Ahmet Zogu

[sultan]

Mos u çuditeni nga keto prralla te dashtun lexues se pse jane vazhdim i prrallave shqipe !
Si ka munsi qe Tito te bashkepunoje me A.Zogun kur ai tmerrohej nga nacionalizmi shqiptar ,qofte edhe nji nacionalist te thjeshte e jo ma A.Zogun. Tito ashte armiku numer nji i nacionalizmit shqiptar ,ai e kishte te qarte se po te mos zhdukte nacionalizmin kurre nuk do ta kishte rimarre Kosoven (kujto veprimtarine e misionareve jugosllave ne SHqipni,shoket jugosllave thote E.Hoxha per M.Popoviç, D.Mugosha,V.Stoiniç etj.)

[juanito02]

Po kete qe keni harruar tja shtoni?


Ky është një dokument që gjendet në Arkivin Qëndror Shtetëror. Fondi Nr 253, dosja 105, fleta 2, 4-5, viti 1924.
Ky dokument është botuar gjithashtu në librin me titull "Italia e Albania 1924 - 1927" nga P. Pastorelli, botuar në Firence në vitin 1967. f. 221.

Marrëveshja u nënshkrua në gusht të vitit 1924, mes Kryeministrit serb Pashiç dhe Ahmet Zogut, kur ky i fundit kishte gjetur strehim në Jugosllavi i përzënë nga forcat e revolucionit demokratik të udhëhequra nga Fan Noli.

Përmbajtja e marrëveshjes e përmbleshur.

1. Shqipëria angazhohet t'i bashkohet Jugosllavisë me bashkim personal

2. Kryetar i shtetit Shqiptar do të jetë Ahmet Zogu që më vonë do të njohë dinastinë e Karagjeorgjeviçëve.

3. Qeveria Jugosllave, me gjithë mjetet politike dhe ushtarake, do të njohë Ahmet Zogun si kryetar shteti...dhe do t'i japë të një të ardhur vjetore.

4. Ministria Shqiptare e Luftës anullohet dhe Shqipëria heq dorë që të ketë një ushtri kombëtare.

5. Shqipëria do të mbajë një gjindarmëri për mbajtjen e qetësisë së brendshme, ku do të bëjnë pjesë ede oficera Rusë të Vrangelit si dhe oficera Serbë, sipas nenit 6-7.

8. Parashikohet bashkimi doganor dhe liri e plotë për import-ekzportin.

9. Sipas këtij neni Shqipëria heq dorë nga pasja e përfaqësive diplomatike, pasi këtë të drejtë do ta ushtrojë Jugosllavia.

10. Qeveria Shqiptare duhet të deklarojë pranë konferencës së Ambasadorëve në Paris që tërheq çdo pretendim të saj për sovranitetin mbi Manastirin e Shën Naumit dhe lokalitetet e Vermoshit e Kelmendit, që mbeten në zotërimin e Jugosllavisë.

11. Ky nen bën fjalë për varësinë e Kishës Ortodokse dhe të Myftinisë shqiptare nga Jugosllavia.

12. Qeveria Shqiptare mbahet larg nga një politikë ngushtësisht kombëtare dhe nuk do të interesohet për elementin Shqiptar jashtë kufijëve të saj. Ajo impenjohet veç kësaj që të mos pranojë në tokën e saj Kosovarët dhe elementë të tjerë që njihen ose dyshohen për ndjenjat e tyre si kundërshtarë të politikës jugosllave.

13. Më rast lufte me fqinjët; Bullgarinë dhe Greqinë, qeveria Jugosllave ka të drejtën të rekrutojë në Shqipëri një ushtri prej 25.000 vetë për t'i përdorur për interesat e saj.

14. Nëse Shqipëria sulmohet nga Greqia dhe Italia, Jugosllavia ka të drejtë të fusë ushtritë e saj në territorin Shqiptar.

15. Qeveria Shqiptare nuk mund t'i deklarojë luftë asnjë shteti pa pëlqimin preventiv të Jugosllavisë.

Ja ku e keni, e zeza mbi të bardhë. Ky dokument ka qenë i mbyllur për 50 vjetë sipas ligjit për disa dokumente të veçanta dhe për këtë nuk kishin djeni as regjimi komunist me Enver Hoxhën në krye.

Ky satrap e pehlivan, palaço e dallkauk i politikës shqiptare tërë jetën mendoi për veten dhe familjen e tij e asnjë herë për popullin shqiptar.

Një bulevard kreysor në Tiranë mban emrin e këtij kryetradhtari, konsiderohet si elitë nga disa dhe pronat që qeveria e Shefqet Vërlacit ia sekuestroi në korrik të 1939, i janë kthyer. I është bërë dhuratë të birit ish pallati i mbretit në Tiranë nga Sali Pordha, pronë e Toptanasve, që ai e mbante dikur me qera.

Kushtetuta e monarkisë thotë:
Mbreti nuk lejohet të largohet prej vendit të vet, përndryshe humbet fronin.

[Brari]

janiii..

i kini marre ish pronat mo..nga ana e gjishit te mamas e babas mo?

trego..

[juanito02]

Brar hajduti si ty i di te tere hajdute se nga bota e hajdutllekut vjen ti dhe po banden e hajduteve ne pushtet mbron.

[Brari]

brari or shoku jani..ska asnji pellemb prone ne shqiperi..
kurse ti ke vetem ne bulevard kryesor goxha magaze biznesi..
brari ska asnje tulle ne tiran megjithse aty me jan lindur gjysherit e vet gjithashtu..
kurse ti o jani ke disa apartamente luksoze.. e dyqane..

ti bashk me muco nanot..
kush eshte hajduti o jani..

