LETERKEMBIM SURROI- DEMACI

[Pelasgian]

DEMAQI

Per te nuk mund te them asgje. Ai ka kaluar nje kohe shume te gjate ne burg dhe me siguri i ka lene dicka ne koke, qe ta beje ate paksa te jashtzakonshem.

Si njeri i rendomte, po ta takosh ne rruge eshte shume i sjellshem, i shoqerueshem etj.

Si politikan eshte plak, Kosoves i duhet nje gjenerat e re.


SURROI

Eshte njeriu me interes te veqante per veteveten.

Ai eshte nje njeri si era. Eshte i sukseshem ne secilin sistem politik. Ka qene i sukseshem ne ish komunizmin, e tash eshte i sukseshem ne demokracine e sotshme.

Ka pas dhe vazhdon te kete perkrahje te madhe nga nderkombetaret per shkake te aftesise se tij te flase gjuhe boterore. Me fjale te tjera ai di si ta lepij b....

Si njeri i rendomte ne rruge, eshte nje nder njerzit me mendjemadh qe kam has ndonjehere.

Si politikan eshte i papershtatshem. Per te interesi personal eshte me i rendesishem se e gjithe bota ( as qe po e permendi Kosoven)


Une po bazohem ne pervoja personale dhe pervojat e shokeve, miqeve te mi, si Ideolog, Gazetar, Shkrimtar, shoke nga televizioni etj.


Nderime,

[Gentian]

Te nderuar anetare te forumit,
pasi i lexova mendimet tuaja mendova se eshte me vend te shtoj mendimin tim ne lidhje me kete ceshtje.
Demaci v Surroi...kush eshte fajtor per gjendjen e statusin e tanishem te Kosoves?! Nuk dua ti hyj ketij gjykimi pasi kete do ta beje koha...dhe historia...
Rambujeja ka nje merite se nxorri ne pah qe Serbia nuk do ndalej para asgjeje ne tentativen per ta mbajtur Kosoven te nenshtruar, gje qe e deshmoi me masakrat ndaj shqiptareve ne Kosove. Sic e dine zoterinjte qe shkruajne me siper Serbia nuk e neshkroi kete marrreveshje...e cila ne fund te fundit nuk ishte ne disfavorin e saj. Pra te me falin keta zoterinj po kjo marreveshje e cila nuk ofron nje alternative te qarte dhe te pranueshme per popullin e Kosoves nuk ka se pse sherben si baze per negociata..aq me teper ne kontekstin e masakrave te kryera nga serbet ne Kosove. Pse duhet te mbetet Kosova nen Serbi, kur te gjithe jane deshmitare te masakrave te kryera prej ushtareve serbe te komanduar nga Beogradi?? Pse te gjithe politikanet e botes vrapuan ti mbushin mendjen politikaneve te Malit te Zi te mos shkeputen nga Serbia?!
Liria nuk dhurohet..dhe kete gje e di shume mire populli shqiptar. Demaci etiketohet ketu si ekstremist i majte... nuk jam ne dijeni te ketij fakti, megjithate kontributi i tij personal ne ndergjegjesimin e mobilizimin e shqiptareve te Kosoves per pavaresi eshte i padiskutueshem. Shikoji punen e jo gunen!
Per mua cdo njeri qe lufton per pavaresine e Kosoves i majte apo i djathte duhet te pakten te respektohet. Serbia ka patur gjithmone plane per ta pastruar etnikisht Kosoven nga shqiptaret ne nje menyre apo ne nje tjeter..ngarkimi i pergjegjesise per viktimat e terorit serb ne Kosove Demacit (sic del nga letra e Surroit dhe pergjigja e Demacit) vetem se i ben dem ceshtjes kombetare te cilen keta persona trumbetojne me te madhe. Ai qe ben luften ka te drejte te mburret me lirine e fituar.
Te nderuar zoterinj, ceshtja e statusit te Kosoves dalengadale po kristalizohet, ne mos po ka marre nje rruge e cila per fat te keq nuk i afron shqiptaret e Kosoves me lirine e deshiruar, por i mban ata peng te politikave konvencionale te Evropes plake. Politikanet kosovare po flejne mbi dafina dhe shuplakat e dhena here pas here nga ADMINISTRATORET e Kosoves nuk kane arritur ti zgjojne e ti ndergjegjesojne se ka ardhur koha te jene te bashkuar te pakten ne ceshtjen sublime: pavaresine e Kosoves.

Me respekt
Genti

[Albo]

StarCraft, pakicat kombetare ngelen pakica kombetare edhe pse flasin shqip dhe mund te jene integruar plotesisht ne jeten e vendit. Une nuk kam asgje kunder tyre, bile i respektoj si shtetas shqiptare, por duhet te sanksionohet ne kushtetuten shqiptare qe asnje person qe nuk ka kombesi shqiptare nuk duhet te mbaje post administrativ apo ligjevenes. Ti do pyesesh pse dhe une te them, sepse nuk ka gjak shqiptari. Kete fakt e kam lexuar ne forum dhe do ta gjej e do te ta sjell ne nje shkrim te nje shqiptari nga Kosova qe e zinte me rrenje e dhemballe historine familjare te Suroit.

Veton Suroi eshte nje njeri parazito-politik pasi ky deri me sot nuk i ka sherbyer interesave politike te vendit por ka perfaqesuar interesat politike te perendimit. Fatkeqesisht te tille ne Shqiperi, Kosove, Maqedoni ka boll. Beji pyetje vetes, me cfare mandati mori pjese Veton Suroi ne bisedimet e Rambujese? Ai nuk eshte as njeri i zgjedhur, as njeri politik, por gazetar dhe i etiketuar nga Perendimi si "shqiptar i moderuar" qe do te thote qe ky eshte me afer asaj c'ka perendimi kerkon te beje me Ballkanin e me gjere.

Nje tjeter e perbashket e Suroit me Demacin eshte se te dy jane njerez qe u pelqen te sulmojne politiken shqiptare ne Kosove, por vete nuk kane as post partiak, as parti e as elektorat. Nje njeri qe nuk ka elektorat ka te drejte te analizoje nje politike te ndjekur nga nje subjekt, por ju te imponoje politika. Dhe une prandaj e theksova shkurt e qarte ne mesazhin e mesiperm qe eshte humbje kohe te rrish te gjykosh Demacin dhe Suroin.

Letrat e tyre kane per qellim qe tu thone kosovareve "Jemi edhe ne" duke u munduar qe te ngelen ne qender te vemendjes se opinionit publik. Te dy kane ngelur si peshku pa uje, dhe nese vertet jane te interesuar te japin kontribut konkret, fushata per zgjedhjet lokale ne Kosove sapo ka filluar, bujrum.

Atje duket se sa te vlereson populli yt !

[Albo]

Strarcraft, Shen Alban, ja tek e keni edhe proven qe kerkuat:

Tendencat e njohura te Veton Surroit shkruajtur nga Shefqet Dibrani dhe publikuar nga Albanino.

