Ditari i ndjenjave

[Viola.V]

Heshtja me shoqëron në këtë natë, tik takët e orës dëgjohen lehtë dhe më bëhet sikur nganjëherë ndalën.
Zemra ime rrah ashtu në të njejtin ritëm dhe më vie sikur po dëgjoj një zë që më thërret.
Iluzion apo e vërtetë? S'ka rëndësi për mua, ky zë është ai që më shëron plagët që i mbulova me dheun e harresës...

Ah, largësi...feminine

Zgjohëm ngadalë dhe hap dritarën, shikoj ngjyrat e kësaj nate. E bukur është qetësia, e këndshme nganjëherë. Era lehtë që frynë dhe ledhaton fytyrën, po lë gjurmë edhe në qytetin tonë. Qyteti fle...vetëm shpirtërat e vetmuar dhe të humbur bredhin rrugëve A kërkuar ngushëllim në strehën e kësaj nate. Udhëtarët vijnë e shkojnë, e qyteti të gjithë i pret dhe i përcjellë me të njejtin ritëm...dhe disa prej tyre, marrin me vete kujtimet, disa vetëm plagët.

Ah, zemra...

Edhe pse qyteti fle, unë nuk gjejë dot qetësi. Diçka më mundon. Duke veshtruar yjet lartë në qiell, e habitur nga bukuria e tyre e rrallë. Më ngjajnë në sy sytë më të bukur që pashë ndonjëherë në Aë. Ata sy engjullor, të pafajshëm dhe të qeshur...
Për një çast diçka m'shtrëngon në zemër. Ca pika bijnë lehtë mbi lëkurën time, lotë të zjarrëta të dashurisë.

Ah dashuria ime…

Tani më je largë, diku në pafundësinë e kësaj qetësie të thellë. Athua flenë apo edhe ti ndoshta diku tretësh në mendime sikur unë ? Më vret heshtja e kësaj nate, më vretë kjo qetësi…më vretë gjithëçka dhe mungesa jote më djegë shpirtin.
I mbylli sytë dhe para vetës të kam ty. Atë fytyrë engjullore, atë buzëqeshje që zemrën ma shkrinë, ata sy të bukur që dikur i puthja sa herë që i shihja, ata sy që aq shumë i dua dhe në të cilët shoh lumturinë…
Nuk dua më t’i hap sytë, se do largohëm nga ti. Kjo më bën të ndjejë sikur po të jem në errësirën më të thellë…por prapë, edhe aty, ti je me mua.

Kohe kishja pa lexuar nje shqipe kaq te bukur dhe kaq "feminine" !

[EXODUS]

Heshtjeplote,
mjaftohet tinzarja nen rrahjesh te ngatheta!

[alnosa]

Mposhta pasigurin me nje te buzeqeshur , as vete nuk e di nga me erdhi ,u ndjeva me e lehte dhe me e sigurt se kurre .wauuu

[Poeti]

Ditar...me fal qe te lendova dhe Ty me dhimbjet e mia,me mallin dhe lotet e pandara,qe as vapa e, e temperaturava te larta vere si thau,e as shirat e vjeshtes qe po bien dote si lau,ndoshta bora e dimrit do ti ngrin,por prap ne pranver ato do t'bijn..bashk me lulet qe lashe mbi varre,bashk me dhembjen edhe plagen,bashk me mallin qe zemren kallen,veshtire qenka ti perballosh,disa here i them veti,se nuk jam peshk qe jetoi ne deti,as e vetme ne kete bote,qe kam dhimbje edhe lote,dhe kjo bota eshte e madhe,qe mban njerez plote me halle,duhet mesoi qe jam shqiptare,jam unike e zemer madhe!!!

Hajla-Rugovase..

Pershendetje hajla,

Ka kohe qe dhembja jote eshte pjese e dhembjes sone dhe kjo eshte mire sepse dhembja e mbajtur ne gji pervelon me shume...respekt per ty!

[engjellorja]

me fal A... por me verte me shpreh shume sot kjo poezi

E pash fare rastesisht poezine time ketu (postimi 549),
s'ka gje mos me kerko falje, vetem vendosi titullin: "Sumbulla" dhe emrin tim poshte ashtu sic eshte vendosur ne blog;

http://flokenaja.shqipo.com/2009/12/02/sumbulla/...

[Hekurani1]

Jam me dhimbje koke. Sapo mora nje lajm per te cilin nuk isha i pergatitur, ndonese e dija se nje dite do ta merrja...

