"Te besosh ne Zotin eshte gje e bukur" (interviste)

[NoName]

“Të besosh në Zotin është gjë e bukur:
katolicizmi nuk është grumbullim ndalimesh
por gëzimi i zbulimit të fytyrës njerëzore të Zotit në Jezu Krishtin”

kështu pohon Papa në një intervist dhënë tre TV gjermane
e Radio Vatikanit më 5 gushtin e kaluar e transmetur në mbrëmjen e 13 gushtit

Ja një pjesë nga Intervista e Papës Benedikti XVI dhënë Bayerischer Rundfunk (ARD), ZDF, Deutsche Welle dhe Radio Vatikanit në Castel Gandolfo më 5.8.2006:

Pyetje: Ati i Shenjtë, në shtator Ju do të vizitoni Gjermaninë, apo më saktë, natyrisht Bavarinë. "Papa ka mall për atdheun e tij", kështu lajmëruan bashkëpunëtorët tuaj gjatë përgatitjeve. Cilat tema do të prekni gjatë vizitës suaj, dhe koncepti i Atdheut a bën pjesë te vlerat që ju doni të propozoni në mënyrë të veçantë?

Benedikti XVI: Sigurisht, shkaku i vizitës ishte pikërisht se unë doja të shikoja edhe një herë vendet, njerëzit pranë të cilëve u rrita, që kanë lënë gjurmë dhe kanë formuar jetën time. Dhe natyrisht edhe të shpreh një mesazh që shkon më tej sesa toka ime, në përputhje me ministerin tim. Temat m'i kanë dëftuar shumë lehtësisht ngjarjet liturgjike. Tema themelore është se ne duhet të rizbulojmë Zotin dhe jo një Zot dosido, por Zotin me fytyrë njerëzore, sepse kur shohim Jezu Krishtin shohim Zotin. Dhe duke u nisur nga kjo, duhet të gjejmë rrugët për t'u takuar te familja, ndërmjet breznive e pastaj edhe ndërmjet kulturave dhe popujve, dhe rrugët për pajtimin dhe bashkëjetesën paqësore në këtë botë, dhe rrugët që të çojnë drejt së ardhmes. Dhe këto rrugë drejt së ardhmes nuk i gjejmë nëse nuk marrim dritë nga lart. Nuk kam zgjedhur pra, tema shumë të veçanta, por për t'i rënë shkurt është liturgjia ajo që më udhëheq për të shprehur mesazhin themelor të besimit, që natyrisht ndërthuret me aktualitetin, në të cilën para së gjithash duam të kërkojmë bashkëpunimin e popujve dhe rrugët e mundshme drejt pajtimit dhe paqes.

[NoName]

[ Pjesa e dytë ]


Intervista e Papës është marrë e ri-transmetuar në mbarë botën. Roli i gruas në Kishë, çështja e Sides dhe sfida e modernitetit, janë ndër argumentet që Ati i Shenjtë ka trajtuan në intervistën e tij të gjatë. Sot duam të ju ofrojmë pjesën e dytë të intervistës e pikërisht pjesën mbi dialogun ekumenik dhe elementin fetar në shoqëri.

2) Pyetje: Si Papë Ju jeni përgjegjës për Kishën në mbarë botën. Por sigurisht vizita Juaj bën që vemendja të drejtohet edhe nga situata e katolikëve në Gjermani. Tani, të gjithë vëzhguesit janë të një mendjeje se atmosfera është e mirë, edhe falë zgjedhjes suaj si Papë. Por natyrisht problemet e vjetra kanë mbetur, vetëm sa për të dhënë disa shembuj: ka gjithnjë e më pak që praktikojnë besimin, gjithnjë e më pak pagëzime, e mbi të gjitha gjithmonë e më pak ndikim në jetën shoqërore. Si e shihni Ju gjendjen aktuale të Kishës katolike në Gjermani?

