Gjysma

[Xhuxhumaku]

Gjysma

ARTAN FUGA

12 Korrik Përpara disa javësh, sportelet e një banke të huaj vazhdonin të ishin gjithmonë plot e përplot me klientë. Edhe sot e kësaj dite nuk është se në to nuk ka radhë fare, por gjithsesi jo si atëherë. Situata është normalizuar. Radhët ishin të gjata, ndërkohë që sportelet bankare nuk punonin të gjitha. Një po e një jo, si shkollë nate. Nuk kishte në ato mjedise atë nivel pritjeje të klientit që t’i ngjante një banke të vërtetë perëndimore, ku shërbimet kryhen shpejt dhe me cilësi të lartë, duke e vendosur klientin në vendin që i takon, pra në qendër. Banka është e huaj, por punonjësit, ndofta edhe një pjesë e përgjegjësve, sidomos të atyre të nivelit të mesëm, janë të gjithë si ne. Duket sikur teknologjia e huaj sapo bie në duart tona përçudnohet, hyn brenda kulturës sonë profesionale, që le aq shumë për të dëshiruar, transformohet, tjetërsuar.

Sapo e prekim diçka me dorë rrezikojmë ta mediokrizojmë. Thonë për një fizikant të madh, Nils Bor, se kishte në trup e në shpirt një energji të madhe shkatërruese, vetëshkatërruese, në fakt. Sapo i afrohej një aparature, kjo e fundit do të pësonte medoemos ndonjë defekt të rëndë. Si motra gorgonë, Meduza që e transformonte njeriun në gur sapo e shihte me vështrimin e saj fatal.

Nga dy sportele që duhej të punonin në atë agjenci hapur, ishte zakonisht vetëm njëri prej tyre. Kohë pas kohe, sportelistet, që në fakt nuk dukeshin fare nervoze, por përpiqeshin me përkushtim të shërbenin sa më shpejt, na thoshin se kompjuteri që kishin përpara syve nuk punonte, për shkak se «ka rënë lidhja». Nuk merret vesh mirë se çfarë kuptonin me këtë formulë gjuhësore, por pas kësaj fjalie të shkurtër që qëllonte si breshëri automatiku, askush prej nesh nuk mund të lidhej më me informacionin që mbartte llogaria e tij bankare në nivel qendror. Duhej me qenë i duruar. Në sallë ka jo pak njerëz. Por, je i detyruar të presësh, se nuk ke vend tjetër se ku i tërheq paratë e tua. Në fund të fundit nuk je ti që e ke përzgjedhur këtë bankë. Ke qenë i detyruar nga institucioni ku punon. Askush nuk të ka thënë se nevojitet vetëm një numër llogarie bankare, i zgjedhur sipas preferencave personale, sikurse ndodh në Perëndim. Jo, ka ndodhur si në lojën e «damit», një lloj shahu popullor, i thjeshtuar, i përçudnuar, ku ka lëvizje që quhen «me detyrim e përcaktim». Është një lloj shahu popullor, gjysmashahu, që nuk ka të bëjë fare me atë që luante plot pasion dhe mençuri, filozofi dhe matematicieni i madh, Lejbnici. Ky dami është një shah i holluar, sikurse mund të hollohet vera kur i hedh damixhanit të saj shishe të tëra me ujë. Është një shah pensionistësh që nuk dëshirojnë të mundohen shumë, duke luajtur lojëra të ndërlikuara, por luajnë vetëm sa për të shtyrë kohën bashkë me miqtë e tyre nën hijet e pemëve, atje te liqeni, jo larg ca varrezave ushtarësh të huaj.

