Diela e XIII Gjate Vitit

[NoName]

E DIELA E 13. GJATË VITIT -B-
02. Korrik 2006
L1: Ur 1,13-15; 2,23-24; L2: 2 Kor 8,7.9.13-15; Ungjilli: Mk 5,21-43



Jezusi e predikon ungjillin në vende dhe në mënyra të ndryshme, por me një qëllim të njëjtë, që të gjithë njerëzve t´ju dhuronë këtë xhevahir të Shkrimit shenjt dhe të gjithëve t´ju ofron shëlbimin. Dëshmitarë të këtyre ngjarjeve në predikim të Ungjillit janë apostujt edhe pse thirrja e tyre dhe veprimtaria e tyre me Jezusin është në fillim. Ata këto shëmbëlltyra dhe ngjarje nuk mund t´i kuptojnë.
Shërbesa e fjalës në këtë të dielë na e paraqet dashurinë e Zotit ndaj njeriut, i cili dëshiron që njeriu të jeton në jetë, të jeton një jetë me Zotin, e jo të jetë i vdekur.
Leximi i parë i Librit të Urtisë na bënë që të kërkojmë jetën, e jo vdekjen. Jeta është në dhe me Hyjin. Hyji i zbulohet njeriut që me gjithë zemër do të jetë i lidhur dhe i bashkuar me Hyjin në urti, mençuri dhe në drejtësi. Drejtësia është kjo dhe qëndronë në të, që ne ta kërkojmë Zotin më me zemër të çiltër, sepse njeriu beson në drejtësinë e Zotit, "sepse drejtësia është e pavdekshme" dhe në mirësinë e tij, por edhe në mundime, sëmundje, por edhe në vdekje, sepse "prej smirës së Djallit, vdekja hyri në botë dhe do ta shijojnë ata që i përkasin atij". Kështu në njeriun qëndron vetvendosja se për cilën rrugë do të përcaktohet: jeta me Zotin apo ndoshta edhe kunder tij.
Pali apostull i drejtohet bashkësisë në Korint, e cila në vetvete gjindet e varfër në aspektin infrastruktural. Flitet për ndihmat që duhen mbledhur për të varfurit e kishës së Jerusalemit. Bëhet fjala për para, por apostulli nuk flet për këtë, por për veprën e dashurisë, që të bëhet një barazi ndër të varfër dhe të pasur. Ky akcion duhet të jetë si një rastësi dhe që të hynë një levizje që burimin e ka prej Zotit, kush dhuron e krijonë një miqësi vëllazërore dhe kështu i bëhet Zotit i ngjashëm, ku vet esenca është "dashuria e dhuruar".
Ungjilli i kësaj dite na i paraqet dy tregime që zhvillohen në dualizëm: sëmundja e ranë e gruas dhe shërimi i saj i pa pritur: sëmundja-shërimi; dhe vdekja e vajzës dhe ngjallja i saj së vdekurish: vdekja-jeta. Këtu në këtë tregim biblik veçohet në mënyrë posaçe "[i]feja" dhe besimi në Birin e Zotit. "Bijë, feja jote të ka shpëtuar", "Ti vetëm beso"! Një personalitet i jetës publike gjunjëzohet para Jezusit dhe e lutë ndihmën e tij! Jezusi është shëlbimi i vetëm. Sot ose kurr! "E kam vajzën në fill të vdekjes! Eja, vëri duart mbi të që të shërohet e të jetoj". Jezusi shkoi me të! Por pak më vonë kur Jezusi ishte në kalim has në një grua që ishte e sëmuar dymbëdhjetë vjet nga gjakderdhja. Ajo nuk pati shërim kurr. Spati dobi asgjë. Shpenzoi gjithçka pati. Kjo e njëjta gjë ndodh edhe sot. Sa e sa njerëz me sëmundje të ndryshmë nuk mund të gjëjnë shërim. Ajo gruaja kishte ndëgjuar për Jezusin! Mendonte ajo në vetvete: Ky Jezus është shanca e fundit për mua. I thoshte mendja: "Nëse ia prek vetëm petkat, do të shërohem". Sipas ligjit të BV prekja ishte rrepstësisht e ndaluar, sepse ajo me sëmundjen e vet është e pa pastër dhe e pa prekur. Ajo e frikosur për këtë gjest që bëri, por Jezusi nuk e denon, por e vërteton shërimin e saj. "Bijë, feja jote të shpëtoi! Shko në paqe! Dhe je e shëruar nga sëmundja jote"! Në tregimin e dytë biblik ballafaqohemi më vdekjen dhe me jetën. Vajza e Jairit është e vdekur, lajmërojnë! "Mos ke frikë vetëm beso"! "Fëmija nuk ka vdekur, por fle!, i përgjigjet Jezuai. Këto tregime biblike na e tregojnë gjithpushtetësinë e Zotit nëpër Jezu Krishtin, i cili shëron të sëmuarit dhe i ngjall të vdekurit. Edhe prej nesh kërkohet kërkimi i Zotit në çdo moment, ta kërkojmë me një fe të gjallë duke e dëshmuar besimin tonë që e kemi në Zotin. Kërkohet nga ne një lidhje e gjallë në dashurinë dhe në besimin në atë. Besimi nuk është vepër e imja, por ajo është dhuratë dhe hir i Zotit. Jezu Krishti është i Gjithpushtetshëm, është Bir i Zotit, i dërguar në botë për shëlbimin e botës, mbarë njerëzimit. Ai ka fuqi mbi sëmundje, sepse e shëron gruan prej sëmundjes së rëndë, dhe ka fuqi mbi vdekjen sepse e ngjallë vajzën që ishtë e shtruar në shtratin e vdekjes. Fuqia e Jezu Krishtit nuk është fuqi njerëzore, por hyjnore. Këto dy raste që paraqiten në ungjill janë mrekulli, vepër hyjnore, por këto mrekulli nuk janë një senzacionë, që mund të tregohen më tutje apo mund të përjetohen pa pasur ndikim ato në jetën tonë. Këto ngjarje duhen të përjetohen dhe të pranohen më besim në Zotin. Këto kërkojnë kthim të zemrës dhe besimin e plotë në jetën tonë. Kthimi dhe besimi i plotë në Zotin janë të nevojshme. Kjo vlenë për secilin prej nesh, e jo ndoshta vetëm për mëkatarët, apo për ata që janë të sëmurë. Ne e shofim Jezusin në mesin e nxënësve të rrethuar me turmën e njerëzve, se si të gjithë njerëzit dëshirojnë ta shofin atë, ti shofin mrekullitë e tija, ta prekin Birin e Zotit, më mirë të thoja, të gjithë dëshirojnë ta përjetojnë afërsinë e Zotit. Me këto gjeste i afrohemi edhe ne sot Zotit dhe e pranojmë në jetën tonë nëpërmes Sakramenteve. Edhe ne sot nëse besojmë do të jemi të shëruar nga robëria e mëkatit dhe të ngallur në jetë në jetën me Zotin. Të jetojmë me Zotin, të gjëjmë kohë për të dhe të mos na vie kurr turp ta kërkojmë atë në ndihmë, që edhe ne atë ta kërkojmë, sepse kemi nevojë për të. Me Zotin jemi ma të pasur, pa Zotin jemi njerëy të mjerë. Amen

Mag. Don. Kolë Gjergji,
Kapelan në famullinë
Bruck a. d. Mur në Austri