Dikur mbanin libra perrallash "for the household," dmth gjithe shtepine, qe te lene te kuptosh qe shume perralla nuk ishin per femije dhe se permbanin tema te ndryshe themelore, tema per masat me te rritura dhe qe femijet nuk ishin ne gjendje ti analizonin. Po lexoja "Cupid & Psyche" per te saten here dhe po vija re simbole dhe tema te ndryshme. Perrallat jane terapeutike sepse trajtojne tema te ndryshme, si psh njerka-shtrige vs. vajza-protagonistja (Rapunzel), ose fenomenin "djale mamaje" qe po kalonte edhe Kupidi ne kete particular perralle, deri sa doli nga dhoma ku e kishte mbyllur Afrodita (qe ne fakt te kujton mitren), tashme i zhvilluar ne nje te dashur-burre i pregatitur per Psyche.
Ne nje fare menyre ato ofrojne siguri dhe mbeshtetje per femijet qe jane duke kaluar fazen e narcicizmit primar, ku s'kishin perjetuar asgje vec se rutines qe te gjithe i mbronin, asnje veprim i tyre nuk kishte pasoja, etj. dhe tani, midis shume te tjerave, po perballen per here te pare me pasojat e veprimeve te tyre, me potty-training, afrimiteti me njerin prind (kompleksi i Antigones, kompleksi i Edipit), si edhe antipatia me prinderit (nena-shtrige, psh.). Si rezultat, u japin shprese qe do e kalojne veshtiresine, i bejne me optimiste per te ardhmen.
Po i analizojme me teper se c'duhet? Jane perrallat vertete teraupetike apo shfrenim i imagjinates? Dikush mund te thoshte edhe humbje kohe, mgjs une edhe sot e kesaj dite i lexoj me qejf. Mund ta quajme regres ose prapavajtje deshiren e nje te rrituri per te lexuar perrallat?
Teksti i Cupid & Psyche.
Pėrgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt