"Te besosh ne Zotin eshte gje e bukur" (interviste)

[hope31]

gje e bukur eshte te besosh ne zot

dhe asnjehere nuk do te resht se besuari

[NoName]

[ Pjesa Gjashte ]


Pse Kisha katolike këmbëngul aq shumë te morali duke ia kundërvë pikërisht moralin problemeve themelore të njerëzimit, si për në Afrikë?!



Duke vijuar me paraqitjen e intervistës që Papa Racinger i dha disa televizioneve gjermane e radio vatikanit, më 5 gushtin e kaluar, sot do të njihemi me mendimin e Benediktit të XVI mbi problemet globale, më urgjente, si SIDA dhe mbipopullimi.



Pyetje: Pse Kisha katolike këmbëngul aq shumë te morali duke ia kundërvë pikërisht moralin problemeve themelore të njerëzimit, si për në Afrikë?!


Benedikti XVI: Po, ky është edhe problemi: a me të vërtetë këmbëngulim shumë te morali? Unë do të thosha — për këtë jam bindur gjithmonë e më shumë edhe nga dialogu me Ipeshkvijt afrikanë — se çështja kryesore, nëse duam të bëjmë hapa përpara në këtë fushë, quhet edukim, formim. Progresi mund të jetë progres i vërtetë vetëm nëse i shërben qenies njerëzore dhe nëse kjo qenie njerëzore rritet; nëse nuk rritet vetëm fuqia e saj teknike, por edhe aftësitë e saja morale. Mendoj se problemi i vërtetë i situatës sonë historike është çekuilibri ndërmjet rritjes jashtëzakonisht të vrullshme të fuqisë sonë teknike dhe asaj të aftësisë sonë morale, që nuk është rritur në përpjestim të drejtë. Prandaj formimi i një qenie njerëzore është receta e vërtetë, çelësi i gjithçkaje, e do të thosha, kjo është edhe rruga jonë. Dhe ky formim ka — ta themi me dy fjalë — dy përmasa. Para së gjithash, natyrisht, duhet të mësojmë: të fitojmë dituri, aftësi, apo “know-how” siç i thonë. Në këtë drejtim Evropa dhe Amerika në dhjetëvjeçarët e fundit, kanë bërë shumë, dhe kjo është diçka e rëndësishme. Por nëqoftëse përhapet vetëm “khow-how”-ui nëse mësohet vetëm sesi ndërtohen dhe përdoren makinat, dhe si përdoren mjetet kundërkonceptive, atëherë nuk duhet të habitemi pastaj se gjendesh në mes të luftrave dhe epidemive të SIDA-ës. Ne kemi nevojë për dy përmasa: duhet në të njëjtën kohë formimi i zemrës – nëse mund të shprehem kështu – me të cilin qenia njerëzore përfton pikat orientuese dhe nxë kështu në të njëjtën kohë edhe si të përdorë në mënyrë të drejtë teknikën, që, edhe kjo duhet. Kjo është edhe ajo që përpiqemi të bëjmë. Në gjithë Afrikën edhe në shumë vende të Azisë kemi një rrjet të gjerë shkollash të çdo niveli, ku para së gjithash mund të mësosh, të fitosh dituri të vërteta, aftësi profesionale, dhe me anë të këtyre të arrish autonominë dhe lirinë. Por në këto shkolla ne kërkojmë pikërisht jo vetëm të përçojmë këtë “know-how”, por edhe të formojmë qenie njerëzore, që të duan të pajtohen, që të dinë se duhet të ndërtojmë dhe jo të shkatërrojmë, e që të kenë pikat e nevojshme të referimit për të bashkëjetuar. Në pjesën më të madhe të Afrikës marrëdhëniet ndërmjet myslimanëve dhe të krishterëve janë të shkëlqyeshme. Ipeshkivijt kanë formuar komitete të përbashkëta së bashku me myslimanët për të parë sesi mund të ndërtohet paqja në situata konfliktesh. Dhe ky rrjet shkollash, mësidhënieje dhe i formimit njerëzor, që është shumë i rëndësishëm, plotësohet nga një rrjet spitalesh dhe qendrash asistence që mbrrijnë në mënyrë kapilare deri në fshatrat më të humbura. Dhe në shumë vende, pas gjithë shkatrrimeve të luftrave, Kisha ka mbetur forca e fundit e paprekur — jo forcë por një gjendje reale! Një realitet ku mjekohesh, ku mjekohet edhe SIDA, dhe ku, nga ana tjetër ofrohet një edukim që ndihmon në vendosjen e marrëdhënieve të drejta me të tjerët. Prandaj mendoj se duhet qortuar shprehja sipas së cilës ne mbjellim vetëm “Jo” rreth e rrotull nesh. Pikërisht në Afrikë veprohet shumë që përmasat e ndryshme të formimit të mund të integrohen dhe që të bëhet e mundur kështu kapërcimi i dhunës dhe i epidemive, ndër të cilat duhet të llogarisim edhe malarjen e tuberkulozin.