[Bajraku]

E vërteta e marrëveshjes Zogu-Pashiç
13 Shtator, 2012 | Postuar në: Aktualitet,Dossier,Kryesore | Shkruar nga: TemA Online

Studiuesi i njohur bën një pasqyrim të marrëveshjes së shumëpërfolur Zogu-Pashiç dhe pasojat e saj. Autori, specialist i të Drejtës Ndërkombëtare, e shpjegon atë në një areal të plotë, duke treguar me këtë rast edhe pozicionin e pandershëm të Zogut, që për interesin personal cedoi në interesa kombëtare…

Nga Ksenofon Krisafi*

Ka rreth tre vjet që në mediat shqiptare po shkruhet dhe po flitet shumë rreth Marrëveshjes shqiptaro-greke për ndarjen e kufijve detarë në kanalin e Korfuzit dhe në detin Jon, firmosur në Tiranë, në prill 2009, e cila u hodh poshtë në prill të vitit 2010, me vendim të Gjykatës Kushtetuese të Republikës së Shqipërisë. Në këtë vit jubilar të 100-vjetorit të pavarësisë së Shqipërisë, kur përkujtohen përpjekjet dhe sakrificat e patriotëve të shquar për themelimin e shtetit të pavarur shqiptar dhe për garantimin e integritetit territorial të tij, diskutimi i këtij precedenti merr një rëndësi të veçantë. Gjithkush dëshiron që ajo çka ndodhi në vitin 2009 të mos përsëritet më, që integriteti territorial i vendit të mos rrezikohet, që Kushtetuta e vendit, akti themeltar i shtetit dhe garanti i rendit juridik, të mos cënohet dhe të mos shkelet nga askush, cilidoqoftë ai.

Precedenti i pashembullt i të ashtuquajturës marrëveshje detare shqiptaro-greke, procedurat e mistershme dhe veprimet antikushtetuese që u kryen për cedimin e një hapësire të konsiderueshme territoriale prej rreth 354 km katrorë, shumëkujt i sjellin ndërmend edhe së paku dy episode të tjerë të këtij karakteri unikal, cedimin e territorit të vendit me “pëlqimin” e disa individëve të ndodhur në pushtet, që kanë shpërdoruar detyrën zyrtare dhe atributet e larta shtetërore, për interesat e ngushta vetiake.

Rasti i parë është shitja e Shkodrës Malit të Zi nga Esat Pashë Toptani në vitin 1913, akt që fatmirësisht rezultoi i pasuksesshëm. Ai e kreu këtë veprim për të siguruar përkrahjen e Malit të Zi për t’u vënë në krye të Shqipërisë. Do ta vazhdonte veprën e tij antikombëtare në vitin 1914. Pikërisht kur Greqia, nëpërmjet agjentit të vet Kristaq Zografo, përpunonte dhe impononte të ashtuquajturin Protokoll të Korfuzit, për aneksimin e Shqipërisë së jugut, të ashtuquajturit Vorio-Epir, Serbia përgatiti dhe i paraqiti Esat Pashës një marrëveshje, që u përfundua në qytetin e Nishit më 4 (17) shtator të vitit 1914. Ajo parashikonte eliminimin e Shqipërisë së pavarur të shpallur shtet nga Kuvendi Kombëtar i Vlorës më 28 Nëntor 1912 dhe të njohur e pranuar si subjekt i së drejtës ndërkombëtare nga Konferenca e Ambasadorëve e Londrës, me vendimin e 29 korrikut 1913. Rreth një vit më vonë, duke dashur të sanksiononte juridikisht situatën e krijuar si rezultat i pushtimit të Shqipërisë, Serbia shpejtoi ta plotësonte Marrëveshjen e Nishit, të firmosur nga Esat Pasha dhe Nikolla Pashiçi, me një akt tjetër, që njihet me emrin Marrëveshja Toptani- Jovanoviq, e cila në pjesën hyrëse mban datën 27 qershor 1915, kurse në pjesën përmbyllëse ka të shënuar datën 15 (28) qershor 1915.( Për këto dy marrëveshje do të flitet ne një shkrim tjetër).

Rasti i dytë është dhurimi i Manastirit të Shën Naunimit dhe i një pjese të Vermoshit Serbisë në vitin 1925 nga Ahmet Zogu, si shpërblim për strehimin që Beogradi i ofroi pas përmbysjes nga revolucioni demokratik i qershorit i vitit 1924, si edhe për përkrahjen që Serbia i dha për t’u rikthyer në pushtet. Veprimi u realizua mbi bazën e një marrëveshjeje tjetër, që u nënshkrua në Beograd, ne gushtin e vitit 1924, nga i njëjti kryeministër serb Nikolla Pashiç me Ahmet Zogun, kryeministrin shqiptar të rrëzuar nga pushteti dhe të arratisur në Jugosllavi.

Për këtë marrëveshje, sikurse edhe për ato që lidhen me emrin e Esat Toptanit, është folur dhe shrkuar edhe më parë. Në këtë shkrim synohet që çështja të shihet nga një tjetër këndvështrimi. Deri tani kur është folur për marrëveshjen e Ahmet Zogut me Serbinë, gjithëçka ështe reduktuar në “dhurimin” e Shën Naumit dhe të Vermoshit. Në të vërtetë çështja është shumë më komplekse. Marrëveshja ka një spektër të gjerë veprimi dhe përfshin e trajton edhe mjaft çështje të tjera që për nga rëndësia dhe pasojat përfaqësojnë një akt tepër të rëndë dhe të paprecedent, që e damkos mbretin e vetshpallur të Shqipërisë, me një njolle të pashlyeshme turpi.

