LETERKEMBIM SURROI- DEMACI

[lum lumi]

KOHA DITORE-Prishtinë

1 shtator 2002



Nga Veton Surroi



Deshira për ta thënë se pari fjalën e fundit



1.Mbi shkaset për të shkruar


I nderuari Baca Adem,


Shkaset për këtë letër janë të shumta.I menjëhershmi është paraqitja jote mediale e këtyre ditëve,në këtë kohë që edhe ti e unë i identifikojmë si fillim të etapës së re të krizës politike në Kosovë.Brenda kësaj paraqitje,ke kerkuar nga unë,si njëri prej nënshkruesve të Marreveshjes së Rambouillet-se(Parisit) te distancohëm nga akti im i para tre vjetëve,meqe sipas teje kriza të cilën po e përjetojmë rrjedh mu nga ky nenshkrim.Se dyti, e rrjedhimisht, shkas për këtë letër është një borxh që kam ndaj teje,e që nuk kam mundur të ta sqaroj,ngase për tre vjet nuk kemi kontaktuar si para Clirimit.Para tre vjetësh, dhe me t'u kthyer nga Rambouillet-ja, pata deklaruar në pyetjen e gazetarëve lidhur me kundërshtimin tënd ndaj kësaj marrëveshje (e ti në atë kohë konsideroheshe përfaqësues politik i UCK-së), se ti je një prej dy milion njerëzve në Kosovë. Kam borxh, gjithashtu të të informoj se vetë kam kërkuar, po atë ditë, dhe ditët e mëvonshme, nga diplomatët amerikanë dhe britanikë, që të nderpritet kontakti me ty,për të të bindur rreth kësaj marrëveshjeje.Ky qendrim më vonë u bë i përgjithshem Perendimor dhe,me sa di unë, akullin e ka thyer vetëm pas luftës Daan Evertsi,shefi i misionit të OSBE-së në Kosovë, kur janë parë efektet evidente të Merrëveshjes së Rambouillet-së, shporrja e regjimit serb nga Kosova. (Me sa di unë, mu me insistimin e këtij diplomati holandez ti je emërtuar në krye të Bordit të RTK-së). Më kanë thënë se je ofenduar me të dy veprimet e mia dhe mund të kesh të drejtë. Qëllimi im ka qenë që të të merret prej dore e drejta të cilën e vetshpalle asokohe, që të flasesh në emër të UCK-së. Njëkohësisht ashtu si nuk mendoj se kam gabuar ne te dy këto veprime ashtu mendoj se fjalët që thua dhe veprimet që i bën janë konsekuente. Pra, shkasi i tretë është konsekuenca, e cila të ka karakterizuar gjithnjë e që të bën të mos i ndryshosh pikëpamjet në këto tre vjetët e fundit. Debati të cilit ti po i prinë tash është po ai kur kam zbritur në Aeroportin e Prishtinës duke u kthyer nga Rambouillet-ja, pra sërish po insiston se shqiptarët që e nënshkruan Marrëveshjen në fund do ta kthejnë Beogradin në Kosovë. Mëqë disa gjëra kanë mbetur të pasqaruara, shpresoj se më këtë letër do të mund t'i kontriboj që në kokën tënde dhe timen të përfundojë pranvera e vitit 1999.



2. Mbi vendin dhe kuvendin


Njëri prej mendimeve të cilin e ke shprehur ka tre vjet është se në Kështjellën e Rambouillet-së delegacioni i shqiptarëve të Kosovës ka hequr dorë nga pavarësia dhe e ka pranuar sovranitetin e Beogradit mbi Kosovën. Ky është një mit të cilin e ke artikuluar ti, por në një formë a tjetër, është treguar lehtësisht i kapshem në formë miti edhe për njërëzit tjerë publik. Madje, te ta them, më një rast gjatë negociatave, njeriu i cili këtu në Kosovë ka famën prej njeriut prej ekspertëve më të mëdhenj juridik, na dergoi një faks prej njëzet faqësh rekomandimesh se c'duhet bërë, dhe që në faqën e parë ishte kërkesa e tij që delegacioni i Kosovës të mos oranonte të bisedonte për asgjë pos pavarësisë. E për cka të bisedonim atëherë? Vendosjen e marrëdhënieve diplomatike me Beogradin në momentin kur Beogradi kishte 100 mijë ushtarë e policë në Kosovë? Koncepti i këtillë, do të befasohesh, nuk është vetëm i yti, apo i këtij akademiku, por është pjesë e një tradite politike të krijuar në Kosovë e cila karakterizohet me aktin e të shqiptuarit fjalën e fundit që në fillim.

Pra, që të thuhet se populli i Kosovës e do pavarësinë dhe nuk do të bisedojë për gjë tjetër. E të rrije derisa të përmbushet ky kusht. Sado që nuk do të të pelqejë ky krahasim, më duhet të them se përfaqësuesi më i mirë i kësaj tradite politike është Ibrahim Rugova. Edhe ai e kaloi një dhjetëvjetësh të tërë duke thënë se Kosova është shtet i pavarur, ndërsa e paralizoj tërë jetën shoqërore duke e pritur atë ditë. Po të mos ishte paraqitja e UCK-së, ne ende do ta prisnim atë ditë dhe ende do ta prisnim nën sundimin e Beogradit. Natyrisht, ky veprim merr përmasa mitike në popull. "Krisi pushkë filani", thotë populli, kur i dëgjon këto fjalë. Por në politikë kjo funksionon ndryshe. Sa e sa herë na ka ndodhur edhe mua edhe ty që kemi folur për statusin dhe kemi shprehur pavarësinë si opcion të vetmin tonin dhe kemi ardhur në konstatimin se nuk ishte as vendi e as kuvendi. Këtë e ka parë edhe Ibrahim Rugova, jo vetëm në Perendim. kur shkuam në Beograd për t'u takuar me Millosheviqin në maj të vitit 1998, që në fillim të bisedës i tha se "opcioni ynë është pavarësia" dhe e mbylli gojën gjatë tërë kohës deri në momentin kur Millosheviqi ofroi nga një gotë uiski me c'rast Rugova tha: "Po, e pijmë nga një gotë". Bashkëbiseduesi ynë, kur i dëgjoi fjalën e fundit të parën, buzëqeshi dhe kaloi në temë tjetër. Për të biseda për pavarësinë me një njeri i cili i priu stagnimit kishte efekt të njejtë si njohja e Republikës së Kosovës nga Domonioni i Malchidezekut.


3. Mbi dy shkallët e procesit


Rambouillet-ja nuk ishte vendi ku do të definohej statusi i Kosovës, por vendi ku do të nderpritej lufta, hiqej sundimi i Serbisë mbi Kosovë dhe fillonte procesi politik më të cilin më në fund do të arrihej statusi. Në fakt, para se të vinin të dy delegacionet, që të dyja ishin të detyruara të pranonin Parimet mbi të cilat do të zhvillohëshin negociatat. E këto parime përjashtonin vendosjen e statusit, si për ne, ashtu edhe për Beogradin. Formula do të duhej t'i plotësonte kërkesat minimale të të dyja palëve: për një formulë më të cilën nderpritej regjimi i dhunshem në Kosovë dhe celej procesi i hapur politik në të cilin tashmë Beogradi nuk kishte të drejtë vetoje, pra nuk mund të thoshte se përfundimi i atij procesi do të duhet të jetë serish sundimi serb mbi Kosovën. Për Beogradin, formula kënaqte kërkesën minimale të tyre që të mos mohohej sovraniteti i Beogradit mbi Kosovën. Për këto gjëra kemi biseduar konceptualisht më herët, shumë para Rambouillet-së, ti dhe unë. Madje, kemi marrë pjesë në takimet e Bertelsmannit ku janë definuar disa koncepte të cilat do të aplikohen më vonë në Rambouillet. E koncepti themelor ishte procesi politik dy shkallësh: se pari vetadministrimi e më vonë statusi (vetvendosja). Në Rambouillet ajo u përkthye në periudhë transitore vetqeverisje, si shkallë e parë, dhe proces definimi statusi (me deklarim të popullit) në fazë të dytë. Po ta shikosh, ky koncept do të duhej të vlente edhe sot: së pari shtetësia e më pas njohja nderkombëtare e saj.

4. Mbi cmimin që duhet paguar


E kishe thënë atëherë, e thua edhe tash, se delegacioni kosovar nuk do të duhej të nenshkruante gjë e duhej të kthehej në shtëpi. Atëbotë më të madhe thoshe se do të organizohen konferenca të tjera, e aty përfundimisht do të ndaheshim nga Serbia. ke gabuar atëherë dhe vazhdon në mënyrë konsekuente të gabosh sot, sepse nuk i ke kuptuar as dilemat e asaj kohe e as natyrën e procesit negociator. procesi negociator zhvillohet në bazë të raportit të forcave, të dinamikës kur palët kundërshtare arrijnë pika kritike.

Po të kishte qenë pika jonë kritike momenti kur UCK-ja shnderrohet në forcë serioze ushtarake clirimtare, negociatat do të duhej të zhvillohëshin në drejtim të nderprerjes së ofensives cliruese të UCK-së dhe terheqjen paqësore të forcave serbe nga Kosova. Apo, më tutje, po të ishte cliruar Kosova me forcat e armatosura kosovare, atëbotë negociatat do të ishin lidhur më trashegiminë materiale të ish-RSFJ-së, vendosjen eventuale të marrëdhenieve diplomatike me Beogradin dhe trajtimin e minoritetëve në të ardhmen.

Por, sic e di edhe vetë më mirë, ne hymë në negociata të kushtëzuar më këta faktorë.

Së pari, UCK-ja ishte ushtri aq sa Kosova ishte republikë. E lindur si lidhmeri mes grupeve kryengritësish, ajo nuk arriti të krijojë strukturë vertikale komanduese. Vetëm në rambouillet, mes pëshpërimave arritëm të kuptojmë se njëri prej pjesëmarrësve të delegacionit mund të ishte komandant i përgjithshëm i kësaj ushtrie, gjë që nuk fliste shumë mirë për strukturimin e saj.
Dhe, komandanti i UCK-së u shpall publikisht vetëm kur kishin filluar bombardimet e NATO-s.

Karakteri gueril i luftës dhe vështirësitë me furnizim (UCK-ja sillte municion me gomare e mushka prej Shqipërisë, ushtria serbe le që ishte furnizuar, por cdo ditë i vinin konvoje kamionësh furnizimi9 u përcollën edhe më ideologjizim. Përcarjet politike të vitëve tetëdhjetë e nëntëdhjetë u përcollën edhe në UCK, e cila fundja në fazën e vet fillestare trajtohej si krah i armatosur i LPK-së.

Që të gjitha këto elemente, se bashku me fuqinë ushtarake serbe, të ndertuar me dhjetëvjetësh të tërë, krijuan situatën kur UCK-ja në vjeshtë të vitit 1998 ishte kthyer në fazën e vet fillestare. Pas ofensivës serbe të verës së vitit 1998, Kosova ishte e ballafaquar jo vetëm me barrën e 250 mijë refugjatëve nga viset e luftës, por edhe me rrezikun që UCK-ja të mbeste pa ndonjë rol real ushtarak, pra edhe pa influencë në negociata. Kosova, më këtë ritëm dhe me forca të veta mund të llogariste në clirim pas disa shekujsh. Se dyti, dhe këtë po ashtu e di vetë, kryengritja e armatosur kishte edhe dimension të brendshem, të thellë të mospajtimeve me jetën politike të diktuar nga Rugova.
Ti dhe shumë të tjerë, në mesin e tyre edhe unë, bëmë përpjekje të parreshtura për unifikimin e faktoreve ushtarake dhe politike në një grup që do të kishte karakter përfaqësimi. Një gjë e tillë u arrit vetëm disa ditë para Rambouillet-së. Dhe, ky unifikim ad hoc u bë pas deshtimit, ku rol të madh në deshtim ke pasur ti, për formim të një qeverie të përkohshme me në krye Mehmet Hajrizin, e cila do të unifikonte të gjithë faktorët shqiptarë. Së treti, fuqitë e mëdha, më në krye SHBA-në tashmë kishin kaluar pragun e trajtimit të zakonshëm të Kosovës. Pra, më nuk ishte ndonjë fjalë qortimi për Beogradin atykëtu për të drejtat e njeriut, por për herë të parë ishte përpjekje serioze që gjakderdhja dhe gjenocidi i mundshëm të nderpritej me negociata, pas të cilave, po qe nevoja, rrinte edhe përdorimi i fuqisë ushtarake më të madhe që njeh historia e njerëzimit. Sic pamë, kishte nevojë edhe për këtë. Dilema ishte e thjeshtë: ose të jesh brenda procesit, në kushtet e dhëna, ose të jesh jashtë procesit, me shpresë se do të ndryshoheshin kushtet. ti llogaritje në alternativen e dytë dhe me këtë bëje gabim që, po të ishte zëri yt vendimtar, do të sillte momentin më tragjik në historinë e Kosovës. UCK-ja nuk do të kishte fuqi të ballafaqohej me ofensivën serbe të pranverës së vitit 1999, regjimi serb do të kishte përkrahjen politike të heshtur nderkombëtare për këtë ofensivë ngase " shqiptarët ia kthyen shpinën procesit të paqës" dhe lufta do të krijonte realitete të reja të cilat do të përfundonin në kushtet shumë më të këqija në procesin negociatror. Pas debimit të qindra mijë njerëzve nga shtëpitë e tyre, shkatërrimit të UCK-së si faktor ushtarak dhe shndrrimit të tyre në organizatë terroriste, Kosova do të trajtohej brenda kornizave të një autonomie të cunguar dhe, eventualisht, brenda një territori të cunguar. C'është më e rendësishmja politikisht, Kosova do të mbetej pa aleatë në Perendim. Cmimi që
duhej paguar ishte i tmerrshëm: kurdizimi i shqiptarëve të Kosovës, shndrrimi i shqiptarëve në një popull pa shtet, e pa përspektivë për të. Cmimi që duhej paguar për alternativën të cilën e zgjodhem ishte gelltitja e fjalëve sovraniteti i Jugosllavisë.
Ndonëse i suspenduar, ky sovranitet ende mbetej për të gjithë ne si fjalë e zezë. Për më tepër, në vend të definimit të statusit, oferta ishte për ndertim gradual të shtetësisë, një proces të mundimshem nëpër të cilin po kalojmë sot dhe do të kalojmë më vite të tëra.


5.Mbi konsensuesin


Nuk e di a i ke ditur detajet, por me përvojën tënde të gjatë mund të kesh imagjinuar sa vështirë ka qenë që delegacioni shqiptar, ku disa prej njerëzve njoftoheshin për herë të parë, të merrte qendrime të përbashkëta. ardhjes në Kështjellë i kishte partaprirë jo vetëm një historiat i gjatë mospajtimesh mes rrymash të ndryshme ( si p.sh. LDK dhe krahu i cili tashmë identifikohej si i luftës) por edhe animozitetet personale. Njëkohësisht, e sic mund të pritej në natyrën e njeriut, u shpreh edhe uni i tepruar i shumë njerëzve në Kështjellë, ngase ishte bindja se në këtë vend do të vendosej, për herë të parë me prani të shqiptarëve, për fatin e Kosovës. Dhe, mbi të gjitha, Kështjellës i kishte paraprirë edhe një luftë e brendshme për pushtet: kush do të jetë ai që do t'i prijë Kosovës deri në clirim, kush do të kthehet në Kosovë si clirimtar.

Në këtë pjesë të debatit, ndonëse nuk ishe i pranishem fizikisht, hetohej hija jote e rendë. Që nga formimi i grupit negociator, G-15 kishe deklaruar se nuk do të marresh pjesë, sepse atij i prin Rugova. Kishe deklaruar, jo një herë, dhe jo vetëm neve që komunikonim me ty, se pa e hequr Rugovën nuk mund të dalim përpara. Por, kundershtimi yt, ndonëse mund t'i kuptoja arsyet edhe atëherë e edhe tash, ishte në parim i gabueshem për dy arsye. Se pari, sepse Rugova kishte besimin e një pjese të popullit, pra kishte legjitimitetin politik të tij dhe si i tillë doemos duhej të merrte pjesë në ndertimin e një konsensuesi të ri shqiptar. Së dyti, sepse Rugova kishte fituar edhe legjitimitet nderkombëtar. I atillë cfarë ishte, ai megjithatë ishte i pranuar si bashkëbisedues nderkombëtar. Eliminimi politik i Rugovës, sic deshiroje, dhe vendosja e UCK-së, si forcë e vetme politike relevante për kosovarët ishte një rrugë pa krye. Nga njëra anë,
ishte kunder idesë se konsensuesit dhe do t'i fryente edhe më tepër zjarrit të konfrontimit brendashqiptar kur shqiptarët ishin në konflikt me regjimin serb. Nga ana tjetër, do t'ia pamundësonte Uck-së legjitimitetin e duhur politik nderkombëtar, për të cilin disa prej nesh jemi përpjekur me vite të tëra, ngase nga diplomacitë perendimore do të trajtoheshin si grup cubash që me forca armesh duan ta imponojnë vullnetin e tyre politik mbi shqiptarët e tjerë. Fundja, një propagandë të këtillë e bënte edhe vetë Millosheviqi, ndërsa në botë e trumbetonte diplomacia ruse.

Me këso peshe të insistimit tënd, që hetohej në Kështjellë, mezi ia dolem fillimisht edhe të formonim një ekip funksional. Por, ja që ishte e mundur që erdhi në Kryesi të delegacionit e edhe në ekipin e ngushtë negociator (i cili barti barrën më të rendë të negociatave rreth Projektmarrëveshtjes) bashkëjetonin UCK-ja, LDK-ja dhe të tjerë. Për herë të parë në historinë tonë u pa se ishte i mundshem konsensuesi në vend të eliminimit.


6. Mbi kultin e personalitetit


Dikush e kishte interpretuar zgjedhjen e Hashim Thaqit në krye të Kryesisë se delegacionit si eliminim të Rugovës. Nga ana e Hashimit dhe e pjestarëve të UCK-së mund të jetë interpretuar kështu, kurse nga ana e Rugovës mund të jetë interpretuar si koncesion i perkohshem që të mund të zhvilloheshin negociatat. Diplomatëve perendimor u përpoqem t'u shpjegonim se e tërë kjo është një produkt i një insistimi tonë, edhe timin personal për një politikë inkluzive dhe ndertim konsensuesi. Pa Uck-në nuk kishte negociata dhe ishte pak a shumë jorelevante cka do të thoshin të tjerët, nese më këtë nuk pajtohej edhe UCK-ja. Gjithsesi, ky pozicion kishte edhe anën tjetër të medaljes konsensuale: edhe po që se pajtoheshin të gjithë tjerët, me peshë ishte se cka do të thoshte Rugova. Një ditë e shpenzuar në zgjedhjen e Kryesisë,
megjithatë, tregoi jo vetëm konfliktin e së kaluares, por edhe të ardhmes, ate që e kemi parë të shtjelluar sivjet, kur duhej zgjedhur Presidentin e Kryeministrin. Shqiptarët e Kosovës, të
edukuar në frymën e një tradite bajraktarësh e prijesish të padiskutueshem, donin ta shihnin vetën si të parin, si njeriun në krye, pa marrë parasysh se cka ndodhte më tutje, dhe cfarë do të ishte cmimi për të ardhur në këtë pozicion. Për Hashimin, kjo ishte evidente me gjestin e tij të parë-urdhrin që Kosovapressi të emitojë se ai është kryetar i delegacionit. Për Ibrahimin, ishin gurët e mineraleve që ia jepte cdo oficeri të ushtrisë e policisë që do të vinte të na fliste për ndonjë pjesë të draftit, dhe për përqafimet e panatyrshme në të cilat turrej ndaj ministrave të habitur që përnjëherë ndesheshin me trupin e brishtë të Rugovës.
Për Hashimin ishin fjalët: "Unë, kryetar i delegacionit", për Ibrahimin: "Unë, president i Kosovës". Për as njërin e as tjetrin nuk ishte më rendësi se për cka konkretisht negociohej, meqe as që i kishin lexuar draftet. Ishte, papritmas edhe ti. Kur serbët hynë në vështirësi me Treshen ndëmjetëse, dhe Shainoviqi fluturoi për në Beograd për t'u takuar me Millosheviqin, Hashimi kërkoi nga ndërmjetësit që të takohej me ty në Lubjanë. Kështu,
ti që kishe qenë kundër negociatave, u shnderrove në faktorin që do të kontrollojë pjestarët e UCK-së në to, ashtu si Millosheviqi do të kontrollonte delegacionin serb.

Përnjëherë, figura jote, që gjithnjë kishte qenë historike për të gjithë kosovarët, e rrezikuar të mbesë jashtë historisë me mospjesmarrjen në negociata, u rikthye në Histori.

Por, nuk ishte vetëm Historia, ishte edhe e ardhmja, ngase ai që do të dilte fitues nga Rambouillet, në palën kosovare, do të kishte të drejtën e udhëheqjes në Kosovë. Këtë e dinin Hashimi dhe Ibrahimi, këtë e dije edhe ti. Me vite të tëra, sikunder Totemi të
indianët e Amerikës, figura jote ishte shnderruar në Totem të
rezistencës kundër regjimit serb, dhe tash ti dëshiroje që ky Totem të bëhet edhe i Lirisë.


7. Mbi gjysmëfitorën dhe tragjedinë

(vazhdon në #postimin 2 nga KOSOVAR)

[kosovar]

7. Mbi gjysmefitoren dhe tragjedine

Kur anetaret e delegacionit, qe vinin nga UCK-ja, u moren vesh qe ta nenshkruanim Marreveshjen dhe njekohesisht qe ta nenshkruanim marreveshjen tone te brendshme per formimin e nje Qeverie te perkohshme qe do ta udhehiqte Kosoven e ne krye te se ciles do te ishte Jakup Krasniqi, ti kishe humbur. Nuk do te ishe as perfaqesues i UCK-se e as kryetar i ndonjeres prej partive. Do te ishe nje njeri i respektuar ne Kosove, cfare pamedyshje duhet te jesh, por nuk do te ishe figura e momentit kyc te transformimit te Kosoves. Megjithate, brenda disa oreve, humbjen e shnderrove ne gjysmefitore. Prej Po-se unike kosovare u distancua Hashimi, me fjale te vrazhdta e me solidaritetin e vet gradualisht kete duhet ta benin edhe anetaret tjere te UCK-se.

Rrjedhimisht, humbaste konsensusi dhe nga Marreveshja duhej te distancoheshin anetaret e LBD-se. Mbetej qe kete marreveshje ta nenshkruante Rugova, por asnjerit prej nesh dhe nderkombetareve as qe u shkonte mendja nje gje e tille. Nenshkrimi i Rugoves ishte aq relevant sa edhe fjalet e tij, posacerisht prej masakres se Prekazit e kendej.

Serish ishe ne kontroll te situates, por tashme edhe me i vendosur. Nuk te mjaftoi vetem presioni mbi Hashimin, i cili u soll me veprime te pamatura e te cilat do t'i lene vrrage ne kancelarite perendimore gjate gjithe karrieres se tij te ardhshme politike. Brenda nates, organizove puc ne radhet e UCK-se, duke e emeruar komandant nje njeri qe do te te degjonte, ndersa e autorizove veten te jesh zeri i vetem i UCK-se.

Gjysmefitorja jote ishte humbje per te gjithe ne. Shqiptaret, ne rruge dymijevjecare pa aleate kercenoheshin te mbeteshin serish te tille, madje ne momentin kur aleanca u ofrohej prej fuqive me te medha qe ka njohur historia e njerezimit. Shqiptaret, te paafte historikisht te krijojne koncensus, per here te pare kishin mundesi t'i shijonin frytet e tij, dhe keto fryte u iknin nga dora. Te ketille cfare ishim, ne oret e fundit te Konferences se Rambouilletit na drejtoje, me hijen tende drejt veteshkaterrimit si popull.

Nuk ishin kater nenshkrime, ishte vetem nje
Pse nuk mjaftoi garancia e zonjes Allbright per referendum?

8. Mbi 48 oret

48 oret e fundit te Konferences nuk flije. Nuk flija as une. Nuk flinte as Ekipi i negociatoreve tone. Fehmi Agani, Mehmet Hajrizi, Jakup Krasniqi dhe Blerim Shala kishin hyre ne fazen e fundit kur duhej negociuar cdo prese e pike. E kane ndier mbi supe tere barren e pergjegjesise dhe tere artin e perfitimit nga e mundshmja nga momenti historik. Nepermjet celularit ti kishe kontroll brenda salles. Dhe ate qe ndertonte ekipi yne negociator me mund, ti e prishje me nje thirrje celulari. Ti thoje se pa referendum nuk ben, sikur ne kete te mos e dinim. Sikur te mos shkoja dhe ta nxirrja, personalisht, si koncesion nga sekretarja Albright letren zyrtare, ku shqiptareve te Kosoves u premtohej referendumi pas tre vjetesh. Per ty kjo nuk mjaftoi: nenshkrimi i sekretares se Shtetit te Superfuqise se vetme boterore nuk mjaftonte. Nepermjet Hashimit, merrnim vesh se kjo eshte e pamjaftueshme dhe se dikush i kishte thene se do te organizohet edhe nje konference tjeter. Mandej edhe nepermjet Rexhep Qosjes, i cili ishte i preokupuar se cfare roli do te kishte ne librin qe po e shkruante gjate Konferences, mbi Konferencen.



Dhe, keshtu hyme ne oret e fundit, pastaj minutat e fundit, e pastaj sekondat e fundit.

Ne sallen e drekes, e kishim zene veten ne poziten e njeriut qe rri ne trenin i cili qartazi ecen drejt gremines por qe preokupohet me ate se cfare eshte sallata. Per Hashimin, te bindur se Marreveshja nuk nenshkruhet, preokupim ishte deserti, i cili ia mori edhe nje gjysme ore kohe, ndersa ndermjetesit nderkombetare prisnin me padurim. Per Rexhep Qosjen, ishin momente per te shkruar librin. Per Rugoven, e tera kjo ishte e parendesishme, sepse ai edhe ashtu do ta nenshkruante cfaredo dokumenti, te cilin edhe ashtu askush nuk do t'ia ofroje per nenshkrim. Po te kishte kamere transmetimi te drejtperdrejte nga ato momente, ti do te buzeqeshje me embelsi fitoreje. Po te kishte transmetim te drejtperdrejte te atyre momenteve, qytetari i Kosoves do te duhej te humbiste shpresen e fundit per te jetuar ne kete vend.

9. Mbi nje nenshkrim

Nuk ke nevoje ti akuzosh tre te tjeret per Rambouillet-ne. Nenshkrimin ne kete dokument e kam vene une, me pelqim te tere delegacionit. Ne momentet kur i kishim humbur pothuaj te gjitha shpresat dhe i ishin hedhur poshte te gjitha propozimet e kompromisit, u perpoqa ta gjeje nje formule e cila do te tregonte tumirjen tone per kete marreveshje, por njekohesisht do t'i lejonte UCK-se te spastronte tollovine te cilen e kishe krijuar ti. Dhe, ndonese deri atehere anetaret e UCK-se kishin refuzuar idene e tumirjes, madje edhe me fjale te renda per tradhti e gjak, doli se ishte mundur qe ne si teresi te pajtoheshim rreth dokumentit dhe qe te fillonim nje proces politik tonin. Ti, ne paraqitjen tende e ketoditshme ne televizion kerkove qe te deklarohemi rreth ketij nenshkrimi. Ja po deklarohem. Ky nenshkrim eshte gjeja me e madhe qe kam bere per veten, familjen dhe popullin tim. Ndiej se me te , me ne fund ky popull pati mundesi te beje kapercimin e madh, edhe nga clirimi prej Serbise e edhe nga integrimi i tij ne civilizimin perendimor. Edhe po te mos kisha bere gje tjeter ne jete, ky nenshkrim do te me mjaftonte.

Naten e bombardimeve te NATO-s, me 24 mars, e tere ajo barre e madhe historike u lehtesua me plasjen e bombes se pare. Se shpejti do te ishim te lire, edhe une qe e nenshkrova, edhe ti qe ishe kunder. A mendoje, ne ato momente se sa femije, gra e burra u vrane per shkak te voneses qe na imponove? Sa shtepi u shkaterruan, sa ushtare e police serbe erdhen nderkohe ne Kosove, sa rrezikohej UCK-ja me konfliktin e brendshem te cilin ti e kishe ndezur?


Pse na zune bombardimet pa udheheqje?


Ne kohen kur duhej formuar qeveria, ti propozoje nje si parlament ku do te ishin se bashku UCK-ja dhe peshkopi Artemije e ne kohen e bombardimeve, kur duhej folur me nje ze te perbashket, ne Kosove mbeti vetem zeri yt. Ai i Rugoves degjohej me tonin me jodinjitoz qe mund ta kete nje kosovar

10. Mbi nje nenshkrim tjeter ne mengjes dhe mbi Parisin



Ndersa ishim bere gati per t'u kthyer ne Kosove, duke ngrene mengjesin, vume edhe nje nenshkrim tjeter. Hashimi kishte ardhur me nje marreveshje te re, ne te cilen delegacioni yne pajtohej se do ta formonte nje qeveri te perkohshme te konsensusit, ne te cilen vendi i kryeministrit ishte lene i zbrazet, e kete do ta plotesonte UCK-ja pas konsultimeve te brendshme ne Kosove. Me lehtesine e pirjes se kosit u nenshkrua ky dokument nga tre lideret partiake/ushtarake dhe ne fund e nenshkrova edhe une, ndonese kerkova qe nenshkrimi im te jete i cilesise se deshmitarit, meqe edhe atehere, e edhe disa jave me vone, refuzova, si ceshtje parimi qe te behesha pjese e Qeverise se formuar nga tri subjekte. Ti ke kritikuar kater nenshkruesit e Marreveshjes se Parisit, pra Marreveshjen finale te Rambouilletit. Sic kam shkruar, me pare, e ke pasur gabim. Kritika jote, edhe imja, e edhe e te gjithe pjesemarresve ne negociata, duhej te drejtohej nga Marreveshja jone interne, nga mosformimi i Qeverise se perkohshme. Parisin, LDK-ja dhe UCK-ja e kuptuan si xhiron finale te te fituarit te pushtetit, te hyrjes ne Kosove si clirimtare. As njera, e as pala tjeter nuk i kishin parasysh konsekuencat e asaj qe premtonte te ishte periudha me e veshtire per qytetaret e Kosoves: fillimi i bombardimeve te NATO-s dhe krijimi faktik i dy milione shqiptareve pengje ne duart e regjimit te pergjakshem te Milosheviqit. Ibrahimi, kur duhej te bisedohej per keto ceshtje vepronte sic vepron kur konfrontohet me cilindo problem, ikte edhe nga problemi e edhe nga njerezit qe mund ta zgjidhnin. UCK-ja, e cila tashme kishte proklamuar Hashimin si kandidat per kryeminister, ngriste tonin kercenues, duke nxjerre gjithashtu konfliktin e vjeter edhe personal, e edhe organizativ me LDK-ne.



