslimanët, të
krishterët dhe hebrenjtë, por që njëkohësisht gjatë
historisë së ballafaqimit 1400-vjeçar midis Islamit dhe
Krishterimit, janë bërë edhe shesh kryesor betejash, shesh
kryqëzatash dhe objekt i rikonkuistës së krishterë. Këto
tri zona janë Levanti, Gadishulli Iberik dhe Ballkani.
Sot Ballkani ka mbetur e vetmja zonë ku problemi shtrohet
ende frikshëm për myslimanët: nëse Islami do të mbijetojë
edhe këtu apo do të zhduket, siç ka ndodhur në gadishullin
iberik gjatë rikonkuistës spanjolle para 500 vjetësh, ku
nuk ka më Islam. Në Levant kryqëzatat dështuan dhe nuk u bë
një rikonkuistë e plotë e tipit spanjoll para 8-9 shekujsh.
Gjenerali francez Henri Guro në vitin 1920, kur shkoi tek
varri i Saladinit, ngadhënjimtarit mbi kryqëzatat dhe
çliruesit të Jerusalemit, shqiptoi fjalët: “Saladin ne u
rikthyem. Prania ime këtu vulos fitoren e kryqit mbi
gjysmëhënën”. Por tani, pas gati një shekulli, edhe pse
Jerusalemi është sërish i pushtuar, këtë radhë nga shteti
hebre i Izraelit i krijuar më 1948, fjalët e gjeneralit
francez mbeten vetëm një mburrje që dëshmon se fryma e
kryqëzatave dhe rikonkuistës, edhe pse nuk është zhdukur
mund të quhet përfundimisht e dështuar në Levant.
Kurse në Ballkan gjërat duhen parë më ndryshe, me më shumë
shqetësim dhe frikë për të ardhmen e myslimanizmit.
Studiuesi britanik Endrju Uitkroft, në një libër të tij mbi
historinë e ballafaqimeve të Krishterimit me Islamin nga
viti 638 deri në vitin 2000 na kujton se “lufta me Islamin
në Ballkan, në trupin e vet Evropës, u bë më e dhunshme, se
në secilin nga përleshjet e mëparshme ... Ballkani u bë
skena ku luhej akti final i përleshjes së Evropës së
krishterë me Islamin, për një kryqëzatë të fundit. Për fat
të keq pasojat e tejzgjatura të këtij antagonizmi kanë
vazhduar edhe pas shkatërrimit të Perandorisë Osmane”.
Sipas këtij autori: “në Ballkan rizgjimi i ideve të largëta
shërbeu si zjarrvënie për mizoritë e shekulli XX”, ku
natyrisht më shumë bien në sy mizoritë gjatë gjenocidit
kundër myslimanëve të Bosnjës dhe të Kosovës në dekadën e
fundit të këtij shekulli.
Përçuesit e rrymës islamofobe në mendimin dhe propagandën
shqiptare kanë një prirje të çuditshme që luftën agresive
të serbëve kundër boshnjakëve myslimanë ta paraqesin si
luftë vetëm për motive fetare, duke mohuar kështu
padrejtësisht se ajo ishte në radhë të parë rrjedhojë e
synimeve gjeopolitike të Serbisë. Kurse lidhur me
agresionin e Serbisë në Kosovë, po këta përçues të
islamofobisë shprehen se ishte veprim i diktuar vetëm nga
gjeopolitika dhe përpiqen ta mohojnë atë përmasë fetare që
kishte ky agresion. Kjo bëhet për të krijuar idenë e gabuar
dhe mashtruese se ballafaqimet historike dhe aktuale të
shqiptarëve me fqinjët armiqësorë nuk kanë fare përmasë
fetare, por janë vetëm rrjedhojë e përplasjeve
gjeopolitike. Me këtë duan të mohojnë faktin që islamizimi
i shqiptarëve u ka sjellë dobi në përballjet e tyre me
fqinjët e krishterë. Ndërsa zonja e nderuar Medlin
Ollbrajt, që drejtonte diplomacinë amerikane në kulmin e
ndërhyrjes perëndimore kundër gjenocidit serb në Kosovë,
vëren shumë saktë se: “Farërat e konfliktit në Kosovë,
ashtu si në luftërat që shpërthyen pas shpërbërjes së
Jugosllavisë, ishin mbjellë në historinë fetare të
rajonit”. Rrjedhimisht, pa ditur, pa mbajtur parasysh edhe
historinë dhe trashëgiminë fetare në Ballkan, nuk mund të
bëhet politikë e dobishme kombëtare për shqiptarët, as për
myslimanët në tërësi.
