Ahmet Zogu

[DYDRINAS]

Vlash, na ka ardhur Mbreti!

Bota Sot

17.11.2012

Bledi KASMI



Sekëlldi në PS. Kryetari nuk është i qetë. Sokol Balla e pyeste pak ditë më parë në emisionin e tij "Top Story", nëse do të nderonte kthimin e eshtrave të Mbretit Zog në Atdhe dhe përgjigja ishte një fytyrë e vrenjtur që dukej se ishte e gatshme të përpinte intervistuesin. Nga goja i erdhi në mënyrë të vetëvetishme përgjigja: JO.
Në mënyrë hokatare dhe në dukje të pafajshme intervistuesi këmbënguli, "Po pse?". Fytyra e të intervistuarit nga e vrenjtur kaloi në nxirje. Një pyetje jashtë çdo programimi dhe që si rëndom në të tilla raste e nervozon së tepërmi Kryetarin Rama. Intervistuesi jo vetëm që nuk ishte mjaftuar me përgjigjen që ai kishte marrë nga pyetja e parë, por po kërkonte edhe më tej sqarime ose llogari. Përgjigja e radhës e Ramës ishte një JO e menjëhershme e shoqëruar me një pamje kërcënuese ndaj Ballës, që të mos guxonte të vijonte më tej në këtë temë.
Duke e kuptuar se mimika e tij u bë e frikshme, i thirri mendjes se ishte në transmetim të drejtpërdrejtë. Për zbutje, fytyrës së nxirë i bashkoi një buzëqeshje nga ato tipiket e tij, jashtë çdo konteksti normal ku cepat e buzëve gati sa prekin majat e veshëve dhe dhëmbët e rinj të vënë janë gati të dalin nga goja e Kryetarit për të kafshuar. Këtu Balla u tërhoq. Rama është i paparashikueshëm në të tilla raste.
Pyetja që shtrohet është e thjeshtë. Si është e mundur që Kryetari i PS nuk mund të artikulojë një qëndrim politik publik për një personalitet si Ahmet Zogu? I mirë apo i keq qoftë qëndrimi, Kryetari i partisë më të madhe të opozitës duhet të japë argumente për "popullin opozitar". Të thotë të paktën atë që thoshte Enver Hoxha, që "Mbreti ishte Satrap". Të thotë fjala vjen atë që thonë historianët e tij nga Paskali tek Xhufi dhe me radhë, se e shiti Shqipërinë, se ishte tradhtar, se vodhi floririn apo broçkulla të tjera që kemi 75 vite që i dëgjojmë. Por, Rama as nuk i pohon këto dhe as nuk na jep publikisht arsyet se përse nuk duhet respektuar dhe nderuar Mbreti Zog, duke e veshur përgjigjen e kësaj pyetjeje me një vello misteri, jo më vetëm në planin partiak, por në atë personal.
Në një mbledhje të grupit parlamentar të muajit shtator, deputeti Braçe kërkoi nga Rama që të dinte qëndrimin që do të mbante PS për figurën e Ahmet Zogut dhe nuk mori asnjë përgjigje. Kjo vinte pas deklaratës së bërë nga deputeti Majko, i cili e vlerësoi ndryshe nga deputetë e tjerë të PS largimin e Ahmet Zogut nga Shqipëria.
"Mendoj se ka akte që duhen vlerësuar dhe p.sh një akt që duhet vlerësuar është ai i largimit të Ahmet Zogut jashtë vendit në pushtimin e Italisë. Shumë historianë e kanë cilësuar si akt tradhtie, por për mua akti i largimit të mbretit Zog është akti i vetëm juridik që i tregonte botës së Shqipëria ishte pushtuar nga Italia dhe duhet vlerësuar me pozitivitet. Këtë e tregojnë edhe eksperiencat e huaja te mbretërve të tjerë. Këtu ka një hile, pasi një pjesë e shoqërisë shqiptare dhe e formacioneve antizogiste e përqafuan si pozitiv aktin e pushtimit nga Italia dhe pothuajse nuk flitet fare për deputetët që kanë firmosur për dorëzimin e kurorës të mbretit Zog, Italisë dhe ky është krim shtetëror. Nuk po them që kjo e zhvesh Ahmet Zogun nga të metat e tij, por ky akt mendoj se duhet te ndriçohet.".
Kjo ishte deklarata publike e Majkos, e cila solli reagimin e Braçes. Ndërsa dje, një tjetër deputet i PS, Balla i kërkonte llogari Presidentes së Kosovës, Jahjaga se përse po vinte nw Tiranw qw të nderonte figurën e Ahmet Zogut, ndërkohë që këtë po e bëjnë publikisht edhe deputetë të tjerë të PS.
Dyzimi që ka përfshirë PS në lidhje me qëndrimin që duhet mbajtur ndaj figurës së Ahmet Zogut, në fakt është një dyzim, të cilit nuk po mund t'i japë përgjigje Kryetari i PS. Vetë Rama është njeriu më i dyzuar në këtë histori. Nga njëra anë, përmes heshtjes, Rama po mundohet të fshehë diçka nga historia e familjes së tij. Kjo e bën atë të hezitojë që të mbajë një qëndrim kritik publik ndaj figurës së Zogut. Nga ana tjetër i druhet vlerësimit të figurës së Ahmet Zogut duke e parë atë si kosto tek një e majtë që është ushqyer për më shumë se gjysëm shekulli me çorbën e "satrapit".
Në librin e tij "Kurbani", Rama flet për Ahmet Zogun, por jo duke e gjykuar për Mbretërinë dhe sistemin politik që ai implementoi, por duke e gjykuar në planin personal. "Nga dora e hekurt e një beu hamshor prej Mati….", shkruan Rama.
Rama bëhet i pari ndër të gjithë politikanët, studiuesit dhe historianët që kanë shkruar rreth personalitetit të Zogut në këto dhjetëra vite dhe që na zbulon dhe evidenton se Mbreti paska qenë një hamshor. Se ku dhe nga kush i ka zbuluar këto fakte Rama nuk jep shpjegim.
A mund të jetë ky një argumentim i denjë për një lider politik kur ai i drejtohet lexuesve apo mbështetësve të tij me thirrjen për të mos e respektuar Ahmet Zogun vetëm e vetëm se ai paska qenë hamshor ?! Për më tepër që të qenit të tillë nuk është mëkat, as shkelje e ligjit dhe as përbën vepër penale?!
Ky lloj vlerësimi për një figurë të rëndësishme të historisë së Shqipërisë ngre pikëpyetje të tjera që lidhen me perversitetin e Ramës në politikë. Mos vallë Rama i do impotentë ata që e rrethojnë? Dhe pyetja tjetër, mos vallë Rama si lider politik ka si kriter vlerësues në rrethin e tij pikërisht anën seksuale, duke kujtuar se një pjesë e mirë e meshkujve që e rrethojnë pozojnë të veshur si gra?
Mënyra se si Rama e shikon figurën e Ahmet Zogut nuk ka të bëjë aspak me politikën dhe as me figurën e Mbretit dhe Mbretërisë. Qartazi është një urrejtje personale e shoqëruar me një xhelozi prej kopili ndaj familjes që krijoi Ahmet Zogu. Dhe Rama e shfaq qartazi këtë xhelozi të trashëguar, ndërsa tek libri "Kurbani" ai flet me një urrejtje edhe për fëmijën, Princin Leka I, i lindur nga Ahmet Zogu me Mbretëreshën Geraldinë. "…bashkë me Mbretëreshën rrezatuese që mbante në gjirin e bukur djalin dyditësh të dashurisë së tij pasionante…".
Edhe ky përshkrim për Mbretëreshën Geraldinë, ashtu sikurse edhe për Ahmet Zogut nuk i shpëton konteksit pervers të Ramës, i cili imagjinon njëlloj sikurse imagjinonte shumë vite më parë dhe që rrefehej tek tregimi i tij me titullin "Ina, Ina hiqi brekët". Nëse urrejtja për Zogun si hamshor edhe mund të mirëkuptohet për Ramën, për Geraldinën është absolutisht e pa kuptimtë.
Është evidente se emri i Ahmet Zogut e komplekson Ramën. E bën të ndjehet keq edhe ashtu i vdekur. E shfaq inferioritetin e tij edhe kur flet edhe kur hesht. Arsyet? Ndoshta Ahmet Zogu i kujton jo vetëm historinë e shtetit shqiptar, por edhe të familjes së tij.
Nëse do ti duhej ti përgjigjej Ramës, Ahmet Zogu mund ti thoshte sot shumë pak. Po unë isha "hamshori" me një grua konteshë dhe të respektuar në kombe të ndryshme, personifikimi i femrës fisnike dhe të bukur që lindi një Princ dhe që i qëndroi pranë bashkëshortit të tij edhe në ditët më të vështira, ndërsa ti… pa të kujtuar fillimet, së fundmi një zvarranik i pa moralshëm që merr për bashkëshorte gratë e miqve të tu.
Ndërsa në planin politik, Rama është aq i vogël përpara figurës së Ahmet Zogut sa bën mirë që hesht. Një karrierë impresionuese me rezultate spektakolare në shtetformimin e shtetit shqiptar, për të cilët historianët anglezë janë shprehur se, Ahmet Zogu ishte njeriu që fiset i ktheu në komb dhe kombin e bëri shtet.
Komplekset dhe Inferioriteti që e mundon Ramën ndaj figurës së Ahmet Zogut nuk përbëjnë asnjë motiv përse shqiptarët të mos bashkohen sot në nderimet që do t'i jepen këtij burri shteti. Edhe i vdekur ai triumfoi mbi të vdekurit e gjallë që enden sot si hije fatkeqe pa mundur të shkëputen nga dogmat enveriste.
Shqiptarët e pritën dje Ahmet Zogun si një Mbret, me nderimet që i takojnë një burri shteti. Edhe Vlashi po të ishte gjallë do të ishte në Rinas dje, dhe jo me nipin e tij në selinë e PS.

bota sot

[DYDRINAS]

Rivarroset në Mauzoleumin e familjes mbretërore Mbreti Zog

Mbreti Zog, i cili ndërroi jetë në vitin 1961 në moshën 65-vjeçare në Francë, do të rivarroset në atdhe pas një vendimi të qeverisë në kuadër të përvjetorit të njëqindtë të Pavarësisë.

Rivarrosja në Mauzoelum

Rreth orës 12.05 makina funebre u nis drejt Mauzoleumit të familjes mbretërore, i cili u përuruar sot në një ceremoni të veçantë me praninë e Presidentit nishani, Kryeminitrit Berisha, Kryeparlamentares Topalli dhe presidentes së Kosovës Atifete Jahjaga. Kjo ceremoni nisi me fjalimin e pjesëtarit i Familjes Mbretërore Princi Leka,e cila u pasua nga një fjalim i presidentes së Kosovës Atifete Jahjaga dhe në fund nga Presidenti i Republikës Bujar Nishani.
Ceremonia e vendosjes së eshtrave në banesën e fundit u shoqërua me të shtëna nga pushkatarët e Ministrisë së Mbrojtjes.

