Moisiu: Nuk nënshkruaj shkarkimin e kryeprokurorit Sollaku

[TOKE GEGA]

Studiuesit kanë zbuluar një gen, që zgjat jetën





Studiuesit amerikanë kanë zbuluar një gen, që zgjat jetën tek krimbat e tokës, kur ata hanë shumë më pak se sa normalisht. Njerëzit kanë gene të ngjashme dhe në se ato funksionojnë njësoj si tek krimbat e tokës, një ilaç që kopjon këtë funksionim, mundet në të ardhmen, nëse nuk e zgjat jetën, të paktën ta bëjë atë më të shëndetshme.

Studimet që prej viteve 1930-të kanë treguar se kafshët, që nga mizat e uthullës, deri tek majmunët e shtojnë jetëgjatësinë deri në 40 përqind, në se ato jetojnë vetëm me një djetë minimale, vetë sa për të mbijetuar. Një avanatazh i dytë është, një rrezik më i vogël, për t’u prekur nga kanceri, diabeti, sëmundjet e zemrës dhe sëmundje të shkaktuara nga degjenerimi i nervave.

Ngrihet pyetja: Pse ka përfitime nga një dietë e tillë? Përgjigja nuk ka qënë e qartë, por studjuesit në Institutin Salk për Studime Biologjike në universitetin La Jola në Kaliforni thonë se kanë gjetur një faktor gjenetike. Në një artikull të botuar në revistën Natyra, ata identifikojnë një gen i quajtur Fa-4, që i bën krimbat e urritur të tokës të jetojnë më gjatë.

“Ky është geni i parë që është shumë i rëndësishëm dhe specifik për gjetjen e përgjigjes që lidhet me kufizimin e dietës”.

Studjuesi Endrju Dillin i Institutit Salk thotë se eksperimentet e tij zgjatën ose shkurtuan jetëgjatësinë e krimbave të tokës, duke ndryshuar ndikimin e genit Fa-4. Këta krimba me nivele normale të geneve Fa-4 jetuan më gjatë kur ishin në një dietë me kalori shumë të ulët. Kur studiuesit përforcuan genin, krimbat jetuan edhe më gjatë, edhe kur hanin normalisht. Në kushtet normale të genit, krimbat kishin një jetëgjatësi standarte.

Zoti Dillin thotë se njerëzit kanë 3 gene të ngjashme me Fa-4, madje sugjeron se ato janë pjesë e një mekanizmi të brëndshëm mbrojtës kundër urisë.

“Nuk ka dyshim që të pangrënët të shkurton jetën, por edhe dieta me kalori tepër të larta po ashtu të shkurton jetën. Por ekziston një nivel i mesëm që në fakt shton jetëgjatësinë tek gjitarët me 30 deri 40 përqind. Pra ekziston si të thuash një dritare shumë e vogël, në kufirin midis kalimit në uri dhe të qënit i shëndoshë. Kjo është pikërisht dritarja e kalorive të kufizuara, që në fakt zgjat jetën”.

Studiuesi Dillin thotë se ia vlen të studjohet nëse versionet e genit Fa-4 tek njerëzit funksionojnë në të njëjtën mënyrë si tek krimbat e tokës. Objektivi do të ishte prodhimi i një ilaçi që do t’i aktivizonte ato në mënyrë që njerëzit të përfitojnë prej tyre pa qënë nevoja që të mbajnë një diet duke ngrënë fare pak.

Studjuesi thotë se objektivi nuk është në se një gjë e tillë do të zgjaste apo jo jetën e njeriut. Objektivi duhet të jetë pakësimi i sëmundjeve që lidhen me moshën. //ze//

[Brari]

55

Data: 11/05/2007

Moisiu-Sollaku, binomi që mbron krimin



Mesazhi i Sollakut dhe Moisiut në Ditën Botërore të Drejtësisë ka qenë mbrojtja e kriminelëve dhe bllokimi i nismave për t’i vënë kapobandat përpara drejtësisë. Brenda vitit kanë liruar në bashkëpunim, më shumë se 20 kriminelë. Ndalohen hetimet për Artan Gjermenin, ndërkohë që po falsifikohen provat për politikanët e tjerë të përfshirë në krim. Pas refuzimit të informacioneve të Ministrisë së Drejtësisë, mbetet thellimi i hetimeve, edhe për krerët e këtyre dy institucioneve



Në Ditën Botërore të Drejtësisë, aleanca e drejtësisë me krimin e organizuar gjendet në Shqipëri, në fazën e saj më të shëndetshme. Këtë e demonstroi dje Prokurori i Përgjithshëm, Theodhori Sollaku, teksa në një takim të zhvilluar dje në Ditën e Drejtësisë nga misioni evropian për sistemin e drejtësisë “Euralius”, me gjyqtarë dhe prokurorë nga gjithë vendi, i ka bërë apel ministrit të Drejtësisë, Ilir Rusmali të denoncojë rastet që bën publike në media dhe të mos merret me politikë. Prokurori i Përgjithshëm ka reaguar ndaj akuzave të ministrit të Drejtesisë, Rusmali për lidhje me krimin dhe pengesë për hetimin e anëtarit të KLD-së, gjyqtarit Artan Gjermeni. Në vijim të fjalës së tij, kryeprokurori tha se organi i akuzës nuk ka kohë të merret me politikë, ndërsa bëri thirrje për bashkëpunim mes organeve të drejtësisë, për realizimin e reformës në gjyqësor, të cilën, Sollaku e vlerësoi të ngadaltë. Alibia e mospasjes së provave për të hapur dhe për t’i shkruar deri në fund një dosje hetimore, është më e përdorura dhe me kutin që Sollaku përdor çdo ditë, bisedat telefonike mes Aldo Bares dhe Enver Dondollakut e nxjerrja e lidhjeve të ngushta me politikën dhe sistemin e drejtësisë e konkretisht me anëtarin e KLD-së, ish-gjykatësin e Lushnjës, Artan Gjermeni, mbi të cilat punoi Prokuroria italiane, nuk mund të merren si fakte të mirëqena. Ajo çka është më e çuditshmja është fakti që Sollaku nuk duket se ka ndërmend t’i marrë këto skandale të publikuara në shtyp dhe të bëra të qarta mbarë opinionit publik, as si një indicje për të filluar një hetim. Pasi nuk ndodh rëndom që një aradhë personalitetesh të rendësishme, në funksione të larta gjatë viteve 1997-2005, të “përgojohen” nëpër telefonë nga eksponentë kryesorë të krimit të organizuar dhe për më tepër, të futen në një qerthull të tillë thashethemesh monstruoze e pa lidhje. Përkundrazi, biseda mes tyre ka qenë aq e qartë sa nuk linte vend për hamendësive, ndërsa Sollaku nuk mund t’i shpëtojë pyetjes se cilat janë arsyet pse nuk pranohet që të ndërmerret një hetim i menjëhershëm. “Skrupoloziteti” i tij që ka çuar 3 prokurorë të Krimeve të Rënda në Itali, kur vetë arena e aferave kriminale ka qenë ekskluzivisht Shqipëria, nuk mundet sërish t’i japë sadopak të drejtë kreut të organit të akuzës.

