Myslimanët të ofenduar nga Papa

[BEHARI]

paske bere sondazh me duket, meqe e dike qe 90% e forumit e mendon si ty.
Edhe sikur une te irritoja 90% te forumit, nuk do me behej vone sepse nuk shkruaj per ti bere qejfin ndokujt.

Eh ,po mir qe e pranove te shkreten!se prandaj dhe te kemi qortuar gjate gjith kohes.me nje fjale ti pranove se;edhe se 90%apo 99%e antarvet te forumit kan nje mendim te kundert me ty,apo se jane me larte se ti ne cdo aspekt,ti prap se prap sdon tja dishe,,ky ishte dhe koncepti jot qe deshe te thoje pak me siper besoj?e po ajo mendje te majte!prandaj ose mos shqeteso te tjeret qe pa dyshim kane nje nivel te larte kulture,,ose perkundrazi prandoj epitetet qe<< kundershtaret>> tu adresojne per juve.

[Arrnubi]

Papa, fjalët dhe qëllimi

„E gjithë kjo [çështja e Zotit dhe arsyes e trajtuar në kontekstin e krishterë] m’u kujtua duke lexuar para pak kohësh pjesën e botuar nga profesor Theodore Khoury [Münster] të dialogut, të cilin e kish bërë perandori i ditur bizantin Manueli II Paleologu më 1391 në kampin dimëror të Ankarasë me një pers të edukuar mbi krishtërimin dhe Islamin dhe mbi të vërtetat e të dy feve. Perandori siç duket e ka hedhur në letër dialogun gjatë kohës së rrethimit të Konstantinopojës ndërmjet vitit 1391 dhe 1402; prandaj kuptohet se mendimet e tij janë dhënë në mënyrë shumë më të detajuar sesa përgjigjet e dijetarit pers. Dialogu shtrihet mbi të gjithë hapsirën e sistemit të besimit të përshkruar nga Bibla dhe Kurani dhe sillet sidomos rreth imazhit të Zotit dhe të njeriut, por gjithnjë në mënyrë të domosdoshme rreth raportit të „tre ligjeve“: Dhjatës së Vjetër, Dhjatës së Re dhe Kuranit. Në këtë leksion dua të trajtoj vetëm një pikë, e cila në ndërtimin e dialogut është margjinale, por e cila më ka mahnitur në kontekstin e temës së besimit dhe arsyes dhe i cili më shërben si pikënisje për mendimet e mia mbi këtë temë.

Në dialogun e shtatë të botuar nga profesor Khoury perandori nis të flasë mbi temën e Xhihadit (Luftës së Shenjtë). Perandori sigurisht e dinte, se në Suren 2, 256 thuhet: „Nuk ka dhunë në fe“. Kjo është një prej Sureve të herëshme nga koha kur Muhamedi vetë ishte akoma i pafuqishëm dhe i kërcënuar. Por perandori natyrisht i dinte gjithashtu edhe kushtet e zhvilluara më vonë mbi luftën e shenjtë të shkruara në Kuran. Pa u ndalur në detaje si trajtimin e ndryshëm të „pronarëve të librit“ dhe të „mosbesimtarëve“, ai iu kthye bashkëbiseduesit të tij në formë habitshëm të ashpër shumë thjeshtë me çështjen qendrore mbi marrëdhënien ndërmjet fesë dhe dhunës. Ai tha: „Më trego, se çfarë të reje ka sjellë Muhamedi, dhe aty do të gjesh vetëm të keqe dhe jonjerëzore si përshembull, që ai ka caktuar të përhapet me shpatë besimi të cilin ai e predikonte”. Pastaj perandori arsyetoi menjëherë, përse përhapja e besimit me dhunë është e paarsyeshme. Ajo është në kundërthënie me qenien e Zotit dhe me qenien e shpirtit. “Zoti nuk gjen kënaqësi tek gjaku, dhe të veprosh kundër arsyes është kundër qenies së Zotit. Besimi është frut i shpirtit, jo i trupit. Pra, kush kërkon të udhëzojë dikë në besim ka nevojë për aftësinë e të folurit mirë dhe mendim të drejtë, por jo dhunë dhe kërcënim... Për të bindur një shpirt të arsyeshëm nuk nevojitet krahu, as arma ose ndonjë mjet tjetër, me të cilin mund të kërcënohet dikush me vdekje...”.

Fjalia vendimtare në këtë argumentim kundër kthimit të fesë me dhunë është: Veprimi kundër arsyes është kundër qenies së Zotit. Theodor Khoury e komenton këtë: Për perandorin si një bizantin të rritur me filozofinë greke kjo fjali është e vetëkuptueshme [evidente]. Përkundrazi, sipas besimit musliman Zoti është absolutisht transhendent. Vullneti i tij nuk është i lidhur pas asnjërës prej kategorive tona, qoftë kjo edhe arsyeja. Më tej Khoury citon një punë të islamologut të njohur francez R. Arnaldez, i cili thekson se Ibn Hazni [në fakt Ibn Hazmi!] shkon aq larg sa të deklarojë, se Zoti nuk është i detyruar t’i përmbahet as fjalës së tij dhe se atë nuk e detyron asgjë që të na shpallë të vërtetën. Nëse ai do të donte, njeriu duhet të bënte edhe idolatri.” [Shkrimi i theksuar nga E.C.]