Nishani: Mbreti Zog shtoi premisat për një shtet modern
Në fjalën e tij në ceremoninë përkujtimore në Mauzoleum, presidenti i republikës Bujar Nishani theksoi rëndësinë e figurës së mbretit Zog.
Ai tha se Mbreti Zog i Parë ishte njeriu që për pak vjet nisi ta bënte Shqipërinë me të gjithë atributet e një shoqërie që përfaqësonte qytetërimin.
“I dha shtetit shqiptar kodin civil e penal dhe vendosi mbretërimin e ligjit, forcoi monedhën vendase shtoi premisat për një shtet modern”- theksoi kreu i shtetit.

Jahjaga: Nën udhëheqjen e Mbretit Zog vendi përparoi
Në fjalën e saj në ceremoninë përkujtimore në Mauzoleum, presidentja e kosovës Atifete Jahjaga vlerësoi kontributin e Mbretit Zog i parë në përparimin e vendit. Ajo shprehu mirënjohejn që mbreti Zog mirëpriti kosovarët e larguar me dhunë dhe kontribuoi për sundimin e ligjit.

Berisha: Vepra e Mbretit Zog të bashkojë shqiptarët
Kryeministri Sali Berisha i shoqëruar nga bashkëshortja e tij Liri Berisha ka kryer homazhe rreth orës 11:45. Pasi është përshëndetur me Princin Leka II, kreu i qeverisë ka lënë një mesazh në librin e ngushëllimeve.
Pasi nderoi figurën e Mbretit Zog I, në ceremoninë e homazheve që u mbajtën tek Pallati i Brigadave, kryeministri i vendit Sali Berisha, u shpreh se sot të gjithë shqiptarët përulen përpara veprës dhe kontributit të Ahmet Zogut.

“Sot mbarë kombi shqiptar, shqiptarët në të gjitha trojet etnike e kudo që ndodhen, nderojnë e përulen para veprës dhe kontribuit të njërit prej burrave më të shquar të historisë së tyre kombëtare, Mbretit Zog I, që rikthehet në Atdheun e tij pas mërgimit prej së gjalli dhe së vdekuri në dhera të tjera. Shqiptarët përulen me nderim të madh para burrit që jetësoi Pavarësinë e Shqipërisë”, tha Berisha.
Sipas kryeministrit është një rastësi e bukur që mbreti Zog i rikthehet në atdhe në ditnë e clirimit të Tiranës.
“Ahmet Zogu nderohet sot për ndërtimin e shtetit shqiptar, kontributin historik që dha. Ahmet Zogu do të nderohet gjithnjë nga shqiptarët për kontributin e tij të jashtëzakonshëm, për vokacionin e tij perëndimor. Në këtë kontekst nëse do bënim një vlerësim në raport me rrethanat ku jetoi, përpjekjet e tij për zhvillimin e shqiptarëve janë mbinjerëzore”, vijoi kryeministri.
Për kreun e qeverisë, kontributi që mbreti Zog i dha për shqiptarët e shtetin e tyre duhet t’I bashkojë sot ata, në vend që t’i përcajë.
“Kontributi dhe vepra madhore e Ahmet Zogut duhet t’i bashkojë shqiptarët e të gjitha bindjeve, pavarësisht nga inoktrinimet, të vërtetat historike është më mirë ti mësosh vonë se kurrë. Kush ka frikë nga eshtrat e monarkut i them që ke mbetur nën lëkurën e Enverit”, përfundoi ai.

Homazhet në Pallatin Mbretëror
Në Pallatin Mbretëror, prej orës 10.00-12.00 u zhvilluan homazhet në nderim të Mbretit Zog. Princi Leka II dhe anëtarë të tjerë të familjes mbretërore presin vizitorët që po nderojnë figurën e Mbretit Zog I, ndërsa jashtë Pallatit të Brigadave radhë të gjata njerëzish, u përkulën me nderim para eshtrave të Mbretit Zogu I.

Në ceremoninë e homazheve morën pjesë edhe personalitete të politikës shqiptare dhe personalitete nga Kosova e Maqedonia. Të pranishëm në homazhe ishin presidenti i republikës Bujar Nishani, Kryeparlamentarja Jozefina Topalli, Kryeministri Sali Berisha, presidentja e Kosovës Atifete Jahjaga dhe shumë personalitete të tjera.
Deputetja Rajmonda Bulku ishte ndër të parët që kreu homazhe. Kreu i PDIU-së Shpëtim Idrizi dhe përfaqësues të tjerë të kësaj partie mbërritën rreth orës 10:40 në Pallatin e Brigadave. Ata vendosën kurora me lule në nderim të figurës së mbretit Zog. Në ceremoninë e homazheve morën pjesë edhe përfaqësues nga Lugina e Preshevës.

Rreth orës 11:00, kryebashkiaku Lulzim Basha i shoqëruar nga bashkëshortja e tij kryen homazhe për Mbretin Zog I. Në ceremoni ishte edhe ministri i Mjedisit Fatmir Mediu.
Rreth orës 11 e 30 ministrja e Integrimit Majlinda Bregu me bashkëshortin e saj kanë kryer homazhe, ndërsa 5 minuta më vonë në Pallatin e Brigadave kanë mbërritur Monika Kryemadhi e Petrit Vasili i LSI-së. Rreth orës 11:37 figurën e mbretit Zog e ka nderuar edhe kryeparlamentarja Jozefina Topalli.
Kryeministri Sali Berisha i shoqëruar nga bashkëshortja e tij Liri Berisha ka kryer homazhe rreth orës 11:45. Pasi është përshëndetur me Princin Leka II, kreu i qeverisë ka lënë një mesazh në librin e ngushëllimeve.


Në orën 19.00 deri në orën 20.30 Presidenti i Republikës do të shtrojë një darkë për pjesëmarrësit dhe familjarët në Pallatin e Brigadave duke i bërë të gjitha nderimet një figure të shquar të historisë në këtë 100 vjetor të shtetit shqiptar, mbretit Ahmet Zog i Parë.

Eshtrat e mbretit Zog u pritën në një ceremoni zyrtare shtetërore një ditë më parë në aeroportin ndërkombëtar Nënë Tereza në praninë e familjes mbretërore dhe ministrit të brendshëm Flamur Noka, ministrit të mbrojtjes Arben Imami, ministrit të Turizmit kulturës rinisë dhe sporteve Aldo Bumci dhe kryetarit të Partisë Lëvizja e legalitetit Ekrem Spahija.


tv klan

[DYDRINAS]

[mesuesi_1]

Rivarroset në Mauzoleumin e familjes mbretërore Mbreti Zog

Nishani: Shtoi premisat për shtet modern, Jahjaga: Nën udhëheqjen e tij vendi përparoi

17 nëntor 2012 13:15

Mbreti Zog, i cili ndërroi jetë në vitin 1961 në moshën 65-vjeçare në Francë, do të rivarroset në atdhe pas një vendimi të qeverisë në kuadër të përvjetorit të njëqindtë të Pavarësisë.


Rivarrosja në Mauzoelum

Rreth orës 12.05 makina funebre u nis drejt Mauzoleumit të familjes mbretërore, i cili u përuruar sot në një ceremoni të veçantë me praninë e Presidentit Nishani, Kryeminitrit Berisha, Kryeparlamentares Topalli dhe presidentes së Kosovës Atifete Jahjaga. Kjo ceremoni nisi me fjalimin e pjesëtarit i Familjes Mbretërore Princi Leka,e cila u pasua nga një fjalim i presidentes së Kosovës Atifete Jahjaga dhe në fund nga Presidenti i Republikës Bujar Nishani.
Ceremonia e vendosjes së eshtrave në banesën e fundit u shoqërua me të shtëna nga pushkatarët e Ministrisë së Mbrojtjes.


Nishani: Mbreti Zog shtoi premisat për një shtet modern

Në fjalën e tij në ceremoninë përkujtimore në Mauzoleum, presidenti i republikës Bujar Nishani theksoi rëndësinë e figurës së mbretit Zog.
Ai tha se Mbreti Zog i Parë ishte njeriu që për pak vjet nisi ta bënte Shqipërinë me të gjithë atributet e një shoqërie që përfaqësonte qytetërimin.
“I dha shtetit shqiptar kodin civil e penal dhe vendosi mbretërimin e ligjit, forcoi monedhën vendase shtoi premisat për një shtet modern”- theksoi kreu i shtetit.


Jahjaga: Nën udhëheqjen e Mbretit Zog vendi përparoi

Në fjalën e saj në ceremoninë përkujtimore në Mauzoleum, presidentja e kosovës Atifete Jahjaga vlerësoi kontributin e Mbretit Zog i parë në përparimin e vendit. Ajo shprehu mirënjohejn që mbreti Zog mirëpriti kosovarët e larguar me dhunë dhe kontribuoi për sundimin e ligjit.


Berisha: Vepra e Mbretit Zog të bashkojë shqiptarët

Kryeministri Sali Berisha i shoqëruar nga bashkëshortja e tij Liri Berisha ka kryer homazhe rreth orës 11:45. Pasi është përshëndetur me Princin Leka II, kreu i qeverisë ka lënë një mesazh në librin e ngushëllimeve.
Pasi nderoi figurën e Mbretit Zog I, në ceremoninë e homazheve që u mbajtën tek Pallati i Brigadave, kryeministri i vendit Sali Berisha, u shpreh se sot të gjithë shqiptarët përulen përpara veprës dhe kontributit të Ahmet Zogut.

“Sot mbarë kombi shqiptar, shqiptarët në të gjitha trojet etnike e kudo që ndodhen, nderojnë e përulen para veprës dhe kontribuit të njërit prej burrave më të shquar të historisë së tyre kombëtare, Mbretit Zog I, që rikthehet në Atdheun e tij pas mërgimit prej së gjalli dhe së vdekuri në dhera të tjera. Shqiptarët përulen me nderim të madh para burrit që jetësoi Pavarësinë e Shqipërisë”, tha Berisha.
Sipas kryeministrit është një rastësi e bukur që mbreti Zog i rikthehet në atdhe në ditnë e clirimit të Tiranës.
“Ahmet Zogu nderohet sot për ndërtimin e shtetit shqiptar, kontributin historik që dha. Ahmet Zogu do të nderohet gjithnjë nga shqiptarët për kontributin e tij të jashtëzakonshëm, për vokacionin e tij perëndimor. Në këtë kontekst nëse do bënim një vlerësim në raport me rrethanat ku jetoi, përpjekjet e tij për zhvillimin e shqiptarëve janë mbinjerëzore”, vijoi kryeministri.
Për kreun e qeverisë, kontributi që mbreti Zog i dha për shqiptarët e shtetin e tyre duhet t’I bashkojë sot ata, në vend që t’i përcajë.
“Kontributi dhe vepra madhore e Ahmet Zogut duhet t’i bashkojë shqiptarët e të gjitha bindjeve, pavarësisht nga inoktrinimet, të vërtetat historike është më mirë ti mësosh vonë se kurrë. Kush ka frikë nga eshtrat e monarkut i them që ke mbetur nën lëkurën e Enverit”, përfundoi ai.


