Levizja VETËVENDOSJE!

[Davius]

Pershendetje

Hapa kete teme me qellim qe te postojme me te rejat nga kjo organizate qe eshte per nje Kosove te pavarur, pa komporomise apo biseda.

Udheheqesi i kesaj levizje eshte Albin Kurti, ndersa ne kete teme poashtu do te gjenie dhe shkrimet e:

Vjollca Krasniqi
Alice Mead
Besnik Pula
Gëzim Mekuli
Gëzim Krasniqi
Gjeneza Budima
Agon Hamza
Glauk Konjufca
Shkelzen Gashi

Lexim te mbare!

[Davius]

INTELektualët

Shkruar nga Albin Kurti

Sunday, 22 May 2005

Ne e dimë se fjalët nuk mund t’i lëvizin malet, por ato mund t’i lëvizin masat; dhe njerëzit janë më shumë të gatshëm të luftojnë dhe të vdesin për një fjalë sesa për çfarëdo tjetër. Fjalët i japin formën mendimit, i trazojnë ndjenjat, dhe lindin aksionin; ato vrasin dhe ringjallin, prishin dhe shërojnë. “Njerëzit-e-fjalës” – priftërinjtë, profetët, intelektualët – kanë luajtur një rol më vendimtar në histori sesa liderët ushtarakë, burrështetasit, dhe biznesmenët.
– Eric Hoffer


Sa herë që e dëgjojmë fjalën intelektual përnjëherë dhe përherë mendojmë se pa mëdyshje e dimë se për çfarë është fjala. Besojmë se e kuptojmë këtë fjalë pasi që së paku e ndjejmë si të kuptueshme. Mirëpo, porsa të ndalemi, dhe vetëm një moment më pas, ajo siguri që kishim zbehet. Kuptimi dhe përkufizimi fillojnë të na luhaten vazhdimisht në mes të të qenit kompleks të tyre por megjithatë relativisht të qartë dhe të të qenit të thjeshtë por disi gjithnjë të paqartë.


Nga fjalorët e ndryshëm të gjuhëve të ndryshme fillimisht mësojmë se fjala intelektual rrjedh nga gjuha latine, nga fjala intelectus, që do të thotë kuptim, ide, koncept. Në vazhdim, për intelektualin thuhet se është një njeri që ka përgatitje të veçantë në një fushë të shkencës, teknikës, të kulturës por që ka edhe një formim të gjërë arsimor; thuhet se ai merret me punë mendore dhe ka aftësi të theksuar të të gjykuarit të arsyeshëm, racional. Këtë edhe mund ta pranojmë për të vërtetë – jo edhe për të saktë. Sepse ngjan të jetë brutalisht e mangët dhe padurueshëm mekanike.


Nocioni i intelektualit sikurse edhe nocionet tjera është i ndryshëm në vende të ndryshme dhe mbi të gjitha është i ndryshueshëm me kohën; ai varet nga konteksti historik. Nga ajo që do të shkruaj më pas, mbase mund të thuhet se intelektuali i parë ishte Sokrati, ndonëse është evidente se ai nuk e mendonte veten e tij si intelektual, ashtu siç nuk e mendonin këtë gjë për veten e tyre edhe shumë të tjerë pas tij. Në ato kohëra nuk ekzistonte fare termi dhe koncepti intelektual. Ky term u shfaq për herë të parë vetëm në shekullin e XVIII, me Voltaire, Rousseau dhe ndonjë tjetër. U shfaq jorastësisht atëherë kur po fillonte fundi i rendit feudal dhe po binte autoriteti dhe ndikimi i institucioneve të religjionit dhe i klerikëve; kur iluminizmi zuri të përhapej dhe dija racionale të mbizotëronte. Atëherë kur individë gjithnjë e më të shumtë, gjithnjë e më të zëshëm, nga pikëvështrimet e tyre vetanake të të menduarit racional shpreheshin publikisht në mjedisin, shoqërinë ku jetonin, për botën, shoqërinë, njeriun, kuptimet dhe ndryshimet e këtyre, ndërvarshmërinë e brendshme të këtyre. Ata bënë që vëmendja dhe mendimi i njeriut të fokusoheshin në njeriun dhe për njeriun. Ata bënë që të rritej dinjiteti, subjektiviteti, individualiteti dhe vetëbesimi i njeriut por edhe ankthi i tij. Kësisoj intelektuali shfaqej si humanist që synonte përmirësimin e gjendjes, situatës dhe pozitës së njeriut, por tani përmirësim ky që duhej të bëhej nga vetë njeriu dhe atë nga njeriu-në-shoqëri. Ai e aktualizoi dhe aktivizoi njerëzoren për hir të njeriut, rëndësinë e ndërgjegjes dhe përhapjes së dijes, si dhe besimin se këto janë esenca dhe kushti i mjaftueshëm i progresit. Intelektuali në çdo moment dhe në çdo situatë e thoshte të vërtetën, angazhohej për të vërtetën dhe për drejtësinë. Kjo vlerësohej si një çështje e drejtë dhe dalngadalë përforcohej si vlerë shoqërore.


Që nga ajo kohë e deri në ditët e sotme është shkruar e diskutuar jashtëzakonisht shumë për intelektualët, gjë që s’është aspak e çuditshme kur kemi parasysh influencën e tyre në shoqërinë njerëzore dhe historinë e saj. Rëndom për intelektualin mendohej si për një njeri të kulturës i cili e ruan kulturën, e pasuron atë dhe e demaskon jokulturën; mendohej si për një njeri që krijon vlera kulturore dhe liria mendore e të cilit ashtu si liria shpirtërore e artistit i paraprin këtij krijimi. E gjithë kjo, gjithashtu e vërtetë dhe përsëri e pasaktë, meqenëse pamjaftueshmërisht e saktë.

