Ditari i ndjenjave

[hajla]

Dhe kjo date 10-2009-e "Muajit Mars" ce solli ne familjen time te papritura lote,Sot po sjelle gezime plot...Thon se cdo here vjen dielli pas shiut....Faleminderit Zot!!!

Hajla!

[Poeti]

Urime hajla per gezimet qe date 10 ka sjell ne famijen tuaj. Fat dhe miresi per ju te gjithe...

[trysil]

PORTRETI NË RËRË

Po mundohem të shkruaj, por kujtesa gjithnjë po më shpie në pjesën që përnjimend kam dashur ta harroj.

Hapësira në të cilën po shkruaj m' i ngjan shkretëtirës. Kujtesa më e fortë se harresa po e vizaton portretin tënd në rërë. Por unë s' e duroj dot flakën e mallit, ndaj po e fshij. Portretin e mallit tim nuk dua t' ua tregoj as juve... Ai është sall imi, anise e kam lutur harrimin ta mbulojë me rërën e tij. Ka momente kur nuk e duroj dot. Futet në mua si ajër, frymë, ëndërr, si ethe...

Po mundohem, aq shumë po mundohem të shkruaj diç tjetër, por kujtesa po më shpie në atë pjesën që gjithnjë kam dashur ta harroj.
Ç' po them edhe unë?!

A e harron kujtesa dashurinë ndonjëherë!!!

[Meriamun]

Kjo jete ndonjehere me duket enderr. Ndoshta e vras trurin kot, sepse jeta duhet jetuar ashtu sic eshte por kur mundohem te gjej me mend se cila eshte arsyeja e jetes njeriut, dhe nuk gjej asnje arsye, me ftohet zemra dhe me behet akull. Shume gjera te duken te kota, te pavlera, behesh apatik. Imagjino te luftosh nje jete te tere dhe ne fund te zhdukesh ne terr te zi, pa e kuptuar arsyen e jetes. Cdo gje ne natyre duket qe e ka nje arsye egzistence, psh syu per te shikuar, veshi per te degjuar, dielli, hena etj ndersa arsyeja e egzistences se qenies njerezore eshte e padeshifrueshme.

[trysil]

HIQI

Gjatë gjithë ditëskam menduar për hiqin As vetë nuk e di pse! Në dhomë, i rrethuar me sendet, i lodhur nga vështirsitë, tentativa për të yshtur kujtesën, sikur i isha dorëzuar atij shikimit të gjatë dhe tejet depërtues të djallit, dhe po mendoja për hiqin
Më vinte gjithçkaje t' i them pirdhu. A e dini pse?! Sepse në fund gjithnjë fiton hiqi Ne, na duken se janë disa gjëra të përjetshme. Na duket një majë bjeshke, për shkak të së madhërishmës që gjendet brenda tij, se është e përjetshme. Na duket një shkëmb i përjetshëm për shkak të përmasave të tij. Por ai nuk ka qenë aty përherë dhe nuk do të jetë aty përherë...
Ideja se gjithnjë fiton hiqi, gjatë gjithë natës së mbrëmbshme dhe ditës së sotme më ka tmerruar. Përse hiqi të jetë aq i pushtetshëm, sa brenda pafundësisë së kohës gjithçka t' i dorëzohet atij.
Ndaj nën presionin e këtyre mendimeve që më vinin si rrebeshe resh, dhoma, sendet në dhomë, lokali ku piva kafenë pasdite dhe madje edhe vetë vetja ime, më janë dukur si një iluzion, si një mashtrim optik, si një pamje e ëndërrt që brenda çastit mund të shpërbëhet.
Më ka munduar fakti se nuk ka gjëra, sende, frymorë... të pavdekshëm. Gjithçka në fund i dorëzohet hiqit. Dhe, "diçka duhet të ketë filluar nga hiqi" do të thoshte shkrimtari, teologu dhe filozofi i madh Jostein G. E qartë. Por pse, miljona herë pse, përsëri gjithçka t' i dorëzohet hiqit Dhe kështu më ka lindur pyetja që më mundon edhe derisa po shkruaj A s' është ekzistenca sall një çast brenda pafundësisë së kohës?!
Gjithçka më bëhet si një ëndërr, iluzion, mashtrim optik...
Por, megjithatë, nuk mund ta mohoj faktin se religjionet kan gjetur diçka që s' vdes: shpirtin...
Pse, nuk është edhe ky iluzion, ka pyetur diçka brenda meje pasi që e kam shkruar këtë fjali.
Por iluzionet nuk mund të munden ndryshe, veçse me iluzion më të fortë se të gjitha iluzionet, duke e bërë të padukshmen të përjetshme, shpirtin pra.
Hiqi nuk mund të jetë kaq hijerëndë, kaq i fortë, kaq i pushtetshëm, kaq diktator, por ne, njerëzit, e shfrytëzojmë trurin vetëm 4-5 përqind.
Zgjidhje do të ishte përjetësia e jo fitorja e hiqit...