Homazhet në Pallatin Mbretëror

Në Pallatin Mbretëror, prej orës 10.00-12.00 u zhvilluan homazhet në nderim të Mbretit Zog. Princi Leka II dhe anëtarë të tjerë të familjes mbretërore presin vizitorët që po nderojnë figurën e Mbretit Zog I, ndërsa jashtë Pallatit të Brigadave radhë të gjata njerëzish, u përkulën me nderim para eshtrave të Mbretit Zogu I.

Në ceremoninë e homazheve morën pjesë edhe personalitete të politikës shqiptare dhe personalitete nga Kosova e Maqedonia. Të pranishëm në homazhe ishin presidenti i republikës Bujar Nishani, Kryeparlamentarja Jozefina Topalli, Kryeministri Sali Berisha, presidentja e Kosovës Atifete Jahjaga dhe shumë personalitete të tjera.
Deputetja Rajmonda Bulku ishte ndër të parët që kreu homazhe. Kreu i PDIU-së Shpëtim Idrizi dhe përfaqësues të tjerë të kësaj partie mbërritën rreth orës 10:40 në Pallatin e Brigadave. Ata vendosën kurora me lule në nderim të figurës së mbretit Zog. Në ceremoninë e homazheve morën pjesë edhe përfaqësues nga Lugina e Preshevës.

Rreth orës 11:00, kryebashkiaku Lulzim Basha i shoqëruar nga bashkëshortja e tij kryen homazhe për Mbretin Zog I. Në ceremoni ishte edhe ministri i Mjedisit Fatmir Mediu.
Rreth orës 11 e 30 ministrja e Integrimit Majlinda Bregu me bashkëshortin e saj kanë kryer homazhe, ndërsa 5 minuta më vonë në Pallatin e Brigadave kanë mbërritur Monika Kryemadhi e Petrit Vasili i LSI-së. Rreth orës 11:37 figurën e mbretit Zog e ka nderuar edhe kryeparlamentarja Jozefina Topalli.
Kryeministri Sali Berisha i shoqëruar nga bashkëshortja e tij Liri Berisha ka kryer homazhe rreth orës 11:45. Pasi është përshëndetur me Princin Leka II, kreu i qeverisë ka lënë një mesazh në librin e ngushëllimeve.

Në orën 19.00 deri në orën 20.30 Presidenti i Republikës do të shtrojë një darkë për pjesëmarrësit dhe familjarët në Pallatin e Brigadave duke i bërë të gjitha nderimet një figure të shquar të historisë në këtë 100 vjetor të shtetit shqiptar, mbretit Ahmet Zog i Parë.

Eshtrat e mbretit Zog u pritën në një ceremoni zyrtare shtetërore një ditë më parë në aeroportin ndërkombëtar Nënë Tereza në praninë e familjes mbretërore dhe ministrit të brendshëm Flamur Noka, ministrit të mbrojtjes Arben Imami, ministrit të Turizmit kulturës rinisë dhe sporteve Aldo Bumci dhe kryetarit të Partisë Lëvizja e legalitetit Ekrem Spahija.

ABC News

http://www.abcnews.al/lajme/aktualitet/2/25292


.

[mesuesi_1]

Presidenti Nishani merr pjesë në ceremoninë shtetërore të rivarrimit të eshtrave të Mbretit Zog I

17 nëntor 2012

Presidenti i Republikës, Bujar Nishani mori pjesë sot në ceremoninë e rivarrimit të eshtrave të Mbretit Ahmet Zog, eshtrat e të cilit u kthyen në atdhe 51 vjet pas vdekjes dhe në kuadër të kremtimit të 100-vjetorit të Pavarësisë së shtetit shqiptar.

Gjatë ceremonisë shtetërore që u organizua në Mauzoleumin e Familjes Mbretërore shqiptare morën pjesë trashëgimtari i Mbretit Zog, Princi Leka II dhe pjesëtarë të familjes, Presidentja e Republikës së Kosovës, Atifete Jahjaga, Kryetarja e Kuvendit, Jozefina Topalli, Kryeministri, Sali Berisha, Zëvendëskryeministri i Hungarisë, ambasadorë, personalitete të ndryshme, përfaqësues të klerit dhe shumë bashkëqytetarë.

Më tej, fjala e Presidentit Nishani në ceremoninë shtetërore të rivarrimit të eshtrave të Mbretit Zog I

E nderuar Presidente e Kosovës, Jahjaga!
E nderuar Znj. Kryetare e Parlamentit!
I nderuar Z. Kryeministër i Shqipërisë!
Të nderuar Ministra, anëtarë të Parlamentit!
Të nderuar përfaqësues të Familjeve Mbretërore!
Shkëlqesi Ambasadorë!
Të nderuar përfaqësues të Bashkësive fetare!
I nderuar Princ Leka II!
Të nderuar qytetarë shqiptarë, kudo ku ndodheni!

Në qoftë se shtetet e tjera, që nga më të zhvilluarat e deri te ato si Shqipëria, kanë në historitë e formimit të tyre data që shkojnë larg e thellë në shekuj, kanë histori që kanë shenjuar kapituj të historisë botërore, Shqipëria në këtë kujtesë të sajën shënon edhe një figurë të rëndësishme, krahas atyre që shpallën Pamvarësinë e vendit, figurën e Ahmet Zogut.

Me historinë mund të sillesh në shumë mënyra. Mund të provosh ta harrosh, për shembull, por shpejt kupton se harresa kishte qenë aventurë.

Përveçse ta harrosh, Historinë mund të provosh gjithashtu edhe ta manipulosh, ta shtrembërosh, ta deformosh. Që edhe kjo, si rregull pa asnjë përjashtim, është gjithmonë afashkurtër dhe për të keqen e atij që e tenton.

Pra, mund të duket sikur me Historinë mund të bësh çfarë të duash, por nuk është ashtu, sepse mund të mos e përfillësh ti Historinë, por nuk të lë Historia ty pa të përfillur, pa të ndëshkuar për gabimet, dhe pa të shpërblyer për të mirat.

Historia jonë, qysh nga mjegullat e shekujve, ka nxjerrë jo pak njerëz të shquar, luftëtarë, prijësa, Princër, Mbretër, madje dhe Perandorë dhe Papë. Një numër prej këtyre, nga luftëtarët tek Perandorët, qenë të tillë kur Shqipëria ende nuk ishte Shtet, dhe shumica, mjerisht, jo në truallin e vet, por në dhe’ të huaj.

I pari dhe i vetmi Mbret i Shqipërisë Shtet është Ahmet Zogu, eshtrat e të cilit po i rivarrosim sot.

Për një perudhë kohe nga 1 shtatori 1928 e deri në 9 prill 1939 Shqipëria pati një mbret që ishte nje Mbret real, Mbret i Shqipërisë të porsa dalë nga Mesjeta. Mbret i një Shqipërie dhe shqiptarësh të cilët aspironin, por nuk kishin vetdije politike, shoqërore, qytetare, rend, dhe praktikisht asnjë infrastrukturë. Mbreti ynë shtetin e bëri vetë.

Ahmet Zogu, ka lënë pas një diskutim të gjerë dhe të ndryshëm mes palëve, por Ai qe padyshim një prej figurave më kryesore në historinë shqiptare.

Ai premtoi të sjellë rendin dhe progresin në një vend që kishte njohur pak ose aspak shtetin dhe ligjin. Këtë synoi dhe këtë nisi të bënte. Ai ishte njeriu që, pak vjet pas shpalljes së Pamvarësisë, nisi ta bënte Shqipërinë një shtet me të gjitha atributet e një shoqërie që përqafonte qytetërimin.

I dha shtetit shqiptar një Kod Civil që mungonte, krijoi një administratë të efektshme, një gjyqësor të besueshëm, vendosi mbretërimin e ligjit, luftoi fanatizmin, krijoi kushtet për lirinë e shtypit, forcoi monedhën kombëtare në një shkallë që nuk është njohur pas tij. Shkurt shtroi premisat për një shtet modern.

Nëse në celebrimin e Ahmet Zogut rreth orës 17 të një dite të shtunë në 1928-n, kishte pak gazetarë të huaj që ndiqnin ceremoninë e betimit të mbretit mbi kuran dhe mbi bibël, lajmi i krijimit të monarkisë shqiptare nuk kaloi pa u vënë re.

Nëse në varrimin e Mbretit Zog, larg Shqipërisë, morën pjesë pak njerëz, atdhetarë, besnikë dhe familjarë të tij, emri dhe ajo çka Ai bëri për Shqipërinë nuk u harrua.

Falsifikimi i historisë ku shumë të vërteta historike u heshtën, ku Mbreti Zog përmendej si “satrap” dhe Haxhi Qamili si patriot, ku shtypja e persekutimi i popullsisë quhej “demokracia më e vërtetë”; ku u etiketuan armiq e tradhtarë me mijëra burra e gra, ku pushkatohej Sabiha Kasimati pa faj e pa gjyq, ku Musine Kokalari lihej të vdiste pa u mjekuar, ku Stalini mbahej si hero, ku diktatori hymnizohej si çlirimtar, e të tjera si këto, janë në vetvete një nga krimet me të mëdha që i janë bërë këtij kombi e populli.

Ato fshihnin përpjekjen mjerane për t’i zvetënuar arritjet e Shqipërisë së para 1944-ës. Ndaj, theksohet sot me forcë të madhe rishikimi me kujdes i historisë së Shqipërisë, në mënyrë që të vlerësohen figurat historike pa ngjyrime politike, për atë që kanë bërë, por edhe për atë që koha nuk ua lejoi të bënin. Koha dhe zhvillimi i mbrapshtë i historisë.

Sot, në prag të 100-vjetorit të Pamvarësisë së Shqipërisë, është një gjest shumë fisnik, një detyrim historik, moral dhe patriotik yni që eshtrat e Mbretit Zog të prehen në vendin të cilit ai i kushtoi vitet më të mira të jetës; në vendin ku pati edhe kundërshtarë, po ku kujtesa e popullit do ta mbante gjallë emrin e Tij.

Historia e vendit tonë nuk është e mbushur me bëma mbretërish dhe saga familjesh mbretërore. Por ajo nuk është një histori boshe. Vetë fakti që sot u bë e mundur kthimi e prehja e Mbretit Zog në tokën që e lindi, është shenjë dhe dukje e një shteti që të ardhmen e tij e ndërton duke marrë më të mirën e mundshme nga e shkuara dhe e sotmja.