Duke e përkufizuar intelektualin në ekzistencën e tij, në vitin 1965, Jean-Paul Sartre shkruante: “tërësia e intelektualëve paraqitet si një llojshmëri e njerëzve që kanë marrë famë në saje të punimeve që mbështeten në inteligjencë (shkenca ekzakte, shkenca e aplikuar, mjekësia, letërsia etj.) dhe që e keqpërdorin këtë famë për të dalë jashtë fushës së tyre dhe për t’i kritikuar shoqëritë dhe strukturat sunduese…” dhe në vazhdim ai jep një shembull për këtë: “…do të thosha se s’mund të quhen “intelektualë” shkencëtarët që punojnë në fisionin e atomit për t’i perfeksionuar armët bërthamore: ata janë vetëm shkencëtarë. Mirëpo, nëse po këta shkencëtarë, të frikësuar nga fuqia shkatërruese e armëve që i kanë zbuluar vetë, tubohen dhe e nënshkruajnë një manifest për ta nxitur opinionin që t’i kundërvihet përdorimit të bombës atomike, ata bëhen intelektualë.” Nga kjo kuptojmë se për Sartre-in intelektuali është shkencëtari, profesori, dijetari i cili e tejkalon profesionin që ka dhe që e keqpërdor famën e tij. Intelektuali në asnjë variantë nuk është i reduktueshëm në profesionist por njëkohësisht ky tejkalim i kompetencës profesionale nuk e bart me vete braktisjen e profesionit. Lindja e intelektualit nga njeriu profesionist nuk shkakton vdekjen e profesionistit në atë njeri. Ose thënë më mirë, shkencëtari është intelektual në kuptimin që mund të bëhet intelektual, kurse intelektuali është shkencëtar në kuptimin që mbetet edhe shkencëtar pasi që ky tejkalim nuk nënkupton braktisjen ose mohimin. Pra, intelektuali nuk përkufizohet përmes përkatësisë profesionale (dhe as që ekziston profesioni intelektual) por nëpërmjet tejkalimit të kësaj përkatësie duke mos e zhbërë atë. Sigurisht se çdo njeri që ka mbaruar universitetin, që është bërë magjistër apo doktor shkence automatikisht s’është intelektual. Është plotësisht e mundur të jetë intelektual, madje mund të ketë qenë intelektual edhe para se të marrë titullin e lartë por nuk është aspak e thënë që titulli shkencor sadopak të nënkuptojë edhe epitetin e intelektualit. Intelektual është mundësia e tij e jo vetvetiu e tashmja e tij. Intelektualin pra nuk e bën të as tillë potenciali dhe potencialiteti i tij, por aktet, vepra e tij, ideja mbi to dhe seria e tyre me kusht që ajo krijon aktivitetin e angazhuar të tij në shoqëri. Në anën tjetër, për Sartre-in intelektuali nuk vjen nga klasa punëtore por ai megjithatë e tradhëton klasën e tij shoqërore. Ai nuk ia nënshtron dijen dhe bindjet e veta interesave të klasës prej nga vjen. Për dallim, kjo tash paraqet edhe braktisje edhe mohim të cilat intelektuali i bën pikërisht në mënyrë që të mund të lindet. Edhe njëherë e vërtetë, dhe sërish jo e saktë, sepse gati e saktë.

Nuk ekziston, ashtu siç asnjëherë nuk ka ekzistuar, shkolla për intelektualët, shkolla për t’u bërë intelektual. Shkolla është sistemi. Intelektuali është jashtë shkollës dhe përballë sistemit. Intelektuali bile është një defekt i sistemit që mundohet ta korrigjojë ose ndryshojë sistemin. Me këtë rast, kuptimi i defekteve sipas intelektualit dhe sistemit janë të kundërta. Intelektuali do që t’i shkatërrojë kushtet që e kanë krijuar atë. Ai vepron për të mos pasur nevojë të ekzistojë.

Përveçse përgatitjet dhe titujt e lartë akademikë nuk të bëjnë vetvetiu intelektual, dhe për dallim nga ato që u thanë më lartë, këta tituj jo vetëm që nuk janë të mjaftueshëm por nuk janë as të domosdoshëm (edhepse në dukje të dëshirueshëm) gjithmonë për të qenë intelektual. Mirëpo, ajo që është më shumë e rëndësishme dhe aq më tepër e domosdoshme për intelektualin për të qenë intelektual është se ai duhet të jetë i guximshëm, madje gjithmonë dhe gjithnjë i guximshëm: ai duhet të jetë trim. Jo vetëm se për të qenë intelektual duhet qenë trim por edhe për të qenë i mençur në përgjithësi duhet qenë trim. Intelektuali është i mençur vetëm pasi të jetë i guximshëm. Është zemra e tij ajo që na e zbulon mendjen dhe mençurinë e tij. Nuk ka tru të mençur, por vetëm fjalë, vepër, punë të mençur. Nëse mendimi i mençur nuk thuhet, nuk artikulohet, ai nuk është i mençur duke qenë se asnjëherë nuk do të mund të dimë se çfarë ai është edhe nëse ai është. Ai mendim është rob dhe viktimë e atij njeriu që e mendoi atë (‘intelektualit’ në rastin tonë) i cili është padyshim fajtor për robërimin e mendimeve të veta. Në këtë mënyrë, ai njeri duke qenë viktimë e vetes së tij nuk është fare viktimë, sepse zgjodhi të jetë viktimë, sepse vendosi të jetë viktimë. Nëse njeriu zgjedh dhe vendosë të jetë viktimë ai nuk është më viktimë, ai nuk është viktimë. Te intelektuali që nuk guxon, te intelektuali që frikësohet, mendimet, idetë nuk dalin dot nga koka e tij, ato janë të bllokuara, ato ngjizen por s’lindin. Padyshim se ai nuk është intelektual. Edhe nëse ka qenë intelektual, pas kësaj ai ka pushuar të jetë i tillë. Titulli shkencor merret njëherë për tërë jetën. Titulli shkencor është i përjetshëm. Trim duhet të jeshë për çdo ditë, secilën ditë. Trimëria është aktuale.

Intelektuali, thjesht, nuk mund t’i lejojë vetes të mos e thotë të vërtetën për të shpëtuar veten e tij. Sidoqoftë, nëse nuk e thotë të vërtetën për të shpëtuar jetën, mu atëherë ai ka vdekur, sepse përkundrazi, është vetëm lufta dhe gatishmëria për të sakrifikuar për atë çfarë ai e konsideron të vërtetë dhe pohimi e afirmimi i saj ajo që e shpëton intelektualin të mbesë mbase jo vetëm intelektual. Pra, intelektualin nuk e shpëton lufta për jetën vetanake por gatishmëria për të sakrifikuar për atë çfarë ai e mban për të vërtetë dhe të drejtë. Për intelektualin, në praxis, e vërteta është; ajo gjithnjë është aty dhe vetëm pret të zbulohet duke u thënë. Intelektuali e ka kuptuar se e vërteta duhet të ndriçohet në mënyrë që të mund të ndriçohemi nga ajo. Intelektuali duke zbuluar të vërtetën çjerr dhe maska; kur një maskë zbulohet si e tillë, pra duke e çjerrur atë, ajo bëhet dëshmi e falsitetit. “Është përgjegjësia e intelektualit që të flasë të vërtetën dhe të demaskojë gënjeshtrat” thotë Noam Chomsky. Gjithmonë, e vërteta është armë e fuqishme në duart e intelektualit e sidomos kundër pushteteve që e kanë armik të vërtetën. Mbase, përgjegjësia e intelektualit ndaj së vërtetës dhe për të vërtetën janë dëshmi e vërtetësisë së përgjegjshmërisë së tij. Fundja, vetëm morali që e shtyn intelektualin në gjakimin e tij për të vërtetën është moral i vërtetë.