Myslimanët ballkanas, që do të thotë kryesisht boshnjakët
dhe shqiptarët, vazhdojnë të mbeten në pozita mbrojtjeje,
sepse janë të sulmuar dhe të kërcënuar nga të tjerët në
Ballkan dhe nga jashtë tij. Këta myslimanë kanë mbetur si
ishuj në një det të krishterë, janë pjesa më e izoluar e
Ummetit mysliman, ose po të themi me terma më laikë, pjesa
më e shkëputur nga bota myslimane, pra një objektiv më i
zbuluar dhe më i lehtë për t’u goditur nga çdo strategji
sulmuese kryqëzatare e rikonkuistadore antimyslimane.
Po a ekziston në kohën tonë ndonjë strategji e tillë,
viktimë e së cilës mund të bien në radhë të parë myslimanët
e Ballkanit që janë në pjesën më periferike të Islamit, në
vijën e ballafaqimit e të përplasjes më të drejtpërdrejtë ,
që janë më të dobëtit dhe më të pambrojturit midis Ummetit
mysliman? Një strategji e tillë ka ekzistuar gjithnjë,
ekziston dhe tani, madje po merr karakter më të acaruar për
shkak të ballafaqimeve globale në marrëdhëniet
ndërkombëtare. Këtë na e vërteton edhe fakti që edhe pas
ndërhyrjes ushtarake të NATO-s në Kosovë në vitin 1999,
çështja e realizimit të të drejtave të shqiptarëve të
Kosovës dhe të kombit shqiptar në tërësi trajtohet ende në
mënyrë të çuditshme, shumë më ndryshe nga sa përcaktojnë
parimet dhe normat e së drejtës ndërkombëtare, praktikat
dhe precedentët e realizimit të vetëvendosjes së popujve
dhe të zgjidhjeve së çështjeve kombëtare në marrëdhëniet
ndërkombëtare. Ende ka vend për shumë dyshime se shqiptarët
mund të diskriminohen edhe në këtë rast. Edhe çështja e
Bosnjës përmban ende dilema të hapura. Mund të shtohen
fakte të tjera që e bëjnë të besueshme se përkatësia fetare
e shqiptarëve në Islam herë pas here keqpërdoret në dëm të
shqiptarëve, ndonëse janë tejet të ekzagjeruara alarmet që
japin politikanë e propagandistë shqiptarë se shqiptarët do
të jenë gjithnjë të nëpërkëmbur, nuk do të pranohen në
Evropë, nuk do të mirëkuptohen nga Perëndimi deri ditën që
ata të vendosin të braktisin plotësisht Islamin dhe të
konvertohen në të krishterë.
Studiuesi Fred Hollidej kur është përpjekur të gjejë
përgjigjen më të saktë rreth dilemës: “Islami dhe
Perëndimi: kërcënim Islam apo kërcënim ndaj Islamit?” ka
theksuar: “Janë të pakta, nëse ka, ato çështje në
marrëdhëniet ndërkombëtare që kanë prodhuar kaq shumë mite
sa çështjet e të ashtuquajturit kërcënim islamik”. Për
arsyet që u përmendën më lart nuk duhet të ketë vend për
dilema të tilla në rastin e Ballkanit, sepse këtu është
fare e qartë që nuk ekziston asnjë premisë për krijimin e
ndonjë rreziku islamik. Një rrezik të tillë nuk kanë
mundësi ta krijojnë as boshnjakët dhe as shqiptarët. Por
janë të shumtë faktorët që krijojnë rrezik real për Islamin
dhe që i bëjnë shqiptarët dhe boshnjakët myslimanë të
mbeten të nëpërkëmbur dhe të kërcënuar nga të gjitha anët.
