Puls

[mondishall]

Kafazë

Kafaz harruar hapur,
Liria është brenda,
zog i lodhur nga kënga

Kafaz i gjoksit,
Liria është brenda,
Këngë e lodhur nga brinja

Kafaz i këngës,
Liria është brenda
Tingull i lodhur nga fjala

Kafaz i fjalës,
Liria është brenda,
Shkronjë e lodhur nga pranga

Kafaz i shkronjës,
Liria është brenda,
Vizë e lodhur nga pena

Kafaz i vizës,
Liria është brenda,
Pikë e lodhur nga hiçi

Kafaz i hiçit,
Liria është brenda,
Bosh i lodhur nga pesha

Kafaz bosh harruar hapur,
Liria është brenda,
Pse të dalë?

kafazë sysh që hapen, mbyllen si dyer qelish, kapakë tualeti, krahë miqsh,
ku çdo gjë gjë gjen brenda, krimin, plehra, kryeveprën, errësirën, vrimën, dritën,
kafazë veshësh, që si dyer kishe, hapur rrinë për të gjithë; kafazë mitre,
kafazë kurthe, kafazë dashurie, kafazë hotel, kampe, shtretër, ekrane,
kafazë fjalësh e pamjesh, kafazë në kafazë, kyçur sekret, thesarë; kafka,
kapele, qiej, skafandra, helmeta, pallto, lëkure, kockash, mendimesh, jetësh

Kafazi im,
Unë jam brenda
Çelës në bravë
Kafazi im është dera...

YJOR! Mos prano me teper se kaq nga mua: Sapo kisha marre rrugen e largimit, u ndala ne "Kafazi im eshte dera". Tashme me rikthyet vetem tek kjo dere, qe me pelqen t'i trokas, per te pare cdo kete brenda saj. Faleminderit per kenaqesine e dhene. Me respekt mondishall.

[adidu]

Magji e kesaj jete qe fshihesh ne hidhesine e te kundertave,
Na lodh, e lodh pafundesisht me mundim te te rrembejme,
Here, here te embel te shijojme dhe mendojme se te gjetem,
Sakaq vrer stomaku i shpirtit na nxjerr.

Te drobitur e te hutuar nga hidhesia e embel dhe embelsia e hidhur,
Nje emer per ty magji e paarritur kerkojme.
Liri dikur ta vume emrin,
Te shpifur,
Te paafte per te te pranuar magjishmerine,
E percjelle,
Hidhur,
Embel,
nga ty.

Kur vdekjen ndjejme ngadale rremujshem ne trup e shpirt,
Te lumtur se magjine e jetes e emertuam liri,
Thjesht kuptuam se magjine e humbem dikur,
Ne diten qe e zevendesuam paaftesisht me emrin liri.

Ne emer te vdekjes lirine kuptojme,
Po aq sa ne emer te jetes ne piedestal e ngritem ne kurriz te magjise.
Liria tek e fundit qenka nje burg pa mure dhe hekura,
E jeta qe humbi ishte magji.

Magji qe na trembi me hidhesine,
na trembi me embelsine,
Na trembi me betejat e hidhesise me hidhesine,
Embelsise me embelsine,
Hidhesise me embelsine,
Embeslsise me hidhesine,
E si fole per te shpetuar krijuam lirine.

Kur humbet magjine,
Vdekja te shvlereson lirine,
Jeta lufton te kthehet tek magjia e humbur,
Vdekja te kujton se eshte me shume se vone.

Kur nuk arrite te jetosh magjine,
thjesht do lesh ne dore te vdekjes lirine.

[adidu]

yjor! Preferova me mire te shkruaj vargje ne vazhden e poezive te tua si respekt dhe vlere per ato qe ke shkruar, se sa te hapja nje teme vete dhe te rradhis pa fund poezite e mia. Me pelqen me shume komunikimi poetik se sa rradhitja e poezive per poezi.
respekte

[yjori]

Tjetri

Ylber ështe paqja, qielli ne,
me re të bardha, gri, të verdha, të zeza,
shira qumështi, vreri, lotësh, xixash,
avionë, balona, bomba, fishekzjarre,
Përtej dielli dhe gurët, çfarë do mundej
të shuhej apo na binte kokes, çfare na ndrin
udhën ku shkojme e që shtruam me to

E ja shkundemi, një xixë ndez stuhinë,
përleshemi me erën për të rënë,
gjethe lotësh, rëre, bore, lajmesh,
lufta e rradhës mbush brazdat e rrjeshtave,
tërmete, përmbytje, shpërthime në ekran,
po ti rrufit qetë kafenë, ndez një cigare,
telefonon gjatë me të dashurën