Në fakt, po hiqja shumë keq për të kryer disa operacione bankare që i kisha shtyrë nga dita në ditë, por që tanimë ishin bërë shumë të vonuara. Koha nuk priste më aspak. Ndaj vendosa që ditën e nesërme të shkoja pranë agjencisë më të afërt të bankës në fjalë, për të qenë atje ndofta i pari. Te dera e agjencisë gjeta vetëm një grua që kishte ardhur si duket shumë përpara meje. Edhe ajo ndofta kishte menduar se duke qenë përpara kohe te dera e bankës, do të kishte mundësinë të mbaronte punë më shpejt se të tjerët. Më mirë do të kishte thënë me vete, të pres gjysmë ore përpara se të hapet banka, se sa të pres një orë e gjysmë duke mbajtur radhën në një sallë të ngushtë, ku pothuajse, nën trysninë e njerëzve, të duket sikur të mungon ajri dhe të merret fryma. Edhe klientët e tjerë nuk të lënë rehat. Të rrinë ngjitur pas trupit, sikur kërkojnë të sigurohen fizikisht se nuk janë vetëm në këtë botë egoiste. Nuk respektojnë aspak distancat e sigurisë që lejojnë që çdo klient të ruajë konfidencialitetin e informacioneve që lidhen me gjendjen e llogarisë së tij bankare. Të gjithë dëshirojnë të dinë gjithçka brenda një mentaliteti kolektivist. Shoh më tej se dikush i jep numurin sekret të kartës së tij bankare një të panjohuri, me qëllim që ky i fundit ta ndihmojë për të tërhequr paratë e tij nga bankomati. Sportelistet e dinë se kjo sjellje është e rrezikshme dhe e dëmshme, por nuk ndërhyjnë aspak. Nuk ndërhyjnë sepse në radhë të parë janë të zëna me punët e tyre, të mbytura deri në fyt, ndofta edhe të djersitura nga shpejtësia me të cilën janë të detyruara të punojnë. Nuk merren dot me të gjitha. Pastaj, mbase mendojnë se rregullat e bankës së huaj që ndofta ua kanë mësuar korrektësisht, nuk vlejnë për ne shqiptarët, nuk vlejnë për ne, sepse u duket se sapo prekim me dorë diçka, e shndërrojmë në pjesë të asaj kulture gjysmake profesionale që qarkullon midis nesh. Kur i kërkon sportelistes sa është shifra e lekëve në llogarinë tënde bankare, ajo nuk ta përton aspak, por ta thotë shifrën me zë të lartë sa e merr vesh e gjithë salla. Të gjithë dinë gjithçka. Perëndimorja shndërrohet në orientale, aristokratikja nis e bëhet popullore, kultura elitare bëhet kulturë masash, shahu kthehet dhe bëhet një dam pensionistësh shumë të nderuar, por që nuk dëshirojnë më me të drejtë ta lodhin shumë kokën e tyre në këto ditë vape të rëndë.

Teknologjia e ardhur nga Perëndimi, sido që ajo të jetë, makineri, infrastrukturë mediatike, rregulla, ligje, norma përdorimi, tipologji organizimi institucionesh, gjithçka pra, ka pasur prirje për t’u përçudnuar keqazi, për t’u përvetësuar në mënyrë gjysmake, sipas interesave tona, mendjes sonë, mentalitetit tonë.

Është kthyer në një farë gjysmagjeli, një gjel përgjysmë, sa i huaj aq edhe utokton, një lloj turisti që ka filluar të flasë shqip, ashtu shatra- patra. I keni dëgjuar ata tregtarët e vegjël kinezë që shesin në dyqanet e tyre në tregun e Tiranës? Janë shumë të edukuar dhe na kanë bërë nder, në fakt, që kanë ardhur te ne. Na kanë besuar se nuk do t’i vjedhim, nuk do t’i mashtrojmë, nuk do të sillemi keq me ta. Janë të nderuar dhe na nderojnë shumë kur nisin të mësojnë shqip. Sidoqoftë, gjuha e tyre është një shqipe në dialektin tiranas e përzjerë me një theks, intonacion, ritëm që është karakteristikë e kinezçes. Kur e dëgjon të folurën e tyre të mbulon një ndjenjë humori.

Gjysmagjel.

Përsëri gjeli nuk është një qenie e gjallë që përbën ndonjë sinonim të keq.

Mund të thuhej edhe gjysmaqeni.

Më kujtohet se gjatë transmetimit të ndeshjeve të Botërorit të tanishëm, një gazetar përdorte në televizion fjalën gjel. Luante ekipi francez i futbollit dhe, si duket, ndofta nga ndonjë kurs gjysmak frengjishteje, kishte pas mësuar se simboli i francezëve ka qenë gjeli. Edhe po të shkosh në zonat rurale të Francës sheh kisha fshati që në majë të kryqit, përmbi kryq, kanë të vendosur gjelin goluaz. Edhe gazetari me atë frëngjishten e mësuar në kurset kundër analfabetizmit, një frëngjishte gjithsesi bazike, që e bën të luajë nga mend e kokës çdo francez të ndodhur në cilindo fshat të vogël, kur flet për futbollistët nuk rresht:

Topin e kanë gjelat, gjelat kështu dhe gjelat ashtu.

