Ceshtja shqiptare ne Kosove!

[kosovar]

Identiteti kosovar ekziston


Enver HASANI

Edhe unë them se ky identitet ekziston dhe jo nga dje ose sot. Ai është shumë më i vjetër se që mendohet ndër ne këtu. I takon një historie të veçantë të shqiptarëve ne rajon dhe, sipas meje, lidhet ngusht me ndarjen e Kosovës në katër vilajete nga ana e otomanëve, aty rreth viteve '70 të shekullit 19-të.

Kjo ndarje është bërë jo rastësisht për të thelluar dhe më tej për të kanalizuar dallimet reale në mes të viseve të ndryshme shqiptare, të cilat duket se kanë lindur si pasojë e moskomunikimit afatgjatë historik ndërmjet veti. Ky dallim shprehet në shumë mënyra dhe këtu ka ekzistuar një synim i vazhdueshëm për ta fshehur, për arsye politike, me bindjen se një gjë e tillë nuk duhet të përfolet publikisht. Kjo është bërë dhe bëhet në funksion të shtet/komb-formimit dhe ky proces është i vonuar dhe mënyra si trajtohet vetëm sa mund të ketë kundërefekte, sepse nëse ka dallime ato duhet lënë të dalin në syprinë sheshazi dhe pa u penguar. Gjuha është vendi ku më së shumti ka pasur dhe ka keqkuptime dhe ndrydhje artificiale e të sforcuara të dallimeve rajonale. Keto dallime ekzistojne edhe ne vendet tjera dhe këtu nuk ka asgjë të keqe.

(Autori asht ekspert i marrëdhanieve ndërkombëtare)

[kosovar]

Sa herë shqiptarët kuvendojnë për identitetin e tyre, e për bashkimin kombëtar, më duket sikur kuvendimi i vëllezërve kur ulen për tu ndarë.

[Albo]

Pike se pari nuk egziston "identiteti kosovar", ata njerez qe te tjeret i quajne "Kosovare", pasi jetojne ne krahinen me emrin Kosove, JANE SHQIPTARE. Shqiptaret mund te therrasin njeri-tjetrin pa te keq me emerime krahinash, si vlonjat, permetar, kuksian, tirans, kosovar, shkupjan por keto nuk ngrihen ne baze "identitetesh" ngrihen ne baze krahinash.

Cfare permban ne vetvete identiteti kombetar shqiptar?

- Gjaku
- Toka
- Gjuha
- Historia
- Tradita

Gjaku eshte mbartesi i shpirtit i cdo qenie te gjalle, ashtu sic eshte mbartesi i shpirtit te nje kombi. Kombi Shqiptar ngrihet mbi GJAKUN SHQIPTAR, qe kaq shume veta e kalojne pa i kushtuar rendesine e duhur. Ne mesin e shqiptareve ka shume shqipfoles, qe edhe pse mund te flasin shqip, edhe pse mund te hiqen patriote e nacionaliste, ata nuk kane gjak e prejardhje shqiptari. Ne mesin e shqiptareve ka turq, greke, rome, rumune, malazeze, maqedonas, serbe qe nuk perbejne me pakica, por kane penetruar ndjeshem dhe maskuar bukur ne shoqerine shqiptare. E theksoj fort kete pike, se sado te perpiqen keta njerez te "behen shqiptare", ata asnjehere nuk do te mund te fitojne ate qe shqiptaret me gjak shqiptari kane, Shpirtin e Shqiptarit.

Toka eshte trupi i nje kombi. Nje trup i cunguar, do te thote nje komb i cunguar. Per gati 1 shekull, shqiptaret u ndane, pushtuan, robtuan duke punuar per te tjere. Kalvari i vuajtjeve eshte i gjate dhe pasoja me e rende e tij, ishte goditja ne ndergjegjen kombetare: vellezer qe ndihen si te huaj ne pranine e njeri-tjetrit. Pa nje trup te shendoshe, shqiptaret nuk do te mund te bejne qofte e nje hap ne rrugen e aspiratave te tyre kombetare.

Gjuha eshte zeri i shpirtit te nje kombi. Zoti i ka bekuar kombet me gjuhen qe flasin, dhe gjuha jone shqipe eshte nje nder gjuhet me te lashta te vete njerezimit. Pasuria me e madhe qe prindi shqiptar i le femijve te vet, eshte gjuha shqipe pasi ajo gjuhe eshte gjuha qe foli babai, gjyshi, stergjyshi .... e me dhjetra breza para. Kjo gjuhe na vecon nga popujt e tjere dhe flet per madheshtine e Shpirtit te Shqiptarit. Pa te, do te ishim nje popull me nje te shkuar te panjohur, dhe me nje te ardhme te pasigurt.

Historia eshte testamenti i nje kombi. Historia shqiptare i perngjan shume historise se vuajtjeve biblike pasi kalvari i vuajtjeve i popullit shqiptar ka qene i gjate. Por ne vend qe keto vuajtje te dobesonin aspiratat e shqiptareve, ato jane rritur e lartesuar. Dhimbja te burreron. Vetem pas gati nje shekulli te ndare, Kosova sot eshte e lire duke vene keshtu ne vend nje padrejtesi shekullore qe rendote mbi ne shqiptaret. Nje popull qe nuk e di nga vjen, nuk mund te shikoje rrugen e drejte qe duhet te ndjeki.

Tradita eshte bukuria e shpirtit shqiptar. Tradita meshirohet ne sjelljen, veshjen, festat, tragjedi, lufte, dasma, vaje, nga nje krahine ne tjetren. Duke qene nje popull i mocem, shqiptaret kane akumuluar ne vitet e egzistences se tyre nje tradite sa origjinale edhe te pasur. Tradita zbukuron karakteret e cdo shqiptari, ushqen moralin e secilit prej nesh, dhe na fal hijeshi ne syte e popujve te tjere. Ky eshte ai thesari qe popujt e tjere na e lakmojne, kurse ne shqiptaret shume pak e vleresojme. Trashegimia jone kombetare perbehet pikerisht nga keto tradita qe brezat aktual duhet tua kalojne brezave te rinj.



...vazhdon

[Brari]

Korieri.
--------------
Milloshevic miratoi spastrimin etnik ne Kosove

Milloshevic miratoi spastrimin etnik ne Kosove



Ratomir Tanic, ish-punonjes i sherbimit sekret jugosllav, deshmon ne Hage se Milloshevic kishte urdheruar spastrimin etnik per shkak te shtimit te numrit te shqiptareve: Ne Kosove duhet te jene me pak 1 milion shqiptare



Nga Philip Blenkinsop



HAGE - Ne gjyqin kunder Sllobodan Milloshevic dje u tha se ish-lideri jugosllav miratoi spastrimin etnik te shqiptareve te Kosoves, ne deshmine me te qarte te bere deri tani lidhur me pergjegjesine e tij te dyshimte per krime lufte.



Ratomir Tanic, qe punoi per nje kohe te gjate per sherbimet sekrete jugosllave ne vitet 1990 dhe qe nga ajo kohe eshte larguar nga vendi, i tha gjykates se fillimisht Milloshevic kishte perqafuar idene e nje zgjidhjeje paqesore per trazirat ne Kosove, por ai u be me luftarak pas vitit 1997.



"Papritur, numri i shqiptareve... u kthye ne nje problem. Autoritetet serbe, thjesht, duhet te ulnin numrin e shqiptareve ne shifra "realiste"... dhe kjo mund te arrihej nepermjet spastrimit etnik. Nuk kishte menyre tjeter per t'u arritur", i tha Tanic gjykates, pas nje ekrani, me fytyren qe shfaqej e mjegulluar ne monitor. Prokuroret thane se Milloshevic dhe lideret jugosllave ndoqen ne Kosove nje politike te spastrimit entik kunder shqiptareve qe ne fillim te viteve 1990, duke detyruar largimin e 800 000 vetave nga vatrat e tyre dhe duke masakruar te tjere ne fshatra te tilla si Recaku.



