Andi Meçaj u lind në Vlorë më 6.06.1975. Po në Vlorë mbaroi liceun artistik për pikturë. Që nga ky vit gjendet në Greqi ku hap një ekspozitë pikture vetjake të vlerësuar nga shtypi vendas. Në vitin 2001 boton librin poetik “PUTHJE UJORE”. Është përfshirë në antologjinë poetike “PORTAT E HARRESËS” dhe antologjinë e tregimit “SHTËPIA MBI RROTA”, botime të shtëpisë botuese TOENA. Është anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve të Shqipërisë. Më pas boton librat: “Tokë e bekuar”, poezi, 2002, “Nga letërkëmbimi me një fantazmë”, poezi, 2003; “Qyteti fle në
xhepin tim”, poezi, 2006. Boton rregullisht në shtypin letrar të Tiranës. Eshtë vlerësuar me disa çmime letrare.
KU VETE KËSHTU
Ku vete kështu,
mes ngatërresash kaq e sigurtë
dhe ikën, ikën si ditë nga kafazi i natës,
për të hedhur vellon në krahët e virgjërisë sonë,
duke pirë qiellin në kupë çaji,
rrugicën tonë në çantën e tualetit e fut,
pasqyrë të vogël, e vogël por e lumtur për ne,
për grimcat e rërës që rrëshqasin duarve
si kujtimet,
gjurmët e limonave mbinë të kaltër,
karafili dhe shega mbi buzët e tua puthen.
Ti erë, ku vete kështu?!
GJETHE QË SHKRIHET
Gjethe që shkrihet në gushë
qeshja jote,
sytë qiellorë të vështrojnë,
dhe ndihesh i varfër në vetminë tënde,
instrument i çakorduar,
zemër,
një zemër e bardhë,
ku fjalëve u vjen të vdesin.
Gjethe që shkrihet në gushë!?
ROMANCË
Jam kthyer përsëri, përsëri nuk dihet se ku shkova,
një tjetër që rrobat dhe hapat e mia kishte veshur,
si zakonisht në ora tetë mbërriti. Të hapur e gjeti derën,
zemrën e gruas si zakonisht të mbyllur.
Të parën shqelmoi veten, pastaj muret,
dritaret nga frika shkundën xhamat dhe shkoi të shtrihej
nën zhurmën e ëndrrave, që vetë urdhëroi,
të flinin.
PËRGJIM
Shtëpia rënkon nën kornizat varur mureve
dhe ti një ditë do të mbyllesh atje, muret përsëri
do të ankohen, ti, jo, nuk ke kujt t’i bërtasësh,
fjalën e tyre të fundit dyert e thanë,
të trokiturat ndalohen me ligj,
tashmë ka humbur fletankesa jote,
dhe trupi rebelohet, duart thyejnë kornizat,
këmbët shqelmojnë dyert, mishi trokitjet rikujton,
muret rënkojnë, përsëri rënkojnë muret, nuk ka më korniza,
vetëm sy nëpër dritare.
NINULLË
Ai iku, mbylli derën,
jo, dera e mbylli atë.
Rruga me shami në duar, (duke e tundur),
e përcolli gjer tek deti,
jo, shamia me rrugën në duar, (duke e tundur),
e përcolli gjer tek deti.
Deti me pulëbardhat e zeza dhe
kapelen e kuqe, e futi në anije,
jo, pulëbardhat e zeza dhe kapelja e kuqe
me detin, e futën në anije.
Anija u përkund,
u përkundën dhe duart e nënës.
VOGËLUSHI DHE DETI
Ecën duke u lëkundur,
nga hapat që qeshin lëkundet toka.
Putrën zgjat qenushi pullali,
me gjuhën e gjatë, të kuqe.
Detin godasin,
guralecët në duart e vogla.
Tre marinarë kërcejnë nga deti
dhe tre anije me lodra në duar.
FJALËT VDESIN NATËN
Dëgjoji fjalët e erës,
mbirë mes gjethesh,
statuja peisazhesh drithëruese.
Është ora e dritareve të çelen,
gonxhe dritash dhe hijesh.