Jozef Racinger: Besimi, arsyeja dhe universiteti. Kujtime dhe refleksione. Fjalim i mbajtur më 12. shtator 2006 në universitetin e Regensburgut, Gjermani.


“Në këtë moment jam thellësisht i pikëlluar mbi reaksionet të cilat i ka shkaktuar një pasazh i shkurtër nga fjalimi im tek shumë besimtarë islamë.” “Bëhej fjalë për një tekst mesjetar i cili në asnjë mënyrë nuk pasqyron pikëpamjet e mia personale.” [Shkrimi i theksuar nga E.C.]

Jozef Racinger më 17. shtator 2006.


“Ka ndodhur një manipulim i rëndë i tekstit (të Racingerit). Citati i perandorit nga shekulli i 14. ishte vetëm një pjesë nga një fjalim i gjatë, i një afresku të madh të marrëdhënieve ndërmjet arsyes njerëzore dhe historisë së Evropës. Një fjalim kaq i madh dhe programatik është reduktuar në fragmentin e një citati.” Racingerit “i vjen keq që disa pasazhe të fjalimit të tij mund të tingëllonin si ofendim i ndjenjave të besimtarëve muslimanë, dhe që ato u interpretuan në një mënyrë, e cila nuk përputhet me qëllimin e tij.” [Shkrimi i theksuar nga E.C.]

Tarcisio Bertone, sekretar shteti në Vatikan, më 16. shtator 2006.



Fjalët gjykohen sipas qëllimeve. Por cili ishte qëllimi i fjalëve të Jozef Racingerit alias Benedikti XVI gjatë leksionit të mbajtur në universitetin e Regensburgut/Bavari më 12 tetor në vendlindjen e vetë kryebariut të kishës katolike? Cilido të ketë qenë qëllimi i tij, fjalët e tij i kanë rënduar shumë tashmë marrëdhëniet e katolicizmit me botën muslimane. Fjalët e tij mbi Islamin dhe Profetin e Islamit, Muhamedin, e kanë vështirësuar bashkjetesën në paqe dhe kanë thelluar mosbesimin ndërmjet të krishterëve dhe muslimanëve në Evropë dhe kudo në botë. Nga situata e krijuar prej fjalëve ofenduese të Racingerit, në Perëndim kanë përfituar sidomos ata tifozë të tezës së përplasjes së qytetërimeve, të cilët propagandojnë se muslimanët janë një trup i paintegrueshëm në Evropë. Dallimi ndërmjet këtij konflikti dhe të ashtëquajturit “konflikt i karikaturave” në fillim të vitit është, se tani nuk kemi të bëjmë me dica çunakë të papërgjegjshëm të cilët, pa u menduar gjatë, karikaturat e tyre pa shije ia vunë në dispozicion një gazete populiste të djathtë daneze. Tani kemi të bëjmë me numrin një të një kishe botërore e cila pretendon të jetë në posedimin e së vërtetës universale jo vetëm ndër të krishterët dhe e cila ka një traditë historike shumë të gjatë konflikti me Islamin.

Racingeri bëri një gabim të rëndë politik dhe me të e vuri veten e tij në një pozitë të vështirë. Ai nuk është keqkuptuar nga besimtarët muslimanë, siç nuk lodhen së përsërituri zëdhënësit e tij. Në qendër të fjalëve të tij qendronte teza se Islami paska një marrëdhënie të veçantë me arsyen, ose më saktë me mosarsyen, dhe me dhunën. Deklarata e Racingerit ishte e qartë. Ai e sheh dhunën jo vetëm si pjesë përbërëse të historisë dhe fesë islame, por si thelbësore dhe qenësore dhe si vullnet të përjetshëm të Profetit Muhamed, i cili paska përhapur fenë e tij me shpatë në dorë. Ndërkohë Racingeri ka deklaruar se citati nga dialogu mes një qezari bizantin dhe “një persi të edukuar” para më se 600 vjetësh nuk pasqyroka pikëpamjet e tij. Por ishte ai citat i cili sipas vetë fjalëve të Racingerit e ka mahnitur dhe i ka shërbyer si pikënisje për mendimet e tij dhe rrjedhimisht për të nxjerrë tezën e tij qendrore: Në Islam Zoti nuk është i lidhur pas asnjë kategorie, qoftë ajo edhe arsyeja, dhe këtu u sqaroka “rrugëndarja në kuptimin e Zotit dhe të fesë”. Nuk i shkon për hije kryebariut të fshihet pas fjalëve të tufës së tij.