Tanic punoi pjesen me te madhe te kohes nga 1995-1997 per arritjen e nje marreveshje paqeje ne Kosove me qeverine e atehershme reformatore te Jugosllavise. Milloshevic e mbeshteti fillimisht nje marreveshje me popullsine shqiptare te Kosoves, tha Tanic, duke lejuar nje shkalle autonomie, meqenese shqiptaret perbenin te pakten 10 % te popullsise jugosllave, kjo ishte e drejta e tyre. Por kjo ndryshoi ne vitin 1997, sic e tregoi edhe nje takim ne korrik.



"Pergjigja e tij ishte plot zemerim... Ai tha se donte te tregonte se kishte me pak se nje milion shqiptare dhe si rrjedhoje me pak se 10 % e se keshtu ata nuk mund te kishin autonomi", tha Tanic pas nje takimi midis te dyve, duke shtuar se ai besonte se shqiptaret shkojne aktualisht nga 1,2-1,5 milione.

[Dita]

THE ALBANIAN NATIONAL QUESTION
PRESHEVE: WHERE WE STAND IN 2002


by Shirley Cloyes DioGuardi



The Peace Agreement Must Be Implemented


On March 1, 2001, the Liberation Army for Presheve, Medvegje, and Bujanoc (UCPMB), signed a peace agreement with the Serbian government and NATO and then demilitarized. Since then, the terms of the peace agreement have been repeatedly violated by Serbia and human rights abuses against the Albanian population continue. (The State Department
acknowledged this to Albanian American Civic League President Joe DioGuardi and me on December 6.) Because the Bush administration seemed willing to take at face value the assertions made by Nebojsa Covic, Serbia’s Deputy Prime Minister and envoy to the area, that the peace agreement was being faithfully implemented, the Civic League brought Riza Halimi, Mayor of Presheve, Galip Beqiri, Mayor of Ternoc, and Shaip Kamberi, President of the Bujanoc Human Rights Center, to meet with Congressman Ben Gilman on April 25. They reported that only the integration of the police force to include Albanians—who make up 70 percent of the population in the Presheve Valley—had begun. Even so, only twenty-two Albanians had been added to the police force, and the location of the police training school (which was to have been built in the Albanian area as a confidence building measure) had been moved to a site deep inside Serbia. This poses a major obstacle to the recruitment of Albanians because of the history of anti-Albanian racism and ethnic cleansing in Serbia.



No action has been taken on other terms of the agreement, including ending economic discrimination against Albanians, the integration of Albanians into the administration of local governments with proportional representation, and the reduction of Serb military forces in the region. On top of this, the Serbian government announced that it would not recognize degrees from the University of Prishtina. Since most college-educated Albanians hold diplomas from this university, they are de facto excluded from professional and governmental positions. Finally, in an act of provocation, a Serbian military base is being built between Presheve and Bujanoc, and some Albanian factories and schools have been turned into barracks.



Although the peace agreement calls for the establishment of a new legal framework, this has been put on hold because of the conflicts between Serbia and Montenegro and the unresolved status of Kosova. The current Serbian legal system contains no provisions for the protection of human rights; the region has no official municipal body that monitors human rights abuses; and Belgrade refuses to allow international human rights organizations, such as the Helsinki Commission, Amnesty International, and Human Rights Watch, to enter the Presheve Valley.



When the peace agreement was signed, the Albanians of Presheve, Medvegje, and Bujanoc were led to believe that genuine political dialogue and negotiations would begin to bring civil and human rights to their community. As Congressman Ben Gilman stated in a letter to Secretary of State Colin Powell in September 2001, “If the United States is serious about building interethnic trust, stabilizing the Balkans, and preventing renewed armed conflict, then we must ensure that the Albanians of Presheve receive the remedies that they were promised. If the Serbian government is masking a failure to live up to the agreement, then the Administration should expose this and bar further assistance to Belgrade until there is full compliance with international law.” The Civic League hopes that the House and Senate foreign relations committees will not only adopt this position but also go further to refocus attention on the Presheve Valley, which was part of Kosova until Serbia annexed it in 1956.



A Credible Census Is Needed Before Local Elections


When the Serbian army retreated from Kosova in the summer of 1999, they withdrew into the Presheve Valley, arresting, torturing, and killing hundreds of thousands of Albanians and expelling 30,000. As of the end of 2001, only 12,000 Albanians had returned to their homes.” Either a U.S. or EU envoy should be appointed to monitor the situation in the Presheve Valley, to bring visibility to the region’s problems, and to expedite reforms. In addition, a substantial part of international development aid for the former Yugoslavia should be earmarked for Presheve, Medvegje, and Bujanoc.



The issue of the Albanians displaced from the Presheve Valley is a major factor in advance of the forthcoming elections in the middle of June 2002. Called two years in advance of schedule, Stefano Sannino, the head of the OSCE mission to Serbia and Montenegro, has hailed the decision as “an essential element of the ongoing democratic process in south Serbia.” Albanians, meanwhile, have been insisting on elections, because they rightly argue that several local councils are undemocratic, Serbian-dominated relics of the Milosevic era. But they have also insisted that these elections cannot be successful in the absence of a reliable census. On March 30, 2002, the Council of Presheve, Medvegje, and Bujanoc issued a statement, signed by Presheve Mayor Riza Halimi, that criticized the lack of “adequate preparation” for the census and demanded that the Serbian government, in cooperation with the Organization for Security and Cooperation in Europe (OSCE), set a new date for the census and then implement it properly. “Our main demand is to register those displaced from their homes, and we also want the participation of the OSCE,” Halimi told Deutsche Presse-Agentur. Halimi also reported that the Serbian government was refusing to redefine the electoral units according to census results.



Jonusz Musliu, former political spokesman for the UCPMB, told KosovaLive on April 2 that unless the international community is called in to monitor the census, it should be boycotted. The Albanian American Civic League concurs. It would be far better for Albanians in Presheve, Medvegje, and Bujanoc to boycott the census than to participate in a process that can be manipulated by Belgrade to change the demographics of the Presheve Valley in Serbia’s favor. It is already an ominous sign that Belgrade has nominated two Albanians for the nine-member municipal commission for the census without consulting the legitimate Albanian political representatives. More important, the conditions for the return of all deportees have not been met three years after the war’s end (in Medvejge alone, 90 percent are still displaced), and the potential exclusion of thousands of these legitimate residents of southern Serbia automatically invalidates the census and the local elections that are scheduled for June 16, 2002. Meanwhile, Serbia began an official policy on March 5 of buying up property in Presheve in an orchestrated attempt to create a stronghold in the Valley. It is therefore imperative that the OSCE monitor the census on the ground and also make it possible for the displaced, most of whom are in Kosova, to be counted.



Even if all conditions are met, it will be preferable to postpone the local elections until the fall to coincide with or follow the September elections in Kosova. This will prevent Belgrade from trying to exact concessions from UNMIK in return for Serb participation in the Kosova elections, which would have a disastrous impact on the future of both Kosova and the Presheve Valley. Some of the Serb leaders have already said that they plan to demand the creation of new municipalities and the redrawing of municipal borders (dividing Mitrovice, for example), extra-autonomy for municipalities, and the establishment of separate Serbian and Albanian administrations, judiciaries, and police forces in mixed communities. The Serbian government clearly sees the elections as a way to increase their grip on Kosova, and the danger exists that the international community, eager to demonstrate successful “multiethnic elections,” will yield to some of these demands. This is exactly what happened last year, when then UNMIK administrator Hans Haekkerup and Nebojsa Covic signed the “UNMIK-FRY Common Document,” without consulting the Albanian political leaders in Kosova, in the name of encouraging participation by Kosova’s Serbian community in the general elections that were held on November 17, 2001. Not surprisingly, Covic immediately heralded the document as “the start of Yugoslavia’s return to Kosovo.”



