Dashuria e parë - nga Reshat Sahitaj

[Eni]

Dashuria e parë


Nuk di për kend mendoj dhe hallin e kujt po e vajtoj: për dashurinë e gruas sime,për dashurinë time,për dashurinë e lexuesit apo për dashurinë një gjenerate të pas dyqind vitëve të ardhshme. Vuajtjet e dashurisë janë të njëjta si të atyre para mijëra vitësh si kjo e ditëve tona poashtu edhe e atyre që vijnë pas nesh. Por, askush kurrë (e as ata të mëvonshmit) nuk e pranon realitetin.Janë kujtimet e atyre që guxojnë të ngrisin kokën vetëm në ëndrra. Dhe,vetëm gjëja që njeriut i mungon ka vlerën më të madhe,çmueshmëria e saj rritët deri në paprekshmëri.
Ishte ëndrra që guxoi të m'i hapë plagët e mia.Plagët e vjetra e gati të harruara të dashurisë.Kurrë nuk i jipja vetes të drejtën e guximit për të kujtuar dashurinë e ditëve rinore dhe gjithnjë arsyetoja brendësinë e shpirtit se ajo ishte e kaluar dhe e harruar.
Dikur plagët i sheroja me lindjën e fëmjës së parë,pastaj me lindjen e të dytit,të tretit e të katërtit. Fëmijët mbushnin zbraztirën e jetës dhe plagët mbuloheshin duke i mbështjellë në mijëra e miliona shtresa të pluhurit të harresës.
Dyzet e pesë vite pa guxuar ta urdhëroja shpirtin që bile një herë ta kthente kokën nga e kaluara se pakut të numëronte shtresat e pluhurit që kishin mbështjellë dashurinë për ta ngulfatur që kurrë më mos të dukej.E ëndrra mori guximin. Ishte habitëse se si çdo detaj shpirti e kishte ruajtur të freskët.Unë që kisha bindjen se harresa kishte kryer punën dhe tani pas dyzet e pesë viteve nuk mund të gjendej as një copëzë kujtimi u mahnita. Nuk dija më se në kend jam i dashuruar: në gruan apo në dikend tjetër.Po gruaja ?! Më shkoi ndërmend fati i saj. Jeta e saj që ia kisha nxirë plot katër decenie e gjysëm. A mos vallë ajo ia kishte nxirë vetës jetën? Kurrë nuk do ta mësojë nëse gruaja ime e dënoi vetën që të jetonte me mua apo unë isha shkaktar i vuajtjeve të saja? Eshtë vështirë të gjindët një përgjigje objektive. Të thuhet realiteti nga dy palët sekreti i misterit zgjidhet, por zgjidhja do të ketë pasoja katastrofale si për mua ashtu edhe për gruan time. Asnjëri nuk e kemi moshën që t'i kthehemi dashurive të para që nga fillimi. Madje vitet kanë ndryshuar edhe jetën e atyre qe ne i dashuronim.
Mashkulli shpesh herë di të mburret se si kur ishte i ri kishte dashur një vajzë engjëllushë që linte kokën pas tij.Po femrat ? Nuk paskan rënë në dashuri kurrë veç burrit legjitim me të cilin kanë fëmijët legjitim?! Burrat janë të prirur për mburrje dhe vetëmashtrim.Janë të prirur të gënjejnë edhe pse e dijnë se nuk është ashtu.Vetëm ata e zbulojnë sekretin e lidhjeve të dashurisë,fola vetë më vete
Nuk di nëse ende jam ëndërr, i përgjumur apo tërësisht i zgjuar.Cuditërisht veten e ndjej të freskët edhe pse mbrëmë nuk kisha fjetur më shumë se tri orë.Shkaku i pagjumësisë ishte romani"Rrëmbimi i vajzës së këngës" që autori ma dha ta lexoja e kur autori ma jep librin nuk mund të rri i qetë pa e lexuar ndonëse isha duke lexuar "Tronditjen e shekullit" nga më kishin mbetur për ta përfunduar vetëm edhe treqind e pesëdhjetë faqe.Për më shumë se gjysem ore shikoja librin e nënshkruar duke shfletuar dhe hamendeshaë filloja leximit apo të prisja ta përfundoja pjesën e dytë të "Tronditjës...".Rreth orës nëntë bëra një kafe të mesme që t'ia filloja romanit të posadalë.I çuditshëm jam unë.Para leximit ia rregulloj vetes një komoditet, një ritual që i ngjan paralojës në dashuri.Secili ka huqet e tija: dikush ndjenë kënaqësi duke lexuar këmbën mbi këmbë,dikush lexon duke bredhur nëpër hapësirën e ngushtë të dhomës ,tjetri lëshon muzikë në prapavijë dhe ka njëmijë e njiqind teke tjera. Unë vetëm kafën dhe cigarën.
Rreth orës dy të mëngjezit mbylla faqet e fundit të librit dhe zura të fshija lotët.Nuk di nëse qaja për fatin e përsonazhit apo për fatin tim. Nuk më kujtohët nëse mënjëherë shkova në dhomën e fjetjës apo kisha qëndruar një kohë të gjatë duke sjellë në kokë përsonazhet e romanit por e di se në orën pesë e tridhjetë u zgjova dhe ëndrrën që kisha parë më kujtohej e tëra. Rrallë herë ëndrrën mund ta kujtoj prej fillimit deri në mbarim.Rrallë herë ëndrrat e mia kanë fillimin dhe mbarimin.Ato të shumtën e rasteve i kujtoj pjesërisht sikur sekuencat e filmit të shikuar para dhejtë vitesh.
Bukuroshi të cilit vajza ia dhuroi virgjërinë nga dashuria e saj e kristaltë me bindje se me të do ta kalonte jetën gjerë natën e varrit, tani ka krijuar familje me një tjetër. Sa shumë e kishte dashur atë djalosh sykaltër që me shikimin e tij ia shponte zemrën, e vajza tretej në lumturinë e jetës duke imagjinuar ditën e dasmës,fëmijët që do t'u lindin dhe jetën me të deri në amshim.Për të jetonte,për të vishej e zbukurohej çdo mëngjez para se të nisej në shkollë e në fletorët e saj në çdo faqe kishte shkruar emrin e tij dhe emrin e saj me mbiemër të tij.Larg i dukej të priste dasmën dhe kurorëzimin që të ndërronte mbiemrin.Kurorëzimi ishte një formalitet për të cilin nuk kishte nevojë, sepse kishte krijuar iluzione se ishte gruaja e tij dhe asgjë nuk mund t'ia shkatërronte dashurinë që kishte për të. Buzëqeshjet e para atij ia dhuronte. Në buzët e tij përjetoi lumturinë e jetës,në gjiun e tij rritej lumturia gëzimi,shpresa...
