Letra Drejtuar Filemonit!

[ABIGAIL]

2. Pali dhe bijtë e tij

Kjo letër tregon edhe një anë tjetër me të cilën ia vlen të merret një zemër besimtare e që i shërben Zotit të saj. Cila është lidhja jonë si shërbyes të Krishtit me shpirtrat që u shërbejmë? A e kemi frymëzuar vallë këtë respekt të thellë e të shenjtë në shpirtrat që na fali Krishti?

A ekziston ky familjaritet i ëmbël si ai midis atit dhe birit? Nga njëra anë dashuria, toleranca, thjeshtësia, zemra e madhe e shërbëtorit që di të çojë pranë Krishtit shpirtra, nga ana tjetër shpirti i cili u shërbye, të cilit Perëndia i ka zbuluar madhësinë e detyrimit ndaj njeriut që Perëndia përdori ta sillte pranë vetes së Tij.

Kostë Metalinoja kishte një dobësi fizike. I ishte e pamundur të flinte, të paktën netëve të para kur ndërronte vend. Mbaj mend ishim të rinj atëherë kur luteshim për gjumin e xhaxhait, sa herë që Zoti e ftonte për të shërbyer në ndonjë qytet ose jashtë shtetit.

Në një rast të tillë ishte i ftuar, më duket, nga Instituti Biblik i Katerinit. Dhe natyrisht me gjithë mundimet e përgatitjes dhe rrugës me tren - për shumë orë asokohe - u shtua edhe pagjumësia.

Dhe mëngjesin e ardhshëm do t'i duhej të vazhdonte shërbesën në Katerini. Ndenji duke u rrotulluar herë këtej e herë andej me lutje gjatë gjithë natës në shtrat.

Duket se në të gdhirë mori një sy gjumë. Kur befas ngrihet nga disa trokitje në derën e dhomës, me takt por të paafta për t'i kthyer gjumin e shtrenjtë. E hap. Një plakushe duke buzëqeshur, nxjerr nga poshtë përparëses dy franxholla që nxirrnin avull.

- Ndeza furrën që herët e thashë t'i sjell vëllait dy bukë të ngrohta…
Një dashuri e vërtetë e ditëve të para të Kishës...

Kostë Metalinoja lidhej me shpirtrat që Zoti i jepte hir t'u shërbente.
Sa shumë i nevojiten kishës sot shërbyes të tillë, një frymë e tillë. Madje dhe zemra si e plakushes nga Katerini. Jeta e kishës nuk është plane dhe skema retorike por është dashuri Krishti dhe ngrohtësi marrëdhëniesh.

.........................................

[ABIGAIL]

3. I burgosuri

Atëherë kur u shkrua ky titull duhet të ketë shkaktuar shumë reagime. Shekujt që rrodhën punuan mbi këtë titull ashtu si zjarri mbi arin. E pastruan dhe u bë stemë dhe titull i veçantë nderimi.

Dhe kishte kaq tituj Pali: brezi, fisi, aftësish, fuqish, diturie, morali. Por marrëdhënia e re me Krishtin e mbushte, mund ta mbushte edhe më me tituj të tjerë të pafund dhe të bekuar. Përdor në çastet e çlodhjes personale me Filemonin këtë titull të çuditshëm. Jo apostulli, por i burgosuri...
Sa i ndryshëm nga ato të sotmit dhe kartvizitat e mbushura me skema, tituj vezullues dhe iniciale universitetesh të huaja...

Kur punoja diku para shumë vitesh, aty në punë kishim edhe një ftues. Duhet të ishte ftuesi më i çuditshëm në botë. Begeniste të vinte herë-herë në ndonjë zyrë që të pyeste për orën, të kërkonte cigare ose të mësonte se kur do të vinte arkëtari për të dhënë rrogat.

I ri atëherë kur u njoha me të, kur hyri një herë në zyrën ku isha vendosur. Hodhi një sy rreth e përqark, dhe hoqi xhaketën, hijerëndë e mekanikisht. E hodhi shuk mbi një karrige dhe rrufeshëm më pas dhe këmishën e kanatjeren, duke i tërhequr nga rripi i mesit. Ngriti këmishën dhe na e tregoi të gjithëve: ishte mbushur plot me shenja. I veshi përsëri rrobat dhe ndërsa çonte në vendin e vet mëngët e xhaketës na tha:

- Unë kam ngrënë dru për këtë parti që qeveris tani, kurse ju më çani veshët.
Gjurmët e shkopinjve dhe shenjat në trup ishin për këtë njeri të shkretë një titull i vërtetë nderi. A di ndonjë titull edhe më të madh që mund të hynte në kartvizitën tënde? I burgosuri i Krishtit...

Sa shumë që mungon fryma e heroizmit...
Dikur me një shok vizituam një shkollë.
- Këtu, - më thotë, - janë pelerinat e tyre. Shiko ç'turpe mbi varëse. Pa shih fotografitë...

Dhe me të vërtetë muri mbi kokat e shtretërve, por edhe muri për të privilegjuarit, ata që i mbështesnin shtretërit e tyre në cepat e dhomave, ishte i mbushur me fotografi: yje kinemaje, boksierë e sportistë të tjerë keçi dhe futbolli.

Me shokun që kishim shkuar në atë shkollë patëm një bisedë, ndërsa po pinim kafe në një verandë të mrekullueshme, dhe thamë se të rinjtë nuk duhet të akuzohen pse kishin fotografi dhe heronj. Do të ishte e çuditshme, nëse jo patologjike, që të rinjtë të mos kishin heronj në mendjen e tyre, në jetën e tyre, në zemrën e tyre dhe natyrisht dhe në muret e dhomave të tyre.

Fëmija, i riu, ka nevojë për heronj. Nuk mund t'ia heqësh ujin dhe lëvizjen fëmijës. Heroi për fëmijën, nuk është rrugëzgjidhje, por nevojë. Heronjtë nuk ç'rrënjosen dot. Le të mos gënjejmë veten. Por përgjegjësia e të gjithëve, përgjegjësia e kishës është se nuk i zëvendësoi këta heronj të lirë (vlerë), që Perëndia të vinte të tjerë. Në masën njerëzore një Pal, por Pal të burgosur.

Sa shumë që na mungon fryma e parë heroike!
Nuk është shumë e largët koha kur çdo familje amerikane e shihte si detyrim dhe nder të lartë të jepte një, shumë herë tre dhe pesë fëmijë për çështjen e Ungjillit të Krishtit. Një lutje që mungon: Zot, bëmë të ndiej që të të shërbej, qoftë dhe i burgosur e i lidhur me vargonj.

.................................

[ABIGAIL]

4. Shtëpia jonë

Filemoni ia dha zemrën e tij Zotit dhe i hodhi në këmbët e Kryqit fuqitë e shërbesës së tij të përulur. Më vonë ofroi në altarin e shërbesës së Ungjillit paratë, pasuritë, gjithë ç'kishte. Por mbeti edhe diçka.

Diçka që mund ta mbante për vete. Ishte shtëpia e tij. Por me bujarinë e atyre që japin e që dinë se sa vlen çdo ofertë ia bërë Zotit, ia ofroi edhe atë, që të bëhej diçka më shumë se një familje e krishterë; të bëhej kishë, që do të lavdërojë Perëndinë, do të çlodhë shpirtrat e shenjtorëve.

Shtëpia e Filemonit duhet të kishte pas qenë një oaz në shkretëtirën përvëluese. Hije, ujë dhe dashuri. Dhe gjithmonë të tre këta elemente kanë munguar kaq shumë...

Mbaj mend dëshminë e një vajze para shumë vitesh... U largua nga qyteti i saj, për në një tjetër, një qytet shumë më i madh, për studime. Makina pat pësuar një defekt të madh dhe ajo po vonohej shumë. Në vend që të ishte për drekë aty për ku ishte nisur, mbërriti natën vonë.

E vetme ku do të mund të rrinte?! Hoteli ishte një zgjidhje, por për një vajzë të ishte vetëm - dhe ishin vite të vështira - s'ishte zgjidhja më e mirë. E la një valixhe dhe u nis. Po për ku? Në kthesën e një rruge, qëndroi, ngriti sytë dhe me zë të shuar bëri një lutje me dy fjalë. Vazhdoi të ecte. Papritur nga diku dëgjoi një himn. Një të njohur për të. I ngjiti shkallët pa ndrojtje, duke vrapuar.

Duhet të ishte një shtëpi e krishterë. Trokiti me guxim në portë. Ndeshi me një buzëqeshje. Një shtëpi vëllazërore i ofroi mikpritjen e saj për shumë ditë. Ishte oazi në shkretëtirën e errët të atij qyteti të trazuar. E pyes shumë herë veten time: A është një oaz shtëpia ime?

A mundet udhëtari të gjejë Krisht, hije Kryqi dhe dashuri? Historia e besimit do të shkruajë me shkronja të arta në shtëpinë e Filemonit, sikurse në shtëpinë e Betanisë: "Këtu u preh Zoti".

...............................................

[ABIGAIL]

5. Lista e dashurisë

Ndoshta menjëherë do të kujtoje se bëhet fjalë për një listë personash të cilëve u ke bërë mirë, ose të kanë bërë ty. Madje ndoshta edhe një listë me emrat e miqve, kushërinjve. Por këtu bëhet fjalë për një katalog të çuditshëm. Një listë me emrat e atyre personave për të cilët lutesh. Ç'listë e bukur!

Vërtet, sa emra përmbante kjo listë? Dhe sa herë që rritej, aq më shumë ngrinin në dheun e ftohtë gjunjët e plakut Pal.
Ja një mënyrë e bukur dhe praktike që të lidhemi me njëri-tjetrin me vargonj dashurie. Të lutemi për njëri-tjetrin. Si do të mund të flasësh keq për një njeri për të cilin sapo u ngrite nga gjunjët?

Mbaj mend një rast që më tregoi një mbikëqyrës, vëlla serioz dhe i nderuar. Një sëmundje, para disa vitesh e kishte detyruar të shkonte në kirurgji. Dhe sëmundja nga vetë natyra krijoi një gjendje të jashtëzakonshme. Operacioni ishte nga më delikatët dhe të rrezikshmit.

Diçka ndërmjet jetës dhe vdekjes, me ata mjekë të rezervuar, fjalëpaktë, që nuk duan të lidhen me premtime. Dhe sikur është e natyrshme kishat ranë në gjunjë dhe e sollën vëllain mbikëqyrës në këmbët e Krishtit tonë. Operacioni u bë. Vëllai u ngrit shpejt për të vazhduar shërbesën e Ungjillit të hirit.

Duhet të kishin kaluar vite që atëherë kur një ditë në një bashkësi një vëlla i prezantoi mbikëqyrësit një të panjohur. Atëherë i panjohuri duke buzëqeshur, i shtrëngoi me dashuri dorën plakut, ndërsa ky i fundit e pyeti:

- Më njeh, i dashur?
- Personalisht jo. Por lutem gjithmonë për shëndetin tuaj, që atëherë kur kërkuat lutje për një operacion.

Sa vite... Ndoshta ai vetë që ishte operuar mund të kishte mbaruar së luturi dhe falënderuari, por vëllai e kujtonte gjithmonë.
Vërtet, çfarë do të thoje nëse do t’i hidhje një sy listës së personave për të cilët lutesh?...

Ndoshta është e shkurtër, e varfër, përmban pak, aty-aty disa të tutë dhe dy-tre shokë. Pali duhet të kishte një listë shumë të madhe, prandaj dhe donte, prandaj dhe e donin. Mos thuaj se ti nuk mund tè
lutesh!