.....
Po ashtu dihet se nga Prizreni ishte Heroi i Popullit Sezai Surroi i cili edhe pse ishte me përkatsi turke iu dha vend i merituar ngase komunistët, tani më ata nuk njihnin kombsin përveç “idealit komunist”, dhe në të njëjten kohë dihet se në Prizren ka pësuar një Toger ushtrie, i shkolluar jashtë shtetit i cili kishte luftuar edhe gjatë LDB, (ramani i të të cilit arriti të botohet diku rreth dyzet vjet më vonë), për të cilin as sot e kësaj dite nuk di njeriu se në çfarë rrethanash misterioze ka ndodhur kjo ngjarje sikur mos ta shqetsonte Prizrenin edhe një vrasje identike dhe mjaftë misterioze po ashtu e një ushtaraku të arsimuar që kishte luftuar në rradhët e UÇK me nofkën Komandant “DRINI”.
....

[kosovar]

Letër e hapur e Veton Surroit drejtuar Adem Demacit

Pergjigje letres se V Surroit: Veton Surroi - "kallauzi" i politikes kosovare

Sqarim: Këto dy tema i bashkova pasi trajtojnë të njejtën problematikë.

Falemnderit për mirëkuptim

[lum lumi]

Një vërejtje!

E shoh se titulli i temës së nisur nga unë ka pësuar ndryshime dhe e quaj jo të ndershme një ndërhyrje të tillë nga Stafi drejtues.

Unë e emërtova temën më: Leter e hapur e Veton Surroit drejtuar Adem Demaqit.

Pasi që, i nderuari Adem Demaqi i përgjigjet të nderuarit V. Surroit, unë pajtohem të bëhet ndryshimi i titullit të temës në fjalë,por nuk pajtohem pa konsultime me mua dhe nuk pajtohem kurrsesi me titullin e tanishem.

Do të ishte më e ndershme nga Stafi të quhet tema: LETERKEMBIM SURROI- DEMAQI ose dicka e përafërt.

Mos harroni se duhet të kemi respekt për të dytë, dhe edhe një herë mos harroni se të gjithë ne jemi më të vegjel se ata.

Kam përshtypjen se ai që ka bërë ndryshimin e temës , vuan nga narcisoizmi, sepse i duket vetja më i madh se edhe vet Surroi e Demaci.

Lus Stafin drejtues që të ketë konsideratë për vërejtjen time.

Me shpresë se lutja ime do mbërrijë në vesh të ndërhyrësit, ju përshendes vëllazërisht,

[Albo]

lum-lumi, moderatori i forumit e ka bere shkrirjen e temave ne 1 pasi mbulojne te njejten tematike dhe vizitoret e forumit e kane me te lehte ti lexojne te dyja letrat dhe te japin mendimin e tyre.

Une nuk shoh ndonje problem ne kete mes.
Albo

P.S Moderatori i forumit e ka te drejten te moderoje forumin dhe te ndryshoje edhe titullin e temes sa here qe ai e gjykon te arsyeshme. Nese ke ankesa, mund ti besh tek forumi i verejtjeve.

[AsgjëSikurDielli]

Albo,

leksione ligjesh me jep ketu?

Kushtetuta Shqiptare?

Cfare Kushtetute Shqiptare ore?

Ajo qe i jep shtetesine shqiptare grekeve e bile i ben Kryeministra e qe i jep shtetesine njeriut me primitiv dhe me anti-shqiptar, priftit grek te Gjirokastres dhe me duket se e quan veten "Bishop of Albania"????

Me duket se i ke ngaterruar gjerat. Ne nuk po flasim ketu per Kushtetuten e Shqiperise, por per te Kosoves.

Aty shkruan se, cdo qytetar i Kosoves e ka te drejten te kete post zyrtar, pa dallim kombi, religjioni, race, etj. etj.

Une nuk po flas per Kushtetuten e Shqiperise por per te Kosoves edhe njehere. E nese nuk e njeh ate te Kosoves, por vetem ve utopi ketu, ta jap une nje kopje, pasi qe i kam nja 30 ne shtepi kur i morra si ekzemplare te asaj qe pata perkthyer...

Surroi megjithate, eshte njeriu me vizionin me te qarte politik.

StarCraft.

P.S. Sa per ato "fakte" qe na i jep nga Shefqet Dibrani, me bjen te them se ky Shefqeti qenka paksa i inspiruar nga Nacistet. Sepse kujtoj, ne anologjine e partise se Hitlerit, e pata lexuar - " Vetem nje gjerman, me gjak gjerman e pa gjak Hebreu mundet te mbaje post zyrtar ne Gjermani.". Kjo e tregon me te vertete, historine e vertete te ideve e kufijve politike.

Cdo gje eshte relative, asgje nuk eshte absolute - ka thene Ajnshtajni. Koha do ju vie edhe zgjedhjeve, nuk formohet partia brenda nates, bile se paku ne Kosove. Sepse aty bile, zgjedhjet jane te rregullta - e nuk e kap lopa vicin e ta godas me shqelm.

Si diku afer nesh...

[kosovar]

Monde diplomatique

HISTORIA SEKRETE E BISEDIMEVE NË RAMBOUILLET

Autor : Depaul-Marie de la Gorce
Përkthimi : Sefedin Krasniqi

Ofensiva kundër Serbisë ka filluar nga motivi (zyrtarisht) që Beogradi kishte refuzuar të nënshkruaj marrëveshjen e Rambouillet-ut. Megjithatë, drejtuesit jugosllavë kishin pranuar principet e marrëveshjes. Kishte mbetur vetëm të diskutohej për natyrën e locimit të forcave ushtarake në Kosovë. Nëse serbët përjashtonin çdo prezencë të NATO-së në Kosovë, ata kishin përgaditur një formulë tjetër.


Deshtimi i bisedimeve në Rambouillet mbi satusin e Kosovës-të cilat vazhduan në Paris pas një ndërprerje të shkurtër - ka pasur fillimisht një parahistori. Kjo ka filluar në vitin 1998 kur luftimet, në vend, në mes armatës jugosllave dhe luftëtarëve shqiptarë i kanë sherbyer si pikënisje diplomacisë amerikane për të gjetur një zgjidhje politike të krizës. Ky aktivitet i diplomacisë amerikane përfundoi në momentin kur Grupi i kontaktit, i cili ia ngarkoi vetës zgjidhjen e çshtjes jugosllave, ua paraqiti, dy palëve, planin i cili poqëse nuk pranohej do të provokonte fillimin e luftës.

Në fakt, në fillim të verës së viti 1998, diplomati Richar Holbrooke, ish sekretar i Shtetit të SHBA-ve, kryetar dhe mediator amerikan për ish-Jougoslavie, arrinë në Beograd me ndihmësin Roger Hill për të kërkuar nga Sllobodan Millosheviqi të pranojë hapjen e bisedimeve me përfaqësuesit e shqiptarëve të Kosovës. Në Këtë kohë ç'është e vërteta, përfaqësues i shqiptarëve konsiderohej ende Ibrahim Rugovën, si fitues i pakontestueshëm i zgjedhjeve të organizuara nga shqiptarët e Kosovës, më 22 mars 1998. Negocuesit e caktuar nga Beogradi vendosen në hotelin kryesor (Grand Hotel) të Prishtinës, kryeqytetit të Kosovës, të cilët pritën kot paraqitjen e bashkëbiseduesëve . Fundja, një takim i Millosheviqit dhe Rugovës në Beograd, nuk rezultoi me ndonjë marreveshje në mes dy palëve.