Vonë, shumë vonë e kuptoi se ai , ia prishi ëndrrat e jetës. Ai dëshironte jetën e atit të harlisur dhe një ditë shkoi duke lënë embrionin e fëmijës në barkun e saj të padjallëzuar të cilin ajo me sy të përlotur u detyrua ta abortonte.Lotët asnjëherë nuk iu tretën nga sytë. Nuk dinte më pse qante: për fëmiun që kurrë nuk e pa dritën e kësaj bote apo për dashurinë e humbur? Në shenjë hakëmarrëje bukurinë e saj ia dhuronte djaloshit të parë.Hudhej prej një përqafimi në përqafimin tjetër.Prej një shtrati në tjetrin.Nuk priste dashuri as nuk kishte për të dhuruar sepse ajo ishte tretur me mjegullën e asaj nate.Kishte vetëm urrejtje dhe dashuri të maskuar.Urrejtja e saj kurrë nuk vërehej dhe ishte aq mirë e kamufluar sa që asnjëherë nuk do të dilte mbi sipërfaqeAjo nuk urrente të tjerët ,urrente vetëm një: ate që ia vodhi dashurinë,që ia vodhi ëndrrat.Dhe,më s'i kishte mbetur asgjë tjetër vetëm të dhuronte puthje me dashuri të harxhuar deri sa të takohej me njeriun që tërë jetën do t'i qendronte besnikërisht. Kishte vendosur që urrejtjen ta shendërronte në dashuri qoftë ajo edhe artificiale.Me kalimin e kohës çdo gjë do të harrohej, kishte mënduar.
Vitët paloheshin njëri mbi tjetren e dashuria për të venitej por nuk zhdukej. Po sikur të kishte jetuar tërë jetën me të ? Me njeriun që jeton me decenie fillon çdo ditë t'ia zbulojë nga një të metë.Njeri të përsosur nuk ka. Këtu qëndron problimi i saj,problemi im, i juaj që lexoni dhe, i tërë njerëzve të kësaj bote.Ajo me djaloshin sykaltër ka kaluar vetëm pak kohë.Cdo herë vetëm çaste të lumtura dhe asnjëherë nuk i ka rënë ta shoh të nërvozuar,pa të holla, me sy të palarë. Kurrë nuk i ka dëgjuar pordhët e tij si unë kur bëjë nevojën E me njeriun që jeton çdo ditë këto janë raste të paevitueshme dhe natyrisht që secila pak nga pak të bëhët neveritëse dhe mënjërë të kujtohët dashuria e parë edhe pse e futur pas nëntë palë dryna të kohës. E ngujuar thellë në nëntë pash të shtresave të tokës . E fshehur pas nëntë bjeshkëve matanë burimit, ku zanat pinë ujë ajo përsëri nxjerr kokën e freskët sikur në ditët e para.
Me flokë të shprishur e sy të palarë, kujtoja ëndrrën në këngën e zogjëve të mëngjesit të cilët më dukej se ishin zgjuar të më shoqëronin në dhimbjën shpirtërore.
Po të mos kisha ëndrruar ndoshta nuk do e mundoja vetën, por ja që aty pashë se si i thashë vajzës:" A ke dëshirë ta shohësh sykaltrin?!" Cuditërisht, ajo nuk përgjigjej dhe rrudhi supet sikur të frikësohej nga unë por nëfytyrën e saj dallova një shqetësim shpirtëror dhe një dëshirë të zjarrtë për t'u takuar me dashurinë e parë të saj.Më kapi për dore dhe, me një pamje fëmijënore, me tërhiqte drejt tij. Iu hodh në përqafim si prindit. E ai, me krenarinë e pushtuesit, dëshiroi ta largonte larg nga unë. Në ballin e tij dukeshin rrudhat e vuajtjes, ndryshki i vitëve të grumbulluara, pëndimi, humbja e dashurisë apo ndoshta ishte vetëm dëshira dhe kënaqësia për ta takuar edhe një herë viktimen. E ndala duke i thënë vetëm të flasin po jo edhe të largohen .Vetëm kur tentoi të ma largonte, më lindi xhelozia dhe habitesha se si kisha vepruar ashtu.Në çfarë shkalle të civilizimit kisha arritur sa t'i lejoj të takohën,të flasin e të përqafohen. Vajza u kthye nga unë me shikim prej tij, sikur t'i thoshte lamtumirën e fundit.Sikur dëshironte t'i tregonte se ai ishte fajtor për çdo gjë.E ai mbet me vështrim pikëllues. Nuk dëshiroja të kthehej nga unë, sepse e dija se isha në ëndërr e ky kthim frikësohesha që do të jetë ikje në jetën reale.Frika nga ikja,mendoja duke pirë kafen, është shenjë se e dua.Prandaj nuk e kërkoja fajtorin.
Pi kafen e herë-herë thithi tymin e cigares, e kujtimët shetisin në të kaluarën të tashmën , në ëndrrën që më zgjoi dhe, në te ardhshmën. Dëshiroj ta gjej fajin tim të gruas sime të padjallëzuar që kurrë në jetën e saj nuk e lash të qetë.E ç'faj kishte ajo?! Pse e dënoi veten të dëgjonte pordhët e mia çdo natë?! C'faj mund të kishte një vajzë që sykaltri ia vodhi dashurinë në kohën kur unë nuk e njihja.Përpiqesha ta gjej fajtorin, por fajtor nuk ishte as vajza, as sykaltri e as unë.
Gjersa tymi i cigareve të njëpasnjëshme lundronte në hapësirën e sallonit dhe pastaj drejtohej nga dritarja e hapur, unë mendoja nëse duhet që ëndrrën t'ia tregoj asaj. U ngrita dhe hyra në dhomën e fjetjes.Ia shikoja fytyrën që rrezet e para të mëngjezit ia ndriçonin.Flokët e shprishur mbi supe që kishte filluar t'i rriste vetëm për mua.Buzët e saj të ngrohta dhe llërët gjysëm të zhveshur. I ngjan zanave të përrallave,thashë në vete, pa e përkëdhelur që mos t'ia prishja gjumin.Kishte kohë për tregimin e ëndrrës