Nuk ka dyshim se Ahmet Zogu i cili vuri emrin e vet në së paku 15 vjet të historisë shqiptare, përbën një figurë komplekse dhe problematike, me kontribute, por edhe me qëndrime e veprime, të cilat në një gjykim objektiv kanë qënë në dëm të Shqipërisë. Nuk mund të mohohet roli që mund të ketë në konsolidimin e shtetit shqiptar, në forcimin e institucioneve, në përgatitjen dhe miratimin e kodeve themelore, në zgjerimin e rrjetit shkollor fillor dhe hapjen e shkollave të para të mesme laike etj. Por kur flitet për Ahmet Zogun, nuk mund të sfumohen, madje nuk ka arsye për të fshirë nga historia e tij ngjarje apo episode që përfaqësojnë njolla, në qëndrimet ndaj Shqipërisë dhe shqiptarëve. Duke lënë mënjanë aktin e pakuptimtë të vetshpalljes si mbret të shqiptarëve, braktisjen e vendit në kohën e pushtimit nga italia fashiste në prill të vitit 1939, vjen ndër mend menjëherë pazarllëku i tij me Nikolla Pasiçin, ish kryeministrin serb të asaj kohe, për shitjen dhe shpërdorimin e Shqipërisë në çdo kuptim të kësaj fjale.

Në shtypin dhe në literaturën historiografike shqiptare flitet pa asnjë dyshim për ekzistencën e një marrëveshjeje formale të nënshkruar nga Pashiçi dhe Zogu, në Beograd, në gusht të vitit 1924. Në librin e Faton Mehmetaj, me titull Veprimtaria kriminale e “Dorës së Zezë” serbe në trojet shqiptare, botuar në Prishtinë, më 2004, thuhet se ishte fjala për një marrëveshje që sanksiononte varësinë e plotë të Shqipërisë. Autori pohon se e ka gjetur tekstin origjinal të marrëveshjes në Arkivin Qendror të Shtetit, në fondin 251, në dosjen 105, të vitit 1924. Për ekzistencën e kësaj marrëveshjeje, e cila njihet tashmë në histori si “Marrëveshja Zogu – Pashiq” dhe për përmbajtjen e saj, studiuesja Monika Stafa (Shoshori) thotë se ekzistojnë disa alternate tekstesh. Ato gjenden të ruajtura në Arkvin Qendror Shqiptar, në arkivin shtetëror italian dhe padyshim edhe në arkivat e Beogradit. Nga Beogradi pretendohet se ekziston vetëm një “Gentelman’s Agreement” (Marrëveshje xhentëllmenësh, marrëveshje verbale) dhe jo një tekst i shkruar. Deri para pak kohësh teksti i marrëveshjes mund të gjendej vetëm në botimin integral të studiuesit italian P. Pastorelli, i cili i referohej pikërisht arkivave italiane. Sipas M. Stafa, « në arkivat italiane, marrëveshja është në dy kopje, të dyja identike me njëra-tjetrën, megjithëse njëra me burim Beogradin dhe tjetra me burim Tiranën, të dyja të përcjella në rrugë diplomatike.» Po sipas saj, ajo ishte botuar e plotë në një të përmuajshme të Prishtinës.

Nga një lexim i shpejtë i tekstit rezulton se marrëveshja është një akt zyrtar kapitullimi i turpshëm për shtetin shqiptar, krejtësisht i pamotivuar dhe juridikisht i pajustifikuar. Pa shtjelluar tërësisht përmbajtjen e saj, do të mjaftonte të përmendnim se nëpërmjet saj Shqipëria angazhohej të bashkohej me Jugosllavinë në formën e një bashkimi personal. Kryetari i shtetit shqiptar formalisht, por në fakt krejtësisht në mënyrë fiktive, do të vazhdonte të mbetej Ahmet Zogu, i cili më vonë do ta njihte dinastinë e Karagjorgjeviqëve. Sipas nocionit juridiko-ndërkombëtar të bashkimit personal kjo nënkuptonte pranimin e kurorës mbretërore serbe si kryetar të bashkimit shqiptaro-serb. Ndryshe nga koncepti tradicional i bashkimit personal, përfaqësuesit diplomatikë jugosllavë do të ngarkoheshin edhe me përfaqësimin e interesave të Shqipërisë, e cila, pas kësaj, nuk do të kishte më përfaqësi diplomatike dhe përfaqësi konsullore jashtë shtetit. Të dy vendet binin dakord për realizimin e bashkimit doganor, në bazë të të cilit importet dhe eksportet e mallrave midis të dy vendeve do të kryheshin pa pengesa dhe në liri të plotë. Lidhur ngushtë me këtë dispozitë figuronte edhe një klauzolë, e cila për nga përmbajtja duket disi e çuditshme. Ajo thotë shprehimisht se “Edhe tranziti nëpërmes kufijve të dy vendeve do të jetë i lirë për ushtarët e dy vendeve”.

Më tej, Marrëveshja sanksiononte pranimin e detyrimit të qeverisë shqiptare për të deklaruar pranë Konferencës të Ambasadorëve në Paris se tërhiqte pretendimin e saj për sovranitetin mbi Manastirin e Shën Naumit dhe lokalitetet e Vermoshit dhe Kelmendit, të cilat do të mbeteshin nën zotërimin e Jugosllavisë.

Në xhandarmërinë e Shqipërisë do të kishte gjithashtu një xhandarmëri serbe, ku do të bënin pjesë edhe oficerë rusë e të tjerë. Ky do të ishte, siç kuptohet lehtë, shpërblimi për rusët e bardhë të Vrangelit, për ndihmën që do t’i jepnin Zogut për rikthim në pushtet, në dhjetor të vitit 1924. Xhandarmëria do të pajisej me armë dhe do të financohej nga qeveria jugosllave.