[NoName]

[ Pjesa Shtatë ]

Vështrimi i Atit të Shenjtë Benediktit të XVI
mbi të ardhmen e krishtërimit e të Kishës në Evropë


Forumista të nderuar, vijojmë me paraqitjen e intervistës që Papa Jozef Racinger i dha disa televizioneve gjermane e radio vatikanit, më 5 gushtin e kaluar. Sot do të njihemi me vështrimin e Atit të Shenjtë Benediktit të XVI mbi të ardhmen e krishtërimit në Evropë e të ardhmen e Kishës. Ja pyetja që një ndër gazetarët gjermanë i bënë Papës.



Pyetje: Atë i Shenjtë, krishterimi është përhapur në gjithë botën duke filluar nga Evropa. Tash, shumë që merren me këtë temë thonë se e ardhmja e Kishës është te kontinentet e tjera. Është e vërtetë? Apo me fjalë të tjera, çfarë të ardhmjeje ka krishtërimi në Evropë, ku duket se po kthehet në një çështje private të një pakice?

Benedikti XVI: “Para së gjithash unë do të doja të shtoja një të dhënë. Në të vërtetë, siç e dijmë, krishtërimi ka lindur në Lindje të Mesme. Dhe për një kohë të gjatë zhvillimin e tij kryesor e pati atje dhe është përhapur në Azi shumë më tepër sesa mendojmë ne sot pas ndryshimeve që solli Islami.
Nga ana tjetër, pikërisht për këtë arsye boshti i tij është spostuar në mënyrë të ndjeshme drejt Perëndimit dhe Evropës, dhe Evropa — jemi krenarë për këtë dhe gëzohemi — e ka zhvilluar më tej krishterimin në përmasat e mëdha edhe intelektuale e kulturore. Por besoj se është e rëndësishme të kujtojmë të krishterët e Lindjes, duke qenë se tani ka rrezik që ata, që kanë qenë gjithmonë një pakicë e rëndësishme, të emigrojnë. Dhe ka rrezik që pikërisht këto vende të origjinës së krishterimit të mbesin pa të krishterë.
Mendoj se duhet të ndihmojmë shumë që ata të mbesin atje. Por tani le të vijmë tek pyetja e juaj. Evropa është bërë sigurisht qendra e krishterimit dhe të angazhimit të tij misionar. Sot kontinentet e tjera, kulturat e tjera, hyjnë me peshë të njëjtë në koncertin e historisë botërore. Kështu rritet numri i zërave të Kishës dhe kjo është gjë e mirë. Është mirë që të shprehen temperamente të ndryshme, dhantitë e Afrikës, të Azisë dhe të Amerikës, në mënyrë të veçantë të Amerikës Latine.
Të gjithë natyrisht preken nga fjala e krishterimit por edhe nga mesazhi shekullar i kësaj bote, që çon edhe në kontinentet e tjera provat dërrmuese të asaj që ne kemi përjetuar. Të gjithë ipeshkvijt e pjesëve të tjera të botës thonë: “Ne kemi ende nevojë për Evropën, edhe pse tani Evropa është vetëm një pjesë e një tërësie më të madhe.”
Ne jemi ende përgjegjës përsa i përket kësaj. Përvojat tona, shkenca teologjike që është zhvilluar këtu, krejt përvoja jonë liturgjike, traditat tona, edhe përvojat ekumenike, që kemi grumbulluar: krejt kjo është shumë e rëndësishme edhe për kontinentet e tjera. Prandaj duhet që ne sot të mos kapitullojmë duke thënë: “Ja, jemi vetëm një pakicë, prandaj le të përpiqemi së paku të ruajmë numrin tonë të vogël!”
Po, sigurisht duhet të ruajmë të gjallë dinamizmin tonë, të lidhim marrëdhënie shkëmbimi, në mënyrë që nga andej të na vijnë edhe forca të reja. Sot ka meshtarë indianë dhe afrikanë në Evropë, edhe në Kanada. Është interesante. Është pra kjo dhënie e marrje e ndërsjelltë. Por edhe nëse në të ardhmen do të jemi ata që “marrin”, do të na duhet, sidoqoftë, të mbesim të aftë të japim e të zhvillojmë në këtë vështrim guximin dhe dinamizmin e nevojshëm”.

