Himni Akathist

[Albo]

ODA IV. O Kathimenos En Dhoksi.

Irmosi.

Ti që rri midis lavdisë, përmbi fronin e hyjëshmë, nga një re e lehtë, ardhe o Jisu i përjetëshëm, dhe na shpëtove me dorën jetëdhënëse, të thërresim pra: Nder dhe lavdi gjithënjë mbi ty.

Troparet

E përmbishenjtë Hyjlindëse shpëtona.

Me këndime dhe me besë, të thërresim Hyjlindëse, lum' ti mal i Shenjtë, që u hijesove prej Shpirtit Shenjt, lum' ti kandil edhe shtamë manaprurëse, që i ëmbëlson, ndjenjat e gjithë besnikëve.

E përmbishenjtë Hyjlindëse shpëtona.

Mëshironjëse e botës, Virgjëreshë Hyjlindëse, lum' ti shkall e shenjtë, që nga dheu shpie në qell me hir, lum' ti o urë që prier lavdëronjësit, që prej varreve, lart në Parajsën e engjëjve.

Troparet.

E përmbishenjtë Hyjlindëse shpëtona.

Më e lartë prej çdo qelli, Shpëtimtarin e njerëzve, ti në gjin' e shenjtë, e ke mbajtur Zonjë Hyjlindëse, lum' ti që ngjeve me gjakun robën ndritëse, dhe shkëlqenjëse, të Komandantit të Forcave.

Lavdi Atit e Birit edhe Shpirtit të Shenjtë.

Ligjëvënësin ke lindur, Virgjëreshë Hyjlindëse, që paligjësitë, ua fal të gjithëve darovisht; o lartësi pa kufi o thellësi pa fund, ndërmjetonjëse, ti na ke ngritur në qiellin.

Tani e përherë e në jetë të jetëve. Amin.

Ty që mplekse për njerinë, një kurorë të qiellshme, ty të përhimnojmë, lum' ti Virgjëreshë Hyjlindëse, lum' ti fortesë dhe mbrojtje e të gjithëve, o përkrahëse, streh' e përikj' e besnikëve.

[Albo]

ODA V. Eksesti Ta Simbanta

Irmosi.

Të gjith' i habite ti, me një çudi dhe një lavdi: Ti o Virgjëresh' e pamartuar, Zotin e botës që mbretëron lart në qell, si një bir e mbajte në pëqi, dhe shpëtim që lartazi, u dhurove besnikëve.

Troparet.

E përmbishenjtë Hyjlindëse shpëtona.

O Zonjë Hyjlindëse, që linde udhëheqësin, ti na ke shpëtuar nga përmbytja, ne mëkatarët dhe të pavyerit, Nus' e Perëndisë Shën Mari, lum' ti o Hyjpritëse, Nën' e Zotit të gjithave.

E përmbishenjtë Hyjlindëse shpëtona.

Kështjella e njerëzve, gëzohu o Hyjlindëse, vënd' i shenjtërimit dhe lavdisë, vdekja e Ferrit o Nus' e ndritëshme, o gëzim i engjëjve në qell, lum' ti o përkrahëse, e të gjithë besnikëve.

E përmbishenjtë Hyjlindëse shpëtona.

O fron që shkëlqen dhe ndrit, me Fjalën e përjetëshme, lum, ti o Parajsë shpirtërore, që ke në qendër Zotin e jetëve, që i ëmbëlson edhe i ngjall, gjithë të gëzuarit, me kungatën e qellëshme.

Lavdi Atit e Birit edhe Shpirtit të Shenjtë.

Prej teje forcohemi, thërresim pra me zë të madh: Lum' ti o qytet i Mbretit tonë, e lavdëruar prej gjithë brezave, dhe prej gjithë kishave kudo, mal i lartë gjer në qell, det pa fund edhe pa kufi.

Tani e përherë e në jetë të jetëve. Amin.

Pallat i djamanteve, të çmuar o Hyjlindëse, ti që na dhuron margaritarin, Fjalën e Atit dhe Shpëtimtarin ton' Krisht, ti me Perëndinë i pajton, gjithë lumëronjësit, që të lusin besnikërisht.

[Albo]

ODA VI. Tin Thian Taftin.

Irmosi.