Në shtrat pastaj trembesh kur fryn jashtë
i akullti shkulm i kufomave, stuhia tund
ëndërrat, rrëzohen pemët cative, breshëri
e plumbave thyen xhama, fërgëllojnë si
zogj të rrjepur zemra e truri, krahët mbrojnë
kokën e fluturon në terr shpresa që dikush
të do, të pret, vdes me ty, që nuk je vetëm
kur shuhet dielli e shkatërrohet bota

Gishtat thinjen, thahen. Holluar lëkura
nga prekjet me letrat, paratë. Fryma
mpikset si gjak në fjalë. Thikë e ngulur
në brinjë nga dorë e ftohtë e sosisë.
E gjaku poshtë rrjedh përpjetë, zbardh
ballin në pikëllim, në pritje të asaj
që nuk ndodh. Godot je ti! Ku shkon?

Veç një zog i duhet këtij qielli,
të shpojë nje vrimë prej nga pikon drita,
Jeta të kullojë syve që duhen mbushur
me lëng të ri. Në tym të reve ngrirë brenga,
fytyrat pa gjak të të vetmuarve
Na duhet Zot edhe në mos qoftë.
E ç`jam pa ju? Veç zërin tuaj kuptoj,
S`do dija cili jam, nëse s`do ma thosh njeri,
S`do dija ç`jam, nëse s`do isha bashkë,
Në përqafim a prangë të krahut
lulëzon o thahesh

Një zemër e ngrohur rreh më fort,
shpresë buçet damarëve e mbush buzët
me dëshire puthjesh, i fryn, i skuq,
Dashuri në qiell që pasqyrohet nga ne atje
Kujt do i falemi ditën e fundit?
Kush na do ? E pret të duhet që të lidhë sythe?
Nga presim dritën? Nga vimë e shkojmë?
E para dhe e fundit strehë të tjerët janë,
Në gjoks të tyre fle zemra jonë

Ja djep i vetes në dorën tjetër, që zgjatet
drejt teje si grusht a përshëndetje,
Ja kërthiu që pi nga ty qumështin a helmin.
Pus i syve shteret a mbushet
nga ujët poshtë që ranë nga lart.
Pse mos të pish, të njomësh buzët?
Një pemë e tharë humbet arsyen,
Pse linde pra në do të thahesh?
Tjetri është dheu nga mbin filizi yt,
Mbi të bien petalet, farat që mbijne prapë,
mbi të bëre hije, atje do shkundesh

[yjori]

Fjalë kurmi

Në një shkëndijë bebëzës m`u duk se të pashë shpirtin,
Dritë e mjegullt që hyri dritareve të mia e më gjeti vetëm,
Të pashë e pashë veten si tymi renë, shiu detin, tjetrin,
pema pyllin, zogu pemën, trungu dheun, dheu të vdekurin

Dritë e botës, mbyll sytë, është brenda,
Shkrihen akujt, rrjedh, pikoj, mbush s`di
çfarë gropash, ndoshta tuat a ti të miat,
përmbyten fjalët, varret, po në arkë
është dikush, ndryshe asgjë s`do ish

Uni nuk është jami
E pra: të flas për veten apo për ç`ndjej?
Nëse me thua më do, do të pyesja: Kë?
U bënë ca kohë që më njeh,
Po ja që unë nuk njoh veten...

Njoh vetëm tymin e çuditshëm,
retë, shirat, të kaltrën, ajrin,
Se jami është qiell nga ku shpresojmë
të na vinë apo të shkojmë (me) karrocë zjarri
engjëjt, alienët, amshimi, ndihma,
Vetëm se të flasësh për motin, kohën,
pa marrë parasysh hapësirën
është gabim sipas Ajnshtajnit

Kush? Mendimi që shpërthen si yll që lind,
Vrima të zeza që e thithin prapë. Cfarë?
Botët notojnë në tjetrën e dashur,
të vdekurit e të gjallët, fjalët, qenia e fara,
në varr a në shtrat

Ja shtambë e mbushur,
të bie nga dora e thyhet,
ujë i ëndrrës derdhet ,
Lagesh në shi e harron që eshtë ai
lumi, burimi, pusi, loti prej nga pi
nektarin, qumështin, hidhësine,
gjinjtë e kohës, kësaj nëne
që pi nga ti gji