Kushedi, ndoshta Zoti tallet me ne, me ne që s' po dijmë t' i shfrytëzojmë kapacitetet e trurit tonë më shumë, të atij truri që mbase, pasi ta shfrytëzojmë deri në maksimum, gjë që s' kemi arritur ta bëjmë, mund të zgjërohet pafundësisht, njësoj si kozmosi.
Pra, a s' qenka kozmosi brenda nesh?! A nuk qenkemi ne, njerëzit pra, kozmosi vetë?!!!

Dhe, pse të fitojë hiqikur kozmosi është brenda nesh...

[trysil]

SYTË LEXOHEN SI LIBRAT...


Sot gjatë gjithë kohës kam menduar për sytë...

Më ka shtyrë një shikim i një miku, që ka qenë sall një çast vetëtime. Por, brenda atij çasti janë mbledhur vetëtimat e të gjithë qiejve. Ashtu siç janë mbledhur për një çast, janë zhdukur poashtu për një çast edhe më të shkurtër mbase; dhe unë, nuk kam pasur kohë ta lexoj dhelpërinë dhe zjarrin aq tinzar brenda tyre, që natyrisht, këtë fshehje, mund ta bëjnë vetëm sytë...

Është çudi me sytë. Ata, lexohen njësoj sikurse edhe librat. Veçse edhe të gjithë librat ne nuk dijmë t'i lexojmë. Prej disave nuk kuptojmë gjë. Jo pse nuk janë të mira, por ne as që kemi hyrë brenda. Ne po sillemi jashtë, pa mundur të hyjmë brenda, dhe po trillojmë për ato që gjenden në Kështjellë...
Njësoj si ato librat e përroit të ndërdijes janë edhe sytë. Kanë tekst, nëntekst, kontekst. Librat e përroit të ndërdijes, kuptohen jo nga gjithkush. Edhe sytë, poashtu, thjeshtë, nuk kuptohen nga gjithkush. Ka çaste kur ne mashtrohemi se e kemi kuptuar nëntekstin e syve. Por, e qartë: shpeshherë gabojmë. Me depërtimin tonë në shtresën e parë të mjegullës, ne kujtojmë se kemi kuptuar gjithçka. Por, e vërteta mund të jetë e fshehur pas shumë e shumë muresh të mjegullës.
Sytë janë si poezia. Kanë të shprehur polidimensional. Interpretimi i një shikimi mund të jetë i llojllojshëm. Në gjithë këtë llojllojshmëri mund të mungojë vetëm e vërteta.
Sytë janë të thellë dhe të pakuptueshëm si nata. Ata fshehin pamjet në shtresat më të thella të ndërdijes. Por, sytë e kanë frikë maestron që di t' i lexojë, hiq më pak se djallin.
Pavetëdija jonë na tradhton ndonjëherë. Dhe ne, diçka që nuk kemi dëshiruar ta themi kurrë, na shpëton. Por atë nuk e bëjnë asytë, por e bën goja, natyrisht e urdhëruar nga pavetëdija. Pra nuk kemi mundur ta zhdukim...
Dihet se njeriu, edhe përkundër dëshirës, pak të vërteta merr në varr. Ai i thotë, në rastet më të shpeshta, i thotë përmes syve, por thashë, sytë lexohen më së vështiri. Ata janë poetë tepër modernë. Janë egoist dhe i fshehin gjërat, njësoj si poetët e mëdhenj. Ta zëmë si Xhojsi e Kafka. E di se këta janë prozator të mëdhenj, por edhe proza është poezi. I gjithë arti i madh, i mirë është poezi.
Por, s' ka dyshim, e vërteta absolute është se ata, lexuesit të mirë, nuk mund t'i fshehin gjë.Pra, Atij, lexuesit të mirë, ia tregojnë edhe ato pamje, ato gjëra që edhe vetë i patën harruar diku në skutat e hedhurinave...