Gjelat janë të vendosur.

Gjelat janë të shpejtë.

Gjeli kryesor ia pason topin gjelit sulmues që drejtohet për nga porta kundërshtare.

Gjeli qëllon me kokë kraharorin e kundërshtarit dhe gati sa nuk i çan zemrën.

Sikur të ndodhte kështu me të gjitha ekipet.

Spanjollët të simbolizoheshin për shembull me demat që luftojnë në arenë.

Ekipi i gjelave kundër ekipit të demave.

Gjelat që kërkojnë të hanë makaronat.

Ndeshja me Italinë.

Në asnjë vend të botës ndokush nuk do të shprehej në këtë mënyrë, ku edhe simbolet kombëtare që kanë kuptim në kulturat e tjera përdoren gabim, përkthehen gjysma–gjysma, duke krijuar një gjuhë që nuk është as shqip dhe as gjuhë tjetër.

Gjysmagjuhë.

Por le të kthehem te porta e agjencisë bankare, ku po prisja bashkë me atë gruan që kishte ardhur ta zinte radhën përpara meje.

Në fakt, secili prej nesh po rrinte në punë të vet. Rrezet e para të diellit të mëngjesit po binin mbi ne dhe filluam të shiheshim më mirë. Në fakt, ishte një grua rome me një fytyrë të hollë, të zeshkët dhe me flokë që i ngjanin fijeve të holla që dalin nga ndonjë aparat televizori i prishur, gjysma të bardha dhe gjysma të zeza.

Romja nuk priti më aspak dhe nisi të hyjë në bisedë me mua:

Eh, duhet me prit tani edhe me marrë lekët tona, radhë e madhe çdo ditë.

Po, i them, me bezdi sepse s’kisha nge fare të merresha me të, radhë e madhe, ke të drejtë.

Dikur nuk ka qenë kështu, thotë dhe ma pret fjalën në gjysmë, më sheh me ca sy të zinj, të vegjël, të lëvizshëm, që dëshmojnë që atje tutje se vuan nga një lloj depresioni skizofrenik.

O Zot, them me vete, ja tani filloi edhe këtu, në vend ta ketë mendjen në rregull dhe të arsyetojë për hallin që e ka zënë, ja, si të gjithë, nis edhe bën ideologji dhe propagandë. Nuk ka asnjë aftësi tjetër argumentimi, por veçse të flasë me forma ideologjike, politike, të bëjë moral. Më kujtohet aty për aty një tjetër grua e lagjes sime që pa një e pa dy, sapo niste të shkëmbente fjalët e para me dikë, sapo nuk binte dakord me dikë, i drejtohej duke i thënë: Ik, mi lavire. «Lavire» ishte për të sinonimi i dikujt që kishte një mendim të ndryshëm me të. Po ashtu, sikurse gazetari që i thërriste futbollistët francezë, duke i quajtur gjela, romja e lagjes sime i thërriste komshinjve që nuk ishin dakord me të: Lavire. Kishte, në fakt, një gjuhë të ndyrë, tërësisht të korruptuar. Por, nuk ke se çfarë të bësh, gjithkush përpiqet të përdorë në treg armët e tija.

Romja me flokë të thinjura para derës së bankës, më kishte kujtuar kohën e shkuar. Deliri moralist dhe ideologjik i kishte kërcyer në majë të kokës dhe ia bënte sytë e vegjël të zinj ta shprehnin edhe më me forcë depresionin skizofrenik që e kishte mbërthyer.

Nuk durova dhe nisa t’i flas edhe unë: Zonjë e nderuar, i them, më duket se po i ngatërroni të gjitha kategoritë e ekonomisë. Në kohën e kaluar nuk ishin këto marrëdhënie financiare që kemi sot. Dikur ishte ekonomi e centralizuar, kurse sot jemi demokraci dhe ekonomi tregu.