Dita Botërore e Drejtësisë, paradoksalisht e gjen Sollakun me gurin në dorë nga atyre që i cilëson si antagonistët e tij politikë, përderisa ka maninë që gjithçka ta kanalizojë në këtë fushë. As bilance arritjesh dhe asnjë perspektivë se deri kur do të ecet kështu dhe kur do të mbërrijë kthesa e shumëpritur (nëse do të kishte mundësi për një të tillë). Arsyeja tjetër: Reforma në drejtësi po ecën ngadalë…

E kush ka fajin për këtë. Ata që apelojnë çdo ditë për domosdoshmërinë e këtij operacioni apo të tjerë që fshihen pas debateve për pavarësinë e pushteteve? Koha do të vërtetojë shumë shpejt se kush do t’i varë këpucët në gozhdë.

Re. Po.

[RaPSouL]

Vertet Lajme Interesante Po Lexoj Me Vemendje.......

[TOKE GEGA]

Vertet Lajme Interesante Po Lexoj Me Vemendje.......

Mjerimi i Moisiut në fundin e Presidencës: Hakmarrje të vogla për shërimin e një sedre që nuk e pati kurrë





Kanë mjaftuar vetëm disa elozhe sporadike, të bëra nga disa eksponentë të së majtës, ku gjysma bëhen për efekte manovrash politike, që kreu i shtetit Alfred Moisiu të mendojë seriozisht skenarin e një rikandidimi të tij për President. E duke qenë se nuk ka ditur të justifikojë dështimin e bujshëm në 5 vitet e qëndrimit të tij në Pallatin e e Brigadave në mbrojtjen dhe ngritjen e shtetit ligjor, çka ka prishur në mënyrë të pariparueshme marrëdheniet me këtë shumicë, Moisiu ka zgjedhur rrugën më të thjeshtë, por njëherazi, më të gabuar për të hyrë në lojën e influencave. Duke harruar se edhe për pak më shumë se një muaj, ai është ende President i Republikës, gjenerali në pension po njëjtësohet përditë e më shumë me linjën e opozitës. Ndërsa i ka kthyer një përgjigje shpërfillëse e kundërshtuese kërkesës së ministrit të Drejtësisë, Ilir Rusmali, për mbledhjen e Këshillit të Lartë të Drejtësisë dhe shkarkimin e menjëhershëm të anëtarit Artan Gjermeni, i demaskuar për lidhjet e tij të ngushta me bandën e Aldo Bares, dje Moisiu, gjatë një vizite të kryer në Misionin e Asistencës Policore të Komunitetit Evropian në Shqipëri, PAMECA, ka atakuar ministrin e Brendshëm Bujar Nishani, për reformën në policinë e shtetit. Në një prononcim për mediat, ai u shpreh i shqetësuar, sa i përket lëvizjeve të shumta që po ndodhin në strukturat e policisë shqiptare. “Vetëm gjatë mandatit tim ka patur tre drejtorë të përgjithshëm të Policisë së Shtetit”, deklaroi ai, duke shtuar se këto ndryshime po ndodhin jo vetëm me ndryshimin e pushtetit, por edhe me ndryshimin e ministrave dhe shtoi se pa paragjykuar në drejtësinë e vendimit, lëvizjet e tepërta në polici nuk mund të kenë impakt pozitiv. “Policia është një ndër shtyllat kryesore të shtetit dhe se përmirësimi i punës së saj mund të bëhet vetëm nëpërmjet hartimit të ligjeve të sakta, që nuk lenë dorë të lirë mbi këto lëvizje dhe që i shërbejnë ecurisë së policisë shqiptare sipas standardeve evropiane”, deklaroi kreu i shtetit. Për ironi, Moisiu zgjodhi që t’i bënte këto deklarata para drejtuesve të PAMECA-s në Shqipëri, të cilët kanë vetë arkitektët dhe konsulentët kryesore të kësaj reforme të domosdoshme. Ndërsa në mënyrë publike, këta të fundit kanë shprehur vlerësime të larta për profesionalizmin në të cilin ka mbërritur policia shqiptare dhe zgjedhjet e fundit lokale ishin një test mjaft i qartë për këtë. Nuk ka vonuar edhe reagimi i vetë ministrit Nishani që, gjatë një prononcimi për mediat, ka deklaruar se “askush nuk mund të fshihet pas pushtetit, në rast se ka mungesën e vullnetit politik për të luftuar me zero tolerancë krimin e organizuar dhe korrupsionin”. Duke komentuar edhe qëndrimin e Presidentit mbi reformën në polici, ministri i Brendshëm, tha se “më vjen mirë që më në fund edhe Presidenti i Republikës është zgjuar, dhe është shqetësuar për efiçencën e luftës ndaj krimit të organizuar dhe ndaj trafiqeve” pasi, sipas tij, për një kohë të gjatë të qenit të tij në pushtet, krimi i organizuar dhe trafiqet kanë qenë ulur këmbëkryq në Shqipëri, ndërkohë që ka një ndryshim në filozofinë tonë të qeverisjes, e cila mbështetet tek toleranca zero ndaj krimit të organizuar, si dhe ndaj mungesës së vullnetit apo pengesës së institucioneve për të luftuar krimin e organizuar, trafiqet dhe segmente shtetërore të lidhur me të. “Për ne është e sigurt që nën këtë ndryshim dhe në filozofinë e tolerancës sonë zero ndaj këtyre fenomeneve, kushdo qoftë, ministër, punonjës policie, gjyqtar, prokuror apo kushdo tjetër, nuk mund të fshihet pas karrocës dhe kostumit të pushtetit në rast se ka mungesën e vullnetit politik, për të luftuar këto fenomene, të cilat janë rrezik serioz për shoqërinë dhe qytetarët shqiptarë, apo që ushtrojnë pushtetin për të realizuar pengesën e luftës

ndaj këtyre fenomeneve”, tha ministri Nishani. Nëse vërehet me kujdes deklarata e kreut të shtetit, nuk mund të shpëtojë ligësia dhe tendecioziteti i saj. Për arsye se edhe këtë herë, ai nuk vë gishtin mbi raste konkrete, si dhe efekte negative që ka sjellë sot këto ndërrime strukturore (në të vërtetë statistikat flasin për të kundërtën), ndërsa kushtëzohet duke përsiatur vetëm parimisht. Javët e fundit janë vërejtur një sërë aksionesh të suksesshme të policisë, ku janë kapur qindra kilogramë lëndë narkotike dhe do të ishte në nderin e cilitdo Presidenti vendas që të përshëndeste në radhë të parë këto ritme të policisë së shtetit dhe me mund të jepte leksione urtësie. Megjithatë, duket se perspektiva edhe pse e zbehtë e fitimit të një mandati të dytë presidencial, ka mbytur çdo lloj dashamirësie, qoftë edhe në kufijtë e një xhentilese formale tek Moisiu që është tejkaluar në detyren e tij nga komisioneri për zgjerimin në BE, Oli Rehn që, vetëm disa ditë më parë do të shprehej se “Shqipëria kishte habitur në kuptimin më pozitiv të kësaj fjale Brukselin, me hapat e saj të shpejtë në drejtim të përmbushjes së detyrimeve që burojnë nga Marrëveshja e ndërmjetme e Stabilizim-Asociimit”. Amnezia ndaj detyrimeve kushtetuese po e detyron Presidentin në ikje e sipër të merret në ditë e fundit të tij me hakmarrje të vogla e meskine, me shpresën se do të shërojë sedrën e lënduar nga akuzat se pse mbrojti dikur me kaq zell, Artan Gjermenin apo Dhori Sollakun, që sot e gjithë ditën nuk po bëjnë gjë tjetër, veçse po vetëpërmbushin profecinë e dikurshme të mazhorancës se kjo dyshe ishte simboli i kapjes së shtetit nga krimi i organizuar.

[Brari]

edvini mes kocit orikut dhe dash pezes

55


(08.06.2007)


Tashmë Edvini ia arriti ta shkërmoqë PS-në, si dikur Enveri Partinë Komuniste shqiptare në Helmës të Skraparit, ku Mestan Ujanikun dhe Agush Gjergjevicën i zëvendësoi me komsomolas, teksa Rama sot, në paralele zëvendësoi pa dhimbje gramozruçërinë e tij me bandën e rioshëve mbushur me pirsing e tatuazhe. Sot, pas kongresit XII, PS e Enverit, Ramizit, Tos Nanos dhe Ruçit, ka marrë plotësisht trajtat e OJQ-së së Erion “Mjaft”-it.
Madje edhe vetë Erion Braçe nuk është më në gjendje t’i japë dum kësaj zallamahie ku kongresmenët dhe liderët veteranë nuk e dinë më, jo vetëm ku e kanë emrin, po as ku do ta bëjnë paskëtaj jetën e partisë.
Petrua hakërrehet për “privatizim, uzurpim të partisë nga banda e nëpunësve të bashkisë” dhe miqve e shokëve të zijafeteve, dhe me këtë rast konstaton kthimin e “centralizmit demokratik në PS, të cilin e konsideron parim komunist të Enverit.
Mirëpo është bash Enver Reçi i socialistëve tiranas, bash ai që tashmë që nuk po i gjen dot as derën, e jo më t’ia njohë fytyrën partisë së themeluar nga adashi i famshëm, po i duket Edvini si “Hitleri i PS”.
Ndërkohë Edvini është zënë në lak në financimet recesive të “Top-it”, bashkëpronarët e tjerë të të cilit e detyruan të kandidojë Sajmir Kodrën, jo se iu dogj barku atij dhe Ramës për Mokrën dhe Pogradecin, por sepse Sajmirin e zgjodhën si përfaqësues besnik të kupolës, që do t’i kundërvihet Doktorit të Maxhorancës me “art dhe humor”, për t’ia devijuar shënjestrën, seriozitetin dhe përqëndrimin në parlament dhe publikisht me gallatë dhe me batuta kondrapedal, të stërkonsumuara prej kohësh nga Erion Braçe, Çim Hysa dhe Taulant Dedja.
Orik Shyti kërcëllen dhëmbët i pakënaqur për faktin përse Edvini nuk po ia mbledh rrypat Theodhori Sollakut për të zhbërë 1300 faqet e dosjes së “Hakmarrjes për Drejtësi”, para se të mos jetë më kryeprokuror dhe në vend të tij të vihet dikush tjetër, që do t’i shpallë në kërkim ndërkombëtar anëtarët e “Hakmarrjes”, si të ishin anëtarë të Al Kaedas.
Ndërkohë Edvini harxhon gjysmën e kohës me miqtë e shtrenjtë dhe krahun paramilitar, në lokalin e rindërtuar para prokurorisë, menjëherë pas eksplozionit, apo edhe në zyrat e tij në selitë e bashkisë dhe PS.
Dhe kuptohet, pjesën e kohës së mbetur, në të ngrysur dhe sidomos në fundjavat, e kalon me dashin e deshërve, në shtëpinë e restauruar të konferencës e të Babës, apo në apartamentet luksoze, në qendër e periferi të Tiranës pezake.
Dhe si të mos mjaftonin të gjitha këto, bash e mirinformuara për bëmat e Edvinit, Majlinda Keta, në një intervistë shpall se “Socializmi i PS nuk duhet të gjunjëzohet para krimit”. Më pas zonja Keta aludon hapur për: “Second hand-e politike në dyqane të performuara me antika të vjedhura nga të tjerë; … kostume, syze e kollaro firmato të shopuara nga biznesi i madh informal; … modelin qeverisës në vartësi të mbështetjes monetare që shefat u akordojnë ekstra të tjerëve; … demagogjia në vijim e liderëve të sotëm në PS, ku edhe tullat dhe zyrat duan t’i bëjnë me pronarë; … vetëm një emër i përmendur në kafene e korridore të PS mund të jetë shkas për koncert tenorësh, ku notat e larta përkthehen në kërcënime për heqje karrigesh ose shkakësojnë fillime karrierash gjysmë, ose totalisht të errëta; … transparenca e politikës së performuar tash së fundi, është aq e madhe sa edhe mundësia që të fal “forwardi” në grup uzurpatorësh…”.

[Brari]

Ja Mafia e Sallak-moisi-edvinave qe ka ne xhep sistemin e drejtesise me ke lufton..

Me nje nepunes shembullor te shtetit lkurse Nerjako Arapet e xhelatet e tjere i le pa prekur..

--

Gazeta Sot.




Përparim Dervishi i pandehur, nis gjyqi

13 June 2007


Filloi dje procesi gjyqësor në ngarkim të kreut të doganave Përparim Dervishi. Burime kofidenciale nga Gjykata e Tiranës pohojnë se në cilësinë e të pandehurit është paraqitur dje në gjykatë Përparim Dervishi. Sipas të njëjtave burime mësohet se kreu i doganës ka zgjedhur si mbrojtës të tij avokatin Neshat Fana, ndërsa prokurori i dosjes është Dritan Reshka. Gjatë seancës së djeshme sipas procedurës është bërë njohja e palëve në proces dhe pas është seanca është ndërprerë, ku është caktuar një datë tjetër për vijimin e shqyrtimit gjyqësor.Burime nga Gjykata e Faktit bëjnë të ditur se Kreu i Doganave është thirrur në cilësinë e të pandehurit pasi nuk ka zbatuar një urdhër të nxjerrë më parë prej këtij institucioni. Mësohet se bëhet fjalë për një gjobë prej 50 mijë lekësh të vendosur nga togat e zeza si detyrim financiar për mos ekzekutimin e një vendimi në lidhje me një sasi gazi të bllokuar prej tij në dëm të kompanisë “Vjosa”. Ndërkohë që aktiviteti i kësaj të fundit funksion pas zbatimit nga ana e kryedoganierit të vendimit për lirim e mallit. Palë e paditur dhe me detyrime vazhdon të jetë deri në përfundim të procesit Drejtori i Përgjithshëm i Doganave, Përparim Dervishi. Burime nga organi i akuzës pohojnë se konflikti ka nisur pasi dogana shqiptare nuk bindet me analizat e bëra nga IQT, dhe pavarësisht kësaj, nuk po i bindet dhe vendimeve të Gjykatës së Shkallës së Parë, rrethit Tiranë. Duke iu referuar këtij vendimi të 20 Shkurt me nr. protokolli 114 (S), rezulton se administrata doganore është debitorë karshi subjektit “Vjosa”. Në këtë mënyrë vendimi i gjykatës urdhëronte përmbaruesin gjyqësor Julian Ahmeti që: debitori, Drejtoria e Përgjithshme e Doganave të bëjë ekzekutimin vullnetar brenda 10 ditësh, të detyrimeve që rrjedhin nga ekzekutimi i vendimit nr 91 i datës 15 Shkurt. Por, reagimi i doganave për zbatimin e këtij vendimi vonon përtej afateve me ligj dhe si rrjedhojë gjykata vendosi masën e gjobës. Mbas kalimit të afatit, zyra e përmbarimit duhet të kishte filluar ekzekutimin e detyrueshëm për debitorin, që refuzon ose nuk kryen sipas asaj që ka vendosur vendimi i gjykatës. Në këtë mënyrë, pas skadimit të afatit, në datë 2 Prill zyra e përmbarimit vendosi: të gjobis shtetasin Përparim Dervishi me cilësinë e personit të ngarkuar me ligj për kryerjen e veprimeve, në zbatim të titullit ekzekutiv, në shumën 50 mijë lekë.

--



bravo mafia.. e forte qendron e cdo dite fshin bi.then me votat e 3 korrikasve..
u fut dhe nga nje plumb e ferr nuk i hyn.. kurse dervishin e gozhdojne..

[no name]

“Shkarkimi i Sollakut,kusht për në NATO”


15/06/2007
• Shkarkimi i prokurorit të Përgjithshëm, Theodhori Sollaku, duket se do të jetë kërkesa e parë e kryeministrit Berisha për presidentin e ri të vendit.

Duke folur në emisionin "Opinion", kryeministri Berisha u shpreh se largimi i Sollakut nga ky post është kusht vendimtar për integrimin e Shqipërisë në NATO dhe progresin drejt Bashkimit Evropian. "Ky është një kusht shumë herë më madhor se ajo që thoni ju. Dhe kjo s’ka të bëjë farë me asnjë segment të ekzekutivit, ka të bëjë para së gjithash me xhepin e atyre që nuk kanë dhe njerëzve të thjeshtë, i cili shteron gjithmonë e më shumë nëse zyrtarët e korruptuar nuk shkojnë para ligjit. Ka të bëjë kjo me prishjen e projektit të tyre më fisnik. Siç mendoj unë, kryeministri i këtij vendi, për anëtarësimin në NATO kam shumë kënaqësi që mendojnë identik me mua 90% e shqiptarëve që mbështesin këtë proces", vijoi kryeministri. Sipas kreut të qeverisë, shkarkimi i Sollakut nuk është problem personal, por problem që ka të bëjë me fatin e luftës kundër korrupsionit dhe krimit të organizuar. "S’është këtu një problem personal, s’është këtu një problem tjetër, përveçse i fatit të vërtetë të luftës kundër korrupsionit, i fatit të vërtetë kundër luftës së organizuar. Ajo që tha prokurori italian në Bari se janë 200 persona ne kërkim, të cilët nuk na i jepni dhe nesër atë që tha prokurori italian, do ta thotë një prokuror tjetër, të gjitha vende këto që do të votojnë për Shqipërinë në anëtarësimin në NATO", theksoi Berisha.

[Brari]

duhet o president me kopetenca me te medha se kryeministri.. sic i ka ky m.uti moisiu ose qe di ti luaj bukur ato qe ka.. por te zgidhet me vote te popullit jo me pazare.. ose te mos ket fare president..
godo me imamnë paskan lene litarin me ate kushtetute te cilin litar e terheq bukur nga brukseli altin arapi.. krieministri i vertete real i shqiperise me ndihmsat e tij edvin ceko ramo gjinush broko meto m.utat..

[Brari]

gazeta sot

(Pu)shteti gjyqësor, aristokracia burokratike miliardere shqiptare

23 June 2007
Nga Kastriot Myftaraj

- Ditën e premte në Tiranë u mbajt Konferenca Gjyqësore e Republikës së Shqipërisë, forumi i lartë i një prej tre pushteteve të pavarura në Shqipëri, atij gjyqësor që është realisht pushteti suprem, pasi përbën arbitrin në konfliktet mes qytetarëve, mes qytetarëve dhe institucioneve, si dhe mes vetë institucioneve.Gjëja e parë që të binte në sy në këtë konferencë ishte veshja, bizhutë dhe makinat luksoze të pjesëmarrësve. Po të gjykoje nga kostumet dhe fustanet firmato, këmishat dhe kollaret e shtrenjta, bizhutë, orët, këpucët, syzet e shtrenjta, apo makinat me të cilat kishin ardhur pjesëmarrësit, dukej sikur ishe në ceremoninë e ndarjes së çmimeve Oskar, me pjesëmarrjen e yjeve të Hollywood-it dhe jo në një mbledhje gjyqtarësh të vendit më të varfër të Europës, që megjithatë me sakrifica u jep gjyqtarëve një pagë aq të madhe sa ç’nuk ia japin vende të tjera të botës që janë në nivelin tonë ose në disa raste edhe pak më të pasura se ne, por që me këtë pagë nuk mund të sigurohet as 1% e këtij luksi. E megjithatë, në Konferencë gjyqtarët kërkuan rritjen e pagës, duke thënë se rroga e tyre është ende larg nivelit që duhet të jetë, duke konsideruar rrogat e homologëve europianë. Rritja e rrogave u paraqit si mënyra më efikase për të evituar korrupsionin e gjyqtarëve, pasi rrogat e ulëta janë paraqitur si alibia për ekzistencën e korrupsionit në gjykata. Problemi këtu është se gjyqtarët, por edhe prokurorët shqiptarë, kanë një nivel të tillë jetesë që nuk do të mund ta përballonin as sikur të kishin rrogat e kolegëve të tyre gjermanë, francezë, britanikë apo edhe amerikanë. Atyre që u ka takuar të shkojnë shpesh në gjykata u ka rënë në sy fakti se korridoret e gjykatave janë si pasarelat e modës së lartë, ku gjyqtarët dhe gjyqtarët si top modelë që çdo ditë ekspozojnë lloje të ndryshme kostumesh, fustanesh, peliçesh, xhakaventosh, pardesysh firmato të firmave më të famshme botërore të modës. Garderobën e një gjyqtari, gjyqtareje, apo edhe prokurori shqiptar, që ndërrohet çdo vit dhe çdo stinë sipas katalogëve më të fundit të modës së lartë, nuk ia lejojnë dot vetes kolegët e tyre të Europës Perëndimore dhe të SHBA. Po çdo ditë shikon një paradë bizhuterish të ndryshme tek gratë (gjyqtaret dhe prokuroret) dhe burrat (gjyqtarët dhe prokurorët), me gjerdanë me gurë të çmuar të shtrenjtë, vathë me brilantë, byzylykë, varëse, togëza me gurë të çmuar, orë me rripa me gurë të çmuar etj. Veturat dhe fuoristradat e tyre e shtrenjta të tyre nga të cilat ka disa secili dhe i ndërrojnë sipas modës, mund të konkurronin fare mirë me parkingun e një restoranti yjesh të Hollywood-it në Beverly Hills. Kjo është vetëm njëra anë e nivelit të jetesës së tyre, ana tjetër është se ata jetojnë në apartamente dhe vila luksoze, në qytetet ku janë si dhe në bregdet. Madje shumë prej tyre kanë filluar të blejnë apartamente dhe të ndërtojnë vila dhe jashtë vendit. Ata i bëjnë pushimet në verë dhe në dimër në resorte të shtrenjta jashtë vendit. Ata frekuentojnë restorante të shtrenjta brenda dhe jashtë vendit. Një pjesë e madhe e tyre janë klientë të kazinove dhe të kompanive të basteve sportive, duke harxhuar në to shuma marramendëse. Ata dhe ato janë klientë të klinikave të shtrenjta të huaja që bëjnë plastikë të fytyrës dhe trupit. Femrave gjyqtare dhe prokurore gjysma e rrogës u shkon për parukieret e shtrenjta, kliente të të cilave janë. Jo vetëm ata po edhe familjarët e tyre, gratë dhe fëmijët, në rastin e gjyqtarëve dhe prokurorëve, si dhe burrat dhe fëmijët bëjnë këtë lloj jetese. Fëmijët e tyre studiojnë në shkolla private të shtrenjta brenda dhe jashtë vendit. Këtu nuk duhen harruar dashnoret (në rastin e gjyqtarëve dhe prokurorëve), si dhe dashnorët, apo zhigolotë (në rastin e gjyqtareve dhe prokuroreve), që bëjnë këtë jetesë luksoze me shpenzimet e zyrtarëve përkatës. Përfolet dhe ndonjë rast kur gjyqtarët dhe prokurorët kanë dashnorë, apo gjyqtaret dhe prokuroret kanë dashnore. Gjithashtu, gjyqtarët dhe prokurorët i kanë investuar fitimet e tyre abuzive duke blerë dyqane të shtrenjta që i kanë lëshuar me qera, duke blerë lokale ku kanë hapur bare dhe restorante luksoze etj. Nëse do të bëhej bilanci i shpenzimeve të një gjyqtari apo prokurori, në pjesën më të madhe të tyre, mund të thuash pa frikë se ka një pjesë prej tyre që harxhojnë 200-300 mijë euro në muaj, ka një pjesë tjetër më të madhe që harxhojnë 100-150 mijë euro në muaj dhe 50% e tyre nuk harxhojnë më pak se 50 mijë euro në muaj. Ajo që duhet kuptuar në rastin e korrupsionit në drejtësi në Shqipëri është se gjyqtarët dhe prokurorët shqiptarë nuk bëjnë korrupsion duke marrë ryshfet për të plotësuar diferencën mes pagës që u jep shteti shqiptar dhe pagës së kolegëve të tyre në vendet e Europës Perëndimore. Kjo do të ishte e keqja më e vogël, dhe nëse do të ndodhte kështu korrupsioni në drejtësi do të ishte shumë më i vogël se ç’është. Problemi është se shumësia e tyre marrin ryshfet për të siguruar një nivel jetese luksoze dhe pasuri aq të madhe sa që nuk e ëndërron dot një kolegu i tyre perëndimor që jeton vetëm me pagën. Këto janë të vërteta që i dinë të gjithë. Më “të varfrit” prej tyre nuk harxhojnë më pak se dhjetë mijë euro në muaj. Të gjitha këto para vijnë nga korrupsioni, nga abuzimi që ata bëjnë me pushtetin që u është dhënë. Ajo që në Shqipëri quhet Drejtësia, gjykatat dhe prokuroria, janë kthyer në një industri të zezë, shumë fitimprurëse. Gjyqtarët dhe prokurorët i shohin çështjet penale dhe civile si