Syri i nënës
Nëna ime kishte vetëm një sy. E urreja atë... ajo
ishte në siklet për mua. Për të mbajtur familjen ajo
gatuante për nxënësit dhe mësuesit në shkollën time.
Një ditë ajo erdhi të më takonte. U vura shumë në
siklet. Si mund të ma bënte këtë gjë mua?! E injorova
atë, i hodha një shikim plot urrejtje dhe u largova.
Ditën tjetër në shkollë njëri nga shokët e mi më tha:
-"haaaa, nëna jote e kishte vetëm një sy!" Pas kësaj
desha të futesha në dhe i gjallë. Gjithashtu desha që
nëna ime të zhdukej. Kështu që u përballa me të atë
ditë dhe i thashë, "si mund të vish aty dhe të tjerët
të qeshin me mua, pse nuk vdes më mirë?!!! "Nëna ime
nuk u përgjigj.
Asnjëherë nuk mendova për ato që i thashë sepse isha
shumë i inatosur dhe plot zemërim. Isha i pavëmendshëm
ndaj ndjenjave të saj. Desha të largohesha nga
shtëpia. Kështu që studiova shumë dhe mu dha një
mundësi për të shkuar në Singapor për studime. Më pas
u martova. Bleva një shtëpi timen. U bëra me fëmijë
dhe isha i lumtur me jetën që kisha. Një ditë nëna ime
erdhi të më vizitonte mua. Nuk më kishte parë prej
vitesh dhe madje nuk kishte takuar as nipërit e saj.
Kur u shfaq tek dera fëmijët qeshen me të. Unë i
bërtita asaj. Si guxon të vish në shtëpinë time dhe të
trembesh fëmijët e mi! "Shporru prej këtu! Tani!!!"
Dhe gjithë kësaj nëna ime iu përgjigj qetësisht, "Oh
me falni shumë. Mund të kem ngatërruar adrese," dhe më
pas u zhduk. Një ditë më erdhi një letër që fliste për
një takim midis nxënësve të shkollës ku kisha qenë.
Kështu që e gënjeva gruan që po shkoja në një udhëtim
biznesi. Pas takimit i shtyrë nga kurioziteti shkova
të shikoja kasollen time të vjetër. Fqinjët më thanë
që ajo kishte vdekur. Nuk derdha asnjë pikë loti. Ata
më dorëzuan një letër që ajo e kishte lënë për mua.
Letra thoshte: "Biri im i dashur, mendoj për ty gjatë
gjithë kohës. Më fal që erdha në Singapor dhe tremba
fëmijët e tu. U lumturova shumë kur e mora vesh që ti
do të ktheheshe përsëri këtu. Por nuk do të kem
mundësi që të ngrihem nga krevati për të të parë. Më
vjen keq që kam qenë siklet i përhershëm për ty gjatë
fëmijërisë tënde. Por dije...kur ishe shumë i vogël,
pësove një aksident dhe humbe njërin sy. Si nënë qe
isha, nuk mund të shikoja fëmijën tim që të rritej me
një sy. Kështu...të dhashë syrin tim. Isha shume
krenare që djali im po shikonte një botë të tërë, për
mua, në vendin tim me atë sy. Me dashuri.... NËNA
JOTE...”
Disa here e kam lexua rrefimin dhe gjithmon kam mendua,,Athua si ndihet ai djal pas gjithe kesaj"Athua eshte pendua pere kete?A do te dhuronte kush tjeter syrin perveq nenes?
Krijoni Kontakt