E Diela Xi Gjate Vitit

[NoName]

E DIELA E 11. GJATË VITIT -B-
L 1: Ez 17, 22-24; L 2: 2 Kor 5, 6-10; Ungjilli: Mk 4, 26-34

Mag. Kolë Gjergji,
Kapelan në famullinë
Bruck a. d. Mur në Austri
Komentet jepni ne këtë adresë:
kolegjergji@yahoo.de

Sot kremtojmë të dielën e 11. gjatë vitit. Kemi kremtuar festat liturgjike që i takuan kohës së Pashkëve, kurse tash kjo kohë liturgjike sipas vitit e paraqet veprimtarinë shëlbimprurëse mesianike të Jezu Krishtit në predikim të ungjillit. Çdo meshë shenjte është takim me Zotin dhe me njeriun, çdo meshë shenjte na ofron ushqimin shpirtëror: Korpin dhe Gjakun e Krishtit, por edhe Fjalën e Zotit.
Ky kontekst i leximit të parë nga libri i Ezekielit është i ngjashëm me ungjillin e kësaj së diele, ku Jezusi flet me shëmbëlltyra. Ezekieli e përjeton një situatë shumë të vështirë, ku në vitin 587 krejtësisht shkatërrohet tempulli i Jerusalemit. Kjo ngjarje ishte si një denim i Zotit. Edhe pse kjo ngjau Zoti prapëseprapë nuk dëshiron popullin ta përjashton prej mëshirës dhe syve së vet. Ai ua banë me dije se ata duhet të kanë një mbështetje dhe besimin në Zotin, sepse vetëm ai mund t´a sjell shëlbimin. Zoti dëshiron ta kthen përseri popullin në tokën e lulëzuar të Israelit. Kjo tokë duhet të rritet me frytet e veta dhe të lulëzoj, kurse populli ta njof dhe ta pranoj mëshirën, dashurinë dhe fuqinë e Zotit dhe të jeton me Të..
Në lexim të dytë, letra e shën Palit apostull na e paraqet disi të thoja përfundimin e jetës tokësore të apostullit. Secili njeri dhe poashtu edhe apostulli gjindet në rrezulltatin e vdekjes që pranohet edhe me frikë. Me fe të gjallë dhe në dritën e saj, ne si besimtar, e kuptojmë këtë si një arritje, si një rikthim prej se largu në afërsi. Shën Pali e shef këtë rezulltat si një dhuratë të Zotit dhe është i vedijshëm se jeta e tij në predikim të lajmit të Gëzueshëm do të shpërblehet. Jezu Krishti është në veprimtarinë e vet mesianike në predikim të Lajmit të gëzueshëm. Jezu Krishti për t´ia bërë popullit këtë ungjill më të kuptueshëm fillon t´ju flas me shëmbëlltyra. Në të gjithë ungjijtë i gjejmë 70 shëmbëlltyra me tema dhe me porosi të ndryshme për popullin e asaj kohe dhe për ne sot. Edhe pse këto shëmbëlltyra vërehen si të thjeshta, kur merr fotografi të natyrës, shembuj të jetës së përditshme. Këto shëmbëlltyra e kanë një realitet me plot mistere të mbretërisë së Zotit që ndëgjuesit i zgjonë në zemër, në kuptim dhe në ndërgjegje.
Mbretërinë qiellore Jezusi shpeshherë e krahason me shëmbëlltyra, ai këtë e bënë vetëm e vetëm që popullit t´i paraqitet parasysh bashkjetesa me Zotin.
Në ungjillin e sotëm i ndëgjuam dy shëmbëlltyra; ajo e farës që rritet vetvetiu dhe e farës së sinapit. Bujku i cili e qetë farën në tokë dhe ajo fillon të rritet vetvetiu, sepse këtë rritje e dhuron dikush tjetër, kjo është një fotografi ose shëmbëlltyrë të Mbretërisë së Zotit. Fara është jeta dhe dashuria e Zotit që është e mbjellur në zemrat tona njerëzore. Në sakramentin e pagëzimit e kemi marrë jetën hyjnore dhe kjo jetë që e kemi pranuar rritet në ne pa e ditur dhe pa e parë se si ajo rritet. Kjo mbretëri që Jezusi flet është pra në ne dhe për ne. Duke e pranuar pagëzimin dhe nëpërmes hirit të këtj sakramenti jemi bërë fëmijët e