Intelektuali nuk hesht. Në çdo shoqëri pak a shumë (te ne kjo e dyta) vërehet fenomeni i intelektualëve të heshtur. Dhe këta intelektualë të heshtur janë të heshtur duke qenë se nuk janë (më) intelektualë. Heshtja dhe intelektuali nuk mund të bashkëjetojnë - ato e përjashtojnë njëra-tjetrën. Nëse për një moment huazojmë terminologjinë dhe shprehjet e Immanuel Kant-it dhe kuptimet që ai u jep atyre, atëherë gjykimi sintetik “intelektual i heshtur” është realisht i paqëndrueshëm dhe i pamundur: koncepti i subjektit e mohon a priori predikatin. Heshtja e zhvlerëson intelektualin si të tillë, sepse përveç tjerash është mosheshtja ajo që bën që intelektuali të jetë intelektual, të jetë çfarë ai duhet të jetë.

Funksioni i intelektualit dhe veprimtaria e tij përmblidhen në rolin e tij në shoqëri dhe popull ku ai jeton e vepron, megjithëse efektet zakonisht e tejkalojnë këtë. Intelektuali asnjëherë nuk është prodhim i përsosurisë (shoqërisë së përsosur) por rezultat i nevojës që shkaktohet nga përjetimi i papërsosurisë si sfidë. Ai afirmohet duke kritikuar dhe kontestuar shoqërinë në papërsosurinë e saj. Kritika intelektuale – intelektuali e zhvillon kritikën por edhe i nënshtrohet asaj – është ajo që ndihmon në përcaktimin e fenomenologjisë së zhvillimeve në shoqëri, politikë dhe ekonomi. Ndërkaq, angazhimi i intelektualit nuk është vetëm angazhim intelektual. Është aktivizëm konkret shoqëror e politik, suksesi i të cilit matet edhe me rënien e nevojës për intelektualë. Ky rol i intelektualit nuk e pason atë por është kushti i tij. Në thelb të tij ndodhet prirja për vetëdijësimin e popullit drejt realizimit të lirisë dhe mirëqenies së tij. Intelektuali është njeriu që është ndërgjegjësuar se duhet të vetëdijësojë. Julian Huxley në një ese brilant të tij mbi evolucionin shkruante se si procesi i evolucionit me njeriun ka arritur pikën e vet kulminante: përmes njeriut është bërë i vetëdijshëm për veten e tij dhe tani mundet gjithashtu ta kontrollojë veten e tij. Populli, masat e gjëra popullore, mund ta kenë të vështirë të vetëdijësohen për veten përmes vetvetes. Mirëpo, këtë mund ta bëjnë përmes individëve të caktuar që bëjnë pjesë në të. Këta janë intelektualët. Evolucioni tani është procesi në të cilin gjithnjë ndodhet populli dhe ku ai zhvillohet, kurse intelektualët me shfaqjen e tyre e vendosin vetëdijen mbi këtë proces dhe nuk lejojnë që kjo vetëdije e popullit për veten, për veten në proces, të shkatërrohet si e tillë duke rënë në ose nën proces. Pra, kemi të bëjmë me një tejkalim të dyfishtë të intelektualit: të profesionit të tij por dhe të vetes së tij. Në këtë mënyrë, vetëdija kolektive, për të ekzistuar, e transcendon procesin në të cilin ndodhet kolektiviteti dhe ngjizet përmes kësaj transcendence. Vetëm kjo transcendencë siguron ekzistencën e kësaj vetëdije e cila nëpërmjet saj formohet për t’u bërë ajo që duhet të jetë. Kjo transcendencë, pra, paraqet formësim dhe/ose reformim: intelektualët formësojnë dhe/ose reformojnë. Kështu, intelektuali e zbulon atë që nuk është – dhe që nuk është sepse nuk ka vetëdije të vetes për atë se ajo është – në formën e asaj që ajo duhet të bëhet, për të qenë përfundimisht ajo që është. Në të kundërtën nëse vetëdija nuk është mbi proces, duke mos ditur se nga të shkohet dhe duke mos ditur se nga po shkohet, humbëtira bëhet destinimi. Mungesa e vetëdijes mbi drejtimin dhe kahjen e zhvillimit e determinon fatalisht dhe negativisht procesin. Ndonëse edhe ngritja e vetëdijes mbi proces nuk e parapërcakton detyrimisht procesin si progres, një gjë e tillë është parakusht për progres.

Intelektuali pra është një person që vepron pa qenë i autorizuar dhe që mban përgjegjësi pa qenë kompetent dhe pa pasur kompetenca. Në themel të rolit të intelektualit është morali i tij dhe konform me parimet si strukturë e këtij morali burojnë të gjitha mendimet, idetë dhe natyra e të menduarit dhe vepruarit sistematik të intelektualit. Sidoqoftë, është e qartë se intelektuali është i privilegjuar nga të tjerët dhe se ka një avantazh ndaj të tjerëve. Ai është plotësisht i vetëdijshëm për këtë dhe e kupton përgjegjësinë që ka. E ta kuptosh përgjegjësinë do të thotë të kuptosh po ashtu se nuk je vetëm, se nuk je i vetëm. Këtë distancë, në thelbin e së cilës ndodhet ky privilegj dhe avantazh, mund ta bëjnë intelektualin në shoqëri dhe në sytë e popullit person me autoritet por kurrsesi person autoritar. Për intelektualin kjo distancë ekziston për t’u shkatërruar. Në ndërmarrjen e tij për ta ngritur vetëdijen e popullit intelektuali nuk del nga masa por hyn në thellësi të saj për ta përfshirë atë në gjërësinë e saj, dhe kështu, në emër të kësaj distance, intelektuali e tret atë distancë. Jo për hir të shkatërrimit të saj por për hir të ngritjes së vetëdijes së popullit, ngritjes së popullit. Ai zbret si individ për t’u ngritur si kolektivitet ndërkohë që është i mbushur me intersubjektivitet. Përmes shkatërrimit të kësaj distance ai mëton ta bëjë popullin çfarë ai beson se duhet të jetë, e bën veten të tillë çfarë është, të tillë çfarë ai duhet të bëhet për të mbetur i tillë, pra intelektual, edhepse ky s’është synimi i tij por pasoja. Në këtë ndërmarrje të tij, intelektuali i ballafaqon njerëzit me ndërgjegjën e tyre dhe përpiqet që ata ta përmbrendësojnë këtë betejë. Ai nuk mjaftohet me trajtime në fushën e abstraktes dhe të spekulimeve por kredhet në situata konkrete të përditshmërisë për të marrur qëndrim konkret dhe për të ndërmarrur aksion konkret në lidhje me pyetjet në çështje konkrete. Për situatat konkrete intelektuali nuk vlerëson dhe as nuk gjykon nga pozita e tij personale por nga pozita e atij që në shoqëri dhe popull i mungojnë liria, drejtësia dhe mirëqenia ekonomike, nga pozita e atij që këto i nevojiten më së shumti pasi që nuk i ka, nga pozita e atij që ndodhet shumë më keq. Dhe kur i vëren këto padrejtësi, këto mungesa dhe nevoja, ai e vë veten e tij në shërbimit të atyre që janë goditur dhe kanë pësuar.