Dhe rivarrimi i tij sot aty ku shteti-parti i Diktatorit hodhi në erë varrin e nënës së tij, Nanës Mbretneshë, është simbolika e Shqipërisë që nuk urren, por nderon, që nuk harron, por i jep secilit atë që meriton.

Sepse ky akt nuk është thjesht një detyrë qytetare dhe njerëzore, por edhe mundësia për të shlyer një detyrim, jo vetëm ndaj një Njeriu, por ndaj një epoke të tërë. Epokës së shtetformimit të Shqipërisë që e deshi dhe nisi ta vinte në jetë Mbreti Zog.

Kur u kurorëzua e pat mbyllur fjalimin e tij me fjalët “Zoti më bekoftë”. Sot ne themi se Zoti po bekon hirin e trupit të tij që do të prehet në truallin shqiptar. Ia kishim borxh. U prehtë në paqe!

[POKO]

[Alti Elezi]

» Ish miku dhe këshilltari i Ahmet Bej Zogut : “UNË CATIN SARAÇI, TË AKUZOJ TY AHMET ZOGU SI TRADHTAR TË ATDHEUT TËND, SI VRASËS E HAJDUT ... ”




Ahmet Bej ZOGU I - lindur me 8 tetor 1895 në fshatin Burgajet, vdes me 9 prill 1961 në Suresnes të Francës

Kujtimet e diplomatit dhe ish mikut të ngushte të Zogut, Catin Saraçi, për vite të tera ishte pranë tij. E përshkruan si njeri brenda të cilit triumfoi përfundimisht e liga. Kurthet, intrigat, vrasjet, përfitimet e frikshme në ryshfete të padëgjuara dhe shitja e një vendi, në rrëfimin e rralle të Saraçit

Shkruan: Alqi Kociko

Në fillim ishin tre: Ahmet Zogu, Catin Saraçi dhe Jak Koci. Një triumvirat pushteti që në fakt, rrënjët i kishte vite me pare se Zogu të behej njëshi i padiskutueshëm, në një Shqipëri feudale të cilën evropianet e njihnin shume me pak se vendet afrikane. Por sa me shume Zogu kapej pas pushtetit, aq me shume zbulohej karakteri dhe synimet e tij të vërteta në sytë e diplomatit dhe artistit aristokrat shkodran: Saraçi kishte zbuluar pak nga pak gjate viteve, “njeriun e lig Ahmet Zogu, që shtiu në dore frenat e një kombi dhe e shpuri atë në zgrip të shkatërrimit…”. Një këndvështrim nga brenda i jetës dhe karakterit të një njeriu që përcaktoi fatin e një vendi për gati 20 vjet, vjen për lexuesin shqiptar të shekullit të 21-te në një mënyre gati aventurore që të kujton legjendat me pirate, harta e thesare të vjetër. Dorëshkrimet e Catin Saracit, për fat të keq të parealizuara dot në forme finale si libër voluminoz, ishin mbyllur në një kasete bankare të Londrës për të rene në dore në albanologut Robert Elsie, e prej këtej për t’iu dhuruar Bibliotekës Kombëtare në Tirane. Përkthimi dinjitoz nga anglishtja prej Virgjil Muçit, ishte hapi i fundit që vulosi fatin e kujtimeve të Catin Paskal Saraçit (1902-1974) mbi mbretin Zog: Ato tashme janë libër. E megjithe pro-të dhe kundra-t që janë thëne në dekada për Ahmet Zogun, dorëshkrimet me përshtypjet e një njeriu për të cilin Zogu ka ushqyer njëherësh besim, respekt dhe madje drojtje prej intelektit të tij, do të zënë padiskutim një vend të veçante.

I lindur në një familje të vjetër tregtare borgjeze të Shkodrës, Catin Saraçi ndoshta nuk do ta kishte shkuar në mendje se do ta kalonte gjysmën e dyte të jetës si tij si artist, piktor i njohur dhe frekuentues i rregullt i rretheve mondane të Londrës. Ishte ekuivalenti evropian i Faik Konicës në Shtetet e Bashkuara: Ambasador dhe aristokrat në sjellje, komunikim, erudicion, në nuhatjen e politikes. Ndërsa mbi një shekull nga lindja e tij, na vjen edhe si dëshmitar kyç i një epoke, për një arsye shume të thjeshte: Ndryshe nga kritiket e shumte të Zogut, Saraçi nuk ishte në anën tjetër të barrikadës. “Zogu i Shqipërisë ka pasë qenë një burr po aq i poshtër sa edhe çdo cub tjetër i madh në Evrope, vetëm se skena e teatrit në të cilin ai luajti ishte me e vogël. E quaj fat që e kam pasë njohur si askush tjetër në këtë botë. Duke qenë në shërbim të tij, kam udhëtuar poshtë e përpjetë neper ambasada e kryeqytete të Evropës, ndaj dhe kam mundur të shoh e të dëgjoj një pjese të mire të asaj çfarë po ndodhte, ndërkohë që ai njeri i pashoq për nga ligësia po ngjitej në maje të pushtetit…”

Dhe Saraçi e nis rrëfimin e tij nga fillimi. Ahmet Zogu, i kurorëzuar me vone mbret i Shqipërisë me lejen e Musolinit, lindi rreth vitit 1893. Asokohe Shqipëria ishte province turke dhe turqit nuk e kishin me detyrim regjistrimin e lindjeve në asnjë vis të perandorisë. Ndërkohë që të krishterët shqiptare regjistroheshin në librin e kishës, krahina e Zogut nuk e njihte këtë lloj regjistrimi sepse ishte kthyer en bloc në fenë muhamedane në vitin 1851. Kur mbushi tete vjeç, Zogu u dërgua në Kostandinopoje ku kreu shkollën fillore dhe mësoi turqisht në mejtep. Gjate gjithë jetës se tij, Zogu ka kryer vetëm këto tri klase shkolle: Nga Shqipëria kishte marre me vete një tutor, Abdurrahman Krosi (Lale Krosi), njeri krejt analfabet, bëmat dhe krimet e të cilit nuk lënë pa prekur as njerëzit e familjes (dihet se cyti vrasësit e të vëllait). Saraçi saktëson se ngaqë nuk e mësoi kurrë gramatikën e shqipes, Zogu nuk ia ka shkruar kurrë njeriu asnjë letër me dorën e vet, por i ka diktuar ato.

Në vitin 1917, kur ndodhej në Vjene me studime pas një burse të qeverise austriake, ndodhi dhe takimi i pare i Catinit me Ahmetin. Atëherë Austria ndihmonte në arsimim një grusht shqiptaresh të spikatur, pasi kishte plane për këtë vend të vogël. Ndërsa mbi dy të tretat e Shqipërisë ndodheshin nen pushtimin austriak, 70 kryetare fisesh u nisen në Vjene t’i paraqesin nderimet Kajzerit, mes tyre dhe Zogu. “Me lanë përshtypje të thelle fjalët patriotike që dilnin nga goja e një muhamedani shqiptar”, thotë për Zogun Saraçi. Takimi i dyte tre vjet me vone në Tirane, e bindi Saraçin se një njeri me entuziazëm të tille i duhej Shqipërisë, ndaj “u betova ta ndihmoj me mish e me shpirt”. Dhe viti 1920 e gjen Shqipërinë me këtë pasqyre politike: Klasa sunduese ishin bejlerët, ndërsa Zogu ishte në opozite, i përkrahur nga rinia. “Ai ishte tipi ideal për udhëheqje, po të kemi parasysh se asnjë katolik nuk mund ta reformonte vendin pa shkaktuar një konflikt serioz fetar”. Saraçi vuri re se si kryeministër, Zogu mori disa reforma drastike duke tronditur keqaz doket kanceroze aziatike: I ktheu varrezat muhamedane në parqe, u dha mundësinë grave myslimane të merrnin iniciativën në duar, ndaloi me ligj poligaminë, fete nuk duhej të përziheshin në punët e shtetit. “Atëherë vendosa të predikoj për të në zonën e Shkodrës, ku Zogu njihej shume pak”, thotë Saraçi, duke shtuar se qyteti i tij i lindjes ishte de fakto kryeqytet për Shqipërinë e vogël. Por këtu mbarojnë përshtypjet e tij të mira për Ahmetin, i cili të vetmen histori që kishte mësuar edhe në detajet më të hollësishme, ishte ajo e Napoleon Bonapartit.

Ja si e përshkruan Catin Saraçi situatën e nxehte të viteve 1922-1924, e papërsëritshme në historinë shqiptare qofte dhe për faktin se mes vrasjesh e betejash politike, mori jete foshnja e parlamentarizmit shqiptar: Shefqet bej Verlaci ishte kryetari i shtetit skeletik shqiptar. Çifligari me i madh i vendit me mbi 40 mije ha toke të punueshme në Shqipërinë e jugut pa llogaritur sipërfaqet e shitura, ai kishte gjithmonë njerëz të gatshëm për ta ndjekur. Zogut i duhej kjo force, ndaj në 1923-shin fejohet me vajzën e Verlacit. Pas kësaj, ky i fundit i jep gjithë votat e përkrahësve në parlament dhe stabilizon situatën e dobët financiare të dhëndrit duke i paguar rreth 18 mije paunde (Saraçi flet gjithmonë me monedhën britanike). Një vit me vonë, Zogu kryeministër plagoset nga Beqir Valteri dhe si i pamundur për disa jave, ia delegon pushtetin vjehrrit. Ndërkaq, thurr planin me ndihmën e përhershme të Lale Krosit dhe kryen shpagimin e gjakut duke vrare Avni Rustemin, pa llogaritur ndoshta se me këtë do të ndizte revolucionin. I lutet vjehrrit ta ndihmoje në konflikt me të holla e njerëz, por Shefqet beu që nuhat rrezikshmërinë e situatës, rreket për kompromis me kryengritësit nga frika e humbjes se pasurisë. “Atëherë ne morëm rrugët dhe u larguam, ndërsa kur Zogu hyri pas gjashte muajsh triumfator në Tirane, e la mënjanë Vërlacin, duke ia kthyer edhe 10 mijë paundet e dhëna nga ish vjehrri pas fejesës”.