Zotit. Veprimtaria e vërtetë e shëlbimit të njerëzve vepron pra nëpër Zotin. Dhe në si fëmijë të Zotit nuk guxojmë t'i kundërshtojmë këti hiri. Fara e mbjellur në ne e jetës hyjnore duhet që ta ketë tokën frytdhënëse, ku do të mundohemi që këtë miqësi me Zotin ta mbajmë, ta thellojmë, posaqërisht me lutje, urat dhe me pranimin e sakramenteve të shenjta, sepse edhe për ne dikur do të arrij koha e të korrave, mbarimi i jetës sonë tokësore, ku do të shpërblehen veprat tona. Jezu Krishti dëshiron, që populli i atëhershëm, apostujt që ju flet, por edhe ne sot që të sjellim fryte të mëdha në jetën tonë krishtere, që jemi në veprim dhe në shërbim të fesë, shpresës dhe të dashurisë. Jezusi e përdorë një shëmbëlltyrë tjetër të asaj të farës së sinapit. Mbretëria e qiellit është si fara e sinapit, që në fillim është shumë e vogël, por dalngadalë fillon të rritet, të zgjerohet më shumë se perimet tjera. E njëjta gjë është, mendoj, edhe me jetën tonë. Në fillim duket të jetë shumë e vogël. Fara e vogël e dashurisë ndaj Zotit dhe të afërmit, që e kemi pranuar më pagëzim duket e vogël, por me zhvillimin dhe edukimin e jetës sonë në fe dhe në dashuri ajo fillon të rritet, të bëhet e fortë që kështu gjatë jetës sonë atëherë nuk mund t´na shkatërron askush, sepse jeta e jonë e ka rritjen e shëndosh dhe e përforcuar me hirin e Zotit. Mbretëria e Zotit përbëhet prej besimtarëve veç e veç, që të gjithë sëbashku e formojnë një bashkësi në kishë. Kjo kishë jemi ne si një pjesëmarrje e gjallë në dërgim të Krishtit. Kisha ka nevojë për ne dhe për veprat tonë në kishë që t'mund të depërton ungjilli i jetës në strukturat kulturo-sociale dhe morale dhe që t'mund t'i shëndrron zemrat tona njerëzore dhe të shoqërisë e të mund të rilind një kulturë njerëzore me një fe, shpresë dhe dashuri. Edhe kisha në fillim ishte si fara e sinapit, pra nëse i´a bëjmë një shikim historisë së kishës nëpër shekuj, kështu ndodhi e njejta gjë sikur me farën e sinapit. Kisha ishte e formuar prej 12 apostujve, dhe sot është me tepër se 1.2 miliard katolik në botë në krye me Papën Benediktin e XVI. Kisha u zgjerua edhe pse u ballafaqua me tortura të ndryshme nëpër shekuj. Kurse sot kisha është e pranishme në mbarë botën. E njëjta gjë ndodhi edhe ndër popullin tonë shqiptar krishterë, i cili përjetoi tortura të ndryshme, por prapëseprapë ia arriti të mbijetoj në besnikëri të fesë krishtere, edhe pse jemi një numër i vogël katolik jemi të gjallë dhe në rritje shpirtërore mistike. Zoti është me ne dhe ne me Zotin. Sot ne kemi arqipeshkëvinjë, ipeshkëvinjë, meshtar, motra të nderit dhe besimtar katolik shqiptar që janë të pranishëm në shumë vende të botës, por jo vetëm të regjistruar dikund, por këtë e dëshmojmë ne vet me jetë dhe me vepra tona. Në rastin ma të mirë se si duhet të jetohet për mbretërinë qiellore në shërbim Zotit dhe njeriut na tregoi tash e Lumtura Nënë Tereza, kjo pra i tregoi botës se shqiptarët janë të pranishëm në krishterizëm, janë njerëz karitativ dhe besnik Zotit.. Të jemi edhe ne sot të qëndrueshëm në fe, të rritemi në hirin e Zotit sespe jemi të ftuar të punojmë edhe në këtë mbretëri. Jezusi i thotë secilit prej nesh "Eja e më ndjek", "Dhe, ja, unë jam me ju gjithmonë - deri në të sosur të botës!"Amen.