lëndë të parë në këtë industri, me anë të së cilës nxjerrin fitime, duke shitur vendimet gjyqësore apo akt-akuzat (pushimin e çështjeve penale), sipas interesit të palëve që paguajnë. Pasojat e korrupsionit gjyqësor janë më shkatërrimtaret nga të gjithë llojet e korrupsionit se ai ka si pasojë eliminimin e drejtësisë në shoqërinë shqiptare, si në marrëdhëniet juridike-civile mes qytetarëve, ashtu dhe mes qytetarëve dhe institucioneve apo vetë institucioneve. Marrëdhëniet e drejta pronësore dhe financiare mes qytetarëve minohen për shkak të arbitraritetit abuziv të gjykatave që duhet të përbëjnë garantin e drejtësisë së këtyre marrëdhënieve në rast konfliktesh. Në rastet e konflikteve mes individëve apo subjekteve të tjera private dhe institucioneve, interesat e shoqërisë minohen ngase gjykatat kanë prirjen të favorizojnë individët apo subjektet private, edhe kur këta nuk kanë të drejtë, por vetëm se ata paguajnë ryshfet, ndërsa institucionet nuk e bëjnë këtë gjë. Dhe kur institucionet dhe publiku reagojnë atëherë gjyqtarët fshihen pas mburojës të pavarësisë së pushtetit gjyqësor. Pushteti gjyqësor dhe prokuroria në Shqipëri janë shndërruar praktikisht në një shtet më vete, që është jashtë sovranitetit të popullit shqiptar, që supozohet të ketë sovranitetin mbi të gjitha institucionet. Gjyqtarët në Shqipëri, të të gjitha shkallëve janë shndërruar në një aristokraci, pasi ata e marrin detyrën me mandat praktikisht të pakufizuar në kohë, derisa të dalin në pension. E njëjta gjë mund të thuhet dhe për prokurorinë, ku Prokurori i Përgjithshëm nuk ka një mandat të limituar në kohë, madje as kufij moshe se kur i mbaron mandati, por praktikisht mund të rrijë në detyrë derisa të jetë gjallë ose derisa të arrijë në gjendjen e paaftësisë fizike dhe mendore për punë, gjë që mbetet ende e paqartë se si vërtetohet. Edhe gjyqtarët e Gjykatës së Lartë dhe të asaj Kushtetuese, pavarësisht se kanë mandat të limituar në kohë, megjithatë praktikisht mbeten përjetësisht në sistemin gjyqësor, duke kaluar nga Gjykata e Lartë në atë Kushtetuese ose më tutje në Këshillin e Lartë të Drejtësisë. Shqipëria është një vend demokratik, që do të thotë se mbajtësit e pushtetit periodikisht gjykohen me votë nga qytetarët (zgjedhësit) për punën e tyre dhe se fati i këtyre mbajtësve të pushtetit është në dorën e qytetarëve-zgjedhës. Kështu ndodh me pushtetin ekzekutiv (me përjashtim të Presidentit të Republikës) dhe me atë legjislativ. Ndërsa një qendër e pushtetit, ajo gjyqësore, që efektivisht rezulton të jetë më e rëndësishmja, është praktikisht e llojit aristokratik, duke qenë se fati i saj nuk është në dorën e qytetarëve. Me këtë nuk dua të them se gjyqtarët dhe prokurorët duhet të zgjidhen nga populli, por ama së paku të kenë një mandat të limituar në kohë, p.sh. katër vjet dhe në krye të katër vjetëve të aplikojnë në Këshillin e Lartë të Drejtësisë (gjyqtarët) dhe pranë Prokurorit të Përgjithshëm (prokurorët) për të marrë një mandat të ri, qoftë si titullar gjykate apo prokurorie, qoftë si gjyqtar i thjeshtë. Dhe qëndrimi i tyre në detyrë, ose marrje e postit drejtues të bëhet duke vlerësuar punën e tyre, si dhe figurën e tyre morale. Kështu do të demokratizohet magjistratura. Madje unë do të isha që në rast se Presidenti zgjidhet nga populli, ai të marrë drejtpërdrejt përgjegjësinë për emërimin e gjyqtarëve dhe të prokurorëve, në bashkëpunim me Kuvendin, duke u rritur kështu tërthorazi aksesi i popullit në konstituimin e pushtetit gjyqësor dhe të institucionit të akuzës publike. Është e habitshme që një qendër kaq e rëndësishme e pushtetit, siç është ai gjyqësor, të jetë praktikisht jashtë sovranitetit, deri edhe të tërthortë të popullit, duke iu lënë kontrolli mbi të Këshillit të Lartë të Drejtësisë, në konstituimin e shumësisë së të cilit populli, mbajtësi i sovranitetit nuk ka praktikisht akses, pasi shumësia e anëtarëve të këtij institucioni del nga Konferenca Gjyqësore. Sot jemi një situatën që një qendër e pushtetit, ai gjyqësor, që nuk zgjidhet nga populli, praktikisht ka të drejtën e vetëqeverisjes, por dhe të drejtën të vendosë mbi fatin e popullit?! Problemi me pushtetin gjyqësor dhe prokurorinë është se ato nuk kanë treguar përgjegjshmërinë minimale për të menaxhuar pavarësinë që u është dhënë. Institucionet, si dhe parimet mbi të cilat ata ngrihen, nuk janë qëllime në vetvete, por mjete për të arritur qëllime të caktuara. Ndarja e pushteteve, pavarësia e gjyqësorit, e mekanizma të tjera të këtij lloji, nuk janë krijuar si qëllime në vetvete, si përkushtim ndaj një lloj idhujtarie institucionale, por janë mjete që supozohet të funksionojnë dhe duhet të funksionojnë, që njerëzit që i bartin kompetencat e ofruara nga ky pushtet, të prodhojnë drejtësi për shoqërinë, të rrisin ligjshmërinë në vend, duke ndëshkuar korrupsionin e zyrtarëve publikë, evazionin fiskal, si dhe të gjitha llojet e kriminalitetit, në mënyrë që këto të këqija të minimizohen, duke mbrojtur interesat e qytetarëve të ndershëm në marrëdhëniet juridike civile, kur ato cënohen nga ata që duan të përfitojnë pa të drejtë ose që nuk duan t’u qëndrojnë detyrimeve të tyre. Në rast se ne jemi në një situatë kur respektohet ndarja e pushteteve, respektohet pavarësia e gjykatave, por megjithatë ka ligjshmëri të ulët, ka korrupsion, evazion fiskal, kriminalitet të lartë, kur qytetari i ndershëm nuk arrin të sigurojë në gjykatë respektimin e detyrimeve kontraktuale që kanë ndërmarrë të tjerët ndaj tij, apo edhe të titullit të ti të pronësisë, atëherë për qytetarët e këtij vendi, por edhe për mbarëvajtjen e këtij vendi në përgjithësi nuk ka asnjë rëndësi fakti që respektohet parimi kushtetues i ndarjes së pushteteve, që ekzekutivi nuk ndërhyn në punën e Prokurorisë dhe të gjyqësorit, nuk ka asnjë rëndësi fakti që gjykatat janë të pavarura. Në këtë rast bëhet një eufemizëm i neveritshëm retorika për pavarësinë e pushtetit gjyqësor, për pavarësinë e prokurorisë etj. Aspekti më problematik i kësaj mënyre të menduari është se bëhet gabimi absurd, së pari logjik, pasi përmbyset raporti i qëllimeve me mjetet, duke i bërë qëllimet variabël të mjeteve. Pushteti gjyqësor është kthyer praktikisht në një shtet më vete, që është jashtë kontrollit dhe sovranitetit të popullit shqiptar, por që mbahet me taksat e popullit shqiptar, si dhe me ryshfetet që i rrëmben popullit shqiptar në mënyrë abuzive dhe që vendos për fatin e popullit shqiptar. Kjo gjë vetëm me një shtet demokratik nuk ka të bëjë. Mund të thuash pa drojë se ekzagjeron se në kohën e Romës së Vjetër, pjesë e perandorisë së të cilës ishte dhe Shqipëria e sotme, shqiptarët e asaj kohe gjenin drejtësi në gjykatat romane shumë më tepër se ç’gjejnë sot në gjykatat e shtetit shqiptar, në shekullin XXI. Gjyqtarët e sotëm shqiptarë nuk janë më të mirë se ata të shekullit XVIII, të kohës osmane për të cilët Hasan Zyko Kamberi shkruante se: «Kadiut po t’i rrëfesh paranë, ters e vërtit sherianë». Në këto rrethana është një farsë tragjikomike që të bëhet fjalë në Shqipëri për ndarje dhe pavarësi të pushtetit gjyqësor. Pavarësia e gjyqtarëve ka si kusht përgjegjshmërinë e tyre. Ne nuk kemi njerëz të përgjegjshëm për t’u dhënë në dorë pavarësinë. Aspekti tjetër i keq i papërgjegjshmërisë së tyre duket tek vendimet gjyqësore që ata japin. Në Shqipëri, nuk është ekzagjerim, 80% e vendimeve gjyqësore janë antikushtetuese se nuk përmbushin detyrimin kushtetues që vendimet gjyqësore të jenë të arsyetuara. Vendimet e shkallës së parë, që logjikisht duhet të jenë më të thelluara, janë të arsyetuara përciptazi, se gjyqtarët nuk kanë kohë shumë për të shkruar vendime se kohën e harxhojnë me zbavitje, për restorante, pub-e, udhëtime, kazino, kafene, butikë, palestra, parrukeri, takime me dashnorët dhe dashnoret, për të parë televizor etj. Madje ka gjyqtarë dhe prokurorë që marrin juristë në pension me pagesë për shkruar vendime apo aktakuza. Kjo është një gjë që dihet. Ndërsa vendimet e gjykatave të apelit shpesh do të turpëronin edhe juristë mediokër, në shumë raste jo se gjyqtarët nuk dinë, por se neglizhojnë dhe nuk kanë kohë për të kryer detyrën. Vendimet e Gjykatës së Kasacionit janë shndërruar në shabllone me disa rreshta të cilat fare mirë mund t’i shkruajë edhe një amator në jurisprudencë. Vendimet e Gjykatës Kushtetuese shpesh janë manuale të kundërthënieve dhe irracionalitetit lehtësisht të vërtetueshëm. Në Kodin Penal shqiptar ka një nen që thotë se vendimi gjyqësor, haptazi i padrejtë, është vepër penale dhe dënohet me burgim nga tre deri në dhjetë vjet. Në Shqipëri janë dhënë me mijëra vendime haptazi të padrejta dhe në çdo dhjetë gjyqtarë së paku tetë kanë dhënë së paku një herë vendime të tilla. E megjithatë ky nen nuk është zbatuar asnjëherë dhe nuk kemi asnjë çështje penale të hapur kundër një gjyqtari për dhënie vendimi haptazi të padrejtë, edhe pse Shqipëria ka reputacionin e të qenit një nga vendet e botës me sistemin gjyqësor më të korruptuar. A nuk është interesant fakti që në Shqipëri, një vend ku lulëzon krimi i organizuar dhe trafiqet, që nga fillimi i tranzicionit në vitin 1991 janë vrarë mbi 200 policë, pjesa më e madhe e të cilëve në ballafaqimet me kriminelët, por nuk është vrarë asnjë gjyqtar dhe prokuror? Kjo është një situatë e ngjashme me atë të Sicilisë të para viteve tetëdhjetë të shekullit XX. Në Sicilinë e pas-Luftës së Dytë Botërore, kur mafia tradicionale u shndërrua në një organizatë të trafikut të drogës, armëve, qenieve njerëzore, pastrimit të parave, kryesisht në biznesin e ndërtimeve, për një kohë të gjatë disa dekada, në ballafaqimin me mafian u vranë vetëm policë dhe karabinierë dhe asnjë gjyqtar apo prokuror. Kjo ishte provë e qartë se gjykatat dhe prokuroria nuk e shqetësonin mafian, por ishin blerë prej saj, duke minuar punën e policisë. Kur kjo gjendje ndryshoi dhe gjykatat dhe prokuroria filluan të bëjnë detyrën e tyre, atëherë filluan të vijnë dëshmorët e parë, gjyqtarë dhe prokurorë të vrarë nga mafia. Kur Shqipëria të hyjë në këtë fazë, atëherë do të thuhet se gjykatat dhe prokuroritë po e bëjnë detyrën e tyre. Derisa më sot nuk kemi njerëz të përgjegjshëm për t’i bërë gjyqtarë të pavarur, prandaj mbetet që gjyqtarët e të gjitha shkallëve dhe prokurorët të jenë me mandat të limituar dhe nën varësinë e të zgjedhurve nga populli, parlamentit, në kombinim me Presidentin e Republikës, por duke u vënë për zgjedhjen e tyre një kuorum p.sh. prej 60%, që mazhorancat politike mos të abuzojnë me këtë të drejtë. Ndërkombëtarët që insistojnë për pavarësinë e gjykatave duhet ta kuptojmë se për kushtet e Shqipërisë kjo do të thotë të minosh shtetin ligjor, të minosh sistemin institucional. Pavarësia e gjyqësorit në Shqipëri është një utopi destruktive, për sa kohë nuk kemi njerëz të përgjegjshëm të cilëve t’u jepet ky atribut. Sot pushteti gjyqësor është shndërruar në një guerilje kundër shoqërisë shqiptare, dhe që për një paradoks ironik paguhet nga shoqëria shqiptare. Unë jam i sigurt se nëse çdo vend perëndimor do të ishte në situatën që është Shqipëria, nëse do të kishte gjyqtarë dhe prokurorë si këta që ka Shqipëria, do ta kishte suprimuar pavarësinë e gjykatave deri sa të mund të gjente njerëz të përgjegjshëm për ta ushtruar atë.