Benedikti XVI: Unë do të thosha se Gjermania i përket Perëndimit, edhe pse me një ngjyrim karakteristik, dhe në botën perëndimore sot përjetojmë një valë të një iluminizmi apo laiciteti, të ri e rrënjësor, quaje si të duash.
Të besosh është bërë e vështirë, sepse bota në të cilën jetojmë është e përbërë vetëm nga ne, dhe në të, Zoti, si të thuash, nuk shfaqet drejtëpërsëdrejti. Nuk pijmë ujë fill nga burimi por nga shtamba që na jepet e mbushur e kështu me radhë. Njerëzit kanë ndërtuar një botë të tyren, dhe të gjesh Atë (Zotin pra) në këtë botë është gjithmonë e më e vështirë. Kjo nuk vlen vetëm për Gjermaninë, por është diçka që vërehet në gjithë botën, në veçanti në atë perëndimore. Nga ana tjetër Perëndimi sot ndeshet edhe me kultura të tjera, në të cilat elementi fetar i paprekur është shumë i fortë, dhe që janë të tmerruara nga ftohtësia, që takojnë në Perëndim kundrejt Zotit. Dhe kjo prani e së Shenjtës në kulturat e tjera, edhe pse e mbuluar në shumë mënyra, e prek sërish botën perëndimore, na prek ne, që gjendemi në udhëkryqin e shumë kulturave. Dhe edhe nga thellësia e njeriut në Perëndim dhe në Gjermani del në krye përsëri pyejtja e "diçkaje më të madhe". Shohim se te rinia kemi kërkimin e asaj "më tepër", shohim se në një farë mënyre dukuria e fesë - siç thuhet - kthehet, ani pse bëhet fjalë për një lëvizje kërkimi shpesh të papërcaktuar. Por megjithëkëtë Kisha është përsëri e pranishme, feja ofrohet si përgjigje. Dhe unë mendoj se pikërisht kjo vizitë, sikurse edhe ajo në Këln, është një mundësi që të vërehet se të besosh është diçka e bukur, se gëzimi i një bashkësie të madhe universale zotëron një forcë tërheqëse, se pas saj ka një diçka të rëndësishme dhe se së bashku me lëvizjet e reja kërkimtare ka edhe rrugë që të çojnë te besimi, që na çojnë një palë drejt palës tjetër dhe që janë edhe pozitive për shoqërinë në tërësinë e vet.

[NoName]

Papa Benedikti: “Lufta, zgjidhja më e keqe”

I pyetur mbi luftën në Lindjen e Afërme,
Papa kujtoi se Froni i Shenjtë nuk ka mundësi veprimi politik

Një javë më parë Papa Benedikti i XVI
priti gazetarë gjermanë në Kështjellën verore Gandolfo





Ishte një premierë botërore: për herë të parë një papë u jep gazetarëve gjermanë një intervistë të hollësishme për televizion. Të shtunën e kaluar, më 5 gusht, Papa Benedikti i XVI priti përfaqësues të medieve nga Gjermania në rezidencën e tij verore në Kështjellën Gandolfo. Televizioni i Dojce Vele, kanali i parë dhe i dytë gjerman ARD dhe ZDF si dhe Radio Vatikani i drejtuan Papës, së bashku bën pyetje mbi zhvillimet aktuale në politikë, fe dhe shoqëri. Rreth 35 minuta zgjati biseda e cila qëllimisht ishte caktuar pak javë përpara vizitës së papës në Gjermani. Këtë të djelë ajo u transemtua në Televizionin Publik Gjerman dhe kanalin televiziv të Dojce Veles në kohën me shikueshmërinë më të lartë

