Bekimi

[NoName]

Bekimi


Gjëja më e rëndësishme në ecjen tonë, në këtë jetë, është të bëhemi të vetëdijshëm për një të vërtetë; se Zoti ekziston dhe se Ai mund të takohet. Kur ky fakt çimentohet në ne atëherë hapen dimensione të reja të kuptuarit dhe të vepruarit nëpërmjet instrumenteve hyjnore. Të jesh i krishterë d.m.th zanat tëndin ta kesh shpërndarjen e hireve të Zotit. Ushqimi që marrim në Meshën Shenjt përmban të gjithë mozaikun e vlerave shpirtërore me të cilat jo vetëm se ne mund të ndërtohemi por do të tepronte edhe për të tjerët. Bile dhurimi i këtij ushqimi jetëdhënës, për të krishterin është në fund të fundit nevojë sepse më këtë edhe matet thellësia e shpirtit tonë. Bekimi paraqet enën përmes të cilit ky ushqim/hire na jepet.
Jezusi prej Nazareti bekimin/të bekuarit e shfrytëzon si instrument shumë të rëndësishëm gjatë misionit të vet. Në të shumtën e rasteve bekimi është veprim i cili i paraprinë mrekullive që e vulosin hyjninë e Tij. Po përmendim tre raste kardinale me të cilat Jezusi dëshmon se sa e rëndësishme është që t`i bekojmë njerëzit, ngjarjet apo gjërat e ndryshme; Bekimi dhe shumimi i bukëve paraqet mrekullinë më të rëndësishme së paku në planin sasior sepse në këtë rast jo vetëm u ushqyen pesëmijë vetë por, të mrekulluarit e tyre ndikoj pashmangshëm në gjithë territorin e Palestinës së atëhershme. Me këtë mrekulli Jezusi prej Nazareti mbi të gjitha, duke i bekuar bukët i shndërrojë ato në ushqim shpirtëror për ata pesëmijë shpirtra. Rasti i dytë ku Jezusi derdh bekimet veta është themelimi i Eukaristisë. Aty, Ai duke bekuar bukën tonë të përditshme e shndërron atë në korpin e vet, ushqim për amshim! Ky korp përmes atij bekimi jeton sot e gjithë ditën i gjallë dhe jetëdhënës për Kishën e Tij. Hera e fundit që Jezusi dëshmohet përmes bekimit është momenti i të ngriturit të Tij në qiell. Jezusi shtrin duart mbi apostuj, i bekon dhe ashtu ngrihet ne qiell. Në këtë rast, sikur Biri i njeriut dëshiron t`i vulos nxënësit e Vet me vulën e pashlyeshme të gjakut të Tij. Ky moment i ndarjes fizike, me bekimin që vjen nga Ai, shndërrohet në besëlidhje të pa shkatërrueshme në mes Tij dhe mbarë njerëzimit.
Fjala bekim vjen nga latinishtja, bene-dicere që shprehë dhurimin e diçkaje të mirë përmes fjalëve. Përmes kësaj shprehej urimi apo vlerësim dobiprurës për dikë! Leksikoni biblik e definon bekimin si fjalë apo (njëkohësisht edhe) veprim përmes të (cilës) cilit sjellim tek tjetri shpëtim. Në gjermanisht përdoret shprehja segen që d.m.th. të bësh një shenjë! Në të gjitha rastet bekim imponohet si fjalë vepruese. Të bekosh pra d.m.th. t`i urosh diç të mirë dikujt. Kisha pas Koncilit të II të Vatikanit ka shpall fuqishëm se beson që bekimet sjellin fryte për Kishën. Prandaj duke e njohur të vërtetën kishtare është e pamundur të mos pranosh të futesh në vallen e marrjes dhe dhënjës së bekimeve, e cila nuk është asgjë tjetër pos futje në mentalitetin hyjnor. Për të krishterin bekimi i botës është vlerë më të cilën shpëtohet ajo!
Por si të arrijmë të jemi bekim për tjerët? Si ta shpërndajmë këtë hir? Si ta pranojmë bekimin nga tjerët?
Fillimisht, vet ekzistenca jonë, pra prania në mesin e të tjerëve, është bekim për rrethin! Edhe pa as më të voglin veprim apo fjalë ne rrezatojmë për tjetrin bekimin e Zotit sepse ne jemi fëmijët e Tij e më këtë edhe vet prania e Tij në mesin ku jetojmë. Pra, ne si dhuratë bekuese për tjetrin dhe të tjerët për ne, paraqesim bekimin e parë themelor dhe ekzistencial për njerëzimin. Nga kjo edhe lindë ajo nevoja jonë e përditshme dhe e pa shpjegueshme për tjetrin, sepse nga tjetri marrim atë forcën bekuese që imponon veprim dhe kreativitet, me fjalë tjera mbushemi me hirin veprues të Hyut.