Racingeri e ka këputur citatin e tij komplet nga konteksti historik. Kryqëzatat, të cilat në emër të krishtërimit kishin sjellë për tre shekuj vrasje dhe shkatërrim në botën muslimane dhe nuk ia lanë mangut as Kostantinopojës së krishterë, nuk u përmendën nga Racingeri me asnjë fjalë si keqpërdorim i pashembullt i fesë. Në të vërtetë koncepti i “luftës së shenjtë” e ka burimin tek koncepti i “luftës së drejtë” (bellum iustum). Ky koncept është formuluar nga njëri prej personave më të rëndësishëm për formimin e krishterimit perëndimor: Aurel Augustini (354-430). Augustini konsiderohet nga kisha katolike si shenjt, dhe është edhe një figurë qendrore për shumë protestantë. Por do të ishte papa Urbani i cili në koncilin e Klermontit në vitin 1095 do ta ngrinte nivelin e “luftës së drejtë” në atë të “luftës së shenjtë” (bellum sacrum) duke shpallur njëkohësisht kryqëzatat. Në kontekstin e dhunës dhe të arsyes në fe duhej përmendur patjetër shembulli i Kishës Katolike, e cila ka predikuar luftën e shenjtë si të dashur prej Zotit (Deus le volt!) dhe u ka premtuar kryqtarëve të rënë në luftë kundër “të pafeve” dhe “barbarëve” parajsën. Racingeri do të kishte mjaft material nga historia e kishës së tij për të mbështetur leksionin e tij mbi dhunën dhe joarsyen në fe, p.sh. pjesë nga fjalimi i Urbanit:

“Ata të cilët janë mësuar të bëjnë luftëra të padrejta personale kundër besimtarëve le të nisen tani kundër mosbesimtarëve dhe ta mbarojnë me fitore këtë luftë e cila duhej të ishte nisur shumë kohë përpara. Ata të cilët kanë qenë banditë për shumë kohë le të bëhen tani kalorës. Ata të cilët kanë luftuar kundër vëllezërve dhe të afërmve të tyre le të luftojnë në mënyrën e duhur kundër barbarëve. Ata të cilët kanë shërbyer si mercenarë për pagesë të vogël le të marrin shpërblimin e përjetshëm. Ata të cilët janë zhveshur nga trupi dhe shpirti i tyre le të punojnë tani për një shpërblim të dyfishtë.”

Nuk duhet lënë pa përmendur edhe një fakt historik në kontekstin e citatit të përmendur të Racingerit. Pa diskutuar, nëse përshkrimet e qezarit bizantin Manuelit II Paleologut janë apo nuk janë objektive, debati ndërmjet tij dhe “persit të edukuar” ndodhi në vjeshtën e vitit 1391 në një kamp ushtarak osman në Ankara, ku Sulltan Bajazidi I e kishte ftuar perandorin vasal të Perandorisë Osmane. Debati u organizua nga vetë sulltani dhe zgjati disa ditë. Vetë kjo situarë e le citatin e Racingerit të ndriçojë në një dritë komplet tjetër, në dritën e një tolerance muslimane, e cila bazohet në debat dhe argumente, dhe jo në përhapjen e fesë me dhunë. Përndryshe perandori bizantin as që do të kish mundur të na raportonte dot për këtë debat pas pikëpamjeve të tij mbi Profetin Muhamed. Për t’u përmendur është edhe fakti se, në shtratin e vdekjes, po ky perandor i la si testament shpirtëror të birit të tij këshillën që, çfarëdo që të bënte, të mos kryente unionin me kishën katolike.


Njëkohësisht Racingeri mund të kishte dhënë për shembull traditën e tolerancës fetare të Islamit dhe muslimanëve, nëse qëllimi i tij është dialogu ndërfetar. Të krishterët dhe çifutët kanë qenë dhe janë edhe sot pjesë e civilizimit islam. Nëse sot kjo pjesë e krishterë ose çifute brenda këtij civilizimi po vjen duke u rralluar, për këtë përgjegjësinë e mbajnë ndër të tjera edhe deklaratat e tipit të Racingerit. Në këtë kontekst citimi i Racingerit duhet kuptuar jo si një fjalim akademik shkencor, por si një nënvizim i anëve pozitive të krishtërimit – të cilat nuk mund të mohohen – në kurriz të asaj që ai e konsideron si të kundërtën e fesë së tij, në kurriz të Islamit dhe muslimanëve.


As shprehjet në lidhje me marrëdhëniet e Islamit me arsyen nuk janë të reja. Lidhja ndërmjet Islamit dhe prapambetjes në njërën anë dhe e Krishtërimit me përparimin në anën tjetër është një vizion i zhvilluar në kohën e kolonializmit në Evropë. Ky vizion rreket ta shpjegojë prapambetjen politike, shoqërore, ekonomike në botën e sotme islame me anë të fesë islame, duke lënë mënjanë aspektet penguese që vetë kolonializmi solli në këtë botë, por ç’është më e rëndësishme duke heshtur faktin se suksesi evropian erdhi veçse pas çlirimit nga dogmatizmi i krishterë.