Arsyeja e vërtetë e vizitës në Gjermani është të shohë edhe njëherë vende dhe njerëz që kanë lënë gjurmë tek ai, pranon 79-vjeçari. Por, natyrisht një papë e sheh udhëtimin gjithnjë edhe si një detyrë misionare. Papa Benedikti XVI konsideron si mesazhin kryesor të besimit të krishterë në rradhë të parë bashkëpunimin e popujve, kërkimin bashkarisht të mundësive për pajtim dhe paqe. Një besim që në Gjermani dhe në gjithë Evropën Perëndimore që po largohen vazhdimisht nga krishtërimi, thuajse nuk kuptohet fare. Arsyen për këtë zhvillim Papa e shpjegon kështu:
“Në botën perëndimore sot përjetojmë një valë të re sqarimi apo laiciteti, quajeni si të doni. Besimi është bërë i vështirë pasi bota me të cilën ndeshemi është krijuar krejtësisht prej nesh dhe si të thuash Zoti nuk ndeshet më direkt në të. Njerëzit e kanë rindërtuar vetë botën dhe është bërë e vështirë të gjesh Zotin në këtë botë.” Në të njëjtën kohë Papa konstaton në një farë mënyre një tendencë të kundërt: fe - po, besim – jo, faleminderit. Kështu të paktën e percepton Papa Benedikt moton në perëndim. Si arsye për këtë, ai përmend takimin intensiv të kulturave të ndryshme që sot është shumë më i lehtë dhe që kanë tipare të forta fetare. Ka të ngjarë që Papa Benedikt të ketë këtu parasysh si komunitetet e krishtera në kontinentin afrikan dhe atë aziatik ashtu edhe botën islamike: “Nga ana tjetër, Perëndimi preket shumë fort nga kultura të tjera në të cilat elementi origjinal fetar është shumë i fortë dhe të cilat madje tremben nga ftohtësia ndaj Zotit që ndeshin në Perëndim. Dhe anasjelltas, prania e elementit të shenjtë në kultura të tjera prek botën perëndimore, na prek ne që qëndrojmë në udhëkryqin e kaq shumë kulturave. Pastaj nga vetë njeriu në Perëndim dhe në Gjermani ngrihet vazhdimisht pyetja për diçka më të madhe.”
E ardhmja e kishës dhe këtu ekspertët janë të një mendjeje, nuk ndodhet në Evropë, por në kontinente të tjera. Benedikti XVI përpiqet të vërë në pah anët pozitive të këtij zhvillimi: kisha do të ketë kështu më shumë zëra. Por Evropa duhet edhe më tej t’u përcjellë kontinenteve të tjera përvojat e saj.
Kisha në Perëndim nga pjesa më e madhe e njerëzve perceptohet si një zë paralajmërues apo frenues. Në çështje të rëndësishme si p.sh. vendime etike perëndimi nuk orientohet thuajse fare nga vlerat e krishtera. Këtu Papa Benedikti XVI e sheh kishën përpara një sfide të re: ajo duhet të bëjë më të qarta synimet e saj. Ato duhet t’i vërë para së gjithash në pah në bashkëjetesën e kulturave dhe feve.

Nga ana tjetër Papa Benedikti kërkon edhe nga bota laike që në dialogun me kulturat e tjera të mos e konsiderojë besimin e krishterë si pengesë por si urë: “Nuk duhet menduar se kultura e pastër racionale për shkak të tolerancës që e karakterizon e ka më të lehtë të afrohet me fetë e tjera. Asaj i mungon organi fetar, pra pika bazë e referimit për këto fe. Kështu ne duhet dhe mund të tregojmë se mjedisi i ndërsjelltë kulturor në të cilin jetojmë, racionaliteti i pastër i shkëputur nga Zoti nuk mjafton. I nevojshëm është një racionalitet më i gjerë i cili e sheh Zotin të bashkuar me arsyen.” Këtu Papa Benedikti XVI formulon një nga interesat e tij kryesorë: besimi dhe arsyeja pajtohen me njëri-tjetrin. Përveç kësaj, kisha duhet t’i bëjë qëndresë me fantazi frymës së kohës. Politika aktuale u prek vetëm shkarazi në rezidencën verore Castel Gandolfo. I pyetur mbi situatën në Lindjen e Afërme, Papa Benedikt kujtoi se Froni i Shenjtë nuk ka asnjë mundësi veprimi politik dhe mundet vetëm të apelojë: “Lufta është për të gjithë zgjidhja më e keqe. Ajo nuk sjell për askënd diçka, as për gjoja fitimtarët. Këtë, ne në Evropë e dimë shumë mirë që prej dy luftërave botërore. Ajo për çfarë kemi nevojë të gjithë është paqja.”

[ Marre nga Shekulli dhe PeshkuPaUje ]

[BaBa]

"Te besosh ne Zotin eshte gje e bukur"

Besoi ne ate qe shof ngjoje dhe ndjeje

[GoXiLLa]

besoj se me kan then te besoj po jo se e ndjej per te besuar

[i fundit]

Besimi ne Zot eshte nje nga gjerat me te bukura ne kete jete.

