Une

[POthuajPOet]

Era, s'ka perse...me pelqeu ajo qe postove me teper se imja!
Pseudonimin e kam sajuar qe te lexohet ne te dyja menyrat.

Ard...por mund te ndodhe edhe me shume se njehere. lol

Flm Dito...per mua eshte kenaqesi gjithashtu.

[POthuajPOet]

...(intermezzo)...

zemër
_________zemërmjaltë
çokollatë e shkrirë
në gojën e gjithësisë

dhëmbë
_________dhëmbëqumësht
që nuk prishen
as bien
heshtje e shkurtër
përkundjesh valëvitjesh
të duhura përditë
lindja dhe vdekja
e diellit të fshehur ose jo

shpirt
_________shpirtzbathur
dritës gjaknxehtë
i kthejmë gjoksin
dhe kusurin

[whisper]

_________shpirtzbathur
dritës gjaknxehtë
i kthejmë gjoksin
dhe kusurin

Bukur...me pelqeu!

[POthuajPOet]

çudi them
duke përgjuar vetveten
ca herë duke tradhtuar
gjakftohtë dhe mospërfillës
pa pengje
pa brenga
me duar në xhepa
bota e humbur
nuk gjendet përsëri
e as të rikrijohet
me pak fjalë
gjërat që nuk ndodhën
ti them shtruar
nga fundi në fillim
beson apo jo
aq pak rëndësi ka
kisha ime
sigurisht
rri në hava
çudi thua
të të kërkoj kuptimin
kur e di
që s’merret hua
e prapë jepma
gjithë kohën e mbetur
të gënjehemi
si fëmijët

[kulla]

hej PoPo! je i madh, sidomos "hapni zemrat per kuejt e mi". pershendetje!

[POthuajPOet]

kulla, per ate varg nuk jam dhe aq krenar sepse me ngjan me nje "refren hacker-ash"!

P.S Para se te lexohet poezia e meposhtme, keshilloj leximin e poezise me te njejtin titull te T.S. Eliot... por beni si te doni... edhe une kam bere cfare kam dashur te kjo poezi... vjedhje pa fund...

[POthuajPOet]

Këngë dashurie e J. Alfred Prufrok (i Riu)

__________________“Kjo është një këngë imja, pa ritëm dhe pa rima,
__________________ Është për ty stërgjysh i dashur, për ty që nuk munde
___________________Të ktheheshe si Lazari për t’na i treguar të gjitha... _________________________________________Për t’na i treguar të gjitha!
___________Mos hyre në trupin tim dhe i harrove ato rrëfime të trishta?”


Muzgu ra rëndshëm si një bajloz i sapomundur
Theu qafën, thithi me ngut azmatik dritën e mbetur,
Pastaj, mbylli sytë dhe mbërriti nata,
Shpalosi kurmin e pamasë
Për një popull të tërë të pagjumësh.
Shpërhapi epshin e saj ngathalaq–
________________________Atë pjalm kokrrizash terri.

Mjegulla ka zbardhur dhëmbët, duke fërkuar veten
Pas xhamit të dritares ka ngjeshur hundën fort,
________________________Si për të dhënë lajmin se sot
Është shfaqja e saj e mezipritur, veç e saja,
Vakti për tu ushqyer me tejpashmëri shpirtrash.
Këtë të mërkurë (apo të enjte) fërshëllimash ere.
Këtë të mërkurë (apo te premte) të përhime.

* * *

Kryqëzim gishtash, rrugësh, dhe fatesh.
Copëza pasqyrash, kujtimesh dhe letrash.
A do të më pranosh mua, fytyrëngrysurin...
Dersa vdekja me sëpatë të na ndajë?
Apo ti shkoj pas një tjetër gruaje nga arti, letërsia?
Nga bota e nëndheshme ta nxjerr-
______________________Pa e kthyer kokën pas!

Tanimë jam krejt i ri, kam ndërruar jetë.
Me qejf hyj në guaskën time të lashtë
Prej lulesh guri dhe dredhëzash të skulpturuara,
______________________Dhe rri pafund aty.
Më shqetëson vallë koha? Vargjet i dogja,
Kujtesën e hodha n’erë… pa dyshim,
Pasioni për ty më bindi të gardhoj një perandori.