Është absurde t’i faturosh botës muslimane, të kaluarës dhe të tashmes së saj, një kundërthënie me arsyen, duke patur parasysh kontributin që kjo botë ka dhënë për filozofinë, matematikën, mjekësinë, astronominë, gjeografinë etj. Problemet aktuale të botës muslimane nuk qendrojnë tek feja, por tek diktaturat të cilat i zotërojnë dhe ia frenojnë zhvillimin shpirtëror dhe material të shoqërive të tyre. Teza, sipas së cilës Islami qenka një fe iracionale, është vetë një tezë iracionale.


Është i gabuar gjithashtu përfytyrimi sipas të cilit muslimanët dhe bota islame sot dokan t’u imponojnë jomuslimanëve logjikën e besimit të tyre, që edhe këta ta konsiderojnë Kuranin dhe Profetin Muhamed si të shenjtë. Një dialog i sinqertë, sado i vështirë, kërkon që jomuslimanët të respektojnë dhe nderojnë atë çfarë është e shenjtë për muslimanët, ashtu siç presin jomuslimanët respekt dhe nderim për ato çfarë ata i kanë të shenjta. Kjo bazë është e dhënë si në Kuran në ato pjesë ku nderohen personat qendrore të krishtërimit, ashtu edhe në qëndrimet e kishës katolike në Vatikanumin e 2. mbi besimet jotëkrishtera: “Kisha katolike nuk hedh poshtë asgjë nga ato që është e vërtetë dhe e shenjtë në këto fe” (Nostra Aetate nr. 2). Por fjalët e shprehura nga Racingeri, të cilat e nënvleftësojnë profetin e Islamit, bien ndesh me shpirtin e këtyre fjalëve. Fjalët e tij janë në kundërshtim me fjalët e koncilit të lartëpërmendur, në të cilat u bëhet thirrje të krishterëve dhe muslimanëve në kontekstin e armiqësisë shekullore “ta lenë mënjanë të kaluarën dhe të mundohen për mirëkuptim të sinqertë dhe të anasjelltë” (Nostra Aetate nr. 3). Citati paraqet në fakt vazhdimësinë e një tradite shekullore përgojimi ndaj Profetit Muhamedit që nga Gjon Damaskeni në shek. 7./8., i cili e akuzonte si “profet të rremë”, tek “Legenda aurea” (shek. 13.), e cila e paraqet Profetin si mashtrues, për të mbërritur tek Dantja, i cili e përshkruan si përçarës në rrethin më të thellë të ferrit. Është fakt që kisha katolike ka shprehur në deklaratat e saj fjalë miqësore ndaj myslimanëve, por ajo nuk e ka vlerësuar ose përmendur me emër asnjëherë profetin Muhamed. Racingeri e ka vendosur veten në këtë traditë armiqësie ndaj Islamit me anë të një citati, nga i cili ai deri në këtë moment nuk është distancuar. Ai nuk ka shprehur keqardhje për fjalët që i ka shprehur, por për reagimet e muslimanëve, duke vazhduar kështu t’i akuzojë këta indirekt për keqkuptim dhe iracionalitet. Shtoi kësaj edhe faktin se këtu nuk bëhet fjalë për një lapsus, pasi që përpara leksionit ai është këshilluar nga disa prej bashkëpunëtorëve të tij që të heqë dorë nga përmendja e citatit. Nga ky pozicion është e kotë të flitet për dialog. Muslimanët nuk presin sot gjykimet e Racingerit se si ata duhet të reagojnë ndaj fyerjeve që u bëhen, por distancim të qartë nga ideja ofenduese tek citatet e tij.


Një dialog i sinqertë kërkon të çmontojë në fillim frikën dhe mosbesimin dhe duke pranuar partnerin fetar me anë të respektit dhe nënvizimit të të përbashkëtave, natyrisht pa relativizuar pozicionin përkatës të së vërtetës hyjnore. Por nuk mund të flitet për një dialog, kur nxirren llogaritë e së kaluarës, nënvizohet përparësia e fesë përkatëse duke fyer besimin e partnerit. Natyrisht që një dialog i sinqertë nuk mund të jetë i tillë pa kritikë ndaj partnerit, por për të arritur deri tek kritika duhet përshkuar njëherë rruga e respektit dhe nderimit. Gjithashtu, në kushtet e sotme të globalizimit mediatik duhet patur kujdes që dialogu ndërfetar të kryhet nga zëra reprezentativë dhe pikat e nxehta, të cilat nuk do të mungojnë, të trajtohen në mënyrë intime. Ose përndryshe le të sqarohen qëllimet dhe pozicionet me të cilat do të kryhen debatet fetare të së ardhmes në formën e disputeve klasike të mesjetës.


