Zoti dhe Robi

[Bani gjk]

Disa fragmente nga libri i pabotuar....

I kisha lutur gjithë lexusit , qe ti lexojn me Nje Vemendje te veqant këto Tema.



Zoti dhe Robi

Meqë nuk ka zot pos Allahut, nuk ka as njemendesi pos Njemendesise. Çdo gjë qe njeriu mund ta ndieje, njohe dhe paramendoje nuk është Zot. Mirëpo krejt kjo e dëshmon Zotin dhe nuk është ne pushtet te askujt pos te Tij. Prandaj, çdo gjë te njerëzitë dhe ne natyre janë shenja te Zotit. Edhe njeriu është shenjë.Ndërsa njemendesia e shenjes rrjedh nga ajo qe është shënuar me te. E ndjeshmja, e njohura dhe e paramenduara ka karakter te krijeses, andaj njemendesia e saj është ne Krijuesin e vet.Zoti është krijues. Ai është Zot dhe Drite. Atë e madherojne dhe dëshmojnë botet. Pushtetit te Tij nuk i shmanget as e vogla as e madhja. Edhe njeriu, si krijese me e përsosur e Zotit, nuk është krijuar për shkak te jo-njemendesise. Qëllimi i tij është te arriturit e Njemendesise dhe ai Njemendesin do ta njohe përmes bot'es e cila është hija e tij. Drejt saj do të shkojnë duke iu bindur rregullave te saj, duke marrë parasysh se ato janë deshmim i Njesise se Zotit.
Njeriu nuk është i krijuar për skajshmëri edhe pse I përket asaj. Qëllimi i tij është Zoti, andaj botet mund t'e jenë vetëm pjesë e rrugës drejt Zotit, por jo edhe qëllim i rrugës se njeriut. Meqë Allahu është Zot, njeriu mund t'i afrohet vetëm përmes te roberuarit. Duke deshmuar qe nuk ka zot pos Allahut, njeriu e gjen veten ne mundësinë me te lartë - te robit te Allahut. Ne raportin e njeriut si rob dhe Allahut si Zot ndodhet plotenia e madherimit te Zotit, ose zbulimi i shenjave te Zotit. Sa me shumë qe te jetë i vetëdijshëm për roberimin e vet, njeriu është aq m'e i afret me Zotin. Me te roberuarit Zotit njeriu ngritet mbi botet si pamundesi për nga vetja, dhe I zbulon qëllimet e krijimit. Njeriu me i afert me Zotin është robi me besnik i Tij dhe me i lirë nga botet e uleta……………………………
Ne zenafillen e njeriut jashtë kësaj botë qëndron edhe qëllimi i njeriut: "Dhe kur Zoti yt i nxorri pasardhesit e tyre nga kurrizi i fëmijëve te Ademit, i ftoi qe për vete te dëshmojnë: 'A nuk jam Unë Zoti juaj?' - pas çka ata u pergjegjen: "Po,Je vërtetë,na e deshmojme këtë!'" Ne këtë deshmim origjinar është bazuar edhe liria e njeriut nga te roberuarit çdo gjeje ne botë,meqë nuk ka asgjë pos Allahut, dhe se "çdo gjë zhduket pos Fytyres se Zotit". Sa njeriu i roberon një gjesendi pos Zotit - aq nuk i bindet Zotit. Ndërsa t'e mosbindurit Zotit nuk do të thot gjë tjetër pos te roberuarit jo-njemendesise, e me këtë edhe asaj qe nuk ekziston, te rremes. Pra,aq sa njeriu i roberon Allahut - për aq Allahu i’a nenshtrone atij gjithë ç'ka ne Toke dhe
gjithë çka ne qiej dhe derdh mbi te meshirat e Tij edhe nga brenda edhe nga jashtë…………….
Botet qe janë ne suazat e njohurise njerëzore, si edhe ato qe janë jashtë saj, pasqyrojne meshiren dhe miresine e Zotit.Ne to nuk ka asgjë pa qëllim, as diçka qe është pa pershtatje.Ne shumesine e vecantive te krijuara pasqyrohet Njesia e Allahut. Të ikesh nga shumesia për nga Njesia, do të thot ta ngrehesh shenjen për te shenuaren. Të nenshtruarit dhe te roberuarit Njerit, krahas vetedijes mbi Të ne bale te shumesise se shenjave te botës është prirje origjinare e çdo krijese te Zotit.Mirëpo të bindurit e vullnetshem te njeriut ndaj Zotit e drejton kah te roberuarit Atij, me çka ndahet dhe largohet nga fanitja për shkak te Njemendesise, nga errësira për shkak te Drites……………….
