Ditari i ndjenjave

[uj me gaz]

e tere bota eshte brenda teje

[maryp]

jo gjithmone...e ke parasysh kur deshiron te jesh ne dy vende njekohesish por qe e di fare mire qe eshte e pamundur..
por dhe vetem nje njerin vend pa tjetrin nuk do te ndihesh kurre e plote

[uj me gaz]

mbyll syte... hesht... dhe imagjino...

[maryp]

ehe.. nuk jetohet me imagjinate

[uj me gaz]

por mund te jesh ku te duash, kur te duash, si te duash, sa te duash... realiteti material eshte pranga

[ooooo]

Dhimbje e fshehtë

Kur lulet vdesin dhe shkundin bukurinë,
Faqen kadife sa shpejt ua mbulon myshku.
Endrrat e vjetra përmbi të rejat rrinë
Dhe veten hanë si hekurin ha ndryshku.

E kush s’e pa me ëndje në dritare
Vajzën që befas hutohet për një grime?
Kush vallë s’ndjeu trazime lozonjare
Si nata zbardh kur shkrep një vetëtimë?

Dhe ngehim burgje pa gurë e pa hekur.
Tallazin mbajmë mes brinjesh të prangosur.
Dhimbja e ëmbel porsi një lul’ e vdekur
Na hap një hon që kurrë s’ka të sosur

Kur dy dëshira na sjell trazuar jeta
Na lumturon përherë më e fshehta

Dhimitraq Papando

nje mrekulli eshte ky poet

[HELEN OF TROY]

edhe pse .. hesht e di mir qe .....

[ooooo]

Rrine Hena e Yjet perhere
dhe une vras mendjen,
Si ka mundesi?
Kaq shekuj qe shihen papushim
Te mos kene rene valle
ne Dashuri?

Se njerezit
me nje shikim,
e dashurohen cmendurisht.
Po Yjet qe digjen si zjarr,
Dashurise
A mund t`i bejne bisht?!

Po kur ke nje Yll te zgjedhur,
Qe e cmon me shume se vete jeta
Dhe eshte padyshim mes mijerash te tjere.
He ! Si thoni?
Te mos behesh xheloz?
Flisni!
Mos kini frike hic nga e verteta

epo pike e zeze, pse dreqin jam bere keshtu, spo ja gjej anen vetes uufffaaa

[ooooo]

Një ditë, ti do të duash të ikësh,
e unë do të kuptoj, sigurisht,
( ndonjëherë dhe unë dua t’ia mbath nga unë…)

pastaj do vijë një ditë e zakonshme,
e ftohtë, me shi, dhe pa poetikë,
si kjo e sotmja,
ku ti do më shpjegohesh
se vetëm sa të ra rruga këtej…

unë do t’ul sytë mbi pllakat e trotuarit,
e do gëlltitem lehtaz…
kur një currilëz e mekur,
do fillojë të pikojë prej një ulluku të ndryshkur,
mbi jakën e palltos tënde,
e që andej,
do përplas stërkala të sumbullta në qerpikët e mi,
(që do rraskapiten ankthshëm,
të friguara, se mos rrëzohen mbi mollëza…)

pastaj, të dy do gjejmë një strehë aty pranë,
ku ti do me pyesësh,
e pyesësh,
e pyesësh…
pa qenë i interesuar të dëgjosh përgjigjet e mia…

(dhe unë do të kuptoj, sigurisht,
ndonjëherë, as unë nuk dua t’i dëgjoj ato)

dhe do t’ikësh,
pa haruar të theksosh për të fundit herë,
ftohtësirën vrastare që do mbjellësh në stomak;
“vetëm sa më ra rruga këtej”…

e unë do mbetem aty,
me sytë ngulur mbi pllakat e plasaritura, të trotuarit,
me shuallin e këpucës që do fillojë të fusë ujë,
e me sumbullat në sy…

ndërsa tej,
atje… në trotuarin tjetër,
një mace rrugësh, e bërë qull,
do jetë duke kërcitur dhëmbët nga të ftohtët…

A. G.

me fal A... por me verte me shpreh shume sot kjo poezi

[flutura3105]

I dashur ditar,ka kohe qe nuk kam shkruar asgje tek ti! Më paska marrë malli aq shumë,dhe sot që ndjehem kaq e zbrazet ne shpirt u ktheva ketu sërish,të të tregoj se zhgenjimin me të madh perjetova nga ata qe me së shumti iu besova...nga ata qe më së shumti i desha!
Do të kthehem sërish tek ti ,por jo me me zhgenjime te premtoj....