Këto ditë ngjarjet e fundit në botën muslimane mbi citatin e Racingerit kanë qenë një “hot story” për mediat perëndimore dhe kanë shërbyer për të nënvizuar edhe njëherë tezën kaq popullore të përplasjes së civilizimeve dhe për ta paraqitur problemin më të fundit brenda një konteksti më të gjerë të një konflikti ndërmjet “Perëndimit” dhe “Islamit”. Në këtë kontekst bota muslimane paraqitet si fëmijë i ofenduar për vogëlsira dhe si e paaftë për dialog. Ndërkohë që konteksti politik dhe shoqëror në të cilin ndodhin protestat në botën islame – lufta e Irakut, lufta e fundit në Liban, shtypja e opozitës në Lindjen e Mesme – mbetet i mjegullt për vëzhguesit në Perëndim, pjesë të gjera të këtij publiku e ndjejnë veten edhe më shumë të vërtetuar në gjithë paragjykimet e tyre: përplasjen e domosdoshme të civilizimeve dhe paaftësinë e muslimanëve për dialog. Këtyre u shtohet edhe efekti unifikues, i cili ndikon tek vëzhguesit perëndimorë të të gjitha identiteteve të mundëshme, por pa harruar këtu edhe ata zëra kritikë ndaj insensibilitetit të Racingerit, të cilat nuk kanë munguar të vijnë edhe nga brenda kishës katolike. Në fund të fundit ky imazh i paaftësisë për dialog së bashku me vegimin e një uniteti në perëndim ishin rezultatet – e qëllimta apo të paqëllimta – të fjalëve të Racingerit.


Duke patur parasysh, se paraardhësi i Racingerit ka mbajtur qëndrime më neutrale ndaj Islamit dhe botës muslimane dhe se ka qenë një kundërshtar i politikës së Xhorxh W. Bushit në Irak, dhe duke thërritur në kujtesë gjithashtu, se ardhja e Racingerit mund të shënojë edhe një kthesë në qëndrimet politike të shtetit të Vatikanit dhe njëkohësisht të Kishës Katolike, duhet lënë hapur pyetja, nëse ka një lidhje ndërmjet shprehjeve ofenduese të Racingerit dhe të politikës aktuale të Bushit. Përpara se të flitet për një dialog do të ishte mire të dihej pozicioni aktual i Racingerit mbi këto pika: Cili është qëndrimi i Racingerit ndaj Islamit, Muhamedit dhe myslimanëve? Cili është qëndrimi i Racingerit në lidhje me armiqësinë shekullore të katolicizmit ndaj Islamit, p.sh. në lidhje me kryqëzatat? Cili është qëndrimi i tij ndaj tezës së përplasjeve të qytetërimeve? Lista e pyetjeve është e hapur ...


Vjenë, 24 shtator 2006

[Arrnubi]

Papa per mue nuk ka me shume vlere ....
Por per keto nuk protestojne?!
Dhe ne fund te fundit, nga e ka origjinen ky flamur?




A nuk ju thot ky dicka me shume, a nuk e ka kjo nje simbolike...?

Shpata

Qysh nga koha kur perandorët e Romës i hidhnin të krishterët në strofkullat e luanëve, marrëdhëniet mes pushtetarëve dhe përfaqësuesve të Kishës kanë pësuar ndryshime të mëdha.


Konstantini i Madh,i cili sundoi rreth vitit 306, pra rreth para 1700 vitesh, ka mbështetur praktizimin e kristianizmit në të gjithë territorin e perandorisë së tij, duke përfshirë edhe Palestinën. Disa shekuj më vonë Kisha u nda në dy pjesë: atë të Lindjes (Kisha ortodokse) dhe atë të Perëndimit (Kisha katolike). Peshkopi i Romës, i cili mori më vonë titullin e Papës, i kërkoi perandorit të njihte superioritetin e tij pra të papës.

Lufta mes perandorëve dhe papëve ka luajtur një rol shumë të rëndësishëm në historinë europiane dhe pati për pasojë ndarjen e kombeve. Në këtë kuadër, historia regjistron periudha triumfesh por edhe disfatash. Disa sundimtarë nuk e njohën papën apo për më tepër iu kundërvunë atij. Nga ana tjetër, papët nuk njohën disa prej sundimtarëve apo i ekskomunikuan ata (i përjashtuan) nga Kisha. Një prej këtyre sundimtarëve të ekskomunikuar ishte edhe Henrichu i IV., i cili shkoi më këmbë në qytetin e Kanosës (Canossa) dhe për tre ditë rrjesht qëndroi këmbëzbathur në dëborë para kështjellës së papës derisa ky i fundit denjoi të anullonte përjashtimin e tij nga Kisha.

Nga ana tjetër ka patur periudha kur papët dhe sundimtarët kanë sunduar në paqe me njëri-tjetrin ashtu siç ndodh rëndom edhe sot. Mes papës aktual Benediktit të XVI. dhe „sundimtarit“ Xhorxh Bush mbretëron një ujdi e jashtëzakonshme. Fjalimi i papës javën që shkoi, i cili shkaktoi protesta të shumta në mbarë botën, i ndihmoi sidomos “kryqezatës “ së Bushit kundër „islamo-fashizmit“ në kontekstin e „betejës së civilizimeve“.

