Gjon Pali II "Christifideles Laici"

[NoName]

POROSIA APOSTOLIKE POST-SINODIT
CHRISTIFIDELES LAICI
E SHENJTËRISË SË TIJ GJON PALI I II-TË
NË THIRRJEN DHE MISIONIN E BESIMTARËVE LAIK
NË KISHË DHE NË BOTË

Duke shikuar përgjatë viteve që pasojnë Koncilin, Etërit e Sinodit kanë qenë të aftë për ta verifikuar se si Shpirti i Shenjtë vazhdon të rinovojë rininë e Kishës dhe se si ai i ka frymëzuar aspirate të reja rreth shenjtërisë dhe pjesëmarrjes së kaq shumë laikëve. Kjo është e dëshmuar, me mënyra të tjera, në mënyrën e re të bashkëpunimit aktiv në mes të priftave, religjozëve dhe besimtarëve laik; pjesëmarrja aktive në Liturgji, në shpalljen e Fjalës së Zotit dhe katekizmit; shumëllojshmëria e shërbimeve dhe detyrave të besuara laikëve dhe të përmbushura nga ata; lulëzimi i grupeve, shoqatave dhe lëvizjeve shpirtërore po aq mirë sa angazhimi i laikëve në jetën e Kishës; dhe në pjesëmarrjen e kuptimplotë të grave në zhvillimin e shoqërisë.
Në të njejtën kohë, Sinodi ka përmendur që shtegu post-konciliar i laikëve s’ka qenë pa vështirësitë dhe rreziqet e veta. Në veçanti, dy tundime mund të citohen të cilat ata nuk i kanë ditur gjithmonë si t’i shmangin: tundimi i të qenit shumë të interesuar në shërbimet e Kishës dhe detyrat që disa dështojnë së qeni të angazhuar në mënyrë aktive në përgjegjësitë e tyre në botën profesionale, shoqërore, kulturore dhe politike; dhe tundimi i bërjes së ligjshme të ndarjes së pa autorizuar të fesë nga jeta, që është, një ndarje e pranimit të Ungjillit nga jetesa aktuale e Ungjillit në situata të ndryshme në botë.
Përgjatë punës së tij, Sinodi bëri referime konstante ndaj Koncilit të dytë të Vatikanit, mësimi i të cilit për laikët, pas njëzet vitesh, ka marrë një karakter bashkohor befasues dhe me kohën ka bartur kuptimin profetik që mësimi i tillë ka kapacitetin e shndritjes dhe udhëheqjes së përgjigjeve që sot duhet t’i jipen situatave të reja. Realisht, sfida e përqafuar nga Etërit e Kishës ka qenë ajo e të treguarit të rrugëve konkrete përmes të cilave kjo “teori” e pasur në gjendjen laike e shprehur nga Koncili mund të përkthehet në Kishën autentike “praktikë”. Disa situata e kanë rrëzuar veten për shkak të një “risie” që ata kanë, dhe në këtë kuptim ato mund të quhen post-konciliare, së paku kronologjikisht: këtyre Etërit e Kishës i kanë kushtuar një vëmendje të veçantë përgjatë diskutimeve dhe meditimeve të tyre. Në mes të këtyre situatave për t’u përmendur janë ato që trajtojnë shërbimet kishtare që i janë besuar laikëve në të tashmen dhe në të ardhmen, rritja dhe përhapja e “lëvizjeve” të reja së bashku me forma të grupeve të përfshirjes laike, dhe vendi dhe roli i grave në Kishë dhe shoqëri.
Në përfundimin e punës së tyre, që pasoi me angazhim të madh, kompetencë dhe zemërgjerësi, Etërit e Sinodit m’i bënë të njohura dëshirat e tyre dhe kërkuan që në një kohë të volitshme, Kishës Universale t’i ofrohet një dokument papal përfundimtar mbi çështjen e laikëve. Kjo porosi apostolike post-sinodale ka për qëllim që të marrë parasysh gjithë pasurinë e punës së Sinodit, që nga Lineamenta deri tek Instrumentum Laboris, që nga raporti hyrës, prezantimet e ipeshkvinjve individual dhe laikëve deri tek raportet përmbledhëse pas diskutimit në Hollin e Sinodit, që nga diskutimet dhe raportet e “grupeve të vogla” deri tek “Propozimet” finale dhe “Porosia” përfunduese. Për këtë arsye dokumenti i pranishëm nuk është diçka në kundërdallim me Sinodin, por do të thotë që duhet të jetë një shprehje besimplote dhe koherente e saj, një fryt bashkëpunimi. Si i tillë, Koncili i Sekretariatit të përgjithshëm të Sinodit të Ipeshkvinjve dhe vetë Sekretariati kanë kontribuar në formën e tij finale.
Kjo porosi ka për qëllim që të përziejë dhe të nxisë një vetëdije më të thellë mes besimtarëve për dhuratën dhe përgjegjësinë që ata ndajnë, si grup dhe si individ, në bashkësinë dhe misionin e Kishës.