E Diela VI e Pashkeve

[NoName]

Liturgjia e Fjalës së Zotit e të Dielës VI të Pashkëve “B”

'nëse Zoti është dashuri, atëherë Zoti zbulohet e njihet duke dashur'



(Vp 10,25-27.34-35.44-48; 1 Gjn 4,7-10; Gjn 15,9-17)

Ja përsëri në takimin tonë javor të së shtunës me Fjalën e Zotit të Liturgjisë Hyjnore të së dielës, kësaj herët do të dëgjojmë dhe meditojmë së bashku Fjalën e Zotit të dielës së 6-të të kohës kishtare të Pashkëve.

Tema qendrore që trajtojnë leximet biblike të kësaj së diele është dinamizmi i dashurisë së Zotit: një dashuri, e cila nga Ati Qiellor përmes Birit mbërrin tek çdo njeri, tek besimtarët, të cilët e kanë për detyrë ta mbjellin e përhapin përrethë tyre. Të gjithë njerëzit, pa kurrfarë dallimi, janë të ftuar në shëlbim, dmth. të marrin pjesë në këtë dashuri, sepse “Zoti nuk ka preferenca, nuk bën dallime, por kushdo e do Zotin dhe të afërmin, e në jetën e vet të përditshme e zbaton drejtësinë, i çfarëdo populli qoftë, ai njeri i pëlqen Zotit dhe Hyji e pranon.

Dashuria e Zotit prodhon gëzim: kjo është thirrja (misioni) tipike e të krishterit që konkretizohet në impenjimin e ecjes udhës me Krishtin në rrugën e dritës, në fenë e ngjalljes.

Krishti i Gjallë shpall urdhërimin e ri dhe vazhdon të na dhurojë Shpirtin, i cili na ndihmon të jemi e të bëhemi një zemër e një shpirt i vetëm. Liturgjia e kësaj së diele na përkujton se ta njohësh, ta pranosh Krishtin e Gjallë domethënë ta duash e ta pranosh ndër vëllezër, të cilët na porosit t’i duam porsi vetveten.
Pra, filli i kuq i leximeve biblike të kësaj së diele është dashuria. Temat kryesore mund të përmblidhen në tri fjalë të Shën Gjonit: “Zoti është Dashuri” (1 Gjn 4,8.16) e në rrjedhojën që na dëfton Shën Pali: “Prandaj nëse unë nuk kam Dashuri, para Zotit jam një asgjë absolute” (1 Kor 13,2). Në këtë të Diele të gjashtë të Pashkëve, liturgjia na drejton edhe një herë thirrjen të duam, të besojmë në dashurinë e Zotit për ne dhe të jetojmë në saje të kësaj dashurie, të bëhemi të aftë për të dhuruar jetën tonë për vëllezërit. Bibla na kujton se “kushdo që dashuron, ka lindur prej Zotit”. “Ky është urdhërimi i im – thotë Zoti – të duani njëri tjetrin”.

“Prej të gjitha gjërave njerëzore, dashuria është e vetmja që nuk do shpjegime. Të dashuruarit që “shpjegohen” janë ata që largohen mes tyre” ( André Frossard).
Ne të krishterët shpesh herë jemi në të njëjtat kushte të Pjetrit (Vp 10,25-27.34-35.44-48): nuk kuptojmë se dashuria e Zotit nuk mund të përdoret si privilegj; nuk mund të përdoret si krenari apo si armë: dashuria e Zotit është zjarr që na nxit të shërbejmë, të kërkojmë, të dhurojmë, të shkrihemi në dashuri për vëllezër e nevojtarë. Kushdo dashuron është bir i Zotit e Zoti e pranon, thotë Shën Gjoni ( 1Gjn 4,7). E Lumja Nënë Tereza, Gonxhe Bojaxhiu, thoshte: “Duke jetuar e zbatuar Dashurinë, ndjehet Zoti: gati-gati preket me dorë”. Eshtë e vërtetë: e vërteta e dëshmuar nga jeta e sa e sa shenjtorëve, dëshmitarë të një pasurie të pakufishme, që na afron me Zotin e që i bën mirë të afërmit tonë. Pra, leximet biblike të kësaj së diele na japin përgjigjen se “kush është Hyji?” dhe “si shfaqet dashuria e Hyjit ndaj nesh?”. E tani të dëgjojmë leximet biblike të liturgjisë së dielës....

[NoName]

E DIELA E GJASHTË E PASHKËVE -B-

Mag. Don. Kolë Gjergji,
Kapelan në famullinë
Bruck a. d. Mur në Austri

21 Maj 2006

L 1: Vap 10,25-26.34-35.44-48; L 2: 1 Gjn 4,7-10; Ungjilli: Gjn 15,9-17


Shërbësa e Fjalës dhe predikimet e Pashkëve janë të dhëna edhe si një rrezulltat i Pashkëve. Në ringjalljen e Krishtit është zbuluar misteri i Zotit. Nëpërmes Jezusit ne e dimë se çka është dashuria hyjnore. Kur gjindemi para festave të mëdha, para festës e të të Ngjiturit e Krishtit në qiell, para Rrëshajëve, para festës së Trinisë Shenjte, para festës së Korpit e Gjakut të Krishtit, në këtë të diel Jezu Krishti paraqitet se ai do të ndahet prej apostujve, por prapëseprapë do të qëndron gjithmonë me ta deri në mbarim të botës.

Shërbesa e fjalës në këtë të diele të gjashtë të Pashkëve tematikën na e paraqet: "Dashurinë e Zotit për të gjithë njerëzit". Kjo dashuri është burim i Zotit e rezervuar për ne të gjithë, dhe kjo është gjithmonë e pranishme në ne, sepse Zoti nuk dëshiron t'i kundërshton krijimtarisë së vet. Kjo dashuri neve na bënë njerëz të lirë për të jetuar, pra për të jetuar me Zotin dhe me të afërmin tonë.

Leximi i parë na e paraqet frytin e kthimit, ku kthehet Korneli dhe me pagëzimin e tij kisha e bënë një hap të madhë në botë ndërpopullin pagan, Shpirti i Zotit bënë, që ai të kthehet. Zoti është ai, i cili është i pranishëm gjithmonë dhe gjithkund, pra i pranishëm në çdo popull e në të gjithë njerëzit. Shenjat e Shpirtit Shenjt janë bashkndëgjim i Fjalës së Zotit në besimin e plotë në Jezu Krishtin dhe në lutje. Prej shën Augustinit buron fjalia shumë e njohur: "Ama et fac quod vis"-"Më parë duaj dhe bënë atëherë çka ti dëshiron". Nuk e ka kuptimin që të bëjmë gjithçka që na vie para sysh, e lejueshme apo e palejueshme, apo pa marrë parasysh se a është mirë a po keq. Qëllimi kryesor i kësaj fjalie për ne të krishterët është që më parë "Duaje Zotin Hyun tënd, me gjithë zemrën tënde, me gjithë shpirtin tënd e me gjithë mendjen tënde" (Mt 22,37), e "Duaje të afërmin tënd porsi vetvetën" (Lk 10,27), dhe atëherë bënë mirë çka është mirë para syve të Zotit dhe për të mirën e njeriut. Për ne është dashuria e Zotit që në ne banon dhe neve na forcon në jetën tonë të krishterë. Kërkohet nga ne që të qëndrojmë në këtë dashuri hyjnore, që në ne të jetë e pashme bijësia e dashurisë së Tij. Secili që donë është prej Zotit, sepse jemi të dashur prej tij, jemi të aftësuar për të dashur. Seneka thoshte një herë: "Nëse dëshiron të jesh i dashur prej të tjerëve, atëherë ti me parë duaj". Kulturën e dashurisë qe ne të krishterët e kemi është kulturë e Shpirtit të Krishtit, sepse ai neve na urdhëron që ta duam njëri-tjetrin që të qëndrojmë në dashurinë e tij.

Në kontekstin e ungjillit të kësaj së diele Jezusi është si hardhi e vërtetë. Ky kontekst është një bisedë figurative dhe qëllimi i kësaj bisede ka këtë pikpamje ose kuptim, që ne në jetën e krishterë të sjellim fryte të shumta dhe gjithnjë të jenë të qëndruashme, fryte të cilat duhen përherë të mbesin dhe mos të shuhen kurr. Ku qëndron ky fryt? „Duane njëri-tjetrin“ (V.17). Kjo nuk është diçka e re! Kvaliteti i veçantë i këtij fryti është që të duam; si Ai na ka dashur neve. Lloji dhe mënyra „si Ai na ka dashur“ kjo është diçka e re, e cila edhe për ne do të ishte diçka e besuar dhe prej nesh gjithnjë e kërkuar.

Ai na donë neve, ku prej shërbëtorëve na bëri miq. “Nuk ju thëras më shërbëtor ...; unë ju quajta miq, sepse ju zbulova gjithçka, që dëgjova prej Atit tim“(V.15).

Përse u bë ky ndërrim apo transferim – shërbëtor - miq? Dashuria e Atit e cila u tregua nëpërmes Jezusit në ne bëri të bëhet ky shndërrim sepse: “Sikurse Ati më ka dashur mua, ashtu edhe unë ju kam dashur ju. Qendroni në dashurinë time!“(V.9). „Gjithçka, që dëgjova prej Atit tim“, kjo nuk ka të bëj me një proces akustik, por kjo referohet me bashkimin ndërmee Atit e Birit. “Unë dhe Ati jemi një“ (Gjn 10,30).

Ky ndëgjim i Birit referohet në Trinitetin e dashurisë ndodhëse. Biri rrjedh plotësisht prej Atit, a Shpirti Shenjt rrjedh prej Atit e Birit. Ati ia tregoi dashurinë e vet, që ai këtë dashuri të na tregon me tutje, jo si një fjalë teorike por, si një Fjalë, që është e Gjallë në zbatim e vepër në jetën tonë të përditshme. Këtë, çka Biri prej Atit ndëgjoi është një dashuri ndodhëse hyjnore, ku kjo edhe ne sot na përfshinë. Ai na tregoi dhe na zbuloi misterin esencial të Zotit. Ai e zbuloi dashurinë e vet hyjnore ndaj nesh. „Dashuria më e madhe që ndokush mund ta tregoj është: ta japë jetën e vet për miqtë e vet. Ju jeni miqtë e mi nëse bëni çka ju urdhëroj unë“ (V. 13-14).