Marrëveshja nuk linte jashtë vëmendjes një aspekt tjetër mjaft të rëndësishëm, çështjen e administrimit dhe drejtimit të veprimtarisë së institucioneve fetare shqiptare. Ajo përcaktonte se Kisha Ortodokse Shqiptare do të tërhiqej nga varësia që kishte nga Patriarku i Kostandinopojës dhe do të bashkohej me Hierarkinë Ortodokse të Beogradit.

Në të njëjtën menyrë do të veprohej edhe me Myftininë Myslimane Shqiptare, e cila do të varej nga ajo jugosllave. Duke vazhduar në lëshime të paprecedenta ndaj një shteti tjetër, siç ishte Jugosllavia, përfaqësuesi i vetkonsideruar i Shqipërisë, i cili fliste në emër të qeverisë, pa qënë aspak i mandatuar zyrtarisht prej saj, Zogu pranonte se qeveria shqiptare do të hiqte dorë nga një politikë ngushtësisht kombëtare dhe nuk do të interesohej për elementin shqiptar jashtë kufijve të vet. Ajo impenjohej veç kësaj që të mos pranonte në tokën e saj kosovarët, elemente të dyshimtë dhe segmentet e tyre kundërshtarë të politikës jugosllave.

Shqipëria duhet të merrte pëlqimin e Jugosllavisë për çdo koncesion që do t’u jepte vendeve të tjera. Së fundinë qoftë se Jugosllavia do të ishte në luftë me Bullgarinë dhe Greqinë, Qeveria Jugosllave, do të kishte të drejtën të rekrutonte në Shqipëri një ushtri prej 25 mijë vullnetarësh me qëllim për t´i përdorur në frontin bullgaro-grek. Në rast gjendje lufte midis Italisë dhe të Greqisë kundrejt Shqipërisë, ushtria, jugosllave do të kishte të drejtë të okuponte gjithë tokën shqiptare për t’i siguruar kështu Shqipërisë gjithë tokën e saj nga invadimi eventual italian ose grek. (korsivi i autorit). Qeveria Shqiptare nuk mund t´i deklaronte luftë asnjë shteti pa pëlqimin paraprak të Jugosllavisë. (korsivi i autorit).

Siç shihet nga përmbajtja e marrëveshjes të përshkruar më lartë, duket se bëhet fjalë për një akt juridiko-ndërkombëtar bilateral, sipas të cilit praktikisht Shqipëria jo vetëm që do të tkurrej e zvogëlohej në përmasa simbolike, por do të cedonte gati krejt atributet sovrane të një shteti të zakonshëm dhe praktikisht do të eliminohej si subjekt i së drejtës ndërkombëtare. Ajo do të shndërrohej në një njësi territoriale administrative që do të ekzistonte dhe do të vepronte nën tutelën zyrtare e juridike të shtetit serbo-kroato-slloven.

Në fakt marrëveshja veproi vetëm në njërin prej aspekteve të saj, në realizimin e cedimit territorial te Manastirit të Shën Naumit dhe një pjese të Vermoshit. Për pjesën tjetër nuk rezulton të jetë folur dhe as vepruar si nga pala serbe ashtu edhe nga pala shqiptare. Mund të supozohen disa arsye që çuan në këtë situatë. Në radhë të parë mund të përmendet fakti që ai që e negocioi dhe që e firmosi atë nuk kishte asnjë mandat legal, asnjë plotfuqi zyrtare të lëshuar nga autoritetet kompetente shqiptare. Ahmet Zogu ishte thjeshtë një shtetas shqiptar i arratisur jashtë vendit, një ish kryeministër i rrezuar nga pushteti nëpermjet një kryengritjeje dhe si i tillë nuk e kishte prerogativën përkatëse që të sillej si i tillë, përsa kohë që në krye të qeverisë shqiptare në Tirannë kishte ardhur një tjetër kryeministër, i cili kishte hyrë në lidhje zyrtare me homologët e vendeve të tjera. Le të kujtojmë se Noli, me cilësinë e kryeministrit u prit në takim dhe bisedoi në Romë, me kryeministrit italian të asaj kohe, Benito Musolini. Prania e këtij elementi thelbësor ishte e mjaftueshme që të çonte në pavlefshmërinë absolute të aktit juridiko-ndërkombëtar të përfunduar nga një përfaqësues i palegjitimuar i njërës prej palëve, subjekt i marrëveshjes në fjalë.

Nuk mund të mos mbahet parasysh edhe fakti që nëqoftëse ajo që ishte vendosur në tekstin e saj do të zbatohej realisht, do të shkaktoheshin turbulenca të fuqishme politike jo vetëm brenda vendit në Shqipëri, por edhe te fqinjët e saj, te Greqia dhe veçanërisht te Italia. Kjo e fundit madje kishte marrë edhe një “autorizim” formal nga Konferenca e Ambasadorëve e Parisit, nëpërmjet vendimit te 9 nëntorit 1921, i cili i njihte asaj të drejtën që nëqoftëse në Shqipëri vërtetoheshin zhvillime, të cilat konsideroheshin se vinin në rrezik sigurinë e saj dhe të Italisë, kjo e fundit ishte e legjitimuar që ta pushtonte atë ushtarakisht. Ishte ky me sa duket një koncension që iu bë Italisë në plotësim të kërkesave të saj insistuese, për zbatimin e dispozitave të Traktatit të fshehtë të Londrës, të 26 prillit 1915. Ai i jepte asaj një pjesë të konsiderueshme të bregdetit shqiptar, përfshirë ishullin e Sazanit dhe Karaburunin, si dhe mandatin mbi një shtet mikroskopik shqiptar që do të krijohej, pasi t’iu kaloheshin Greqisse, Malit të Zi dhe Serbisë rajonet jugore e veriore të saj.

Frika nga vënia në diskutim e legjitimitetit të marreveshjes nga palët e interesuara dhe nga opinioni i gjerë publik shqiptar bëri që Zogu, pas kthimit në atdhe, në fundin e dhjetorit 1924, të mos e përmendte fare atë. Në përmbushje të angazhimit që kishte marre ndaj Pashiçit, që në ditët e para të janarit 1925, thirri Mehdi Frashërin dhe e ngarkoi që të hynte në tratativa sekrete me palën jugosllave për të filluar negociatat zyrtare për përfundimin e marrëveshjes, e cila do të firmosej më 28 gusht të vitit 1925. Nëpërmjet kësaj marrëveshjeje Shqipëria pranoi t’i lëshonte Jugosllavisë një pjesë në malin e Vermoshit dhe Shën Naumin, në shkëmbim të fshatit Pishkupije, në jug të Shën Naumit dhe disa territoreve të tjera, për të cilat do të flitet në pjesën e dytë të këtij shkrimi.



Variantet e tekstit të Marrëveshjes Zogu-Pashiç**

“1. Shqipëria impenjohet t’i bashkohet Jugosllavisë me bashkim personal.

2. Kryetar i shtetit shqiptar do të jetë Ahmet Zogu, që më vonë do të njohë dinastinë Karagjorgjeviq.

3. Qeveria Jugosllave, me gjithë mjetet diplomatike dhe ushtarake, do të njohë Ahmet Zogun si kryetar shteti …dhe i atribuon me një herë një kontribut vjetor të shtetit.

4. Ministria e Luftës Shqiptare do të anulohet dhe Shqipëria heq dorë që të ketë një ushtri Kombëtare.

5. Shqipëria do të mbajë një xhandarmëri aq të fortë sa të mbaj qetësinë e brendshme të vendit për të ndaluar e shfarosur çdo lëvizje të ngritur kundër Ahmet Zogut dhe kundër regjimit të vendosur prej tij.

6. Në këtë xhandarmëri do të bëjnë pjesë edhe oficerë rusë të ish ushtrisë të Gjeneralit Vrangel që tashti ndodhet në Jugosllavi. Qeveria Jugosllave do të mbajë atë xhandarmëri me mjete financiare dhe armë.

7. Në xhandarmëri mund të hyjnë për të shërbyer edhe oficerë jugosllavë dhe të tjerë që qeveria Jugosllave do të pranojë në interes të dy vendeve.

8. Midis Shqipërisë dhe Jugosllavisë do të stabilizohet një bashkim doganor në bazë të së cilës akordohet liri e plotë e importimeve dhe eksportimeve të mallrave të dy vendeve. Edhe transiti nëpërmes kufijve të dy vendeve do të jetë i lirë për ushtarët e dy vendeve.

9. Përfaqësuesit e jashtëm Jugosllavë do të ngarkohen edhe për interesat e Shqipërisë, e cila heq dorë që të mbajë zyra diplomatike dhe konsullata të saja jashtë shtetit.

10. Qeveria shqiptare duhet të deklarojë pranë Konferencës të Ambasadorëve në Paris që tërheq pretendimin e saj për sovranitetin mbi Manastirin e Shën Naumit dhe Lokalitetet e Vermoshit e Kelmendit që mbeten në zotërimin e Jugosllavisë.

11. Kisha Ortodokse Shqiptare do të tërhiqet nga Patriarku i Kostandinopojes dhe do t’i bashkohet Hierarkisë Ortodokse të Beogradit, kështu dhe Myftinia Myslimane Shqiptare, do të varet nga ajo Jugosllave.

12. Qeveria shqiptare do të heqë dorë nga një politikë ngushtësisht kombëtare dhe nuk do të interesohet për elementin shqiptar jashtë kufijve të veta. Ajo impenjohet veç kësaj që të mos pranojë në tokën e saj kosovarët dhe elemente të ditur dhe të dyshimtë dhe segmentet e tyre kundërshtare të politikës jugosllave.

13. Për çdo koncesion që Shqipëria do të bëjë vendeve të tjera, ajo është e detyruar të marrë pëlqimin nga Jugosllavia.

14. Në qoftë se Jugosllavia është në luftë me Bullgarinë dhe Greqinë, Qeveria Jugosllave, do të ketë të drejtën të rekrutojë në Shqipëri një ushtri prej 25 mijë vullnetarësh me qëllim për t´i përdorur në frontin bullgaro-grek. Në rast gjendje lufte midis Italisë dhe të Greqisë kundrejt Shqipërisë, ushtria, jugosllave do të ketë të drejtë të okupojë gjithë tokën shqiptare për t’i siguruar kështu Shqipërisë gjithë tokën e saj nga invadimi eventual italian ose grek.

15. Qeveria Shqiptare nuk mund t´i deklarojë luftë asnjë shteti pa pëlqimin preventiv të Jugosllavisë.

16. Ky traktat është sekret dhe nuk mund të zbulohet e të shtypet pa pëlqimin e dy palëve”.)

Shyqri Hysi: Marrëveshja Nikolla Pashiç – Ahmet Zogu e gushtit të vitit 1924 …Arkivi Qendror i Shtetit, fondi 251, dosja 105, viti 1924, Citohet sipas Faton Mehmetaj, Veprimtaria kriminale e “Dorës së Zezë” serbe në trojet shqiptare, Prishtinë, 2004,f.207.

