Krisma

[Lemon tea]

Krisma

Eci në pasqyrën e ikjes në etje...
hargullimat e zorshme te fjalëve qe enden
pa ditur se rrënqethja ishte e shtirë
në perëndime të kryqëzuara lartësish që su dihet
aroma e shtjellët e vetëvrasjes së harruar.
Unë frugulloj nëpër masakrat e qumështit
që bletët e dehura harruan rrëshirave
ku koha
rrëshqet,
e zgjuar nga zëri i porcelantë i harrimit.
Flenë zhurmat e ashtu të palara
nga epshet e mirëpozicionuara në kushtrimet
e luftës që u deh harrimeve,
siç dehet krisma
ikin e fshihen
për të mos e rënduar më
këtë kohë vrastare.
E unë eci...

[Lemon tea]

Shtatore

Se kurmi yt s'ka lot dhe pengesa
shterret humnera kërcitëse ku gjaku
i paderdhur këlthet si marramendje prej bronxi...
Kush i zverdhi shtatoret e rënduara
me gërhimat sytjenore të gjokseve që jepen
këlthitshëm
si kushtrime.
Mos harro se endja e përzymtë e fluturave
që i shpërthyen trurit hargalitës
ku mendimet pllenohen,
s'ka asgjë të përbashkët me shtatoret

[Lemon tea]

Flas


Lëngëzimi i hajthmërisë përvëluese
se pa krahun e përvjelur të hardhise
e për një kohë të gjatë
s'foli harbimi gërnjar
e s'akuzoi...
sa keq
tani më erdhi mua rradha
ti përvilem hardhisë
e t'ia kërrej brengën e shkretuar
që i rrodhi pëlqive të bllokuara
nga rrëzimi i orgjive blasfemuese...
unë flas dhe akuzoj..
rëndë.

[Igli_Vlonjati]

Jane momente dobesie dhe humbje te arsyes..........

[Lemon tea]

I ke rënë pikës Igli...të falenderoj që e kupton poezinë time...Po të përshëndes me një tjetër poezi

Vdekje

Hiri mblidhet
në shtambë mbyllet.
Shiu s'ka frikë:
njerëzit shuajnë mendjet.

Zhurma fle
lumi vërshon i qetë.
Nis agimi i shpirtit,
feja s'është mur.

Hiri lundron
bashkohen dhe korbat.
Të veshur me te bardhë
në qiell pasqyrohemi ne.

Lira mesjetare:
Atje shoh motren
Atje shoh vëllezërit
po më presin gjithë
të vdekurit e mi.

[Lemon tea]

Tuneli

Ka vetëm një tunel
qënies sime.
A ndoshta s'ekziston as tuneli
dhe as qënia
por ndryshueshmëria s'është veç paramnezi e kohës.
Nuk mundem të ndijoj fillimin e lagësht të qënies,
baltën
vështrimin e penduar të Prometeut
ndaj ëndërroj veten time
jashtë së cilës jam Alkioneos i vdekshëm.
Më duket shpesh
se jam zanafilla e një tjetër planeti
morfogjeneza e pashpresë e një ovociti
ujesa ku jetojnë Danaidet.
Ka vetëm një tunel
një pafajësi,
një nënshtrim,
një zgjim të vonuar mbrëmjeve,
një rekuiem për metamorfozën e kohës.
Ç'është vallë çasti,
kjo pafundësi që kurrë s'mund t'i afrohem,
kjo frikë ekzistenciale,
kjo arratisje
dhe ky kthim drejt vetes,
drejt Narcizit që farin ndez netëve të fortunave.
Ka vetëm një tunel
qënies sime,
një heshtje e verbër ku unë jam fundi dhe fillimi
Erebosi dhe Hemera,
një tunel që s'mund kurrsesi të mbiquhet Castel.

[Lemon tea]

Kridhem

Edhe largimi i pasigurt
rrëzon mpleksje shtrënguese
unë kridhem në to
e i pamundur
parmohen në shtrëngime kolapsesh
për të qënë mes jush...
erdha pra..

[Lemon tea]

Dashuria

Më vërtiti humnerave
me perplasi dhunshem skerkave
dhe une prape jam gjalle

[Lemon tea]

Prape dashuria

Kur më hodhi divaneve të buta
e trupave të nxehtë
më mori ymrin

[dp17ego]

Prape dashuria

Kur më hodhi divaneve të buta
e trupave të nxehtë
më mori ymrin

Mos ja fut kot tani. E nise jo keq dhe po perfundon me "epitafe"
Ate "ymrin" hiqe, eshte shume neveritese per te qene ne poezi.
DP