Sa për përgatitjet e rikthimit, përveç faktit të njohur se Ahmet Zogu u ndihmua nga kryeministri serb Pashic me të holla (250 mije paunde) e njerëz, duke i falur në këmbim Jugosllavisë kullotat e pasura të Vermoshit dhe Shën Naumin, Saraçi nënvizon se ajka e ushtrisë se “Legalitetit” ishin rreth 500 oficere bjelloruse nga mbeturinat e Vrangelit që u thyen nga Ushtria e Kuqe, eksperte në luftimet frontale dhe në armët automatike. Këta udhëhiqnin rreth 5 mije shqiptare të Kosovës, të cilët marshuan drejt një kundërshtari po aq të forte, por të pajisur keq. Dinakëria e Zogut inicioi edhe një lëvizje mashtruese për qeverinë e Fan Nolit. Ai bashke me shpurën e vet, bene një udhëtim çoroditës nga Beogradi në Vjene e në Prage, për të dhëne idenë e ikjes. Në Vjene gjeti dhe bukuroshen Francy, e cila për ca kohe me pas, jetoi si mantenute në Tirane, ku pat ardhur me dy valixhe të vogla dhe u largua me dy kamionë plot baule të reja dhe një dore të mirë parash.

Hapat e pare të Ahmet Zogut pas fitores? “Shpallja e vetes president e më pas mbret me bekimin e Italisë, eliminimi sistematik i armiqve politike dhe marrja e masave për t’u rrethuar gjithmonë e me tepër nga një bande njerëzish injorante e analfabete që e lëvdonin ore e çast, kryenin çdo porosi dhe vidhnin pa pushim shtetin”. Të cilët përshkruhen kështu nga Zogu në një rrëfim intim: “Ky është cirku im. Ajo çfarë ata dine ose ndjejnë nuk më intereson hiçfare. Për aq kohe sa i nënshtrohen kamxhikut tim dhe nuk hedhin vickla, unë jam i kënaqur me ta dhe i mbaj”.

Megjithatë, me Catin Saraçin dhe Jak Kocin, Ahmet Zogu do të ruante një marrëdhënie të veçantë. E kërkonte mendimin dhe këshillën e tyre, paçka se shume here dëgjonte prej tyre kritika. Por sipas Saraçit, dy ishin synimet e tij të fshehta dhe finale: Të pasurohej sa me shpejt dhe sa me shume, dhe të shtypte e poshtëronte çdo atdhetar e patriot me mjetet e pushtetit. Nga ana tjetër, Zogu nuk hezitoi aspak ta vinte vendin nen zgjedhën e ekonomike italiane me Traktatin e pare të Tiranes, me dekretin për krijimin e Bankës Kombëtare të Shqipërisë me kapital italian (duke ia nënshtruar fqinjit të madh gjithë jetën ekonomike e financiare në vendit), me firmosjen e borxhit prej 50 milionë franga ari në këmbim të ndërtimit nga italianet të porteve e rrugëve strategjike që do përgatisnin pushtimin e Shqipërisë po prej tyre, me Traktatin e dyte të Tiranes etj.

Dhe vijojnë dëshmitë tronditëse të Catin Saraçit: Ahmet Zogu jo vetëm që ka marre mite (ryshfet), por në çdo rast ishte ai vete që përcaktonte sasinë që i duhej. I pajisur me pasaporte diplomatike dhe dokumente extra, tutori i moshuar i Zogut largohej nga vendi me kamionë të ngarkuar me valute, i shoqëruar nga roje të armatosura. Këto udhëtime kryheshin rregullisht kurdoherë që Zogu kishte hedhur nënshkrimin mbi ndonjë akt të ri, ndërsa itinerari i rëndomtë ishte: Durrës-Bari, e prej andej në Gjeneve të Zvicrës. Sapo paratë siguroheshin në një banke të huaj, përcillej urdhër me shkrim që të transferoheshin në një vend edhe më të sigurte se i pari. “Për rrjedhoje, pjesa me e madhe e këtyre parave gjendet në Lloyd’s Bankë të Londrës. Unë vete me dorën time, kam shkruar një sere urdhrash të kësaj natyre si dhe i kam ardhur në ndihme tutorit analfabet për të mbërritur në kufi në Zvicrën”, shkruan Catin Saraçi. I cili shton se si tutori Lale Krosi, edhe Zogu, i kishin thënë se në ato kamiona ndodheshin dokumente shtetërore me rendësi jetike, “çka unë fillimisht e besoja”. Dhe paratë shtese përfitoheshin në njëmijë mënyra, përveç rrogës zyrtare prej 35 mije paundesh në vit. një shembull: Rrogat e 5 mije mercenareve që e sollën në pushtet, vileshin rregullisht në çdo fundmuaji nga Zogu, pavarësisht se ata ishin larguar shume heret nga Shqipëria. një tjetër shembull i paskrupulltësisë: Zogu-Saraçit, “Catin, ne jemi vend bujqësor pa këmbë kapitalisti, ndaj e kam fjalën të hapim negociata me sovjetiket dhe t’ua përmbushim kërkesat që nuk arritën të realizojnë përmes Fan Nolit. Por me një kusht: Sovjetiket të me paguajnë në dorë 300 mije paunde…” Saraçi nuk e kreu kurrë një negociate të tille, por Zogu kish nevoje për para. Trilloi një histori sikur prijësit e Veriut po rebeloheshin se nuk qenë paguar për ndihmën që i dhanë dhe kërkoi nga italianet 200 mije paund. Por dhe kur i mori paratë, nuk shpërndau asnjë kacidhe.

Shembulli i fundit për sa u përket parave, sepse të tilla Saraçi ka shume, vjen pas krijimit nga italianet të Bankës sonë Kombëtare. Myfit bej Lobohova “gjysme çerkez e gjysme shqiptar”, ishte në atë kohe i falimentuar, dhe dihej nga të gjithë se ky ministër Financash kishte lënë peng gjithë pasurinë për 80 mije luigje ari. “Mbasi statuti i Bankës u miratua, Myfiti jo vetëm që lau gjithë borxhet e veta, por i tepruan para edhe për të blere një alamet pallati në Rome dhe nisi të japë para me interes”. Dhe kur Saraçi merr vesh në Rome se Zogu për këtë rast special kishte përfituar 5 milionë franga ari, niset për Tirane ku pas një bisede të gjate me Zogun, dëgjon nga ky i fundit se kishte marre vetëm dy milionë?!

Një pjese të veçante Catin Saraçi i kushton në dorëshkrimet e veta, eliminimit që Zogu u beri kundërshtarëve të vet. Vrasja e Luigj Gurakuqit në vitin 1925 në Bari të Italisë nga djali i tezes (Balto Stambolla, emrin Saraçi nuk e përmend) i paguar nga Zogu, ndodhi kur vete Catini ishte në Bari, ku sapo kishte marre detyrën e konsullit. Shume zëra ia atribuojnë organizimin e vrasjes vete Catinit, por ja çfare thotë ai: “Ironia është se vrasësi, një dite me pare me takoi në zyrën time duke me thënë se kishte ardhur për të kryer një vepër të madhe patriotike. E njihja mire që nga koha e shkollës, që një aventurier e burracak i pashoq, prandaj dhe nuk e mora mundimin ta lajmëroja udhëheqësin e opozitës, me të cilin vijoja ta mbaja ende marrëdhënie të mira personale. një vit me pare kisha mundur t’i shpëtoja jetën viktimës po në Bari, ndaj ai vete dhe familja me patën shprehur mirënjohjen. Asokohe mendoja se vete Zogu nuk ishte i lidhur direkt me këto gjema”. Pas eliminimit të Gurakuqit, Saraçi niset urgjent për në Tirane, ku gjen Zogun dhe kunatin e tij Ceno Beg Kryeziun (me serb nga vete serbet) shend e vere. Historia vazhdon me vrasjen e Bajram Currit po nga trupat e Ceno Begut, në fakt ushtare serbe të maskuar. Sa i përket Zogut, Saraçi thekson se që kur Bacë Bajrami mori malet me 500 vete, Ahmeti e dinte se nuk kishte ç ’ti bënte sado ushtare të niste, ndaj vendosi ta linte në fatin e vet. Por misionin do ta përmbushte kunati Ceno Beg atëherë ministër i Brendshëm, “ndoshta”, thekson Saraçi, “si pjese e marrëveshjes që ishte bere me Pashiçin për të vrare luftëtarët e Kosovës”. Ironikisht, Ceno Begu e pa me sy shume të keq afrimin e Zogut me Italinë, sepse atij po i minohej misioni projugosllav. një oficer shqiptar i rrëfen Saraçit se Ceno ishte shprehur në rreth të ngushte për “tradhtinë e Zogut ndaj miqve që e ndihmuan”. Catini ia shtie në vesh Ahmetit dhe pas kësaj Ceno Begu ballafaqohet koke me koke me Zogun. Rezultati: Ftohja përfundimtare, aq sa Ceno filloi të ruhej me roje të armatosur nga frika e kunatit. Më pas largohet nga Shqipëria drejt Pragës si ambasador, por me 14 tetor 1927 qëllohet për vdekje në kafe Passage nga studenti shqiptar 23 vjeç, i quajtur Alqiviadh Bebi prej Elbasani. Vrasësi nuk tregoi asgjë, por Catini vjen nga Vjena në Prage për të asistuar bash në deklaratën e vëllait të Cenos, Gani beg Kryeziu, që sapo kishte ardhur nga Beogradi, para kufomës se byrazerit: “Zogu ka për ta paguar këtë një dite”.

Catin Saraçi flet për shume çështje të errëta apo të ditura të jetës se Zogut. Flet dhe për personazhin enigmatik Jak Koci, “një nga mendjet me të zhdërvjellëta të vendit tone, ndonëse makiavelist e ndjekës fanatik”. Treshja Zogu-Koci-Saraçi kishin rene dakord për punët e tyre të ardhshme t’i ndanin fitimet 20%-Jaku, 10%-Catini dhe pjesa tjetër, Ahmeti. Por Zogu gjithmonë i fshihte përfitimet për të mos u lënë pjese dy aventuriereve të tjerë, çka inicioi edhe një sherr mes Jakut dhe Zogut. Sa për martesën e famshme të Ahmet Zogut, ajo nisi si dëshirë për t’u martuar me bijën e mbretit Viktor Emanueli III, kërkesë që i gajasi hierarket e larte fashiste dhe mikun e ngushte të Saraçit, nënsekretarin fashist për Kolonitë Alessandro Lessona, një mik i ngushte i Musolinit. Ky i fundit i raporton Duçes se “maloku analfabet na dashka nuse të larte”, vijon një refuzim dëshpërues për Zogun, pastaj kohe me vone nisin tratativat që bitisen me princeshën hungareze Aponnyi.

