Puls

[yjori]

Mana

Mana të bardhë shkund gjinjve të tu,
Të buta, me lëng e të ëmbëla thithkat,
Më të mirat i ruaj për më vone, ca i ha,
e më fanitet papritur kohë e shkuar,
shamitë e plakave që nuk janë më,
kopshteve që nuk janë më të Tiranës

Pjeshkë, vishnje, fiq e dallëndyshe,
pantallonat e shkurtëra, vajzat e klasës,
Të kam dashur qysh kaherë e më parë,
kur thithja nënën që premtonte tjetër,
e ndaj dhe kam lindur në mëdyshjen
të gjalloj vetëm kështu për të të parë

Tregojnë se ata që u kthyen prapë,
paskëshin parë gjithë jetën menjëherë,
Nëse nuk gënjyen a u gënjyen nga të tjerë
atëhere të duhesh është si të vdesësh,
Po ta kishin pyetur Llazarin kur e ngjallën,
do kish thënë:”Lermë,se nuk e dua jetën!”

Ka shumë të ngjarë të jetë shkruar diku
për lëngun e errët që mbush bebëzat e tua,
kur zogjtë e natës ngrihen në mua fluturim,
kur shndërrohemi menjëherë në të tjerë,
që na ngjizën e u ngjizën nga i njëjti tul,
motër e vëlla, nënë e bir, baba e bijë

Për etërit e tharë të shkretëtirës,
ku shkojnë retë vrenjtur e nuk ndalen,
përpos për virgjëresha e të shenjtë,
Për syte që ndizen flakë e vetëtijnë,
Rrufe, plas diçka përbrenda, derdhet,
Nis stuhia, të çarat nxjerrin tym e lagen

Miliona herë u bënë krahasime me mjaltin,
frutat, pëllumbat, verën e çdo gjë të bukur,
Gjithkush i di e prapë e prapë i përflasim
Më nuk di, në kokë je veç ti, mendja ngrin,
Vdekur ishim, ra boria, nga guvat dolëm,
Të humbur që u gjetën per t`u humbur...

[yjori]

Mana

Mana të bardhë shkund gjinjve të tu,
Të buta, me lëng e të ëmbëla thithkat,
Më të mirat i ruaj për më vone, ca i ha,
e më fanitet papritur kohë e shkuar,
shamitë e plakave që nuk janë më,
kopshteve që nuk janë më të Tiranës

Pjeshkë, vishnje, fiq e dallëndyshe,
pantallonat e shkurtëra, vajzat e klasës,
Të kam dashur qysh kaherë e më parë,
kur thithja nënën që premtonte tjetër,
e ndaj dhe kam lindur në mëdyshjen
të gjalloj vetëm kështu për të të parë

Tregojnë se ata që u kthyen prapë,
paskëshin parë gjithë jetën menjëherë,
Nëse nuk gënjyen a u gënjyen nga të tjerë
atëhere të duhesh është si të vdesësh,
Po ta kishin pyetur Llazarin kur e ngjallën,
do kish thënë:”Lermë,se nuk e dua jetën!”

Ka shumë të ngjarë të jetë shkruar diku
për lëngun e errët që mbush bebëzat e tua,
kur zogjtë e natës ngrihen në mua fluturim,
kur shndërrohemi menjëherë në të tjerë,
që na ngjizën e u ngjizën nga i njëjti tul,
motër e vëlla, nënë e bir, baba e bijë

Për etërit e tharë të shkretëtirës,
ku shkojnë retë vrenjtur e nuk ndalen,
përpos për virgjëresha e të shenjtë,
Për syte që ndizen flakë e vetëtijnë,
Rrufe, plas diçka përbrenda, derdhet,
Nis stuhia, të çarat nxjerrin tym e lagen

Miliona herë u bënë krahasime me mjaltin,
frutat, pëllumbat, verën e çdo gjë të bukur,
Gjithkush i di e prapë e prapë i përflasim
Më nuk di, në kokë je veç ti, mendja ngrin,
Vdekur ishim, ra boria, nga guvat dolëm,
Të humbur që u gjetën per t`u humbur...