Të qenit intelektual është përgjegjësi dhe sfidë permanente. Është përgjegjësi sepse është mundësi kurse është sfidë permanente sepse mënyra se si njeriu mbetet intelektual është mënyra se si përherë ai (ri)bëhet intelektual. Mënyra se si je është mënyra se si bëhesh. Qenia e intelektualit ekziston përmes mënyrës së caktuar të të qenit. Pothuajse çdo gjë ndryshe nga kjo, herët ose vonë bëhet e kundërt me këtë. Ajo rëndom merr formën e elitizmit – rrezikut më të madh për intelektualët që sigurisht i devalvon ata si intelektualë. Intelektualët atëherë bëhen të vetëmjaftueshëm, të kënaqur me veten e tyre në veten e tyre; bëhen egocentrikë dhe provincialistë, që kanë botë keqas të reduktuar dhe pikëvështrim të varfër. Kjo gjë intelektualët i bën, siç i cilëson ata përgjithësisht në kohërat e sotme Pierre Bourdieu, “një fraksion të dominuar në një klasë dominante”, në kuptimin që ata kanë privilegje dhe fuqi nga kapitali kulturor por që janë të dominuar nga ata që kanë fuqinë politike dhe ekonomike e me të cilët janë në lidhje. Këso kuaziintelektualë që mundohen të imponohen si intelektualë ka më shumë se sa që mendojmë dhe shumë më tepër se sa që ia pranojmë vetes. Nga invazioni dhe vërshimi i tyre shoqëritë përherë kanë rrezik të përmbyten por jo edhe pushtetet represive të përmbysen. Ata madje edhe e kanë okupuar dhe transformuar fjalën intelektual. Intelektualët kanë ndryshuar. Ata janë diçka tjetër tash. Në çerekun e fundit të shekullit XX, përderisa në vendet e kapitalizmit perëndimor intelektualët u mbyllën dhe u tretën brenda qarqeve akademike, në socializmin shtetëror të Evropës lindore ata filluan të konsolidoheshin në klasë shoqërore, si një “borgjezi e re” dhe “elitë burokratike”. Kësaj të dytës György Konrád dhe Iván Szelényi edhe ia kanë kushtuar një studim të vlefshëm sociologjik. Kosova mbase s’është përjashtim. Madje ajo është rast ekstrem negativ edhe i kësaj. Njerëzit që në Kosovë quhen intelektualë, janë të zhveshur – sepse të vetëprivuar – nga botëkuptimet, nga ideologjitë. Ata ndryshojnë në momentin e ndryshimit të situatës. Përshtaten sërish dhe pambarimisht. Aspirojnë status të privilegjuar shoqëror dhe të mira materiale. Me dhjetëra mijëra njerëz në tri dekadat e fundit të shekullit të kaluar kishin mbaruar së paku univerzitetin. Krejt njerëz të tjerë e filluan dhe e organizuan lëvizjen çlirimtare. Të tjerë njerëz luftuan dhe ranë dëshmorë. Kjo nuk flet vetëm për heroizmin e tyre por edhe për mjerimin e atij kuadri akademik. Intelektualët, të cilët për më tepër i karakterizonte artikulimi primitiv dhe vulgar i egos, ishin të nënshtruarit që nënshtronin. I thonin popullit të durojë, dhe ia impononin atij paqen nën robëri dhe okupim si zgjidhje. Ishin qyqarë që hiqeshin të mençur e të ditur. As sot nuk është ndryshe. Intelektualët në Kosovë janë oportunistë dhe konformistë, demagogë dhe hipokritë. Ata me ndërhyrjet e tyre veçsa e ndërlikojnë padrejtësinë, e sofistikojnë gamën e pabarazive që përbën shtypjen, dhe të vërtetën e bëjnë të duket e pabesueshme. Jetojnë mirë dhe ankohen, s’veprojnë dhe justifikohen. Janë të balansuar dhe e kultivojnë shumë autocenzurën. Kur kritikojnë këtë e bëjnë për të mos vepruar dhe zakonisht atëherë kur kjo s’ka rëndësi. Kryesisht janë këta gazetarët shkrimtarë dhe shkrimtarët gazetarë, më shumë se shumica dërmuese e të cilëve do t’i mbijetojnë veprat e tyre nëse kjo tashmë nuk u ka ngjarë. Shkruajnë për të mos thënë asgjë, për t’i pasur punët mirë me të gjithë. Sikur të kishin ndikim shkrimet e tyre për ndryshimin e gjendjes, mbase nuk do të shkruanin. Shkruajnë mbi veten dhe për njëri-tjetrin. I flasin vetes dhe njëri-tjetrit. Kuptimi i shkrimeve të tyre është ajo që nuk e kanë shkruar, që kanë evituar të shkruajnë sepse do të rrezikoheshin. Zakonisht nuk harrojnë ta cysin lexuesin ose dëgjuesin në vetëfajësim, e shtyjnë atë të mendojë e besojë se nuk meriton më shumë! Ankohen për institucionet e ministritë dhe kësisoj i afirmojnë ato, dhe u servojnë iluzione popullit. Në emër të distancimit nga socializmi e komunizmi, ndonëse realisht asnjëherë s’kanë qenë të tillë, janë bërë nacionalista dhe jo rrallë kanë edhe primesa të fashizmit e racizmit. Natyrisht se të gjithë janë të koncentruar në Prishtinë. Edhe për këtë arsye Prishtina i shtyp problemet anekënd Kosovës ngaqë edhe në këtë aspekt Prishtina është vetë problemi.