Ik andej me gjithë atë demokracinë tënde, ma preu shkurt romja e thinjur skizofrene. Sytë e vegjël dhe të zinj ishin bërë jashtëzakonisht të lëvizshëm. Diçka ndodhte brenda sistemit të saj psikik. Edhe dielli kishte filluar ta ngrohte fort murin prej betoni afër nesh dhe që andej reflektohej një nxehtësi gjithmonë e më e padurueshme. Kur e pashë se bashkëbiseduesja ime nisi të nxehet, qesha brenda meje dhe mezi po prisja të më thoshte si ajo tjetra:

Ik, mi lavire, megjithë demokracinë tënde, mua më pëlqen diktatura!

Raca jonë është mësuar të shtypet.

Për këtë arsye nuk e durojmë që edhe të tjerët të jetojnë në liri.

Dëshira jonë më e madhe është që t’iu marrim lirinë edhe të tjerëve.

Në këtë mënyrë të gjithë do të ishim të barabartë.

Por nuk tha asgjë të tillë, iluzion sonor, ndonëse unë i dëgjova me veshët e mi këto fjalë sikur të ishin thënë. E dija mirë se fjalët e thëna përbrenda janë shumë më të egra se ato që thuhen me zë jashtë.

Dëgjo këtu, i fola, e ke tërësisht gabim. Në kohën e socializmit vërtet nuk mbahej radhë për të marrë lekë në bankë, por mbahej radhë e gjatë përpara dyerve të dyqaneve, që ishin pothuajse me raftet bosh. Sa shpejt e harrove këtë dhe je bërë nostalgjike e formave diktatoriale, përfundova. Atëherë mbahej radhë për mallra, kurse tani mbahet radhë për lekë. Atëherë radha mbahej te dyqani, kurse sot mbahet në bankë. Nuk është aspak njësoj. Vetëm të paditurit, i them, krahasojnë gjëra që nuk mund të krahasohen me njëra-tjetrën.

Mos e tirr kaq gjatë, ma preu sërish romja skizofrenike. Nuk më duhet fare se përse po e mbaj radhën? – A po mbaj përsëri radhë? – kaq më duhet mua.

Për ta zbutur sadopak bisedën tonë, nis t’i qaj një hall të përbashkët.

Eh, i thashë, banka atje në Evropë është e mirë, askush nuk mban radhë, por sapo ka ardhur këtu te, e kemi shpërfytyruar kulturën bankare, duke i dhënë një format që lidhet me ca zakone të këqija që kemi, të cilat na vijnë nga një farë mentaliteti orientalist, rural dhe patriarkal.

Romja insistonte si djall: O gaxhi, mos më hajde rrotull, ta thashë edhe një herë, kur m’i jepte dikur në dorë lekët përgjegjësi i turnit ose llogaritari i ndërmarrjes, nuk mbaja radhë fare. Ashtu ishte mirë.

Po, po, të kuptoj, nisa të trembesha. Tani duhet të harxhosh shumë kohë për të marrë lekët e tua në bankë.

Lëre, lëre, ra dakord gruaja, thuaj se duhet të jesh e papunë për të pasur kohë të qëndrosh në radhë përpara bankave.

Pse je në punë ti? Çfarë pune bën, pashë Zotin? Kujt i duhet puna jote? – e pyeta me pak djallëzi.

Pse mor çun, ça kujton ti, ma prit, se rri kot në shtëpi unë, kam punë dhe të nderuar, më foli, jam pastruese në zyrat e shtetit, fshij gjithë ditën çfarë të ketë, dysheme, xhama dritaresh, abazhura, tavlla duhani, mermer, parket, moket, pllaka italiane, spanjolle, xham i bëj të gjitha. Ata, të mëdhenjtë i bëjnë pis, kurse unë fshij gjithçka që të duket e pastër. Jam punëtore me moral të lartë unë.

Nuk më rrihej rehat, sepse veç të tjerash duhej shtyrë pak edhe koha që dukej se i kishin ngecur akrepat në rërë.

Thjesht për gallatë, sikur thoshim në shkollë të mesme, e cyta:

Pra, kështu si po vjen puna, duhet të jesh e papunë që të mbash radhën në sportelin e një banke.

Po, ra dakord romja.

Por kur je e papunë nuk ke lekë, i a prita, pra, për rrjedhojë nuk ke se çfarë bën në dyert e një banke. Apo jo?

E kuptoi se isha duke bërë shaka dhe më vështroi shkarazi pa folur, vetëm duke spërdredhur buzët e saja të holla.