Nëse flasim për Islamin si besim dhe për myslimanët si
bashkësi fetare, atëherë duhet të themi se këta më të
rrezikuar se kudo janë në Shqipëri, madje janë më të
keqtrajtuar dhe më të fyer këtu se sa myslimanët në Bosnje,
Kosovë, Maqedoni. Myslimanët në Shqipëri janë edhe më të
ligështuarit në qëndresën e tyre. Kjo vjen nga që ata
gjenden nën trysni të veçantë, krahas faktorëve të
përgjithshëm që veprojnë negativisht kundër Islamit në
Ballkan, në Shqipëri veprojnë edhe disa faktorë negativë
specifikë. Në Shqipëri nuk ka pasur dhe nuk ka përse të
ketë islamofobi, por pikërisht këto dy dekadat e fundit
vihet re një përhapje e shfrenuar e një islamofobie të
importuar nga vende fqinje dhe nga Perëndimi. Gjatë 15
viteve që ndajnë shqiptarët nga shembja e diktaturës
komuniste ç’ka shënoi rikthimin e lirisë së besimit dhe të
fesë shtypur dhunshëm nga ateizmi komunist, myslimanët
shqiptarë nuk i kanë gëzuar njësoj dhe në të njëjtën masë,
sikurse besimtarët e krishterë, mirësitë që solli ndryshimi
i bërë. Ka 15 vjet që besimtarët myslimanë shqiptarë
terrorizohen nga boritë e alarmit se Shqipëria dhe
shqiptarët po përpihen nga fondamentalizmi islamik, po bien
në rrjetat e terrorizmit islamik; se Shqipëria qenka vatër
e veprimtarive të Al-Kaedës dhe të Bin Ladenit; se në
Shqipëri po e marrka frerin nëpër këmbë një nacionalizëm
islamik, që paska në plan të shkatërrojë krishterimin e
fqinjëve dhe të Evropës, madje të rrethoka Serbinë me një
hark islamik në bashkëpunim me myslimanët e Bosnjës dhe nën
tutelën e vahabizmit saudit e të Ajatollahëve të Iranit.
Mjedise të fuqishme politike deri në majat më të larta të
pushtetit, pothuajse gjithë gazetat dhe mediat kryesore i
kanë fryrë pa pushim një histerie të papërmbajtur për të
tromaksur myslimanët shqiptarë dhe për të mpirë Islamin në
Shqipëri, duke krijuar artificialisht një psikozë frike se
mos shqiptarët akuzohen për fondamentalistë e terroristë
islamikë. Në Shqipërinë e sotme ka forca dhe mjete të
fuqishme që përpiqen të krijojnë për myslimanët një tmerr
akuzash siç krijonte inkuizicioni spanjoll për hebrenjtë,
myslimanët dhe katolikët e dyshimtë, që akuzoheshin për
herezi dhe heretikë.
Myslimanët shqiptarë po i trullosin me gjithfarë
teorizimesh absurde se feja islame qenka e huaj për ta,
qenka fe e pushtuesve, fe joburimore e shqiptarëve, se nuk
qenka e vërtetë që shumica e shqiptarëve janë bërë
ndonjëherë myslimanë, se edhe ata që e ndjejnë veten
myslimanë në fakt qenkan kriptomuslimanë , pasi në thelb, pa
e ditur as ata vetë qenkan të krishterë. Pa pikë turpi
myslimanëve shqiptarë u kërkohet si myslimanëve dhe
hebrenjve në Spanjën e inkuizicionit ta braktisin fenë e
tyre që të kthehen në fenë e vërtetë të të parëve,
përndryshe do ta kenë punën pisk, do të izolohen, nuk do të
modernizohen, do të braktisen nga qytetërimi dhe përparimi
europian. Tellallët e islamofobisë me sharlatanizëm e kanë
shpallur Islamin deri fe të poshtërimit njerëzor, kanë
hedhur në qarkullim libra e shkrime fyes e shpifës se në
Shqipëri kultivohet islamofashizmi, antisemitizmi islamik
me bazë kuranore, se komunizmi në Shqipëri ka qenë më i
egri, pasi ishte komunizëm i kultivuar në terren islamik.