Me këso intelektualësh mbase nuk duhet të kemi kurrfarë iluzionesh për zgjidhje elitiste. Zgjidhjet e tilla janë antipopullore. Tash 15 vjet në Kosovë kërkohet zgjidhje elitiste, zgjidhje përmes elitës. Elita intelektuale në Kosovë synon veçse mbijetesën. Ajo është konzervative dhe do që t’i ruajë pozicionet e veta. Ajo përpiqet që edhe popullit t’ia imponojë reduktimin e kërkesës vetëm në atë për mbijetesë dhe t’ia racionalizojë atij gjendjen e mjerë në të cilën ndodhet. Edhe në një sistem politik e institucional diktatorial sikurse që është aktualisht në Kosovë, ‘intelektualët’ e kanë jetesën e mirë. Atyre nuk ju bëhet vonë. Kemi ardhur në kohën kur intelektualët, akademikët dhe të gjithë ata me tituj të gjatë duhet t’i harrojmë. Shumë seriozisht: mundemi edhe pa ta. Shumë sinqerisht: më mirë pa ta. Edhe për shkak se nuk kemi kohë për ta. Edhe për shkak se tashmë çdo shkrim ka kuptim vetëm si trakt dhe duhet të jetë trakt. Dhe, për hir të aksioneve në rrugën e lirisë.

[Davius]

Evropianizimi i statusit apo statusi evropian?

Shkruar nga Besnik Pula

Shtetësia, sovraniteti, apo pavarësia, nga pikëpamja e ligjit ndërkombëtar dhe e praktikës diplomatike botërore, bazohen në një logjikë shumë të thjeshtë. Një territor ose është shtet i pavarur, ose nuk është. Mese, kompromise, fusha të ndërmjetme, nuk ka. Sistemi ndërkombëtar ndërtohet mbi shtetet, që janë të vetmet njësi sovrane që historikisht njeh ky sistem. Nuk do të ishte e nevojshme t'i përkujtohet publikut kosovar kjo matematikë e thjeshtë politike, sikur në qarkullim të mos ishin llojlloj propozimesh për statusin e Kosovës, nga protektorati deri te pavarësia me kushte, deri te ato të formulave eksperimentale të "regjionit evropian".

E gjithë kjo mani kreativiteti për shpikjen e zgjidhjeve origjinale për statusin e Kosovës, e nxitur mbase edhe nga lufta për primat midis llojlloj institutesh ndërkombëtare, rrethesh të "ekspertëve për ndërtimin e paqes" dhe "analistëve të krizave ballkanike" (të cilëve vendi i punës u varet nga nevoja që Ballkani gjithmonë të jetë në krizë), nganjëherë më shumë shërben si mjegull mbi problemet politike në Kosovë se sa që nxitë ndonjë lëvizje për t'i dhënë fund qorrsokakut në të cilin diplomacia perëndimore e ka futur vetëveten.

Në këtë varg propozimesh të zgjidhjeve inovative të statusit të Kosovës u paraqit edhe një lajm i pakonfirmuar dhe paksa senzacional në gazetën beogradase "Novosti", i cili flet për tetë opsionet që paska propozuar një institut ndërkombëtar në Gjenevë. Pasi ky raport i këtij instituti paska përjashtuar zgjidhjet "ekstreme" që sipas tij janë pavarësia e menjëhershme ("njohja formale" në gjuhën e recitimeve politike të kryetarit) si dhe kthimi i Kosovës nën pushtetin direkt të Beogradit, ai propozon një varg opsionesh të tjera të "ndërmjetme": kantonizmin, ndarjen, konfederatën, komonueltin (commonwealth), deri te pavarësia e kushtëzuar dhe administrimi pafund i Kosovës nga OKB. Por këto zgjidhje "të ndërmjetme" nuk janë të vetmet që qarkullojnë nëpër qarqe diplomatike dhe të analistëve dhe ekspertëve të instituteve për studimin e "krizave". Menjëherë pas publikimit të raportit kritik të OKB-së ndaj UNMIK-ut, të hartuar nga i ngarkuari i OKB-së diplomati Eide, në tyrezë filluan të hidhen ide për zëvendësimin e UNMIK-ut me një mision surrogat që do të udhëhiqej kësaj radhe nga Bashkimi Evropian. Për më tepër, pos propozimeve tashmë të pamaskuara të Beogradit për copëtimin e Kosovës (katonizimit përmes "decentralizimit"), nga disa rrethe të Beogradit tani qenkësh hedhur një propozim i ri, Kosova si "regjion evropian", me status të veçantë përbrenda BE-së.

Është e tepërt dhe ndoshta edhe e kotë që në rreshtat që vijojnë t'i diskutoj këto propozime me radhë. Sepse në fund të fundit, ato janë ose të rrezikshme (siç është propozimi për copëtim, që është garancë për nisjen e një konflikti të ri), ose janë tentim për ta eskivuar realitetin e [painful] me të ciln duhet të ballafaqohen shoqëria serbe, vendet e Bashkimit Evropian, SHBA-ja, Rusia dhe vendet e rajonit: se çështja e Kosovës e do një vendim të vështirë, një vendim të prerë, një vendim historik që do t'i jap fund dramës politike e diplomatike që po mban peng shoqërinë kosovare, shoqërinë serbe, dhe gjithë rajonin.