[Fleur Blanche]

Hmm ditari i ndjenjave...Asnjëherë nuk kam mbajtur ditar, dhe nuk besoj se do të mbaj ndonjëherë. E pse të mbash një ditar, pse të shkruash në të ?! Mos vallë t’i kujtosh vetes atë çfarë ke ndjerë, ke bërë dhe menduar gjatë ditës, apo më keq të kthehesh e të rilexosh, se çfarë ke bërë dhe si je ndjerë, para një farë kohe; të kthesh kohën pas me anë të faqeve të një ditari ?! E kur thonë pastaj se udhëtimi në kohë nuk është i vërtetë, kur njerëzit këtë gjë bëjnë gjithë ditën, kujtojnë të kaluarën duke shfletuar edhe me anë të një faqeje të një ditari, apo duke e nxjerrë të shkuarën - në kohën e tashme, nga kujtimet që i mbajnë si në zemër dhe në mëndje... Jo vetëm kthehen tek e kaluara, por udhëtojnë edhe në të ardhmen, duke ëndërruar pa pushim, duke planifikuar të ardhmen, dhe gjithë kohës gënjejne veten dhe të tjerët se po jetojnë të tashmen... Nuk jetohet e tashmja me fantazmat e së kaluarës, dhe as me dëshirat për të ardhmen...

Prap ke ditari tani, i kam zili njerëzit që arrijnë të shprehin ndjenjat me anë të fjalëve dhe, t'i hedhin në një ditar, apo edhe vetë mendimet... Unë nuk kam qenë e zonja kurrë, të shprehi ndjenjat me anë të gërmave, apo edhe vetë mendimet...
Kush e di pse?! Mbase sepse ndjenjat nuk shprehen me fjalë, apo sepse i mbaj sekrete zemrës dhe nuk arrij dot, t’i shprehi ndjenjat me anë të fjalëve ?!... Edhe zemrës duhet t'i mbash sekrete nganjëherë, sepse nuk janë të rralla rastet kur të tradhëton...
Po mendimet, ah po ; kjo është më interesantja – më kujtohet shpesh mbreti Luigji XI i Francës që thoshte : "unë do të digjja o kapele, po ta dije ti se çfarë fshihet në mendjen time"... Unë jo vetëm kapelen, por edhe letrat e ditarit do t’i digjja, po ta dinte ditari se çfarë fshihet në mendjen time...

Por sot kam menduar gjatë, dhe nuk mendova edhe aq për veten, por po mendoja ashtu në përgjithësi se pse njerëzit gjithmonë ankohen, dhe sidomos ankohen për dashuritë e tyre. Po edhe për dashurinë e gjetën të ankohen njerëzit, apo të llafosin aq shumë për Të? Ka nevojë dashuria për llapa - llapat e njerëzve?! A nuk thonë gjithmonë se Dashuria i bën të lumtur? - dhe sa herë që takoj njerëz të dashuruar, gjithmonë do jenë mes dy ekstremeve : o nuk do i'u pushojë goja gjithë ditën duke thënë se sa i/e dashuruar është dhe, nuk do pushojnë të tregojnë se si ndihen dhe se çfarë bëjnë me të dashurin/en, ose nga ekstremi tjetër: do qurraviten gjithë ditën se vuajnë nga dashuria, se nuk e harrojnë dot ish të dashurin/en dhe nuk dinë më - çfarë të bëjnë, se ai/ajo ishte jeta e tij/saj, se ishte lumturia e tij/saj....
E çfarë t'i thuash njeriut, ta pyesësh se kjo na qenka dashuria e tyre, që i bën të llafosin gjithë ditën pa pushim duke treguar se si ndihen të lumtur nga dashuria, dhe më pas qurraviten po për shkak të saj?
Si ka mundësi që njerëzit gjithmonë e ngatërrojnë egon e tyre me dashurinë? Mbase sepse dashuria e tyre është vetë egoja që kanë ?!

Eh njeriu njeriu...si gjithmonë ia kthen shpinën Diellit që lind çdo ditë dhe e ngroh, prandaj edhe nuk sheh gjë tjetër - veç hijen e vet....

Po mendoja, ta bëj provë njëherë me këtë ditarin ke forumi, se nuk e kisha bërë provë ndonjëherë... Ja kshu, për të shuar kuriozitetin...

[Lover]

Sot ne dreke me koleget e punes po degjoja komente te ndryshme per muslimanet. Ne zyre kemi persona qe e praktikojne, dhe realisht jane njerez te mire, te rregullt.... Nderkohe qe i degjoja nuk po me shijonte me dreka. Po beheshin cinike, kjo mu duk shume e shemtuar, dhe aty mendova..ekzistenca e ketyre njerezve jane jo vetem per tu ndier ata vete mire, por dhe nje prove per ne te tjeret.
Aty vura re se si njerezit ndihen te kercenuar nga nje lloj disipline, force besimi, qendrueshmerie qe ata shpesh shfaqin, ne krahasim me te tjeret.

Me vone kam nje aktivitet sportiv, them se sot do jete e vetmja gje e bukur. Shpresoj te kem ndonje surprize ne mbremje...

[broken_smile]

eshte e tmerrshme te behesh nje i rritur...

[maryp]

une jam e bindur 1 milion % qe pas takimit te pare per ne nuk do kete tjeter mundesi vec faktit qe do i perkasim gjithmone njeri tjetrit
dhe gjithe njerezit qe kemi njohur dashur apo frekuentuar do kene thjesht vleren e nje mjeti qe na u desh per te arritur ne piken e moskthimit me njeri tjetrin

anonim