Prit të erret ose mbylli sytë,
shiko yjet e fjalëve tek ndizen,
shuhen, e prit të gdhijë, ç`ndodh?
Asgjë, hiç, pafundësisht,
e njëjta dritë mbush terrin
e mbushet nga ai, ëndërr
e zjarrit ku digjesh si heretik,
libër në Aleksandri, feniks,
Bëhesh hi e harron që është ai
dheu, argjila, mishi, shkëmbi,
ku mbin bota, prej nga thith
nektarin, qumeshtin, hidhesinë,
gjinjte e nënës, këtij shiu,
që të mbush e mbushet nga ti

Jami nuk është uni
E pra: të them ç`ndjej, po kush?
Nëse të dua, te dua thjesht ashtu
siç mbush shiu një lumë

Mishi yt mbi shtrat më bën të ndihem keq,
Formë e tij e jo ai zgjon të verbërin në mua,
e më vjen turp që dëshiroj tymin e jo flakën,
mjegullën që mbështjell dritën, që zhveshur ndez
një tjetër vegim, fantazmë e gjallesës së thare më
shfaqet në ty. Ç`do bëjmë kur të kalbemi e dashur?

Gjuhë të re do shpik atëhere vetëm për ty,
me fjalë te reja, të virgjëra, të pathëna mot,
Muzikë me tinguj fëshfëritës, qerthullimë,
zukatje, pëshpëshe, klithma, guduli e afshe.
E t`mos thuash dot as “Mos!” , veç “O Zot!”

Për shpresën mbarsur me dritë,
për dritën mbarsur me përjetësi,
për hyjninë do të tregoj,
për atë që gjallon përtej fjalës,
për plakun që pret anës rrjedhës
e varkën plot me ata që shkojnë

Kur të shohësh luleshtrydhet
si cati të vockëla përrallash,
me xhuxha, mjaltin buzëve,
Të më kujtosh për gjyshen,
me zë tjetër që të tremb pak,
Të shkrish e të ngrish lugjeve
plot ujq, luanë, alienë e zana

Turbull janë ujërat kur bien, me shkumë,
Kështu edhe gjaku që rrjedh damarëve të syve,
Të bardhë fare do jemi, të lëmuar, pa rrudha,
Një shkulmë e kuqe hyjnore do na lëkundë zemrat,
Do pime nga kupë e saj ngazëllimin pa fund,
Të dehur nga e vërteta e fundit, nga udha

E libra do jemi, faqehapur, pa fillim , pa fund,
Do lexojme fletëve të syve atë që nuk besonim dot,
Atë që une dua të them e për të cilën nuk ka fjalë,
Atë që ti kerkon të gjesh përjetimeve, të jetuarit,
Ështe gropë më beso, thjesht një degëzim tjetër,
Ku bëjme ç`bëjmë kthehemi prapë, kafaz i artë,
Ku nuk dime ç`është brenda e çfarë është jashtë

Gjakojmë, përfaremi, stërpikemi, kllapisë puthen
buzët, këmbanë e heshtjes më kujton prapë
“ Jamskush, asdik, skajpafundpacak, ashiç,
tejmund, nukmos, veçpranë, kotmos, athua ”
Gërshet, mpleksje, gjerdan rrjedhash, pusin
e syve ku u pika, humba, Zoti je dhe ti, dhe unë,
e gjithkush nuk është këtu kur tretet muzgu,
Paemër, pa sy, pa gjuhë, pa veshë, i thjeshtë,
Ëndërr e vdekjes që shohim në njeri tjetrin kur
flemë pranë dhe na zgjon derti se kujt i duhemi

Shuhemi, flakë dykokëshe si joker i trurit,
Narcis i dashjes sipër përdëllen lirine, poshtë
gjigandi gijotinen, ciklopi i fatit ata që dalin,
Digjemi sërish në frymë në fjalët e kurmit,
të vjetrat rrokje që dëgjoi Moisiu në mal....

[yjori]

Sizif

Gdhenda një gur e u pendova,
Shtatoret varur këmbësh në mishtore,
kokëposhtë peshohen,damkosen, shiten,
Barinjtë ndanë kullotën, i vunë gardhe,
qentë skërmisin dhëmbët sapo afrohet
kush nuk i ushqen e delet kanë frikë në vathë,
kanë ftohtë. E ftohtë kufomë e arsyes së balsamosur
ku bëri homazhe turma e vuri kurora, prej guri kopjet,
Çarë, hapur varr, prerë, damkosur, ndarë,
mish i fjalës varur kokëposhte epitafeve,
fjalimeve pasqyrim i busteve, monumentet
e prijësve, luftëtarëve. Po lot i të mjerit nuk di
rruge tjetër pos rënies, gërryen shtretër të rinj
maleve te vuajtjes e përmbyt prapë frymën.

