Antika Diapolike

[Diabolis]

Eja vdekje

Cumque descenderet Moses de monte Sinai tenebat duas tabulas testimonii et ignorabat quod cornuta esset facies sua ex consortio sermonis Dei.

Exodus: 34.29. Sophronius Eusebius Hieronymus - Latin Vulgate.

O, eja Vdekje! verë të pimë
Një gotë të pret mbi tavolinë;
O, lëre botën sonte të qelbet
Perëndisë mos ja merr delet.

O, eja Vdekje! veç sonte, ç’thua?
Brirët Moisiut ja dhashë hua.
Në qofsh e lodhur, shuaje urinë
Zemrën të pjek, të skuq mëlçinë.

Gëzuar Vdekje! Funebre gotat,
Atë muzikë ndjekin dhe notat.
O, të ftoj e dashur në vallëzim
Mbështete kafkën mbi supin tim.

Askush në botë s’ta njeh dobinë
Për ta je shtriga me pelerinë;
O, galdoju Vdekje! shuaje dertin,
Flake lekurën mbaj veç skeletin.

Më shih, të të shoh me sy të blerta
Si gjethe prej tokës kur buis jeta;
O, vdekje e dashur! o amshim!
Të të puth, më puth me ngazëllim!

Zëri mpaket, të fundit përpjekje:
O, eja Vdekje, o, eja Vdekje...
Një fllad kalon ndër pergamena,
Hirin largon, në bojë ngel rrena.

[Dara]

Frikesisht e bukur poezi.

Më shih, të të shoh me sy të blerta
Si gjethe prej tokës kur buis jeta;
O, vdekje e dashur! o amshim!
Të të puth, më puth me ngazëllim!

[Diabolis]

Njeri me zemër shpendi

Kur të ndodh që dehesh ndonjëherë,
Kur ndër deje s’rrjedh gjak por verë,
Nuk je marioneta që ulet, ngrihet,
Çdo fije që të lidh me jetën, prihet.

Këmbët nuk i ndjen, nuk zgjat dot dorën,
Sekonda që shkon veç ta shton orën,
Befas rreh flatrat dhe kërcen prej vendi:
Fluturon, njeri me zemër shpendi!

Mes mjegullash të dendura me shpezë
Për mbrapsh në kohë deri në gjenezë,
Në një botë përjetimesh të magjishme
Mes krijesash të brishta dhe të frikshme.

Askush që doje nuk të gjendet pranë:
Ti je vetë, vetëm, fare, hequr mënjanë
Nuk sheh nga avujt që përbëjnë mjegullat
Pengohesh në rrënjët që nxjerrin pjergullat.

Përmbi pasqyrën e tokës shihesh
Dhe e lë veten vetëtimthi të biesh
Nën të plotfuqishmen forcë rëndese
Pa ndroje, frikë, turp, nevojë pendese.

Të duhet kohë sa të mbledhësh hijet
E një nga një të lidhësh të gjitha fijet,
Ke bërë rrugën që bëri vetë Profeti
Ndaj me këto vargje të përjetëson poeti.

[Diabolis]

Gorrica e pusit

Nuk është mirë që kush nuk i trembet Zotit të sfidojë atë që i trembet.
Ksenofani (rr.570-500 P.K.)

Meshtar i përunjët që rrugën ke marrë drejt kishës
Ndaloi pak hapat, bekoje dhe kryqin bëji gorricës.
Mbi degën e saj me gunga u var këmbana e këmbanares;
A të kujtohet, ti qave kur kishës ja hoqën si manares,
Kur gjaku i parrullave mbuloi lekurën e saj të bardhë,
Ti nëme dhe mallkove, “...mos bëfsh kurrë një dardhë.”
Sikur të ishte nga dardhat që mbajtën statujën e Zeusit
Dhe jo e ndrojtura e varfër, e vogla Gorricë e pusit
Ku s’mbeti pa u lidhur kalë, gomar dhe mushkë,
Përsa në kishë vinin dhëndër e nuse, krushk e krushkë.

Ty atëhere ta hoqën veladonin dhe kryqin ta shkrinë
Këmbanoren e bënë pikë vrojtimi, kishën magazinë,
Një çerek shekulli të ndaluan të shkelje në këto anë
Dhe ti çuditeshe kur dëgjoje të binte ajo këmbanë,
Kryqin bëje dhe thoje tinëz “Zot qofsh i lëvduar!”
E nga ta dish pa të ta thënë: I bija unë o i uruar,
Unë çamarroku që ateistët me quajtën Djall i Madh
Kur këmbana mbi gorricë ishte vërtet një dardhë,
Një dardhë bronzi që e kishte bishtin mbrapa
Nga koha kur Shën Pali hodhi këtej të parat hapa.