Folëm shumë herë për nevojën e vargonjve. Kjo vetë është një nevojë e madhe. Por le të nisim me fillimin e bekuar të një vargoi të tillë, e të lutemi për njëri-tjetrin. Le të rishikojmë listën e dashurisë.

.......................................

[ABIGAIL]

6. Amatorët

Kam frikë se titulli s’është i qëlluar. Sepse kur dikush nuk është amator, duhet të jetë profesionist. Në rastin tonë s'bëhet fjalë për diçka të tillë. Termin "të krishterë amatorë" e përdor për të dalluar disa njerëz të mrekullueshëm në çdo gjë, dhe që bashkë me të tjerat janë edhe të krishterë.

Familjarë të mrekullueshëm, bashkëshortë dhe prindër, prototipë dhe shembuj në profesionin e tyre. Dhe natyrisht edhe të krishterë të mirë. E di që ke pyetje dhe do të mund të thuash: "E ç'do më tepër?". Asgjë. Ose më mirë, diçka të vogël desha: të jenë së pari të krishterë e më pas çfarëdo tjetër.

Nëse tepron koha, qoftë për shtëpinë; nëse tepron fuqi, qofshin për fëmijët. Në fillim Krishti dhe çështja e Ungjillit të tij. Kjo do të thotë të jesh ushtar, dhe këtë nënkupton Pali kur tregon "Arkipin bashkëluftëtarin".

Më tregonte një baba i cili drejtonte një studim diku. Fëmijët iu rritën dhe që të dy ishin dobët në matematikë. Bashkëshortja i binte mrekullueshëm lirës së grindjes, në tonalitetet më të larta e më të ëmbla të mërmëritjes:

- S'ndihmon fëmijët. S'shikon fëmijët.
Dhe të tjera të ngjashme. Dhe babai si zgjidhje më të lehtë dhe të çastit pa lënien pas të studimit. Dhe kështu filloi të merrej me fëmijët e matematikën e tyre. Në fund të vitit pati një surprizë: fëmijët nuk mbetën në matematikë, sikurse çdo vit, por në klasë.

Dikush e këshilloi prindin matematicjen:
- Merre përsëri shatin e studimit, dhe kohën që do të jepje në dispozicion të fëmijëve, jepja Zotit. Është Zoti edhe i kohës së fëmijëve të tu edhe i matematikës.

Ati u bind. Fëmijët u shtruan. Dobësia në matematikë i përkiste tani së shkuarës. Nuk është ilaç, që duhet të ta rekomandojë ndokush, është një përvojë e bekuar e cila duhet të dëgjohet.

Sa shumë mungon sot nga gjithësecili veç e veç fryma e të rreshtuarit (ushtar), e cila krijoi rendin e Kishës së rreshtuar...
Dhe është e vështirë që të caktosh shkaqet.

Me shumë përulësi do të mund tè thonte ndokush, se njëra nga arsyet është edhe "amatorizmi frymor". Të gjitha të tjerat që na shqetësojnë, dhe bashkë me to dhe çështja e Zotit.

Kjo është gabim. Çdo gjë që do të heqësh nga Krishti, kohën, paratë, fuqinë, e do ta shtosh diku tjetër, sado e shenjtë qoftë ajo "tjetër", është një veprim që krijon situata mallkimi për ata, të cilët kryhet ky veprim.
Le ta kem kujdes dhe ta kesh kujdes.

.................................................. .....

[ABIGAIL]

7. Vëllai

Nëse Pali e thonte këtë fjalë me sa shumë ëmbëlsi do të dëgjohej... Ka fjalë të lidhura me persona, të cilat ndërsa i shqipton, buzëqesh dhe mbushesh me dritë.
Njëra prej këtyre për Palin duhet të ishte fjala "vëlla".