Njeriu i cili i bindet Allahut, si Zotit te vet, synon te bëhet
rob i plotë i Tij, andaj qëllimin e vet synon ta arrije me te robëruar. Zoti si Krijues i çdo gjeje, i’a ka caktuar njeriut
Rrugen e te roberuarit Atij. Emri i kësaj rrugë është Besim. Me te shkohet nëpër roberim. As rruga as diç ne këtë rrugë nuk janë te denjë për roberim, meqë janë vetëm mjete te lirimit te njeriut nga harresa. Drita e Zotit e ndriçon atë,gjoksi I te cilit është i hapur me dëshirën qe t'i bindet dhe dorezohet. Mirëpo karakteri i njeriut e perfshin edhe prirjen për te harruar.Botet nganjëherë e mbulojne me begatine e vet fijen e Njesise. Shenja dhe e shenuara gershetohen, andaj shqisorja bëhet e vetme. Për këtë, Zoti ofron përmes shenjave te Tij mënyrat e te drejtuarit Atij, ne menyr'e qe vetedija e robit ta mbizoteroje harresen. Kështu bindja, e te roberuarit dhe te drejtuarit e kthejnë njeriun ne karakterin e tyre origjinar, pas t'e cilës ne vete dëshmojnë: "Po,Je vërtetë!" Ky deshmim dhe kthim është lidhja me shpalljet (porosite) e Zotit te cilat Ai ia shpall robit te Vet, ne mënyrë qe njerëzitë t'i shpetoje nga thellesia e erresires ne Drite……………….
Deshmimi qe nuk ka zot pos Zotit nenkupton te kuptuarit dhe te pranuarit se njeriu është I “vogël” para Fuqise se Tij.Të gjitha drejtimet Zotit, rrjedhin nga bindja dhe te roberuarit, dëshmojnë dhe forcojen vetedijen mbi lidhshmerine e njeriut dhe Zotit. Janë te shprehura ne gjuhën e cila, ne këtë mënyrë, e shqyrton dhe e barte synimin e njeriut për persosmeri. Ndërsa gjuha,vetëm me këtë orientim kah Persosmeria e fiton plotenine e vet, me çka njeriu ndodhet ne nivel me te lartë se engjujt. Me anë te lutjeve Zotit njeriu vendoset brenda kuptimit te teresishem te deshmimit. Ne këtë mënyrë ai jetën e vet e ve ne lidhshmerine te vërtetë me Allahun. Me çdo lloj te lutjes vërtetohet dhe del ne shesh njemendesia e Sundimit te Zotit përkundër njemendesise te roberimit te njeriut. Çdo veti e mirë qe njohet te njeriu me anë te lutjeve kthehet te Zoti,meqë nuk ka miresi pos Tij, nuk ka pendim pos me meshiren e Tij, nuk ka mirenjohje pos me shperblim te Tij, nuk ka durim pa ndihmën e Tij, nuk ka dituri pos te Ai, nuk ka dashuri pos me nxitjen e Tij. Nga ana tjetër, gjithecka qe ka njeriu e nuk është e mirë - i përket qenesise se tij, meqë nuk ka te keqe pos ne te,nuk ka mendjemadhesi pos ne te,nuk ka mosdurim pos ne qenesine e tij,nuk ka te paditur krahas tij, nuk ka urrejtje pos ne te.Një qëndrim i tillë e pasqyron edhe shembulli i Ademit, te derguarit të parë te Zotit. Ai, ne pershtatje me deshmimin,e qortonte veten.Kur Ademi dhe Hava e thyen urdhërin e Zoti, deklaruan: "0 Zoti ynë, kemi bërë padrejtësi ndaj vetit!" Përkundër pranimit të tyre te pozites kundrejte Zotit,Iblisi,i cili simbolizon qëllimet e keqia ne shpirtin e njeriut ndaj mendjemadhesise dhe perqendrimin ne vetevete dhe harrese,ia ktheu Zotit: "E Ti me ke nxitur qe ta humb rrugën!" Ne pershtatje me këtë, është qëndrim i