Shikoja degës të zhvoshkur të gorricës vragat
Janë aq të thella sa mbi shpinën e Jezuit plagët
Pse nuk përkulesh, në gjunjë pse nuk bie meshtar
Pse s’lutesh, falesh, para saj nuk ndjehesh mëkatar?
Pse mos kërkosh të gjesh ku janë mjeshtrat e drurit
Prej saj të gdhëndin në ikonostas a kryqin e altarit?
Ti lexoj pa i thënë mendimet e mbrapshta meshtar,
Por druri i kësaj gorrice nuk është dru për zjarr,
Mos të të duket se ateisti, protestanti a djalli të flet,
Besomë: është i Tërëmëshirëshmi, zëri i Atij vetë.

[MI CORAZON]

wow...nice diabolis.

[Fiori]

Vërtet wow! Duket sikur ke kaluar në një shkallë tjetër poetike. Rima në shqip nuk ka tingëlluar më bukur se kaq...

Fiori

[Diabolis]

Antika Diapolike

A-ja e parë si të ishte një kazmë
Ra mbi rrënojat e një shpirti fantazmë.
Dilni prej nëntokës, flakni baltën harrim,
Fshije pluhurin ëndërr, shkundu vegim.

Në rilindjen tuaj i kapluar nga frika
Me duar që më dridhen po ju pres Antika.
... Me krah të prerë, ... me kokë të shfytyruar
Të ringjallni së vdekuri jetën e begatuar.

Ti ringrini botës, si dikur, qytetërimin
Para se luftrat të mbillnin shkatërrimin;
Nën drita projektorësh, llambash e blica
Altari i kohës ju pret për sakrifica.

I shfaqni kokëulura hiret, bukuritë
Si dora e mjeshtrit tuaj i ka skalitë,
Shpinën le t’ju kthejë bota çmendurake
Të paturpshme qëndroni, fjalëpake.

Kallot e ashpra të duarve që ju lëmuan
Të jenë veshjet e vetme që ju mbuluan,
O krijesa të sinqerta, të padyllta,
Antika Diapolike, nga lënda të yllta.

Andej nga po shkoni nuk mundem të vij,
Rruga ime ka fund, juaja – pafundësi.
Ju dëgjoftë zëri vetëm për të mirë,
Lamtumirë të dashura, lamtumirë...

[Diabolis]

Imdheu

Imagine
John Lennon

Zoti s’e pagëzoi prej atit si Atdheu
S’është vendi ku linda, Mëmëdheu,
Në të as bie e as ngrihesh si Anteu
Ku më shkelin shputat është Imdheu!

Hapat që hodha deri më sot në botë
Mbi ujra, ajër, a përmbi tokë të fortë
Këto që po hedh e të tjerat ndër mote
Pluhur, Imdheut do t’ja kthej në mortje.

Mund të jetë imi çka ishte Imdheu juaj
E zhdukur ndarja vendas dhe i huaj;
S’ka kënd mbi botë ku unë të druaj,
Fëmijë a plak, këmbëzbathur të luaj.

E në më varshin për gjuhe, për litari
Imdheu është gropa ku qëndron trari,
Sa s’kam fatin që ka kur shkon i vrari,
Sa unë jam, i fundit jam aq sa i pari.

Të gjallë më djegshin, më ziefshin copa
Imdheu është helli, çengeli tek vorba,
Është gjaku që i ngel xhelatit në rroba
Është guri ku pastron sqepin korba.

Se në Imdheun tim ligjin s’e bën turma
Nën flamurin që ka si shënjë dy gjurma,
Dëgjohen tinguj dashurie e jo zhurma.
Imdheu: prej ku linda deri thellë në tuma.

[MI CORAZON]

Duke pare Hitchcock e duke lexuar poezine ...
Iu ktheva 3 here, se s'na servir me gjera te kollajshme..

Ka te drejte Fiori qe thote se ke ndryshuar. Poezia tani sikur ka brenda Khayyam dhe Poe .. ose me duket mua...ose dua une qe te kete...

Gjithmone me pelqen ajo cka shkruan.

[Diabolis]

Soneti i kokës së prerë

Lavdi për ty, racë njerëzore!
Këtë sonet ta jap me përkushtim;
Fisnike je sa je dhe carnivore,
E prekshme je sa je edhe vegim.

Ke ngritur një botë përjashtimesh,
Si në një trup ku lidhet ind me ind;
Me nerva të çelikta arsyetimesh
Dhe më rebelin të përulet - bind.

Në mos e bëftë, fatin ka shkruar
Dhe orën gjatë nuk do ta presë;
Vullneti yt, racë e papërtuar,
Është tehu i mprehtë në presë.

Pse sheh hutuar? Shpërndahu turmë!
Koka e prerë nuk bën më zhurmë.