[NoName]

Papa Benedikti XVI ka te drejte qe e quan luften nje zgjidhje te keqe, pasi ai vete ka qene ne kampet e Hitlerit, sic tha edhe disa dite me perpara shkrimtari gjerman Günter Grass, i cili kishte qene me papen, atehere jo pape, thjesht Jozef Ratzinger. Sa per Castel Gandolfo, kam pase fatin vjet kur isha ne Rome, te shkoja te haja nje darke madheshtore jo shume larg saj, dhe qe aty mund te hidhje syte mbi Castel Gandolfo. Edhe rruga per atje (rezidencen verore papale) eshte nje mrekulli, leri te tjerat pastaj. Mgjt, mire e ka ai: Lufta eshte me te vertete e keqe.

[NoName]

[ Pjesa Trete ]


Sot ju propozoj përgjigjen e Atit të Shenjtë Racinger
dha mbi Lindjen e Mesme dhe Vatikanin e rininë.



Sot (17 gusht) ju propzojmë përgjigjen që Ati i Shenjtë Racinger dha mbi situatën në Lindje të Mesme e për botën e rinisë.

3) Pyetje: Ati i Shenjtë, pikërisht para një viti Ju ishit në Këln me të rinjtë dhe besoj se Ju e keni provuar vetë se rinia është jashtëzakonisht e gatshme për të mirëpritur, dhe se Ju personalisht jeni pritur shumë mirë. Në këtë udhëtim të ri ju a keni edhe një mesazh të veçantë për të rinjtë?

Benedikti XVI: Unë do të thosha para së gjithash se: Jam shumë i lumtur që ka të rinjë që duan të rrijnë së bashku në fé, dhe që duan të bëjnë diçka të mirë. Gatishmëria për të bërë mirë, është shumë e forte te rinia, mjaft të mendosh për të gjitha ato forma të vullnetariatit. Angazhimi për të ofruar kontribut personalisht përballë nevojave të kësaj bote, është diçka e madhe. Një shtytje e parë mund të jetë edhe kjo, t'u japim zemër: Shkoni përpara! Kërkoni mënyrat për të bërë mirë! dhe pastaj ndoshta një fjalë e veçantë do të ishte edhe kjo: guxim përballë zgjedhjeve përfundimtare"! Te rinia ka shumë humanizëm, por përballë rrezikut të angazhimit për të gjithë jetën, qoftë në martesë, qoftë në jetë meshtarake, ka frikë. Bota është në lëvizje në një mënyrë dramatike: tash, unë e kam në dorë jetën time në mënyrë të plotë me gjithë ngjarjet e veta të paparashikueshme në të ardhmen: me një vendim përfundimtar a nuk e lidhi unë vetë lirinë time dhe a nuk privohem unë vetë nga liria ime e lëvizjes? Të rizgjosh guximin për vendime përfundimtare, që në të vërtetë janë të vetmet që mundësojnë rritjen, mundësojnë ecjen përpara dhe arritjen e diçkaje të madhe në jetë, të vetmet që nuk e dhunojnë lirinë, por që i ofrojnë asaj drejtimin e saktë në hapësirë. Të rrezikosh për këtë, për këtë hap përpara, - si të thuash - përfundimisht dhe me këtë të përqafosh përfundimisht jetën, kjo është ajo çka do të kem gëzimin të kumtoj.

4) Pyetje: Atë i Shenjtë, një pyetje mbi situatën e politikës së jashtme.
Shpresa për paqen në Lindje të Mesme javëve që shkuan u zvogëlua përsëri.
Çfarë mundësish shihni ju për Selinë e Shenjtë në lidhje me situatën e
tanishme? Ç'ndikim pozitiv mund të ushtroni Ju mbi këtë gjendje, mbi
zhvillimet në Lindje të Mesme?

