Arben Xhaferri: Virtytet e nacionalizmit

[fjollat]

Kjo eshte politike konsistente me ideologjine nacionaliste Shqiptare. Ne baze te te kesaj ideologjie asnje shtet multi-etnik nuk duhet te ekzistoje.

Farsë... kjo politikë ushtrohet nga partia e Arbën Xhaferit vetëm kur është në opozitë edhe atë kundër partisë qeveritare shqiptare, në bashkëpunim me partinë sllavo-maqedonse (thuji pastaj nacionalizëm). Po qe se i fitojnë zgjedhjet, partia veçmë ka zgjedh me kë parti sllavo-maqedonse do të hyj në koalicion, që dmth kjo "ideologji" nacionaliste bie në ujë dhe vazhdohen bizneset e vjetra...

Kolltuku është goxha lakmues dhe mashtures, shif deri ku u katandis Ali Ahmeti prej të cilit pritej shuuuuumë, që premtonte se politika e partis tij do të ngrente statusin e shqiptarëve në popull shtetformues me të gjitha të drejtat e barabarta me pop. sllavo-maq. Këto të drejta tani vetëm figurojnë në letër, ama në praktikë do ti ëndërrojmë edhe për një kohë të gjatë. Kjo më së tepërmi duke iu falënderuar politikës destruktive anti-kombëtare të Xhaferit që i ndihmoi partisë qeveritare maqedonse të triumfojë në çdo betejë politike (bile edhe duke krijuar kriza sigurie në vandbanimet shqiptare dhe duke përdorur shqiptarët mish për top) kundër partisë së Ali Ahmetit... Ali Ahmeti u desh, thjeshtë ta lëshojë qeverinë me kohë, sepse atë që e fitoi me luftë në mal e humbi në kuvend... por ç'ti bësh lakmisë... apo ndoshta e kaploi inati ndaj Xhaferit dhe vendosi të humb trimërisht!

[Qafir Arnaut]

Farsë... kjo politikë ushtrohet nga partia e Arbën Xhaferit vetëm kur është në opozitë edhe atë kundër partisë qeveritare shqiptare,

Edhe kjo eshte ne rregull. Nebaze te ideologjise nacionaliste ne nje shtet multietnik nuk duhet te kete faksione brenda etnise qe kerkon te permirsoje/shkaterroje ate shtet.

Une nuk e kam hic haberin nga politika shqiptare ne FYROM. Ajo qe me pelqen eshte qe A. Xhaferri shkruan ne gazete te Shqiperise, pa permendur politiken e FYROM-it, e duke demaskuar lesh-e-li-ne qe eshte bere ne R.Shqiperise kur vjen puna tek ideologjia shtet-formuese.

[fjollat]

Edhe kjo eshte ne rregull. Nebaze te ideologjise nacionaliste ne nje shtet multietnik nuk duhet te kete faksione brenda etnise qe kerkon te permirsoje/shkaterroje ate shtet.

Bukur, por uniteti nuk arrihet duke bashkpunu me armikun, në këtë mënyrë veç sa thellohet edhe më tepër përçarja, këtë e ka bërë partia e xhaferit. Unë po e përsëris edhe njëhejrë, më pëlqen pa masë ideologjia e Xhaferit, do të vdisja ta shof të jetësohet, por unë e shof vetëm si një farsë, një tentim për ta rikthyer kulltukun e humbur!

Mbase inshallah jam gabim, por disa gjëra shifen...

[agimial]

Arben Xhaferi si gjithnje NJESH, i prehte ne kapjen e temes e problemeve kombetare.

Ja nje shkrim, i nxitur nga ngjarjet e fundit, po qe ecen ne kete teme qe Arbeni ka hapur, e eshte teme aktuale e faktet e vertetojne, e ska lindur kote nga mendimi i Arbenit po e shtyre nga nevojat e realitetit e ngjarjeve qe po kalojme.

----------------------------------------------------------------------------------------

“RADIOGRAFIA” E NJË VEPRIMI TË SHËMTUAR


Skënder Shkupi

Zhurma e dy-tri javëve të fundit, lidhur me zhvarrimet e disa shqiptarëve të shekujve të kaluar dhe “pazari” me kockat e tyre, ka tronditur jo pak opinionin publik shqiptar. Njerëzit janë gjendur “çuditërisht” të befasuar për tregtinë e kockave, me sa duket tepër fitimprurëse, të ca fshatarëve të varfër të Këlcyrës e të Përmetit që kanë injoruar doket e zakonet më të shenjta të të parëve të tyre. Themi “çuditërisht”, sepse ai opinion që përmendëm më sipër ka kapur vetëm sekuencat e fundit të filmit të gjatë e të trishtuar të zvetënimit të programuar të nacionalizmit shqiptar që, veç të tjerash, ka fituar një konotacion negativ edhe thjesht si term. Është e qartë që duke lexuar faqen e fundit të një romani, duke ndjekur sekuencat përmbyllëse të një filmi apo duke dëgjuar epilogun e një historie çfarëdo, pak ose aspak mund të kuptosh nga përmbajtja e tyre. Kjo ndodhi edhe me “befasinë” e skandalit të zhvarrimeve të Këlcyrës.
Gjatë 16 viteve të fundit, që nga fillimet e pluralizmit në vendin tonë, janë lakuar jo pak problemet e pazgjidhura greko-shqiptare, në aspektet më të ndryshme të marrëdhënieve të tyre. Përfundimet e nxjerra nga një analizë e përciptë e këtyre marrëdhënieve dëshmojnë për një asimetri të theksuar ndërmjet partnerëve, ku njëra palë pothuajse gjithmonë diktonte, kurse pala tjetër zakonisht bindej. Por si ndodhi që të nënshtruarit ishim pikërisht ne, aq të afishuar në kohën e komunizmit si më të panënshtruarit e botës?
Duhet njëfarë guximi për ta parë të vërtetën në sy. Kryeneçësia jonë ndaj botës së huaj në vitet 1945-1990 ka qenë një blof. Ajo ishte një kryeneçësi që mbështetej në motive të dobëta, pikërisht në ruajtjen dhe konsolidimin e sundimit absolut të një klike drejtuese arrivistësh që nuk kishin asgjë të përbashkët me asnjë ideologji, qoftë edhe me atë shumë të reklamuarën “marksiste-leniniste”. Ajo kryeneçësi nuk frymëzonte askënd me kurrfarë ndjenje të dinjitetit kombëtar, me përjashtim të ndonjë naivi. Patriotizmi i tyre ishte fals, dhe po aq fals sa ç’ishte “marksizëm-leninizmi” i tyre. Në SHBA nuk ka spitale, dyqane e magazina apo qendra pushimi vetëm për drejtuesit e lartë shtetërorë, ndonëse është një vend ku pabarazia ekonomike është fakt që njihet e pranohet nga të gjithë. Në Shqipërinë e dikurshme që luftonte me slogane hipokrite për barazinë e njerëzve e të popujve kishte dyqane për Byronë, spitale e klinika për Byronë, plazhe për Byronë, madje edhe rajon banimi rreptësisht të veçuar për atë farë Byroje, ku mezi gjendeshin një ose dy veta që të bëlbëzonin në ndonjë gjuhë të huaj. Kështu u institucionalizua hipokrizia, ku njerëzit ndryshe mendonin e ndryshe flisnin. Kjo shpjegon faktin se si dhe pse u avulluan aq shpejt ato përrallat që Shqipëria ishte një kështjellë krenare në brigjet e Adriatikut.
Atentati ndaj nacionalizmit shqiptar e pat bazën qysh në vitet e L 2 B. Për t’i bërë karshillëk organizatave nacionaliste si BK-ja e Legaliteti, nga PKSH-ja u ndoq me ashpërsi çdo ide, platformë, prirje apo veprimtari që do t'i shërbente zgjidhjes së problemit kombëtar shqiptar madje nacionalizmi u shpall si armiku më i rrezikshëm i regjimit. Rrjedhojë e drejtpërdrejtë e këtij qëndrimi, ishte përulja e paprecedent ndaj të huajve, ndaj “vëllezërve” jugosllavë, rusë apo kinezë, duke e shndërruar në leckë dinjitetin kombëtar të shqiptarëve. Kur “vëllezërit” na flakën ose kur deshën të na heqin karriget ku ishin ulur parvënytë e vetëshpallur “udhëheqës” të popullit, papritmas ata u shndërruan në djaj që qëndronin fare pranë Luciferrit, në rrethin e nëntë të Dantes. U kujtuan internacionalistët proletarë për atë patriotizmin e harruar për “nacionalizmin”. Kuptohet që në popull ky farë nacionalizmi fals nuk ngjiti dhe njerëzit mbetën ashtu siç qenë edukuar për dhjetëra vjet me radhë, shpërfillës dhe indiferentë ndaj fateve të kombit të tyre.
Kështu na gjeti viti 1990. Internacionalizmi u zëvendësua fët e fët me kozmopolitizmin. Përulja ndaj të huajve nuk ishte diçka e re për shqiptarët e pasvitit 1990. Ne ishim mësuar me dashuritë absurde ksenofile ndaj atyre që na kishin edhe borxhe gjaku. Kuptohet, një faktor tepër i rëndësishëm mbetet edhe varfëria e skajshme e shqiptarëve, që lehtësonte veprimet “e çuditshme” të tyre të sakrifikimit të interesave të mëdha të përgjithshme për interesa të vogla vetjake. Megjithatë ky është faktor i rendit të dytë. I pari dhe kryesori është edukimi i tyre i gjatë me ndjenjën e përbuzjes për nacionalizmin klasik shqiptar rrjedhojë e të cilit është përfytyrimi, ende sot, i një ballisti si qenie e mjerë me dy pula të vjedhura në duar. Për vite të gjata të sundimit komunist kosovarët dhe çamët shiheshin gjithnjë me dyshim dhe si kontingjente potenciale për të përmbysur diktaturën. Kuptohet, që pas viteve ‘90-të, ajo rezervë, ajo urrejtje e fshehtë ndaj popullsive fatkeqe të trojeve të mbetura jashtë Shqipërisë, nuk mund të shndërrohej përnjëherë në dashuri dhe përkushtim nacionalist. U përshtat njëfarë interesimi i matur, gjoja diplomatik, për të fshehur një indiferencë reale.
Tashmë është në modë që ne duhet të qëndrojmë sa më “sus” përpara anëtarëve të BE-së sepse ato na bëjnë gjëmën. Kjo ndjenjë inferioriteti që lidhet në radhë të parë me interesa politike të qetësisë dhe fashitjes së rrezikut ndaj partive shqiptare në qeverisje, ka si background formimin “internacionalisto-kozmopolit” të shumicës së politikanëve shqiptarë. Ky qëndrim “kryeulët” maskohet zakonisht me “urtësinë” politike, me “taktin” diplomatik apo me “përshtatjen” koniunkturale ndaj ngjarjeve në rajon apo në kontinent. Mirëpo kalohen të gjithë kufijtë e përdhosjes që mund të durojë një komb apo shtet normal.
Shembull klasik marrëdhëniesh diskriminuese përbën kapitulli greko-shqiptar i politikës së jashtme të Shqipërisë gjatë këtyre 15 viteve të kapërcyellit të mijëvjeçarëve. Gabimisht ne lakojmë shpesh qëndrimet greke ndaj nesh, duke fajësuar qeveritë apo politikanët grekë për shumë mënxyra politiko-ekonomike që na pllakosin. Është një qëndrim naiv dhe i pakuptimtë ky pozicionim patriotik i zbrazët, qoftë edhe qëllimmirë. Grekët nuk kemi pse t’i fajësojmë. Atyre, përkundrazi, duhet t’u “shtrëngojmë dorën” që janë të aftë të përfitojnë nga gjymtimi ynë nacionalist, paaftësia e mefshtësia jonë për të mbrojtur interesat tona.
Po a jemi ne në gjendje të sillemi me grekët, siç sillen ata ndaj nesh? Aktualisht më ngjan tejet e vështirë. Sepse duhet ndryshuar mentaliteti, psikologjia e pushtetarëve dhe e politikanëve, filozofia e tyre politike. Një mentalitet apo psikologji prej “rajai” nuk mund të shndërrohet, sa hap e mbyll sytë, në botëkuptim e filozofi “qytetare” që të frymëzojnë qëndrime e veprime dinjitoze në marrëdhëniet me të huajt. Tashmë ne jemi të dënuar të presim gjersa një brez i ri politikanësh, i painfektuar nga virusi komunist i së kaluarës apo nga recidivë të tij të së sotmes, të formohet në një të ardhme të afërt.
Po si mund të dalë një brez i tillë njerëzish të përgatitur jo vetëm nga këndvështrimi profesional por, madje në radhë të parë, nga formimi atdhetar? Mendoj që i takon opinionit të shëndoshë publik dhe pjesës atdhetare të drejtuesve të Shqipërisë të investojnë në mënyrë të diferencuar në arsimin kombëtar për të edukuar djem e vajza të përkushtuara për çështjen kombëtare. Duke filluar që nga ekzekutimi i himnit të flamurit mëngjeseve nëpër shkolla e deri te një ristrukturim të historisë kombëtare të mësuar nga nxënësit tanë, me përmbajtje të fortë edukuese patriotike e larg mërive politike të majta apo të djathta. Politikanët dhe shtetarët që do të dalin nga një shkollë e tillë nuk do ta kenë fare problem që ta dërgojnë fortlumturinë e tij kryepeshkopin Janullatos me ngritje, në krye të kishës ortodokse greke, ta shpallin konsullin grek të Gjirokastrës si “persona non grata” apo t’i kthejnë shkollat greke të Korçës apo Himarës në shkolla shqipe, siç pat bërë dikur i madhi Mirash Ivanaj. Vetëm atëherë mund të shpresojmë që të rimarrim në duar ekonominë tonë, vetëm atëherë nuk do të kemi frikë se Korridori 8 do të mbetet thjesht një fantazi tekniko-shkencore, vetëm atëherë do të bëhemi realisht të pranueshëm në BE për aderimin tek i cili po investojmë sot të gjithë arsenalin tonë të servilizmit politik.

06/06/2006
KATEGORIA: Analiza. Shekulli.

[Lunesta]

Ka 8 vite qe e ndjek me kureshtje cdo ide apo shkrim te Xhaferrit. Sot per sot eshte vete ndergjegja kombetare e gjithe shqiptareve kudo qe jane. I sakte, konciz, i drejteperdrejte, theres dhe ironik ai eshte i pakonkurrueshem. Do zoti ti rregullohet edhe shendeti qe e ka te dobet. Xhaferri me pelqen pasi eshte i pashok ne menyren se si i qaset problemit, si e identifikon debatin dhe si e shtjellon temen nga ana intelektuale. Per kete eshte i pashoq, dhe gjithnje rrok ceshtje principale qe kane te bejne me ekzistencen e shqiptarit.

Tani po te jesh ndonje tip qe rri e pertyp syre pa kuptim dhe ka 6 shami kaptines sigurisht qe fjalet e Xhaferrit do te duken harrame dhe aliene. Po shyqyr qe jeni shume pak se perndryshe vaj medet..