Çfarë shpendi harroi këtë vezë këtu?
Rritet përditë, po bëhet më e madhe se unë,
Nuk di c`ka brenda, e ngroh me frymë,
Klloçkë Sizif rrëpirave të shpirtit,
Përpara këtij guri kam rëne në gjunjë,
Thith gjakun tim, njeri shushunjë,
Fryhem nga ajo që pi, fryhet dhe ai,
E rrokullisim tjetrin, tëlart, tëposhtë,
Trupa qiellorë në orbitën e lashtë,
Yll që përkundet në djepin skiç të hënës,
Vezë që harruan në folenë time djajtë...

[yjori]

10000

10000 ditë e gjysma netë,
Më duhet të ha, të pi, të fle,
Mbesin vetëm disa vjet,
Për të kuptuar ç`jam, ç´je

Ky hiç i pafund më përkund
më tund, më shkund, më mund,
E derisa të lëshohem fare,
te zgjidhem, thërmohem e thahem
duhen ca vjet, ndoshta jetë

Kohë nuk ka, se koha s`është,
Ajo që sheh tashmë ka ndodhur
eshte e thjeshte, tepër e thjeshtë
vec hap e mbyll sytë e lodhur

Edhe 10000 ditë e do jem
mbase në parajsën e rradhës
duke luajtur me Zotin kukamfshehti,
duke u zënë me Enverin në ferr kush të flejë sipër,
a prapë këtu, rilindur kafshë, peshk , njeri,
( ndoshta gjithshka ndodh përsëri, lutemi që jo!)
ose nuk do jem, domethënë thjesht hiç,
ide kjo po aq absurde sa të parat
tjetër mundësi nuk rrok më mendja

10000 ditë më parë ndërtoja shtëpinë
sipas stilit te kohës me dekorime,
kollona, dhoma të larta, oxhak,
portë të madhe, disi pompoze,
kur erdhën të huajt e më moren,
më shitën në treg të skllevërve,
ku më bleu një i panjohur,
të cilit i shërbeva ca kohë
derisa filloi lufta e veriu fitoi

Tani jam e nuk jam këtu,
Fantazëm ne mjegull,
Prag që kapërcej çdo çast,
Nuk di ku hyj e ku dal,
Kyç që hapet nga të dy krahët,
nga brenda e nga jashtë,
ku syri i rojes ndeshet me atë
të të burgosurit, ku çelësi
nuk jam unë e vetëm kahu
i lëvizjes, nga vdekja në jetë
apo anasjelltas nuk është
doemos nga hiçi në gjithshka

Është një derë e mbyllur
në fund të shtegut, e di,
Ca shkallë që të çojnë lart,
Ato nuk i kam ngjitur kurrë,
Ca shkallë që të çojne poshtë,
Ato po, i kam zbritur

Kam një jetë mbyllur në këtë kullë,
Në anën tjetër të presin
me një liber të hollë në dorë,
Gjithshka u bë është shkruar brenda,
Është veç një rrokje,
Nje klithme e shkurter,
Diçka si ah apo oh

Kjo ish kuptimi i së tërës?
-do pyesesh pak i hutuar
Po- do të thonë, ose ehe, ose jo,
Ca mundesi ka e vërteta, dy a tre,
Do qash hidhur, do qeshësh, ose do heshtësh
Derisa të hapet dera e dikush tjetër të hyje...

Eh, kush më kupton nuk ka pse më lexon,
Veç nëse gjetja e binjakut i bëhet dëshmi e vetes
sikurse pasqyra më deshmon se jam,
Syte në vrimë shohin atë film që shfaqet
e jo atë që duan, urdhëri nuk vonon, krisma,
dera hapet, hyn roja e të sjell gjellën,
gjellën me mish të vetes

Isha rrugë e gjerë me makina e njerëz,
shkonin shpejt, shkoja dhe unë, ku?
Lypës, kalimtar si mendim, apo dhe makinë
që dëshirat ngasin, ëndrra në bagazh,
ndërtesa, ura, vende, mërgim, ku?
Ku shkoja? Në hartë viza, kthesa, po sferë
është bota, sferë mendja, kthehesh në mitër,
shtrihesh, të shkelin këmbët, rrotat, vdes, ku?

Si shkohet ketu?- pyesin turistët,
Vishi sytë mprapsht, eja në shtëpi bir,
djepi e varri, ky është atdheu, mërgimi,
prangë e rrugës, bebëz që zmadhohet
në terr, fryhet nga foshnje që rritet,
Kush të mbarsi ty dëshirë qorre për
të shkuar tutje? Unë? Kush është ky?
Minotauri në labirinth që pret të vijë
turisti e ta pyese për udhën. Filli
që të mban lidhur me mitrën, hiçin,
Ku?- Mprapsht në fillim!

