E Diela e XVI-te

[NoName]

E Diela e XVI-te
( Jer 23,1-6; Ps 23 (22); Ef 2,13-18; Mk 6,30-34)



Forumista të nderuar ja përsëri në takimin tonë javor të shtunës me Fjalën e Zotit të së dielës, kësaj herët do të dëgjojmë dhe meditojmë së bashku leximet biblike të liturgjisë hyjnore të dielës së 16-të gjatë vitit kishtar, ciklit të dytë, sipas kalendarit liturgjik.

Krishti, përmes Kishës, u jep njerëzve siguri, orijentim e ushqim. Leximet liturgjike këtë të diele flasin për veprën e Jezusin e për realitetin e Kishës. Porsi bariu që e mbledhë grigjën e vet, Jezusi i bashkon njerëzit, e këta njerëz të mbledhur nga ai përbëjnë Kishën. (Ungjilli Mk 6,30-34)

Grigja e cila ruhet nga barinjtë e përgjegjësit, gëzon sigurinë e mbrojtjen, kushte këto të një jete paqësore, të frytshme e të harmonishme (Leximi i parë Jer 23,1-6) . Këto, pra janë rezultatet e një përgjegjësie mirë të ushtruar e të zbatuar. Nga kjo buron qetësia, rehatia. Grigja nuk është e disorijentuar, madje ecën duke ndjekur orijentimin e mirë; e di ku të shkojë si në dimër ashtu në verë. Udhëheqja e ndërgjegjshëme dhe vigjilente e bariut e ruan grigjen prej çorijentimit, shpartallimit, bjerrjeve e çrregullimeve që mund t’i duken e të jenë shkatërrimtare e të çojnë në vdekje. Po shtojmë se një udhëheqje e tillë përkujdeset që grigja të gjejë përherë ushqim të mirë e të jetë mirë e mbajtur.

Metaforat që na i propozojnë leximet biblike të Meshës së kësaj së diele, me siguri nuk janë moderne. Njeriu i sotëm që është kaq i mësuar të flas në terma të lirisë dhe ka kultin në idealin e autonomisë, i gjenë si të çuditshme këto metafora, largë nga bota e tij. Po lypet të kuptohet domethënia e thellë dhe porosia qenësore që dalin prej metaforave biblike; atëherë shohim se si ato janë të vlefshme per edhe për ne.

Ne kemi nevojë për siguri, orijentim, ushqim, paqe. Zoti na i falë këto kushte të nevojshme, madje të domsodoshme me një jetë të denjë e të lumtur.

Kjo udhëheqje, këto udhëzime të Jezusit na transmetohet konkretisht përmes Kishës. Në gjirin e Kishës secili merrë dhuratën e orijentimit, të paqes, të ushqimit tonë të nevojshëm. E me siguri nuk janë dhurata që ipeshkëvijtë e meshtarët na japin. Jo, të gjithë ne jemi në gjendje e kemi mundësi t’ua dhurojmë tjerëve e t’i ndajmë bashkë me të tjerët si vllezër e motra.

[NoName]

E DIELA E 16. GJATË VITIT -B-
L 1: Jer 23,1-6; L 2: Ef 2,13-18; Ungjilli: Mk 6,30-34

