Drejtesi nuk do te thote hakmarrje, drejtesi do te thote ringjallje !

[NoName]

Drejtesi nuk do te thote hakmarrje,
drejtesi do te thote ringjallje !

Nga Xhani Xhori

Së fundi po diskutohet shumë mes shqiptarëve për qëndrimin ndaj diktaturës. Në këtë kuadër do desha t’u sillja lexuesve të këtij shkrimi historinë e mëposhtme, një ngjarje që ndodhi në South Brisbane të Australisë në vitin 1989. Megjithëse psikologjia e individit ndryshon nga ajo e turmës përsëri mendoj se krahasimi që do bëj mund të jetë i përshtatshëm sidomos po të kemi parasysh që psikologjia e turmës është shumë më e fuqishme dhe reagimi i saj goxha më i çoroditur. Thjesht do të desha të bëjë një krahasim që shërben më shumë për të reflektuar dhe duke besuar se në fund të leximit të këtij shkrimi lexuesi do të ndaj të njëjtin opinion me mua.
Në vitin 1989 në Brisbane të Australisë ndodhi një krim me të vërtetë makabër. Edward Clyde Baldock, një burrë rreth të 40-ve, i martuar dhe me fëmijë, një qytetar i nderuar (ishte kështilltar bashkiak) po priste për një taksi kur 4 vajza të reja, dy 16-të vjeçe, njëra 17-të dhe më e rritura 18 vjeçe, ndaluan makinën e tyre dhe e ftuan që ta ndihmonin e ta çonin atje ku ai dëshëronte. Sigurisht që, duke pare 4 vajza të reja e në dukje fare të parrezikshme, ia i falenderoi dhe pranoi të hypte në makinën e tyre. Të nesërmen, kufoma e tij u gjet në një zonë jashtë qytetit, në breg të lumit. Qe masakruar e goditur më shumë se 100 herë me thikë! Policia mundi t’i gjente shpejt të katër vajzat por, çfarë qe edhe më makabër, ishte fakti që, pasi të katërta e kishin goditur me thikat a tyre, vajza 18- vjeçare, Tracey Avril Wigginton , që qe edhe kryetarja e atij grupi të vogël kriminelësh, ndërsa ai po përpëlitej nga plagët e panumërta, kjo vajzë vuri buzët mbi ato plagë dhe me një kënaqësi të jashtëzakonshme filloi t’i pinte gjakun e vazhdoi ta bënte këtë deri sa ai dha shpirt! Per këtë arësye në shtyp u quajt “the vampire killer”.
Ky krim i jashtëzakonshëm tërhoqi vemendjen e shumë psikiatërve dhe psikologëve nga gjithë bota që t’i përgjigjeshin pyetjes së dhimbshme e në dukje të pashpjegueshme: “Si ka mundësi që 4 vajza të reja të marrin në makinë një burrë krejtësisht të panjohur prej tyre dhe jo vetëm ta vrasin në mënyrë barbare, por njëra nga ato i pin edhe gjakun?” Kështu që, hapi i parë qe që të studionin të kaluarën e tyre dhe, pa asnjë çudi, u pa se e vetmja gjë e përbashkët në jetën e tyre qe që, të gjitha qene abuzuar rëndë (seksualisht, mendërisht dhe fizikisht) nga baballarët e tyre.
Unë po përqëndrohem në historinë e “the vampire killer” pra të kryetares së bandës që quhej Tracey Avril Wigginton. Në moshën 4-5 vjeçare ajo qe adoptuar nga një çift milionerësh që nuk kishin femijë. Ndërsa gruaja filloi ta donte me gjithë shpirt, burri filloi ta abuzonte menjëherë seksualisht! Duke qenë midis dy njerëzve me sjellje diametralisht të kundërta, vajza filloi ta shikonte nënën, e cila qe një grua tëresisht e huaj për të, si mbrojtësen e saj dhe u lidh shumë fort me të. Duke parë afrimin kaq të shpejtë e këtë lidhje kaq të ngushtë, nëna filloi ta donte edhe më shumë. Kjo situatë vazhdoi deri kur vajza u bë rreth 8 vjeç kohë kur nëna që e kish adoptuar filloi të kishte dyshimet e saj se diçka e papëlqyeshme po ndodhte ndërmjet vajzës dhe burrit të saj. Sa më shumë që ajo i ruante aq më tëpër i kapte në skena të dyshimta, kështu që, për t’i dhënë fund një herë e mire kësaj situate të mundimshme gruaja vendosi që, me çdo lloj mënyre t’i mbante vajzën e adoptuar dhe burrin e saj në sa më pak kontakt që të qe e mundur.
Kështu që, edhe për gabimin më të vogël dhe shpesh edhe pa asnjë shkak të dukshëm, ajo filloi ta rrihte dhe ta dënonte vajzën duke e kyçur në bodrumin e errët e të frikshëm të shtëpisë ku e “harronte” e izolonte me ditë të tëra. Dhe, nga ana tjetër, siç mund të pritej, dhashuria e gruas u kthye në një xhelozi të jashtëzakonshme e urrejtje të pafund. Pra, kjo vajzë e vogël kaloi nga një abuzim tek tjetri, por mbi të gjitha ajo humbi dashurinë e të vetmit njeri që ajo kish adhuruar e respectuar në jetën e saj.
Kur vajza qe rreth 14 vjeçe, papritmas i jati i adoptuar vdiq nga zemra. Të gjithë e vunë re goditjen që ajo pësoi. Jo vetëm që nuk u gëzua aspak por u shokua tërësisht. Pasi u ul në një qoshe të shtëpisë ku ndejti pa lëvizur, pa ngrënë e pa pirë për 3 ditë, papritmas ajo u ngrit dhe u largua nga shtëpia pa thënë as edhe një fjalë, përgjithnjë. Psikiatrit dhe psikologët që e studiuan këtë rast thanë se vdekja e të jatit qe momenti që i dryshoi asaj tërë jetën, pasi pikërisht në atë moment ajo realizoi se objekti i drejtësisë kish humbur përgjithnjë, se ajo që me të vërtetë vdiq qe drejtësia. Në mëndjen e saj, për vite me rradhë, qe krijuar një ëndër e fuqishme se një ditë, kur të rritej, do të qe e mundur që ta shihte krminelin e jetës së saj ne karrigen e të akuzuarit, përpara drejtësisë por kjo ëndër fare papritmas u zhduk e, gjithashtu, morri me vehte gjithë shpresat e saj.
Pasi u largua nga shtëpia, ajo u kthye në një rrugaçe, filloi të merrej me droga, të vidhte e të bënte krime fillimisht të vogla, sidomos kundër burrave, deri sa një ditë u kap e përfundoi në një qëndër korrektimi fëmijësh ku u mbajt për 2-3 vite. Atje ajo mundi të gjejë 3 shoqe me histori të ngjashme dhe të gjitha ranë dakort të krijojnë bandën “The abused women in war against men!” apo diçka të këtillë. Me të dale nga qendra e korrektimit të parin burrë të pafajshëm që gjetën e masakruan. Nga vizitat e analizat psikiatrike që u bënë u pa e qartë se, ndërsa masakronin një të pafajshëm në mendjet e tyre të turbulluara e konfuze qe imazhi i njerëzve që i kishin abuzuar. Në mendjen e vajzës në fjalë qe ndyrësira që i shkatërroi feminine. Qe njeriu që i vodhi dashurinë e vetme në jetë. Qe krimineli që i shpëtoi drejtësisë! Vëtëm se, për fat të keq, viktima në fjalë qe një person fare i pafajshëm që u ndodh në kohë të gabuar, në vend të gabuar, në shoqëri të gabuara.
E njëjta gjë ka ndodhur edhe me ne shqiptarët. Për 50 vjet rrjesht ne u abuzuam tërësisht dhe vazhdimisht nga disa nga kriminelët më të ndyrë që ka parë ndonjëherë historia dhe, ndërsa shumica patëm një ëndërr se një ditë do t’i shihnin këto kriminlë të pashëmbullt përpara drejtësisë kjo ëndërr u vodh dhe u abuzua dhe vazhdon të abuzohet edhe pas plot 16 vjetësh. Në 1993, kur vizitova për herë të parë Shqipërinë pas largimit tim më 1990, mbeta shumë i zhgënjyer pasi prisja që të paktën diçka të kish filluar të bëhej në këtë drejtim. Ajo që po bëhej në të vërtetë qenë ca gjyqe sa për sy e faqe, tërësisht farsë për ca kafe dhe pula, një tallje e rëndë për popullin e shumëvuajtur shqipëtar, një tjetër abuzim për të stërabuzuarit.
Fatkeqësisht, po të shkosh mbrapsh gjatë gjithë këtyre 16 vjetëve te së ashtuquajturës “demokraci” e po të studiosh presidentët e kryeministrat që kanë hypur e zbritur e rihypur përsëri, është fare e lehtë të gjendet ekuacioni i tyre i përbashkët - pothuajse të gjithë kanë patur lidhje shumë të ngushta me diktaturën e egër komuniste, pra, jo vetëm që nuk kanë qenë e nuk janë të interesuar për drejtësi por, ndoshta edhe kanë frikë prej saj. Për sa kohë që njerëz të tillë do infektojnë, qelbin e ndyjnë postet e rëndësishme qeveritare, populi shqiptar do vazhdojë të dëgjojë të njëjtin avaz – “falje por jo drejtësi” apo, “drejtësi do të thotë hakmarrje”, e mashtime të ndyra të këtij lloji! Për sa kohë që njerëz të tillë do vazhdojnë të kenë gurin dhe arrën populli ynë do vazhdojë të jetojë me mëndje të turbulluar, njëlloj si ajo vajza 18 vjeçare dhe pse jo, si ajo mund t’i hidhemi në fyt edhe njerëzve të pafajshëm. Për mendimin tim po qe se në Shqipëri do qe instaluar një drejtësi e plotë dhe e kujdeshme ngjarjet e 1997 nuk do të kishin ndodhur kurrë. Po qe se rreth 1000 vetë (dhe nuk e besoj se janë më shumë) do ishin ulur në bankat e të akuzarve e t’i përgjigjeshin një sistemi të rregullt drejtësor për krimet e tyre çnjerëzore e të mbanin përgjegjësine e merituar për këto krime, Shqipëria do kish ecur shumë më përpara se Rumania apo Bullgaria apo ndonjë shtet tjetër që u përmenden shpesh si shembull ndryshimi drejt demokracisë edhe po të konsiderojmë faktin që keto vende u prekën shumë më pak se ne nga dikatura e egër, një nga arsyet e tjera perse ne jemi ende prapa tyre, një arsye tjetër se përse ne duhet të kishim bërë shumë më tepër në këtë drejtim. Le të mos harrojmë se një vend mund të shkatërrohet nga lufta e rimëkëmbet përsëri, mund të rrafshohet nga fatkeqësitë natyrore e rindërtohet përseri, por një vend pa drejtësi nuk mund të ripërtërihet kurrë.

Sa për ta mbyllur historin me vampiren, ajo u dënua në vitin 1991. Do të doja që dhe krahasimi që bëra pra dënimi i vampirëve që dhunuan një popull të tërë, të ishte mbyllur më 1991. Por, fatkeqësisht, krahasimi mbaron këtu.