Kjo vonesë rezultoi nga situata e krijuar nga paraqitja e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, si forcë representative e shumicës së shqiptarëve të Kosovës. UÇK doli në siperfaqe pas bisedimeve të Daytoni-it mbi Bosnën, në dhjetor të 1998, e cila që nga fillimi pati në programin e saj luftën e armatosur për pavarësinë e Kosovës. Pra për UÇK nisi të flitej në shkurt të vitit 1996, kur edhe publikoi « komunikatën n° 1 » me të cilën revendikonte një atentat kundër kampit të refugjatëve serbë të Krajines së Kroacisë (autori e ka fjalën për kompet e refugjatëve serbë të instaluar në Junik v.j.). Aktivitetet e saj do të shtohen gjatë dy viteve në vazhdim dhe, në pranverën e vitit 1998, arriti të bëjë një depërtim strategjik, padyshim dhe vendimtar, duke marrë nën kontroll rrafshnaltën e Drenicës, në zemër të Kosovës, ku edhe krijoi bazën kryesore për vazhdimin e luftës në pjesën tjetër të Kosovës.

Gjithë kjo u përcollë me një garë të ashpër mes Ibrahim Rugoves dhe shefit të radhës së UÇK-së, Adem Demaçit. Këta dy përfaqësues të shqiptarëve të Kosovës s'kanë asnjë divergjencë sa i përket arritjes së qëllimit-pavarësisë së Kosovës. Kundërshtitë janë në personalitetet dhe metodat e tyre : militant i vendosur i bisedimeve, presidenti Rugova është i bindur se Kosova mundet, në etapa, të fitojë pavarësinë edhe pa kaluar nëpër provën e forcës, ndërsa Z. Demaçi, përfaqëson gjeneratën e shqiptarëve të Kosovës të cilët janë të vendosur të fitojnë pavarësinë e tyre me armë, në logjikën e shpërbërjes së Jugosllavisë, por edhe me ndihmën e fuqive të jashtme. Në klimën e krijuar nga luftimet në mes të forcave jugosllave dhe luftëtarëve shqiptarë, parashikohej se shqiptarët do të përkrahin pozicionin radikal të UÇK-së me të cilën do të solidarizohej populli i saj. Në vazhdim ndodhi një papajuteshmëri në mes të adhuruesëve të Rugovës dhe idhëtarëve të Z. Demaçi, e cila edhe i paralizoi bisedimet aspak të lehta me përfaqësuesit e Federatës jugosllave.

Gjatë këtij intervali kohor, diplomacia amerikane nuk qëndroi duarëkryq. Buke mos pritur takimin bilateral të palëve në konflikt, të cilët eventualisht do të dakordoheshin, Z. Holbrooke ia besoi zëvendësit të tij, z. Hill, përkujdesjen e elaborimit të një projekti për zgjidhje politike të krizës. Principet e këtij projekti u përcaktuan para çfardo ndërmarreje :

• kufijtë e Jugosllavisë teorikisht duhej të mbeteshin të paprekshëm për të mos krijuar një prsedan që do të mund të mirrej si shembull për raste tjera në regjion-në veçanti rasti i Maqedonisë.

• nga ana tjetër Kosova do të fitonte një « autonomi substenciale » e cila do t’i siguronte, praktikisht, të gjitha atributet interne të një shteti.

• Kosova do të okuphej nga nga forcat e NATO-së, e cila do të garantonte marrëveshjen e arritur.

Shkurt, arqitektura e planit që do të paraqitej më vonë në Rambouillet, tashmë figuronte në tërsi si projekt i zgjidhjes së elaboruar nga z. Hill. Asgjë nuk ishte ndërruar. Këtë e vërteton edhe teksti i publikuar gati në formë inegrale, lidhur me këtë projekt, në fillim të muajit shkurt, në gazetën në gjuhën shqipe Koha Ditore. Ky tekst dëshmoi se bisedimet në Rambouillet, në realitet, e kanë marrë projektin amerikan të krijuar dhe hartuar nga z. Hill.

Pas masakrës së Reçakut, më 15 janar 1999, qeveritë e vendeve të Grupit të kontaktit - SHBA, Britania e Madhe, Gjermania, Franca, Italia, Rusia- dualën me lajmin se do të gjenin një solucion politik të krizës së Kosovës. Grupi i kontaktit ftoi qeverinë e Beogradit dhe përfaqësuesit e shqiptarëve të Kosovës të shkojnë për t’u njoftuar me projektin dhe, eventualisht, për ta diskutuar. Kjo ftesë, përndryshe ishte një ultimatum, s’paku kështu tingllonte në adresën Federatën jugosllave, e cila kërcënohej për represalje ushtarake nëse refuzonte ftesën. Pas kësaj, grupi dakordohet për principet që do të sherbenin si bazë e planit, i cili do t’iu prezentohej të dy palëve.

Grupi kishte paraparë dhjetë pika :

• nevojën e ndërprerjes së dhunës dhe të respektimin e armëpushimit,

• gjetjen e një solucioni paqësor të krizës me dialog në mes të kundershtarëve,

• pranimi i periodës së tranzicionit-në princip trevjeçar, duke pritur gjetjen e një solucioni përfundimtar,

• ndalimin e çdo ndryshimi unilateral të statusit të përkoshëm të Kosovës,

• integritetin territorial të Jugosllavisë dhe, në këtë konekst, të shteteve fqinje,

• respektimin e të drejtave të të gjitha komuniteteve, këtu është fjala në respektimin e gjuhës, institucioneve religjioze dhe arsimimit të tyre,

• zgjedhje të lira nën mbikqyrjen e Organizatës për siguri dhe bashkëpunim në Evropë (OSCE),

• mos fillimin e hetimeve për aktet e bëra gjatë konfliktit në Kosovë ; përveç nëse është fjala për për krime lufte apo kundër njerëzimit,

• amnistimi dhe lirimi i të gjithë të burgosurëve politik

• pjesëmarrje ndërkombëtare dhe bashkëpunim i palëve për gjetjen e në zgjedhjeje të kësaj krize në të ardhmën.

Për Grupin e kontaktit, këto principe nuk mund të ishin objekt i negociatave. Në versionin e parë, u pranuan nga pala jugosllave, por jo nga përfaqësuesit e shqiptarëve. Këta duke konsideruar si jo precize idenë e një solucioni definitiv, i cili do të vinte vetëm pas tre vjetëve të tranziciont, donin të thuhej që pas kësaj periode, banorët e Kosovës do të mund të prononcoheshin për pavarësinë e Kosovës.