[yjori]

Mbidozë nga spitali në kishë

Majë e këmbanores gozhdoi një pëllumb, u shkurtua,
Mbi gjuhën e nxjerrë lëshon dora e zbehtë e priftit një re
që tretet shpejt në ujin e distiluar, qiellza e shtyp brenda,
Pashë edhe një herë atje, po nuk ish ashtu;
Isha unë që gozhdoi në kryq të pamjes atë ç´më zunë sytë,
Një shiringë që shpoi venën

Atëhere ranë këmbanat e u tunda,
gjuhëz e lidhur përplasej mureve veshur me gomë të dhomës,
Erdh ora e meshës, kalojnë para lypësit e bëjnë sikur nuk e shohin,
Hyjnë në vaginën e derës si tingull në vesh “Mirë jeni?”,
Në kafaz djalli qëron bananen,” E sheh?”, e i tregojnë horizontin,
Telin ku mban ekuilibrin me shkop në dorë Moisiu,
Gjarpëri shndërrohet në duart e veshura me doreza plastike në gjilpërë,
Nga syzet më shohin papritur sytë e tij, fërshëllen vrer gjuhëza,
përplaset mureve veshur me të kuq të buzëve si shkulm i verës, gjakut
në kupën që e tund era, “Pi!”- i thonë e ai pi

Shikimi përplaset mureve veshur me qime e nuk bën zhurmë,
Qelq i syut kriset, derdhet gishtave që i fërkojnë, spermë e ngrohtë
si avull mbi syzen e shtrirë nën to, majmun i vrimës hidhet në kafaz,
përplaset shufrave të hekurta të bebëzës, klith e rrëzohet,
Po s`ka ku, se dyshemeja është shembur e gropa fryhet më shpejt
se rënia, bark konkav prej xhami ku ngjisin kupëzat, “Ja dhe pak!”,
Llastiku liron fytin e krahut, shkulm i gjakut tund në kullë muret
e rrudhura të këmbanës, pëllumbi në majë ngulet pingul në qiell,
sqepi gozhdon një re, shkurtohet, nga plaga kullon ujë strehëve,
mbush kanalet e shqisave e qiellza e përcjell brenda si helm.

[Ermelita]

Yjor,pergezime.Keto krijime tua jane mjaft te arrira artistikisht dhe me plot bindje ju inkurajoj qe nese ende nuk keni botuar,te botoni ndonje permbledhje.
Besoj se do te mirepritej nga admiruesit eletrave shqipe!

[yjori]

Kuçedra

Në burim të lotëve
bën roje një kuçedër,
Tre kokat e kohës
pinë ujët e jetës

Shaloj veten,
gati për luftë,
Pastaj qesh,
kuçedra jam unë

[yjori]

Në varreza

Vras mendjen se ç`fshihet nën rrasën tuaj,
Varr i pacak ushtarësh anonimë,
Kafsha e zbulesës është gati të dalë,
Nuk do habitesha aspak
nëse papritur do ndërronit uniformën,
vrisnit foshnjet, hidhnit në erë,
e të na kryqëzoni

Nuk ka ndryshuar asgjë,
I njëjti vaj në kandil,
E njëjta flakë, dritë e ligë
shndrin dhëmbeve në terr si thikë,
Por nuk është për të pasur frikë,
Veç të vjen keq, nuk dinë ç`bëjnë
Venë helmetat, marshojnë qorrsokakëve
si femijë luajnë luftë, vriten, marrin jetë,
Luanë në kotec

Asgjë për t`u mërzitur,
Kështu ka qenë gjithmonë,
S`është hera e parë, ndoshta e fundit,
që shihni ëndërra të keqija në gjumë,
Tjetrin që të tremb kur shkon në punë të tij
sinoreve tuaja, ku tmerri hedh hije lëvizëse,
e urdhëri zbatohet pa u menduar. Shpejt
gisht i ankthit shtyp këmbëzën
Tjetri je ti, e ja që vrave veten

Askush nuk do të të mendojë më
Veç ndonjë kalimtari të vetmuar
do t`i behet lëmsh në zemër
kur të shkojë përgjatë varrezës tuaj,
E aty nuk ka emra, po veç kryqe,
Të gjithë njëlloj deri në fund,
duke parakaluar edhe në vdekje