Ti do te duhej te ishe aty.



Nje vit me pare, disa prej nesh u perpoqem qe t'i bashkojme te gjithe keta faktore ne nje qeveri te perkohshme e te konsensusit shqiptar. Arritem qe ne kete pune te veshtire ta perfshijme edhe diplomacine amerikane. Dhe, ne momentin kur Richard Holbrooke bindi Rugoven, me ton serioz e peshe te fjaleve, se duhej te formohej qeveria, e cila do t'i unifikonte shqiptaret ne nje platforme e nje ze, dhe se kete duhej ta kryesonte Mehmet Hajrizi si njeri i pranuar nga te dy palet, ti dilje me qendrime ultimative. Propozoje nje si lloj parlamenti ku do te ishin peshkopi Artemije e UCK-ja, dhe nje lloj qeverie qe po ashtu do te reflektonte ide te tilla. E tere perpjekja per formim qeverie tash u prish, jo nga Rugova, por nga ti.



Nje vit me pare, ne kopshtin e Zyres amerikane ne Prishtine rrinte Holbrooke, duke mos mundur te besonte se sa kot e shpenzonte kohen e vet me njerez qe nuk mund te merreshin vesh per gje. Ato dite, ne Paris, vazhdonte e njejta bisede.



11. Mbi bombardimet dhe fshehjen



U gezova kur, gjate bombardimeve, te pashe ne interviste qe i dhe BBC-se. Jo vetem me faktin se je gjalle, sepse kete e dija nga kontaktet me njerez perderisa fshehesha ne Prishtine. Kam ditur gjithnje per trimerine tende, dhe nuk me ka befasuar fakti se do te merrje guxim e si akt demonstrativ kunder regjimit serb te dilje neper qytet ne kohen kur shumica nesh ishim te fshehur. U gezova, sepse dikush fliste ne emer te kosovareve, para te huajve, nga Prishtina. Natyrisht, dikush qe fliste se sa e veshtire eshte jeta ketu. Prej figurave publike, ne TV ishin deklaruar nga Prishtina, Ibrahimi dhe ti. Ai, ne rolin me poshterues qe mund te kete pasur njeriu, do te shpjegonte se si gjerat do te rregulloheshin ne bisedat qe ai po i zhvillonte per autonomine kosovare me Milosheviqin dhe bashkepunetoret e tij. Ti shpjegoje te kunderten. Kete situate e kisha parapare deri ne nje mase, edhe ne Rambouillet, edhe ne Paris, andaj edhe insistimi im ne krijimin e nje qeverie me te cilen kosovaret do te flisnin me nje ze.



I bere pike e pese, delegacioni i kosovareve qe nenshkroi Rambouilletin nuk do te degjohej kohe te gjate. Rugova ishte i detyruar te lozte rolin e kuislingut, e njeriut qe kerkon nderprerjen e bombardimeve dhe fillimin e negociatave interne me Milosheviqin. Ato dite, kishte me shume dinjitet cdo kosovar i ngujuar me dite ne balten e Bllaces sesa njeriu, i cili pretendonte te ishte lider i tyre per dhjete vjet rresht e qe dilte para kamerave me Milutinoviqin per te shpjeguar sesi autonomia e Kosoves do te rregullohej qe "te jetojme te gjithe ne paqe, si perpara". Hashimi ishte ne mal, me forca te UCK-se qe nuk ishin ne mundesi te mbronin popullaten civile duke u shtrenguar ta mbrojne veten, dhe ketu promovonte postin e tij te ri te kryeministrit. Te tjeret iknin nga mund te iknin, dhe grumbulloheshin ku mund te grumbulloheshin. Zeri i Kosoves ne bote u bene pamjet e kampeve te refugjateve ne Maqedoni e Shqiperi. Kerkesa kryesore politike e kosovareve, atebote, ishte hapja e Bllaces per te hyre ne Maqedoni, me shume tenda per refugjate dhe hyrja ne lista per avionet qe shpienin ne Perendim.



12. Mbi ndasine qe na percjell



Ndasia qe e kishim evidencuar bashkerisht ne vitet e mehershme tash po merrte permasa te tjera ne nje kontekst kur ngjarja me e rendesishme boterore ishte lufta e NATO-s per Kosoven. U nevojit serish intervenimi i zonjes Albright qe t'i mbledhe tre nenshkrues te Parisit ne Gjermani. Thaci, Rugova dhe Qosja (i cili pas nje periudhe te gjate mosparaqitjeje publike ne Tirane, me ne fund u paraqit ne publik) u mblodhen me zonjen Albright sa per te pasur nje argument televiziv se ne Kosove ekziston udheheqje politike.



Realiteti ishte krejt ndryshe. Ibrahimi rrinte i izoluar ne Itali dhe nuk donte t'i koordinonte punet lidhur me aftesimin e Qeverise se perkohshme. Thaci prezentohej si kryeminister i nje qeverie qe nuk kishte kontroll, perjashtuar Fondin e UCK-se.



Vete UCK-ja, me gjithe rritjen e numrit te luftetareve, nuk ishte ne gjendje te prezentohej si rrezik ushtarak per Serbine, asi lloj rreziku qe do ta ndryshonte raportin e forcave ushtarake dhe politike ne terren. Raporti real i gjendjes ishte se nuk kishte kush te fliste per Kosoven, me nje ze. Ne keso situate ndodhen dy ngjarje qe kane efekt ne jeten tone te perditshme. Se pari Rezoluta 1244, e mandej, si rrjedhoje edhe clirimi i Kosoves nga forcat e NATO-s.






Sot, si edhe para tre vjetesh kur erdhen xhipat e bardhe te UNMIK-ut, vizionin per ndertimin e Kosoves e japin nderkombetaret, jo pse duan, por sepse nuk ekziston vizion kosovar



13. Mbi Rezoluten dhe precedentin



Ti akuzon Rambouilletin per Rezoluten 1244, por ne fakt eshte akuze me shkurtpamesi.



Rezoluta 1244, marre ne teresi, doli si produkt i raportit real nderkombetar te forcave. Para shteteve te NATO-s ishte vendimi, ose per intervenimin me forca tokesore, pra edhe me viktima te mundshme ne njerez si dhe mundesi percarjeje brenda Aleances, ose per kompromis politik me ndihmen e Rusise. U zgjodh varianti i dyte.



Problemi real eshte ai te cilin mund ta evidencojme edhe sot, sic kemi mundur ta bejme edhe atehere. Delegacioni i cili nenshkroi Rambouilletin nuk u konsultua, qofte per hir te informimit per kete rezolute. Me perjashtim te Blerim Shales, se bashku me insistim te Ylber Hyses (ky i fundit si drejtor i KACI-t kishte qene koordinator i Grupit te eksperteve te vertete kosovare qe punonin ne Prishtine duke u ndihmuar negociatave ne Rambouillet), kosovaret as qe kishin pyetur per kete rezolute.



Nuk them se ka mundur te ndryshohet gje ne te, posacerisht jo ne kontekstin e marreveshjes amerikano-ruse, por ka mundur te evidencohet nevoja per konsultim te kosovareve, si partnere te tanishem e te ardhshem. E me kete, te evidencohet precedenti i konsultimit.



Por, partner me ke? Kjo eshte sa dileme e atehershme, aq edhe tanishme.



Me 12 qershor, forcat e NATO-s hyne per t'i larguar nga ketu forcat serbe. Ne Kosove nuk kishte as ne qershor, e as me vone, nje qeveri e cila do te mund te thoshte se eshte kosovare, se perfaqeson shumicen e popullit dhe e cila kerkon te behet bashkepjesemarrese ne ndertimin e nje shteti te ri.



Ne fakt, ne vend te Rambouilletit, ti duhet te akuzosh pjeserisht veten, per ato momente kur ke mundur te ndihmosh ne unifikimin e shqiptareve, por ke marre veprime krejtesisht te kunderta. Duhet ta akuzosh per te gjitha ato dite te pasigurise qytetare, kur ne Kosove nuk kishte asnje administrate kosovare qe mund t'i drejtoheshe, per tere ato dite kur cdokush, ne emer te UCK-se ka bere cka ka dashur , duke na lene nje njolle te madhe qe nuk e fshijme dot as sot. Duhet ta akuzosh veten per ditet kur filluan te vijne xhipat e bardhe te UNMIK-ut e ne Kosove nuk i priste nje koncept qeverisjeje, nje pako ligjesh, nje administrate e gatshme per t'i hyre punes menjehere.



Xhipat e bardhe sollen ne Kosove njerezit qe edhe pas shume mundi nuk arriten te shohin nje vizion nga vete kosovaret.



14. Mbi luften per clirimtaret dhe dinjitetin



Me paraqitjet e tua te ketoditshme i ke hipur nje vale te re, vale e cila te kuptuarit e jetes sone e ka thjeshtesuar ne nje formule: ne Kosove po arrestohen clirimtaret, me urdher te Beogradit, e ekzekutim te nderkombetareve.



Ceshtja e validitetit te arrestimeve eshte per diskutim te gjate, e njeri prej elementeve pa dyshim do te jete i tere konteksti i tyre. Me rendesi, ne kete rast per mua eshte miti i cili po ngjizet gradualisht, e i perseritur me vite te tera eshte se e kemi cliruar veten.