[NoName]

[ Pjesa Tetë ]


Sot vështrimi i Atit të Shenjtë Benediktit të XVI
mbi Vlerat e krishtëra në shoqërinë e sotme bashkëkohore



Në pjesën e sotme do të dëgjojmë opinionin e e Atit të Shenjtë Benediktit të XVI mbi vlerat e krishtëra në shoqërinë e sotme bashkëkohore dhe qëndërimet e Kishës para një shoqërie të bazuar mbi racionalitetin e kulturën pa spiritualitet. Ja pyetja e pastaj përgjigjja e Papës.


10) Pyetja: Është një argument që pjesërisht është trajtuar, Ati i Shenjtë. Shoqëritë moderne në vendimet e rëndësishme përsa i përket politikës dhe shkencës nuk udhëhiqen nga vlerat e krishtera dhe Kisha — këtë e dimë prej anketimeve— konsiderohet më të shumtën, vetëm si një zë paralajmërues, qortues apo edhe deri frenues. Kisha nuk duhet të dalë nga ky pozicion mbrojtjeje dhe të marrë një qëndrim më pozitiv kundrejt të së ardhmes dhe ndërtimit të saj?


Benedikti XVI: Do të thosha se në çdo rast kemi detyrën tonë të vëmë më mirë në dukje atë çka ne e duam si të sigurt e pozitive. Dhe këtë, para së gjithash duhet ta bëjmë në dialog me kulturat e tjera dhe me besimet, sepse kontinenti afrikan, zemra afrikane, edhe zemra aziatike, mbetën të tronditura nga ftohtësia e racionalitetit tonë. Është e rëndësishme të tregojmë se nga ne nuk vjen vetëm kjo. Është reciprokisht e rëndësishme që bota jonë laike të kuptojë se feja e krishterë nuk është një pengesë, por përkundrazi një urë për dialogun me botët e tjera. Nuk është e drejtë të mendohet se kultura pastërtisht racionale, falë tolerancës së vet, mund t’u afrohet feve të tjera më lehtësisht. Asaj i mungon kryesisht “organi fetar” e me të edhe pika ndërlidhëse duke u nisur nga e cila dhe me të cilën të tjerët duan të hyjnë në kontakt e në marrëdhënie. Prandaj duhet, e mund të dëshmojnë se pikërisht për shkak të ndërkulturalitetit në të cilin jetojmë, racionaliteti i pastër, i shkëputur nga Zoti nuk është i mjaftueshëm, por nevojitet një racionalitet më i gjerë, që e sheh Zotin në harmoni me arsyen, duhet të tregojmë se feja e krishterë që është zhvilluar në Evropë, është edhe një mjet për të bërë të bashkëderdhen e shkrihen arsyeja dhe kultura e për t’i mbajtur së bashku në një unitet që përfshinë edhe veprimin. Në këtë kuptim besoj se kemi një detyrë të madhe, të tregojmë, pra se kjo Fjalë, që ne posedojmë, nuk i përket — si të themi — rrangallave të historisë, por është e nevojshme pikërisht sot.


11) Pyetje :Atë i Shenjtë, të flasim për udhëtimet e Juaja. Ju jeni në Vatikan. Mbase ju kushton të qenit larg nga njerëzit dhe ndarja nga bota, edhe këtu në mjediset shumë të bukura të Castel Gandolfos. Por Ju pas pak dotë mbushni 80 vjetët. Ju mendoni, me ndihmë të Zotit se do të mund të bëni përsëri shumë udhëtime? A keni një ide se ç’udhëtime dotë donit të bëni. Në Tokë Shenjte, në Brazil? E dini qysh tani?