Erdha, pashë, pushtova shtëpinë tënde të boshatisur,
Mes atij pylli, atyre rrugëve ku kalonin kapronj
______________________Por ti kishe ikur.
Eh, sikur të ishe, me gjarpër do të vetëvriteshe!
The world is too much with us!

* * *

As unë nuk jam princ Hamleti, jo!
Jam hija e tij, dhe sigurisht, me kafkën time n’dorë
Të mirëmbajtur për merak, mund të them:
As me ken’, e as mos me ken’!
Dhe kështu do kem thënë hiç asgjë.
Si zambak lëkundet Ofeli e ngratë...
_______________________Gjoleve të shpërfilljes.

Sirenat? Ah po, janë akoma aty, zëngjirur tashmë:
Një zot ja vuri të dyja këmbët në një këpucë.
Ato krijesa shalëngjitura më ftuan në kthinat nënujore.
Jo faleminderit! Deti më kall datën dhe krupën,
Më mirë bjeshkët me ato zanat e tyre shkëmbore.
Dhe zanat me ato puthjet e tyre qumështore.

* * *

I humbur në kohë, i hedhur në hapësirë,
Sferë me qendër gjithkund dhe perimetër askund.
Më për asgjë nuk shërbejnë shqisat.
Dua një Arianë që me fillin e saj të më shpëtojë,
Ti ikim këtij labirinti të frikshëm...
Nga sytë këmbët, të ikim.
Kush më ngroh? Kush më do akoma?
Ta nisim dashnin’ prej urrejtjes!
_______________________Unë jam labirinti yt!

Ti je e tëra Leda atomike, Afërdita nuse drite
Dashni ideale që çoj e rrëzoj përditë,
_______________________Tjetër punë e siziftë.
Leda me mjelmën në hije, Izolda në anije:
Anija! Thuam’ ç’ngjyrë ka anija?
E zezë korb, ajo sjell vdekjen time.

* * *

Nuk të shërojnë dot nga mërzia e Parisit
Sallonet e zhurmshëm dhe bordellot e tij,
Vetë bukuria e bën universin më të shpifur,
_____________________Më të rëndë çdo minut.
Dehja – rruga e vetme: Xhelati i vetvetes,
Bëhet gati të qeshet përjetë!

Pashë Gjon Pagëzorin hermafrodit të Da Vincit
Pashë Salomenë tek i afrohej kokës së prerë
Dhe puthte buzët e tij freskuar nga vdekja –
_______________________Të porsavdekura.
“Kujdes nga vejusha Xhuditë, gjeneral!
Është grua e rrezikshme!”
_______________________Por historia përsëritet.

* * *

Doja të flisja vetëm për vetëm me ty,
_______________________Mbrëmjeve, veç mbrëmjeve,
Se ditës gjithnjë ndihem si prej një tjetër bote.
Por gjuha më lidhej, kollitesha pa fund.
Ah, nuk ka më heronj të dobët në themër.
Dashnia dështoi dhe frika nga dështimi na rrethoi me gjemba
Në një kamp përqëndrimi; ngurrimi për tu njohur,
Për të çuar një tufë lule në varrin hirplot të dashnis’.

Ti vjen rrëmbyeshëm viseve të tua,
Legjendat e të cilëve i ke harruar,
Puth tokën, shkrumbohesh në zjarrin tënd.
________________________Je flakë vetmitare.
Dashnia vdes darkave kur trupat shbëjnë nyjen,
Shtrateve të zbrazët kur thirret dëshmitare.
Ti ikën rrëmbyeshëm prej viseve të tua.
Si munde vallë ta harrosh të murosurën bukuroshe?

* * *

Një ditë krishti, një ditë juda - netëve djalli dora vetë.
Besim i verbër - tradhti - shitblerje shpirtrash boshë.
Një ditë krishti, një ditë juda - netëve djalli dora vetë.
_______________________Historia përsëritet. Historia neveritet.