Ja kontradikta jote – e mora iniciativën. Të mbash radhën para një banke më parë do të duhej të ishe i papunë, sepse duhet kohë për të mbajtur radhën, kurse po të jesh i papunë nuk ke se çfarë bën para një banke se nuk ke asnjë lek për të tërhequr.

Halle, halle kjo dynja, foli shkurt romja.

E si për ta thënë, megjithatë ajo fjalën e fundit, lëshoi breshërinë:

Mirë t’i bëhet këtij populli, përderisa votoi ashtu sikurse votoi. E hodhi votën, le të vuajë tani.

Dukej që tej se analizat e saja ishin krejt sipërfaqëore. Asaj i duhej vetëm një lidhje e shkurtër shkak – pasojë për ta qetësuar mendjen e saj. Sapo e zbulonte një të tillë kënaqej si fëmija. I dukej se kishte gjetur shkaqet e vërteta të botës dhe pas kësaj mund të fliste pa pushim dhe gjithë kohën. Nuk i linte më të tjerët të flisnin. Ndofta në sytë e saj të gjithë ata që nuk mendonin si ajo ishin gjela, gjysmagjela, qena, gjysmaqena, lavire, gjysmalavire.

Gjelgjysmaqen.

Kisha nisur të prodhoja me mend fjalë pa kuptim, të një letërsie groteske. Ajo nuk kuptonte, asgjë e shkreta. Fajin ia vinte gjithçkaje, vetëm përgjegjësinë e vërtetë nuk arrinte t’a gjente. Thjesht mendja e saj humbiste nëpër shtigje të gabuara.

Psikologjikisht ajo nuk kërkonte shkakun.

Ajo kërkonte një shkak.

Cilindoqoftë.

Kërkimi i saj nuk vinte për arsye intelektuale, por për arsye psikike. Donte të qetësonte veten psikologjikisht duke i thënë se: ja edhe këtë fenomen e kuptova, e shpjegova. Ishte mësuar të fliste, prandaj nuk mund të mos fliste. Në dasma ndofta këndonte me lekë. Nisa ta lija të lirë fantazinë time.

Fajin, sipas saj, e kishte banka si e tillë, e ka demokracia, e ka liria, e ka tregu. S’ka parë asgjë përtej lagjes së saj. Ose ndofta ka parë, por vetëm nëpërmjet televizorit. Nuk e di, e shkreta, se televizori jep vetëm pamjen e përmbysur të së vërtetës. Sikurse edhe interneti. Kujton se kohët kanë ndryshe tani. Kujton se vetëm duke vënë dhjamë, ulur mbi një divan me lëkurë false, përpara një ekrani televizori arkaik, mund ta njohësh të gjithë botën. Kujton se ka ikur koha e eksploratorëve që rropateshin për të zbuluar vende dhe popuj duke e paguar ndonjëherë shpirtin e tyre aventuresk edhe me çmimin e jetës së tyre.

Kujtonte romja e shkretë se fajin e kishin bankat në vetvete, demokracia në vetvete, tregu si i tillë, liria – vetë ajo. Iluzionet e kishin mbytur të tërën. Nuk kishte parë asnjëherë sesi funksiononte ndonjë bankë perëndimore. Vetëm kjo do ta kishte bërë të kthjellët për të thënë pastaj se fajin e kishim në fakt vetëm, me mënyrën tonë për të përvetësuar gjysma gabim formulën perëndimore të shërbimit bankar.

Pak perëndimore të përzjerë me gjithfarë interesash, deliresh, mentalitetesh të vjetra dhe kudo ndodhte përzjerja kaotike. Inati pastaj shkon e drejtohet kundër vetë vlerave perëndimore si të tilla, kundër lirisë, demokracisë, tregut të lirë, autonomisë universitare. Nuk e kupton zonja e nderuar rome se fajin nuk e ka liria, demokracia, tregu, autonomia universitare, që ajo nuk i do dhe kërkon t’ia u rrëmbejë edhe të tjerëve, por mënyra sesi këto vlera ajo dhe të tjerë i kuptojnë dhe zbatojnë në vendin tonë. Dhe pastaj vjen shprehja më bosh në Botë: Kështu e ka e gjithë bota.