Benedikti XVI: Natyrisht nuk kemi asnjë mundësi politike dhe nuk duam asnjë fuqi politike. Por ne duam t'u bëjmë thirrje të krishterëve dhe të gjithë atyre që ndihen të thirrur nga fjala e Selisë Shenjte, që të mobilizojnë të gjitha forcat dhe ta pranojnë se lufta është zgjidhja më e keqe nga të gjitha. Nuk sjell asgjë të mirë për asnjërin as për ata, që në pamje të parë janë fitimtarët. Ne në Evropë e dimë shumë mirë këtë pas dy luftrave botërore. Ajo për çka të gjithë kanë nevojë është paqja. Dhe ka një bashkësi të fortë të krishterësh në Liban, ka të krishterë ndër arabët, ka të krishterë edhe në Izrael dhe të krishterët e të gjithë botës të angazhohen për këto vende aq të dashura për të gjithë ne. Ka forca morale që janë të gatshme të bëjnë që të kuptohet se se zgjidhja e vetme është se duhet të jetojmë së bashku. Këto forca duam të mobilizojmë ne: politikanët duhet të gjejnë rrugët që kjo të bëhet sa më shpejt të jetë e mundur dhe mbi të gjitha në mënyrë të qëndrueshme.

[NoName]

[ Pjesa Katert ]


Sot marrëdhëniet ndërmjet Selisë Romake të Pjetrit
e ipeshkëvijve të Kishave të veçanta, kolegjialiteti e marrëdhëniet ekumenike.



Vazhdojmë me propozimin pjesë-pjesë të intervistës, trasmetuar të dielën e kaluar, që Papa Benedikti XVI i dha më 5 gushtin e kaluar disa televizioneve gjermane e Radio Vatikanit.

Argumentet e pjesës së 4-të që sot ju propozojmë, janë nga fusha kishtare që Ati i Shenjtë Racinger ka trajtuar me gazetarët duke u nisur nga detyra specifike e Papës në situatën e sotme. Marrëdhëniet ndërmjet Selisë Romake të Pjetrit e ipeshkëvijve të Kishave të veçanta, Kishave vendore; çështja e kolegjialitetit të Ipeshkëvijve në qeverisjen e Kishës dhe marrëdhëniet ekumenike.

Papa Benedikti XVI me një thjeshtësi e thellësi përvijon figurën e Kishës së cilës është duke i kushtuar tërë jetën e vet. Para syve tanë Papa na lënë afresket që lindin (burojnë) nga njeriu që nuk ka as frikë e as nuk ndjehet i shqetësuar. Ekziston një cilësi në të folurit e tij: cilësi që buron nga një njeri i bindur, i qartë, i vendosur. Sensi i hapjes, i gatishmërisë që vërehet në çdo hap (qoftë kur flitet për rolin e kishave lokale apo vendore, qoftë kur flitet për rolin e grave në jetën e Kishës) nuk vijnë nga mirësia apo begenisja e njeirut që ka postin e lartë. Por nga vetëdija e atij që është i bindur se ai personalisht është, shërbëtori i parë i jetës së Kishës. Një jetë, pra, afresku i së cilës ndryshon në besnikërinë ndaj subjektit të dashur. Që është, sikur tha në fillim,”jo një Zot cilido, por Zoti me fytyrë njerëzore, sepse kur e shohim Jezu Krishtin, ne e shohim Zotin”. Po t’i kthehemi argumenteve që përmendem më parë e ta dëgjojmë Atin e Shenjtë, Recinger.

5) Pyetje: Si ipeshkëv i Romës Ju jeni pasardhësi i Pjetrit. Si mund të tregohet në mënyrë të përshtatshme Ministeri i Pjetrit sot për sot. Dhe si e shihni Ju raportin ndërmjet parësisë së Papës nga njëra anë dhe kolegjialitetin e ipeshkvijve nga ana tjetër?