Delegacioni jugosllav, nuk kundërshtoi kapitullin politik të marreveshjes, por hudhi posht kapitullin ushtarak : siç ishte paraparë në planin e z. Hill. Teksti i tij stipulonte që Kosova do të okuphej nga forcat e NATO-së.

Përfaqësuesi i qeverisë së Beogradit në Rambouillet, kryetari i Serbisë, z. Millan Millutinoviç, paraqiti madje edhe një skicë kompromisi. Ai evokoi një prezencë të një force « ndërkombëtare » në Kosovë : të gjithë kuptuan se, në mendjen e tij, ishte fjala për forca që do të vinin nga vende të ndryshme siç është Rusia, Greqia, apo shtetet e Evropës perëndimore, duke përjashtuar trupat të cilat zyrtarisht do të komandoheshin direkt nga NATO, ndryshe thënë nga komandimi amrikan, i cili do të varej direkt nga kryetari i Shteteve të Bashkuara të Amerikës. Por, perëndimorët planin e Millutinoviçit nuk e përfillën….

Transformimi i Kosovës në Protektorat

Protektorati nuk ishte opision i zgjedhur nga diplomacia amerikane. Që nga fillimi, diplomacia amerikane kishte llogaritur mbi një marrëveshje nga ana e shqiptarëve, por përkundrazi, në në refuzim nga Beogradi, çfarë justifikonte një lansim ultimatumi Millosheviçit. Mbi këto baza, sekretarja e Shtetit, znj. Albriht, erdhi në Rambouillet, duke vënë në plan të dytë ministrat evropian, të cilët deri tash i udhëheqnin negociatat, dhe duke i marrë frenjtë në dorë. Megjithatë, Ajo nuk ia arriti ta bindë delegacionin e shqiptarëve dhe mu për këtë konferenca e Rambouillet-ut u desht të ndërpritet.

Por, pa humbur kohë, filluan bisedimet direkte me drejtorinë e UÇK-së, fillimisht në Shqipëri, nëpërmes ish kandidatit për kyetar të ShBA-ve, senatorit Robert Dole, pastaj, në mënyrë më diskrete, me një delegacion të UÇK-së në Washington. Që këto bisedime të kenë sukses, u desht që Adem Demaçi të pushohet nga të gjitha funksionet, të cilat pjesërisht i mori t’i kryej Hashim Thaçi, i cili edhe përfitojë nga kjo situatë për të formuar një « qeveri të përkohëshme ».

Me të mbaruar këto manovrime, Shtetet e Bashkuara u angazhuan në katër pika, të cilat UÇK i konsideronte themelore :

• zgjedhjet në Kosovë duhej të mbaheshin sa më shpjtë që të ishte e mundur, ashtu që drejtuesit e shqiptarëve të Kosovës të marrin në dorë qeverisjen e vendit.

• çarmatosjen e ushtrive të paraparë me planin e praqitur në Rambouillet, por që kjo nuk duhej të vlente, në praktikë, për armët individuale që mund të konsideroheshin pronë private.

• prezenca e efektiveve të forcave të NATO-së do të duhej të garantonte çfarëdo vurje në pikëpyetje të statusit të përkohëshëm apo definitiv të Kosovës nga Jugosllavia

• në mbarim të tranzicionit pas tre vjetëve, hipoteza e pavarësisë së Kosovës do të provohej nëse konteksti regjional dhe internacional do të lejonin.

Kështu, në Paris, në rrugën Kléber, ku konferenca e Rambouillet-it ishte transferuar- u fitua nënshkrimi i « palës tjetër », dhe u muar pëlqimin e përfaqësuesëve të shqiptarëve të Kosovës në dokumentin zyrtar. Tash nuk kishte asnjë shans që pala jugosllave të jepte pëlqimin e vet. Përndyshe, përfaqësuesit rus në Grupit e kontaktit kurrë nuk i kanë konfirmuar shumicën e pikave të dokumentit përfundimtar, të cilat nuk iu dhanë palëve të interesuar deri në ditën fundit të konferencës. Ky dokument pra nuk shprehte ndonjë pozicion të përbashkët të Grupit si tërësi.

Pastaj, pikave që ngërthenin numrat 2, 5 dhr 7, u shtohej rëndësia në funksion të planit ushtarak të marrëveshjes, e cila parashihte prezencën permanente të NATO-së në Kosovë. Kështu pika 2 trajtonte kontrollin e OSCE mbi funksionimin e policisë dhe të drejtësisë. Pika 5 mirrej drejtpërdrejt me aplikimin e modaliteteve ushtarake të marrëveshjes. Pika 7 parashihte në mënyrë eksplicite që në rast të konestit, palët do të kërkonin ndihmën e NATO-së dhe të askujt tjetër. Si mund të imagjinohej që drejtuesit jugosllavë të japin pëlqimin e tyre një marrëveshjeje e cila transformonte, sipas mendimit të tyre, Kosovën në një protektorat të organizatës ushtarake atlantike ? Aq më tepër kur marrëveshja e paraqitur në Rambouillet dhe në Paris parashikonte që statusi i Kosoës anashkalonte të gjitha dispozitat kushtetuese apo legjislative të Federatës jugosllave, të cilat, në Kosovë më nuk do të aplikoheshin.

Në këto kushte, bisedimet nuk mund të përfundonin.Kështu rruga definitivisht iu hap luftës.

[Brari]

Ne ndihme te ketij Debati mendova te postoj dhe kte shkrim te Arsim Rexhepit marre nga TREPCA.

.................................

Pse (,) Adem Demaçi?


----------------------------------------------------------

9 tetor 2002 / Arsim REXHEPI

Kanë kaluar aq shumë vjet nga ajo ditë, kur im gjysh, ndjesë pastë, ishte kthyer nga Prishtina dhe nga lodhja e rrugës, ngaqë ishte verë dhe angushti, kisha ndjenjën se po i shihja një avull t’i ngritej përpjetë. Madje, një copë herë, m’u bë se avulli po i përmblidhej mbi kokë, krejt si në ato ikonat, me historitë e të cilave unë veç kisha filluar të njihem. Një hije profetike, një fresk hyjnor i ardhur nga kushdi ç’puhi e mëshirëshme e asaj vape të përbotëshme, i kishte zënë vend mbi kokë dhe i mëkonte rënkimin.

Ashtu si ikonë, profetik, me një hije të amshueshme mbi rrudhat e tij, i tillë, i përjetshëm, ai ka zënë vend në mua dhe nga atje, nga kthina gjithë heshtje dhe qetësi, ai kthehet shpesh, përditë, dhe më sjell gjithmonë diçka të re, për të më rikujtuar, si një engjëll rojtar, sa keq, sa zor dhe sa të pashpresë e kanë patur jetën shqiptarët. Madje tani, me këto punët e Artit dhe Letërsisë, ku më shumë se me gjithçka tjetër ke të bësh me engjuj dhe djaj, i vetmuar përmes çudisë së pambarim të kësaj bote sa shpëtimtare aq edhe pushtuese, në ligështimin e në kreninë çasteve gjithë letra dhe avull kafeje, tash pra, i hedhur, i degdisur, larg nga Atdheu, me damkën e pikëllimit të pafajshëm në zemër, sa herë jam vetëm (e kush është më vetëm se një i huaj?), sa herë shoh avull a mjegull a re, kur jam në Bochum, a në Montserrat, në Katedralen e Koelnit a në Xhaminë e Dortmundit, i mbështjellur ashtu me tymin e dhembjeve dhe plagëve të jetës më shfaqet ai, si zë, si kujtim, gjyshi im.