E kuptoj se eshte pjese e dinjitetit te te gjithe ushtareve te UCK-se dhe e deshires se tyre te prezentojne motivin e vetem te luftes se tyre, pra clirimin e Kosoves. Por, realiteti nuk ndertohet me projektimin e deshires si realitet.



Kosoven e cliroi NATO-ja, ndersa per intervenim te NATO-s u nevojit, pa medyshje, vullneti i shprehur i nje pakice te popullit tone qe t'i thote stop roberise. Them pakice, sepse ky popull nuk u mobilizua ne teresi, as politikisht e as ndryshe, per ta perkrahur nje lufte clirimtare. Po ashtu u nevojit kriza humanitare e shumices: ne raportin e ketille te forcave ushtarake, ne bashkesine nderkombetare u ndez shpejt drita e kuqe per mostolerance te edhe nje gjenocidi ndaj popullates civile ne Ballkan. Dhe, u nevojit nje pune politike qe do te sillte gradualisht kancelarite perendimore, ne baze te presionit te opinionit te vet publik dhe njohurive vetjake, qe te krijojne procesin negociator. Ne keto tri rrafshe cdo njeri prej nesh beri apo nuk beri dicka: UCK-ja ishte elementi katalizator i ndryshimeve te nje amullie stagnimi, popullata e ndjekur presion mbi vetedijen perendimore, aktivistet politike pjesemarres ne krijimin e procesit negociator. Por, perfundimisht, ishin forcat e NATO-s ato qe na cliruan.



Dhe forca clirimtare e dikton kornizen politike te jetes ne te ardhmen. Kete e pame menjehere ne demobilizimin e UCK-se dhe procesin e transformimit ne TMK. Ti, pa te drejte, akuzon serish si pjese te nje konspiracioni aktin e zhveshjes se uniformave te UCK-se. Por, kjo ishte pjese e nje cmimi qe duhej paguar per liri dhe prani te trupave te NATO-s ne te.



Ne Rambouillet, perkunder nje insistimi gati nje muajsh nuk arritem te formalizojme ushtrine kosovare si pjese te dokumentit. Arritem vetem te fusim fjalen "transformim", pra inicinimin e nje procesi qe do te mund te krijonte nje ushtri te re. Dhe, mu kjo fjale ndihmoi qe nga kurrgjeja Hashimi dhe gjeneral Ceku te nxirrnin me zhdervjelltesi ne negociata te pasluftes TMK-ne si institucion, i cili Kosoven do ta beje me ushtri.



E tere puna e mitit mbi clirimtaret, megjithate, hap nje ceshtje tjeter, te cilen e ke shprehur edhe ti, edhe te tjeret, dhe e cila mund te formulohet ne dyshimin se nese nuk e kemi cliruar veten, nuk mund te kemi dinjitet.



Ketu krijohet nje konfuzion. Ne te vertete nuk eshte ceshtje dinjiteti, sepse edhe popujt si holandezet e francezet u cliruan nga nazizmi nga forcat anglo-amerikane ne Luften e Dyte Boterore, dhe ja ku jane, me dinjitoze se kurre. Ceshtja eshte te kapaciteti i vendosjes: kosovaret nuk kane te drejte vendosjeje cfare kane pasur keto shtete te cliruara, dhe shkaqet e dime te gjithe, gjenden ne ceshtjen e statusit te pazgjidhur.



Por, per dallim prej te gjitha ushtrive qe kane qendruar ne Kosove, forcat e NATO-s jane te vetmet, te cilat e kane definuar misionin e tyre si mision daljeje, jo mision qendrimi. Ne konceptin e misionit te clirimtareve te Kosoves nuk qendron akti i te pushtuarit, por akti i te larguarit sa me shpejt nga Kosova.


Kurthi i simboleve




Ibrahimi, ne vend te procesit te ndertimit te shtetit, merret me ndertimin e Shtepise se Bardhe, ti ne vend te procesit te ndertimit te shtetit merresh me shkaterrimin Rambouillet-se



15. Mbi simbolet dhe vizionin



Prape je zene ne kurthin e simboleve. Ne paraqitjet tua flet per statusin, Rambouillet-ne, Rezoluten 1244, sovranitetin, por nuk flet per proceset e vizionin qe i udheheq keto procese ne Kosove. Kete para teje, ne forme tjeter e ka bere Rugova, si perfaqesues me i denje i konceptit te ndertimit te realitetetit me simbole. Nga bota e tij na doli baraka e Shoqates se Shkrimtareve si Presidence, ai si president, ndersa Kosova si Republike, shtet i pavarur i hapur andej dhe kendej. Realiteti ishte ai i dy policeve serb te trafikut qe mund te shkaktonin tollovi ne tere Prishtinen.



Sot, per Rugoven nuk eshte me rendesi procesi i ndertimit te institucioneve, funksionimi i tyre si edhe i ekonomise e segmenteve te tjera shoqerore; per te eshte me rendesi ndertimi i Shtepise se Bardhe qe do te jete simbol i shtetit te ri. Eshte bekimi i disenjit per flamurin e Dardanise, si flamur i shtetit te ardhshem. Eshte perqendrimi ne minerale, si simbole te pasurise se Kosoves.



Ne ne Rambouillet u perpoqem te kemi nje qasje tjeter: ne vend te perqendrimit ne simbole, perqendrimi ne procese, ne ndryshime strukturore.



E tere filozofia e Rambouillet-se, e integruar edhe ne Rezoluten 1244, ishte qe te suspendohet e drejta e qeverisjes se Beogradit mbi Kosoven dhe krijimin e hapesires qe me bashkesine nderkombetare te ndertohet shteti i ri, shteti i cili me permbajtjen e vet dhe me ndihme nderkombetare do ta zgjidhte edhe ceshtjen e statusit te vet perfundimtar.



Me Rezoluten 1244 u krijua edhe nje forme eksperimentale qeverisjeje, nepermjet te nje instrumenti te komplikuar si UNMIK-u.



Ti, duke e kritikuar realitetin, po perpiqesh te merresh me simbolet. Rambouillet-ne ne radhe te pare, e me pas te gjitha te tjerat. Por, ne menyre konsekuente gabon edhe sot.



Duke e kritikuar tere kornizen politike nderkombetare per ndertimin e shtetit, ti nuk do ta ndryshosh. Korniza per ndertimin e shtetit te Kosoves eshte po kjo dhe do te mbetet perderisa te ndertohet shteti. Problemi qendron ne ate se sa ka vizion e energji politike kosovare per kete vizion brenda kornizes te cilen na e krijuan rrethanat historike.



Sot, si edhe me 13 qershor te vitit 1999 kur hyne xhipat e bardhe te UNMIK-ut, vizionin per ardhmerine po e krijojne nderkombetaret, jo sepse kete e duan, por sepse kosovaret ende nuk kane dale me nje vizion te tyre i cili brenda ketyre kornizave do te tregonte se si ndertohet shteti.



Nderkohe, jemi zene ne shoqeri si teresi ne kurthin e statusit. Cdo dite pyetemi se si do te zgjidhet dhe kur do te zgjidhet, perderisa ne fakt statusi yne definohet per cdo dite. Aq sa Kosova behet shtet, aq do te kete te drejte vendosjeje per pavaresine. Funksionimi i shtetit ne Kosove eshte realiteti i ri i cili do te diktoje negociatat perfundimtare dhe karakterin e tyre, e jo ndonje argumentim i gjate historik prej Kongresit te Berlinit e kendej.



16. Fjala e fundit: Pse tash



Sic te thash ne fillim te letres, disa ishin shtytjet per kete leter. Por nuk te shpjegova pse tash, e jo para tre vjeteve.



Me duket se atehere nuk ishte koha, sepse si shoqeri ishim ne tollovi rreth sigurimit te nevojave bazike. Po ashtu, mendoja se nje shpjegim i tille do te mund te shkaktonte me shume nervoze ne shoqerine tone e cila ende e kishte te ashper raportin mes UCK-se dhe Rugoves. Po te kishte ndodhur qofte edhe nje eksces i vogel ne ate situate te ashpersuar per shkak te shpjegimeve te mia, do ta fajesoja se pari veten.



Per me teper, konsideroj se ky eshte moment kur eshte treguar nje dimension i ri ne rritjen tone politike. Tre vjet ushtrimi demokracie ndoshta nuk kane treguar efektshmeri te madhe qeverisjeje, por kane treguar rezervuarin e madh demokratik ne shoqerine tone.



Jemi, me te gjitha te metat, nje demokraci ne ndertim. Mund te thuash se demokracia e re po rritet shtrember, dhe une do te pajtohem me ty. Jemi ne krize te thelle ndertimi te kesaj demokracie e shteti dhe mu kjo eshte arsye e forte per kete debat, i cili i kalon, shpresoj, kornizat e sqarimit mes te te vertetes tende dhe asaj time.

[kosovar]

Pasi e lexova këtë shkrim të Vetonit, pyeta athua kujt iu ka drejtuar me ketë letër, Baces Adem apo Ibrahim Rugovës.

Sidoqoftë diçka po lëvizë, fija e lëmshit ka filluar të ç'mështjellet. Por është me rëndesi pse Vetoni vepron kështu? Ditët e ardhshme do të na tregojnë.

Që vetoni i shkruan Demaçit e i mëshon Rugoves, kjo nuk është gjë e re as e panjohur, por pse vizhgatë Hashimin!?

Akademikut nuk po i permendi emrin kesaj radhe.

[lum lumi]

Kosovar,

Ky shkrim të ka vizhgatur edhe ty. Ja pse?

Në përgjigjen tënde kunder meje në temën rreth Qosjes, ndër të tjera sjell edhe dy "margaritarë" (kupto: insinuata):

E para, se Hashim Thaqi e ka manipuluar Kadarenë dhe,e dyta, se Hashim Thaqi ia ka marrë të drejtën Demacit për tu shprehur në emër të UCK-së.

Nuk është qëllim imi të bëhem argat i politikajve (tjetër është
mospajtimi im që figurat kombëtare,si Qosja p.sh. të përbaltën),qëllimi im është të mbrohet e verteta e vetëm e verteta.