Të vjen t’i shtrihesh barit të gjelbër,
lagur fjalë që natën vdesin.
SHTËPIA
Kam hapur krahët,
sigurisht duhet të përqafoj dikë,
ndoshta shtëpinë e viteve që ikin sëprapthi,
ndoshta shiun që do t’u rikthehet réve,
apo atë qenin e zi të zotit Andon,
kur flet në tre gjuhë të huaja kafshësh.
Zgjas krahët, i hap, i hap, i hap,
përqafoj shtëpinë, e shkul dhe rrënjët
ia hedh.
Mbi dhé
bien lodra, lodra, lodra
dhe koka ëndrrash të prera
mbi dhé.
PIKTURË SUREALISTE
Anës rrugëve do të gjesh sy
varur nëpër pemë, frutat i hëngri toka
duke na goditur me farat e tyre.
Do të gjesh njerëz të mbirë fushave,
lulëkuqet i hëngri toka
duke na konturuar me të kuqen e tyre.
Anës rrugëve do të gjesh sy të pjekur,
të kuq, që u rëndohen pemëve.
FRIKA QË BËN PËR TË QESHUR
E vesha krahëve
këtë ngjarje të vrarë,
jo se kam ftohtë,
por tështij
dhe nëse tështij,
nxjerr ndodhira
me arinj dhe njerëz,
dhelpra dhe jashtokësorë,
domethënë kam frikë,
frika të bën për të qeshur,
unë qaj,
dhe iki me kokën në duar,
ta nxjerr shëtitje.
Ç’DHËMBË TË TMERRSHËM
Duke parë një buburezë të balsamosur
në dritare, loti qau, bashkë me të unë.
E di, një ditë do të kthehet, ushtria
milionëshe do të shqyejë mishin.
Ndërsa ne mbas dritareve do të mërmërisim
“Ç’dhëmbë të tmerrshëm paskan buburezat?”
BALADA E MOHAMEDIT
Këpucët veshën këmbët e zeza
të Mohamedit,
njërin sy e ka të lagur,
njërën mëngë të ngrënë,
hunda i ka ngrirë, e heq, e fut në xhep,
hunda fillon të këndojë
një melodi kurvash,
Mohamedi dëgjon
megjithëse pa vesh.
Rruga fillon të ecë,
ecin dhe këpucët
veshur këmbë të zeza
këpucëve u del bisht dhe katër këmbë.
Dikush sheh një kalë,
dikush dy këmbë të zeza,
një tjetër gjen hundën e ngrirë
duke fshikulluar me kamzhikun - pemë.
PLAKU LODËR
Çapon, godet bastunin
në rrugën drejt kishës,
troket orët e tij të mbetura,
asfaltin e zi që hap derën,
nga del e bukura e dheut
shndërruar në flutur,
krahët e ylbertë përplas,
në flokët e tij shekullorë vendos,
të jetojë dhe të vdesë.
Dora kurdis zemrekun,
ecën dy hapa, ndalon,
rikurdiset, vazhdon.
Nga qoshja del fëmija kaçurrel,
me sytë e dielltë,
duke bërtitur, duke ulëritur
nga gëzimi për plakun lodër,
për këtë gjigand të rrudhur,
me tesha të ngrëna kohëve,
me këtë bastun që ka hedhur
rrënjë në shpirt.
Kujdes biri im,
ka nevojë për shumë dashuri
dhe pak kurdisje.
KUR BIE SHI
Bie shi në oborr dhe në
shpirtin tim, nuk kam ombrellë,
strehë nuk kam, vetëm një qiell
dhe katër mure që ma rrethojnë
qenien, duke u vyshkur,
tkurrur brenda meje.
Macen e zezë e shoh të laget,
tavolinën të gjëmojë si tambur,
mbulesat, fantazma të vallëzojnë,
krevatin të ngrihet, të shkundet si qen,
nga pikturat të dalin njerëzit-hije,
me sytë dhe duart e ndritshme.
Ndërsa erën të shtrihet mbi dysheme,
të lotojë nga dhimbja dhe trishtimi.
Përgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt