Bota ka nevoje per Krishtin

[NoName]

Bota ka nevojë për Krishtin



Duket se Kisha dhe Bota të jenë të ndara deri në atë pikë saqë mund të flitet për një braktisje të ndërsjelltë. Në këtë frazë duket se “botë” don të thotë ambient shoqëror dhe kulturor perëndimor në të cilin Kisha e Krishtit, sot, jeton dhe është e rrënjosur historikisht.
Kisha nuk është vetëm një shoqëri e “dukshme” dhe as vetëm një fenomen kulturor, por Kisha është populli i Zotit, një bashkësi që përfshin dhe transmeton bashkimin me vetë Krishtin dhe Trininë Shenjte. Siç shkruan shën Gjoni: “bashkimi ynë është bashkim me Atin dhe me Birin”.
Pikërisht për këtë Koncili i II i Vatikanit flet për Kishën si sakrament shpëtimi, shpëtim i botës: Lumen Gentium. Pra Kisha nga vetë natyra, për misionin e pranuar nga Krishti, mision që është arsyeja e të qenurit e vetë Kishës, ju drejtohet botës. Kur flasim për praninë e Kishës në botë nuk mund të flasim pa folur për prezencën e Krishtit në të njëjtën Botë.
Bota ka nevojë për Krishtin. Po të mos kishte nevojë, Ati nuk do ta kishte dërguar në botë si Shpëtues dhe Mbretërues.
Kjo çështje na fton ta bëjmë rrëmimin e ndërgjegjes: ne të krishterët jemi me të vërtetë thellësisht të bashkuar me jetën e Krishtit?
Nga ana tjetër, kjo e vërtetë përbën një inkurajim për ne, sepse Krishti nuk mundet të mos jetë I pranishëm në Kishë: ishte pikërisht Ai që deshti ta themelojë atë, pra nuk do të lejojë që ajo, pra Kisha, të shkatërrohet. Kisha nuk mund të jetë krejtësisht e pabesë ndaj misionit të vet deri në mbarim të botës.
Pikërisht për këtë, Krishti, ia dhuroi Kishës dhuratën e përhershme të fesë.
Megjithatë na lë gjithmonë të trishtuar ajo heshtje, ajo pyetje e hapur e Krishtit: “Kur Biri i njeriut do të kthehet, do të gjejë fe mbi tokë”? Pra, nuk është, një komoditet i garantuar ajo që karakterizon Kishën, por një obligim që kërkon angazhim, veprim, dhe sakrifikim për të qëndruar në fenë e Krishtit dhe për ta kryer misionin e tij.
Duke u bazuar nga ky fakt themelor mundemi ta dëgjojmë atë tension tipik për botën në të cilën gjendet Kisha për të cilën vetë Krishti na ka folur. Prania dhe ekzistenca jonë duhet të jetë gjithmonë e hapur ndaj botës, sepse kemi një porosi të madhe për t’ia transmetuar kësaj bote e mirë apo e keqe, e dashur apo e padashur që të jetë.
Për këtë duhet të jemi gjithmonë ne rrjedhën e ngjarjeve si dhe të
rrënjosur mirë: nuk mund t’ju kënaqemi përsëritjeve mekanike të formës, të shprehjes dhe të sjelljes. Duhet të dijmë ta dallojmë të kështuquajturën “substancën” e porosisë kristiane nga e ashtuquajtura formë “aksidentale”. Po ta kishim qartësinë dhe sigurinë të cilën e patën etërit e mëdhenj të Koncilit të II-të të Vatikanit, gjithmonë të sigurtë në ndarjen mes substanzia nga accidens!
Në të njëjtën kohë jemi të thirrur ta jetojmë dhe dëshmojmë praninë e Krishtit të mishëruar në botë. Prania, Lavdia dhe Shkëlqimi hyjnor është gjithmonë caku i një paragonimi të tmerrshëm, sikurse Moisiu përballë pranisë së Zotit i cili duhej ta mbulonte fytyrën, apo t’i hiqte të mbathurat përballë murrizit të ndezur. Për këtë, duke i marrë mënyrat si dhe metodat e kohës që po jetojmë, nuk duhet t’ju dorëzohemi kohës dhe ambientit që na rrethon, por duhet t’i marrim përmbi vete të gjitha ndikimet me një kritikë kostruktive dhe të shëndoshë.
Kemi asimiluar shumë norma, zakone dhe ide të botës hebraike. Kemi transformuar substancën dhe porosinë e shumë simboleve dhe festave pagane. Kemi përdorur shumë elemente të kulturave të ndryshme që vinin në Europë apo që jetonin në shumë pjesë të largëta të botës. Krishtërimi ka ditur gjithmonë të transformojë kulturën e popujve pa e shlyer identitetin e askujt, por e ka krijuar një ndryshueshmëri pasuruese të kulturave të prekura nga krishtërimi.
Në të njëjtën situatë gjindemi edhe sot: jetojmë në një botë elektronike, audio-vizuale dhe globale, por nuk u dorëzohemi automatikisht tendencave të reja të botës në të cilën jetojmë.
Blejmë sikurse të mos kishim asgjë tonën, përdorim mjetet më moderne sikurse të ishim duarthatë, bëjmë programe dhe organizojmë festa, por jo për të pasur sukses si një manaxher efikas, sepse… “trajta e kësaj bote kalon”.
Ky vizion tipik i krishterë është i çuditshëm dhe jo lehtë i kuptueshëm në epokën tonë të re, por është tërheqës, shpresëdhënës, i një shprese që mund të na bëjë të aftë edhe në shekujt e ardhshëm që mos ta humbim as njëherë guximin por ta rimarrim përsëri të tërën pavarësisht nga humbjet, sepse jemi të vetëdijësuar se jetojmë në kontekstin e një historie që ka domethënie, që zhvillohet sipas planit hyjnor shpëtimprurës. Të krishterët nuk janë një brezni pa babë: kemi një Babë të gjithpushtetshëm dhe të mëshirshëm.