Ai flijoi krijimin e një familjeje dhe s'pati gëzimin njerëzor të mbante në prehër fëmijën e tij. Përveç kujtimit të papërcaktuar të disa kushërinjve dhe nipit të vogël tek Veprat, nuk kemi ndonjë dëshmi tjetër shkrimore për shtëpiarët e Palit. Dhe pas spastrimit prej vëllezërve të rremë, mbetet vëllai i vërtetë e i çmuar.

Sot mund të gjesh njerëz të së njëjtës ngjyrë, të të njëjtit fis, të së njëjtës fe e madje tè së njëjtës dogmë, ndoshta edhe në kishën lokale, por që të mund mos jenë "vëllezër"...

Dhe nëse ka më shumë nevojë për diçka njeriu i sotëm, është pikërisht kjo: të gjejë vëllain e vet. Kisha vuan jo për besimtarë por për vëllezër. Nuk është çështje fjalësh, është njè e vërtetë e shumë lotësh dhe dhimbjesh.
Dhe të mos harrosh kurrë se edhe në qoftë se të gjithë s'qëndrojnë si vëllezër, është njëri, i madhi, vëllai ynë besnik.

Një shënëndre, shumë prej vëllezërve tanë u mbyllën nëpër shtëpi, pa ushqime. Një familje e tillë para 48 orësh kishte gatuar dorën e fundit të qiqrave. Të dilje do të thonte të vdisje. Lagjja ishte goditur rëndë, kur në të ngrysur u dëgjuan në portë disa trokitje të ndrojtura. Pas hapjes u duk një fytyrë e dashur.

- Ti, vëlla? S'pate frikë? Këtu erdhe të rrish? Po mbarojmë.
- Qetësohuni, ju lutem. S'erdha të rri. Ju solla pak ushqime. Më dërgoi vëllai ynë i madh. Zoti më dërgoi.

Dy fjalë lutje ngushëllimi, dhe besimtari iku. Pak miell, një shishe vaj, një konservë me peshq, por më shumë veprimi i çmueshëm i dashurisë: vizita e vëllait.

.............................................

[ABIGAIL]

8. Apfia

E ç'rëndësi mund të ketë lidhja e Apfisë me Filemonin? Të jetë vallë bashkëshortja e tij? Ndoshta. Sido që të jetë Apfia ishte motër.

Nëse veprimi më i rëndësishëm në jetën e njeriut është pranimi i shpëtimit në Krishtin, pa dyshim që i dyti është martesa, në kuptimin e zgjedhjes, i asaj të bashkëshortes(-tit).

Në luftën kundër besimtarëve, mina e një martese jashtë vullnetit të Perëndisë ka sjellë nga pasojat më të tmerrshme të humbjes. Pleqësia pasi binden se Zoti e bëri dikë të denjë t'i shtohet Kishës së Tij të shenjtë, bashkë me pyetjet e tjera, cilatdoqofshin, që u bën të pamartuarve, besoj se duhet t'u drejtohet edhe: "Dhe si mendon biri im t'ia bësh me çështjen e martesës?".

Një përgjigjje e paqartë ndaj një pyetjeje frymore korrigjohet. Ishte njëri prej një shoqërie shumë të ngushtë. Beqarë atëherë dhe shumë herë hanim bashkë. Mbi të gjitha ishim të një rrethi lutjeje. Kalonim orë të paharrueshme në gjunjë. Ishte një vëlla besimtar, e me një karakter që llamburiste. Zoti punonte brenda tij me shumë fuqi.

Kur... u njoh me një të re. Edhe një shpirt tjetër... do të shpëtohej. Së pari në kishë. Lotë, entuziazëm, dëshmi dhe natyrisht edhe "kurora" e domosdoshme. Dhe kur u arrit qëllimi, rrjedha e jetës ndryshoi.

Në kishë më rrallë, dhe dalengadalë të gjitha ato të cilat kishin ikur dikur, filluan të zinin vendin e mëparshëm. Një fëmijë që patën e lidhi edhe më shumë këtë çift tragjik.