Pa pikë turpi myslimanëve shqiptarë u kërkohet me kërcënim
të konvertohen në të krishterë. Puna ka shkuar deri atje sa
këtë konvertim ta shpallin si fait accompli drejtuesit më
të lartë shtetëror që kanë shpallur se do të përmbysin 555
vjet histori të shqiptarëve, i quajnë myslimanët shqiptarë
myslimanë europianë, dmth myslimanë të kryqit, dhe madje po
përgatisin që këtë ta sanksionojnë duke i detyruar
myslimanët shqiptarë që edhe letrën e njoftimit ta marrin
me figura shenjtorësh katolikë të stampuar. Ka 15 vjet që
zbatohet një program pune që zëri më i autorizuar i
inteligjencës shqiptare ia kërkoi kryetarit të fundit
komunist të Shqipërisë, për ta shpallur si të mirëqenë
ndalimin e fesë islame në Shqipëri, edhe pasi të rivendosej
liria e besimit për katolikët dhe ortodoksët. Në Shqipëri
vihen në qarkullim deri libra provokues me tituj provokues
antiislamë dhe shpallet krijimi i Lëvizjes për Rikonkuistën
Shqiptare. Lista e fakteve të tilla mund të zgjatet shumë
më tepër. Këtë zell islamofob krejt të veçantë nuk mundi ta
ftohte as qëndrimi i urtë që mbajti diplomacia perëndimore
në fillim të vitit 2006 kur nëpërmjet ministrit të jashtëm
të Spanjës, kryetarit të Komisionit të Bashkimit Evropian
dhe vëllait të presidentit amerikan deklaruan publikisht se
e njohin Shqipërinë si vend ku 80% e popullsisë është e
besimit islam dhe bënë deklarata që Islami në Shqipëri dhe
praninë e Shqipërisë në Konferencën e Vendeve Islamike e
trajtonin si vlera evropiane. E megjithatë, edhe pas kësaj
nuk është ndërprerë histeria e islamofobisë shqiptare për
të kërkuar daljen e Shqipërisë nga Konferenca e Vendeve
Islamike.
Pushtetarët më të lartë të Shqipërisë edhe kur hiqen se po
nxjerrin në pah para Botës vlerat e harmonisë dhe të
tolerancës ndërfetare që ekziston midis shqiptarëve e bëjnë
këtë në një sfond idesh dhe veprimesh të tyre islamofobe,
shtrembërojnë të vërtetat dhe i lënë punët e organizimit të
veprimtarive për harmoninë fetare në duar politikanësh dhe
intelektualësh që njihen botërisht për islamofobinë e tyre
të theksuar. Kohët e fundit pikërisht intelektualë të tillë
kanë hedhur edhe tezën e marrë se harmonia fetare në
Shqipëri qenka si një ndërtesë e vjetruar që paska nevojë
për një riparim të madh, ç’ka nënkupton se ata synojnë të
prishin edhe ato vlera të mëdha që janë krijuar në Shqipëri
në fushën e harmonisë fetare vetëm që të krijojnë raste të
reja për sulme kundër myslimanëve dhe myslimanizmit.
Të gjithë këta faktorë negativë bëhen edhe më veprues për
shkak të zhvillimeve ndërkombëtare. Islami sot më shumë se
kurrë është vendosur në qendër të jetës dhe të
marrëdhënieve ndërkombëtare dhe po trajtohet si poli tjetër
në ballafaqimet gjeopolitike e fetare në botë. Për shumë
forca politike, fetare e shoqërore, për shtete dhe qeveri
Islami sot është armiku, edhe pse këtë nuk e pohojnë
gjithnjë hapur protagonistët e antimyslimanizmit të
krishterë në Perëndim. Por shenjat janë të qarta se
islamofobia në ditët tona ka marrë përmasa dhe ngjyrime
shumë më të theksuara si dukuri politike dhe ideologjike,
edhe pse ballafaqimet fetare në realitet nuk krijojnë
acarime dhe dogmat e ritualet fetare nuk çojnë në përplasje
sa çon politika dhe teologjia. Kjo pasqyrohet sidomos në
zinxhirin e zëvendësimeve të armikut kryesor që ka bërë
liberal demokracia perëndimore duke kaluar nga fashizmi tek
komunizmi dhe tani tek fondamentalizmi islamik dhe pas 11
shtatorit 2001 tek terrorizmi islamik dhe xhihadizmi.
