Antika Diapolike

[Diabolis]

Fostoksina

Unë jam e llahtarshmja Fostoskina.
S’më gjendet ilaçi, aq me pak vaksina,
Në ju zunë drithmat ikni, shpejto, shkoni,
Në jeni më trima rrini dhe më dëgjoni.

Unë jam një kokërr e hidhur, e thartë
E sigurt dhe e bindur se jam e mjaftë,
Tek pres me pritjen shkrirë në gen
Të shkatërroj jetën e të parit që më gjen.

Ti ziej llavë vullkani atij kur të guxojë
Ti shpërthej gjak prej ***** e shkumbë prej goje
Ta shqyej - ta vdes, ta shkund - ta ngjall, ta përplas,
Jetën t’ja ngel si halë krapi në gurmaz.

Pse të sillem më mirë me atë që më pi?
Pse pret që ta dua kur s’do veten e tij?
Mbi kollonat e finesës dhe delikatesës
S’qëndron portë e vdekjes dhe as e varrezës.

Unë s’jam mollësheqeri, s’jam për tu lëpirë
Ndaj kush më provoi të ish menduar mirë,
Vetë pagoi biletën për rrugën pa kthim,
Gjithçka që provoi përfshihej në çmim.

Kur oferta ime është më konkuruese
Ndër të gjithë ofertat e tjera asgjesuese,
“Për merita të larta ...” më takon medalje,
Njerëz ju mos qeshni, unë e kam pa tallje.

[yjori]

Gorrica e pusit

Nuk është mirë që kush nuk i trembet Zotit të sfidojë atë që i trembet.
Ksenofani (rr.570-500 P.K.)

Meshtar i përunjët që rrugën ke marrë drejt kishës
Ndaloi pak hapat, bekoje dhe kryqin bëji gorricës.
Mbi degën e saj me gunga u var këmbana e këmbanares;
A të kujtohet, ti qave kur kishës ja hoqën si manares,
Kur gjaku i parrullave mbuloi lekurën e saj të bardhë,
Ti nëme dhe mallkove, “...mos bëfsh kurrë një dardhë.”
Sikur të ishte nga dardhat që mbajtën statujën e Zeusit
Dhe jo e ndrojtura e varfër, e vogla Gorricë e pusit
Ku s’mbeti pa u lidhur kalë, gomar dhe mushkë,
Përsa në kishë vinin dhëndër e nuse, krushk e krushkë.

Ty atëhere ta hoqën veladonin dhe kryqin ta shkrinë
Këmbanoren e bënë pikë vrojtimi, kishën magazinë,
Një çerek shekulli të ndaluan të shkelje në këto anë
Dhe ti çuditeshe kur dëgjoje të binte ajo këmbanë,
Kryqin bëje dhe thoje tinëz “Zot qofsh i lëvduar!”
E nga ta dish pa të ta thënë: I bija unë o i uruar,
Unë çamarroku që ateistët me quajtën Djall i Madh
Kur këmbana mbi gorricë ishte vërtet një dardhë,
Një dardhë bronzi që e kishte bishtin mbrapa
Nga koha kur Shën Pali hodhi këtej të parat hapa.

Shikoja degës të zhvoshkur të gorricës vragat
Janë aq të thella sa mbi shpinën e Jezuit plagët
Pse nuk përkulesh, në gjunjë pse nuk bie meshtar
Pse s’lutesh, falesh, para saj nuk ndjehesh mëkatar?
Pse mos kërkosh të gjesh ku janë mjeshtrat e drurit
Prej saj të gdhëndin në ikonostas a kryqin e altarit?
Ti lexoj pa i thënë mendimet e mbrapshta meshtar,
Por druri i kësaj gorrice nuk është dru për zjarr,
Mos të të duket se ateisti, protestanti a djalli të flet,
Besomë: është i Tërëmëshirëshmi, zëri i Atij vetë.

Nga vargjet me te bukura shqip, qe kam lexuar keto vjetet e fundit.

[Diabolis]

Në do të bësh ç'bën globi, lodhesh kot.
Ngjan me rrotën e ekskavatorit
që ndërsa krahu gërmon një gropë,
sillet ajrit, stakuar prej motorit.

Njëlloj si një kone mburravece,
lodhur se bishtin s'mundi ta kapë,
në makinë të t'zot, në ndenjëse,
udhëtarët përshëndet me llapë.

Por, në do që të rrotullosh globin
hidh këmbët në shtegun që të jepet;
në kjo trase përshkon gjithë Gobin,

hap rrugë të re, nëse të shkrepet.
Por ec, se ecje është jeta jote,
ecje, në rrotullim të kësaj bote.