Ai rrëshqiti në përqafimin mbytës të vdekjes. Duket duke qarë, dhe qan që të lehtësohet.
U plak shpejt. Pati shumë dhimbje, por më shumë ka t'u tregojë të rinjve.

........................................

[ABIGAIL]

7. Vëllai

Nëse Pali e thonte këtë fjalë me sa shumë ëmbëlsi do të dëgjohej... Ka fjalë të lidhura me persona, të cilat ndërsa i shqipton, buzëqesh dhe mbushesh me dritë.

Njëra prej këtyre për Palin duhet të ishte fjala "vëlla". Ai flijoi krijimin e një familjeje dhe s'pati gëzimin njerëzor të mbante në prehër fëmijën e tij.

Përveç kujtimit të papërcaktuar të disa kushërinjve dhe nipit të vogël tek Veprat, nuk kemi ndonjë dëshmi tjetër shkrimore për shtëpiarët e Palit. Dhe pas spastrimit prej vëllezërve të rremë, mbetet vëllai i vërtetë e i çmuar.

Sot mund të gjesh njerëz të së njëjtës ngjyrë, të të njëjtit fis, të së njëjtës fe e madje tè së njëjtës dogmë, ndoshta edhe në kishën lokale, por që të mund mos jenë "vëllezër"...

Dhe nëse ka më shumë nevojë për diçka njeriu i sotëm, është pikërisht kjo: të gjejë vëllain e vet. Kisha vuan jo për besimtarë por për vëllezër.

Nuk është çështje fjalësh, është njè e vërtetë e shumë lotësh dhe dhimbjesh.
Dhe të mos harrosh kurrë se edhe në qoftë se të gjithë s'qëndrojnë si vëllezër, është njëri, i madhi, vëllai ynë besnik.

Një shënëndre, shumë prej vëllezërve tanë u mbyllën nëpër shtëpi, pa ushqime. Një familje e tillë para 48 orësh kishte gatuar dorën e fundit të qiqrave. Të dilje do të thonte të vdisje. Lagjja ishte goditur rëndë, kur në të ngrysur u dëgjuan në portë disa trokitje të ndrojtura. Pas hapjes u duk një fytyrë e dashur.

- Ti, vëlla? S'pate frikë? Këtu erdhe të rrish? Po mbarojmë.
- Qetësohuni, ju lutem. S'erdha të rri. Ju solla pak ushqime. Më dërgoi vëllai ynë i madh. Zoti më dërgoi.

Dy fjalë lutje ngushëllimi, dhe besimtari iku. Pak miell, një shishe vaj, një konservë me peshq, por më shumë veprimi i çmueshëm i dashurisë: vizita e vëllait.

Autori: Spiros Portinos

...............vazhdon.................

[ABIGAIL]

9. Dashuria që dëgjohet

Dashuria ka karakteristikat e saj dhe natyrisht dhe jehonën e vet.
Ata që marrin vesh nga monedhat kanë një mënyrë të veçantë për ta njohur pastërtinë e tyre. I hedhin në mermer ose mbi çimento dhe kështu munden me saktësi që të sigurohen për arin e pastër të monedhës.

Ajo shtëpi dinte të donte, dhe jehona e dashurisë së saj kaloi Maqedoninë, Greqinë, u derdh si një parfum në Itali dhe mbërriti deri në qelinë e një burgu romak. Në një listë të madhe të bekimeve që Zoti i fali kësaj "kishe në shtëpi", ndoshta bekimin e dashurisë mund ta harronim.

Ndoshta mund ta vendosnim në rreshtat e fundit të katalogut. Pa dyshim do të paraprinin podiumi, dhuntia, masa e ndjenjave dhe çka do të mbetej të mbushej me shpirtrat. Do të hynte së pari paraqitja, organizimi, të ardhurat e s'di çfarë tjetër. E pra, nëse u dëgjua diçka për këtë bashkësi të vogël, ishte se ajo dinte të donte. Plaku Pal shkruan se një e dy herë e kishin kujtuar filipianët.