** Materiali vjen nga disa burime arkivore.

*Autori është pedagog i së Drejtës Ndërkombëtare në Universitetin Evropian të Tiranës

[DYDRINAS]

Kthimi i eshtrave të mbretit, vlerësim i historisë

» Dërguar më: 12/11/2012 - 09:58

Nga Ekrem Spahia

Sot zhvillohet mbledhja e Kryesisë së PLL-së me kryetarët e degëve të saj në rrethe, ku si temë kryesore janë përgatitjet për ceremoninë e kthimit të eshtrave të Mbretit Zog I në atdhe.
Partia Lëvizja e Legalitetit dhe gjithë mbretërorët shqiptarë kanë kërkuar në vazhdimësi që eshtrat e Mbretit Zog të kthehen në atdhe dhe të rivarrosen në vendin e Tij me një ceremoni dinjitoze që i ka hije shtetit për të respektuar mbretin e parë të shqiptarëve dhe themeluesin e shtetit modern.
Qeveria shqiptare ka marrë vendimet e duhura: për kthimin në atdhe të eshtrave të Mbretit Zog I; për rindërtimin e Mauzoleumit të Familjes Mbretërore; për vendosjen në Tiranë të monumentit të Mbretit Zog I dhe për organizimin e ceremonive përkatëse. Partia Lëvizja e Legalitetit gjen rastin për të shprehur mirënjohjen e saj për nismën e kryeministrit Berisha dhe mbështetjen e institucioneve të tjera.
Partia Lëvizja e Legalitetit e vlerëson këtë nismë të Qeverisë Shqiptare si një veprim të rëndësishëm për respektimin dhe vlerësimin e historisë sonë kombëtare, Mbretërisë Shqiptare, Mbretit Zog I, Familjes Mbretërore dhe legalistëve e mbretërorëve shqiptarë kudo qofshin.
Periudha e Mbretërisë Shqiptare (1928-1939) është periudha më e ndritur e 100 viteve të shtetit shqiptar, jo thjesht si një kujtesë kolektive e gjallë akoma edhe sot, por sepse në thelb, kjo periudhë është e lidhur në mënyrë të patjetërsueshme me krijimin e shtetit modern shqiptar, unitetin e tij territorial dhe kombëtar, orientimin perëndimor, ndërtimin e infrastrukturës, zhvillimin e arsimit dhe kulturës kombëtare, përparimin ekonomik dhe shoqëror, respektimin e lirive dhe të të drejtave të individit, por edhe më shumë.
Partia Lëvizja e Legalitetit është e bindur se vlerat që Monarkia Shqiptare solli në shoqërinë dhe shtetin tonë janë vlera universale, që nuk e kanë humbur aktualitetin e që në thelb dëshirohen dhe janë të mirëpritura nga çdo shqiptar.
Partia Lëvizja e Legalitetit ka dëshiruar që aktivitetet për 100-vjetorin e Pavarësisë të mos politizohen. Në lidhje me zërat kundër kthimit në Atdhe të eshtrave të Mbretit Zog I dhe organizimit të ceremonisë zyrtare shtetërore, mund të themi se:
· Më 17 nëntor 1944, komunistët shqiptarë kur hynë në Tiranë, si akt të parë kryen shkatërrimin barbar me dinamit të varrit dhe Mauzoleumit të Nënës Mbretëreshë që sot po rindërtohet, e ku do të prehen edhe eshtrat e Mbretit Zog I dhe pjesëtarëve të tjerë të Familjes Mbretërore.
· Një akt i ngjashëm u përsërit gjatë natës së 24-25 gushtit 1977, kur të njëjtët autorë tentuan të grabisin eshtrat e Mbretit Zog I nga varreza e Thiais në Paris.
· Pasardhësit ideologjikë dhe biologjikë të këtyre akteve nuk mund të veprojnë shumë ndryshe nga sa kanë vepruar etërit e tyre.
Ceremonitë për kthimin në atdhe të eshtrave të Mbretit Zog I do të fillojnë në Paris, ku do të marrin pjesë përfaqësues të shtetit francez, atij shqiptar, anëtarë të Familjes Mbretërore dhe shqiptarë të diasporës.
Arkivoli me eshtrat e Mbretit Zog do të mbërrijë në Tiranë më 16 nëntor.
Homazhet do të zhvillohen ditën e shtunë, më datë 17 nëntor, nga ora 10:00-12:00 në Pallatin Mbretëror (Pallati i Brigadave), ndërsa në orën 12:00 do të zhvillohet ceremonia e rivarrimit të eshtrave të Mbretit Zogu I në Mauzoleumin e Familjes Mbretërore.
Këto ditë Partia Lëvizja e Legalitetit ka dhe një ngjarje tjetër të shënuar. Pas vlerësimit dhe nderimit që i bëri dje Kuvendi i Shqipërisë figurës së Abaz Kupit, më datë 18 nëntor 2012 do të zhvillohet në Krujë ceremonia festive e dhënies së titullit “Qytetar Nderi” për Abaz Kupin. Gjithashtu, sheshi kryesor i qytetit të Krujës do të mbajë emrin e tij dhe do të ketë bustin e tij. (Abaz Kupi ka qenë kryetari i parë i Legalitetit, riorganizuar në Zall-Herr të Tiranës më 21 nëntor 1943).

Tiranë, më 10 nëntor 2012

gazeta shqiptare

[violativo]

Ja se si tallet dhe intrigon Berisha , ky antishqiptar i terbuar dhe i betuar tek njerezit e gruas se tij !