Në ditën e asaj rinie time të herëshme, për të cilën nisa të tregojë,gjyshi ishte zgjuar pa aguar, si gjithnjë, ishte faluar, kishte ngrënë një kaftjall me ç’kishte patur, u kishte hedhur sanë bagëtive, “Po shkoj në Prishtinë.” i kishte thënë s’e mbaj mend kujt prej nesh, dhe ishte nisur.

Derisa, i ulur afër meje, po çlodhej, dhe ashtu, i veshur me atë kostumin të brymtë, po më bëhej se i ishte mbështjellur rruga, asfalti, nëpër trup, mbi të cilin unë sa s’kisha nisur të shoh fatamorgana të së kaluarës së tij, të cilën ai, sa më shumë që po plakej aq më shumë po ma tregonte, aty pra, ulur pranë tij unë po prisja tëmë thoshte pse kishte shkuar në Prishtinë.

Ndonja njëzet e pesë vjet para asaj dite, po në Prishtinë, atë bashk me një shok të tij, Nurë Prellovcin, i kishin dënuar me nga njëzetepesë vjet burg. Më kanë thënë se dënimi ka qenë i paraparë të ishte me vdekje, por stërgjyshi im, atëherë goxha me pasuri, i paskësh mitosur një Zot e di kë, dhe kështu, djemtë paskan mbetur në jetë. Si luftëtarë të brigadës së Shaban Polluzhës, thjeshtë si luftëtarë shqiptarë që kishin luftuar serbët, ata po dënoheshin, ndoshta edhe për vrasje të dëshmuara. Kur erdhi nga Burgu prapë shante sa herë përmendej emri “Tito”, “Parti”, “Enver”, “Komunizëm”, dhe pështyente si t’i kishte përpara. “Komunizmi dhe Fashizmi janë fara e dreqit.”, thoshte gjyshi, ndjesë pastë.

Sido që të jetë, sa herë bëja sikur po lëshoja mjekërr, ai më lutej ta heqja. Pa ditur se ç’kujtim, ç’shenjë, ç’asociacion, i lidhej me mjekrrën, unë, megjithatë bëja siç më thoshte, ndoshta vetëm për t’ia bërë qejfin. Por, kur u plak shumë dhe kur unë isha rritur aq sa të rebelohesha kundër politikës, saqë po më duhej të strehohesha në fshat e te dajat, atëherë pra, kur piku si gjëmë nga qielli fjala “Dil edhe ti si të tjerët!”, kur do të mund ta ketë parandjerë se do të ndaheshim përgjithmonë, duke mos dashur t’i marrë me vete në varr, nisi të më tregonte fije e për pe luftërat që kishte bërë. Dhe nëpër llahtarin gjithë britma, flakë e lumenj që derdheshin kuq, nëpër dimrat me dhëmbë, gjithmonë me krisma dhe varre, unë shpalosja, si një ankth, një realitet të dikurshëm, të cilin gjuha e gjyshit po e shtrinte aty në dysheme, pranë nesh, tërëandej.

Pyetjeve të mia të dikurshme fëmijërore, “sa shkje i ke vra, gjysh?” tashmë nuk po u ktheheshin përgjigje atëherë të padurueshme si “unë kam gjuajtur or bir, e kë e ka rrokë plu’mi s’e di...”, por thjeshtë tabllo gjithë vërtetësi. Dhe herë herë, pas gjithë asaj që na e kanë bërë serbët dhe bashkëpunëtorët e tyre, mendoj a do të ishte më mirë po të mos e kisha ditur arsyen, pse gjyshin e pengonte mjekrra ime e brishtë. “Ah mor bir, ... po i kapja për mjekrre dhe ua preja kryet...”, kështu më tregonte gjyshi për çetnikët.

(Sa për luftën dhe krimin si fenomene, për të mirën dhe të keqen, etj., nuk dua të ndalem kësaj here.)

Pse kishte shkuar gjyshi në Prishtinë?

Ai kishte vizituar Adem Demaçin, i cili sapo ishte lëshuar nga burgu.

“Çkaaaaaa? Ke qenë te Adem Demaçi, gjysh?”.

Më në fund ishte dikush imi, dhe atë pikërisht gjyshi, ky kalorës i plagëve dhe dhembjeve, që kishte qenë te njeriu, i cili më shumë se njeri, ishte një lloj fantazme, diçka mbi simbolet dhe flijimin, te Adem Demaçi. Jo pa një krenari u tregoja shokëve të lagjës për këtë vizitë, ndjehesha çuditërisht i lumtur, ishte një lumturi fëmijërore për atë që ishte lëshuar, sepse pavetdijshëm ndjehesha më i fortë. Më bëhej se ishim shtuar për një, madje për një njeri, që i kishte kaluar kufijtë e vdekatarëve dhe ishte shndërruar në një mesi, përmes të të cilit ne projektonim herë hapur herë fshehtë, shpresat tona.

... Pusste Kuchen, do të thoshin gjermanët.

Vitet që pasuan na dëshmuan të kundërtën. Ato shpërfaqen përmes antropomorfësisë së Adem Demaçit njërën nga figurat më destruktive në logun politik shqiptar, sidomos në këto dhjetë vjetët e fundit.

A është intelektuale të thuhet kjo, a është kombëtare, a është morale? A ka fundament etik në këtë kohë një diskutim i veprës dhe veprimeve të Demaçit?

Figura e Demaçit për për shumëçka e pandashme nga fati dhe fatkeqësia e popullit të tij. Mbi të gjitha ka një gravitet në flijimin që ky njeri ka bërë, në qëndrueshmërinë e tij (këtu nuk bëj paralele me stoicizmin si drejtim filozofik dikur, me postulatet kryesore të tij, si jeta përkrah botës, natyrës, guximi, besimi dhe besnikëria nëpërgjegjësinë, mostundshmëria në zbatimin e detyrave dhe aktiviteteve në njërën anë, si dhe mohimi dhe luftimi i afekteve në anën tjetër.

