Pse Zoti e zgjodhi Marine e jo nje grua tjeter?

[NoName]

Pse Zoti e zgjodhi Marinë e jo një grua tjetër?


Pyetja e parashtruar ka karakter teorik, prandaj edhe përgjigja duhet të jetë e tillë. Sigurisht se po edhe të kishte qenë një vajzë tjetër prapë do të kishim mundur të pyesim “Pse Zoti e zgjodhi atë e jo Marinë” e kështu me radhë pa ndërprerë. Meqenëse në teori mund të themi edhe atë çka nuk është, atëherë na duhet medoemos të mirremi me atë çka dimë dhe çka e kemi përjetuar në histori. Çka do të ndodhte po të kishte ndodhur, kështu apo ashtu, për këtë mundemi vetëm të spekulojmë dhe të gjitha këto mendime nuk do të jenë më shumë se vetëm mendime tona e asgjë më shumë. Mirëpo, më me rëndësi është të shohim atë që tashmë e kemi dhe që ia dimë fillin. Duke u nisur nga kjo dalngadal do të mundemi më vonë edhe vetë të përfundojmë se çka do të ndodhte po të kishte qenë ndryshe. Prandaj propozoj që njëherë të shihet ajo çka në të vërtetë ka ndodhur dhe është. Bibla me siguri se nuk kuptohet shpesh herë lehtë në qoftë se nuk i dimë rrethanat e asaj kohe dhe nëse nuk e llogarisim çka ka dashtë shkrimtari me thanë. Prandaj na nevojiten komentimet, shtjellimet që i autorizon Kisha.
Për këtë më së miri na flet shkrimi nga DOKUMENTET E KONCILIT II TË VATIKANIT, respektivisht KUSHTETUTA DOGMATIKE MBI KISHËN «DRITA E POPUJVE» - LUMEN GENTIUM (21 NËNTOR 1964). Këtu po e sjelli vetëm një pjesë të këtij dokumenti që ndërlidhet me pyetjen.


[color=darkblue]E LUMJA ZONJA MARI VIRGJËR NËNA E HYJIT NË FSHEHTËSINË E KRISHTIT DHE TË KISHËS

Hyji tejet i mirë dhe i urtë, pasi që deshi të shpërblente botën, «kur erdhi koha e caktuar, Hyji e dërgoi Birin e vet, të lindur prej gruaje... që ne ta fitonim bijësinë...» (Gal 4,4-5). «Ai që për ne njerëzit dhe për shëlbimin tonë zbriti prej qiellit dhe u mishërua për virtyt të Shpirtit Shenjt prej Virgjërës Mari» (Credo në meshën romake: Symbolum Constantinopolitanum). Ky mister hyjnor na u zbulua dhe vijon në Kishë, të cilën e themeloi Krishti si trupin e vetë në të cilën besimtarët, që shkojnë pas Krishtit-Krye, dhe të cilët janë në bashkësi me të tërë shenjtërit e Tij, do ta nderojnë dhe kujtojnë «përmbi të gjitha Zonjën Mari përherë Virgjër, Nënën e Zotit tonë Jezu Krishtit.»
Virgjëra Mari e cila nëpër lajmin e engjëllit pranoi në zemër dhe në trup Fjalën e Zotit dhe i solli botës Jetën, pohohet dhe nderohet si Nëna e vërtetë e Hyjit dhe e Shëlbuesit. Në mënyrë të lartë shpërblimi, për arsye të meritave të Birit të saj dhe e bashkuar me Të ngusht dhe pandashëm është e miratuar me rol dhe dinjitet të bëhet Nëna e Birit të Hyjit, dhe për atë arsye bija tejet e dashur e Atit dhe shenjtërorja e Shpirtit Shenjt, nga e cila dhanti e hirit të veçantë i tejkalon shumë të gjitha krijesat qiellore dhe tokësore. Njëkohësisht është e lidhur në gjini të Adamit me të gjithë njerëzit të cilët kanë nevojë për shëlbim, për më tepër «vërtetë është nëna e gjymtyrëve (të Krishit)... sepse mori pjesë me dashuri që të linden në Kishë besimtarët, të cilët janë gjymtyrët e atij Kreut». Prandaj edhe e përshëndesim si gjymtyrë të shkëlqyeshme dhe të veçantë të Kishës dhe tipar të saj dhe si më të mirin shembull në fe dhe dashuri, prandaj Kisha Katolike e mësuar nga Shpirti Shenjt, me dashuri fëmijore e nderon si nënën tejet të dashur.
Për atë arsye Koncili, duke paraqitur mësimin mbi Kishën, në të cilën Shpërblyesi Hyjnor kryen shëlbimin, dëshiron me kujdes të shndrisë edhe rolin e Zonjës Virgjër në fshehtësinë e të Mishëruarit të Fjalës dhe të Trupit Mistik, si dhe detyrat e atyre që janë të shpërblyer ndaj Nënës së Hyjit, nënës së Krishtit dhe Nënës së njerëzve, mirëpo s'ka për qëllim të paraqesë mbarë mësimin mbi Zonjën, as që të zgjidhë pyetje të cilat teologët nuk i sqaruan ende. Prandaj ende mund të mbahen ato mendime që mësohen lirisht në shkollat katolike mbi Të, e cila në Kishën Shenjte zën vendin më të lartë pas Krishtit dhe është më afër nesh.