te Derguareve dhe Lajmetareve te fesë,qe çdo të keqe duhet pershkruar vetes, ndërsa qëndrimi i djallit është qe atë duhet t'ia pershkruash Zotit ose te tjerëve.Deshmimi, i cili është pasqyrim i plotë i Njesise se Zotit,nenkupton qe njeriu nuk është asgjë, ndërsa Zoti gjithecka.Miresine te cilën njeriu e posedon ia ka dhënë Zoti, ndërsa te metat dhe mangesite janë veti te krijeses.Kur këtë e formeson edhe paramendimi dhe vetedija njerëzore, njeriu mund te shikoje dhe njohe botën dhe vecantite e saj ne masat e tyre reale. Atëherë ai e fillon lirimin nga mashtrimi me vetveten. Sa me shumë qe robi është i dhënë pas te roberuarit Zotit te vet,aq me shumë bindet se të gjitha vetite e mira i perkasin Zotit. Duke mohuar qe krijesa posedon ndonjë te mirë qe është prone e tij, dhe verteton qe çdo e mirë qe manifestohet te ai është nga Zoti dhe i përket Zotit. Aq sa robi është i perulur aq dëshmon për përsosmërinë e Zotit. Kjo preras është thënë ne Porosine e shenjtë: "Robi im vazhdon te me afrohet përmes kerkesave plotesuese, siç janë lutjet, deri sa nuk e dua;kur e dua, Unë jam vesh me te cilin ai degjon, sy me te cilin shikon, dorë me te cilën kape dhe këmbë me te cilën ece."…………………………………………………………….
Ne burimet e krijimit e hasim Driten e Madherimit dhe
Madheruesin.Madheri mi i Zotit është qëllimi i krijimit,ndërsa njeriu i Persosur është shprehje me e lartë e këtij madherimi. Dhe sikur qe nuk ka zot pos Allahut, ashtu edhe ai me I madheruari,meqë Madherimi i teresishem është i Zotit,është para se gjithash dhe kryesisht rob i Zotit. Ai vetëm pas kësaj plotenie "te robit te Tij" dhe "Profetit te Tij". Të ai është shembulli me i mirë i nenshtrimit, roberimit dhe lutjes.Ky shembull, qe është model për cdonjerin, ofron mënyrat e nenshtrimit, te roberuarit dhe te lutjes. Meqë përmes këtyre njeriu prej shumesise i kthehet Njeshit, ata janë prej Tij dhe te Ai. Prane tyre njeriu pranon dhe ato e udheheqin te i Pari dhe
i Fundit.Me at gjithecka ne qenesi dhe ne natyre shndërrohet ne shenja përmes te cileve shpirti i njeriut kthehet i qetesuar te Zoti i vet. Duke iu pergjegjur Xhibrilit, Profeti deklaron: "Të nenshtruarit nenkupton të dëshmosh qe nuk ka zot pos Allahut dhe qe Muhammedi është rob i Tij dhe Profet i Tij, si dhe te besoshe ne drejtesin e Tij,ne pushtetin e Tij(velajetin)qe Ai e preferoje dhe botën tjetër… Virtytshmeria nenkupton t'i roberosh Zotit sikur kur e shikon, ngase edhe kur nuk e shikon - Ai me te vërtetë te shikon ty."



Islami ("te bindurit, te nenshtruarit"), ("te besuarit")dhe ("virtytshmeria") e përcaktojnë plotenine e roberimit, mirëpo edhe mënyrat e kerkimit te robit nga Zoti.Të falurit- namazi, te kujtuarit-dhiker, te luturit dhe te peshperiturit(te cilat gjinden ne këtë libër-janë te shenuara si tema te posaqme) drejtuar Zotit janë vetëm disa nga mënyrat e kerkimit me te cilat Zotit na meson ne Shpallje dhe shembulin e Profetit.Atyre u është dhënë gjithecka qe është e nevojshme qe koha e çdo vecantie te njeriut te plotesohet me shnderrimin, e rënies ne kthim,te harreses për te kujtuar,te mbuleses ne atë me bindje.


“Ai te cilit Zoti nuk i jep drite nuk mund te këtë drite, ndërsa Zotin e madheron cgo gjë qe ndodhet ne qiej dhe ne Toke.”