Tash ua lë lexuesve të Forumit t'i krahasojnë thënjet tua në përgjigjen ndaj meje të tema për Qosjen, të lexojnë" Letrën e hapur të Vetonit", rolin dhe ndikimin e Demacit të Thaqi ose anasjelltas si pretendon ti, dhe të nxjerrin konkluzione se Kosovari (moderator) a është korrekt në këto dy cështje që i theksove aty, apo jo.

përshëndetje

[kosovar]

Unë vetëm sa kam filluar ta analizoj shkrimin e Vetonit. Atë që ta kam thënë unë lidhur me Kadarenë duhet pritur edhe pak sikur këto që Surroi po i thotë pas tre vjete.

Athua pse po i thotë sot e nuk i ka thënë kur ka zbritur nga aeroplani në Prishtine.

lum lumi, të lumtë ty!

Shiko më poshtë nje paragraf të ketij shkrimi!

"Ceshtja e validitetit te arrestimeve eshte per diskutim te gjate, e njeri prej elementeve pa dyshim do te jete i tere konteksti i tyre. Me rendesi, ne kete rast per mua eshte miti i cili po ngjizet gradualisht, e i perseritur me vite te tera eshte se e kemi cliruar veten.

E kuptoj se eshte pjese e dinjitetit te te gjithe ushtareve te UCK-se dhe e deshires se tyre te prezentojne motivin e vetem te luftes se tyre, pra clirimin e Kosoves. Por, realiteti nuk ndertohet me projektimin e deshires si realitet.

Kosoven e cliroi NATO-ja, ndersa per intervenim te NATO-s u nevojit, pa medyshje, vullneti i shprehur i nje pakice te popullit tone qe t'i thote stop roberise. Them pakice, sepse ky popull nuk u mobilizua ne teresi, as politikisht e as ndryshe, per ta perkrahur nje lufte clirimtare. Po ashtu u nevojit kriza humanitare e shumices: ne raportin e ketille te forcave ushtarake, ne bashkesine nderkombetare u ndez shpejt drita e kuqe per mostolerance te edhe nje gjenocidi ndaj popullates civile ne Ballkan.

Të gjithëve na kujtohet çfarë privilegji ka pasur Surroi dhe gazetaret e tij të udhëtojnë në Zona të ndryshme Operative. Të gjithëve ne kujtohet se si shkruante me pietet për UÇK-ën. Shiko tash se si shkruan!

Mos u bë frymëfyt! Unë po pres tash e te vjet te hapet thesi, dikush pret tash e 20 vjet për të ditur se kush e vrau Jusuf Gërvallën.

Lumo thonë "dardha ka bisht", ia ndien krismën kësaj pune pak më vonë.

[kosovar]

--------------------------------------------------------------------------------

MOSPAJTIM ME DISA QENDRIME TË VETON SURROIT

“DËSHIRA PËR MOS TA THËNË KURRË FJALËN E VERTETË..?!”


--------------------------------------------------------------------------------

04 shtator 2002 / Shkruan: Rexhep Elezaj


Në letrën e tij drejtuar z. Adem Demaçi të cilën e botuan disa media të shkruara dhe elektronike (të shpërndarë si rrufeja përmes E-mail-it në shumë adresa) z. Veton Surroi për herë të parë ka folur publikisht për disa “fshehtësi” politike të cilat kryesisht kanë qenë të njohura për opinionin shqiptar, ndonëse duke i shprehur pikëpamjet e tij rreth rrjedhës dhe vendimeve të Konferncës së Rambujesë për Kosovën (mars 1999) ajo që mund të konsiderohet si risi është fakti se do t’i zbulojë për herë të parë disa detale të sjelljeve të një numri të anëtarëve të delegacionit shqiptar, të cilat të thëna pas tri viteve sikur nuk kanë ndonjë peshë të veçantë. Sepse, të gjithë shqiptarët e kanë dijtur edhe para se të shkojë delegacioni ynë në Rambuje se spektri politik shqiptar atëbotë ishte i ndarë dhe jounik rreth gjërave më kruciale që kishin të bënën me rrjedhën politike dhe ushtarake në Kosovë.

Po ashtu, dihet mirëfilli se këto përçarje politike zanafillën e kishin qysh nga viti 1989 kur në skenën politike të Kosovës po paraqitej pluralizmi politik si dhe formimi i shumë partive të cilat që në atëherë filluan të konfrontoheshin njëra me tjetrën rreth opsioneve politike për përcaktimin e statusit politik të Kosovës. Vetë z. Surroi dhe partia e tij (PPK) në vitin 1990 dhe më pas kishin shprehur opsionin që Kosova të mbetej pjesë e federatës ose konfederatës jugosllave, që sipas fjalorit politik nënkuptonte mbetjen e saj nën sovranitetin e shtetit sllav, ndërsa që shumica e popullit shqiptar të Kosovës ishin rreshtuar në Frontin-levizjen e rrezistencës (LDK) e cila ishte përcaktuar për pavarësinë e saj, opsion të cilit udhëheqësi i këtij fronti Dr. Ibrahim Rugova kurrë nuk do t’i shmangët, qoftë edhe në formë deklarative siç deklaron edhe sot z. Surroi.

Letra e tij drejtuar z. Demaçi mbanë titullin: “Dëshira për ta thënë së pari fjalën e fundit..” ndërsa ne shkrimin tonë e titulluam; “dëshira e z. Surroi për mos ta thënë kurrë fjalën e vertetë” , sidomos rreth realitetit në politikën shqiptare të Kosovës që nga viti 1989 e deri më sot, të cilin ai e ka njohur mirë, gjegjësisht në të cilin ai ka patur ndikim jo të vogël. Se si është e mundur që t’iu shmanget fakteve politike njeriu i cili gadi në të gjitha ngjarjet politike në Kosovë ka qenë pjesmarrës dhe shpesh edhe krijues i tyre, se si mund t’i mohojë faktet e gjalla lidhur me kohën, njerëzit dhe ngjarjet politike në Kosovë, kur e dinë mirë se cilët ishin intelektualët shqiptarë të cilët me angazhimin e tyre të madh kontribuan në rrëxuarjen e diktaturës komuniste dhe vetë shtetit ish jugosllav, duke filluar që nga vitet e 80-ta e deri në ato të 90-tat, në njërën, dhe kur e dinë mirë faktin se cilët ishin ata “politikanë” shqiptarë (në mesin e tyre edhe vetë ai) të cilët aktin e shuarjës së ish Jugosllavisë e konsideronin si gjë të pabesueshme, në anën tjetër ?!

Derisa poashtu e dinë mirë se cilët ishin profesorët dhe intelektualët e mëdhenjë të Universitetit të Prishtinës më në krye akademikët Gazmed Zajmin, Rexhep Ismailin, Ibrahim Rugovën, Idriz Ajetin, Fehmi Aganin, Nexhat Dacin dhe shumë e shumë të tjerë, të cilët qysh në vitet e 80-ta ia kishin vënë themelet shtetit të pavarur të Kosovës, gjegjësisht që po punonin për rrëxuarjen e shtetit më artificial të asaj kohe siç ishte Serbosllavia.

Mirëpo, ideja dhe besimi i vërbët në pamundësinë e ç’thuarjës së shtetit ish jugosllav kishte hyrë thellë në mendjen e një shtrese kuazipolitikanësh shqiptarë të asaj kohe, ndaj këtu do të zë fillin konflikti dhe mospajtimet e mëvonëshme midis spektrit politik në Kosovë pas vitit 1990 e jo në “filosofinë” politike të z. Surroi të shprehur përmes titullit në letrën dërguar Demaçit se tek politikanët shqiptarë (fjalën e ka kryesisht për Dr. Rugovën) paskësh ekzistuar “dëshira për ta thënë fjalën e fundit të parën”, duke harruar faktin qellimisht se shprehja e dëshirës për pavarësi si verdikt më i lartë i dy milion shqiptarëve të Kosovës nuk mund të ishte dhe as të thuhej “si fjalë e fundit” në çfarëdo bisedash ose kontaktesh me të huajt, përfshirë këtu edhe takimin e Dr. Ibrahim Rugovës te Millosheviçi në Beograd në të cilin ishte edhe vetë prezent. Bile kur armikut i thuhet fjala e parë ajo të cilën ai e urren më së shumti, para se me qenë guxim intelektual, është diplomaci e nivelit të lartë, e futur në lojë nga ana e Dr. Rugovës në vendin dhe rrethanat më kyçe politike nëpër të cilat po kalonte Kosova.

Një diplomaci e tillë e Dr. Rugovës do të mbahet mend si arma më e fuqishme politike që ka përdorur ndonjë politikanë shqiptarë në përballje me politikën hegjemoniste të Serbisë. T’i thuash kryetarit të “Jugosllavisë” së mbeter (Serbi, M. i Zi), gjegjësisht kryetrait të regjimit më kriminel dhe të shtetit më barbarë në Europë i cili shekuj me rradhë popullin tëndë ka mbajtur të okupuar dhe që të ka vrarë mu për shkakun se nuk ka dashur kurrë që Kosovën ta shoh të pavaruar dhe të humbur; se pavarësia e Kosovës është zgjidhja e vetme e konfliktit shqiptaro-serb, se është pika e vetme rreth të cilës mund të bisedojmë sot.., ka qenë për momentin kur është thënë formula më sublime politike për të dialoguar më armikun, duke ia kushtëzuar bisedimet, siç themi ne shqiptarët; mu në shtepinë e tij. Armiku luftohet më së miri brenda gardhit të vetë, thotë një thënjë e urtë popullore, andaj është e paqendrueshme akuza e z. Surroi drejtuar Dr. Rugovës se ai gjithmonë e ka thënë fjalën e fundit të parën, dhe ky epitet nuk mund t’i mvishet atij, sepse populli shqiptar e ka ndjerë më së miri se lideri i tij me politikën dhe diplomacinë e tij të veçantë i ka tejkaluar shumë politikanë botëror, gjegjësisht ka arritur që ta mposhtë për herë të parë në histori hegjemonizmin grekosllav në Ballkan.