Se Demaçi nuk ka qenë dhe nuk është në një vijë me këtë filozofi, kjo megjithëse e parëndësishme, lë të diskutohet), pra ka qenë qendrueshmëria e tij përballë krimit politik (dhe jo vetëm politik) ish-jugosllav dhe burgosjet e tij të njëpasnjëshme, të cilat figurës së tij në sytë tanë i kanë dhënë tipare prej shenjtori. Mirëpo, ne të gjithë e dimë, se burgu është për të shkatërruar subjektin, individin, dhe një subjekt i nënshtruar një dhune fizike dhe psiqike nga më të tmerrshmet, dhe i mbyllur përtej jetës, aktualitetit dhe progresit (herë herë shumë të dhembshëm që bën bota), një subjekt i tillë pra ka rrezik të lëndohet, të gërvishet, të qalojë. Në këtë rast, do të ishte mirë të lexonim Alegorinë e Shpellës të Platonit. Apo, sa për paralele, edhe figurën dhe fatin e dhembshëm të Kaspar Hauser-it

Një figurë e mbyllur, larg informatës dhe realitetit, tejkalohet nga rrjedhat, mbetet prapa, prapambetet. Riaktivizimi i saj në rrjedhë është i gjykuar të dështojë, dhe jo vetëm të dështojë. Sidomos për shkak të predispozitave ideologjike, që i dimë çfarë kanë qenë (dhe, ndoshta, çfarë janë...), për shkak të trashëgimisë së tillë me botkuptime të tjekaluara pra, çfarëdo reaktivizimi është i predestinuar të dështojë. Një dukuri që do të mund të pritej, por që fatkeqësisht është shumë e rrallë, do të ishte një katharsis. Mirëpo, spezificitetet e një antropoliogjie të një subjekti të nënshtruar në mënyrë permanente, pas çlirimit nga kjo dhunë nisin të reflektojnë ndryshe.

Në psikologjinë e figurave të tilla, pavetdijshëm lëvrijë frika dhe ankthe të ndryshme. Po e zëmë, ajo që Hegeli e quan Todesfurcht, Frika nga Vdekja. Le të mbështetemi për një çast, qoftë edhe për shkak të simpative të rastësishme e të përbashkëta me Demaçin, në Marx-in, i cili si laimotiv të historisë së njerëzimit merr dialektikën dhe raportin Nënshtrues-i Nënshtruar. Ajo që na bën njerëz, vërteton ai, është dëshira për të qenë të pranuar, por fillimi i ndërgjegjësimit historik është lakmia për këtë dëshirë (...begehrenden Begehrens!). Lufta për pranim e Demaçit është një kapitull shumë interesant, një shembull sui generis, një thesar i veçantë filozofik-sociologjik, qoftë për shkak të natyrës, historisë, qoftë si fenomenologji.

Së pari kjo luftë për pranim, ka si bazament, thashë më lart, frikën nga vdekja, një frikë e natyrshme, me të cilën jetojmë të gjithë ne dhe e cila është promotor i të gjitha aktiviteteve tona. Asgjë e keqe në këtë frikë, përveq hendikepit moshor të Demaçit. Në konteksitin e zhvillimeve politike kombëtare, e dimë, zhvillohej strategjia e staus quo-s dhe largimi i damkës së luftës në hapësirat sllave. Në atë situatë, kur Kosova ishte nën terrorin shtetëror serb dhe po shkilej e asgjësohej gjithçka shqiptare, kur kishim organizuar dhe kanalizuar shtetin paralel të Republikës së Kosovës, kanë lindur afektet e Demaçit dhe herë herë janë shpërfaqur me katastrofa të tillë, deklarime të çuditëshme, sureale, të cilat të kujtojnë Breton-in tek thotë se si veprimi më i thjeshtë surealist bëhet duke dalur mes rrugës me revolver dhe duke ia shkrepur kahmos pazgjidhur drejtim (Manifesti i Dytë i Surrealizmit). Edhe ai, me predispozitat e tij revolucionare (Lufta, prapë Marx-i!), me hendikepin kohor dhe ambientin zhgënjyes (nënshtrimi), duke mos patur më kondicion, durim, as njerëzor as inelektual, por as përgjegjësi ndaj pozitës (afekti, pra, si dukuri antistoike!) pati plasur (ashtu bën edhe sot e kësaj dite) duke përvijuar një matematikë mortore të një lufte me një çerek milioni viktimash, që në fikcionin e tij (fikcion vëretet ahuman!) do të ishin garant për lirinë e Kosovës (mos ishin gjysmë milioni të vrarë garant për Lirinë e Bosnjës? Më bind dikush!).

Demaçi i hendikepuar edhe intelektualisht edhe psiqikisht (intelektualisht, sepse ishte një subjekt i tejkaluar, i stërtejkaluar dhe psiqikisht, sepse duke qenë i burgosur dikur, kishte qenë i nënshtruar, dhe tani që ishte jashtë nuk po katapultohej dot në krye të ngjarjeve dhe nuk po gjente pranimin e duhur sipas tij!) ishte i gatshëm të niste luftë, në kohën kur, (i vetdijshëm për hipotetizmin) betohem, do të ndaleshin të gjithë luftërat mes sllavëve (siç janë ndalur gjithmonë, kur është dashur të na masakrojnë e terrorizojnë ne!) dhe gjithë lukunitë sllave, pa përjashtim, do të bediteshin në Kosovë dhe do të shuanin njëherë e përgjithonë popullin tonë, pra në një kohë të tillë ai bënte vizionet dhe planet e luftës gjithpërfshirëse. No Comment.

Kjo është dhe kështu është shpërfaqur Revolta absolute e Demaçit, uni surrealist i të cilit kishte humbur torruan dhe ishte pezulluar nga realiteti i disfavorshëm gjer në pashpresë shqiptar përballë sllavëve. “Acte le plus simple” i Demaçit, në mungesë të mundësive për t’u materializuar me plumba, nuk do të thotë se nuk ka pasur hire amokizmi. Përndryshe si të përshkruhen, si të spjegohen, gjithë ato radikalizma të paarsyeshëm të artikuluara me një gërshetim fshataresk e patetik, të cilat, për të qenë absurdi i tërë, marrin forma “Rada duhet të jetë kryetare e Kosovës.” Më mirë shkau se vëllau!

Kur kam dëgjuar këtë, i paaftë për t’u habitur nga gofet e Demaçit, kam mund vetëm të kujtohem për fshatin tim në Drenicë, për dajat, për gjithë ata njerëz të mi të vrarë dhe gjithë ato gra të veja e ata fëmijë jetima... Por, kjo ishte vetëm edhe një vetvrasje surrealiste e radhës e Demaçit, të cilën nuk besoj të ia kenë pranuar as edhe shokët e tij më komunistë. Aktivitetet surreale të Demaçit gjejnë edhe shpjegimin teorik të tyre. Të ndalemi prapë te babai i surealizmit Breton-i, që thotë:
“Tevona duhet pranuar, se Surealizmi nuk ka synuar asgjë më shumë se krijimin e një krize të përgjithshme shpirtërore, morale e intelektuale të shoqërisë dhe atë të llojit më të rëndë, dhe arritja apo mosarrtija e krjimit të një krize të tillë vendos për fatin apo fatkeqinë e tij (surrealizmit, nenvizim imi) në histori.” (Manifesti i Dytë i Surrealizmit)

Përmes kësaj, përmes këtij misioni afektiv surrealist, mund të spjegohen edhe desantet e Demaçit në shpirtin shqiptar, të bëra në kontinuum dhe në mënyrë permanente. Krijimi pra, i një realiteti të pazot, i një zallahie hamadreq, i një kaosi, anarkie, në të cilën pastaj ai dhe bashkëmendimtarët e tij, përmes vizioneve të tyre apokaliptike, do t’i bënin varrin e amshueshëm Kosovës si vend dhe Shqiptarëve si popull.

