Puls

[yjori]

Replay

Kur zbrazesh, dritat shuhen, spektatorët dalin,
aktorët kanë ikur, atëhere fillon drama

Në fund të shfaqjes, kur të afërmit duke qarë
do marrin trupin tënd të ngrirë, nxjerrin jashtë,
Ti nuk do kesh lëvizur fare, dritat fiken prapë,
Filmi fillon nga fundi, kësaj rradhe mprapsht,
Portieri të jep paratë, ti atij biletën, ai e ngjit,
Shkurtohesh, zgjohesh në gjumë, bie në zgjim,
Prindët ngrihen nga varret, harron një fjalë të re,
Dielli perëndon në lindje, shirat ngjiten në qiell,
lumenjtë rrjedhin në burim, do vjellësh bukë, gji,
nuk do ecësh dot më, do qash, shalët e nënës,
ju lidhin bashkë, të fusin brenda, lëviz, embrion,
ndahesh më dysh, portë, hapembyllje, kyç,çelës,
do trokasë duke dalë përsëritja, e ardhmja, fati,
spektatorët që mbushin dalëngadalë sallën

Ne jemi publiku të thonë aktorët
kur të bie vilani e nuk hap dot gojën,
Dhurohen lule, puthen, duartrokasin,
Të ulin poshtë me litarë, skenë tjetër,
“Përgjigju kur të pyesin shkurt, po ose jo”-
thotë hetuesi e ndez për vete një cigare,
“Mirë”- thua ti e bën gabimin tjetër:
“Ku jam këtu?”, Dëshmitarët qeshin,
Qenka komedi mendon e qesh dhe ti,
Të qethin, masin, të japin teshat e reja,
të lidhin sytë, errësire, të pyesin - “Mirë?”,
“Jo”- murmurit ti e ke një parandjenje,
Si nuk e vura re që janë me uniformë?

Sipari hapet ndërsa skena ndriçohet ngadalë,
Të shtyjnë e bie nga barku i avionit
fillimisht si gur, më vonë hapet parashuta,
Qindra kërpudha të bardha, poshtë blu,
Kërkon një ishull, një copë vend, një pemë,
Ndjen që zhytesh gjithnjë e më shumë,
Po tani ç`do bëjmë pa gjymtyrë e mish?
Në qiell tani ja, çfarë mbeti? Veç frymë,
që shuhet në mjegull, pushim, pritet tani
me padurim katharsis, akti i mbramë

Fli, nuk ka gjë, se të tregoj unë ç`ndodhi,
Mos ma thuaj fare, dihet fundi i tragjedisë,
Krah për krah dalim të heshtur nga teatri,
Na është bërë zakon mërzia, ecejaket,
Skenë ku rrimë e presim në fillim të shfaqjes
na shohin, i shohim, dalim, përsëri hyjmë ,
dyer, korridorë, perde, kapakë, hapi sytë,
Kaq, tani kam rradhen unë të provoj maskën

[yjori]

Kjo godinë pa dyer e dritare, ku e vetmja dritë jane sytë
nuk merret vesh se ç`është; tempull, hotel apo burg

[yjori]

I marrë i dashuruar të jem, jo i urtë
E vetmja derë në qiell është zemra
Rrugët e tjera të shpien deri në tru,
Labirint fjalësh ky, mbushur me emra

Ndoshta ke të drejtë kur flet për jetën,
Por mos harro se na duhet një dalje,
Kur arrijmë në fund, të lodhur, vetëm,
Arsyeja shndërrohet veç në tallje

Mbill më mirë një peme, kokën në dhe,
Rrënjët ujiten nga shirat prej matanë,
Zogjtë nuk janë të tutë, lajmësit e reve,
që bejnë gati foletë për ditën e mbrame

[yjori]

Skifteri më pa në mes të turmës,
Pëllumb gri si gjithë të tjerët,
Nuk arrita të pyes “Pse unë?”
Kur ranë të përgjakura pendët...