Eshtrat e Zogut dhe simbolika e 17 Nëntorit
14 Nëntor, 2012 | Postuar në: Editorial | Shkruar nga: TemA Online

Nga Mero Baze

Qeveria shqiptare po rikthen në atdhe eshtrat e Ahmet Zogut, Mbretit të shqiptarëve, që u vetëzgjodh dhe vetëlargua nga vendi me dëshirë të tij. Rikthimi në atdhe në rrugë zyrtare i eshtrave të tij është një gjest i veçuar dhe i ndarë nga përgjegjësia jonë shtetërore për të rikthyer në atdhe fjala vjen gjithë elitën politike të mërguar në shenjë pranimi të fatit të tyre shqiptar, pavarësisht regresit apo progresit që kanë sjellë në politikë.

Vendimi selektiv për të sjellë në atdhe vetëm Ahmet Zogun, pra nuk është një gjest shtetëror, por politik dhe synon të identifikojë pushtetin e sotëm me trashëgiminë politike të tij. Në këtë pikë nuk dua të flas për meritat apo mbrapshtitë e Zogut, për figurën e tij autokrate dhe sjelljen demoniane ndaj kundërshtarëve politikë, për vrasjet politike të urdhëruara prej tij dhe dënimet me vdekje, por për faktin se si Zogu dhe kundërshtarët e tij ishin shqiptarë dhe meritojnë të kenë një varr në këtë vend, pavarësisht nëse ai do të mbulohet me lule dhe nderime apo turp. Nëse do të ishte një gjest shtetëror, do të ishim të gjithë më të qetë dhe më të qartë, mund të kishim bashkë me të dhe politikanë të tjerë antizogistë, zogistë, kolaboracionistë dhe natyrisht një vështrim sërish më gjakftohtë dhe për udhëheqësit komunistë, që i kanë zhdukur varret njëri- tjetrit.

Por ne nuk jemi në këtë stad. Ky do të ishte një moment i madh qetësie dhe reflektimi i shoqërisë sonë, që ashtu siç i pranon të gjallë me përulje diktatorët dhe demokratët, patriotët dhe tradhtarët, t’i pranojë dhe të vdekur.

Ahmet Zogu nuk po vjen si i tillë dhe as i përfshirë në këtë këndvështrim. Ai po vjen thjesht se nga gjithë historia e mëparshme e Shqipërisë, nga gjithë politikanët liberalë dhe autokratë, nga gjithë patriotët dhe tradhtarët, nga gjithë diplomatët dhe kolaboracionistët, e ka përzgjedhur Sali Berisha. Dhe si e tillë kjo ceremoni dëmton seriozitetin tonë shtetëror për t’u bërë një vend për varr gjithë atyre që i kemi pranuar si udhëheqës kur ishin gjallë. Ahmet Zogu po dëmtohet nga kthimi i tij politik në Shqipëri prej Sali Berishës më shumë se sa nga ikja e tij në 7 prill të 1939, pasi kjo mënyrë të kthyeri në Shqipëri ia bën të shndritshme errësirën që ka mbuluar gjesti i lëshimit të atdheut.

Por ajo që ia bën dhe më të dukshme këtë njollë të errët ish-Mbretit, është fakti që Sali Berisha ka përzgjedhur ditën e varrimit të tij, një ditë simbol për kryeqytetin e Shqipërisë, 17 Nëntorin. Unë nuk jam nga ata që “mahniten” nga ndonjë lufte heroike, por çlirimi i Tiranës nga një ushtri fashiste është ndoshta ngjarje më kulmore e historisë së Shqipërisë në këto 100 vjet. Ajo është e vetmja ngjarje, e cila duhet të bashkonte shqiptarët, pasi në këto 100 vjet ky vend u pushtua vetëm një herë më 7 Prill 1939 dhe humbi pavarësinë duke iu bashkuar juridikisht mbretërisë italiane, dhe e rifitoi atë më 17 Nëntor, kur kryeqyteti i vendit u çlirua nga ushtria e fundit fashiste në vend. Biles nëse ne do të ishim një vend serioz, 17 Nëntorin duhet ta kishim festë të çlirimit të Shqipërisë dhe jo të ziheshim politikisht se kur iku ushtari i fundit gjerman nga Shqipëria, ndërkohë që mund të ketë ikur dhe me 5 dhjetor siç thotë Fisher. Shumica e shteteve perëndimore kanë datë çlirimi pikërisht ditën kur kanë çliruar kryeqytetin dhe kanë marrë kontrollin mbi të.

Në kuadrin e axhendës banale të festimit të 100 vjetorit, kjo ditë është zhdukur si ditë çlirimi i kryeqytetit nga Sali Berisha dhe kryebashkiaku i Tiranës. Kjo nuk e dëmton aspak Tiranën dhe as memorien e saj historike, pasi ajo funksionon pavarësisht Berishës, por bën qesharak dhe të pavërtetë shtetin e sotëm shqiptar, që tenton të na mbushë mendjen se feston 100- vjetorin e shtetit shqiptar dhe zhduk nga ky kalendar datën më të rëndësishme të këtyre 100 viteve, kur shqiptarët kanë rikthyer pavarësinë e zhdukur pikërisht nga arratisja e Mbretit Zog.

Dhe për ta bërë deri në fund banal dhe të lig vendimin e tyre të vetëdijshëm, këtë ngjarje e kanë zëvendësuar me kthimin në atdhe “triumfalisht” të eshtrave të Mbretit, që i hapi rrugë humbjes së pavarësisë së Shqipërisë, pasi puthadorët e tij ia dorëzuan kurorën Viktor Emanuelit.