Albanians in Presheve, Medvegje, and Bujanoc can neutralize the potential threat to Kosova and to their communities by delaying the municipal elections in the Presheve Valley and by giving Covic a set of conditions for their participation in them. The first objective should be to achieve parity between the status of Kosova’s Serbs and the Albanians in the Presheve Valley by insisting that both communities must enjoy the same rights. To this end, Albanians in southern Serbia should warn the international community that they will boycott the census and the subsequent election unless they are afforded the same rights that Kosova’s Serbs were given during Kosova’s civil registration and elections last year, including OSCE presence. (This strategy will actually help the international community reject excessive demands by Belgrade, which has been working hard to empower Kosova’s Serbian population to operate independently of Prishtina.)



Finally, Albanians in Presheve, Medvegje, and Bujanoc—as a minority in Serbia but as a majority in southern Serbia—should make a concerted diplomatic effort to insist that Belgrade and the international community recognize their human and civil rights.



This would potentially force the Serbian government to end its repressive measures against non-Slavs and to become more realistic in its demands for Kosova’s Serbs. This, in turn, would make Serbian authorities more responsive to democracy and the rule of law, thus contributing to peace and stability throughout the region.

[Nuh Musa]

mrdt!

kisha lutur udheheqesin e topikut per nje permiresim!

NUK EKZISTON CESHTJE SHQIPTARE NE KOSOVE!!!, se kosova eshte shqiptare, atje mund te ekzistoje ceshtje e ndonje populli tjeter.

Flm

[Dita]

I nderuar Nuh Musa

Bazen per te ngritur nje teme me kete titull e kam gjetur ne artikujt e gjetur ne faqen e Albanian American Civic League, shkruar nga zonja Dio Guardi.

Ceshtja shqiptare ne Ballkan edhe sot e kesaj dite mbetet e pazgjidhur.
Duke qene se trojet shqiptare mbeten te ndara ne 5 shtete mund te flitet se ceshtja shqiptare ekziston ne secilin prej tyre pra edhe ne Kosove, si ajo pjese e territorit shqiptar qe mbetet akoma nen juridiksionin e nje shteti tjeter dhe qe zhvillon jeten ekonomiko-politike nen kontrollin e institucioneve nderkombetare.

[Nuh Musa]

mrdt!

Dita, te te tregoj drejt, gjate u kujtova ne shkrimin tim te pare ta vendosi nje fjali, por ty tash e ceke, dhe ke te drejte, se ekziston ç'ështja shqiptare, por ajo e ballkanit.

Neve nuk duhet te pranojm imponime te huaja sic vendosen nga gjysem intelektual botenore, qe kinse na jane eksperta, dhe keshtu me shenimet e tyre perverze neper gazetat botenore po i hudhin lexuesit nje fjali, "CESHTJA shqiptare ne kosove" sipas motos "HA ose VDIS".

JO, dhe njemije here JO, ne kosove dhe maqedoni NUK ekziston ceshtja shqiptare, nga kjo pikepamje duhet te shiqohen gjerat, se eskalimi i luftave si ne kosove ashtu edhe ne maqedoni ishte mu per kete keqkuptim te qindvjeteshit te fundit.

Kosova eshte shtet shqiptaresh, maqedonia me se fundi do te dale konfederate mes shqiptareve dhe slavomaqedoneve e bazuar ne barazine ABSOLUTE mes dy popujve. Opcion tjeter nuk ka!!!, vec dhuna mund ta ndrishoj realitetin e ri qe eshte krijuar ne trojet tona.

Sa i perket malit te zi, serbise jugore dhe greqise veriore, mendoj se atje ka nje pyetje shqiptare, por definitivisht JO ne kosove, dhe JO ne maqedoni. Cdo mendim tjeter qe shkon ne disfavor te interesave shqiptare duhet te luftohet.

I lus te gjith shqiparet qe kane interesa kombetare, qe nese eshte ne mundesite e tyre ne cdo medium ku ngrihen pohime te tilla ti kundershtojme, dhe qarte ta shprehim mendimin e mbare popullit shqiptare. Bashkimi i trojeve shqiptare eshte nje e drejte demokratike, nje e drejte qe edhe e kerkon koha, dhe nese jemi kembengules dhe punojme metevertet seriozisht dhe nuk lame qe tjere (sidomos rusia dhe greqia) te perzihen ne punet tona, atehere nuk ka force legjitime qe mund bashkimin e trojeve shqiptare ta ndaloje. Intermecoja e vitit 1913-200? do te mbaroje.
Dhe shum vlen nga sjellja jone. Une si e shoh, ne shqiptaret frigohena gjerat ti emerojm ashtu si e kane emrin. Mundohena ngadale e perqark ti thona mendimet tona. A mos na vjen mbare?

Shqiptare, ne nuk e dona "Shqiperine e madhe", ne e dona "Bashkimin kombetare" dy fjali me kuptim te njejte, por me atribute te kunderta. Kujdes ne zgjedhjen e fjaleve.

Flm

[Dita]

Po vendos me poshte nje shkrim te bukur nga Kosovar, te publikuar ne forumin e vjeter Albasoul, tek Problematika Shqiptare.

Besoj se eshte nje artikull permbledhes dhe mjaft informues per te gjithe.

Lexim te kendshem.

Dita!



---------





Author Comment
kosovar3003
Anetar i ri
Posts: 49
(11/10/01 5:14:00 pm)
Reply Kosova, gjaku im nuk falet!
--------------------------------------------------------------------------------

KOSOVA DHE EMRI I SAJ



1. Kosove apo Kosovo ?!

Në gjuhët e huaj, forma serbe « Kosovo » është e vërtetë se përdoret më shpesh në jetën e përditshme. Megjithatë, në gjuhën shqipe, shqiptarët i thonë në të pashquarën « Kosovë », e Kosova, në formën e shquar.

Mu për këtë në këtë punim, me arsye do ta quajmë Kosovë-a



2. Shqiptar apo kosovar ?!

Nga këndvështrimi kombëtar, fjala « Shqiptar » përfshin të gjithë shqiptarët etnik, të cilët jetojnë, qoftë në grup kompakt brënda haspsirës së tyre etnike që shtrihet në Shqipëri, Kosovë, në një pjesë të Serbisë (Kosova Lindore), në Mal të Zi, në Maqedoni, në Çamëri (territor shqiptar i përfshir brënda kufijve administrativ grek), qoftë te shqiptarëve në mërgim (Diaspora), jasht haspsirës etnike (Evropë, SHBA, Australi, Kanada). Në këtë kuptim, të gjithë së bashku, konstituaojnë « kombin shqiptar ».

Pasi nga pikëpamja e qytetarisë (shtetsisë), fjala shqiptar emërton qytetarët e shtetit Shqiptar, Republikës së Shqipërisë, aktualisht, për të treguar qytetarët e Republikës së Kosovës (apo thjesht të Kosovës), fjala kosovar (ë) do të përdoret në të shumtën e rasteve.

Në këtë punim, termi « shqiptar » është përdoruar në kuptimin « shqiptar i Kosovës ».



3. Toponime tjera

Sa u përket toponimeve, ne kemi zgjedhur t’i shkruajmë me formën që përdoret më së shumti nga popullata shumicë. Kështu, emrat e vendeve që shtrihen në territoret shqiptare do të shkruhen në formën dhe natyrën e gjuhës shqipe. Por, ndonjëherë, për të qenë më i qartë, do të përdoret edhe forma sllave, sipas nevojës dhe do të futet në kllapa.
Shembull : Prishtinë (Prishtina), Shkup (Skopje).



––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––
KOSOVA : GJEOGRAFIA DHE RELIEFI
_______________________________________________

Kosova është shpallur Republikë e pavarur, më 02 korrik 1990. Kosova shtrihet në qendër të Balkanit me një sipërfaqe prej 10'887 km2. Sot, Kosova numron më tepër se 2 million banorë. Regjstrimi i fundit zyrtar është bërë në vitin 1981. Gjuha e folur është shqipja.