Benedikti XVI: Të them të vërtetën nuk jam aq vetëm. Natyrisht janë muret – si të thuash – që e bëjnë të vështirë hyrjen, por ka një “familje papnore”, çdo ditë ka shumë vizita, veçanërisht kur jamë në Romë. Vijnë ipeshkvijtë, njerëz të tjerë, ka vizita shtetërore, personalitetesh, që duan të flasin me mue edhe personalisht e jo vetëm për çështje politike. Në këtë kuptim ka një shumëllojshëmëri takimesh dhe falë Zotit këto më dhurohen vazhdimisht. Është e rëndësishme që selia e Pasardhësit të Pjetrit të jetë një vend takimesh — apo nuk është kështu? Që nga koha e Gjonit XXIII, pastaj, lavjerrësi është spostuar edhe në kahun tjetër: janë Papët ata që kanë filluar të bëjnë vizita. Duhet të them që unë nuk ndihem aq i fortë sa të planifikoj në axhendën time shumë udhëtime të tjera të mëdha, por ku këto më lejojnë të drejtohem me një mesazh, ku i përgjigjen një dëshire të vërtetë, atje do të doja të shkoja, në atë “masë” që mundem. Diçka është parashikuar. Në Brazil vitin e ardhshëm zhvillohet takimi i CELAM-it (Këshilli Ipeshkvnor Latino-Amerikan) dhe mendoj se atje prania e ime do të jetë një hap i rëndësishëm, kini parasysh, nga njëra anë situatën dramatike që Amerika e Jugut po përjeton dhe, nga ana tjetër krejt forcën e shpresës që vepron në të njëjtnë kohë, në atë zonë. Do të doja pastaj të shkoja në Tokë Shenjte, dhe shpresoj të mund ta vizitoj në kohë paqeje, për të tjerat të shohim se çka rezervon Provanija Hyjnore.

[NoName]

[ Pjesa Nëntë ]



Roli i grave në Kishës, është argumenti për të cilin flet Benedikti XVI
në pjesën e sotme të intervistë së tij dhënë disa televizioneve gjermane më 5 gusht


Pyetje: Atë i Shenjtë, gratë janë shumë aktive në funksione të ndryshme në Kishën Katolike.
Sipas jush, Kontributi i tyre a nuk duhet bërë më i dukshëm, edhe në vende me përgjegjësi më të lartë në Kishë?


Benedikti XVI: Mbi këtë temë natyrisht reflektohet shumë. Siç e dini edhe Ju, ne mendojmë se feja jonë, kushtetuta e Kolegjit të Apostujve na angazhon e nuk na lejojnë t’u japim shugurimin meshtarak grave. Por nuk duhet as të mendohet se në Kishë e vetmja mundësi për të pasur ndonjë rol të rëndësishëm është të jesh meshtar. Në historinë e Kishës ka shumë funksione e detyra. Duke filluar nga motrat e Etërve të Kishës, për kaluar në mesjetë, kur gra të mëdha luajtën një rol vendimtar e shumë domethënës, e këtë deri edhe në epokën moderne. Të mendojmë Ildegarde e Bingenit, që protestonte fuqishëm ndaj Ipeshkëvijve dhe Papës; ta kujtojmë Katerinen e Sienës dhe Brigjiden e Suedisë. Kështu, edhe në kohën moderne gratë duhet — dhe ne bashkë me to — të kërkojnë gjithmonë e përsëri vendin e tyre të saktë. Sot, ato janë të pranishme në shumë Dikastere të Selisë Shenjtë. Por ka një problem juridik: ai i juridiksionit, domethënë fakti që sipas së Drejtës Kanonike të Kishës, pushteti i vendimarrjes është i lidhur juridikisht me të Urdhërin e shenjtë (të meshtarisë). Nga kjo pikëpamje ka disa kufizime. Por unë besoj se vetë gratë, me vrullin e tyre dhe me forcën e tyre me atë — si të thuash — epërsinë e tyre, me atë “forcë shpirtërore” do të dijnë t’i krijojnë vetes hapësira e vende. Dhe ne do të përpiqemi të vihemi në dëgjim të Zotit, që pastaj të mos i kundërvihemi, por përkundrazi të gëzohemi që elementi femëror të fitojë në Kishë atë vend vemprimtarie që i takon, duke filluar nga shembulli i Nënës së Zotit dhe Marisë Magdalenë.

[luka21]

Kuptohet qe te besosh te jep nje shtyse ne momentet me te veshtira atehere kur shpresat ne rruge te tjera te kane lene. Pra besimi duhet kjo nuk mund te mohohet. Por pyetja qe bej une eshte "A eshte i vertet miti i Zotit drejt te cilit drejtohet ky besim?