Benedikti XVI: Ka natyrisht një raport nderjeje dhe drejtëpeshimi, dhe ne themi se duhet të jetë. Shumllojshmëria dhe bashkimi duhet gjithnjë të gjejnë një raport të ndërsjelltë dhe ky raport duhet të futet në një mënyrë gjithmonë të re në situatat e paqëndrueshme nëpër botë. Sot kemi një polifoni të re kulturash, në të cilën Evropa nuk është më faktori i vetëm përcaktues, por bashkësitë e krishtera të kontinenteve të ndryshme po fitojnë peshën e tyre të vërtetë, po fitojnë ngjyrën e tyre të vërtetë.
Duhet të mësojmë gjithmonë përsëri këtë shkrirje të këtyre përbërsave të ndryshëm. Për këtë duhet të zhvillojmë mjete të ndryshme; të ashtuquajturat vizita "ad limina" të ipeshkvijve, që kanë qenë gjithmonë, tani po përdoren shumë më tepër, për të folur pernjimend me të gjitha instancat e Selisë Shenjte si edhe me mua. Unë flas personalisht me çdo ipeshkëv. Kam folur tashmë pothuajse me të gjithë ipeshkvijtë e Afrikës. Tani vijnë ata të Evropës Qendrore, Gjermanisë, Zvicrës, dhe në këto takime ku, pra, qendra dhe periferia piqen së bashku, në një shkëmbim të sinqertë, unë mendoj se raporti i drejtë i ndërsjelltë rritet në këtë nderje të drejtëpeshuar. Kemi edhe mjete të tjera si Sinodi, Koncistori, që unë tani do të mbaj rregullisht dhe që do të doja të zhvilloja, në të cilat edhe pse pa një rend të madh dite, të mund të diskutohen së bashku problemet aktuale, të kërkohen zgjidhjet. E dijmë se Papa nuk është mbret absolut, nga njëra anë, por duhet - si të thuash - të personifikojë tërësinë që vihet së bashku në dëgjim të Krishtit. Por vetëdija se duhet një instancë bashkuese, që të garantojë edhe pavarësinë nga forcat politike dhe që "krishterërimet" të mos identifikohen tepër me kombësitë, pikërisht kjo vetëdije pra, që ka nevojë për një instancë të tillë të epërme dhe më të gjerë, që krijon bashkim në integrimin dinamik të gjithçkaje, është shumë e fortë. Prandaj besoj se ka me të vërtetë një bashkim të ngushtë me ministerin e Pjetrit, gjë që shprehet në vullnetin për ta zhvilluar më tej, në mënyrë që t'i pergjigjet qoftë edhe vullnetit të Krishtit Zot, qoftë nevojave të kohëve.

6) Pyetje : Gjermania si tokë e Reformës është natyrisht e shenjuar në mënyrë të veçantë nga raportet ndërmjet bashkësive të ndryshme. Marrëdhëniet ekumenike janë një realitet i prekshëm, që deshet gjithmonë në vështirësi të reja. Çfarë mundësish vëreni për përmirësimin e raportit me Kishën evangjelike, apo çfarë vështirësish shihni në këtë rrugë?

Benedikti XVI: mbase është e rëndësishme të thuhet para së gjithash Kisha evangjelike ka një shumllojshmëri të dukshme. Në Gjermani kemi, nëse nuk gabohem tri bashkësi të mëdha: Luteranët, të Reformuarit, dhe Bashkimi Prusian. Për më tepër sot themelohen edhe kisha të tjera të shumta të lira (Freikirchen) dhe në gjirin e Kishave klasike, lëvizje si "Kisha Rrëfyestare" dhe kështu me radhë. Bëhet fjalë pra edhe për një kor shumë zërash me të cilët duhet të hyjmë në dialog në kërkim të bashkimit duke respektuar shumëllojshmërinë e zërave, e me të cilët duam të bashkëpunojmë.
Besoj se gjëja e parë që duhet bërë është që në këtë shoqëri të gjithë të shqetësohemi bashkarisht për të qartësuar, për të gjetur, e për të zbatuar në praktikë udhëzimet e mëdha etike, dhe të garantojmë kështu qëndrueshmërinë etike të shoqërisë, pa të cilën ajo nuk mund të realizojë synimin e politikës, që është drejtësia për të gjithë, bashkjetesa në paqe. Në këtë vështrim besoj se po bëhet diçka që tani, që ne gjendemi me të vërtetë së bashku në bazat e krishtera të përbashkëta për sfidat e mëdha morale. Natyrisht pastaj bëhet fjalë edhe për dëshmimin e Zotit në një botë, që ka vështirësi në gjetjen e Tij, sikurse thamë, dhe ta bëjë Zotin të dukshëm në fytyrën njerëzore të Jezu Krishtit, dhe t'u ofrojë njerëzve mundësinë të shkojnë në ato burime, pa të cilat morali shterpëzohet dhe humbet të pikat e referimit, si edhe për të dhuruar gëzim, sepse nuk jemi të izoluar në këtë botë. Vetëm kështu lind gëzimi përballë madhështisë së njeriut, që nuk është kurrë një prodhim i arrirë i evolucionit, por shëmbëlltyrë e Zotit. Duhet të lëvizim në këto dy plane, - si të thuash - në atë të referimeve etike dhe atë që dëfton - duke filluar nga brenda dhe duke u drejtuar drejt tyre - praninë e Zotit, të një Zoti konkret. Nëse e bëjmë, dhe mbi të gjitha nëse në të gjitha grupimet tona të veçanta përpiqemi të mos ta jetojmë fenë në mënyrë sektare, por duke u nisër gjithnjë nga themelet e saja më të thella, atëherë mbase nuk do të arrijmë aq shpejt në manifestime të jashtme të bashkimit, por do të piqemi drejt një bashkimi të brendshëm, e që në dashtë Zoti, një ditë do të na çojë edhe në forma të jashtme të bashkimit.