Unë dhe shumë shqiptarë mund të diskutojmë pa fund për fajet dhe meritat e Ahmet Zogut më 7 Prill 1939, por nuk jam i prirur ta fajësoj Zogun pse po më zëvendëson sot festën e çlirimit të Tiranës me ceremoninë e rivarrimit të tij. Ai sot është i vdekur dhe nuk ka fuqi të marrë vendim për çfarë po i bën Sali Berisha pas vdekjes. Sot këtë krim ndaj historisë dhe këtë përpjekje për ta poshtëruar historinë reale të këtij vendi po e bën Sali Berisha. Ai po sillet me historinë e këtij vendi herë si një injorant i pavetëdijshëm, e herë si një plak i lig që do të shkatërrojë çdo gjë që shkëlqen.

Ai kërkon ta përdorë kalanderin politik të festimeve për 100 vjetorin si një mënyrë për të imponuar atë çfarë ai pëlqen dhe nuk pëlqen në memorien e kombit. Dhe për këtë përdor dhe figura me peshë të historisë së Shqipërisë siç është Monarkia apo Diktatura, njërën duke e mbivlerësuar dhe tjetrën duke e injoruar edhe pse ka qenë pjesë e saj. Me këtë gjest ai nuk është se i bën nder Ahmet Zogut. Përkundrazi, edhe nëse ka një prirje të urtë në shoqëri për të pranuar që gjithkush ka të drejtë të ketë një varr në këtë vend, kjo mënyrë e bën shumë emocionale dhe konfliktuale këtë gjest dhe ngjall një debat që e poshtëron dhe nuk i bën aspak nder Ahmet Zogut. Dhe thellë- thellë Berisha e do edhe këtë poshtërim të tij.

Thellë- thellë ai nuk dëshiron që Zogu të rikthehet në Shqipëri si i vdekur për një varr, por si “ushtar” i Sali Berishës, me qëllim që të zgjojë ndaj tij atë urrejtje që sot ka në popull ndaj Sali Berishës, plus plot mëkate të vetat që i ka pasur me “okë” Amet Zogu. Ai e do Zogun në Shqipëri për ta bërë si mish për top për hesapet e veta politike, për të risharë, për ta rifyer dhe pse jo për tu rihakmarrë ndaj tij nostalgjikë të vjeëur që janë të indoktrinuar me idenë se ai nuk meriton as tokë për varr. Është kjo arsyeja pse ka zgjedhur datën 17 Nëntor, dhe pse këtë datë e ka fshirë nga kalendari i historisë së shtetit shqiptar si dita që i riktheu kryeqytetit pavarësinë për tu bërë kryeqytet i shtetit shqiptar. Është kjo arsyeja që ai nuk është i interesuar për Zogun dhe historinë e tij, por për përdhosjen e kësaj date dhe Ahmet Zogut njëkohësisht, duke i vënë kundër njëri- tjetrit. Është duke bërë atë që di të bëjë më mirë, intrigat me të vdekurit, njësoj si me të gjallët.

[DYDRINAS]

Paris, eshtrat e mbretit Zog I përcillen me ceremoni ushtarake


Publikuar më 14.11.2012 | 22:55




FRANCE-Eshtrat e mbretit Zog I, i cili vdiq në mërgim në Francë në vitin 1961, u zhvarrosën në mëngjes të ditës së mërkurë me 14 nëntor, në varrezat pariziene të Thiais, për t’i rikthyer në Shqipëri. Gjatë ceremonisë që zgjati një gjysmë ore, të organizuar nga ambasada shqiptare në Paris, Zogut I iu bënë homazhet ushtarake. Përpara njëqind personave të pranishëm në ceremoni, ministria e Integrimit, Majlinda Bregu e cilësoi Zogun I si “një nga figurat më të shquara” të vendit. “i cili themeloi një shtet të vërtetë shqiptar”. Ish- sekretari i shtetit francez për çështjet europiane, Renaud Muselier, kushuri i familjes mbretërore shqiptare, e cilësoi Zogun I, “një njeri të madh, një monark, një vizionar” ndërsa qendronte përballës arkivolit të mbretit të mbuluar me flamurin shqiptar. Eshtrat e Zogut I do të ekspozohen në Tiranë ditën e enjte, përpara se të dërgohen në mausoleum e familjes mbretërore që është ndërtuar posaçërisht me këtë rast. Zog I do të prehet përbri së shoqes, konteshës hungareze, Xheraldina Aponij. Sjellja e eshtrave të Zogut I në atdhe, është një nisëm e ndërmarrë nga qeveria shqiptare me rastin e 100-vjetorit të Pavarësisë.

/France3/Shekulli Online/Përgatiti: I.S./

[erriii]

Ndërsa gjendet në Parlament ku po zhvillohet seanca plenare e javës, deputeti socialist i qarkut të Beratit, Erjon Braçe, ka hedhur romuze duke përdorur humor të hollë, mbi zhvarrimin e eshtrave të ish mbretit Ahmet Zogu.

“Dje ne Paris u zhvillua një ceremoni per zhvarrosjen e eshtrave te Ahmet Zogut!
Te shtunën ka një ceremoni shtetërore ne Tirane për rivarrosjen e eshtrave te Ahmet Zogut!
Është 17 Nentor! Festojnë fitimtarët, varrosen tradhtarët!”, - shkruan deputeti Erjon Braçe.

Kurse shton: “Dje ne varrezat e Parisit, gjate hapjes se varrit te Ahmet Zogut, ishte zyrtarisht dhe ish kryetari i KQZ Arben Ristani, sot zëvendësministër i Brendshëm. Një kolegu im deputet sapo më tha në Kuvend: Më në fund Ristani e hapi një kuti!”.

Marre nga NOA.al