Këtë të kremte e lusim sot, për Zonjën edhe Nënën Hyjlindëse, gjithë hyjmëndësit; ejani trokisni pra duartë, dhe lavdëroni Zotin që lindi prej asaj. (2 herë)

Troparet.

E përmbishenjtë Hyjlindëse shpëtona.

Banes' e Fjalës e ndritëshme, gëzohu shenjtërim i të gjithëve, Zonjë Hyjlindëse, mburrur prej gjithë Profetëve dhe prej të gjith' Apostujve dhe Shenjtorëve.

E përmbishenjtë Hyjlindëse shpëtona.

Na prure vesën e qiellshme, që shojti tërë zjarrin pagan të keq: Ty të thërresim pra: Lum' ti o leshi i vesëve, që Gjedeoni e pa, Zonjë Hyjlindëse.

Lavdi Atit e Birit edhe Shpirtit të Shenjtë.

Gëzohu Zonjë Hyjlindëse, liman u bëj për ne lundëronjësit, ku të përmblidhemi, brenda në detin e helmeve, dhe të përballim sulmet e të paudhëve.

Tani e përherë e në jetë të jetëve. Amin.

Gëzona Zonjë gëzonjëse, mendimet që të themi me zë të madh: Lum' ti Hyjlindëse, re edhe ferrë e ndritëshme, që ne besnikët na mbron dhe na mbulon gjithnjë.

[Albo]

ODA VII. Uk Elatrefsan.

Irmosi.

Nuk u faleshin, krijesave hyjmëndësit, po Kryetarit lart, dhe kërcënimin me zjarr, e shkelën me trimëri, psalnin me brohori: Zot lavdi më ty, o Perëndi i Etërve, ti je vetëm i bekuar.

Troparet.

E përmbishenjtë Hyjlindëse shpëtona.

O Hyjlindëse, gëzohu fron i shpirtëshmë, o vreshtë plot hardhi, ngarkuar me rrush të kuq, zambak i pafishkur krejt, që lulëzon o Zonj', pra gëzohu ti, që shpirtet e besnikëve, i gëzon me gjak të Krishtit.

E përmbishenjtë Hyjlindëse shpëtona.

Ti që linde mjek, shëronjës të besnikëve, Mari Hyjlindëse, o shkop i shenjtë mistik, që lulen e qiellshme, ti lulëzon tani, Zonj' e ndritëshme, me gaz prej teje mbushemi, edhe jetë trashëgojmë.

E përmbishenjtë Hyjlindëse shpëtona.

Asnjë gjuhë s'mund, të lavdërojë vlerësisht, ty o Hyjlindëse; nga Serafimet më lart, u ngrite kur linde ti, Mbretin Jisu Shpëtimtar; pra ati iu lut, të na shpëtojë gjithënjë, sa të lusim plot me besë.

Lavdi Atit e Birit edhe Shpirtit të Shenjtë.

Prej gjith' anëve, të lumërojm' Hyjlindëse, me thirrje gjithënjë. Gëzohu o Shën Mari, që mban në pëqirin tënd, Fjalën dhe Zotin Krisht; pra ati iu lut, në librin e të gjallëve, të na shkruajë o Zonjë.

Tani e përherë e në jetë të jetëve. Amin.

Ty të lutemi, të gjithë dhe përgjunjemi, me gjithë zemër' e shpirt; dëgjona pra Shën Mari, shpëtona prej helmeve, se po përmbysemi, edhe ruaje, qytetin tënd Hyjlindëse, prej armiqve të pabesë.

[Albo]

ODA VIII. Pedhas Evagjis En Ti Kamino.

Irmosi.

Djemat e dënuar për të djegur, prej zjarrit i ka shpëtuar lindj' e Zotit Krisht, si simbol në vjetëri, dhe si një veprim tani, dhe tërë botën po e mbledh për këng' e lavdërim: Himnojeni ju veprat e Zotit, dhe e lartësoni përmbi të gjithë jetët.

Troparet.

E përmbishenjtë Hyjlindëse shpëtona.

Fjalën Jisu Krisht në krah' e prite, atë që mban gjithësinë ti e mban në gji, ti me qumësht e ushqen, Zotin dhe ushqenjësin, e dheut dhe të qiellit dhe të këndonjësve: Himnojeni ju veprat e Zotit, dhe e lartësoni përmbi të gjithë jetët.