Fundament i kësaj është ideja për pushtet absolut, të cilën Roger Caillois, qysh më 1937 e ka lokalizuar me rrënjët në një agresivitet të brendshëm, që synon gjithmonë vetëm zgjerimin deri në pafundësi dhe të cilit i nënshtrohen të gjitha idetë... (R. Caillois, L’Agressivite comme valeur, Paris 1937). Realizimi i kësaj, shton Caillois, është i mundur vetëm përmes afektivitetit të të tjerëve. Shqiptarët në historinë e tyre, me përjashtim të politikës së Ibrahim Rugovës, kanë qenë gjithmonë viktima të politikave të tilla afektive. Për këtë mund të diskutojmë dhe të bëjmë debat, shtruar dhe me fakte. Dhe pikërisht këtu në konfliktin mes arsyes dhe afektivitetit, në një Querrelle des anciens et des modernes shqiptare, këtu e ka bazën edhe konflikti mbrendashqiptar i përfaqësuar në njërën anë nga shkenca dhe arsyeja dhe në anën tjetër nga agresiviteti dhe afektiviteti (për interesat e lobeve ekonomike të mos flasim!)

Parullat se kemi fjetur, përhapja e strategjive disfatiste, involvimi i strukturave leniniste-staliniste në radhët e rezistencës së shqiptarëve të Kosovës, e shumë të këqia të tjera, janë bërë në shërbim të ideologjisë. Blanchot ka thënë: “Revolucioni duhet të jetë patjetër i dhunshëm, përndryshe si të zgjohet ky popull i fjetur?!” (Maurice Blanchot, në Combat, Nr. i korrikut 1936). Demaçi dhe jo vetëm ai në mënyrë permanente kanë predikuar dhunën, një dhunë e cila me kohën u shpërfaq si konstruksion inert, metodë për eleminimin e kundërshtarëve politikë, kujto E. Malokun dhe të tjerët. A ka qenë predikimi për luftën (vetzhdukjen) një konstantë antropologjike e tij apo ndoshta konstatë e burrërisë? Ka qenë mbi të gjitha ideologjia revolucioniste, anarkiste, në të cilën ai, siç ka dëshmuar vazhdimisht, ka rënë dhe përfunduar definitivisht.

Duke qenë i plandosur në greminën e pashpresë të ideologjisë së humbur (se komunizmi ka humbur këtë e pranojnë edhe analistët dhe filozofët më besnikë të tij në botë, si Jameson, Eagleton, Baudrillard, Collins, etj.) ai ka lejuar, vetdijshëm apo pavetdijshëm, të përdoret, të kthehet në objekt, të sivëllezërve të vet ideologjikë të vendosur kahmoti në perëndim, në Shqipëri e kujo. Mënyra por, se si e kanë përdorur dhe hedhur pastaj ka qenë një fenomen i veçnjëhershëm, i pashoq, në historinë më të re të Kosovës. I ardhur në rolin e folësit politik të UCK-së (duke mos prarë së kërkuari largimin e Dr. Ibrahim Rugovës nga skena politike) ai kishte besuar se më në fund i kishte ardhur mundësia të posedonte një aparat dhune në duar dhe të fillonte realizimi e vizioneve të veta.

Ne e dimë se me çfarë mendjemadhësie ai atëherë (një mendjemadhësi krejt e zhveshur, e pahijëshme, prepotencë e skajshme dhe nënçmuese ndaj atyre që nuk mendonin si ai) pra, ne na kujtohet se si është sjellur me zonjën e nderuar Allbright, atëherë Ministre e Jashme e SHBA-ve. Kishe përshtypjen se beftë kishte ardhur në pronësi të një arsenali bombash atomike, me aq krekosje të padurueshme deklarohej Demaçi asaj kohe. Dhe merre mend të pamarruren me mend, po sikur të kishte bërë një tërheqje Amerika? Po sikur të mos kishin durim të merreshin me një popull ku secili luan mbretin?

Në njëfarë lufte gjelash me Surroin, para do kohësh, ai ishte munduar të hidhte fajet se ku jo, për përgjegjësitë, për gabimet, vonimet, që herë herë, sikur të mos e kishim njohur, do t’i kuptonim si sabotazhe. Dialogu mes tyre, sado që i ngjizur nga pozicionet rivaliste në dy media (të mjera) të Kosovës, ka shpërfaqur edhe një herë, se jo vetëm që i ka mbetur besnik të njejtës ideologji, por për më tepër botkuptimeve të tija të pozicionuara kundër politikave të caktuara në Kosovë tashmë, gjithë bindje, u bën edhe shërbimin zyrtar, nga roli i Drejtorit të Mediave, ku e kanë vënë.

Të na lejohet një diskurs: për të ishte dikur legjitime të kritikonte Presidentin e Republikës së Kosovës, Dr. Ibrahim Rugovën, se paskëshka pasë uzurpuar tri a katër funksione me përgjegjësi, të cilat duhej t’i dorëzonte dhe të mbante vetëm një prej tyre. Nuk bën, thoshte Demaçi këtynehere, që një njeri të jetë edhe President, edhe kryetar Partie, edhe kryetar I Këshillit të Partive, edhe kryetar i Lidhjes së Shkrimtarëve... Demaçi, ec e merre vesh, i impononte Dr. Rugovës të jipte dorëheqje nga funksioni i Kryetarit të LDK-së!!

E sa funksione ka sot, sa rroga merr Adem Demaçi sot dhe sa i nevojshëm, mbi të gjitha kjo, është ai, me gjithë atë bagazh të pandrqshëm ideologjik aty ku është!?

Me këtë punën e pakicave (se mbret i tyre në Kosovë po i thonë!) na pati lodhur, dhe me një retorikë aspak shqiptare po na bën mysafirë në tokën tonë. Farsë e demokracive të papërvojë me natyrën dhe sinjifitetin e pakicës si në Ballkan është edhe gjithë ky makth e kjo zhurmë që po bëhet për to, e në krye të së cilës e kanë vënë Demaçin. Është pakica që duhet lëvizë në drejtim të shumicës, dhe jo anasjelltas. Obligimet e pakicës në një shoqëri bashkkohore mbi të gjitha fokusohen në pranimin e ligjit dhe shtetësisë si fundament për arritje tjera, shumica ndërkaq, dhe këtu shqiptarët e Kosovës nuk janë as të parët dhe as të fundit, ka barrën mbi organizimin dhe mbarëvatjen e shtetësisë dhe ligjit.