[yjori]

Vetëmevete

Ai futet brenda pa trokitur,
Dera gjithmonë kyçur rri,
Më sheh pastaj me qesëndi,
Më thotë -“Unë jam pra, ti!
Unë jam shtrati ku ti dergjesh,
pasqyrë besnike në fundfillim,
jehonë e shurdhër e betejës,
i fundit shok në agoni,
Vrenohesh ti, kthjellohem unë,
Kur qesh ti, më rrjedhin lotët,
Kur zgjohesh ti, bie në gjumë,
Unë jam ai që të mësoi not...”

“Hesht më mirë, mos fol o mik,
Jam rreth unazë e pa tangjente,
Më mire shko, shtrihu e vdis,
Se jam frymë unë, nuk jam mendje,
Nëse je ti shkarpë, unë jam zjarr,
Në je ti zjarri, jam unë shkëndija,
E kur ti digjesh ndriçoj unë,
Rrugë je ti, une vetëm gjurmë,
Në je ti buze, jam unë puthje
Je ti lumë, jam unë burim,
Hon je ti, po unë jam urë,
Nuk shkoj askund po vetëm vij”

[yjori]

Shuar

Mendoj diçka, pastaj një tjetër,
Pastaj mendoj nga vinë mendimet,
Po dhe ky mendim është e ndjehem
si hundë që do të nuhasë vetveten,
apo shikim i drejtuar nga brenda

Ulem e i shoh tek shkojnë përdore,
Puthen, grinden e prapë pajtohen,
Dy nga dy në fillim, pastaj shtohen,
lindin të tjerë, po unë nuk jam i tyri,
as ata të mitë, ;”Sum ergo cogito”

Shkëndija tek shuhem janë, si flutura
që lidhur prej këmbësh në flakë shkundin
pluhurin e krahëve, përplasen mureve
e vriten, bien në prush, verbohen në dritë,
përcëllojnë pak dhe arratisen tutje

Lëshohu në terr shkëndijë a regëtime qofsh,
lëshohu, mos u mbaj më kot kashtes së kumtrit,
mos thith gjinjte e tharë të rrugës së qumështit,
veç lëshohu, bjer si meteor e shuhu tatëpjetë,
më mirë kur nuk të pret kush, se ndryshe vritesh

Se unë jam errësira, zjarri që, veshur me zhgun,
fiket ngadalë tek frymëmerr të fundmen lutje,
Zoti nuk fle, as përgjon, vetëm mban shënime
në qelën tjetër duke iu falur krijesave së tij,
e kështu pa fund shtyhen pendesat tutje

[yjori]

Të lindësh plak,
vdesësh fëmijë,
te jetosh pak
me shpresë e frikë

Jepmë kuptim
për të marrë tjetër,
Vetëm durim,
Histori e vjetër...

Piqemi çdo jetë,
gjithmonë në mes,
Dashuri e shkretë
na është berë ves

Merrmë në krahë
e më jep gji
se linda plak
e do vdes fëmijë...

[yjori]

Narcizë në pellg

Do bëj fole në kokën tuaj,
në gojë, poshtë, dhe në gjoks,
“Nuk di ç`kam!”- pastaj do thuash,
“Kam ethe, marr frymë me zor”

Truri do filloje të ju rrahë,
nga bletët që bëjnë hoje.
Fjalët do ngjisin në mjaltë
e tym do nxirrni prej goje

Trupi do djersisë rrëshirë,
Myshqe do ju zenë këmbët,
Do të mbani erë të mirë,
e s`do lëvizni nga vendi

Do lëshojë rrënjë trungu,
Era gjetheve do fëshfërijë
psalme e ninulla burgu
për të rritur dhe fëmijë

Në hije pastaj do shtrihem,
të pemëve që mbolla vetë,
(E di që janë mollë mëkatesh
me gjarpërinj që flenë mbi degë)
Lotëve do ju shoh e do shihem
në ju, Narcizë në pellg....

[yjori]

``Shfaqja filloi!``,
Foli pëshpëritësi nga vrima
Ç`duan?- pyeta,
Ah po, monolog!
U pashë në pasqyrë,
Binjaku nxori gjuhën,
fotografoi veten
dhe ia dhuroi vëllait…

[yjori]

Në mes të syve

1.