E përmbishenjtë Hyjlindëse shpëtona.

Ferrën e nxoniti Moisiu, dhe lindjen e Virgjëreshës na e mori vesh. Shëmbëlla e djemave, na e shfaqi qartazi: Në mes të zjarrit hidheshin edhe nuk digjeshin, Hyjlindëse Mari Virgjëreshë; ty pra të himnojmë përherë dhe për jetë.

E përmbishenjtë Hyjlindëse shpëtona.

Grackat e demonëve na zhveshën, po ti përsëri stolin e re na veshe ne, kur na linde Zotin Krisht, edhe të verbuarit, nga hija e mëkateve e panë Diellin, Hyjlindëse banesa e dritës, ty pra të himnojmë përherë dhe për jetë.

Lavdi Atit e Birit edhe Shpirtit të Shenjtë.

Ngjallen dhe të vdekurit prej teje, se jetën dhe jetëdhënësin e linde ti, flasin gjuhëlidhurit, shohin të verbuarit, shërohen të lebrozurit dhe të lënguarit, dhe zhduken krejt nga drita demonët, Zonjë Virgjëreshë shpëtim i njerëzisë.

Tani e përherë e në jetë të jetëve. Amin.

Ti që na dhurove Shpëtimtarin, dhe ti që na lartësove gjer në qiellin, lum' ti o Hyjlindëse, rojtëse shpëtonjëse, se ti i mbron dhe i bekon gjithë këndonjësit: Himnojeni ju veprat e Zotit, dhe e lartësoni përherë dhe për jetë.

[Albo]

ODA IX. Apas Gjigjenis.

Irmosi.

Gjithë njerëzit, kërcenin me ngazëllim, tek drit' e Shpirtit Shenjt, ejani lavdërojeni, engjëj në qiell ejani kremtojeni, këtë të shenjtë panair të Kryezonjës Mari, dhe thërrisni: Ti je më e lumura, Virgjëresh' e kulluar Hyjlindëse.

Troparet.

E përmbishenjtë Hyjlindëse shpëtona.

Çdo besnik thërret: Gëzohu Hyjlindëse, se gjithënjë na jep, gaz që fare nuk mbaron, ti pra shpëtona prej gjithë ngasjeve, nga sulmet e barbarëve dhe gjithë plagëve, që na vijnë, nga shumic' e fajeve, dhe mëkateve tona të tmerrëshme.

E përmbishenjtë Hyjlindëse shpëtona.

Ardhe për ndriçim, për mbrojtje dhe për shpëtim, pra të thërresim sot: Lum' o yll pa perëndim, që sjell në botë Jisunë diellin; lum' o hapëse e mbretërisë, kollon' e zjarrt' shum' e fort', që u shpie njerëzve një jet' të re, qiellore e që kurrë nuk ka mbarim.

E përmbishenjtë Hyjlindëse shpëtona.

Ejani besërisht, në Kishën e Zotit Krisht, dhe përshëndosheni, Nënën dhe Hyjlindësen: O Virgjëreshë Zonj' e të gjithëve, lum' ti më e bekuara në mes të grave mbi dhë, lum' ti lule, myrrën e përbotëshme, ti e prite në gjirin dhe na e dhe.

Lavdi Atit e Birit edhe Shpirtit të Shenjtë.

Lum' ti o pëllumb, se ti mëshironjësin, na prure përmbi dhe, mburrj' e Oshënarëve, edhe kurora e Athloforëve, dhe e Dëshmorëve dhe e Shenjtorëve, zbukurimi i gjith' të krishterëve, dhe shpëtimi i gjithë besnikëve.

Tani e përherë e në jetë të jetëve. Amin.

Zot dhe Perëndi, kurse trashëgimin tënd, falu besnikëve, ndjesën e mëkateve, dëgjoja lutjet Nënës Hyjlindëse, dhe ndërmjetimet pa pushim për gjithë njerëzit, dhe shpëtoji, sipas përdëllimit tënd, edhe falna Parajsën e qiellit.

[Albo]

Tingull T. IV. E vetëzëshme.

Ti Ipermako.

Përlufteshës gjenerale këngët mundëse, si përhirim që e shpëtove prej tmerreve, qyteti yt po të përshkruan, o Virgjëreshë. Po sikurse ke fuqi të paluftuarshme, prej çfarëdo rreziku shpëtomë, se po të thërres: Gëzohu, o Nuse e panusëruar.


