Kafshoje gjuhėn

Ēdo gjė qė ne themi dhe veprojmė ka pasojat e saj. Ashtu sikur kur tė hedhim ndonjė gur nė liqen, ajo lėshon valė qė e pėrfshijnė tėrė atė sipėrfaqe. Jemi tė lirė tė themi dhe tė veprojmė ashtu siē dėshirojmė por pasojat e fjalėve dhe veprave tona janė nė pėrgjegjėsinė tonė.
Sa herė fjalėt e shprehura me nxitim kanė shkaktuar pėrēarje midis shokėve dhe bashkėshortėve tė dikurshėm?
Ne ndonjėherė mendojmė keq pėr ndonjė person dhe kur jemi nervoz apo kur emocionet tona ngriten lartė, ato mendime i shprehim gojarisht. Po tė kishim pritur vetėm disa ēaste, kėto mendime tė kėqija do tė zėvendėsoheshin me mendime tė mira.
Ėshtė me tė vėrtet gabim i madh kur flasim apo reagojmė nė momentin kur jemi tė hidhėruar. Ėshtė ide e mirė qė nė ato ēaste tė kafshohet gjuha dhe tė durohet derisa tė na kalojė kjo gjendje. Nėse niveli i njėjtė i emocioneve ende ekziston, atėherė fol, por ėshtė mundėsia se do tė harrosh arsyen se pse ishe i hidhėruar.
“Nuk ėshtė e barabartė e mira dhe e keqja. Andaj, (tė keqen) ktheje nė mėnyrėn mė tė mirė, se atėherė ai, me tė cilin kishit njėfarė armiqėsie, do tė bėhet mik i afėrt.” (Sure Fussilet 41:34)

Shkupjani