marre nga Ars.
==============================================

shikoni kete faqe teper interesante te letersise shqiptare.

Revista Letrare Ars

[Brari]

Shume e bukur kjo ..


thxx Eni qe e solle ktu.

[buna]

ky reshati eshte shkrimtar?bashkekohor apo i kohes se qepes???
me kthe c'pergjigje te duash, vec te lutem mos me thuaj qe je adhuruese e tij.pleaseeeeeeeee.

[macia_blu]

bunaaaaaaaaa. duket se sa i madh eshte nga i vetmi falenderim qe eshte bere per te. Nga i vetmi adhurues. Nuk e shikon? lol
Sa inat do me vinte sikur Eni te ma(na e ) marre(merrte) per ters mospelqesen time(dhe tenden apo te dikujt qe me repekt ka heshtur) per kete proze pasi autorin nuk e njoh fare. Se Eni vertete eshte me e mira!!!
Buna duhet te mesojme te heshtim pls....
duhet te me ndihmosh sepse ti di mjaft mire te heshtesh.
Neser jam atje (ke ty) ne oren 10 am. Me prit! muah'

[Eni]

Buna,
nuk jam adhuruese e Reshatit, por e Remarkut.

Mace
e solla kete prozen ketu per t'ju cuar tek ajo faqa "ars" e cila nga c'lexova duke lendruar aty, eshte reviste letrare e s'ka shume qe ka dale ne Tirane, ku ne te mund te shkruajne e disa nga letraret tane ketu.

Do ishte mire qe revista te tilla letrare te botoheshin sa me shume ne internet.

Mace, kam lexuar diku se ne Michigan ti mund te organizosh botime te pjeseve letrare qe nxjerrin anetaret e forumit.
Eshte reviste, apo mund t'i botosh ne shtypin shqiptar aty ?

A ke pare mundesine e nxjerrjes ne internet te asaj reviste, pasi mednoj se faqet lerare ne internet do jene nga me te lexuarat e frekuentuarat.