Për ta dëgjuar fjalën e Zotit dhe për ta jetuar atë duhet që secili prej nesh të besonë në atë që ndëgjon, pasi që beson, ai duhet edhe që të mësonë. Secila fjalë e vërtetë që mësohet ajo edhe e ndryshon njeriun dhe çdo përvojë pastaj ia pasuron jetën. Përvojat me Zotin, me njeriun dhe me gjërat jetësore e bëjnë njeriun e mirë dhe të mençur në bashkjetësë me Zotin dhe me njeriun!
Në lexim të parë të Jeremisë profet paraqitet një situatë shumë e veshtirë ndërmes udhëheqësve të popullit dhe vet Zotit. Këto fjalë të Zotit janë të drejtuara barinjëve të Israelit do më thanë mbretërve në tronin e Davidit. Këta nuk ishin të aftë t´a mbajnë popullin të bashkuar me Zotin, por ta popullin e shpërndanë. "Ju e humbët grigjën time; i shpërndatë delet e mia e nuk u kujdesuat për to". Kjo është një dëshmi, që barinjët e Israelit nuk e përkryen detyrën e tyre të besuar baritore me dinjitet dhe me dashuri. Zoti është i drejt, ai cili do t´a dërgon Birin e vet në botë, Jezu Krishtin, për ta bashkuar këtë popull të shpërndarë nëpër shekuj. Ai do ta bashkonë grigjën e shpërndarë nëpërmes Kishës, ku do të jetë një Bari dhe do ta bashkonë nëpërmes Sakramenteve, që na i dhuroi më mundimin, vdekjen dhe me ringjalljen e vet. "Ndër ato ditë Juda do shpëtojë e Izraeli do të jetojë në paqe. Ja emri me të cilin do ta quajnë: “Zotynë drejtësia jonë”!
Leximi i dytë drejtuar Efesianëve na e paraqet Jezu Krishtin si paqe: që i bashkonë të gjithë popujt. Krishti derdhi Gjakun e vet për ne që ne të jemi një në të dhe të bashkuar në emër të tij. Ai është paqa jonë shpirtërore dhe trupore, që na bashkoi me dashurinë e vet hyjnore, ai na dhuroi dashurinë e vet duke e shaktërruar armiqësinë e mëkatit, ai na dhuroi jetën duke e ckatërruar vdekjen. Kryqi i tij dhe vdekja e tij në kryq u bë simbol i jetës dhe dhënës i jetës, sepse në të është shpëtimi dhe jeta! Jezu Krishti erdhi: "t’ju kumtojë paqen juve që ishit larg paqen edhe atyre që ishin afër". Muri i ndarjes ra poshtë, Jezu Krishti e derdhi Gjakun e vet dhe kështu u formua një njeri i ri. Ungjilli i dielës së kaluar na e paraqiti dërgimin e apostujve dy nga dy në misionin apostolik në predikim të Ungjillit. Ungjilli i kësaj së diele na e paraqet kthimin e tyre dhe ata i tregojnë Jezusit për gjithë "çka kanë bërë dhe kanë mësuar"! Ata dolën në predikim të ungjillit dhe shkuan tek njerëzit që patën nevojë. Ata nuk dolën në këtë mision që ishte ide e tyre, por që ishin të dërguar prej Jezu Krishtit në këtë mision. Prandaj, edhe vet fjala "apostull (prej. greqishtes.: απόστολος apóstolos, arameisht: saliah, i dërguar ose lajmëtar.
Apostulli vjenë në porosi të tjetrit dhe e sjell një lajm. Ky lajm, të cilën ata e sjellin është Ungjilli, më të vërtetë një lajm i bukur dhe i gëzueshëm. Çka është përmbajtja e këtij lajmi? Njerëzit duhet të besojnë në Zotin në atë, të cilin e ka dërguar: në Jezu Krishtin, një të lindurin Birin e tij, që u ba Njeri për ne dhe neve na dhuroi shëlbimin nëpër flijimit të tij. Zoti ka dashur që të gjithë njerëzit t´a njohin të vërtetën dhe që t´a kërkojnë shëlbimin, dhe që të gjithëve t´u dhuron jetën e pasosur dhe të gjithë t´i takojnë kësaj mbretërie hyjnore. Këtë lajm të gëzueshëm të dashurisë së Zotit dhe për këtë mbretëri qiellore duhen apostujt të predikojnë.
Kisha gjatë shekujve të historisë së vet është munduar dhe e ka përhapur me dashuri dhe respekt lajmin e ungjillit në të gjithë njerëzit e të gjithë popujve dhe në këtë mënyrë si atëherë ashtu edhe sot të gjithë janë të ftuar, që me zemër të hapur e me dashuri t´a pranojnë këtë lajm të shenjt dhe në të të besojnë. Këtë tradicion kishtar të predikimit sot e kanë përgjegjesinë Papa, ipeshkëvijtë, meshtarët, xhakonat, por edhe të gjithë besimtarët me jetë dhe me vepra që përkasin predikimit të ungjillit.
Pjesa e dytë e ungjillit na paraqet ku Jezusi dhe apostujt ishin të preokupuar prej njerëzve, kështu fare nuk i lenin as që të pushojnë dhe të hanë diçka për përforcim trupor. Këtu vërejmë në popull një uri shpirtërore, një uri për Fjalën e Zotit. Këtë e bëjnë ata sepse kanë dëshirë dhe mallëngjim ndaj kësaj dhurate hyjnore. Zoti flet nëpërmes të dërguarve! Jezusi pati mëshirë për ta! “Kur Jezusi doli nga barka, pa një turmë të madhe të popullit, iu dhimsën, sepse ishin porsi ‘delet pa bari’, e filloi t’u mësojë shumë gjëra”. Jezusi është bari i mirë që përkujdeset për grigjen e vet. Në të e gjejmë të vërtetën e fesë dhe të mësimit të shenjt. Prej tij buron jeta, sepse ai vet është Jetë! Këtë burim të shenjt na dhuron ai nëpërmes sakramenteve, në lutje dhe në fjalën e Zotit.
Të dashur vëllëzër e motra mos të lejojmë, që zemrat tona dhe shpirti ynë të ketë uri. Në ditët tona në të cilat jetojmë mundohemi shumë për mirëmbajtjën e trupit, prandaj çka bëjmë ne për shpiritin tonë? A gjejmë ne kohë për Zotin, për lutje? Kohë për njëri tjetrin? Posaqe në këtë kohë të pushimeve t´i përkushtohemi edhe pushimit shpirtërorë! Jezusi i urdhëron apostujt: “Ejani dhe ju në një vend të pabanuar e pushoni pak në vetmi.” Me këtë është menduar që të gjejmë kohë për Zotin që t´a formojmë një bashk-bisedim me atë.
Jeta me Zotin është një pasuri shpirtërore, të jetosh me Zotin është pasuri jetësore!

Mag. Don. Kolë Gjergji,
Kapelan në famullinë Bruck a. d. Mur në Austri