Gjatë katër të premteve të para të Kreshmës së Madhe, lexohet nga një stancë e "Përshëndetjeve", ndërsa të premten e pestë lexohen të gjitha.

[Albo]

STANCA E PARË

Engjëlli kryetar u dërgua nga qielli t'i thotë Hyjlindëses: Gëzohu (3 herë); dhe duke të parë të trupëzohesh, o Zot, bashkë me zërin engjëllor, çuditej e qëndronte duke i thirrur asaj kështu:

Gëzohu ti, me anën e së cilës do të shkëlqejë gazi; gëzohu ti, me anën e së cilës do të humbasë mallkimi.

Gëzohu, o rithirrje e Adamit të rënë; gëzohu, o shpërblim i lotëve të Evës.

Gëzohu, o lartësi, ku mendjet njerëzore nuk arrijnë të ngjiten dot; gëzohu, o thellësi, ku dhe sytë engjëllorë e kanë të vështirë të shikojnë.

Gëzohu, se Ti je froni i Mbretit; gëzohu, se Ti mban atë që i mban të gjitha.

Gëzohu, o yll, që tregon diellin; gëzohu, o bark që trupëzon hyjninë.

Gëzohu Ti, me anën e së cilës përtërihet krijesa; gëzohu Ti, me anën e së cilës foshnjëzohet Krijuesi.

Gëzohu, u Nuse e panusëruar.

Duke parë e Shenjta veten e saj të kulluar, i thotë Gavrilit me guxim: Lajmi i çuditshëm i duket shpirtit tim i pabesueshëm; se, si flet për shtatëzani nga një ngjizje e pafarshme? Edhe thërret:

Aliluia.

Duke dashur të njohë të panjohurën, Virgjëresha i thirri meshtarit: Si mund të lindet një bir prej gjiri të kulluar? Thuamë. Dhe ai i tha asaj me frikë, duke thirrur kështu:

Gëzohu, o njohëse e misterit të vullnetit të fshehtë; gëzohu, o besim i heshtjes së atyre që falen.

Gëzohu, o preludi i mrekullive të Krishtit; gëzohu, o kreu i doktrinave të tij.

Gëzohu, o shkallë qiellore, me anën e së cilës zbriti Perëndia; gëzohu, o urë që çon njerëzit nga toka në qiell.

Gëzohu, o çudi e famshme e engjëjve; gëzohu o plagë e shumëvajtueshme e demonëve.

Gëzohu Ti, që në mënyrë të patreguar linde dritën; gëzohu Ti, që nuk i the askujt se si.

Gëzohu Ti, që kapërcen dijen e të urtëve; gëzohu Ti, që ndriçon mendjet e besimtarëve.

Gëzohu, o Nuse e panusëruar.

Fuqia e të Shumëlartit e hijesoi atëherë të Pamartuarën që të ngjizet dhe barkun e saj të frytshëm, si arë ua tregoi të gjithë atyre që duan të korrin shpëtim, duke psalur kështu:

Aliluia.

Duke patur mitrën hyjpritëse, Virgjëresha nxitoi tek Elisabeta; dhe foshnja e saj, duke kuptuar menjëherë përshëndetjen e saj, gëzohej; dhe me kërcime, si me këngë, i thërriste Hyjlindëses:

Gëzohu, o hardhi prej lastari që nuk fishket; gëzohu, o arë fruti të përjetshëm.

Gëzohu Ti, që kultivon bujkun njeridashës; gëzohu Ti, që mbin mbjellësin e jetës sonë.

Gëzohu, o arë, që nxjerr pjellori mëshirash; gëzohu, o tryezë, që mban bollëk dhembshurish.

Gëzohu, se lulëzon livadhin e dëfrimit; gëzohu, se përgatit limanin e shpirtrave.

Gëzohu, o temjam i mirëpritur ndërmjetimi; gëzohu, o ndjesë e gjithë Botës.

Gëzohu, o mirëdashje e Perëndisë për njerëzit; gëzohu, o guxim i njerëzve përpara Perëndisë.

Gëzohu, o Nuse e panusëruar.