Libri që përftohet prej shkrimeve të Catin Saraçit, është i papërfunduar ndërsa shënimet e fundit duhet të jene aty rreth vitit 1940. Në fakt, disa prej temave që ai nuk i shtjelloi dot, janë tejet intriguese: Zogu si oficer austriak, Zogu i internuar në Vjene, Vrasja e Esat pashës, Vrasja e Avni Rustemit, Gjithë Shqipëria kundër Zogut, Zogu merr 250 mije sterlina për grushtin e shtetit, Veprat kriminale të motrave të Zogut, Lessona na dorëzon 5 milionë lira të mbyllura në valixhe, Mita e dyte prej 10 milionë frangash ari, Revolta e pare kundër Zogut, Vrasja e Hasan Prishtinës, Kriza e parë nervore e Zogut etj etj. për Aurel Plasarin, autorin e parathënies se librit, është për të ardhur keq që këto çështje nuk u shtjelluan. Por konkluzioni i këtij libri, paçka se të pambaruar, është i vete Saraçit: Mustafa Qemali, ishte shqiptari që shpëtoi kombin turk, ashtu si Ahmet Zogu, një mendësi anadollake që shkatërroi Shqipërinë.
“Unë Catin Saraçi, të akuzoj ty Ahmet Zogu si tradhtar të atdheut tënd, si vrasës e hajdut. Shqipëria ka pare pushtues edhe me të fuqishëm se këta të sotmit. Do të ikin edhe këta, por emri yt s’ka për të figuruar gjëkundi. Synimi i kësaj letre është të të paralajmëroje për here të fundit të mos ngatërrohesh më me Shqipërinë, ndryshe do të detyrohem t’u tregoj diçka me shume francezeve dhe anglezeve. Bankënotat false që më dhe si dhe letrat e tua të fundit, po i ruaj si dokument i pandershmërisë sate…

Catin Paskal Saraçi, London, 21 A.Stratford Rd.”

[pirro10]

Një turp i vërtetë ka ndodhur sot më 17 nëntor 2012 dhe pikërisht kur duhej festuar dita e clirimit e 68 viteve më parë nga okupatorët nazi-fashistë; u rivarros i ashtuquajturi mbreti Zog në Tiranë. Paradoksi qëndron se pikërisht një shtet shqiptar me qeveri demokratike të tipit republikë parlamentare , nderon një diktator dhe mbret i cili mbetet një nga udhëheqësit e paktë shqiptarë që ka falur toka Serbise dhe ka erdhur në fuqi me anë të një ushtrie të huaj duke larguar me dhunë qeverinë shqiptare republikane të asaj kohe. Paradoksi i dytë që përbën dhe një tradhëti kombtare duke i vënë përfundimisht nofkën Tradhëtar i Atdheut, është se ky individ që drejtoi vendin për afër 15 vite rresht, me dhunë, vrasje, depërtime opozitarësh, dezertoi dhe u largua nga vendi si një mi kanalesh ditën kur Shqipëria u pushtua nga Italia fashiste, duke lënë dhe ushtrinë pa armë e municione,, duke e lënë atdheun pa mbrojtje dhe pa drejtim rezistence. Kjo është historia e A.Zogut, histori të cilën kalemxhiu B.Fevziu është përpjekur ta zbukurojë në një libër të rëndomtë për të, ashtu si mund të zbukurohet një tradhtar nga një i ngjashëm me të.
Unë nuk do të isha kundra që A.Zogu të ri-varrosej në Shqipëri, por të nderohej nga shteti dhe qeveria shqiptare apo dhe më tepër ti bëhet një Mauzole, që mund të quhet edhe Mauzoleu i Tradhëtisë.
Atij mund ti bëhej një ceremoni private nga familja, ashtu sikundër janë bërë edhe për disa nga mbretërit e vendeve të ndryshme në shtetet perëndimore, pa zhurmë e bujë. Pavarësisht se mbetet një personazh historik, ai mbetet për shqiptarët dhe Shqipërinë një tradhtar i atdheut dhe një mbret karagjoz.
Është për tu habitur se si nderohet një njeri që ka vrarë disa personalitete të rëndësishme shqiptare të cilët sot janë nderuar nga shteti shqiptar me tituj `Hero i Popullit`. E c`mund të thuhet për këtë vrasës të inteligjencës shqiptare dhe të drejtuesve të shtetit shqiptar?
E vetmja gjë që mbetet është të rikujtojmë heronjtë e vrarë nga ky mbret e diktator që e la Shqipërinë në baltë në ditën me të keqe të sak : 7 prill 1939, duke u larguar fshehurazi dhe duke vjedhur thesarin e shtetit , madje ashtu sikurse tha dhe i nipi në një moment apologjie për vjedhjen e thesarit të shtetit- për të gjyshin e tij:` ..ai mori pagen e dymbëdhjetë muajve si dhe pagën e trembëdhjetë...`?!
Ja heronjtë e vrarë nga Mbreti tradhtar.
Hasan Kadri Prishtina (mbiemri i vërtetë ishte Berisha) Krueministër i Shqipërisë në 1921; u dëbua dhe u vra n me urdhër të A.Zogut (me miratimin e qeverisë serbe të asaj kohe), sepse kundërshtoi së bashku me Bajram Currin politikën pro-serbe dhe anti-kosovare të A. Zogut.Pas rrëzimit të qeverisë së Nolit në dhjetor 1924 dhe ardhjen e Zogut me ndihmën e serbëve, Hasan Prishtina largohet përgjithmonë nga toka e mëmëdheut, për t’u vrarë më 13 gusht 1933 në Selanik nga dorësi i Ahmet Zogut. Në faqet e gazetes greke `Maqedonia e Re`, shkruhej: “Një tjetër vrasje që u bë në rrugën Çimisqi, tronditi Selanikun. Politikani shqiptar Hasan Prishtina u vra në qoshen Çimisqi në Vogaxhiku, përpara bakallhanes “IVI”. Shqiptari Ibrahim Çelo, 38 vjeçar, i papunë, qëloi pesë herë ish-kryeministrin shqiptar Hasan bej Prishtinën. Eshtrat e tij u sollën nga Selaniku për t’u rivarosur në një copë tokë në Kukës, pranë kufirit me Kosovën`` (http://pashtriku.beepëorld.de/files/...htina81007.htm).
Luigj Gurakuqi, Hero i popullit dhe Mësues i Popullit. Ministër i qeverisë së Nolit. U dëbua dhe u vra me urdhër të A.Zogut në një kafe në Bari të Italisë me anë të agjentit Zogist Baltion Stambolla. Ardian Ndreca ka shkruajtur të vërtetën për Luigj Gurakuqin në një shkrim të tij në korrik 2012: ` Ka vite që shkruej për turpin e pashembullt të qytetit të lindjes kundrejt figurës së Luigj Gurakuqit, të cilit mbasi ju shemb shtëpia muze, ju dhunue vorri tue i derdh te kambët plehnat e tanë qytetit dhe ju harrue qëlimshëm emni. Vorrit i tij ndodhet pranë atij të Pashko Vasës dhe Migjenit, e të tre së bashku po mbyten rishtas prej dioksinës që çlirohet prej djegjes së plehnave, rreth të cilave kullosin lopë krymçale, derra të zhigatun e sillen unshëm qen të tërbuem. ` http://ëëë.gazetatema.net/ëeb/2012/0...uigj-gurakuqi/
Bajram Curri, i nderuar nga shteti shqiptar `Hero i Popullit`. Politikan, ushtarak, senator i Senatit të Dhomës së Këshillit Kombëtar të Shqipërisë që më 1920. U vra nga forcat zogiste dhe agjentët e shovinistëve serbë në Dragobi të prirë nga Ceno Kryeziu e Kadri Malsori Mehmeti, më 29 mars 1925. Kundërshtoi Zogun së bashku me Hasan Prishtinën për lëshimet që i bëri Serbisë kundër popullsisë shqiptare të Kosovës,për marrjen e pushtetit nga ana e A.Zogut me ushtri serbe duke i bërë puc ushtarak qeverisë së ligjëshme të Fan Nolit. Gjithashtu, në fund të muajit shkurt 1923, Hasan Prishtina dhe Barjam Curri u ngritën kundër rregjimit serb në Kosovë. Kjo kryengritje u shtyp sepse qeveria e Ahmet Zogut nuk i mbështeti. Mbas kësaj 3500 shqiptarë të Kosovës u përzunë nga trojet e tyre për në Turqi. Dihet se më 26 shtator 1924 krahas Fan Nolit, Luigj Gurakuqit ishin dhe Hasan Prishtina, Bajram Curri, Bedri Pejani në Lidhjen e pestë të Kombeve në Gjenevë. Përfaqësuesit e Kosovës Hasan Prishtina, Bajram Curri dhe Bedri Pejani kundërshtuan për genocidin që kryente Beogradi ndaj popullit shqiptar në Kosovë.
Avni Rustemi, i nderuar nga shteti shqiptar Hero i Popullit. Deputet dhe mësues. U vra me urdhër të A.Zogut më 22 prill 1924 prane pazarit te ri ne Tirane. Atentatori i njohur me pseudonimin "qerosi i Recit", Në momentet para se të qellohej u degjua që atentatori te therriste: ..`Beji te fala Esat Pashes..`! Vrasja e udhëheqësit të shquar të Lëvizjes demokratike shërbeu si shkëndijë e revolucionit që triumfoi më 10 qershor 1924. Kam shkruar një artikull për këtë hero të popullit.
Fan S. Noli, i nderuar nga shteti shqiptar me dekorata e tituj të ndryshëm. Kryeministër i Shqipërisë. burrë shteti[1], dijetar, poet, përkthyes e historian shqiptar. Regjimi zogist e dënoi me vdekje në mungesë. Njeri i jashtzakonshëm që bëri të njohur Shqipërinë me perëndimin dhe dha kontribut thelbësor në krijimin e shtetit shqiptar si dhe në krijimin e Kishës Autoqefale Ortodokse të Shqipërisë. E BËRI Kishën të flasë shqip për herë të parë.
Ky është `kontributi` i A.Zogut në kohën e drejtimit të tij të shtetit shqiptar, kontribut që e la Shqipërinë me një shtet gjysmak, më të vazrfërin e shteteve në Europë, të ndarë e të përcarë dhe pa inteligjencën e vet. Po të mos ishte Zogu dhe vrasjet e tij. Po të mos ishte Zogu dhe despotizmi i tij anadollak, po të mos ishte Zogu dhe politika e tij bizantine, nuk do të vinte as rregjimi komunist nga i cili vuajti Shqipëria dhe shqiptarët. Ishte A.Zogu i cili përkrahu ekstremin e majtë komunist, duke u a bërë të lehtë atyre marrjen e pushtetit, sepse përkrahësit e A.Zogut nuk gëzonin simpati në popullin shqiptar, dhe as në botë. Dihet që A.Zogu nuk u pranua asnjëherë si mbret në oborret mbretërore të Europës sepse gjenealogjia e tij e pabesueshme për të ashtuquajturin `gjak i tij blu`, nuk konfirmohej.
Së fundmi, le të shpresojmë që koalicionet e ardhshme politike shqiptare të venë në vend disa pika të rëndësishme të historisë së Shqipërisë dhe të disa individëve bazuar në faktet historike dhe jo në preferencat klienteliste të disa politikanëve.