Kjo dashuri u tregua në Darkën e Mbrame dhe në kryq. Ai këtë nuk e tha vetëm por edhe e bëri, për këtë arsye ne këtë e besojmë, realizojmë, përjetojmë dhe këtë e jetojmë. Ai e bëri vetvetën për ne mik të ngushtë, që ne të mundemi të jemi miqtë e tij. „Ju nuk më zgjodhët mua, por unë ju zgjodha ju“(V.16) Vetëm ai mund ta bëj këtë dashuri mes Atit e nesh.

E vetmja është kjo prej nesh e kërkuar dhe këtë mundemi ta bëjmë, që ne të qëndrojmë në dashurinë e tij: “Qendroni në dashurinë time!“(V.9c).

Ky qëndrim në dashurinë e Jezusit është për ne diçka shumë esenciale. Dashuria, me të cilën ai na ka dashur është, që ne këtë dashuri ta lejojmë të hynë në zemrat tona.

Ne duhet këtë ta çmojmë e ta respektojmë, që ajo në ne të qendron, që ajo t´na lëviz dhe të na përmbush me një enërgji hyjnore. Dashuria e Jezusit duhet të mbes në ne, që ne të qëndrojmë në Të. Andaj: “Nëse i mbani urdhërimet e mia, do të qëndroni në dashurinë time, sikurse edhe unë që i mbajta urdhërimet e Atit tim dhe qëndroj në të“(V.10).

Dashuria e tij duhet ta ketë në ne një hapësirë të madhe, që ajo të ketë mundësi të qendroj në ne. Kjo hapësirë është hapëja e shpirtit, zemrës sonë për Zotin dhe për të tjerët. Ky qëndrim i yni në Të është një fryt i madh.

Njeriu mund të jetoj në miqësinë e Jezusit vetëm atëherë nëse ne këtë dashuri më të vërtetë e duam dhe këtë e përmbushemi në jetën tonë. Qendrimi i ynë në këtë dashuri do të na dhuronë një siguri e rahati me Zotin. Sa vështirë kjo do të ishte nëse ne vetëm me gjysmë zemre këtë e provojmë!

A e dëshiroj unë këtë dashuri të Jezusit? A jam i vendosur me vetëdije për këtë dashuri të Jezusit ose ndoshta jam ende në një periudhë të zhvillimit apo gjindem ende në kërkim? Ndoshta kam ende vështërsira, tundime, dyshime, pasiguri, dëshpërime e frikë në jetë..., që më pengojnë deri te kjo miqësi të Jezu Krishtit. Sipas përvojave tona gjinden tre parametra, që na ndihmojnë që të qëndrojmë në këtë dashuri ku edhe edukimi ynë të jetë dhe të zhvillohet në miqësinë e Jezusit dhe me të.

A këto janë:

Dashuria për lutje:
Ne jemi njerëz të lutjes dhe duhet të jetojmë si njerëz të lutjes. Lutja është ngritja e shpirtit tonë kah Zoti. Lutja dotë thotë të jesh i hapër me duar e më zemër para Zotit. Lutja është një urë-lidhëse mes qiellit e tokës; mes Zotit e neve. Në lutje unë degjoj çka ka për të më thënë Ai mua dhe në lutje dëgjon Ai çka unë kam atij për ti thënë.

Dashuria për Euharisti:
Ne si miq të Krishtit takohemi shumë herë e më dëshirë në emër të Tij, që Atë t'a lëvdërojmë, atij ti këndojmë dhe atë ta falënderojmë. Euharistia Shenjte është mënyra më e përshtatura për ne më të cilin ne me Të takohemi, ku vjen ai në zemrat tona me anë të Korpit e Gjakut.

Dashuria ndaj Kishës:
Kisha është Korpi i tij i të cilës Ai është kryet. Ne jemi kisha e gjallë që e formojmë këtë kishë. Kush protendon: të jetë në dashurinë e Krishtit ai duhet të jetë edhe në dashurinë ndaj Kishës. Për t'i realizuar të gjitha këto duhet të kërkojmë forcë e fuqi për këtë dashuri. Nëse ai është në ne e ne në Të, atëherë veprat tona do të lulëzojnë me fryte të shumta.

Pra, duke ua dëshiruar gjithëve një jetë të frytshme me Jezusin dhe në miqësinë e tij, dëshiroj që jeta jonë të jetë frytdhënëse dhe dua ta përfundoj me një citat, i cili rrjedh prej gojës së Nënë Tereza, tash e lumtur: „Fryti i shujtjes është lutja; fryti i lutjës është feja; fryti i fesë është dashuria; fryti i dashurisë është shërbimi; fryti i shërbimit është paqa. Kjo është CREDOJA ime.
Amen.




_______
Komentet jepni ne këtë adresë:
kolegjergji@yahoo.de