[flutura3105]

SYTË LEXOHEN SI LIBRAT...


Sot gjatë gjithë kohës kam menduar për sytë...

Më ka shtyrë një shikim i një miku, që ka qenë sall një çast vetëtime. Por, brenda atij çasti janë mbledhur vetëtimat e të gjithë qiejve. Ashtu siç janë mbledhur për një çast, janë zhdukur poashtu për një çast edhe më të shkurtër mbase; dhe unë, nuk kam pasur kohë ta lexoj dhelpërinë dhe zjarrin aq tinzar brenda tyre, që natyrisht, këtë fshehje, mund ta bëjnë vetëm sytë...

Është çudi me sytë. Ata, lexohen njësoj sikurse edhe librat. Veçse edhe të gjithë librat ne nuk dijmë t'i lexojmë. Prej disave nuk kuptojmë gjë. Jo pse nuk janë të mira, por ne as që kemi hyrë brenda. Ne po sillemi jashtë, pa mundur të hyjmë brenda, dhe po trillojmë për ato që gjenden në Kështjellë...
Njësoj si ato librat e përroit të ndërdijes janë edhe sytë. Kanë tekst, nëntekst, kontekst. Librat e përroit të ndërdijes, kuptohen jo nga gjithkush. Edhe sytë, poashtu, thjeshtë, nuk kuptohen nga gjithkush. Ka çaste kur ne mashtrohemi se e kemi kuptuar nëntekstin e syve. Por, e qartë: shpeshherë gabojmë. Me depërtimin tonë në shtresën e parë të mjegullës, ne kujtojmë se kemi kuptuar gjithçka. Por, e vërteta mund të jetë e fshehur pas shumë e shumë muresh të mjegullës.
Sytë janë si poezia. Kanë të shprehur polidimensional. Interpretimi i një shikimi mund të jetë i llojllojshëm. Në gjithë këtë llojllojshmëri mund të mungojë vetëm e vërteta.
Sytë janë të thellë dhe të pakuptueshëm si nata. Ata fshehin pamjet në shtresat më të thella të ndërdijes. Por, sytë e kanë frikë maestron që di t' i lexojë, hiq më pak se djallin.
Pavetëdija jonë na tradhton ndonjëherë. Dhe ne, diçka që nuk kemi dëshiruar ta themi kurrë, na shpëton. Por atë nuk e bëjnë asytë, por e bën goja, natyrisht e urdhëruar nga pavetëdija. Pra nuk kemi mundur ta zhdukim...
Dihet se njeriu, edhe përkundër dëshirës, pak të vërteta merr në varr. Ai i thotë, në rastet më të shpeshta, i thotë përmes syve, por thashë, sytë lexohen më së vështiri. Ata janë poetë tepër modernë. Janë egoist dhe i fshehin gjërat, njësoj si poetët e mëdhenj. Ta zëmë si Xhojsi e Kafka. E di se këta janë prozator të mëdhenj, por edhe proza është poezi. I gjithë arti i madh, i mirë është poezi.
Por, s' ka dyshim, e vërteta absolute është se ata, lexuesit të mirë, nuk mund t'i fshehin gjë.Pra, Atij, lexuesit të mirë, ia tregojnë edhe ato pamje, ato gjëra që edhe vetë i patën harruar diku në skutat e hedhurinave...

Sa bukur do te ishte sikur te gjithe ta kishim,ate aftesine per te lexuar syte...

[land]

Disa miqve te pakte dhe deshperimit tend kendoji,sepse ti nuk je bere per kurora lavdie; Qofte e zeze hija jote, dhe aty qofsh e lumtur........

[land]

nje grua e bukur, do te tradhetoje;e shemtuar, nuk do te pelqeje;e varfer do te rrenoje ekonomikisht; e pasur do te te zoteroje....u pergjigj filozofi

[trysil]

Vjeshtë,
në mbretërinë tënde prej shiu, mjegulle, stuhie dhe vaji të gjitheve e vështroj pjesën time të qenies... Ajo dridhet, laget në shi.
Sikur kanë një marrëveshje. I pëshpërisin në vesh njëra- tjetrës. E, shiu derdh pikëllimin e qiejve mbi to...