Në gardh të qerpikut ka mbetur pak push nga vegimi yt,
Fërkoj sytë, në mes të akullnajës së tyre është një vrimë,
prej nga rrush i i shtrydhur i bebëzës pikëllon ca musht,
ngjit në buzë fjalë e pathënë kurrë në gjuhë të padëgjuar,
Gjurmë e pamjes që si fantazmë s`la gjurmë mbi retinë,
Nuk hyj dot brenda, dera është e mbyllur dhe e ngushtë ,
ulem në prag të dritës si hije e duroj atë ç`është shkruar

Po pres të vijë njeriu prej dëbore që ndërtuam bashkë,
me të bardhën e syve në dimrin që shkoi kur mërdhinim,
Të zezën e vrimave shkruar me kujtime hiri, të shuara,
Në vend të zemrës një orë të vjetër që punonte akoma,
Nuhatnim rrahjet, çastet, ndërsa fytyrën e tjetrit lëpinim,
Këlyshë të vegjël që ngrihen e rrëzohen akoma të hutuar,
Përdhe e shtrirë, e lodhur nga pjellja, barkhapur, lehona

Bëmë një rreth e u kthyem prapë aty ku u nisëm dikur,
E ngjitëm gurin deri në majë, tani do rrokulliset poshtë,
Engjëjt shikojnë lojën ekraneve në fluturim a shtrirë,
Lodhur ngjisim, zbresim shkallëve të ferrit, tokës, qiellit,
Qemë terr, tym, mjegull, ajër, ujë, pemë, peshq e zogj,
Qemë e nuk qemë njëherësh se hiç nuk ka, veçse bosh
është guri, guackë atomesh, vesh, lëkurë, cipë, shpellë

Ja, midis dy çastesh mbushet e zbrazet enë e frymës,
Nuk di kush jam, lëvozhga vallë apo thelbi ndërmjet?
Arrë e trurit është edhe ajo thelb mishi bosh me rrudha,
ku brigjet e peshqit notojnë bashkë a përkundër rrymës,
Isha matanë, por ish e njejta gjë, breg dhe atje, shkretë,
Humbëtirë qëllimesh, shprese, largim nga fillesa udha,
gjurmë fantazmash në retinë, ëndërra dëbore të brymës

3.

Theva arrën e ëndrrës, gjeta një tjetër thelb të rrudhur
që flinte atje, të ardhmen në bark të dheut, varr brazdë,
ku farë e plugut hodhi atë që ndodh, kufomën e jetës,
mish ngjallur në vdekje plis, ecejaket, kohën e humbur,
përleshjet, gravitetin, rëniet tëposhtë dhe fluturimet lart,
Gjeta majave, muret në krahë, shtatoret e mumies, vetes,
ju, skllevër të tjetrit, fërkova sytë, heshta e u ula mbi gur

Fllad i lehtë i flatrës së bebëzave ftoh pjalmin e kllapisë,
Helmi ngrin, në akull gdhend kundrimi buzën e hapur,
dyer, vagina, tunele arratisjesh, rrezja ngrohet e shkrin
bregun e trajtës, pi shkumë aty, thithet prapë në sisën
e valëve e kthehet në vrimë mprapsht si flakë në zjarr,
trembur nga greminë e territ , grackë hapur e kërthizës
për shkëndijën që lind, nuk duron dot më e bie matanë

Gjeta po të njëjtën guackë në breg me në mes perlën,
në mes të perlës thërmijën e rërës, në mes të thërmijës
hiçësinë, në mes të hiçit gjithçkanë pa fund, valën, erën,
ujin, e nuk bëra më hije se hija isha unë, e flakës, vetes,
e resë së mendjes mbi liqen, babait, nënës dhe fëmijës,
e shtatores që kalbet në diell, u zvogëlova bashkë me të
e u treta si dëborë në det, shkumë në rërë, ngjyrë thinjës

Lagur jam, lodhur, pa rrënjë, i rëndë si trung i nxirë valëve,
Rruazat e lotit përzier me ujë, kripa e përzier e përthyen
ndryshe dritën, pjerrët lidhin sytë rrezet e kithta të brigjeve,
ku tjetri këmbëzbathur para se të zgjidhë barkën i falet
jehonës në guackë, pëshpërimës pafund të vajtjeardhjes,
ngarkon gurin në krahë e shuhet si shkëndijë shtigjeve,
brazdave të këmbëve, trurit , mendimeve, erës, valëve...