Prandaj, vlersimi i shprehur më poshtë në letër dërguar Demaçit me fjalët; “Pra që të thuhet se populli i Kosovës e do pavarësinë dhe nuk do të bisedojë për gjë tjetër. E të rrij derisa të përmbushet ky kusht. Sado që nuk do të të pelqej ky krahasim, më duhet të them se përfaqësuesi më i mirë i kësaj tradite politike është Ibrahim Rugova. Edhe ai e kaloi një dhjetë vjetësh të tërë duke thënë se Kosova është shtet i pavarur, ndërsa e paralizoi tërë jetën shoqërore duke e pritur ate ditë..” (?!) është sa ambivalent aq edhe vlersim politik i llojit më cinik, dhe me të njëjtën stil vazhdon t’i drejtojë akuza njeriut i cili me politikën dhe angazhimin e tij kombëtar dy herë para luftës dhe një herë pas saj do ta fitoi shumciën e votave të popullit, besim të cilin ia dha vetë populli që ta udhëheq ate deri në pavarësi të plotë të Kosovës.

Këto që thamë më lartë si dhe shumë fakte tjera që kanë të bëjnë rreth politikës dhe diplomacisë që ka udhëhequr Dr. Rugova në 12 vitet e fundit në planin e arritjes dhe të realizimit të pavarësisë së Kosovës, si një proces i gjatë dhe shumë i mundimshëm, z. Surroi i dinë fare mirë, por e keqja qëndron në ate se ai kurrë nuk ka patur guxim intelektual që ta pranoi dhe miratoi këtë politikë për shkakun se ai gjithmonë ka qenë i preokupuar me çështje tjera të cilat, sipas megalomanisë së tij politike “e kanë veçur dhe ngritur ate mbi politikanët si Rugova, etj” , mbase pavarësia e Kosovës do duhej të realizohej sipas pikëpamjeve të tij politike e jo sipas mendimit dhe angazhimit politik të Rugovës, i cili, sipas z. Surroi, ishte mendim politik primitiv që vinte nga provincienca e fshatit..!?

Na mbetet edhe shumë për të thënë rreth kësaj letre, por ajo që nuk mund të pajtohemi kurrë me përmbajtjen e saj është akuza bajate që ai vazhdon t’ia bëjë Dr. I. Rugovës për rolin e “kuislingut” gjatë kohës sa ishte i zënë peng nga policia dhe ushtria e kryekriminelit serb, duke u shtirë (mbaruar) edhe mëtutje se nuk e dinë të vertetën rreth kidnapimit të Dr. Rugovës në shtepinë e tij në Velani, ku për më shumë se 10 ditë do të qendrojë i ngujuar në podrum të shtepisë së tij bashkë me tërë anëtarët e familjes pa i dalë askush në ndihmë dhe duke u ushqyer vetëm me patate, pa i shkuar mendja kurrë që ta lëshojë Kosovën ose ta braktisë popullin e vetë siç bënë disa intelektualë dhe politikanë tjerë shqiptarë.

Veton Surroi e dinë mirë se Ibrahim Rugova e kishte mundësinë që i pari të largohej nga Kosova me ndihmën e të huajve, por ai e kishte refuzuar kategorikisht një gjë të tillë, sepse për asnjë çast nuk dëshironte që të ndahej nga fati i popullit të tij i cili në ato çaste po dëbohej me dhunë nga ushtria barbare serbe dhe po përjetonte momentet më të vështira në historinë e tij. Pra, z. Surroi nuk bëhët fjalë për kolaboracionizëm, siç tenton t’ia mveshësh Dr. Rugovës, por për sakrificë dhe përkushtim maksimal ndaj popullit i cili ia kishte dhënë besimin me votën e tij të lirë. V. Surroi i ka të çarta të gjitha këto, por pse ai mu tani merret me këto taktizime dhe shpekullime politike le të mbetët kjo çështje e tij përsonale.

[kosovar]

Adem Demaçi i përgjigjet letrës së Veton Surroit

Fakti i pare: Ne negociatat e Kumanoves, ku u nenshkruan modalitetet e terheqjes se forcave ushtarake e policore serbe nga Kosova, askush nuk ju ftoi. Dhe, s'kishin perse te ju ftonin kur, ju me nenshkrimet tuaja, fatin e Kosoves ia kishit falur diplomacive franceze, italiane, greke e ruse. Hajt, more, kush ishim ne qe te na ftonin ne Kumanove? Ne u munduam, thua ti, zoti Veton, t'i bindnim se ne delegaconin tone ishte edhe faktori ushtarak, por kot. Kot, ta merr mendja se ushtaraket filluan te benin analiza, ne stilin tend, me "arsye te shendoshe" qysh sa ishin ne Kosove. Qysh kur vendosen te udhetonin ne Rambuje me ty dhe me ciftat e tu. Edhe ata erdhen deri te formula jote: "As vdekje, as liri". Hajt, more, kush ka nge me vdeke si Adem Jashari e Fehmi Ladrovci me familje?!

Takimi i Kumanoves midis NATO-s e pales serbe, e pa kosovaret, ishte hapi i pare i largimit te kosovareve nga liria e mundshme ne drejtim te jolirise.

Fakti i dyte: Rezoluta 1244 e Keshillit te Sigurimit te OKB-se u aprovua pa ju ftuar kush, pa ju pyetur kush, pa ju informuar kush. Dhe, me te vertete, perse te ju ftonin, perse te ju pyetnin, perse te ju informonin kur ju, ne Rambuje e ne Paris "luajtet futboll" me fatin e Kosoves! Ju, me shume ishit marre me vetveten tuaj, me njeri tjetrin e me "hijen" time ne Rambuje se me fatin e Kosoves. Aprovimi i Rezolutes se KS te OKB-se, as pa i pyetur kosovaret, ishte largimi esencial juridik i kosovareve nga liria e mundshme ne drejtim te jolirise.

Fakti i trete: Carmatosja e UCK-se nga ushtri clirimtare ne TMK. Nje emer i madh, por me kompetenca per te luftuar kunder zjarreve dhe fatkeqesive natyrore. Madje kjo u be me manifestime te tilla sikur zjarrfikesit shnderroheshin ne armate e jo e kunderta! Ky ishte hapi esencial e substancial i largimit te kosovareve nga liria e mundshme ne drejtim te jolirise.

Fakti i katert: Korniza Kushtetuese, ne hartimin e se ciles moren pjese edhe "ekspertet" kosovare, legalizoi dhe vulosi "autonomine substanciale per Kosoven nen sovranitetin dhe integritetin e RFJ-se". Kur u degjua nga dikush njefare mermeritje, Z. Hakerup u tha hapur shqiptareve:"Ju nuk jeni shtet dhe prandaj nuk mund te keni kushtetute". Kjo ishte shtylla e katert e perfundimit te projektit "Rambuje", te cilin e kishe firmosur edhe ti, z. Veton. Te tjerat qe erdhen me vone, si suspendimi e pastaj edhe shkarkimi i disa komandanteve te UCK-se, Marreveshja Hakerup - Coviq, pastaj arrestimi i kryengritesve te shquar per akuza se kane vra e keqtrajtuar "qytetare te pafajshem", jane vetem "muratime" dhe "suvatime" te projektit "Rambuje".

Pas aprovimit dhe te funksionalizimit te "Kornizes Kushtetuese", Kosova nuk eshte duke u larguar vetem hap pas hapi nga liria e mundshme ne drejtim te jolirise, por tani eshte duke rreshqitur, per dite e me shpejt nga liria e mundshme ne drejtim te jolirise.

Per "strucat" qe flasin, por qe me shume ua kanda qe te mos shikojne realitetin, por te "fusin koken ne zalle", ja edhe,

Fakti i peste: Shkeputja e 2.500 hektare te tokes se Kosoves e falja e kesaj toke shtetit te Maqedonise. Nese do te ishim te "Cliruar", me shkronje te madhe si thua ti, si do te mund te ndodhte nje gje e tille? Si do te mundte "dikush", para syve te botes, te merrte nje cope toke nga nje shtet "i lire" e t'ia falte nje shteti tjeter? Kete, ne fillim, "nuk e kuptuan" as zonja Manuel dhe z. Shtajner. Mirepo, shume shpejt erdhi komanda nga Keshilli i Sigurimit i OKB-se se Serbia (Jugosllavia) kishte te drejte te dispononte me token e Kosoves, sepse e paska suverenitetin mbi Kosoven. Dhe, me ne fund, u be e qarte, madje edhe per anetaret e Kuvendit ne "saksi" te Kosoves se dicka e madhe nuk qenka ne rregull. E dime te gjithe, se si, pas disa muajsh, nen trysnine e madhe te opinionit te Kosoves, u "luajt nje melodrame" ne Kuvendin ne "saksi" te Kosoves". "Kuvendi" nxori nje Rezolute me te cilen vihej ne mbrojtje te integritetit territorial te Kosoves. Mirepo, erdhi z. Shtajner, i derguari special i Sekretarit te OKB-es dhe ate "Rezolute" ua perplasi kosovareve ne fytyre e ua beri me dije se ky "Kuvend", ne baze te "Kornizes Kushtetuese", nuk ka autorizime te merret me ceshtjet serioze te mbrojtjes se territorit te Kosoves. Tash u be e qarte per te gjithe se cfare paska qene e cfare na qenka "Kuvendi" i Kosoves. Tash u be e qarte se atje qenkan nje grumbull "kalamajsh e cupash" kosovare, te cilet "luajne teater" sikur jane Kuvend! Tash u muar vesh qarte se cfare paska qene "Korniza Kushtetuese" te cilen e paskan pase votuar e pranuar "kuvendaret" e Kosoves. Dikush u kujtua dhe, "pas te vjelave" e hapi "Kornizen Kushtetuese" dhe e pa te shkruar shume qarte: Punet e brendshme, Punet e jashtme, Mbrojtjen, Jurisprudencen dhe Ekonomi e finansat, i ka ne duart e veta i derguari special i Sekretarit te Pergjithshem te OKB-se z. Shtajner. Te gjitha keto jane ne baze te Rezolutes 1244 te KS te OKB-se. Dhe, krejt kjo e ka burimin te Marreveshja Rambuje-Paris te cilen ti e pate nenshkruar me aq lehtesi.

Por, te shkojme me tutje me argumentet qe deshmojne ne menyre frapante rreshqitjen e metejshme te Kosoves nga liria e mundshme drejt jolirise.