Kur dëgjon Demaçin tek flet për pakicat, ke ndjenjën se gjithë shqiptarët janë ngritur në gjah ndaj joshqiptarëve. Unë mendoj se disponimi negativ, megjithqë jemi shumicë dhe të masakruar dje, vije më shumë nga pakicat, që nuk mund të artikulojnë dhe besojnë një realitet politik të udhëhequr dhe të zotëruar nga shqiptarët, ky popull më paqëdashësi dhe më fisniku që e dëshmon historia e Ballkanit. Përmes zhurmës së padurueshme për pakicat Demaçi ka varrosur në një farë mënyre argumentin e të qenurit tonë viktimë permanente në Ballkan në njërën anë dhe stimulimin e simplicizimin e një çfajësimi kuturu të të tjerëve. Kjo është mosdije. Fisnikëria e një populli ka për bazë vetëm argumentin. Nëse më ke vrarë nuk mund të të puth në ballë dhe nuk i ikën sanksionit. Falja dhe çfajësimi kuturu është nënçmim ndaj vetës sonë, ndaj mendjes sonë. Këto janë konstrukte për një harrim të ardhshëm dhe të shpejtë. Dhe harrimi ka qenë gjithmonë dështim për shqiptarët. Dhe, pyes unë, mos është kjo kontrata e Demaçit me Pakicat? Stmulimi i një harrmi të ri nga ana e shqiptarëve.

Të gjithë e dijmë se politika më fatale që kanë udhëhequr shqiptarët ndonjëherë, ka qenë komunizmi. Shqipëria do të duhej të ishte një shembull sa i thjeshtë edhe pafundësisht i dhembshëm për ne. E gjitha ka patur për bazë monizmin, diktaturën, absolutizmin e një partie të instaluar nga sllavët. Fenomenologjia e dukurive, veprave dhe retorikës së Demaçit me shokë,të reprezentuar që prej funksioneve më të larta politike në Kosovë e deri bahnhofxhinjtë e mi këtu në përendim, të cilët, ec e mos qesh, ende sorollaten të strukur nën nofka fiktive, si Zefi, si Besniku, si Hamami, etj., kjo fenomenlogji e kristalizuar më së miri në Gjuhën e tyre pra strukturon një rrjet me paragjykime paranojake, të cilët, për fatkeqësinë tonë u kanë mbetur besnikë mësimeve të Faraon Enversit. Është paranoja e pashërueshme komuniste, një ortodoksi e zanafillës “të tjerët janë të kqinj.”.

(Gjyshi im, eh, pështyente sa herë i përmendej emri Enverit e Titës.)

Konturat e këtij rrjeti paranoik po tregohen për dëm të Kosovës, sidomos në menagjimin me RTK-në, medium ky, me sa di unë, shtetëror. Ajo, dhe për ta parë atë të duhet durim deveje, që shfaqet nëpër dritaret e këtij mediumi është një krim në heshtje dhe diskrimin gjithë tmerr i një rryme politike të caktuar, e cila ka, ka patur dhe do të ketë shumicën dërrmuse pas vetës. Diskrimini i hapur dhe lufta që i bën RTK Lidhjes Demokratike të Kosovës por, ka metodë.

Rrethe të importuara të jashtmish (të jashmit atje zakonisht janë të përfaqësuar me një Shrott politik. (Shrott në shqip dmth mbeturinë, njerëz me të cilët s’kanë patur ç’të bëjnë ato shtete dhe për t’i hjekur qafet i kanë hedhur në Kosovë). Pra struktura të caktuara të jashtmish, të cilat as nuk donë as nuk dijnë të kontribojnë në përmirësimin e gjendjes atje, kanë instaluar se ku jo bashkë me të edhe sidemaçët tjerë të padijshëm për kundështim dhe të paguxim për dije, si pakurrizorët inkuizitorë Astrit Salihun dhe suitën satanike të ekzekutorëve tjerë. Mungesa e sensit human nga ana e këtyre strukturave nga jasht reflektohet me sanksionet e mediave që janë pro një politike të qytetëruar të prezentuar nga paqësori dhe humanisti Dr. Rugova, shembull markant këtu dënimet ndaj “Bota Sot”.

Ky është antagonizmi antidemokratik dhe absurd. Sanksionohet një politikë paqësore në mes të një Gadishulli të lukunishëm! Por qëllimi i metodës është dështimi me të gjitha mjetet i kësaj politike, politkës më shtetformuese të shqiptarëve që nga Lidhja e Prizrenit. Pas largmit (mos o Zot!) të LDK-së skenarët e gatshëm do të instalonin, siç kanë bërë, aradhat e gjysmëanalfabetëve të refugjuar nëpër partitë e panumër të këtij vendi të vogël, dhe për më shumë ndoshta kompremetimin e Kosovës dhe shqiptarëve përmes instalimit në krye të tij të njerëzve me biografi të rrezikuara nga Haga. Këto janë skenaret e nivelizimit të krimit, një disponim asgjësues e gjakftohtë i strukturave të caktuara politike, që do të artkuloheshin me “të gjithë kanë bërë krime!”. Në shërbim të këtij nivelizimi vdekjeprurës janë të gjithë politikat që preferojnë një luftim kundër LDK-së, sepse ato hapin rrugë për konstalacione tjera pseudofunksionale në të cilat në vend se me shkencën për në vendvendosje shqiptarët prapë do të niseshim me epet e epopetë, për të jashtmit, krejt boshe.

Adem Demaçi si drejtor i Bordit të Mediave ka marrë rolin e Inkuizitorit. Populli im nuk ka nevojë për inkuizitorë, nuk ka nevojë për diskriminim. Aq më shumë kur kjo bëhet nga ish-kryetari i Këshillit për Mbrojtjen e Drejtave dhe Lirive të Njeriut të Kosovës.

Rekuzitat biografike të Demaçit, guna prej vuajtësi dhe veprimtari humanist me të cilën ai ka dalur në logun e burrave, është përfundmisht një maskë, një nga shumë maskat e kuqe, pashërueshëm të kuqe, një maskë më shumë në maskenballin postmodern ku përthuren interneti, çiftelia, teledirigjimi, automatizmi, inkuizicioni.

Gjyshi im, me gjithë përgjimet që i bënin, madje e patën marrë në burg kur ishte në prag të tetëdhjetave, ai pra s’ndjente për inkuizicionin as për monizmin. Ai ishte vetëm njëri nga pjesa dërrmuese e shqiptarëve që ëndrronte dhe kishte besim në ëndrrën e tij se do të realizohej Liria, “Një Liri burrërishte!”, thoshte ai, duke aluduar në humanizmin, moralin, demokracinë.

Adem Demaçi kështu si po bën, po punon kundër demokracisë dhe popullit të Kosovës, dhe atë duke përdhosur një kredit të madh e të respektueshëm (kënd e kemi respektuar më shumë se atë?) që kishte rrënjët në burgun e madh,... por krediti prej burgu nuk është edhe kredit intelektual, po bindemi të gjithë. Më së keqi, si kështu, kredit ideologjik.

Gjyshi im, ah, do të pështyente në ideologji të tillë moniste.

...............