"Evropianizimi" i statusit

Megjithatë, do të dëshiroja të përqëndrohem në një nga propozimet, që qarkullon në varianta të ndryshme, por që thirret në ndonjë mënyrë në inkuadrimin e Kosovës në BE. Ky është propozimi për "rajonalizimin evropian", për shndërrimin e Kosovës në një "regjion evropian" me status të veçantë. Është ky një propozim joshës, sepse tërheq me vete spektrin e "evropianizimit të Kosovës". Përmes kësaj foljeje të shumëkuptimshme si "evropianizimi", këtij aparati retorik me fuqi të mahnitshme simbolike, krijohet përshtypja që Kosova, përmes shndërrimit në "rajon evropian", solemnisht "po hyn në Evropë". Dy arsye të thjeshta e bëjnë këtë propozim absurd dhe këtë imazh një iluzion total. Ato ngatërrojnë idenë e Evropës si institucion me idenë e Evropës si imazh, si kartolinë, sepse kartolina është metaforë shumë e përshtatshme në këtë rast. Evropa si kartolinë është pikërisht sikur përshtypja që fitohet kur shikon një vend në kartolinë: i bukur, i rregullt, i pastër, joshës, që të therret të jesh aty, sikur ndonjë kartolinë e Milanos, Parisit apo Roterdamit. Edhe Prishtina duket metropol botëror, kur e kap në fotografi nga një kënd i zgjedhur. Sepse kartolina është, në fund, një imazh, i konstruktuar me vëmendje dhe kujdes dhe me qëllim që të krijojë fetish. Është një nocion, një ide që shumë njerëz në Kosovë, por edhe më gjerë në Ballkan, kultivojnë për vendet perëndimore evropiane. Ndërkaq, Evropa si institucion -- Bashkimi Evropian me një fjalë -- është diçka krejt tjetër. Brenda tij dominon logjika e racionalitetit legal dhe burokratik, të mbërthyer nga bazamenti politik i tij. Dhe, ajo që është më kryesorja, Evropa si institucion është fundamentalisht një bashkësi shtetesh. Ajo nuk është kartolinë, nuk është vetëm simbol. Nëse Kosova do të hyjë në Evropën institucionale jo si shtet i pavarur, por me "status të veçantë", si regjion, këtë mund ta bëjë vetëm si regjion i Serbisë.

[...] E njëjta vlen për idenë që UNMIK-u të zëvendësohet nga një mision administrativ i BE-së. Se çfarë dobie do t'i sillte ky revolucion burokratik popullit të Kosovës është krejt e paqartë. E qartë është vetëm se do të blihej edhe më shumë kohë që diplomacia në Kosovë të vendnumërojë, në vend se të merret me problemin thelbësor, që është problemi i shtetësisë. Por edhe kjo ide shpesh ngatërrohet me idenë e Evropës si kartolinë, dhe për shumë njerëz imazhi bëhet më i rëndësishëm se substanca. Le të ikën UNMIK-ut e le të vijë EUMIK-u, thonë ata, sepse kjo na qenka rruga më e shpejt për të "hyrë në Evropë".

Statusi evropian

Gjithë këto propozime që në mënyra të ndryshme premtojnë "evropianizimin" e Kosovës duke anashkaluar çështjen e statusit të saj ndërkombëtar, janë praktikisht lojëra politike që gjenerohen nga një lluks i tepërt që diplomacia perëndimore vazhdon të ndjejë në lidhje me Kosovën. Ndërkaq, mua më duket se po kalon koha e kartolinave dhe e simboleve. Në vend të evropianizimit të statusit, ne duhet të kërkojmë status evropian.

Ja se çka nënkuptoj me status evropian. Shpesh deputetët tanë miratojnë ndonjë ligj dhe më pas me krenari i deklarojnë gazetave, "ky është ligj evropian". Ta marrim arsimin si shembull. Ka shumë vjet që sistemi arsimor, në ligje, në letra, e në proklamata politike, është "evropianizuar". Shumë mirë, por nxënësit kosovarë akoma shkojnë nëpër shkolla pa banga e arsimtarët nuk mund ta bëjnë një ekzistencë minimale. Në ndërkohë, analfabetizmi, sipas statistikave zyrtare, është në rritje.

Sistemi pensional është një shembull tjetër. Kur e inauguruan sistemin aktual, zyrtarët tanë deklaruan, "ky është sistemi më modern në Evropë". Kurse pensionistët tanë s'munden as bukën ta blejnë e lëre të tjerat që ju duhen për ta kaluar muajin, e të punësuarit e tanishëm nuk dinë se ç'bëhet me paratë që i paguajnë për çdo muaj për pensione.

Por nuk janë vetëm qeveritarët tanë që po e evropianizojnë Kosovën dita-ditës me proklamata dhe me mitologji politike. Që pesë vite, misioni i BE-së në Kosovë, që kontrollon Agjensionin Kosovar të Mirëbesimit, premton se ekonomia e Kosovës po shkon drejt "evropianizimit". Futjen në euro-zonë njësoj e quajten hap drejt Evropës, përkundër asaj që ky revolucion monetar i kushtoi shumë shtrejtë konsumatorit kosovar. Por as valvitja e flamurit të BE-së mbi burot politike të Prishtinës, as qarkullimi i eurove nuk po e zvoglon radhën e të papunëve dhe as numrin e familjeve që jetojnë në skamje. Në Kosovë nuk po evropianizohet ekonomia, por po evropianizohet skamja dhe varfëria.

Nuk jam ai që do ta kundërshtoja që Kosova ta ndjekë rrugën drejt Evropës institucionale. Por ajo nuk arrihet përderisa Evropa shfrytëzohet vetëm si imazh, si simbol dhe si relikt. Populli i Kosovës nuk duhet të kënaqët me kaq. Sepse para së gjithash, statusin evropian Kosova do ta fitojë vetëm atëherë kur bëhet pjesë e Evropës së shteteve si anëtare e barabartë -- domethënë, si shtet. Dhe Kosova do të fillojë të "evropianizohet" kur qeveritarët tanë e kuptojnë se prioritet i punës së tyre duhet të jetë jo thurrja e slloganeve për Evropën por mirëqenia e secilit dhe çdonjërit qytetar.

botuar te Koha Ditore, dhjetor 2004

[Brari]

a jan kta ata qe ja cpojn gumat kerrave te unmikut?

populli thot..mos ja shiqo gunen por punen..

guna ...eshte pamja e jashtme.. puna eshte thelbi i veprimtarise..

Kujt i duket UNMIKU i tepert ne Hapsirat e ish Jugosllavise?

Kujt ja don zemra mos me pas UNMIK ne Kosove?

SERBISEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE..

askujt tjeter..

Me ja cpu gumen Kerrit te Unmikut..do me than.. ik bre Unmik.. qe je ktu si pas ardhese e Natos.. e eja ti qe je msu me qen ne Kosove.. me kerrat e blinduar qe albini vec mund tja rruaj bethen.. pra eja Serbi..

apo pretendon albini se me ik Unmiki.. po del lushtaku me mbajt frontin e me e ndal ushtrin serbe.. qe vjen prej Nishit..?

e pam ushtrin e kup lushtakve se sa mbron..

jo bre davius se nuk ka ma vullnet e durim ai popull me dal ne stankovac e Morin..

prandaj larg nga albinat e Demaqit..
Ata jan aventurier te rrezikshem..