Kosova kufizohet me :
·në Veri : me Serbinë
·në Jug : me Shqipërinë (pas hyrjes së forcave të NATO-s në Kosovë, nuk di pse policia dhe doganierët e Shqipërisë ruajnë ende kufirin !?)
·në Perëndim : me Malin e ZI
·në Lindje : me Maqedoninë
·
Kryeqyteti i Kosovës ështe »Prishtina, me më tepër se 500000 banorë. Qytetet tjera kryesore dhe të rëndësishme janë : Gjakova, Mitrovica, Ferizaj, Gjilani, Podujeva, Vushtrria, Fushë-Kosova, Peja etj.

Reliefi i saj përbëhet me 63% zona malore ; Alpet shqiptare, Sharri, Kopaoniku, Karadaku etj. dhe 37% të sipërfaqës së saj e përbëjnë Rrafshi i Kosovës dhe Rrafshi i Dukagjinit (ku kultivohen drithëra, duhan, pemë …)

Lumejtë më të njohur janë : Drini i Bardhë, Ibri, Sitniaca, Morava e Binçes, Lepenci, Lumbardhi i Deçanit, Lumbardhi i Pejës… të cilët derdhen në tri detëra : në detin e Zi, detin Adriatik dhe detin Egje.

Kosova, nga ana e pasurive natyrore, mund të konsiderohet si « Perla e Ballkanit ». Ajo përshkohet nga klima kontinentale e mesme dhe posedon një tokë të pasur për kultivim, që ujitet nga lumenjtë që derdhen në tri detëra që i përmendëm më lartë dhe ka rajone me male benefike për turizmin.

Kosova ka një nëntokë shumë të pasur me minerale. Ajo dikur ka prodhuar 75% të koncentratit të plumbit dhe zinkut, 60% të argjentit, 20% të arit, dhe 50% të nikelit në ish-Jugosllavinë e Totos. Gjithashtu, ajo në atë Jugosllavi prodhonte 78% të thëngjillit, 100% bizmut, 61% magnezium. Në Kosovë gjindet edhe një kuantitet i madh i boksitit, galiumit, zhermaniumit, magneziumit, të kaolinit, hekurit, bakrit, merkurit, mermerit, kuarcit, sunit, talk dhe dolomit.

Përkundër këtyre resurseve, Kosova ka mbetur njëri nga regjionet më të varfëra të Evropës. Të ardhurat kombëtare për bonar ishin dy herë më të vogla se në Bosnjë dhe Hercegovinë, Maqedoni apo Mal të Zi, tri herë më të vogëla se në Serbi, pesë herë më të vogla se në Kroaci e tetë herë më të vogëla se në Slloveni. Papunësia në gjendje katastrofike, ku vetëm 10% e popullsisië ishte e punësuar. Mortaliteti ishte 87 për një mijë, shkallë kjo më e larta në Evropë, por edhe përqindja e natalitetit nga më të lartat në Evropë.

Nga kjo del se në Kosovë janë aplikuar kushte dhe ligje koloniale.

Përafërsisht, tre million shqipatrë që jetonin në Jugosllavi , 62 % prej tyre jetonin në Kosovë, 28% në Maqedoni, 5% në Serbi dhe 2% në në Mal të Zi. Përqindja tjetër jetonte në republikat tjera të ish-Jugosllavisë. Ndoshta ka mundësi të jipet edhe një shifër tjetër e numrit të shqiptarëve, sepse regjistrimin e vitit 1991 të organizuar nga Jugosllavia zyrtare, ata e kanë bojkotuar, në shenjë proteste për shtet-rrethimin e imponuar nga autoritetet e atëhershme jugosllave.

Sipas regjistrimit të vitit 1981, 1'584'441 persona banonin në Kosovë, 1'226'736 shqiptarë, 209'489 serbë, 58'526 musliman (boshnjak), 34'126 ciaganë dhe 27'028 malazezë. Armiqësia që ka mbretëruar prej vitesh kundruell shqiptarëve në Jugosllavi ka shkatuar në imigrim të rëndësishëm të tyre nga të gjitha viset e Jugosllavisë kah Kosova dhe shkon, përsfërsisht, deri në 1'800’00 veta.

Shumë qytete jasht Kosovës kanë në gjirin e tyre një popullatë shqiptare shumë të rëndësishme (prej 70% deri në 90% të banorëve). Këto qytete shtrihen në :
Kosovën Lindore : Preshevë, Bujanovc, Medvegje.
Maqedoni : Shkup (Skopje), Tetovë, Kumanovë, Gostivar, Kërçovë, Strug, Dibër
Mal të ZI : Ulqin, Tivar, Tuz, Guci.

Popullata shqiptare është më e reja në Evropë, mosha mesatare e saj sillet prej 24 deri 27 vjeç.

Shqiptarët i takojnë konfesioneve : muslimane, katolike, ortodokse. Megjithë këtë, shqiptarët kurrë nuk kanë njohur konflikte religjioze mes tyre, shembull i shkëlqyer sot, i një regjioni që posedon një nivel të shtuar ekumenik.

Nga 6,5 million shqiptarë që banojnë në Kosovë dhe Shqipëri, 45% kanë banuar në takat e tyre në ish-Jugosllave. Mu për këtë ata nuk mund të konsiderohen minoritet por si një komb i ndar në dysh, e ajo pjesë e mbatur në tokat e tyre në ish-Jugosllavinë e ndarë në katër pjëse tjera admnistarative : Kosovë, Maqedoni, Mal të Zi dhe Serbi (Kosova Lindore).

Që nga okupimi i tokave shqiptare e deri në ditën e çlirimit të Kosovës (apo vuarjes së saj nën administratën e UNMIK-ut - 1999) autoritetet serbe në veçanti, e ato jugosllave në përgjithësi, shqiptarëve u kanë imponuar një politikë të negacionit sistematik lidhur me identitetin e tyre nacional, prandaj shpesh kanë organizuar ekspulsimin me forcë dhe masiv kah Turqia dhe Shqipëria, gjithnjë duke u konfiskuar tokat e tyre dhe duke ua atribuar kolonistëve serbë dhe malazezë.

Prej viti 1876 deri në vitin 1900, jo më pak se 350'000 shqiptarë janë përzënë nga tokat e tyre nga rajonet e Prokuples, Vranjes, Toplicës, Leskovcit, Nishit, etj.

Gjatë lufërave ballkanike, 1200'000 shqiptarë janë ekspulsuar (përzënë me dhunë) nga Kosova.

Në mes të dy luftërave botërore, 300'000 shqiptarë janë ekspulsuar në Turqi e 50'000 në Shqipëri. Tokat e tyre janë shpronësuar pastaj janë kolonizuar nga 65'613 kolonë serbë.

Pas luftës së Dytë Botërore, 500'000 shqiptarë janë përzënë me dhunë nga Kosova dhe kanë shkuar në Turqi, në vendet evropiane, Australi dhe SHBA .

Pas demonstratave të vitit 1981, pothuajse 500'000 shqiptarë e kanë lëshuar Kosovën, për të shpëtuar nga represioni serb dhe mizerja.

Ekzaminimi i këtyre strategjive ka mundësuar modifikimin e përbërjes kompakt dhe etnike të territoreve shqiptare dhe është bërë objekt i publikimeve shkensore serbe. Këto studime këshillojnë asimilimin, presioni ekonomik dhe represionin policor, por edhe çnderimin, shkatimin e konflikteve ndër etnike, madje edhe djegjen e ndonjë lagje qyteti apo fashti të tërë.

Shembull : « Shteti serb nuk duhet hargjuar para për të lehtësuar jetën shqiptarëve, por për t’i detyruar ata, të ikin sa më shpejtë që të jetë e mundur », thoshte në vitet e njëzeta Kryeministri serb Nikolla Pashiq.

Serbia ndjeku këtë politikë, e cila mbushi kampet dhe qendrat e Evropës Perëndimore me refugjatë shqiptarë të Kosovës dhe kjo gjendje zgjati deri në mbarimin e luftës.


__________________________________

PASQYRË E SHKURTËR HISTORIKE
__________________________________

Të dhënat parahistorike dhe të Antikës na mësojnë se Shqipëria ishte një vend me një civilizim të lartë. Shqiptarët, si popull autokton, kanë prejardhjen nga illyrët, të cilët banonin gjithë lindjen e Ishullit ballkanik.

Roma ndërmori shumë ekspedita ushtarake kundër ilirëve. Luftërat iliro-romake, sidomos rezistenca ilire zgati me qindra vite. Më në fund, Roma i pushtoi tokat ilire në Veri dhe Jug.

Deri në shekullin e VII, asnjë burim historik nuk flet për vendosjen e fiseve sllave as në Perandorinë e Re e as në Perandorinë e Vjetër, apo në Dardani (Kosovën e sotme)

Kështu, nga tërë ai territor i gjerë i ilirëve i Epokës Antike, të vetemet territore që nuk iu nënshtruan kolonizimit sllavë, të shekullit të VII deri në shek. IX, përbëjnë hapsirën territoriale që shqiptarët e banonin në Masjetë, e në të cilën banojnë edhe sot. Pra Shqipëria dhe Kosova.

Në vitin 1217, shteti serb, i formuar në tokën e Malit të Zi të sotshëm, fillon të shtrihet deri në Pejë. Pjesa kryesore e Kosovës mbetet jasht kufijve të atij shteti. Ashtu, siç konsaton me të drejtë historiani francez Alain Ducellier, « çdo argumentim i tipit ‘historik’ vetëm sa demanton tezën ‘serbe’, ngase historia na mëson, se serbët kundruell Kosovës, janë vetëm pushtues të ardhur vonë në tokat shqiptare ».

Kah mesi i shekullit XIV, Shqipëria bëhet teatër i përgjakshëm i luftërave shumë të rëndësishme në mes të shqiptarëve dhe mbretit Dushan, i cili e shtriu perandorinë serbe duke pushtuar Shqipërinë dhe i dha veti titullin e perandorit Bizabtine të Sllavonisë dhe Shqipërisë.

Në shekullin e XIV, kur turqit filuan pushtimin e Balkkanit, ata hasën gjithkund në rezistencë. Kështu në vitin 1385, në Betejën e Savrës, Myzeqesë, siç quhet sot, shqiptarët u mundën nga Turqit, e princi i tyre Balsha II u vra.

Në qershir të vitit 1389, u zhvillua Beteja e Kosovës, nga e cila historianët serbë krijuan mitin e tyre për të themeluar pretendimet e tyre politike për Kosovën. Në realitet, kjo betejë u zhvillua në mes të turqëve dhe një koalicioni ballkanik, në të cilin shqiptarët luajtën një rol dominant (vlen të përmendet, se dy nga shatë shefat e koalicionit ishin shqiptarë). Pas kësaj humbjeje të përgjakshme, nuk ia vlente më të organizohej ndonjë koalicioni anti-turk në Ballkan.

Gjatë shkullit XV, shqiptarët kanë organizuar një nga rezistencat më të njohura kundër tuqëve në tërë Ballkanin. Kështu, nën udhëheqjen e Skënderbeut, ata gjatë 25 viteve, radhitën fitoret ushtarake, duke realizuar veprën më të madhe politike dhe historike me krijimin e shtetit shqiptar, të pavaruar dhe të bashkuar. Me të drejtë, Skënderbeu quhet mbrojtësi i civilizimit evropian dhe ushtari i Rilindjes dhe protektori i kristianizmit. Statuja e tij, e ngjashme me atë të Tiranës, së shpjeti do ta stolisë edhe Prishtinën, e ne shqiptarët e Kosovës do ta nderojmë dhe do t’i buzëqeshim me krenari !

Në Shqipëri, sikur çdo kund në Ballkan, në shek. e XIX, ne shqiptarët filluam një etapë të re kundër pushtuesit turk. Kriza e Orjentit kishte për qëllim shkatërrimin e Perandorisë Otomane para Rusisë dhe Carit në vitin 1878. Rusia, duke përfitaur nga superioriteti ushtarak i saj, imponoi në Kongresin e Berlinit një vendim shumë të padrejtë ndaj shqiptarëve. Kongresi i Berlinit i dha Serbisë, Malit të Zi dhe Greqisë shumë territore të banuara ekskluzivisht me shqiptarë. Si rezultat i kësaj situate, më se 200'000 shqiptarë kanë emigruar, duke i lënë vatrat e tyre për gjithnjë.

Si përgjigje Kongresit të Berlinit, e kundër rrezikut të dhënjes së tokave të tyre shteteve fqinje ballkanike, shqiptarët konvokuan në Prizren, në Kosovës, një asamble të të gjithë përfaqësuesëve shqiptarë nga të gjitha regjionet shqiptare e cila njihet me emrin « Lidhja e Prizrenit ». Duke iu falënderuar kësaj Assambleje, çeshtja shqiptare bëri hapin e parë kah skena diplomatike evropiane.

Në fillim të shekullit të XX, shqiptarët u ngritën në luftë kundër Perandorisë Otomane. Në vitet 1910-1912, shpërthyen në Kosovë dhe në takat shqiptare kryengritje zinxhirore. Qëllimi i tyre ishte bashkimi i 4 vilajeteve shqiptare : i Janinës, Shkodrës, Manastiri dhe Kosovës për të fituar autonomin adminstrative dhe politike të këtyre vilajeteve të banuara me shqiptarë, pra, Rilindjen e Shqipërisë. Edhe kësaj radhe turqit u treguan të shurdhër ndaj revendikimeve të shqiptarëve. Shqiptarët çliruan pothuajse tërë Kosovën, muarën qendrën administrative dhe strategjike turke në Ballkan, Shkupin, të cilin e çliruan, më 12 gusht 1912.

Shtet ballkanike u lidhën mes vete për të penguar Perandorinë Otomane, që shqiptarëve tu akordonte të drejtat e tyre legjitime. Lufta e popullit shqiptar kishte treguar dekomponimin e e Perandorisë otomane. Shtet ballkanike përfituan nga këto ngjarje për t’i shpallur luftë Turqisë dhe për t’i riokupuar territoret që shqiptarët i kishin çliruar.

Në falkë të luftës ballkanike, më 28 Nëntor 1912, në Vlorë, shqiptarët pas 500 vjet okupimi otoman proklamuan (shpallën) pavarësinë e shtetit të tyre.

Konferenca e ambasadorëve në Londër, e mbajtur në vitet 1912-1913, i ndau në mënyrë shumë dramatike territoret shqiptare. Ky vendim tragjik u muar kryesisht për shkak të influencës së Rusisë.

Nga 70'000km2 të populluar ktyesisht me shqiptarë, territori i Shqipërisë u tkurrë në vetëm 28’748km2. Kështu, Serbia zgjeroi territorin e saj për 82% e numrin e banorëve për 55%, ndërsa Mali i Zi zgjeroi territorin e tij për 52% e numrin e banorëve 100% (Mali Zi fitoi 240'000 banorë prej të cilëve 1800'000 shqiptarë). Pra, Serbia dhe Mali i Zi u zgjeruan me territorin shqiptar të quajtur Kosovë. Në këto territote banonin 78.1% të shqiptarëve në përgjithësi.

_____________________________________________

KOSOVA NË PERIUDHËN : 1912-1918
____________________________________________

Kryeministri serb i asaj kohe, Milovanoviq, kishte filluar luftën e parë ballkanike në vitin 1912 me të njejtin sllogan, të cilin e përvetësoi trashiguesi i tij Milosheviq, 89 vjet më vonë. « Një shtet i vetëm duhet t’i bashkojë të gjithë serbët, ose Ballkani do të shndërohet në një varr të madh ».

Që ditët e para të okupimit të Kosovës, ushtritë serbe dhe malazeze kryen atrocitete nga më makabret. Më 21 shkurt të vitit 1913, 42 shqiptarë të fshatit Nishor janë pushkatuar në shenjë reprezaljeje, pasi që një ushtar serb ishte plagosur. S’paku 130’00 shqiptarë janë vra nga ushtritë serbo-malazeze gjatë luftërave ballkanike.