Në leksionin e tij në universitetin gjerman të Regensburgut papa i 256-të përshkroi atë që ai e quan dallimin kryesor mes krishtërimit dhe islamit: krishtërimi bazohet tek llogjika, ndërsa islami i kundërvihet atij. Sipas tij, ndërsa të krishterët e shohin llogjikën edhe tek veprat e Zotit, myslimanët mohojnë se mund të ketë ndonjë farë llogjike tek vepra e Allahut.

Si ateist me origjinë hebreje, nuk po mundohem të përfshihem në këtë debat të nxehtë, pasi është jashtë mundësive të mia modeste të kuptoj llogjikën e papës. Por nuk mund të anashkaloj atë pjesë të këtij debati që mua si Izraelit i ndodhur në zonën e “konfliktit mes civilizimeve“ më shqetëson pa masë.

Për të mbështetur thëniet e tij mbi defiçitin e llogjikës tek islami, papa thotë se Muhamedi i ka urdhëruar ithtarët e tij „që ta përhapin fenë me dhunë“. Sipas papës kjo është e pakuptimtë pasi besimi lind në shpirt dhe jo në trup. Si mundet pra që shpata të ndikojë tek shpirti?

Sikur të mos mjaftonte kjo, papa nga të gjithë njerëzit zgjodhi fjalët e perandorit bizantin, i cili i përkiste natyrisht Kishës opozitare të Lindjes. Në fund të shekullit të 14-të perandori Manueli i II-të Palaeologu flet për debatin, të cilin e paska pasur sipas thënieve të tij (kjo konsiderohet si e pamundur), me një dijetar persian mysliman të panjohur. Në kulmin e bisedës perandori i thotë bashkëbiseduesit fjalët e mëposhtme:

„Më thuaj, ç’të re ka sjellë Muhamedi dhe do të gjesh vetëm gjëra të këqija dhe të mbrapshta, si për shembull ka urdhëruar përhapjen e besimit që predikonte me anë të shpatës.“

Rreth këtyre fjalëve lindin tre pyetje: a) Pse u shpreh kështu perandori? b) A janë ato të vërteta? c) Pse i citoi ato fjalë papa aktual?

Në kohën kur Manueli i II-të shkroi këtë vepër, ishte sundimtar i një perandorie në rrënie. Pushtetin e mori në vitin 1391, kur nga një perandori dikur e përmasave të mëdha kishin ngelur vetëm disa provinca, të cilat për më tepër ndodheshin nën kanosjen e sulmeve turke.

Në këtë periudhë turqit osmanë kishin mbërritur në brigjet e Danubit. Kishin pushtuar Bullgarinë, veriun e Greqisë dhe dy herë kishin thyer ushtritë e dërguar nga Europa për shpëtimin e perandorisë Bizantine. Më 29 maj 1453, vetëm disa vjet pas vdekjes së Manuelit, kryeqyteti i tij, Konstantinopoli (Stambolli) ra në duart e turqve duke i dhënë fund kështu egzistencës më tepër se një mijë vjeçare të perandorisë.

Gjatë sundimit të tij Manueli i ra kryq e tërthor kryeqyteteve europiane me shpresën e sigurimit të mbështetjes nga ana e tyre. Premtoi se do të bashkonte Kishën. Padyshim që veprën e përmendur mësipër e ka shkruar në përpjekje për të nxitur tek vendet e krishtera një kryqëzatë të re kundër. Qëllimi ishte praktik, teologjia shërbente në funksion të politikës.

Parë nga ky këndvështrim, ky citat i shërben me përpikmëri kërkesave të “të liderit të sotëm botëror” Xhorxh Bushit të II-të. Ai po kërkon të bashkojë botën kundër të ashtuquajturit „Bosht të së Keqes“ me shumicë myslimane. Për më tepër, turqit po trokasin në dyert e Europës, këtë herë në paqe. Është i johur tashmë fakti që papa është në anën e atyre të cilët janë kundër hyrjes së Turqisë në Bashkimin Europian.

A ka të vërteta në argumente e Manuelit?

Vetë papa në fakt u shpreh në mënyrë të rezervuar. Si teolog i respektuar dhe me famë, nuk mund të shtrembëronte tekstet e shkruara. Prandaj edhe vetë e përmendi që Kurani sidomos e ka ndaluar përhapjen e besimit me forcë. Bile citoi vargun kuranor 256, në të cilin thuhet: „Nuk lejohet dhuna në çështjet e besimit.“

Si mund të anashkalohet një deklaratë e tillë? Papa thekson se këtë urdhër Profeti islam e ka dhënë në fillim të veprimtarisë së tij profetike kur nuk kishte as forcë, as pushtet, porse më vonë ka urdhëruar përdorimin e armëve me qëllim përhapjen e besimit. Por një urdhër i tillë në Kuran nuk egziston. Është e vërtetë që Muhamedi ka urdhëruar përdorimin e armëve në luftë kundër fiseve armike, qofshin këto të krishterë, hebrej apo të tjerë, ndërsa po ndërtonte në Gadishullin arabik shtetin e tij. Por ky ishte një akt politik dhe jo fetar. Kjo ishte në kuadër të luftës për territore dhe jo për përhapjen e fesë.