Fakti i gjashte: Eshte Vendimi i nderkombetareve qe t'u behet e mundur partive te Serbise te marrin pjese, pa pengesa, ne zgjedhjet e ardhme lokale ne Kosove, qe do te mbahen me 26 tetor 2002. Disa, qe jane te prirur gjithmone fajin e vet t'ua hedhin te tjereve, zemerohen ne nderkombetaret. "Perse, thone ata, te jepet leja qe partite e Serbise, nga nje shtet tjeter, te marrin pjese ne votimet e Kosoves, si nje shtet tjeter?" Jo, zoterinj te nderuar, mos ju hipni ne qafe nderkombetareve. Ata punojne ne baze te dokumenteve dhe jo ne baze te endrrave tuaja dhe te dofare letrave private! Ne dokumente shkruan se Kosova eshte nen sovranitetin dhe integritetin e RFJ-se, ose te Serbise. Dhe, nese eshte keshtu, e keshtu eshte, atehere leja partive te Serbise u takon. Kete te drejte, me nenshkrimin e vet ua njohu z.Veton, ne Rambuje e Paris. U be teper, por ja vetem edhe nje fakt te "fresket".

Fakti i shtate: E drejta e qytetareve te Kosoves qe te marrin pjese ne zgjedhjen e presidentit te Sebise, tash se shpejti. Disa i mbyllin syte para te vertetes dhe thone: "Cka na intereson neve kjo pune? Serbet do te votojne, jo ne. Pune e madhe! Ata qe behen se s'e kuptojne, e dine fare mire se si qendron puna, qytetaret e thjeshte jane ne dileme. Atyre duhet t'u thuhet e verteta e hidhur. Dhe e verteta e hidhur eshte kjo se votoi apo s'votoi kush, me kete vendim, edhe nje here, vertetohet se Serbia, ne baze te Marreveshjes se Rambuje-Parisit, ne baze te Rezolutes 1244 te KS te OKB-se, ne baze te Kornizes Kushtetuese te Kosoves, e ka suverenitetin mbi Kosoven, e ka "tapine" mbi Kosoven! Ne dokumentin e Rambujese, ne artikullin e pare te kapitullit te pare (Kushtetutes) i cili quhet "Parimet e vetqeverisjes demokratike ne Kosove", ne piken e katert thuhet: "Republika e Serbise do te kete kompetenca ne Kosove sic eshte e specifikuar ne kete Marreveshje, duke perfshire (ne lidhje me) zgjedhjet Republikane." Edhepse kuptimi i kesaj eshte i qarte per shkak se nuk jam i sigurte ne perkthimin tim po e pershkruaj edhe origjinalin ne anglisht: "The Republic of Serbia shall have competence in Kosovo as specified in this Agreement, including in relation to Republic elections."

Ti, z.Veton, keto te verteta te hidhura mundohesh t'i fshehesh nga qytetaret e Kosoves, me "kozmetike", me "moleraj", me "llakeraj", me "retorike" dhe, duke u munduar te ma mbyllesh gojen mua ne menyren me arrogante dhe pa zgjedhur mjete.

Te lumte! Dhe, Zoti te pagofte!...

Sa per ata "margaritaret" tu, z. Veton se une jam fajtore qe nuk ua paskam pergatitur pushtetin dhe vizionin per te ardhmen ciftave tu, teper qe edhe letra nuk po skuqet. Ti, paske pase harruar, se "pushtetin" dhe "vizionin" per te ardhmen e Kosoves, me nenshkrimet tua ne Rambuje e Paris, i ke pergatitur dhe i ke trasuar vete. Disa nga "vizionet" tua tashme kane "lulezuar".

Zoti Veton, shume faleminderit per "letren" tende ne formen e nje "aktakuze" rrenuese. Une nuk zemerohem ne ty sepse, si te thashe edhe me perpara, si ty si gjithe njerezit tjere te botes ju perjetoj si pjese te shpirtit tim. Te lutem qe edhe ti, ne se ke fuqi, mos u zemero ne mua sepse edhe i "akuzuari" ka te drejte qe te mbrohet me aq sa di e aq sa mundet.

Adem Demaci

[kosovar]

Siç po shihet Kosova nuk qenka e lirë dhe shumë larg pavarësisë!


Veç të huajve që tashmë jemi mësuar t'i durojmë edhe dhe një pjese tokë që na e mori Maqedonia dhe gjysmën e Mitrovicës Sebia me një pjesë të mirë të Kosovës Veriore, këto ditë edhe Ilir Meta i Tiranë kuislinge ia mbylli derën përfaqësisë së Kosovës .

JA PRA PSE DUHET TË DALIM ENDE NË MITINGJE PËR PAVARËSINË E KOSOVËS

[Brari]

Baca Adem, ne cdo fakt qe parashtron shkruan.."qe ti Veton e firmose ne Rambuje".

Kjo shprehje eshte si nje refren gjate letres se Demacit dhe tingellon si ajo "kurre me" e Korbit te poetit amerikan Edgar Poes.

Ademi ka te drejte me ato cka shkruan por dhe Vetoni ka te drejte me ato cka shkruan.

Pra eshte e vertete ajo cka thote Demaci se ne Rambuje u firmos (jo vetem nga Vetoni por dhe nga Xhaviti e Hashimi por Demaci ata nuk guxon ti permendi) qe Kosova te jete nen sovranitetin e Jugosllavise.

Por eshte e vertete dhe ajo cka thote Vetoni se ne Rambuje u vendos dhe clirimi Kosoves.

Ceshtja eshte se me cfar kendveshtrimi do e shikojme "sovranitetin Serb" mbi Kosoven dhe me cfare kendveshtrimi do shikojme "Clirimin" e Kosoves".

Pra kemi dy koncepte...te shikojme "gunen" apo "punen" e thelbit te Rambujese.

Per nga "Guna" Rambuje ishte mbetje nen Serbi.
Per nga "puna" Rambuje ishte Domosdoshmeri e Clirimit.

Pse Rugova nguli kembe te behej president?

Sepse Rugova e di "gunen" dhe "punen" qe ka brenda Rambujeja dhe Ai e di se "guna" eshte pengese per te ardhmen dhe se lufta vazhdon per flakjen e Gunes dhe se nuk guxojme te humbin "punen" qe fituam ne Rambuje dhe se kjo pune do politike delikate ne te ardhmen dhe se kte politike per shume arsye duhet ta udheheqe perseri LDK dhe Rugova.

Kishim nji Kosove ku Sllobo mund te vriste e priste kur te donte e si donte e kemi tash nji Kosove ku Serbia ndihet si Ai ujku qe shikon qengjin e i shkon goja leng por nuk e han dot se pran qengjit qendron nji LUAN i fuqishem sic eshte Nato.

Ky eshte Thelbi i Punes.


Prandaj Rugova bertet Rrofte Nato e mos gjuni gure Natos.

RAMBUJE u firmos ne ditet e Kiametit dhe kete e di Demaci por ben sikur nuk kupton.

Ishin dy Alternativa.

Te firmoset qe Nato ta grushtoje Sllobon e te rikthehet Populli ne Shtepite e veta ose te mos firmoset dhe populli Kosoves te perfundoje lupsar rrugve te Botes.

Kete e di Vetoni e di Rugova e dinte Paskali e dinte dhe Qosja..

Keshtu punet.

[kosovar]

Le Monde Diplomatique
May 1999

WAR IN THE BALKANS

Behind the Rambouillet talks (Bisedimet sekrete në Rambouillet)

by PAUL-MARIE DE LA GORCE

<<<<<<<<<<<<<<<<SHQIP<<<<<<<<<<<<<<<<<<<

...Por, pa humbur kohë, filluan bisedimet direkte me drejtorinë e UÇK-së, fillimisht në Shqipëri, nëpërmes ish kandidatit për kyetar të ShBA-ve, senatorit Robert Dole, pastaj, në mënyrë më diskrete, me një delegacion të UÇK-së në Washington. Që këto bisedime të kenë sukses, u desht që Adem Demaçi të pushohet nga të gjitha funksionet, të cilat pjesërisht i mori t’i kryej Hashim Thaçi, i cili edhe përfitojë nga kjo situatë për të formuar një « qeveri të përkohëshme ». ..

<<<<<<<<<<(F)

… Mais, aussitôt, des conversations directes s'engagèrent avec la direction de l'UCK, d'abord en Albanie, par l'intermédiaire de l'ancien candidat républicain à la présidence des Etats-Unis, le sénateur Robert Dole, puis, plus discrètement, avec une délégation de l'UCK à Washington. Pour qu'elles aboutissent, il fallut écarter M. Adem Demaci, dont les fonctions furent partiellement assumées par M. Hacim Taci, lequel en profita pour former un "gouvernement provisoire"…

<<<<<<<<(E)

… But direct talks with the KLA leadership began straight away - first in Albania, through former Republican presidential candidate Robert Dole and then, more discreetly, with a KLA delegation in Washington. For these talks to succeed, Demaci had to be removed from the scene. His duties were partly taken over by Hacim Taci, who seized the opportunity to set himself up at the head of a "provisional government"…

<<<<<<<<<(D)

… DOCH unmittelbar darauf begannen direkte Gespräche mit der UÇK- Führung: zunächst in Albanien, auf Vermittlung von US-Senator Robert Dole, dem ehemaligen republikanischen Präsidentschaftskandidaten, und anschließend in diskreterer Form mit einer albanischen Delegation in Washington. Um Erfolg zu haben, mußte Adem Demaçi beiseite gedrängt werden. Seine Funktionen wurden teilweise von Hacim Thaqi ausgeübt, der die Chance wahrnahm, eine "provisorische Regierung" zu bilden...


- Pas këtyre rreshtave ndoshta binden ata që mendojnë ndryshe lidhur me pushimin e Adem Demaçit nga të gjitha funksionet që kishte lidhur me UÇK. Në të vërtetë Demaçi veç ka folur kot, por ka mundur të prishë shumë punë, përndryshe askush nuk e ka emëruar zëdhënës të përgjithashëm të UÇK-së. Që nga momenti që Xhavit Haliti i ka futur hunët në UÇK, këtë ia lëshuar në dorë Fatos Klosit etj...

Pra pa spekulime!