[yjori]

Kafazë

Kafaz harruar hapur,
Liria është brenda,
zog i lodhur nga kënga

Kafaz i gjoksit,
Liria është brenda,
Këngë e lodhur nga brinja

Kafaz i këngës,
Liria është brenda
Tingull i lodhur nga fjala

Kafaz i fjalës,
Liria është brenda,
Shkronjë e lodhur nga pranga

Kafaz i shkronjës,
Liria është brenda,
Vizë e lodhur nga pena

Kafaz i vizës,
Liria është brenda,
Pikë e lodhur nga hiçi

Kafaz i hiçit,
Liria është brenda,
Bosh i lodhur nga pesha

Kafaz bosh harruar hapur,
Liria është brenda,
Pse të dalë?

kafazë sysh që hapen, mbyllen si dyer qelish, kapakë tualeti, krahë miqsh,
ku çdo gjë gjë gjen brenda, krimin, plehra, kryeveprën, errësirën, vrimën, dritën,
kafazë veshësh, që si dyer kishe, hapur rrinë për të gjithë; kafazë mitre,
kafazë kurthe, kafazë dashurie, kafazë hotel, kampe, shtretër, ekrane,
kafazë fjalësh e pamjesh, kafazë në kafazë, kyçur sekret, thesarë; kafka,
kapele, qiej, skafandra, helmeta, pallto, lëkure, kockash, mendimesh, jetësh

Kafazi im,
Unë jam brenda
Çelës në bravë
Kafazi im është dera...

[yjori]

Fllad

Hapet e mbyllet një derë
Fryn e shfryn një si erë

Jeta është mbase thjesht
e vdekur e vdekja jetë

Veçse s`të kujtohet asgjë,
po s`ka ku shkon, aty është

Po edhe në mos qoftë njëlloj,
S`ke nga ta dish, ndaj beson

Tendosesh në fllad si teshë,
Kemishë të pushkatuari,
Ia lidhën sytë, ndonëse qe i verbër
Pyeten dëshirën e fundit; ish shurdh,
Ashtu dhe u këput në gjunjë
Njeriu ështe veç një buzëqeshje,
Ëndërr hijeje, hije ëndërre

[yjori]

Peisazh parë nga sipër

Shkallët varen këmbëve, qeska poshtë syve,
“Rri këtu”- jehojnë, kanë frikë mos nuk shkelen më,
pastaj qajnë, flluska lehtësohet, nuk i besohet që ngrihet,
Kufoma zvogëlohet, ca korba si pika nënkuptimi shqyejnë
mbetjet e lamtumirës, gjinjtë e vizës rrumbullakohen,
lakojnë male e top i botës varet zinxhirëve si gjyle

Veç rrafshinat kanë horizonte e presje ylberësh,
Përtej tyre vazhdon fraza duke mohuar gjysmën e mbushur,
Po ç`kuptim ka mendova, të pjellësh Jezusin dhe Judën kur
njëri kryqëzohet e ai që mbetet var veten? Ndaj dhe heshta,
përqafova hijen, u ktheva e lexova çfarë shkruan gjurmët

Duke shkelur prapë mbi to i bëra dyfish, gishtat në thembër,
Këmba nuk diti më nga të shkojë, u mek në mëdyshje, humbi
kontaktin me dheun, mbeti pezull, lumi ngriu bashkë me troftën
që notonte kundër rrymës, ngrinë brigjet e veç në një rrëkezë
loti tretej pasqyrimi i qiellit me një pikë që zvogëlohej më shumë

[yjori]

Zi

Seç pruri me vete kjo erë
ca re të zymta sterrë,
me shira të hidhur zeher,
mbushur ajri me vrer,
më bëhet se jam në ferr,
Qoftëlargu derë më derë
po gënjen edhe ca të tjerë,
shpirtëra të ligj apo të mjerë
që bëjnë keq të parën herë,
në kishë mbledhur të tjerë,
hanë bukë e pinë verë,
të hap damarët pa u ndjerë,
të rrjedhë e kuqja në terr,
pastaj vjen ti e më merr,
zog i lagur, krahëprerë