Para disa kohësh - të rinj atëherë - shkuam ekskursion në një kishë në provincë. Na ndanë në shtëpitë e vëllezërve. Një përkujdesje e veçantë e cila mbeti në mendjet tona dhe u bë shembull për ne. Një pjese të ekipit i ra të mikpritej nga më të varfrit. As shtëpi e as mobilje. Në mbrëmje u mblodhëm në kishë dhe thamë përshtypjet.

Të shumta ishin ato që kujtuam për dashurinë e vëllezërve. Në mes të tyre edhe këtë: Kishin një - vetëm një - pulë dhe e therën. Protestës së miqve, dashuria e vëllezërve, iu përgjigj me një ton natyral:

- Perëndia na e fali, dhe fëmijët e Tij duhej ta hanin.
Ndoshta është e domosdoshme një lutje për çdo bashkësi dhe çdo kishë:

"Zot, mësona të duam dhe nëse lejon që jeta e kishës tënde të bëhet e njohur, qoftë e tillë për dashurinë e saj. Amen, Zot".

Autori: Spiros Portinos

........................................

[ABIGAIL]

10. U prehën...

Njohuritë janë të çmueshme e sidomos ato mbi gjërat e Perëndisë. Sa të gëzon mendimi se je i detyruar t'i shërbesh vëllait tënd! Janë disa shtëpi të cilat të mbushin me dispozicionin e tyre mikpritës, dhe vëllezër pranë të cilëve prekesh nga mallëngjimi i rrëfimeve të mundimeve për çështjen e Zotit.

Por nuk do të thotë prehje përkujdesja shumë e nevojshme, nuk është prehje as pija e as ushqimi.
Prehja është diçka tjetër: ngrohtësia që ndien pranë të tuve; siguria që të rrethon në shtëpinë tënde; të mund të flasësh lirshëm, të mund të hapësh zemrën, të mund të të thonë të fshehtat e tyre, qoftë dhe të vogla; të thuash edhe ti atë dhimbjen tënde njerëzore. Ndoshta kjo qe ajo që Zoti dha si premtim: "Ju jeni miqtë e mi..."

Gjithmonë kujtoj me mallëngjim, një shtëpi vëllezërish, që ishte në një lagje të largët. Ishin të varfër dhe babai vazhdimisht kalonte tunelin e papunësisë. Qiraja dilte me vështirësi. Diku aty afër kishte edhe familje të tjera të dashura. Dhe mbaj mend ankesën:

- Tek ne nuk shohim që të vish aq shpesh, sa në shtëpinë e...
Dhe ishte e vështirë. Ndoshta nuk mund ta kuptonin se ishte një shtëpi e cila i prehte zemrat tona. Një pyetje shkon në raste të tilla: A lejohen rrethet miqësore midis njerëzve frymorë? A nuk është të paktën përçmuese për të tjerët? Jo. Nuk është, nuk mund të jetë përçmuese.

Dashuria është e pandashme. Nuk jepet me masë dhe as i falet dikujt më shumë e për dikë tjetër është anemike. Por ekzistenca e një miqësie në një kuadër të tillë, jo vetëm që nuk është kontradiktore me qëllimin dhe përmbajtjen e dashurisë, por e fuqizon atë.

Zoti kishte miq në rrethin e të dymbëdhjetëve. Ai e mori shumë herë grupin e të treve, në disa çaste vetmie, pranë vetes së tij. Kjo nuk do të thotë se nuk i donte të tjerët. Gjoni është nxënësi "që Jezusi e donte".

-Njoh vëllezër dhe shokë të cilët i bashkoi e njëjta dhimbje. I bashkoi lufta e përbashkët për shumë vite
për një pjesëtar jobesimtar të familjes.

Le të përpiqemi për lidhje miqësore - frymore. Ato janë vendet e qeta të lutjes dhe të besimit për t'u prehur zemrat tona, dhe kemi kaq shumë nevojë për prehje sot.

Autori: Spiros Portinos

..........................