Pa marr parasysh se sa thellë mund t`i ketë lëshuar rrënjët mëkati në njeriun, përsëri gjithmonë mbetet në të ai minimumi kritik, i cili shndrit dhe bekon. Ne na ndodhë shpesh për shembull, që të ndjejmë një nevojë të brendshme të rrimë dhe bisedojmë me njerëz të caktuar. Ata disi na qetësojnë dhe çlodhin me qëndrimin e tyre, me zërin apo buzëqeshjen e fytyrës. Ndjejmë se prania e tyre i bën mirë qenjës sonë. Por ndodhë edhe e kundërta, që vetëm mendimi në dikë e lëre me prania e tyre, na bënë të gjindosemi dhe të shpërthejmë me pezëm. Kjo paraqet të ashtuquajturin bekim diabolik, nga i cili duhet të ruhemi!
Pra duke pasur parasysh se me dhe pa vetëdije ne jemi bekim për tjetrin, atëherë aty formësohet edhe përgjegjësia jonë. D.m.th. ne jemi përgjegjës ta shpërndajmë bekimin e Zotit. Nëse njeriu ushqen shpirtin e vet me fjalët e Ungjillit, ai edhe rrezaton bekimin e atyre fjalëve, siç e kanë bërë shenjtërit gjatë tërë historisë. Apo siç thotë Shën Pali, kur dëshiron ta zbërthej jetën e vet në Zotin, se; Nuk jetoj unë por Zoti në mua! Duke qenë pjesë e këtij mentaliteti veprues edhe ne do të mund të shpërndanim atë erën e këndshme të Jezusit ashtu siç e kanë bërë edhe shenjtërit, që për dikë është bekim e për dikë bjerrje! Jezusi prej Nazareti paraqet diellin i cili përthen rrezet e veta në të vetët, prej të cilëve i shndritë tjerët, i ngrohë ata. Shën Ignjaci i Antiokisë thotë: “Le të jetë Jezu Krishti për ju kripa e botës, që ndokush prej jush të mos prishet sepse do t`iu gjykojnë sipas aromës tuaj!” Në këtë sfond, Koncili i II i Vatikanit e quan Kishën dritë e botës.
Në pamje të parë do të na dukej fare e pavlefshme një ndërmarrje e tillë individuale. Të bekuarit e të afërmve, ngjarjeve, punës sonë apo edhe bekimi i botës, nga kalkulimet njerëzore nuk na del dobiprurës. Por Shkrimi i Shenjt dhe tradita jonë e krishterë japin shembullin më sinjifikant që i rrënon argumentet tona njerëzore; Nëse Adami, i pari i gjinisë njerëzore përmes një veprimi ndikoj në rrënimin e idiles së njeriut në kopshtin hyjnor, Jezusi prej Nazareti me gozhdimin e Tij në kryq, vulosi shpëtimi e njeriut. Edhe pse individuale këto veprime e kanë lëvizur globin tokësor na njëri ekstrem në tjetrin. Prandaj edhe ndërmarrja jonë e të bekuarit, edhe pse një veprim nuk është aspak individual sepse forcohet në Gjakun e pa shlyer dhe përmes tij bëhet mjet shpëtimi për botën. Të adoptuar nga Jezusi si fëmijë të Zotit, ne kemi të drejtën dhe mundësinë të shërbehemi me instrumentet hyjnore, ato na janë dhënë falas dhe falas duhet t`i përdorim. Por vetes sonë i duhen kaluar disa parakushte që të jemi të denjë për mbarshtrimin e hireve të Zotit. Pastrimi në sakramentin e rrëfimit është kusht i pa kapërcyeshëm në përgatitjen e zemrës për bekime. Çdo bekim hyjnor kalon nëpër zemrën tonë për tek tjetri, nëse ajo përmban llum hiri i Zotit mbytet në të. Bashkë me pastrimin, kërkim falja dhe të falurit janë petkat me të cilat duhet të vishemi nëse dëshirojmë t`i hyjmë aventurës hyjnore. E ai që një here e ka provuar këtë aventurë nuk do të rresht së kërkuari gjithë jetën e vet sepse vetëm përmes sajë e ka ndjerë zemrën e vet duke rrahur. Të bekosh do të thotë të frymosh.