Duke patur përbrenda turbullim mendimesh të dyshimta, Josifi i urtë u shqetësua duke të parë të pamartuar e duke të kujtuar martesë-vjedhëse, o e Paqortueshme; po kur mësoi për ngjizjen tënde nga Shpirti i Shenjtë, tha:

Aliluia.

[Albo]

STANCA E DYTË

Barinjtë dëgjuan engjëjt që himnonin ardhjen trupësore të Krishtit, dhe, duke rendur si tek një bari, e panë si qengj të panjollë, të kullotur në barkun e Marisë, të cilës, duke himnuar i thanë:

Gëzohu o Nënë qengji dhe bariu; gëzohu, o oborr dhensh të arsyeshëm.

Gëzohu, o mbrojtëse kundër armiqsh të padukshëm; gëzohu, o hapëse e dyerve të Parajsës.

Gëzohu, se qielloret gëzohen bashkë me tokën; gëzohu, se tokësoret vallëzojnë bashkë me qiejt.

Gëzohu, o gojë e paheshtur e Apostujve; gëzohu, o guxim i pamposhtur i Athloforëve.

Gëzohu, o mbështetje e fortë e besimit; gëzohu, o njohëse e shkëlqyer e hirit.

Gëzohu Ti, me anën e së cilës u zhvesh Ferri; gëzohu Ti, me anën e së cilës u veshëm me lavdi.

Gëzohu o Nuse e panusëruar.

Duke parë Yllin Hyjrendës, Magët i ranë pas dritës së tij; dhe duke e mbajtur si kandil, kërkonin me të mbretin e fortë; dhe duke e arritur të paarritshmin, u gëzuan, duke i thirrur:

Aliluia.

Bijtë e Kaldejve panë në duart e Virgjëreshës atë që gatoi me dorë njerëzit; dhe duke e njohur për Zot, megjithëse mori formë shërbëtori, vrapuan ta adhurojnë nëpërmjet dhuratave, e t'i thërrasin të Bekuarës:

Gëzohu, o nënë ylli të paperëndueshëm; gëzohu, o agim dite mistike.

Gëzohu Ti, që shove furrën e gënjeshtrës; gëzohu Ti, që ndriçon ata që hyjnë në të fshehtat e Trinisë.

Gëzohu Ti, që nxorre nga fuqia tiranin çnjerëzor; gëzohu Ti, që tregove Krishtin, Zot njeridashës.

Gëzohu Ti, që shpërblen nga feja barbarë; gëzohu Ti, që shpëton nga balta e veprave.

Gëzohu Ti, që pushove adhurimin e zjarrit; gëzohu Ti, që çliron nga zjarri i pasioneve.

Gëzohu, o udhëheqëse e urtësisë së besimtarëve; gëzohu, o dëfrim i gjithë brezave.

Gëzohu, o Nuse e panusëruar.

Magët, duke u bërë predikues hyjprurës, u kthyen në Babilonë, duke kryer profecinë tënde e duke të predikuar ty, Krishtin, tek të gjithë, duke lënë si të marrë Irodhin që s'dinte të këndojë:

Aliluia.

Duke ndritur në Egjipt ndriçim të vërtetë, dëbove errësirën e gënjeshtrës; se idhujt e saj, o Shpëtimtar, ranë ngaqë nuk duruan fuqinë tënde;dhe ata që shpëtuan prej tyre, i thërritnin Hyjlindëses:

Gëzohu, o ringritje e njerëzve; gëzohu, o rënie e demonëve.

Gëzohu Ti, që shkele mashtrimin e gënjeshtrës; gëzohu Ti, që demaskove dinakërin e idhujve.

Gëzohu, o det, që përmbyte Faraonin mendor; gëzohu, o shkëmb, që ujite të eturit për jetë.

Gëzohu, o shtyllë e zjarrtë, që udhëheq ata që ndodhen në errësirë; gëzohu, o strehë e botës, më e gjerë se një re.

Gëzohu, o ushqim, pasardhës i mannës; gëzohu, o shërbyese dëfrimi të shenjtë.

Gezohu, o toka e premtimit; gëzohu Ti, prej së cilës rrjedh mjaltë dhe qumësht.

Gëzohu, o Nuse e panusëruar.

Kur Simeoni do të ikte nga jeta e tanishme mashtruese, iu dhe në duar si foshnjë, por u njohe prej tij si Perëndi i përkryer; prandaj u çudit për urtësinë tënde të pashprehur, duke i thirrur:

Aliluia.