[POKO]

I nderuari President i Republikës së Shqipërisë , zotëri Bujar Nishani,
I Nderuar Kryeministër i Shqipërisë, Dr. Sali Berisha,
E Nderuar Kryetare e Kuvendit te Shqipërisë, znj. Jozefina Topalli,
E Nderuara familje Mbretërore Shqiptare - I nderuar Princi trashëgimtar Leka,
Të nderuara lartmadhëri të familjeve mbretërore,
I nderuari zëvendëskryeministër i Hungarisë,
I Nderuar Kryetar i Bashkisë së Tiranës, zotëri Lulzim Basha,
Të nderuar zyrtarë të Republikës së Shqipërisë dhe të Republikës së Kosovës,
Të nderuar kryetarë të Bashkive dhe të komunave të Shqipërisë dhe të Kosovës,
Të nderuar ambasadorë të vendeve mike,
Të nderuar Qytetarë te Tiranës dhe të gjitha trevave tona,

Prehja në token tonë e të gjithë veprimtarëve e gjithë atyre burrave dhe grave që u përpoqën për lirinë, për pavarësinë, për shtet ndërtimin, për zhvillimin e përparimin e Atdheut është një amanet i mbetur peng që ne duhet ta kryejmë me nder dhe me krenari.

Kthimi i eshtrave të ministrit, kryeministrit, presidentit e të Naltmadhënisë se Tij, Mbretit të Shqiptarëve, Zogu i Pare simbolizon Drejtësinë hyjnore, Paqen politike e Pajtimin kombëtar.
Me këtë e dëshmojmë urtësinë tonë, duke e fituar qetësinë shpirtërore si njerëz dhe si komb, duke pasur respekt për paraardhësit tanë, për punën e prijësve të vendit të vlerësuar në rrethanat e kohës.

Shqipëria nën udhëheqjen e Naltmadhnisë së Tij, mbretit të shqiptarëve, Zogut të Parë, nga një vend i varfër dhe i pazhvilluar, fisnor dhe i përçarë, me kontradikta të shumta, u bë një vend modern i kohës, i unifikuar, me shtrirje të pushtetit dhe administratës në secilin cep të saj, me liri qytetare, me tolerancë fetare që ishte shembull për vendet e tjera.

Me qeverisjen e Ahmet Zogut ndërlidhen datat dhe ngjarjet ma të rëndësishme të qenies sonë kombëtare e shtetërore, që nga shpallja e pavarësisë në Vlorë, me luftën kundër trupave pushtuese në mbrojtje të Shkodrës dhe të viseve të tjera të vendit duke përzënë përfundimisht trupat malazeze, serbe, greke, italiane dhe trupat e tjerë të huaja nga territori i shtetit , në vënie te rendit dhe sundimit te ligjit në të gjitha krahinat në organizimin dhe në zbatimin e vendimeve te Kongresit te Lushnjës.

Ahmet Zogu si udhëheqës ka kontribut të jashtëzakonshëm në ndërtimin dhe në konsolidimin e shtetit shqiptar, në miratimin e statutit Themeltar, të kodit civil dhe penal Evropian, në krijimin e policisë dhe të ushtrisë së rregullt dhe efektive, në caktimin e kufijve të shtetit të njohur e të pranuar ndërkombëtarisht, në krijimin e Shërbimit diplomatik dhe në vendosjen e marrëdhënieve bilaterale e në nivel ambasadash me një varg shtetesh, që mundësoi nënshkrimin e marrëveshjeve të rëndësishme ekonomike, politike e ushtarake, dhe në anëtarësimin e Shqipërisë ne Lidhjen e Kombeve.

Është angazhimi domethënës i Tij në rregullimin e brendshëm administrative të vendit në shpalljen e Tiranës kryeqytet, në ndërtimin e parlamentarizmit, dhe në organizimin e zgjedhjeve, në shpalljen e Shqipërisë Republike parlamentare, në heqjen e sistemit të bejlerëve dhe në dhënien e tokës fshatarëve.

Zogu dhe gjithë populli i pritën me zemër të hapur Kosovarët e larguar me dhunë nga trojet e veta etnike që u vendosen përfundimisht në Shqipëri. Është tejet humane dhe përparimtare mbrojtja dhe pranimi i Hebrenjve në Shqipëri në kohën qe ata përndiqeshin nga fashizmi dhe nazcizmi.

Gjithashtu, me shpalljen nga Asambleja Kushtetuese të Shqipërisë Mbretëri Demokratike Parlamentare të Trashëgueshme e konsolidoi sistemin e brendshëm, e mënjanoi anarkinë duke e bërë vendin një shtet modern të kohës, duke vënë bazat e sistemit shkollor dhe shëndetësor, duke vendosur sistemin bankar dhe Lekun valutë konvertibile të vendit, duke ndërtuar infrastrukturën rrugore, portet detare dhe aeroportet.

Me Mbretin e Shqiptarëve Zogu i Parë ndërlidhet edhe Autoqefalia e Kishës ortodokse shqiptare, vendosja e Kryegjyshatës botërore bektashiane në Shqipëri, si dhe liria e plotë e besimit që ndikoi në zhvillimin e veprimtarisë së gjithanshme të Bashkësisë Islame dhe të Kishës Katolike. Gjithashtu edhe liria e shtypit dhe veprimtaria botuese është meritë e kushteve të krijuara dhe e përkrahjes në kohen që Ahmet Zogu ishte kryeministër, president apo Mbret.

Të nderuar qytetarë,

Eshtrat e Naltmadhënisë se Tij, Mbretit të Shqiptarëve Zogu i Parë nga sot prehen në atdhe. Është ky obligimi ynë ndaj udhëheqësit i cili e mbante titullin Mbret i Shqiptareve sepse pikërisht shqiptarët e zgjodhën dhe i cili u betua mbi Bibël dhe Kuran, ndërsa me martesën e tij ripërtëriu zakonin e lashtë të lidhjeve princërore duke treguar se të gjitha besimet janë të barabarta dhe secili individ edhe Brenda familjes e gëzon të drejtën e lirë të besimit.

Mbreti Zog dallohej për shtrirjen e dorës së pajtimit e të mirëkuptimit dhe oponentët e dikurshëm i kryenin punët e rëndësishme të shtetit.

Është jo vetëm simbolikë që mbreti i Shqiptareve Zogu i Parë i dha titullin trashëgimtar: Princ i Kosovës djalit të motrës së tij e te Beut nga Gjakova Princit Tati-Esad Kryeziut.

Mbreti Tha: “Bota e ka kuptuar se nëse Bijtë e Shqiponjës lihen në paqe ata mund të ndërtojnë shtet”.

Ne sot jemi të lehtësuar që e kryem detyrën, sepse eshtrat e patriotëve nuk i tret dheu i huaj dhe “guri peshon me rënd në vend të vet”.

Ju faleminderit,
Nderim dhe respekt të përjetshëm për të gjithë atdhetarët.

[POKO]

Kur dheu i Shqiprise mban plehra e kriminele si Enver Hoxha, Hysni Kapo, Mehmet Shehu, etj. nuk e di pse ka shqiptare qe lehin pse prehet ne Shqiperi edhe nje shqiptar me shume !!!

Kush kishte ma shumë vlerë per lirinë e atdheut, “Besë-Lidhja e Malësisë…” apo “Lufta Nac.-Çl.”?
17/11/2012


Nga Fritz RADOVANI:

Në 100 vjetorin e Pavarsisë…

Kur “historianët” do të shkruejnë të vërtetën, që Rinia Shqiptare me e mësue “até”?!

Sa do të më pelqente sikur “prof. dr. e akademikët” me e dijtë këte emen, kush ishte kjo “Besë – Lidhja e Malësisë së Madhe, Rranxave dhe Postribës”, kush e krijoi dhe pse u krijue, apo cili ishte qellimi i Saj Atdhetar?! Nuk dij a e kanë lexue ndonjëherë Programin e Saj!!

Prej vitit 1941 krahinat Veri – Perëndimore të Shkodres, tue fillue prej Ulqinit, Tivarit, Hotit dhe Grudës, ishin të lira nga jugosllavët dhe malazezët, mbas sa luftave per Lirinë e Tyne, dhe shpejt ishte e lirë edhe Kosova e Maqedonia, deri poshtë ku kishin hy forcat gjermane, që kërkonin shkëputjen e Trojeve Shqiptare nga zgjedha sllave. Menjëherë ndër ato krahina u hapen 120 shkollat shqipe me 250 mësues nga ministri Ernest Koliqi dhe qeverisjet lokale të tyne ishin nga Shqiptarët, të cilët filluen edhe organizimin e policisë dhe administrimin e vendit.

Kur ushtria naziste filloi terheqjen nga Ballkani me humbjen e luftës, ndihej nevoja e organizimit ushtarak ndër ato krahina për me mujtë me sigurue “Lirinë” e Tyne, e cila jo vetem do të rrezikohej, por pritej edhe përdhosja e Tyne nga forcat komuniste jugosllave të Titos, i cili kërkonte edhe njëherë aneksimin e tyne në vathen e vjetër sllave, por këte herë i ndihmuem nga forcat ushtarake sovjetike dhe nga komunistët shqiptarë, që ndihmoheshin materialisht nga forcat ushtarake të Aleatëve. Nga fundi i vitit 1943 forcat nacionaliste shqiptare “Balli Kombëtar”, “Legaliteti” dhe Indipendentët, luftoheshin haptas nga forcat komuniste “partizane” të drejtueme prej agjentëve jugosllavë, që kryesoheshin gjoja nga Enver Hoxha, që tashti kishte shpalosë haptas flamurin e tradhëtisë, me luften civile në Shqipninë e Jugut…dhe pritej që Shqipnia Europjane t’ ishte tansisht nën pushtimin bolshevik komunist të Titos. Me këte vepër tradhëtije pajtohej edhe blloku i Aleatëve, nen parullen e “Konfederatës Jugosllave”; i cili ndihmonte me të gjitha mjetet financiare dhe materiale “nacional – çlirimtarët” e bllokut komunist të Stalinit.

Me daten 23 Shtator 1943, kapiten Gjelosh Luli, major Mul Bajraktari, major Dodë Nikolla (Ivezaj), kapiten Llesh Marashi, të mbledhun per me shpëtue Atdheun nga një robni e ré që po kercnonte krahinat e Shqipnisë së Veriut të porsalirueme nga sllavët dhe italianët, që po administroheshin nga Shqiptarët, kur gjermanët ishin në terheqje, Këta Burra, në një mirëkuptim të plotë edhe me krenët e vendit, të gjithë bashkë, formuene “Besë – Lidhjen e Malësisë së Madhe, Rranxave dhe Postribës”, e cila kishte si pikësynim kryesor: 1. Mbrojtja e Kufijëve të sotëm të Shtetit Shqiptar…2. Qetësia e mbrendëshme në krahinat Shqiptare…dhe një Program të plotë, që perputhej me interesat kombtare të Lirisë, Pavarsisë dhe të zhvillimit e përparimit të Tyne me kahun e pikpamjet Europjane – Perëndimore.