* * *

Nuk jam p(r)o(f)et - e kjo s’ka hiç rëndësi:
“Më jepni një pikë mbështetëse,
Dhe do të lëviz botën!”
Veç te të shpeshtat tronditje të tua gjej qetësi,
Mbi të rrëshqitshmin truall të shpirtit tënd
__________________________Dehemi me liri!
Dehemi derisa vjellim.
Dhe magjia zhduket përsëri.
Një pamundësi tragjike drejt teje më tërheq.

Ruaji tëra letrat e mia të zbrazëta,
Mblidhi aty n’sirtarin e sendeve të kota -
_______________________E ndonjëherë lexoji:
Janë më të sinqertat që të kam shkruar.
Ashtu i zbrazët si ato ndihesha pa ty.
Do më marrë malli për ty, ndonjëherë
Kur të përdor ndjesitë dhe kujtesën.
_______________________Zëri yt do të këndojë:
Some of these days you’ll miss me honey!


* * *

U njohëm duke mbetur të panjohur,
Hapësirave pa adresë.
U deshëm pa e marrë seriozisht.
Tre vjet e tridhjetë e tre ditë kisha më pak.
Dreqi e di sa kilometra larg.
Litiumin tënd kërkoja marrëzisht.
Papritur vendose të vdisje brenda meje,
_____________________Dhe unë të lashë.

Kështu ne u gjetëm përqafuar fuqishëm
Në akullnajën e eterit ndritur nga yjet,
Nuk njohim ditë, nuk njohim orë.
Ishim unë… ti… dhe vdekja.

Dashnia... dhe varret e saj.
Dashnorët... dhe vdekja e tyne.


“Dashnia ësht e verbër sa vdekja.”

[POthuajPOet]

Vetvrasja e një poeti


Do të jetë një hotel humbur
Rrethinave të qytetit tim,
Me një dhomë të ftohtë që të fton në vetvrasje.
Do të jetë një dritare brenda saj
Nga do e hedh vështrimin jashtë,
Nëpër lëndinat e zeza që m’ushqejnë zemrën.
Kohë që ecën së prapthi.
Heshtja do të jetë e gjatë. Jam poet…
Dhe vetvrasja më shpëton nga ky makth!
Shpirtrat nuk shërohen. Fundi fatpërmbushës
Po vjen trokthi me kuajt e vdekjes.
Të bardhët kuaj që fluturojnë mbi lëndina.
Vetvrasja… Një shënim i bukur lamtumire.
Pastaj poema e fundit shkruar me gjak.

E gjithë kjo do të ndodhë
Nëse ende s’ka ndodhur.

Kam vite q’e mbledh humnerave të mia
Këtë forcë titanësh.
I kthjellët, i arsyeshëm… vetëm kështu
Kufoma ime nuk do më pështirosë akoma.
Vdekja me shakatë e saj therëse
Do të mund të zhduket.
Gjithshka do të jetë gati,
Në një atmosferë të përsosur vere.
Do të jetë ikja ime e fshehtë dhe poetike.

Më duhet ende të vendos sa herë të vdes.
I përkas kësaj race acaruese poetësh.

I drojtur për të jetuar e i frikur për të vdekur...
Do të vetvritem hoteleve të lirë
Ku bëmë dashuri unë dhe ti...
E shtrenjta ime, lamtumirë!

[POthuajPOet]

I can't grow... I was born old... (nuk eshte faji im... duhen ndaluar shkrimet e Paveze-s... e ndoshta edhe biografia e Esenin-it)

P.S meqe po notojme ne keto ujra... nje tjeter poezi per te cilen duhet ndaluar Bodler-i (Shkurt: te ringjallim xhaxhi verin)

[POthuajPOet]

Spleen

Mërzia vdekjeprurëse e mbretërive të largëta,
Ecën përbri nesh, me hap fitimtari.

Në ujra të ndenjura, gjaku blu
Qëndron i palëvizshëm.

Një mbret që më kot pret, me krye
Mbi prehrin e një gijotine përtace.

Është e njëjta mërzi,
E njëjta fytyrë e çjerrë, ku kacavirret koha.

Mërzi me litarë shiu,
Ku shpresat nxitojnë të vetëvaren.

Oh, të paktën fali të bekuarit
Nga jashtëqitjet e zogjve të mbrëmjes.