ROLI I SË LUMES VIRGJËR MARI NË EKONOMINË E SHËLBIMIT

Kisha me arsye e nderon Marinë me nderim të posaçëm, sepse ajo sipas hirit të Hyjit është e lartësuar përmbi të gjithë engjujt dhe njerëzit pas Birit, si Nënë e Zotit gjithshenjtë, e cila mori pjesë në misteret e Krishtit. Qysh prej kohës më të lashtë e Lumja Virgjër nderohet me titullin «Nëna e Zotit», nën mbrojtjen e së cilës, besimtarët me urata i drejtohen në çdo rrezik dhe nevojë. Sidomos prej Koncilit të Efezit populli i Zotit e nderon gjithnjë e më tepër duke e nderuar me dashuri duke e thirrur në ndihmë dhe duke e ndjekur, sipas fjalëve të saj profetike: «Të lume do të më thërrasin të gjithë popujt, sepse bëni punë të mëdha ai i cili është i fuqishëm» (Lk 1,48). Ky nderim, çfarë ishte i pranishëm gjithmonë në Kishë, megjithëse dallohet qenësisht nga Adhurimi i Fjalës së Mishëruar, i Atit dhe i Shpirtit Shenjt, këtë e përkrah. Sepse mënyrat e ndryshme të përshpirtërive ndaj Nënës së Zotit që i ka aprovuar Kisha në suazat e mësimit të shëndoshë dhe të drejtë, sipas rrethanave të kohës dhe të vendit, si dhe sipas natyrës dhe karakterit të besimtarëve, bëjnë që, me nderimin e Zonjës, Biri të nderohet, për të cilin janë të gjitha (khs. Kol 1,19), kuptohet mirë, dashurohet dhe lavdohet urdhërimeve të Tij.
67. Koncili Shent shprehimisht mëson këtë mësim katolik dhe bën me dije të gjithë bijtë e saj që bujarisht të përhapin nderimin e Zonjës së Bekuar, sidomos atë liturgjik, dhe të vlerësojnë me të madhe shprehinë e devocionit ndaj saj që gjatë shekujve i porosit Magjisteri i Kishës, dhe le të kryejnë me ndërgjegje të gjitha ato që janë vendosur për nderimin e figurave të Krishtit, të Zonjës së Bekuar dhe të shenjtërve. Kështu bën me dije teologët dhe predikatarët e fjalës së Zotit që duke vështruar denjësinë e posaçme të Zonjës së Bekuar të ruhen me kujdes nga çdo teprim i praptë dhe nga shpirtvogëlsia e tepruar. Duke favorizuar nën udhëheqjen e magjisterit studimin e Shkrimit Shenjt, të Etërve të Kishës dhe të liturgjive të Kishës le të shndrisin drejtësisht rolin dhe privilegjet e së Lumes Virgjër, që ka për qëllim gjithnjë Krishtin, i cili është burimi i mbarë të vërtetës dhe devocionit. Le të flakin me kujdes çdo gjë që me fjalë apo me vepra mund të shpijnë në rrugë të pagabueshme vëllezërit të ndarë ose këndo sa i përket mësimit të vërtetë të Kishës. Pastaj le të kujtohen besimtarët, se përshpirtëria e vërtetë nuk janë ndjenja të pafrytshme dhe e kalueshme të zbrazëta dhe sipërfaqësore, por rrjedh nga feja, e cila sjell gjer te pranimi i lartësimit të Nënës së Zotit dhe të frymëzohemi me dashuri bijërore ndaj Nënës duke i ndjekur virtytet e Saja.