Shen Barbara

[NoName]

Shën Barbara virgjëreshë dhe martire e shek të III-të




Shën Barbara lindi në qytetin Nikomedi të Turqisë së sotme, gjatë mbretërimit të perandorit Maksimien. I ati i saj, Disoskori, ishte prej një familje të pasur e të dalluar dhe ishte pagan. Barbara megjithëse e re, dukej se e kuptonte asgjësimin e gjërave tokësore, dhe i linte shpesh lojrat e moshës, për ta ngritur mendimin kah gjërat mbinatyrore. E përfundoi dëshminë dhe pa një ditë në një tempull statujat e idhujve e pyeti se ç’do të thonë këto imazhe prej njeriu. Këta nuk janë njerëz. Këta nuk janë njerëz,- i përgjigjet i ati, por zota që duhet t’i adhurojmë. Po a ishin ata njerëz?,- e pyeti Barbara. Babai i tha se po. Kjo përgjigje e bëri të mendonte mirë, sepse e kuptoi një të vërtetë, instinktin qiellor se një zot, s’mundte për të jetuar i vdekur si një njeri. Barbara filloi për të dyshuar te hyjnitë e këtyre të ashtuquajturve zotra prej druri dhe guri. Prej dyshimit në kërkim të njohjes së Zotit të vërtetë, kishte vetëm një hap; mjerisht rregulli për ta drejtuar që ishte e vendosur në shtëpinë e saj atërore kthente Barbarën në këtë kërkim të vështirë. Barbara kishte qëndruar për kohë të gjatë e zhytur në errësirën e idhujtarisë. Zoti, ia kishte caktuar kurorën martire dhe nuk e pat përzënë në Aleksandri famën e Origjenit. Kur mori vesh ndodhinë, Barbara u mbush me gëzim; por nuk guxoi ta kërkonte prej atit lejen për të shkuar e dëgjuar, kështu që ajo vendosi për t’i shkruar letër Origjenit që gjendej në Aleksandri. Doktori i shenjtë Origjeni e mori këtë letër me gëzim dhe u ngut për t’iu përgjigjur. Origjeni ia besoi letrën e saj njërit prej nxënësve të tij, që e porositi për ta mësuar paganen e re, Barabarën. Ky nxënës, i cili quhej Valentin, ia shpjegoi Barbarës misteret e shenjta të fesë; ia dha pagëzimin, dhe Barbara e falenderoi Valentinin nga ana e Origjenit, librat me të cilat ajo mundte ta mësonte shkencën me gjërat hyjnore. E krishtera e re bëri përparime të shpejta, por një sprovë e tmerrshme e priste. E pajisur me një bukuri, ajo u frymëzoi shumë bujarëve të vendit dëshirën për ta pasur për bashkëshorte; babai i saj e detyroi për ta bërë një zgjidhje, por Barbara refuzoi. E kuptonte se një e krishterë, mundet për t’u bashkuar vetëm me një bashkëshort që e adhuron Zotin e vërtetë. I zemëruar prej refuzimit, babai për ta bërë që të pranonte vullnetin e tij me forcë, e vendosi Barbarën në burg, dhe vendosi pranë saj spiun, për ta gjetur shkakun e refuzimit. S’vonoi shumë kohë pa u zbuluar se Barbara është e krishterë, sepse s’pushonte duke së luturi Zotit me të krishterët. Mezi e mori vesh i ati i saj, e i harroi të gjitha ndjenjat e një babai dhe shkoi për ta paralajmëruar prokonsullin. Prokonsulli urdhëroi që vajzën ta sillnin. Barbarën e sollën para tij: ai i tha që t’i adhuronte zotat dhe e kërcënoi me vuajtje të mëdha nëse ajo do të refuzonte. “Unë e pranoj vetëm Zotin e vërtetë, që është Jezu Krishti”,- tha virgjëra. Këta që t’i më komandon për t’i adhuruar janë vetëm djaj. Prokonsulli i tërbuar dha urdhër për t’ia hequr petkat e për ta goditur me një goditje të fortë të kaut. Pas kësaj vuajtje të parë, e çuan përsëri në burg. Gjatë natës Jezu Krishti iu paraqit dhe i tha: “Bëhu trime, bija ime, unë jam me ty”. Gjithashtu Barbarën e paraqitën përsëri të nesërmen para të papemit Markiusit për ta zgjidhur ende dëshirën për ta hedhur poshtë nga përbuzjet e urdhrave dhe kërcënimeve. U zemërua prokonsulli Markius, ua dorëzoi dhe vendosën për t’ia djegur brinjët me biza të ndezura. E shikoi se edhe me këtë vuajtje të re s’mundte për t’ia fituar trimërinë virgjërës, Barbarës, kësaj vajze heroike e të re. Prokonsulli e dënoi që t’ia prejnë kokën. Në këtë çast kryerje të jashtëzakonshëm edhe më i tërbuar që kishte treguar kundër kësaj trimëreshe fëmijë, prokonsulli erdhi për ta goditur me befasi, të gjithë këta që ishin të pranishëm në këtë pamje të tmerrshme. E dorëzoi në duart e xhelatëve. Barbara prekej në momentin kur ajo shkonte për ta parë përfundimin e vuajtjes, kur Disokori, i ati i saj, u hodh kah e bija e tij Barbara, e kapi dhe e mori me vete në mal. Këtu Barbara e përfundoi lutjen e fundit, kërkoi falje për këta që kërkuan për ta vrarë dhe e fitoi faljen e atyre mëkateve. Ajo e dëgjoi menjëherë një zë që vinte nga qielli, që iu përgjigj: “Eja, e dashura ime, të pushosh në banesën e Atit tim. Çka më kërkove t’u dha.” Disa çaste më pas, koka e martires së re u rrokullis këmbëve të atit të saj, Disokorit, që ia hoqi kokën me duart e veta. Për këtë krim të tmerrshëm mbi bijën e vet, nuk qëndroi një çast pa u ndëshkuar. Duke zbritur nga mali, Diskokori u godit nga rrufeja, e nuk mundën t’i gjenin asnjë gjurmë të trupit të tij. Shën Barbara është në të gjitha vendet e krishtera dhe shenjtëresha që nderohet thellësisht. Martirizimi i Barbarës ndodhi në shek. e III-të, përkatësisht rreth vitit 306. Kisha katolike e ka caktuar festën e saj me 4 dhjetor. Ajo është pajtorja e xehtarve, fshatarëve për t’i ruajtur kundra rrufesë, si dhe i porositen asaj në momentin e fundit për të pasur një vdekje të lumtur. Po ashtu është pajtorja e ushtarëve, në veçanti e artilerisë, muratorëve, të plagosurve dhe të gjithëve që u kërcënohet vdekja e shpejt dhe e papritur.