Një komision hetimor i Institutit Carnegie (SHBA) raportonte aso kohe me këto shprehje për sjelljet e autoriteteve serbe dhe malazeze në Kosovë : « Djegje fshatrash, vrasje dhe masakra masive kundër një populli të paarmatosur dhe të pafajshëm. Dhunime të papara, plaçkitje të çdo llojshme, këto janë mjetet e përdoruara të ushtrive serbo-malazeze për të ndërruar fizionominë etnike të regjioneve të popullzuara me shqiptarë ».

Autoritetet okupuese ndërmorrën të gjitha masat për konvertimin masiv të popullit shqiptar, katolik dhe musliman, në religjionin ortodoks sllavë, duke imponuar me dhunë edhe përkthimin e emrave të fshatrave dhe qyteteve shqiptare në gjuhën sllave ; veç kësaj ato (autoritetet) provokuan një ekzod të shqiptarëve kah vendet limitrofe me Kosovën.

Më 14 korrik 1914, Austro-Hungaria i deklaroi luftë Serbisë, duke okupuar dhe ndarë Kosovën me Bullgarinë. Pas kapitullimit të kësaj të fundit, më 29 kusht 1918, u krijua Mbretëria Serbo-Kroato-Sllovene (SKS). Kosova dhe gjysma e kombit shqiptar me territore iu dhanë kësaj mbretëri fantome, nga Fuqitë e Mëdha, në Traktatin e Saint-Germain-en-Laye, më 10 shtator 1919.

_______________________________________

KOSOVA NË PERIUDHËN 1918-1941
______________________________________

Për krijimin e kreaturës Jugosllavi, Nikolla Pashiqi, u rekomandte këtë sjellje autoriteteve jugosllave kundër shqiptarëve : « Autoritet shqiptare, duhet vrarë me pishtole, ndërsa popullin me topa dhe mitroloza ».

Vetëm gjatë muajve janar dhe shkurt të vitit 1918, 11'829 shqiptarë janë vra nga armata jugosllave e 9109 shtëpi i kanë djegur.

Më 6 janar 1921, 1253 shqiptarë, burra, gra, fëmijë dhe pleq të 8 fshatrave të distriktit të Podujevës janë masakruar pa ndonjë arsye.

Sipas një dokumenti, të asaj kohe, që ruhet në Kombet e Bashkuar, qëllimi i këtij terrori ishte më sa vijon :

· të përdoren të gjitha mjetet për të provokuar një ekzod me përmasa të mëdha
· të përdoren të gjitha mënyrat dhe mjetet për denacionalizim dhe asimilimin e popujve që nuk reagojnë
· të internohen dhe eksterminohen të gjithë personat që nuk pranojnë të lëshojnë vendin ose që nuk pranojnë të vihen në sherbim të sllavizimit. Arkivat e Kombeve të Bashkuara, dosja S 391-4)

Autoritetet serbe, në atë periudhë, filluan t’i përvetësojnë tokat shqiptare duke ua dhënë kolonistëve serbë, të cilët merrnin prej 8 deri në 27 hektar për familje.
Më 11 korrik 1938, Jugosllavia nënshkroi me Turqinë një konventë, në të cilën parashihej që 40'000 familje shqiptare të ekspulsohen për Turqi gjatë tetë viteve në vazhdim.

_________________________________________

KOSOVA NË PERIUDHËN : 1941-1945
________________________________________

Më 6 prill 1941, Hitleri sulmoi Jugosllavinë. Armata jugosllave sulmoi popullin shqiptarë, duke vrarë ushtarët shqiptarë në radhët e veta, duke djegur shumë fshatra të Kosovës, në vend se ta mbëronte vendin.

Kosova pastaj u okupua dhe u nda në mes të Gjermanisë, Bullgarisë dhe Italisë. Populli shqiptar shprehu moskënaqësinë e vetë, dhe në vitin 1942, u krijuan njësitet e para ushtarake të rezistencës kosovare. Në vitin 1943, u krijua Komanda Supreme e Armatës Nacional Çlirimtare të Kosovës. Kjo komandë kishte kompetencat dhe prerogativat e njejta sikur komandat e ngjajshme që u paraqitën në Kroaci, Serbi dhe Slloveni.

Më 31 dhjetor 1943, më 1 dhe 2 janar 1944, mbahet Konferenca e Bujanit të Gjakovës, e njohur si Koferenca konstituive e Këshillit për Çlirimin Kombëtar të Kosovës. Në këtë konferemcë ; 43 nga 49 delegatë të pranishëm ishin shqiptarë, 3 ishin serbë e 3 ishin malazezë, proporcionalisht me përqindjen nacionale të Kosovës. Kjo Konferencë unanimisht adoptoi rezolutën, sipas së cilës i njihej « popullit shqiptar », e drejta për vetëvendosje, që nënkuptonte edhe ndarjen, « që do të thot, bashkimin me Shqipërinë ».

Duke reaguar kundër kësaj Konference, Partia Komuniste e Jugosllavisë u dha urdhër reparteve të rezistueseve kosovarë të lëshojnë Kosovën për të shkuar në Vojvodinë, për të luftuar në frontin e Veriut. Shaban Polluzha kundërshton dhe me mijëra ushtarë këthehet në Drenicë për ta mbrojtur popullin shqiptar. Ndërsa, Fadil Hoxha me repartet e veta niset për Vojvoinë.

Divizionet serbe, maqedone dhe malazeze e pushtojnë Kosovën përseri dhe terrorizojnë popullin shqiptarë të pambrojtur. Ky terror provokon kryengritjet e popullit shqiptar në Gjilan, Ferizaj dhe Drenicë gjatë muajve nëntor e dhjetor 1944 dhe janar të vitit 1945. Rezistenca duke qenë e pamundur për shkak të ndarjes së reparteve shqiptare, ushtritë jugosllave përfitojnë nga kjo situatë dhe i shuajnë këto kryengritje me gjak, duke vrarë 47'300 shqiptarë të Kosovës.

Në mars të vitit 1945, vetëm gjatë një dite, gati 6000 ushtarë shqiptarë, të cilët ishin mobilizuar për t’i dërguar në frontin e veriut ; në Trieshtë, Slloveni, janë pushkatuar me urdhërin e autoriteteve të armatave jugosllave.

Në korrik të vitit 1945, atëherë kur gjendja e luftës ekzistonte ende në Kosovë, vendimet e Konferencës së Bujanit anulohen nga Konferenca e Prizrenit, e mbajtur nën tytat e armëve të policisë dhe ushtrisë jugosllave. Kosova okupohet për herë të tretë nga Serbia.

Edhe pse më vonë, u bënë disa hapa në përmirësimin e gjendjes së shqiptarëve të Kosovës, sa për të ndrequr gabimet, kurrë vala e arrestimeve dhe burgosjet e shqiptarëve të Kosovës regjimi komunist i Titos, e në veçanti represioni policore i ministrit të brënshëm të Jugosllavisë, serbit Aleksander Rankoviqit, nuk i kanë ndalur. Nga të burgosurit më të njohur shqiptar njihet Adem Demaçi, i cili kaloi në kazamatat sebe afër 30 vite. Kurrë numri i të burgosurve shqiptarë, ndoshta, nuk do të dihet.

Situata represive ndaj shqiptarëve të Kosovës kulmon me organizimin e demonstratave të studentëve në vitin 1968. Ata kërkuan lejimin e flamurit shqiptar, hapjen e Universitetit shqip në Prishtinë dhe Republikën e Kosovës në kuadër të Federatës Jugosllave. Nga kjo rezultoi lejimi i flamurit, Universiteti i Prishtinës, por akordimi i Republikës nuk u aprovua si dhe demonstratat u shuan në gjak. Kjo gjendje e moskënaqësisë vazhdoi deri në vitin 1981, edhe pse u lejua Kushtetuta e viti 1974, e cila avansonte dukshëm statusin e Kosovës, por jo në shkallë republike. Shqiptarët të pakënaqur me statusin e tyre vazhduan aktivitetin legal dhe ilegal, për një status më të mirë, por edhe burgosjet dhe maltretimet nuk i ndali policia jugosllave.

________________________________________

KOSOVA NË PERIUDHËN : 1981-1991
________________________________________

Në demonstratat masive të marsit 1981, shqiptarët e Kosovës kërkuan, prap për Kosovën, statusin e Republikës dhe mbajtjen e zgjedhjeve të lira. Autoritetet Federale, armata dhe policia, nën presionin dhe influencën e serbëve, e shtypën me tanke « pranverën kosovare ». Dhjetëra demonstrues i vranë, qindra të tjerë i plagosën. Në vend të dialogut, autoritetet e jugosllave i imponuan Kosovës një regjim militaro-policor, i cili filloi një inkuizicion të vërtetë juridik dhe policor. Sipas statistikave zyrtare jugosllave, një e treta e popullit shqiptar të Kosovës ka kaluar nëpër duarët e policisë për motive politike gjatë viteve 1981-1991.

Qindra procese politike nga gjygjet civile dhe ushtarake u shqiptaun duke denuar më shume së 6000 shqiptarë, me vuajtje denimi deri në 20 vjet burgim, ndërsa 20'000 procese politike tjera janë shqiptauar nga gjygjet dhe policia me vuajtje denimi deri në 60 ditë burg.

Në mars të vitit 1989, për vetëm një ditë, 350 intelektalë shqiptarë janë arrestuar nga policia. Pa kurrëfarë forme të padisë ngarkuese, janë mbajtur dhe torturuar për disa muaj në burgjet e Serbisë

Sipas mjekëve, më se 120 shqiptarë janë vrarë gjatë demonstratave, shumica e tyre janë qëlluar me plumba dum-dum pas shpine. Ndërsa 64 të rinj shqiptarë kanë bërë « vetëvrasje » gjatë sherbimit ushtarak. Por, trupat e tyre kanë pasur shenja të dhunës dhe disa edhe impakte vdekjeprurës me plumba, çka e vërteton tezën e ekzekutimeve. Më i njohur është rasti i Paraqinit, i pandriçuar nga një komision neutral, edhe sot e kësaj dite.

Policisë sekrete jugosllave nuk i shpëtuan as aktivistët e çeshtjes këmbëtare në mërgim. Pesë shqiptarë janë vrarë nga kjo polici në Belgjikë dhe Gjermani, sepse denonconin para opinionit perëndimor represionin që ushtrohej kundër shqiptarëve të Kosovës nga policia dhe ushtria serbe. Këtu duhet përmendur Vehbi Ibrahimi, Jusuf Gërvalla, Kadri Zeja, Bardhosh Gërvalla dhe Enver Hadri.


Analizë

I

Lëvizjen e shqiptarëve për demokraci dhe për një status në rang republike për Kosovë, është përdorur nga serbët si pretekst për « defederalizimin » e Jugosllavisë dhe për të suprimuar autonominë e krahinës së Kosovës dhe të Vojvodinës : më 23 mars 1989 policia dhe ushtria rrethuan Parlamentin e Kosovës me tanke, imponuan suprimimin e statusit të autonomisë që kishte Kosova, sipas Kushtetustës së viti 1974.

Në mars te vitit 1990, autoritetet ushtarake serbe, me qëllim të provokimit të një kryengritjeje të armatosur të popullit shqiptar dhe pasi kishin aplikuar në shkolla politikën e segregacionit, helmuan më se 7'000 nxënës shqiptarë të Kosovës.

Në këtë kohë tashmë formohet Lidhja Demokratke e Kosovës në krye me Dr. Ibrahim Rugovën, të cilës iu bashkuan shumica e shqiptarëve, sepse, Dr. Rugova ishte njeriu i parë, që atë që të tjerët e kishin kërkuar me demonstrata dhe me organizime ilegale, e kërkonte haptas dhe para gjithë botës, në konferenca shtypi-Kosovën Republikë. Lidhja Komuniste e Jugosllavisë për Kosovë u shkatërrua dhe filloi formimi i partive tjera, nga më të njohurat ishin PSHDK dhe NDSH, por edhe ndonjë që kishte ende orientim pro jugosllavë, me bindje të sigurtë që Jugosllavia nuk do të shkatërrohej.


II

Më 26 qershor 1990, autoritete serbe dekretuan ligjin për marrëdhënien e punës në rrethana të jashtzakonshme. Sipas këtij ligji, të gjithë drejtorët shqiptarë të ndërmarrjev, institucioneve kulturore dhe administrative, në shumicën e shkollave, ku bënë pjesë edhe universiteti, përjashtohen nga puna dhe zëvendësohen me drejtorë të rinj eskluzivisht serbë. Në Fakultetin e mjekësisë në Prishtinë, të gjithë mjekët shqiptarë dhe infermieret janë përzënë nga puna me polici, me urdhër të drejtorit të ri serb.

Deri para luftës, më shumë se 800'000 shqiptarë janë përjashtuar nga puna, një e trtea e popullsisië si shkak i kësaj më nuk kishte punë. Aparati administrativ serb, i instaluar në Kosovë, tash punësonte vetëm serbë. Duke përjashtuar sistematikisht nga puna ; punëtorët, drejtorët, mjekët, gjykatësit, policët shqiptarë, profesorët dhe punëtorët tjerë shqiptarë, autoritetet serbe kanë shkatërruar totalisht ekonominë, sistemin shëndetsor, juridik, shkollor dhe administrativë të Kosovës.

Autoritetet serbe në vazhdim konfiskuan apartamentet e shqiptarëve të larguar nga puna, të cilët i hudhnin në rrugë. Pranarët e rinj serbë instaliheshin pa vonuar.


III

Më 2 qershor 1990, Parlamenti i Kosovës i konvokuar legalisht me format e parapara, sipas Kushtetutës 1974, proklamoi Kosovën entitet të pavaruar nga Serbia, por ende të varur nga federata jugosllave.

Më 5 qershor 1990, autoritetet serbe suspenduan në baza jokushtetuese Parlamentinë dhe qeverinë e Kosovës. Disa deputet dhe anëtarë të qeverisë u arrestaun dhe u akuzuan nga regjimi i Serbisë për kundër-revolucion. Të tjerët kanë qenë të detyruar të lëshojnë Kosovën, ose të jetojnë në mënyrë klandestine. Të njëjten ditë, ndërtesa e Radio Televizionit të Prishtinës është marrë me dhunë nga policia ; 1350 gazetarë, teknikë dhe producentë u larguan nga puna. Televizioni do të mbetet i mbyllur për shqiptarët deri në mbarim të luftës, ku nuk pati asnjë emision në gjuhën shqipe. Në ndërkohë, qeveria e Kosovës në egzil bëri marrëveshje me TVSH për 25 minuta emision lajmesh për dhe mbi Kosovën.

Më 7 shtator 1990, Pralamenti i Kosovës, i konvokuar në klandestinitet, ka aprovau Kushtetutën, sipas së cilës Kosova proklamohet republiekë në kuadër të federatës-apo eventualaisht të ndonjë konfederate jugosllave. Nga kjo shihet se ende lufta për shkatërrimin e Jugosllavisë nuk kishte filluar në Slloveni, por edhe nuk do të vonojë.

Në vitin 1991, Serbia i mbylli të gjitha shkollat në gjuhën shqipe në Kosovë si dhe Universitetin e Prishtinës ; 430'000 nxënës dhe studentë shqiptarë nuk kishin më të drejtë mësimi në gjuhën amtare shqipe. Ky diskrimin u aplikua kundër shqiptarëve në Maqedoni, në Mal të Zi dhe në Serbie (Kosova Lindore).


IV

Serbia filloi distribuimin masiv të armëve popullatës serbe duke krijuar kështu kushtet e nevojshme për konflikte të përmasave të mëdha.