Jezusi ka thënë: „Do t’i njihni ata nga frytet e e punës së tyre.“ Sjellja e islamit ndaj besimeve të tjera mund të testohet shumë thjeshtë: Si janë sjellë sundimtarët myslimanë gjatë periudhës njëmijë vjeçare kur patën fuqinë për ta „përhapur besimin me shpatë“?


Ja që, nuk e kanë përhapur në këtë mënyrë.

Myslimanët e kanë sunduar Greqinë për shumë vite. A u kthyen grekët në myslimanë? A u përpoq dikush t’i kthente ata në fenë islame? Përkundrazi, grekët e krishterë patën poste të larta në administratën Osmane. Bullgarët, Serbët, Romakët, Hungarezët dhe kombe të tjera europiane u ndodhën në atë kohë nën sundimin osman por mbetën të krishterë. Askush nuk u përpoq t’i kthente ata në besimin tjetër dhe të gjithë mbetën të krishterë.

Është e vërtetë se shqiptarët u kthyen në myslimanë dhe po ashtu edhe banorët e Bosnjes, por nuk mund të thuhet se kjo u krye nën trysni. Ata e pranuan islamin që të pëlqeheshin tek autoritetet, duke konsumuar kështu shpërblimin që vinte nga kjo.

Në vitin 1099 kryqtarët pushtuan Jeruzalemin, duke masakruar banorët myslimanë e hebrej në emër të Jezusit. Në atë kohë, pas 400 vjetësh nën administrimin mysliman të Palestinës, të krishterët përbënin ende shumicën. Gjatë kësaj periudhe nuk është ushtruar asnjë presion që ata të pranonin islamin. Vetëm pas dëbimit të kryqtarëve nga vendi, një pjesë e madhe e popullsisë përvetësoi gjuhën arabe dhe më pas edhe fenë islame. Ata ishin paraardhësit e palestinezëve të sotëm.

Nuk egziston asnjë provë që islami t’u jetë imponuar hebrejve. Siç dihet, nën sundimin mysliman hebrejtë e Spanjës përjetuan lulëzimin e tyre, lulëzim ky i paparë veçse në ditët e sotme. Poetët si Jehuda Halevi shkruanin në arabisht, po kështu edhe Maimonidesi i madh (Moshe ben Maimon). Në Spanjën myslimane hebrejtë punonin si ministra, poetë dhe shkencëtarë. Në Toledo nën sundimin mysliman, dijetarët e krishterë, hebrej e myslimanë së bashku përkthyen tekstet e filozofisë së lashtë greke si dhe tekstet e tjera shkencore. Kjo periudhë njihet si Epoka e Artë. Si do të ishte e mundur kjo, nëse Profeti islam do të kishte urdhëruar “përhapjen e besimit me shpatë”?

Ngjarjet e mëvonshme flasin vetë. Pas rimarrjes së Spanjës nga myslimanët (rekonkista) aty u ushtrua terrori fetar. Hebrej e myslimanë u gjendën para alternativës mizore: o të ktheheshin në të krishterë, ose do të egzekutoheshin apo dëboheshin. Ku shkuan pastaj qindra mijëra hebrej të cilët nuk donin të konvertonin? Pothuajse të gjithë u pritën krahëhapur në vendet myslimane. Hebrejtë sefardi – „spanjollë“ u vendosën në të gjitha territoret e botës myslimane, që nga Maroku në perëndim e deri në Irak në lindje, që nga Bullgaria (atëherë nën pjesë e perandorisë osmane) në veri e deri në Sudan në jug. Ata nuk njohën atje as torturat e inkuizicionit, as djegien, as progromet, as dëbimet masive të cilat iu imponuan atyre në pjesën më të madhe të vedneve të krishtera deri tek holokausti.

Pse pra? Sepse islami ndalon në mënyrë kategorike çdo përndjekje të „njerëzve të librit“. Në shoqërinë islame ka pasur gjithnjë një vend të veçantë për të krishterët dhe hebrejtë. Nuk kishin egzaksisht të njëjtat të drejta por kishin të drejta pothuajse të barabarta. U duhej të paguanin një taksë të veçantë por ishin të çliruar nga shërbimi ushtarak, gjë të cilën hebrejtë e miratonin. Thuhej se administratës myslimane nuk i pëlqenin përpjekjet për t’i kthyer hebrejtë në Islam pasi kjo do të thoshte humbje e të ardhurave nga taksat.

Çdo hebre i cili mundohet të jetë korrekt dhe që e njeh historinë e popullit të vet nuk mund të mos i jetë mirënjohës islamit, i cili i mbrojti ata për më tepër se 50 breza, ndërkohë që bota e krishterë i përndoqi dhe u përpoq t’i konvertonte ata shpeshherë me “shpatë” në dorë.