[NoName]

[ Pjesa Peste ]


Familja, vlerë e jashtëzakonshme për Kishën dhe shoqërinë,
është tema e pjesës së sotme të intervistës që Benedikti XVI
i dha më 5 gusht disa televizioneve gjermane e Radio Vatikanit


Pyetje: Tema familja. Rreth një muaj më parë Ju ishit në Valencia për Takimin Botëror të familjeve. Kush ka dëgjuar me vëmendje vuri re se Ju nuk e përmendët kurrë fjalën "martesë homoseksuale", nuk folët kurrë mbi abortin dhe as për kundërceptimin. Vëzhguesit e vëmendshëm thanë: "Interesante! Duket qartë se qëllimi i Tij është shpallja e fesë dhe jo të të sillet nëpër botë si "apostull i moralit". A mund të na e komentoni pak këtë pikë?

Benedikti XVI: Natyrisht që po. Para së gjithash duhet thënë se unë kisha gjithësejt dy herë nga njëzet minuta në dispozicion për të folur. E kur ke kaq pak kohë nuk mund t'i dalësh mbanë duke thënë JO. Duhet të dimë para së gjithash se çfarë duam me të vërtetë, apo jo? Dhe krishtërimi, katolicizmi nuk është një grumbull ndalimesh, por një zgjedhje pozitive. Dhe është shumë e rëndësishme që të shihet përsëri, mbasi kjo vetëdije sot është zhdukur pothuajse. Kemi dëgjuar shumë të flitet për atë çka është e ndaluar, por tani duhet thënë: Po ne, a kemi një ide pozitive për ta propozuar, që mashkulli dhe femra janë bërë për njëri-tjetrin, se shkalla - le ta quajmë kështu - seksualitet, eros, agape tregon përmasat e dashurisë dhe se në këtë rrugë rritet në fillim martesa, si takim i burrit dhe gruas të mbushur me lumturi dhe bekim, dhe pastaj familja që garanton vazhdimësinë e breznive, në të cilin breznitë pajtojen me njëra-tjetrën dhe në të cilën mund të takohen edhe kulturat. Para së gjithash pra është e rëndësishme të vihet në dukje atë që duam. Pastaj, në rend të dytë mund edhe të shohim se pse ne nuk i duam disa gjëra. E unë besoj se duhet kohë për të parë dhe refletuar, sepse nuk është një shpikje katolike që njeriu dhe gruaja janë bërë për njëri-tjetrin në mënyrë që njerëzimi të vazhdojë të jetojë. Këtë e dinë të gjitha kulturat. Për sa i përket abortit, nuk hyn në Urdhërimin e Gjashtë por në të Pestin: "Mos vrit!" dhe këtë duhet ta presupozojmë si të natyrshme dhe duhet ta ripohojmë gjithnjë: qenia njerëzore fillon në gjirin amtar dhe mbetet qenie njerëzore deri në frymëmarrjen e fundit. Njeriu duhet të respektohet si njeri. Por kjo bëhet më e qartë nëse më parë është thënë pozitivja.