Duke pirë një kafe me një kolege kanadeze, pardje, te Rogneri, i thashë: Ça thonë, këtu te ne, se ju në universitetet kanadeze, pranoni që dekanët, rektorët, shefat t’ia u zgjedhë shteti. Ajo, romja kanadeze, i hapi sytë si filxhan nga ato që romet e vërteta hedhin fall dhe e gjejnë pa një e pa dy fatin e ardhshëm të njeriut. Mos u tall, ma priti, e di se demokracia kanadeze është më e përparuara në botë ? Çfarë është ky humor i zi që të bie në tru kur je duke pirë çaj me biskota? Kush guxon t’iu imponojë profesorëve kanadezë përgjegjësit e tyre?

Kështu e kemi bërë edhe me modelin e demokracisë dhe autonomisë universitare. Pasi kemi adoptuar vetëm gjysmën e modelit të vërtetë, modelin gjysmagjel, gjysmagjeloautonominë, gabohemi duke thënë se vetë autonomia është gjysmalavire. Nuk e duam. Si romja e nderuar që atë ditë mëngjezi më thoshte se më mirë preferonte ta merrte rrogën cash, si dikur, nga duart e përgjegjësit të repartit apo llogaritares vithetrashë të turnit të fabrikës oruelliane, sesa në sportelin e një banke perëndimore, por të menaxhuar nga shqiptarë.

Gjysmagjel.

Gjysmashah.

Gjysmaqen.

Gjysmabankë.

Gjysmarome.

Gjysmatreg.

Gjysmautonomi.

Gjysmaliri.

Gjysmalavire

Gjysmamoral.

Gjysmagazetar.

Gjysmaintelektual.

Gjysmasilogjizëm aristotelian.

Gjysmakulturë.

Histori e vjetër.

Gjysmahistori.

M’u kujtua se aty nga vitet ’70 një shofer kooperative bujqësore u bë i njohur, sepse kishte arritur të modifikonte kamionin ZIS të kooperativës së tij. Pretendonte se metoda e tij mund ta bënte kamionin e koopeativës të importuar nga Kina (ajo ishte atëherë teknologjia perëndimore) të harxhonte shumë më pak karburant sesa vetë modeli i prodhuar origjinal në fabrikë.

Në të tatëpjetë kamioni fikej dhe vazhdonte të ecte pa përdorur karburant. Kursehej karburanti që atëherë ishte bërë vërtetë i rrallë. Pushteti i kohës dha urdhër që kjo iniciativë revolucionare, si ato kur punonjësit ngriheshin dhe propozonin që shteti t’iu përgjysmonte pagat mujore, apo t’iu merrte dhëntë dhe dhitë, të përgjithsohej dhe të zbatohej me përdhunë në të gjithë vendin.

Shoferi i kooperativës po bëhej i njohur me delirin e tij, duke u bërë i rrezikshëm për jetën, profesionin dhe normalitetin mendor të të gjithëve.

Gjysmashoferi i gjysëmakamionit kinez, i gjysmakooperativës gjysmabujqësore po shkatërronte të gjithë parkun kombëtar të makinave të peshave të rënda.

Shpikja e tij se në të tatëpjetë motori kamionit duhej mbajtur fikur se kështu kursehej karburant nuk ishte veçse një gjysmadelir, gjysmareformë, gjysmavetëvrasje.

Ai kujtonte se ata kinezët e zgjuar atje larg në Azi, apo ata romët e mënçur dhe të dashur andej nga republikat turke të Rusisë nuk e dinin se rrota kur shtyhet nga pas në një të tatëpjetë mund të rrokullisej vetë tëposhtë me rrapëllimë.

Gjysmashoferi i gjysmakooperativës gjysmasocialiste nuk e dinte fare se përpara tij kishte jetuar Njutoni dhe të tjerë përpara tij. Harronte se duke kursyer karburant, ai shkatërronte frenat e kamionit që lëshohej pastaj si i marrë në të tatëpjetë i pakontrolluar nga kutia e shpejtësisë së motorrit. Krijonte kështu rrezikun që i gjithë sistemi lëvizës i gjysmakamionit të tij të gremisej në fund të shkëmbinjve dhe bashkë me jetën e tij të merrte edhe ato të udhëtarëve që rrinin hipur në karrocerinë e hapur, në erë, në ajër të pastër, të Zisit të vjetër që ishte kthyer prej revolucionarëve të vjetër në një gjysmamakinë.


metropol.