[Albo]

STANCA E TRETË

Krijesë të re na tregoi Krijuesi, ne që u krijuam prej tij; duke lindur prej barku të pafarë dhe duke e raajtur ashtu siç ishte të pacënuar; që, duke parë çudinë, ta himnojmë, duke thirrur:

Gëzohu, o lule e paprishjes; gëzohu, o kurorë e vetëpërmbajtjes.

Gëzohu Ti, që shkëlqen tipin e ngjalljes; gëzohu Ti, që tregon jetën e Engjëjve.

Gëzohu, o pemë me frut të shkëlqyera, prej së cilës ushqehen besimtarët; gëzohu, o dru me gjethe që bëjnë hije të mirë, nën të cilën shumë vetë strehohen.

Gëzohu Ti, që linde udhëheqës për të humburit; gëzohu Ti, që linde shpërblyes për robërit.

Gëzohu, o zbutja e gjykatësit të drejtë; gëzohu, o falja e shumë fajtorëve.

Gëzohu, o veshje nga guximi i të zhveshurve; gëzohu, o dashuri që tejkalon çdo mall.

Gëzohu, o Nuse e panusëruar.

Duke parë lindje të çuditshme, le të bëhemi të huaj për botën, duke transferuar mendjen në qiell; se prandaj Perëndia i Lartë u shfaq mbi tokë si njeri i përulët duke dashur të tërheqë tek lartësia ata që i thërrasin:

Aliluia.

I tëri ishte në të poshtmet, dhe nga të sipërmet s'u largua fare Fjala e papërshkrueshme; sepse u bë denjim hyjnor dhe jo lëvizje vendore; dhe lindje me Shpirt Perëndie prej Virgjëreshe, e cila dëgjon këto:

Gëzohu, o vend i Perëndisë së panxënshëm; gëzohu, o derë misteri të nderuar.

Gëzohu, o dëgjim i dyshimtë për të pabesët; gëzohu, o mburrje e padyshimtë për besimtarët.

Gëzohu, o qerre e tërëshenjtë e atij që rri mbi Keruvimet; gëzohu, o shtëpi e mirë shumë e atij që rri mbi Serafimet.

Gëzohu ti, që i bashkove në një të kundërtat; gëzohu ti, që lidhe virgjëri dhe lehoni.

Gëzohu ti, me anën e së cilës u zgjidh shkelja; gëzohu ti, me anën e së cilës u hap Parajsa.

Gëzohu, o çelës i mbretërisë së Krishtit; gëzohu, o shpresë e të mirave të përjetshme.

Gëzohu, o Nuse e panusëruar.

Tërë natyra e engjëjve u çudit për veprën e madhe të njerëzimit tënd; se shikonte të paafrueshmin Perëndi si njeri të afrueshëm për të gjithë, që rronte bashkë me ne dhe që dëgjon prej të gjithëve kështu:

Aliluia.

Oratorë shumëfolës i shohim si peshq të heshtur mbi Ty, o Hyjlindëse; se nuk dinë të thonë se si edhe Virgjëreshë mbetesh, edhe të lindësh munde; por ne, duke admiruar misterin, me besim thërrasim:

Gëzohu, o enë e urtësisë së Perëndisë; gëzohu, o arkë e providencës së Tij.

Gëzohu Ti, që i tregon filozofët të paditur; gëzohu Ti, që demaskon mjeshtërit e fjalës të paarsyeshëm.

Gëzohu, se u marrosën biseduesit e fortë; gëzohu, se u fishkën autorët e miteve.

Gëzohu Ti, që thyen thurjet e athinianëve; gëzohu Ti, që mbush rrjetat e peshkatarëve.

Gëzohu Ti, që nxjerr nga thellësia e padijes; gëzohu Ti, që ndriçon shumë vetë në dije.

Gëzohu, o anije e atyre që duan të shpëtojnë; gëzohu, o liman i atyre që lundrojnë në jetë.

Gëzohu, o Nuse e panusëruar.

Duke dashur të shpëtojë botën, Bërësi i gjithçkaje erdhi tek ajo i vetëftuar; dhe duke qenë bari si Perëndia, për ne u shfaq njeri sipas nesh; se duke ftuar i ngjashmi të ngjashmin, dëgjon si Perëndi:

Aliluia.