Papa Benedikti XVI: "Zoti eshte Dashuri"

[NoName]

U SHPALL ENCIKLIKA E PARË E PAPËS BENEDIKTIT XVI


“Zoti është dashuri dhe kush qëndron në dashuri, qëndron në Zotin dhe Zoti në të”. Me këto fjalë nga Letra e Parë e Shën Gjonit, fillon enciklika e parë e Papës Benediktit XVI, me titull “Zoti është dashuri” (Deus Caritas est), që më 25 janar 2006, u prezentua në sallën e Shtypit të Selisë së Shenjtë, të cilën Ati i Shenjtë e nënshkroi për Krishtlindje, më 25 dhjetor të vitit të kaluar.
Ati i Shenjtë vetë e shpjegon qëllimin e enciklikës së tij të parë – e kjo është t`i tregojë njerëzimit risinë e madhe të dashurisë së Zotit. Zoti “i do personalisht” krijesat e veta – shkruan Papa. Kjo është dashuria që nuk tradhton kurrë, bile as atëherë kur është e tradhtuar; kjo është dashuri që fal. Ky është misteri i Kryqit – Zoti aq shumë e do njeriun sa që, duke u bërë edhe vetë njeri, e përcjell deri në vdekje, dhe në këtë mënyrë i pajton drejtësinë dhe dashurinë. Ne kemi besuar në dashurinë tejet të kënaqur të Zotit –shkruan më tutje Papa. Edhe kjo domethënë se në fillim të jetës së krishterë nuk ekziston vendimi etik ose ndonjë ide tjetër e madhe, por takimi me ngjarjen, me Personin, që jetës i jep një zgjidhje të re, e me këtë dhe drejtim vendimtar. Feja nuk është teori, që mund të pranohet ose të braktiset. Ajo është diçka shumë konkrete – ajo është kriter që vendos për mënyrën e të jetuarit tonë. Në kohën në të cilën armiqësia dhe grykësia janë bërë fuqi të mëdha, dhe në të cilën jemi dëshmitarë të keqpërdorimit të religjionit deri në adhurimin ndaj urrejtjes, vetë racionaliteti neutral nuk është në gjendje të na mbrojë. Kemi nevojë për Zotin e gjallë, që na ka dashur deri në vdekje – tha Ati i Shenjtë, duke ua paraqitur pjesëmarrësve të mbledhjes enciklikën mbi dashurinë, të cilën e organizoi Këshilli Papnor Con Unum. Pra, në qendër është dashuria, fjala, e cila shpesh është e keqpërdorur. Ekziston dallimi mes erosit, dashurisë “shekullare”, gjegjësisht dashurisë në mes mashkullit dhe femrës, dhe agape, gjegjësisht dashurisë të themeluar në fe. Megjithatë, agape nuk është kundër erosit – theksoi Papa - nuk është kundër asaj që është trupore; aq më tepër, këto dy dimensione duhet të jenë në përkim. Kam dashur t`ju tregoj fenë e njerëzuar, pjesë e së cilës është `eros`, gjegjësisht `po`-ja e njeriut asaj që është trupore të krijuar prej Zotit, pra `po` që në pazgjidhshmërinë e kurorës së martesës mes burrit dhe gruas gjen formën e vet rrënjësore në krijimin. Në martesë gjithashtu `erosi`, gjegjësisht `po` e njeriut shndërrohet në `agape`, pra, ndodh që ajo dashuri ndaj tjetrit më nuk e kërkon vetveten, por bëhet kujdes për tjetrin, dispozicion për flije për të dhe hapje për dhuratë jetës së re njerëzore. Nga ana tjetër, njeriu nuk mund gjithmonë vetëm të dhurojë, ai duhet gjithashtu edhe të pranojë; duhet gjithmonë të nxjerrë nga burimi nga i cili burojnë përherë ujërat e gjalla, gjegjësisht Jezu Krishti, nga zemra e shporuar e të cilit buron dashuria e Zotit. Risia e vërtetë e Besëlidhjes së re nuk është në idetë e reja, - shkruan Ati i Shenjtë – por në fytyrën e Krishtit, i cili kuptimeve u jep trup dhe gjak – edhe ky është realizim i padëgjuar (më parë). Ky veprim i Zotit merr një formë dramatike me faktin se në Jezu Krishtin vetë Zoti kërkon delen e humbur, gjegjësisht njerëzimin e humbur dhe të vuajtur. Euharistia na tërheq kah dashuria e Jezusit, e cila bëhet dashuri për të afërmin. Vërtet, njësimi me Krishtin është njëkohësisht njësimi me të gjithë ata të cilëve Ai u dhurohet. Unë nuk mund ta kem Krishtin vetëm për vete – tha Papa- mund t`i përkas vetëm në bashkim me të gjithë ata që janë bërë, ose do të bëhen të tij. Prandaj, kushdo që ka nevojë për mua, edhe unë mund t`i ndihmoj, ai është i afërmi im. Kurse gjyqi i fundit ka të bëjë pikërisht me dashurinë. Jezusi identifikohet me të uriturit, të eturit, të huajt, të varfrit, të sëmurët dhe të burgosurit. Në ta e takojmë Jezusin dhe në Jezusin e takojmë Zotin. Megjithatë, urdhri i dashurisë nuk ka të bëjë vetëm me individë të krishterë, por edhe me të krishterët si bashkësi; gjegjësisht dashuria është pjesë e dërgimit të Kishës, si kremtim i sakramenteve dhe shpallje e Fjalës. Kisha në mënyrë konkrete e drejton dashurinë kah të gjithë njerëzit, që kanë nevojë, dhe kah ata që vuajnë. Ky është veprim humanitar, të cilin nuk guxojmë ta përziejmë me formën e ndihmës sociale, e cila duhet të jetë e pavarur nga partitë dhe ideologjitë. Zoti është ai i cili në thellësi, na nxit ta zbusim mjerimin. Kështu, në fund, Atë vetë e bartim në botën e vuajtjes. Sa më me vetëdije e sjellim Atë si dhuratë, aq vepruese do të jetë dashuria jonë në ndërrimin e botës dhe do të nxisë shpresën, e cila e tejkalon vdekjen. Veprimi karitativ duhet të nxisë dashurinë e Krishtit dhe duhet ta forcojë me lutje të pandërprerë në takimin e gjallë me Zotin. Ka ardhur momenti që të theksohet rëndësia e lutjes para aktivitetit dhe shekullarizmit kërcënues të shumë të krishterëve, të cilët angazhohen në punën humanitare.
Ati i Shenjtë e përfundon enciklikën me thirrjen Virgjërës Mari, shembulli i dashurisë së pastër, e cila nuk e kërkon vetveten, por thjeshtë dashuron. Asaj ia besojmë Kishën dhe dërgimin e saj në shërbim të dashurisë. Atë e lusim të na mësojë ta njohim dhe ta duam Jezusin që të mund të bëhemi të aftë për dashuri të vërtetë dhe të jemi burim i ujit të gjallë mes botës së etur, thuhet në fund të enciklikës së parë të Benediktit XVI