Ajo s'eshte me... ndersa mua nuk me besohet...

[Erdeta. B]

As vete nuke di ku e gjej guximin te shkruaj. Kam tere diten qe vetem gatuaj dhe pastroj. Te pakten ne kete menyre nuk mendoj...
Ajo vdiq te merkuren... Atehere kur une po qeshja ne nje 10 minutesh midis klasave, ajo mbyllte syte per te mos i hapur kurre...Si per koincidence ate dite qellova ne nje park per nje piknik dhe ndala per nja pese minuta ne nje kopsht trendafilash... Thone qe eshte kopshti me i bukur ne qytet. Sa me pelqejne trendafilat e verdhe, mendova. (Sa keq qe s'kam ndonje kujt t'ia jap!)
Ishte vetem 19 vjec. Me kujtohet nga gjithe gocat e klases ajo ishte me e vogla... "Our baby", i thoshim me perkedheli dhe pse ne te vertete ajo ishte me e rritur nga te gjithe ne. Kishte nje energji te jashtezakonshme. Kam dy vjet e gjysme pa e pare dhe akoma me kujtohet si rrezatonte nje embelsi dhe dashuri sa here e takoje. Ishte aq e bukur dhe aq e cilter sa te bente te ndiheshe mire sa here flisje me te. Me kujtohet kur me thoshte gjithmone, "Mos me dergo budalleqe me e-mail. Me shkruaj edhe pse dy fjale ne ato pese minuta qe harxhon per te me 'forward" nje mesazh" Une qeshja dhe nderroja muhabet ose akoma me keq vazhdoja ne zakonin tim. Kisha vendosur ta merrja ne telefon fundjaven qe kaloi. Nuk e di se si harrova dhe e shtyva per kete fundjave. Nuk e dija qe kjo fundjave nuk do te vinte me per te... E megjithate une prape i rashe numrit, duke shpresuar me koti qe dikush ne anen tjeter te receptorit do te pergjigjej, por ne te kundert nje mesazh i thate u degjua "La persona da lei chiamata non e ragiungibile". Fillova te qaja si femije... Sa do te kisha dashur qe ajo ta kapte qofte edhe nji here te vetme ate dreq telefoni, por ajo nuk ishte me...
Ngrihem ne megjes dhe mendoj se gjithcka do t'i kthehet normalitetit por asgje s'eshte normale pa te... Me mungon e qeshura e saj....
U ngrita sot ne mengjes duke menduar qe s'eshte drejte qe te gjithe jetojne pervec asaj... qe s'eshte e drejte qe brenda dy vjetesh e gjysme tre shoke me kane lene. Tani rri dhe them kush e ka radhen...
Me kujtohet motoja jone: "Ne jemi 7!!!"
Ndersa tani sesi me duket kur mundohem t'i mbush mendjen vetes se "Ne ishim 7..."
Kam tre dite qe mundohem te sjell ndermend te gjithe kujtimet e bukura te gjimnazit, te gjithe momentet e bukura te kaluara kur Ne ishim 7!!! por po kuptoj perdite e me teper se kujtimet po me lene. U bene me teper se dy vjet qe nuk e kisha pare dhe tani me duket sikur mezi pres ta shoh ne nje vend me te mire se ketu ne toke...
Quhej Rezarta, ose Rea me mire sepse gjithmone i pelqenin emrat e shkurter...

[nimf]

Erdeta,
nuk e njifja rean, po kisha degjuar shume per te. njof 2 shoqe te saj qe shkojne te shkolla ime. qane shume ate dite.
me vjen shume keq...
humba nje shoqe, moshatare, ne nje aksident te tille ne itali. quhej teuta, ose tea. ta njoh dhimbjen...

[Erdeta. B]

Nimf, te falenderoj per mesazhin dhe qe gjen kohe te shkruash. Me vjen keq per shoqen tende Tea... dhe me vjen keq qe dhe ti e ke kaluar te njejten kete qe po kaloj une tani. Eshte kaq e veshtire. Ndonjehere me duket sikur jeta s'ka per te qene me njesoj pa Rean dhe sidomos shoqeria jone. Me duket sikur kam bere dicka per te merituar te gjithe kete...
Me duket sikur te gjithe shoket dhe shoqet e mia po me lene dhe jam aq e pafuqishme per te bere ndonje gje... sa vetem rri dhe veshtroj nga mijra milje larg ca ndodh.
Ca nuk do jepja te isha atje...

[Reiart]

Behu e forte dhe ec perpara. Rruga e jetes ka plot stacione te tjera. Ne ndonjerin prej tyre mund te gjesh ate qe mendon se ke humbur.

[macia_blu]

...
dhimb...em!
Beso se tashme ne njefare menyre e ke ndare dhimbjen me te gjithe ne qe te lexuam deri pertej shkronjave-fjale.
...
Ne meditimet e tua te pastajshme , mos e pac ngarkesen si kjo... !
Duk te uruar nje jete me sa me pak ndarje te te gjithallojeve dhe sidomos si kjo qe ke perjetuar se fundi me miken tende.
Dhimbjet dhe ndarjet na bejne me te forte se sa ishim, ndonese na duket se jemi te dobet. Njeriu i mban te gjitha. Le ti mbajme!
Ajo tani diku me engjejt pershperit per miqesine tende te mire e te shikon me syte e nje ylli... beso keshtu per ta patru dhimbjen me te lehte. Dhe jo vetem per kete.
Macia duke te dhene pak zemer nga zemra e vet... ( do te kisha thene duke te dhene force nga forca e vet' por vec te te genjej se nuk kam pike force ....ndarje te tilla me duket se me kane shakterruar fare e mi kane permbysur te gjitha burimet e forces. Po ti bej si bej e, besoj zemres time!
....