[ARIANI_TB]

Shkruan:
Xhemil ZEQIRI- Aktivist i Levizjes për vetvendosje

A do të bëhen përmirësime në politikën shqiptare apo do të vazhdojë e njëjta demagogji politike?!

A do të bëhen përmirësime në politikën shqiptare apo do të vazhdojë e njëjta demagogji politike?!
Situata e krijuar pas vdekjes së I.Rugovës, është e tmerrshme, kaotike nga fakti sepse edhe në këtë rast institucionet fiktive të Kosovës, Qeveria, Parlamenti dhe partitë e përfshira në Parlamentin që s` ka kompetenca në ushtrimin e ligjeve që vet i nxjerr dhe që të gjitha këto institucione janë në shërbimin më servil të UNMIK-ut.
Ceremonia mortore e I. Rugovës ishte eufori politike, fushatë e pastër politike nga ndërkombëtarët që të legjitimitohen negociatat me Serbinë gjakatare, që t´i `imponohet popullit të mjerë shqiptar ideja famëkeqe e nënshtrimit se vetëm kjo politikë e pa perspektivë rugoviste do t´i shpie përpara proceset tona historike, prandaj shikuar nga kjo objektivë e tyre; këto ditë kemi dëgjuar lloj - lloj xhevahiresh dhe fjalë superlative për Kryetarin e ndjerë, por assesi ama asnjëherë nuk u përmendën dobësitë e tij që i bëri për aq vite, me politikën e tij disfatiste...
Gjatë "sundimit të tij" I.Rugova nuk e pati vullnetin as kurajën, bile njëherë t´i vizitonte ish- të burgosurit politikë dhe familjet e tyre.
T´i vizitonte zonat (rrethet) e rrënuara nga lufta në Kosovë dhe të jetë transparent me popullin, por të "pushtetin" e tij absolut, e përmbylli vetëm para gazetarëve dhe kamerave televizive; kokë ulur i përsëriste afërsisht 20 fjali çdo javë...
Kryetari narcisit, nuk pati guxim ta kundërshtonte asnjë raport të grupeve dhe organizatave ndërkombëtare që projektonin diankrisht kundër pavarësisë së Kosovës në veçanti dhe shqiptarëve në përgjithësi.
Bile, nëse kujtojmë rastin kur delegacioni i Rugovës u kthye nga vizita në SHBA, në aeroportin e Prishtinës gazetarëve u deklaroi se: " ishim në Evropë dhe Amerikë, patëm takime të shumta ndër të tjerët edhe me Kofi Ananin, ata i kuptojnë mirë kërkesat tona dhe kemi përkrahje të madhe …." …dhe si për ironi, nuk kaluan as dhjetë ditë e filluan demonstratat madhështore-heroike të marsit të 2004 , ku në fakt u komprometua komplet politika destruktive e subjekteve të institucioneve kukulla të UNMIKUT. Por duke i pasur në dorë mjetet e informimit siç është RTK- ja e Agim Zatriqëve titistë , medium ky që vepron nën kontrollin më rigoroz nga UNMIK-u , filluan akuzat dhe shpifjet ndaj demonstruesve dhe zërit të fuqishëm të demonstratave...
Edhe një argument tjetër dëshiroj t´ua përkujtoj lexuesve: në shkurt të vitit 1996 në Kopenhagë, I. Rugova u ftua nga një organizatë proserbe borgjeze dhe iu dhe një shpërblim prej 100.000 kr.daneze ( që bëjnë afërsisht 14000 euro), por kur të kemi parasysh se delegacioni qëndroi disa ditë në Danimarkë duke përfshirë shumë persona plus disa "aktivistë mërgimtarë dhe ca danezë" shpenzimet e tejkalonin atë shumë" kinse "dhuratë"; por mashtrimet politike ishin të mëdha, p.sh: gjatë dorëzimit të "dekoratës" Kryetari i parlamentit, Erling Olsen i tha: " këtë shpërblim e meriton zoti Rugova, sepse ai problemin e Kosovës e sheh si zgjidhje të të drejtave njerëzore në Jugosllavinë e cunguar".
Por, si kurdoherë që ngjante dhe po ngjanë me gazetarët puthadorë të pacifistit dhe të pacifizmit edhe kësaj radhe ne që ishim pjesëmarrës aty në mbrëmje u habitëm kur na ra të dëgjojmë reporterin Kelmendi që fliste direkt nga Kopenhaga në Ditarin e RTSH-së ku e dezinformonte tërë opinionin për atë ceremoni "pelegrinazhi" duke thënë se: " Kryetari Rugova u nderua kështu e ashtu ; se kryetari i parlamentit Erlin Olseni u shpreh se çështja e njohjes së Kosovës së pavarur është çështje kohe dhe muajsh.."( këtë fotokopjim do jet mirë për atë "ngjarje" të asaj kohe, gazetari i Ditarit të Radio Stokolmit Milaim Zeka, në një moment të përshtatshëm, pa vonesë, të bëjë publike, ku do jetë shumë me interes interesante për publikun, që ta kuptojë të vërtetën lakuriqe).
Se deri ku ka shkuar kjo politikë pakrye, do ta shohim edhe më mirë në të ardhmen e afërt.
Për popullin shqiptar, Kryetari Rugova ka lanë "amanete" tepër të dëmshme dhe përçarje të mëdha, siç janë: gjatë rezistencës së armatosur zhvilloi zgjedhjet e "lira" kurse në Drenicën legjendare derdhej gjaku lum.
Iku në Beograd dhe shkruante komunikata e bënte thirrje me Millosheviqin Shainoviqin e viçër të tjerë serbë që sa më parë të ndërpriten bombardimet e NATO-s, sepse ashtu po e pësojnë civilët serbë; po pse s´u kujtua "kryetari" paqësor, për civilët shqiptarë, sa shumë masakroheshin nga xhelatët serbë?!!!
Pas luftës, bëri gjithashtu gabime të pafalshme gjatë punës së tij "presidenciale": kurrë nuk vizitoi varret e dëshmorëve, të pishtarëve të parë të lirisë në Prekaz.
Madje, në zyrën e tij "sulltanore", nuk pranoi t´ia sjellin as fotografinë madhështore të legjendarit, Adem Jashari.
Dhe, nga shërbëtor i Serbisë që ishte, së shpejti i "ndërroi" zotërinjtë, pas lufte si servil i mjerë kaloi në shërbim të UNMIK-ut dhe ky i fundit i ndihmuar dhe nga diplomacia ndërkombëtare, duke i dhënë shumë atribute të paqena personalitetit të tij e ngritën sërish nga "varri politik" duke e bërë Kryetar.
Ai bëri përçarje të mëdha me "flamurin" privat, himnin e simbolet tjera. Kurrë nuk deshi ta vizitonte Shqipërinë, derisa ata i ranë ndër këmbë dhe i dhanë titullin "Honoris Kauza" nga Universiteti i Tiranës.
Po ashtu, si "politikan i hollë" që ishte, kurrë nuk e mohoi Mbledhjen famëkeqe të Rambujesë, Rezolutën 1244, as Kornizën Kushtetuese e të tjera dokumente që na kthyen e po na kthejnë çdo ditë ne shqiptarëve në prapakthehu në historinë tonë të re, për ardhmërinë e breznive të reja që do vijnë!
Për më keq se nga këto dokumente që e bënë dhe rrezikohemi edhe më tej ta bëjnë jetën tonë zezonë; në fakt "po pjellin" edhe bisedimet për statusin e Kosovës, ato do të zhvillohen në bazë të këtyre tre dokumenteve antishqiptare.
Ndërsa, manipulimet e titistve me mjetet e informimit e kanë shpallur njeri të pagabueshëm, pikërisht këtu qëndron frika se në vend që të përmirësohet politika shqiptare pas vdekjes së tij, në Kosovë dhe më tej, asaj po i serviret (imponohet) më tej, nga qarqe reaksionare titiste që të vazhdohet politika famëkeqe antikombëtare, destruktive e I.Rugovës!!!
Prandaj, kërkohet vigjilencë, kërkohet kthjelltësi mendimesh!
Shqiptarët, t´i heqin nga koka iluzionet se me këtë politikë do ta kenë të siguruar lirinë dhe ardhmërinë e ndritur gjithëkombëtare.