Qielli është brenda , zemër e kaltër
rreh, shfryn e buçet ajër, frymë, zjarr,
Dheu dridhet, harliset, mbulohet, bari
e vesh, flokë bore, gjethe, e gjithfarë
formash, vdekur, gjallë, lëshojnë rrathë
si gurë ne pellg, fjollë e tymit tretet,
bardhë, dikush ecën e ti thjesht e sheh,
dëshmitar i ngjarjes, ndodh diçka, po çfare?
Hiç, në dalje të urojnë mirëseardhjen

[yjori]

63,7

Në anë të fushës një varr,
Anës varrit një turmë
Falen para një statuje,
Afrohem, shoh, jam unë

Bie edhe vetë në gjunjë,
e i lutem të më ndjejë,
Ngrij ngadalë e bëhem gur,
Gjaku asaj i rrjedh në deje

[yjori]

Veç degët

Nëse gjuha është pemë,
fjalët gjethet që bien,
ka ardhur vjeshta atëhere
e ne s`e paskemi vënë re

Kanë mbetur veç degët,
Si je? Mirë, faleminderit!
Më fal! Nuk ka përse!
Me fletët ranë dhe poetët

Ja dhe pak e fillojnë shirat,
qajmë vetëm kur të shihemi,
do bëjmë gjeste si memecët,
ndoshta puthemi, o rrihemi

Atëhere do ketë ardhur dimri,
më nuk ngrihemi nga shtrati,
vetem me mjeke do jetë filmi
e do ngrijmë fare, akuj fati

[yjori]

Tokë e premtuar

Nga peshë e fajit varen gjinjtë e shpresës, fishken,
herë lule ku bletë e foshnje thithin,herë plagë e enjtur,
herë uniformë ku tenja bren, herë tokë e premtuar,
ku gjithfarë ikanakësh kërkojnë mjaltin e qumështin

Është shterpë kjo grua, fëmijët nuk janë të saj, gjinjtë veç dhjamë,
sytë xham, e zemra... eh zemra, sahat klonuar nga minë e trurit
që nuk plasi e fle në varr të dheut prej nga plas filiz i grurit,
bukës, pemës që u bë letër për t`u nënshkruar me dorë të ngopur
të drejtat e njeriut apo urdhëri për të bombarduar,
oraret, shifrat e hebrenjve që prunë trenat në kamp

I zbritën, vunë në rrjesht, numëruan, u zhveshën,
rrodhi ciklon b, u shkulën si dhëmbët e artë
në gojën pajetë me shkumë të kufomave,
mishit që digjet në kremator në ethe, yje,
pesë a gjashtëcepësh si retinë e kriminelit

Pjellë e zjarrit, në tym demi unjet, i ngulin shpatën,
Flamurë dhe blozë vjell gojë e hapur e bishës,
si portë tempulli, gjuhë e nxjerrë lëpin gjakun, dehet,
skuqet nga ai, flet përçart për tokën e premtuar,
ku rrjedh mjaltë e qumësht, dyzet vjet u endëm
e ja deti është i kuq si ëndërr e ligë shushunje,
nuk ka vend, shtyhen, bien shkulm në gjunjë

Ah Atë ! Adhuruam viçin, kryqëzuam bijtë, nuk dinim ç`bënim,
bëmë këmbanat tanke, parakaluam në xhami me çizme,
dhunuam varret, i vumë helmetë shqiponjës, damkosëm yje
me kazma, pushkë, festonin qentë bariun e marrë në festë,
veshur me pizhama me vija gjatësore, të qethur shkurt,
me lule letre në të dy duart. Bërtisnim “Jemi gati!”
Gati për të vrarë, për zjarr, litar, varr, llahtarë.

Në llum bisha unjet, gëlltit tym, koka i rëndohet, shkel minën e trurit,
e zemra... eh zemra, transplantuar nga faraon i vdekur,
dhëmb i artë në gojën e hapur të kriminelit tek qesh,
plagët ku brejnë krimbat vrimat e të pushkatuarve, kullon ciklon b,
karvani niset tëposhtë këmbërënduar, retina skuqet nga ylli që plas,
pesë a gjashtëcepësh, shifër damkosur në ndonjë letër nga duart
që tash dridhen e nuk kanë ku mbahen, se poshtë është honi,
ku rrjedh helm, llavë, deti i kuq, tokë e premtuar...