Aksione ndeshkimi u aplikuan kundër shqiptarëve : policia rrethon lagje qytetesh apo fshatra shqiptare, ndjek dhe rrah kalimtarët dhe shkon aq larg sa vret edhe njerëz në shtëpi të tyre, madje edhe kur nuk shfaqin kurrëfarë rezistence. Shumë familje janë plaçkitur nga policët serbë, të cilët u merrnin në të shumtën stolit prej ari, argjendi dhe ornamente tjera, e në veçanti deviza.

Aplikimi i diskriminimit etnik, violenca flagrante, sistematike dhe masive e drejtave të njeriut, vrasja e qindra personave të pafajshëm, segregacioni në shkolla, uzina, spitale, universite, armatë dhe në të gjitha fushat e jetës, ishte rezultat i okupimit serbë në Kosovë.

Kjo politikë e terrorit e detyroi Parlamentin e Kosovës të organizojë një referendum në Kosovë, duke pasur parasysh proklamimin e Republikës së pavaruar dhe sovrane të Kosovës. Pjesëmarrja ishte në 87% e popullit të moshës madhore dhe me drejtë vote, ndërsa 99,87% janë deklaruar në favor të këtij vendimi.


V

Për të zgjedhur problemin kombëtar në Jugosllavi, autoritetet serbe bënin një politikë me « dy kute, per të njejtën peshë » : nga njëra anë përdornin legjitimitetin historik, duke thënë se Kosova, edhe pse e banuar 90% me shqiptarë, ishte djepi i Serbisë ; nga ana tjetër serbët sherbeheshin me legjitimitetin demografik duke pretenduar se Vojvodina, e banuar me shumicë serbe (54%) është parti integrale e Serbisë, kështu, mbronin tezën se serbët, minoritar në Kroaci kishin të drejtë të shkëputen nga kjo republikë, madje edhe me çmimin e derdhjes së gjakut.

Në mënyrë paradoksale, serbët ishin në gjendje të reprimojnë shumë rëndë çdo shqiptar, i cili guxonte të revendikojë atë që serbët kërkonin në Kroaci dhe Bosnjë e Hercegovinë ; ata luanin pra në kartën e principeve etnike, historike apo politike dhe impononin zgjedhje që u përgjigjej vetëm interesave të tyre kombëtare.


__________________________________

KOSOVA NË PERIUDHËN : 1991-2001
___________________________________

Kjo periudhë karakterizohet si më e errta në hitorinë e vjetër apo të re të Kosovës. Përjashtim bëjnë vitet pas luftës. Okupi dhe kolonizimi i Kosovës nga regjimi gjakpirës dhe barbar i Millosheviqit nuk njeh kufi. Policia dhe ushtria serbe mund të silleshin sipas deshirës së tyre, pa respektuar madje as ligjet e veta në fuqi. Shqiptarët e Kosovës trajtoheshin si qytetar të dorës pa të drejta dhe dinjitet njerëzor. Qindra e mija të rinj shqiptar të Kosovës, të xhveshur nga çdo prespektivë, lëshonin vendin për të shkuar jasht. Familje të tëra marrin të njejtën rrugë, familja shqiptare fillon të dekomponohet (shkatërrohet). Pastrimi etnik i paraparë nga të gjitha regjimet serbe gjatë historisë filloi të realizohet në qetësi, por para syve të gjithë botës.

Përkundër kësaj situate shumë të vështirë, LDK dhe partitë tjera shqiptare të Kosovës organizojnë një sistem paralel të jetës, ose të mbetejes gjallë. Me financimin e Diasporës, ia arrijmë të organizojmë sistemin shkollor dhe të sheendetsisë. Por, varfëria çdo ditë trokiste në derën e çdo kujt dhe deshprimi instalohej në shpirtin e të rinjve. Çuditrisht grupe të armatosura paraqiten dhe sulmojnë policët serbë. Edhe komunikatat, në emër të një ushtrie UÇK-së (Armata Çlirimtare e Kosovës) paraqiten në shtyp. Opinioni publik shokohet, nuk kupton se çfarë po ndodhë. Me fillimin e vitit 1997, komunikatat shpeshtohen me ritmin e aksioneve të kryera mbi patrullave të policisë serbe. Regjimi i Millosheviqit vendos të shtyp këto grupe dhe sulmon disa familje në rrafshlartën e Drenicës, qerdhe e UÇK-së. Në pranverën e vitit 1998, policia serbe masakron shumë familje, pa bërë dallim në mes burrave e grave, apo fëmijëve dhe të rriturve. Në këtë shtërngatë, UÇK ngjeshte radhët, por ende ishte e padukshme, por ishte çdo kund. Lufta për çlirimin e Kosovës fillon. Bashkësia ndërkombëtare ua tërheq vërejtjen të dy palëve në konflikt, e në veçanti regjimit të Millosheviqit. Për këtë qëllim ajo, (Bashkësia …) dërgon observatorët e saj në Kosovë. Pas masakrës së Reçakut, ku policia serbe masakroi 45 civilë, komuniteti ndërkombëtar u indinjua dhe vendosi të reagojë.

Në vitin 1999, Armata më e fortë (NATO) vihet në alert maksimal. Diplomacia ndërkombëtare kërkon për herë të fundit nga Millosheviqi të stopojë policinë dhe armatën, për të gjetur një përfundim politik për Kosovën, përndryshe pasonte intervenimi i NATO-s dhe ishte i paevitueshëm. Millosheviqi, si gjithnjë bëhet i shurdhër, NATO fillon aksionin duke bombarduar për 78 ditë me radhë pa ndërpre Serbinë. Gjatë gjithë këaj kohe, serbët depotojnë në Maqedoni dhe Shqipëri më se 1'200'000 shqiptarë të Kosovës. Pas 78 dite, Serbia pranon planin e paqës në Kumanovë dhe tërheq forcat e veta policore dhe ushtarake nga Kosova. NATO hynë triumfalisht në Kosovë e me te edhe 1'200.000 shqiptarët e deportuar, të cilët nuk pritën hyrjen e organizuar nga organizatat humanitare. Bota u mallëngjye nga gjesti i shqiptarëve.

Pas Aleancës ushtarake të NATO-s, në Kosovë u vendos UNMIK-u (Administarat e Përkohshme e Kombeve të Bashkuara me kryeadministratorin e parë të Kosovës, francezin Bernad Kuchner.

Aktualisht Kosova ende administrohet nga UNMIK-u, për një peroidë tranzitore tre vjeçare. Konformë rezulutës 1244 të Konferencës së Rambouillet. Kosova shumë shpejtë ka dalur nga faza e emergjencës, tash ka filluar periudha e stabilizimit politik. Më 28 tetor 2000, janë mbajtur zgjedhjet e para të lira komunale, të cilat i ka fituar LDK në shumicën e komunave (24). Në vitin 2001 është aprovuar Korniza Kushtetuese eKosovës (korniza ligjore) dhe më 17 nëntor 2001, do të mbahen zgjedhjet nacionale për parlamentin e Kosovës, nga i cili do të dalin institucionet tjera (qeveria dhe kryetari i Kosovës) të pranuara ndërkombëtarisht. Këto institucione e kanë për detyrë kombëtarë të realizojnë referendumin për pavarësinë e Kosovës, pas periudhës tranzitore, të paraparë me rezulutën 1244, në Konferencën e Rambouillet. Pas pavarësisë, kush mund ta ndalë bashkimin e shqiptarëve në një shtet, i cili ndoshta do të quhet ILIRI.

PS : Për këtë hartim kam pëdorur si bërthamë një doracak të ish-ministrisë së informatave të Republikës së Kosovës. Shumë pjesë i kam shtuar vetë duke konsultuar libra historie në gjuhën shipe dhe frënge. Nëse dikujt i intereson një version më i shkurtër në gjuhën frënge, mund t’ia dërgoj.

Lexim të kënshëm!

[illiriani]

a mjafton vetem titulli i ketij shkrimi dydimenzionalist?

Po authori i vertete, kush eshte dhe te vazhdojme...