Kopenhagë, 30.01.2006

[kiniku]

Me ja cpu gumen Kerrit te Unmikut..do me than.. ik bre Unmik.. qe je ktu si pas ardhese e Natos.. e eja ti qe je msu me qen ne Kosove.. me kerrat e blinduar qe albini vec mund tja rruaj bethen.. pra eja Serbi..

apo pretendon albini se me ik Unmiki.. po del lushtaku me mbajt frontin e me e ndal ushtrin serbe..

Sa shpejt harruan Shqiptaret se si u deportuan 1.200.00 nga shtëpitë e tyre, në vaj, frigë nga Serbi duke kelthitur "oj Amerike bre, ajde se na u kajt nana" e duke qajtur para kamerave të CNN-it e BBC-së.

Tash janë trimeruar burrat e dheut, thrrasin për vetevendosje, se Serbin e ka larguar tyta e NATO-së.

Eh, ka raste kur trimat e armatosur të Kosoves, luftetaret e lirisë kanë ikur duke lenë prapa fëmijë dhe gra.

Po më cudit fakti se si ka njërez që mund ti besojnë këtij opurtunisti si Kurti.

Cfare skleroze naive dhe e kushtueshme.

Shkruan: Xhemil ZEQIRI- bla, bla, vrrrr, bla bla

Rugova, para 15 viteve: Kosova do të jetë shtet i pavarur me një faze kalimtare protektorati, me kufijë të hapur ndaj Shqiperise, Serbise, Malit të Zi dhe Maqedonise si dhe të drejta të barabarta dhe të garantuara për cdo qytetar të Kosoves.

Dhe kjo është histori në proges, pra, kjo është duke u ndodhur. Tjerat, rrotat, Kupa e Lushtaka janë një përditshmeri neveritse e vockel.

[Sabriu]

Ajo qka po ndodh sot me Kosovën në një të ardhme do ta këndoim vrtëm një këngë: O ku..ku..qka i banëm vetes.

[Ardi-1]

[ARIANI_TB]

LPK mbështetë demonstratën e thirrur nga Lëvizja Vetëvendosje!

Prishtinë, 3 qershor 2006

Të shtunën, nën drejtimin e kryetarit Emrush Xhemajli, në Prishtinë është mbajtur mbledhja e rregullt e Kryesisë së Lëvizjes Popullore të Kosovës, në të cilën është shqyrtuar “Oferta shoqërore” e bërë nga Lëvizja Vetëvendosje! që bashkërisht të përpiqemi për të drejtën legjitime të popullit tonë dhe për vetëvendosje.

Lëvizja Popullore e Kosovës e konsideron të drejtë thirrjen e demonstratës për datën 8 qershor 2006, e mbështetë atë dhe u bënë thirrje të gjithë anëtarëve dhe simpatizuesve të vetë që të marrin pjesë në te.

Zyra për informim e LPK-së


http://www.lpk-kosova.com/

[ARIANI_TB]

Lëvizja VETËVENDOSJE! organizon demonstratë popullore
Friday, 02 June 2006


Sot, Lëvizja VETËVENDOSJE! mbajti një konferencë shtypi. Aty u njoftua për demonstratën popullore të cilën do ta organizojmë në bashkëpunim me shumë shoqata, organizata e grupacione tjera shoqërore, politike, ekonomike dhe kulturore kundër regjimit të padrejtë politik të UNMIK-ut. Demonstrata kërkon ndërprerjen e proceseve të dëmshme politike në vendin tonë siç janë decentralizimi, negociatat me shtetin serb si dhe krijimin e Zonave të Veçanta përreth objekteve të besimit ortodoks; kërkohet zbatimi i përnjëhershëm dhe i pakusht i vullnetit të popullit, vetëvendosjes; kërkohet shfuqizimi i Rezolutës famëkeqe 1244, të cilën e zbaton UNMIK-u në Kosovë, e i cili nuk është projekt politik i popullit të Kosovës. Për më keq, kjo Rezolutë, përveç që është në shpërputhje me interesat e qytetarëve të Kosovës sepse angazhohet për ruajtjen e integritetit territorial të ish RSFJ-së, tash Serbisë, ajo, në pikën 4 të saj parasheh edhe kthimin e një pjese të forcave policore dhe ushtarake serbe në disa pjesë të vendit tonë. Kurse në nënpikën (e) të parimit 11, kjo Rezolutë shpreh zotimin për zgjidhjen e statusit politik të Kosovës në përputhje me Marrëveshjen e Rambujesë, e cila Kosovën e sheh si pjesë të Serbisë. Më 10 qershor, kësaj Rezolute do t'i vazhdohet mandati me automatizëm. Të mos e lejojmë një gjë të tillë.

Demonstrata mbahet të enjten, më 8 qershor 2006, në orën 12:00, përpara selisë qendrore të UNMIK-ut në Prishtinë.