Historia e „përhapjes së besimit me shpatë“ është një histori e keqe, një mit i cili u sajua në Europë gjatë luftërave kundër myslimanëve – (reconquista) rekonkista e krishtere e Spanjës (shën. i përkth.: rimarrja), kryqëzatat, dëbimi i turqve, të cilët gati sa s’pushtuan Vienën. Kam përshtypjen që papa gjerman sinqerisht u beson këtyre përrallave. Kjo do të thotë që kreu i botës së krishterë as nuk e ka marrë mundimin të studiojë historinë e besimeve të tjera.

Pse pra i shprehu ai këto mendime në publik? Pse tani?

Kjo nuk mund të shihet ndryshe veçse në sfondin e kryqëzatës së re që ka ndërmarrë Xhorxh Bushi dhe mbështetësit e tij me parrulla kundër të ashtuquajturëve „islamo-fashizëm” dhe „luftës globale kundër terrorizmit“, në një kohë kur fjala „terrorizëm“ është kthyer në sinonim për myslimanët. Për aleatët e Bushit kjo është një përpjekje cinike për të justifikuar sundimin e burimeve botërore të naftës. Nuk është kjo hera e parë në historinë e njerëzimit, që lakuriqësia e interesave ekonomike mbulohet me petkun fetar, ashtu sikurse nuk është hera e parë që një fushatë grabitqarësh shndërrohet në kryqëzatë.

Fjalimi i papës korrespondon me këto përpjekje. Kush e di cilat do të jenë pasojat?

[xfiles]

Eh ,po mir qe e pranove te shkreten!se prandaj dhe te kemi qortuar gjate gjith kohes.me nje fjale ti pranove se;edhe se 90%apo 99%e antarvet te forumit kan nje mendim te kundert me ty,apo se jane me larte se ti ne cdo aspekt,ti prap se prap sdon tja dishe,...

O injornat,
nuk e pranova,
thjesht thashe se edhe sikur te ishte ashtu si thua zotrote nuk do me rrihte shume.
Kam shume respekt per veten per te pranuar se ca tipa si ti jane me lart se une.

[BEHARI]

O injornat,
nuk e pranova,
thjesht thashe se edhe sikur te ishte ashtu si thua zotrote nuk do me rrihte shume.
Kam shume respekt per veten per te pranuar se ca tipa si ti jane me lart se une.

O psikopat,
graden e injorantit ka kohe qe eke marre ti!
E kuptoj pozicionin tend mjeran ku ke rene o i shkrete!Ate qe ti me doren tende shkruan ne darke,po ne mengjez kthehesh dhe e mohon duke pergenjeshtruar vetvehten tende!!imagjinoje ku je sakaldisur,,mbase gabimisht mund te keshe marre OVERDOSE medicine!Te kalura!

[xfiles]

Pse nuk hap ndonje teme ku te flitet per mua, se me sa duket kjo teme eshte kthyer ne sulme kundrejt personit tim.

Zakonisht keshtu ndodh kur nuk ke çfare te thuash dhe ne vend sa te kunderargumetosh shkrimet e mia filloni e shan.

e di qe te isha psikopat me siguri do isha nje besimtar i devotshem ne allah, dhe do i bashkohesha thirrjeve per lufte e per gjak me vellezrit e mi psikopata ne afganistan.
Ku ka gje me te bukur se te vrasesh ne emer te allahut?

[ArNaUtI_]

Pse nuk hap ndonje teme ku te flitet per mua, se me sa duket kjo teme eshte kthyer ne sulme kundrejt personit tim.

Zakonisht keshtu ndodh kur nuk ke çfare te thuash dhe ne vend sa te kunderargumetosh shkrimet e mia filloni e shan.

e di qe te isha psikopat me siguri do isha nje besimtar i devotshem ne allah, dhe do i bashkohesha thirrjeve per lufte e per gjak me vellezrit e mi psikopata ne afganistan.
Ku ka gje me te bukur se te vrasesh ne emer te allahut?

Mbas nje sondazhi te bere u arrit
x-files = mbeturine e kohes ,
nga mendimet keshtu dukesh por edhe nga pamja ndnj kokpras do jesh.
Boll u moret me majmunet e baba Darvinit o njerez!!!!!!




jam i krijuar nga Zoti dhe jo nga babaDarvini!!!!!!!!!!

[xfiles]

Kurse une jam krijuar nga Nena dhe Babai im.
Ata jane zotat e mi.

[live fast]

Mbas nje sondazhi te bere u arrit
x-files = mbeturine e kohes ,
nga mendimet keshtu dukesh por edhe nga pamja ndnj kokpras do jesh.
Boll u moret me majmunet e baba Darvinit o njerez!!!!!!




jam i krijuar nga Zoti dhe jo nga babaDarvini!!!!!!!!!!

kurse ti do jesh si puna e ktij ktu poshte.kok k.r

[xfiles]

ti pse kujton se muhamedi e ndaloi mishin e derrit?
1) i beri nder derrave, perderisa ne arabi nuk i therin derrat per mish...
2) eshte kunder natyres te hash llojin tend, ne kete rast kuptohet qe derri nuk lejohet te haje derr.

vetem nje gje do ju lutesha atyre qe iu thyhet zemra e ofendohen per muhamedin, te pakten mos i vini flaken forumit.