Të nisun edhe nga sakrificat e Familjes së Atdhetarit Dedë Gjo’ Lulit në vitin 1911, trashigimtarit të Gjakut të Tij, po edhe pasues i divoçem per nga Atdhetaria, kapiten Gjelosh Lulit nga të gjithë drejtuesit iu besue drejtimi dhe organizimi i mandejshem i Saj.

Të parët që miratuen dhe u bashkuen me këte “Besë – Lidhje të Veriut” ishin Krenët e Hotit, Grudës, Kelmendit, Kastratit, Shkrelit, Triepshit, Koçës, Fundës (Luare – Ledhe) , Reçit, Lohes, Rrjollit, Koplikut, Buzë-Ujit dhe Postribës. Shumë shpejtë me ta u lidh edhe koloneli Atdhetar i Dibres Muharrem Bajraktari. Me daten 19 Dhjetor 1944, drejtuesit e Besë – Lidhjes i drejtojnë një kerkesë edhe anglezit, kolonelit Nill (Neell), që ndodhej në Veri…i cili “premton po nuk mban asnjë nga ata që premtoi.” (Dosja 1883, Arkivi Min. Mbrendshme Tiranë, 1998).

Të parët që iu përgjegjen Lidhjes ishin grupi i ushtarakëve ndër shpellat e Shllakut, që kryesohej nga kapiten Gjergj Vata (Cukali), Martin Sheldija, Zef Agostini, Kolë Ashiku, Zef Jakoviq, Loro Vata dhe ma vonë, organizatori i Rinisë Katolike Shkodrane, Ndoc Jakova.

U gjet perkrahja e grupit ushtarak të shpellave të Dukagjinit, ku ishin oficerat Gjon Destanisha, Pal Thani, Mark Mala, Nik Sokoli, Ndue Pali, Zef Kol Prela etj.

Në Postribë ishte Jup Kazazi, Abdullah e Nuh Kazazi, që mbeshteteshin tek Parija aty.

Pa kalue as pak muej në perkrahje të “Besë – Lidhjes së Veriut” vihet edhe Puka me të ushtarakët e njohun e trima, Mirakajt, Mirdita me major Markun dhe Lleshin e Zi Markagjoni…

Me kenë se Gjelosh Luli ishte edhe mik i At Mati Prennushit, provinçialit Françeskan të Shqipnisë, i cili kishte lëshue një urdhen të premë mbas vrasjes së At Lekë Lulit, kur bashkpunoi me Legalitetin dhe u vra tradhëtisht, Ai urdhnoi që “asnjë Klerik Katolik nuk duhet të perzihet në politikë”, në këte “Besë – Lidhje të Veriut” nuk u angazhue asnjë nga Klerikët e këtyne zonave. Por edhe pse Kleri Katolik nuk u perzi fare, Ai u godit ma keq se kushdo, tue fillue nga data 25 Mars 1945 që u pushkatue Don Ndre Zadeja dhe mbas tij, me rradhë dijetarë e Atdhetarë për 47 vjet rresht panderpremje deri tek Don Lazer Sheldija në vitin 1988, që u vra nga sigurimi komunist i yni në Amerikë, vetëm se ishte Bir besnik i Atyne trojeve të Besë – Lidhjes së Veriut.

Kur forcat komuniste të Mehmet Shehut e Koçi Xoxës, e sa e sa “gjeneralëve” halabakë, sulmuen mbas shpine Atdhetarin Prekë Cali, bashkë me forcat jugosllave që kishin pushtue Gruden, me “Besë – Lidhjen e Veriut” u bashkuen edhe çetat e Shqipnisë së mesme me Alush Lushanakun, Mark Zef Palin dhe Gjon Mark Ndojin, të cilët ruenin lidhjet e veta me “Çeten e Hekurt” të Sul Selimes në rrethinat e Tiranës. Rezistenca antikomuniste në Shqipni fillon pa mbarue Lufta e Dytë Botnore. Atdhetarët e vërtetë nuk u pajtuen kurrë me komunizmin gjakatar.

Në Shkoder asht i pari në Europë Mark Çuni, që formon organizaten antikomuniste “Bashkimi Shqiptar”, me anen e së ciles kerkoi pluralizmin politik dhe zgjedhje demokratike. Askush nuk mund të harrojë qëndresën heroike shqiptare të Pjetër Dedës me gruen e tij Maria (Zojzi), të Ludovik Saraçit, të Pashuk e Palë Bibë Mirakajt, të Frano Mirit, të Gjon Dodanit, të Hasan Isufit, të Marash Ndue Mirit, të Pashko Zef Hotit, të Hysen Lepenicës, të Zagoll Shenos, të Sami Lepenicës etj., po gjithmonë tue vue në fletën e parë të këtyne volumeve të qendresës heroike Shqiptarin Gjelosh Lulin e Hotit dhe të Maleve të Veriut, që nuk e bân kurrmâ Nana.

Në vitin 1999, në muejn Tetor, më ka shpjegue zonja e Nderueme Helena Luli (Mirakaj), e shoqja besnike e Gjelosh Lulit, që atë natë kur Gjeloshi do të merrte malet, mbasi u vesh me rrobat ushtarake, vuni nën koletin e xhaketes një Kryq të vogel, dhe mbasi puthi dy vajzat e veta të vogla, Klaren dhe Belen, i kishte kerkue zonjës Helena revolverin që e ruente të mbyllun me çels. Kjo ia kishte sjellë dhe Ai e kishte marrë në dorë, e kishte shikue dhe i kishte thanë: “Mos e thashtë as mos e premtoftë Zoti, që unë me këte armë me rrëzue Landen e Tij!” – dhe e kishte vue në brez, ishte perqafue me Té dhe kishte dalë nga shtëpia për mos me u kthye kurrmâ. Me daten 31 Dhjetor 1946, tek zyret e ndjekjes së Koplikut asht ekspozue vetëm koka e preme e Gjelosh Lulit, për me terrorizue Malet e Veriut dhe krahinat antikomuniste! Pothuej të gjithë Emnat e Atyne Burrave që kam përmendë ma siper janë vra e zhdukë edhe trupat e tyne, kush pa krye, kush pa kambë, kush pa sy e kush pa krahë, perfundimisht gati të gjithë janë “pa Varr”!

Po monument per Këta Atdhetarë, viktima të komunizmit a ka sot kund!?..

– Jo, “monumentet” janë per vrasësit e tyne, per kriminelët e dekoruem atëherë e sot!

“Monumentet” janë e do të jenë per “nacional – çlirimtarët” tradhëtarë e kolaboracionistë me bolshevikët sllavo – komunistë të Jugosllavisë së Titos, Rusisë terroriste staliniste dhe Kinës së Mao Ce Dunit…shfarosës e barbar, me etiketen e “Revolucionit”…të cilëve u kanë sherbye dhe vazhdojnë me u sherbye me perkushtim, se i lidhë të gjithë bashkë “ideali antiatdhetar”…

Po “ideali i antarëve të parë të partisë komuniste” cili ishte?

– Sot, dimë vetëm një fakt, se pothuej të gjitha përpjekjet e Shqiptarëve për liri u shtypën me gjak, hekur, torturë, vrasje dhe tradhëti. Koçi Xoxe deklaron: “Për vrasjet pa gjyq kam qenë këshilluar dhe janë bërë me urdhër të shokut komandant.”(Dosja 1623). Torturuesit dhe kriminelët Haxhi Lleshi, Zoi Themeli, Vaskë Koleci, Lefter Lakrori, Muço Saliu, Siri Çarçani, Mestan Ujaniku, Nesti Kopali, etj., tregojnë se kur ishin në Shkodër, në janar të 1945, ishte në dijeni edhe Mehmet Shehu dhe Enver Hoxha për operacionin e Veriut, ku pasonin ushtarakët Sheuqet Peçi, Gjin Marku, Rahman Perllaku, Ramiz Alia etj. “…që kishim urdhër me vra dhe me i tretë në proskë njerëzit e dyshimtë dhe Parinë e vendit….” Ata partizanë që u vranë në Luften Nacional – Çlirimtare, të gjithë pa perjashtim, vrritën per një “ideal”, per “idealin” komunist: “Bijtë e Stalinit jemi né, rroftë Stalini i math, babai ynë!”…

E dij se e kanë të veshtirë me arsyetue me trunin e tyne marksist-leninist të mykun nga “historia e PPSh” dhe parimet komuniste “prof. dr. e akademikët” e Tiranës anadollake, por duhet të tregojnë haptas se cilat ishin programet e tradhëtisë prej 8 nandorit 1941, të komunistëve të Tiranës, Permetit, Beratit, e deri tek Ramiz Alia, në 1991, në sherbim të komunizmit gjakatar?

Në 1991 Ramiz Alia thotë: “Edhe gjak do bëjmë..!”, ja “ideali” i kriminelit të 1943…!

E verteta historike asht vetem një: Komunistët anadollakë të Shqipnisë për me sigurue një kolltuk, até të Enver Hoxhës, shiten Atdheun, shiten Trojet Shqiptare, vranë e masakruen të gjithë Atdhetarët dhe inteligjencen Europjano Perëndimore, kthyen një Popull në bujkrob per me punue per terroristët e tradhëtarët, vodhen e vorfnuen vendin dhe pushtetin ua dorzuen veglave të tyne besnike, per me ua sigurue edhe mbasardhësëve pushtetin e perjetshëm…antiatdhetar!

Të gjithë antifashistët dhe “nacional – çliririmtarët” partizanë e komunistë, i kanë krye sherbimin ma të mirë shovenistëve sllavë, tue u ba kolaboracionistë e tradhëtarë të interesave tona kombtare, dhe tue ua dorzue Atdheun atyne pa kenë nevoja me “shkrepë” një pushkë, me perjashtim t’ atyne që vranë e prene qinda e mija Atdhetarë Shqiptarë.

Per komunistët tanë dhe kudo në Botë, tradhëtia e Atdheut asht sherbimi ma i madh që i bajnë bolshevizmit e internacionalizmit nderkombtar! Shembulli tipik asht Shqipnia anadollake!

Mundohen “disa” me gjetë krraba me varë “programet” e Mukjes apo te Bujanit tash nga pleqnia…e aty nga fundi kujtojnë se u ka ardhë prap koha edhe “këtyne” me u thirrë “pashallarë” …dhe askush nuk thotë të verteten historike! Mashtrojnë dhe gënjejnë edhe pse janë në gryken e vorrit…E nuk kujtohen se mbi rrasen e “mermerit” të tyne Populli Shqiptar, ka me i daltue se:

“Këtu asht edhe një tradhëtar i Shqipnisë Europjane të Gjergj Kastriotit!”.

Melbourne, 2012.