[TOKE GEGA]

Detyra e vështirë e prokurorit të përgjithshëm!


Kemi pa sesi dy vitet e fundit prokurori i përgjithshëm i Shtetit shqiptar asht sulmue, shpeshherë tue përzie figurën private me cilësitë e veçanta të zyrtarit të naltë të Republikës.
Akuza, sulme, shamje - këto janë pjesë e pandame e politikës së këtyne viteve, por nji person me mentalitet demokratik liberal nuk mund dhe nuk duhet të kushtëzohet prej tyne, vetëm nji person që asht dënue përfundimisht me anë të nji proçesi trasparent që e ka shpallë fajtor mund të trajtohet si i tillë, të tjerët (na pëlqen apo s’na pëlqen) janë të pafajshëm derisa të provohet e kundërta.
Do të ishte «marri politike» me thanë sot nji fjalë në favor të z. Sollaku, në këtë të përkohshme dhe në nji moment që vetë opozita nuk e mbron mâ, por ne duem thjesht me rreshtue dy fjalë për zyrën e naltë të Prokurorit dhe jo për personin e veçantë. Në fund të fundit z. Sollaku i njeh ligjet dhe e din krejt mirë se i zotnon mjetet ligjore me tutelue figurën e vet.
Kah ana tjetër duhet thanë se sulmi ndaj personit të tij ka dobësue institutin demokratik që ai përfaqson. Asht paradoksale, por sulme të këtilla nuk janë drejtue as kundër shokut Aranit Çela, i cili i kalonte ditët e pleqnisë tue gëzue diellin e Tiranës, mbasi pat përcjellë në botën tjetër (në bashkëpunim me ndonji kryehetues që sot na shpalosë kujtimet e veta të çmueme) krejt kot nji numër të konsiderueshëm të pafajshmish.
Por tue u kthye te çështja jonë. Sulmet ndaj prokurorit të përgjithshëm tue pasë qenë të pabazueme në prova të evidente kanë cënue dispozitat e ligjit nr. 8737 të dates 12. 02.2001 “Për organizimin dhe funksionimin e Prokurorisë”. Vetë cilësia e veçantë e këtij organi nuk lejon sulme politike ndaj tij apo sulme të bazueme në pandehje dhe në insinuata, këtë gja e përcakton në vija të përgjithshme edhe kreu X i Kushtetutës. Ai mund të jetë fajtor – por shpifjet ndaj nji fajtori nuk e ndihmojnë drejtësinë, akuzat e pavërtetueme ndaj nji fajtori në vend që me e çue në burg e lanë të lirë.
Nji gja asht e sigurt: Prokuroria nuk ka funksionue në këto vite, pavarsia e saj ka qenë vazhdimisht e cenueme, ka pasë ndikim politik të fortë mbi të, ka pasë edhe akte të randa kriminale për me ndalue çdo reagim serioz të sajin.
Vetë prokurori i përgjithshëm ka mbijetue në letargji, tue ia kufizue vetvetes hapsinën e veprimit dhe tue mos pasë guxim me reague ndaj botës së krimit. Fakti që i kanë kërcënue pjestarë të familjes nuk mund të ligjërojnë mungesën e veprimit, mbasi kur ai ka pranue at’ zyrë duhet ta ketë dijtë se do të kishte krijue shumë anmiqsina, disa prej të cilave edhe të rrezikshme.
Nji zyrtarë i atij rangu duhet ta përfaqsojë denjësisht Shtetin edhe përpara nji kërcënimi me vdekje. Por kjo gja s’ka ndodhë, prokurori i përgjithshëm nuk ka folë asnjiherë haptas, ai ka hesht dhe ka shpresue. Por kajherë shpresat e kota janë lundra e të marrëve, e cila thyehet në mâ të parën dallgë të paparishikueme.
Në këto vite lufta ndaj krimit ka qenë shumë e dobtë dhe ka lejue që krimi të hyjë në gjinin e politikës shqiptare pa dallime partishë dhe rrymash, lufta ndaj pastrimit të pareve të pista s’ka qenë në nivelin e duhun, lufta ndaj trafiqeve ka pësue nji ramje të ndieshme, lufta ndaj korrupsionit asht zhvillue mâ së shumti në faqet e gazetave sesa në bankat e të akuzuemve, vetë kontrolli i mbrendshëm i organeve të gjyqsorit ka qenë tepër i dobtë dhe i pafrytshëm.
Për të gjitha këto gjana ka fajtorë dhe përgjegjës e edhe prokurori i përgjithshëm me mangësitë e tij në detyrë, me mungesën e aktivitetit të tij asht nji prej tyne. Në fjalën përshëndetëse të hapjes së punimeve të seminarit për luftën kundër pastrimit të parave të pista dhe financimit të terrorizmit të zhvilluem në Tiranë në prill të vitit 2005, z. Sollaku analizonte përgjithsisht dhe vente në dukje prerogativat dhe arritjet e institucionit që drejton, si edhe objektivat e punës në këto drejtime. Sot që kanë kalue mâ shumë se dy vjet, a mund të na tregojë z. prokuror i përgjithshëm se sa konto të dyshimta ka bllokue, sa miliona dollarë ka sekuestrue, sa e ka rritë sigurinë e mbrendshme dhe sa e ka forcue luftën ndaj terrorizmit në vend!? Në qoftë se ai sot nuk rezultate në këto fusha, kjo gja i duhet faturue pjesërisht edhe atyne që e kanë sulmue personalisht, ndërsa ai vetë tue bllokue institucionin që ende drejton, tue mos punue konkretisht por tue u mbrojt pasivisht – ka damtue Republikën dhe ligjet e saja.
Me shumë mundësi së shpejti do të kemi nji kryeprokuror të ri, të cilit i takon nji barrë tepër e randë. Partia Demokratike kur ishte në opozitë dhe mâ vonë në qeverisje ka sulmue prokurorin e përgjithshëm mbasi ky i fundit nuk ka luftue krimin në të gjitha format e veta, bile ai asht akuzue si bashkëpuntor i botës së krimin.
A do të jetë i gatshëm prokurori i ri me pre fletë-arreste majtas e djathtas pa shikue askënd në fytyrë? Në qoftë se akuzat ndaj Sollakut kanë pasë ndonjifarë baze, duhet të përgatitemi për nji vjeshtë të nxehtë me purga demokratike të bazueme në ligjet e shtetit.
Por në qoftë se gjithçka do të qetsohet me vendosjen e nji personi të ri dhe asgja s’do të ndodhë, asnji ashpërsim i luftës ndaj krimit, asnji peshk i madh, por vetëm lakeça – atëherë s’ka ndryshue asgja, dhe të humbun do të ishin qytetarët shqiptarë dhe ligjet në të cilat ata që ndershmit besojnë.
Ne shpresojmë ndërrimi i prokurorit të përgjithshëm do të sjellin diçka e mirë për qytetarët e ndershëm shqiptarë dhe për Shtetin tonë, shpresojmë sa mâ shpejt!