Pas fitores mbi fashizmin si armik i demokracisë u
përcaktua komunizmi dhe konflikti botëror mori karakter
ideologjik. Me përfundimin e Luftës së Ftohtë (që e disa e
quajnë Lufta e Tretë Botërore) që shënoi një disfatë për
komunizmin, menjëherë filluan kërkimet për të gjetur
armikun e ri. Dhe ky armik u gjet tek Islami dhe
myslimanizmi, ç’ka u pasqyrua menjëherë në teorinë e
përplasjeve të qytetërimeve. Fondamentalizmi islamik u bë
armiku i ri. Ngjarjet tragjike të 11 shtatorit 2001 sollën
tezat mbi islamofashizmin dhe parullat për një koalicion të
ri botëror si ai kundër fashizmit gjatë Luftës së Dytë
Botërore. Tani vonë njëri nga propaganduesit më të zellshëm
të tezës së islamofashizmit, politologu amerikan Frensis
Fukujama, po përpiqet ta ngushtojë edhe më portretin e
armikut kryesor duke shpallur si të tillë vetëm
xhihadizmin.
Spekulimet me fjalën dhe konceptin e Xhihadit janë të
shumta në botë dhe janë tepër bajate edhe këtu në Shqipëri.
Megjithatë, përpunuesit e mendimit politik në shërbim të
forcave islamofobe nuk e fshehin se shqetësimi i tyre më i
madh tashmë nuk është për të përballuar Xhihadin Islamik,
por për të kaluar në një sulm të ri kundër Islamit, për të
nxitur luftën në zemër të botës islamike.
“Nga Xhihadi në Fitna” e ka titulluar një leksion të tij
islamologu francez Zhil Kepel, që shpjegon se si përpjekjet
e Perëndimit të krishterë sot synojnë që ta luftojnë
Islamin duke i vënë myslimanët të përleshen me
njëri-tjetrin. Për kontradiktat dhe luftërat e brendshme në
botën myslimane ka shkruar mjaft edhe politologu amerikan
Samuel Hantington. Shembuj konkretë të një strategjie të
tillë i shohim qartë në Afganistan, Irak madje edhe në
rastin e luftës së fundit të Izraelit kundër Hesbollahut që
synonte të shkaktonte në Liban të njëjtën gjë. Por shenja
të qarta të përpjekjeve për ta shkatërruar Islamin në
Ballkan nëpërmjet kësaj që Kepel e quan “Fitna” kemi edhe
ne në Shqipëri. Islamofobia shqiptare ka vite me radhë që
përpiqet të mpijë vullnetin e myslimanëve për të mbrojtur
politikisht Islamin dhe nxit kontradikta artificiale midis
vetë myslimanëve shqiptarë për të dobësuar kompaktësinë e
tyre.
Janë pra shumë rrethana ndërkombëtare, ballkanike dhe
shqiptare që na shtyjnë të mendojmë se përpjekjet për
mbrojtjen e Islamit tek shqiptarët do të ndeshen në të
ardhmen në shumë pengesa.

[Drini_i_Zi]

Në Ballkan ka qenë dhe është e veshtirë të jetosh , pjesë e Europës në te cilën gjithcka të falet të jesh , por asesi musliman , në një Ballkan ku u derdh gjaku i muslimanëve , ku muslimanët u ndan në disa shtete , edhe pse ishin të një përkatesie etnike ( përkujto shqiptarët e boshnjakët). Në Ballkan në të cilin mund të hapësh një lokal prostitucioni e striptizi por asesi të ndërtosh nje xhami për tiu falur Allahut , në një Ballkan ku mund të shëtitesh gati lakuriq , por i/e mbuluar , ah keshtu do të jesh i çuditshëm ... Kur e mendoj të kaluarën me dëbime të muslimanëve , prishje të xhamive , plane sekrete per nxjerrje nga Islami dhe kur e shof se kemi mbijetuar , them , do te mbijetojm akoma si musliman

Drini i Zi