Udha e Kryqit dhe ne me Krishtin

[NoName]

UDHA E KRYQIT DHE NE ME KRISHTIN

Secili prej nesh e ka një rrugë në jetë apo në ditët e përditshme. Kjo rrugë e ka për qellim që duhet të arrihet. Në këtë rrugë mund të përjetojmë gjithçka! Jeta është në zhvillim. Ne poashtu në këtë rrugë takojmë shumë njerëz të ndryshëm dhe me qëllime të ndryshme.
Jezu Krishti poashtu e ka një rrugë jetësorë. Ai erdhi në botë për ne njerëzit, si mëkatarë, e si nevojtarë. Ai ia tregoi njeriut një rrugë dhe ia hapi një derë jetësore. E gjithë jeta e tij dhe veprimtaria e tij në predikim të Lajmit të gëzueshëm u tregua se ishte i derguar në botë për njeriun dhe për shëlbimin e tij.
Rruga e tij ishte nëpër fshatra e qytete, që ta ndëgjojnë fjalën e tij, dhe ta përjetojnë shërimin në aspekte të ndryshme; një rrugë poashtu nëpër shkreti nëpër mundiime dhe tundime sprovuese. Pjesa e fundit e rrugës së Jezusit ështe rruga deri në kryqi, rruga e kryqës, „via crucis“.
Në përkushtinë e udhës së kryqit shkon kisha dhe ne si kishë e gjallë duke e medituar, duke iu lutur dhe duke i kënduar Jezu Krishtit, me të në rrugë deri te kryqi dhe në varr. Kështu në 14 të ndalurit të kësaj rruge ajo e mbanë mbrenda esencen e kësaj rruge përkushtie.
Kjo „via crucis“ është bërë e njohur anembanë botës prej shumë piktorëve të njohur dhe të panjohur të cilët janë munduar që me piktorimin e kësaj rruge të kryqit të na ofrojnë dhe t´na mundësojnë që këtë rrugë t´a ecim, t´a përjetojmë dhe të shkojmë me Jezusin me një fe, me shpresë dhe me fuqi shpirtërore.
“Unë jam rruga” (Gjon 14,6), thoshte Jezusi, dhe kjo na mundëson që ne të shkojmë me të pasi jemi të tij. Kjo rrugë e jetës udhëheqet pa u larguar prej kryqit. Kështu kryqi mund të jetë dhe është një horizont i jetës të së krishterit dhe një urë që lidhë qiellin dhe tokën, Zotin dhe njeriun.
Kryqi është bërë simbol shëlbimi, kurse rruga ecje ka shëlbimi. Përkushtia e kësaj rruge na përforcon neve një shoqëri me Atë, kur neve na bëri miq, „Ju jeni miqtë e mi“ (Gjn 15,14). Kjo miqësi ndaj Jezusit duhet të tregohet edhe me jetën tonë në përjetimin e kësaj rrugë të tij të mundimit që bëri ai për ne.
Kjo rrugë e kryqit është rrugë meditimi. Për të medituar sa më mirë kërkohet prej njesh poashtu një dashuri e sinqertë, që të përkujtohet së çfarë ka bërë Jezusi për mua, për ty, për ne? Kjo rrugë duhet edhe të përjetohet se Jezu Krishti është munduar për shëlbimin tonë, që t´na liron nga robëria e errësirës së mëkatit. Kjo rrugë është një rrugë kthimi kah Zoti. Kjo rrugë është një rrugë pendese për mëkate tona. Kjo rrugë është një rrugë e vendosjes në një jetë me një rrugë të re që t´mund t´i thomë vet Jezusit: dua të vij pas teje, me ty dhe për ty.
Ta meditosh, ta lutësh dhe të shkosh në këtë rrugë me Krishtin do të thotë ta pranosh atë në jetë. “Të shkosh pas Jezusit do të thotë edhe të liroshesh prej jetës tokësore që t´mund t´i shërbesh Atij”.
Jeta e një të krishteri duhet të zhvillohet në lutje një heshtje, në meditim. Një herë një filozof me emrin Sören Kierkegaard thoshte: “Gjendja e botës së sotme, tërë jeta, është e sëmurë. Po të isha qenë mjek e nëse ndokush do të më pyeste: Çka do të më kshilloheshi? Unë do ti përgjigjsha: qëndro në heshtje dhe në lutje”.
Të qëndrojmë, prandaj në lutje dhe në bashkim në këtë rrugë me Jezu Krishtin kështu që të jemi të aftë të japim dëshmi për Krishtin, a dëshmia më e mirë do të ishte jeta me të dhe për të! Ta mbajmë edhe ne kryqin e Jezusit në këtë rrugë sepse në të është shpëtimi dhe jeta!

E përgatiti: Mag. Don Kolë GJERGJI,
Kapelan në famullinë Bruck an der Mur në Austri