[Alize]

"Alo, ma, si je-degjova ekon e zerit tim ne telefon sot ne mengjes tek i telefonoja sime meje.
"Mire, mire, ja babi po fle. Degjo E.., do te te jap nje lajm te keq"-nuk degjohet gje nga ana tjeter e telefonit.
"Ka vdekur Rezi. Kishte bere aksident"

Binte shi kur mbylla telefonin dhe hodha syte nga dritarja e studjos. Pema afer dritares ka filluar te zhvishet ngadale, ndersa gjethet e fundit qe jane akoma ne peme, kane marre nje ngjyre te kuqerremte te ndezur. Noxora fotografine ku kisha dale me Rezin dhe dy vajza te tjera, dhe po e veshtroja me kujdes. Nuk e njihja mire Rezin, por, ishte e pamundur ta takoje per here te pare dhe te mos te elektrizonte me embelsine dhe personalitetin e saj. Kete vere pata mundesine ta njihja me nga afer, Rean, dhe kur sjell ne mendje fytyren e saj buzeqesh.

Jane disa njerez qe te "prekin" ne kete menyre, edhe pse nuk i njeh nga shume nga afer, dhe kur humbasin ne kete menyre, kaq shpejt, kaq papritur, te duket se jo vetem ke humbur dicka te vecante, por edhe se nuk do jesh ne gjendje ta gjesh diku tjeter. Copeza jetesh qe te kalojne para syve dhe qe nje mengjes me shi, dhe peme gjysemlakuriqe, shkrihen fluturimthi. Dhe....cfare te ngelet me pas? Nje grricje brenda barkut, ne fund te barkut, qe ti s'mund ta kapesh dot as me dore, as me ulerima, as me lote. Te ngelet vetem te lundrosh ne pyetje, "Pse?", "Pse?" dhe ne ate friken qe te ze prej fyti....vdekja eshte kaq afer, ja, sa kthen kurrizin ne dite si kjo e sotmja, gati gati e prek me majat e gishtave.

Une nuk e kisha njohur shume afer Rean, por c'rendesi ka sa e kisha njohur, ajo me kishte prekur gjithsesi, ne menyren e saj, ashtu si ndodh me njerez te tille. SA shume copeza jetesh na kalojne para syve keshtu, cdo dite, cdo vit, dhe gjeja me e frikshme eshte te mendosh, se do te kete nje dite tjeter, dhe vite te tjera, por s'do kete me Rea tjeter...nje tjeter gjethe qe keputet heshturazi.

E.

[syembla]

Rean e njoha para nje viti ne itali...
Ishte njeri fantastic...e kisha ne klase, ishte e vetmja studente shqiptare qe kishte arritur te merrte aq provime dhe me nje rezultat te larte. Ishte gjithmone disponibile te te ndihmonte...
Ate dite isha ne mense (ku e takoja shpesh) nje goce nga vlora hyri e tronditur u afrua prane tavolines dhe me tha " e njeh Rezarten" - "po" i thashe."Vdic".......................ishte e tmerrshme... nuk e besoja, hidhja syte nga dera dhe thoja me ze
-"non è vero adesso verra'........
Sot 14 ottobre, ne muret e universitetit ishte vene fotografia e saj ku shkruhej:
La nostra semplice vita studentesca è stata turbata dalla morte della nostra cara amica: REA.
UNA ROSA CHE NON E' RIUSCITA A SBOCCIARE TOTTO IL SUO SPLENDORE.
Guardate questo dolce sorriso e portatela sempre con voi....
Erdeta bashkohem me dhimbjen tende. Kur ndahesh perjete me dike qe do, zemra plagoset, pak nga pak plaga fillon te mbyllet por kujtimi nuk vdes kurre... shnderrohet ne nje ndjenje te embel e te hidhur.....e ruhet me kujdes ne "arkivin" e zemres....
A.

[Erdeta. B]

Mendova se do te ndihesha me mire me kalimin e diteve... shpresova.... Nuk po ndodh...
Ndjej nje boshllek... sesi me duket qe une jetoj dhe ajo nuk eshte me...
Megjithate ju falenderoj te gjitheve per mesazhet. Do te thone shume per mua. Me vjen mire qe Rea ka prekur jeten tuaj ashtu sic beri me timen per vite me radhe!

[lulja_e_dimrit]

Erdeta.B

ti ndjen boshllek se e njihje kurse une vetem nga ato qe lexova prej jush, ndjehem si gjethe te cilen era e hedh ku te doje madje dhe e kalb....

NGUSHELLIME FAMILJES SE SAJ,
DHE I PERJETSHEM QOFTE KUJTIMI I REAS NE ZEMRAT E ATYRE QE E NJOHEN......

[huggos]

Nuk mbeti asgje shpresdhenese ??? Te pakten per ju ???

Jam i bindur se nuk do te mund te vazhdoni gjithe jeten duke mbartur (megjithese jo per fajin tuaj) nje peshe te tille. A nuk mundet dikush tjeter te plotesoje vendin e saj.. qe perseri te mos keni ndroje te thoni... Ne jemi 7.


Me e shumta qe mund te bej per mikun tim
eshte thjesht te jem miku i tij
Nuk kam pasuri ti jap..

Nese e di se jam i lumtur qe e dua
nuk do te doje asgje tjeter..

A nuk e ben kjo miqesine, Hyjnore..?


Ju uroj perzemersisht vazhdim te mbare..

krejt miqesisht
huggos