Slobodani Vdiq...milosheviçi ( Zmi ) Rron

[Sabriu]

Njeriu me emrin e të cilit janë lidhur më së shumti
kujtimet e llahtarshme për tmerret që sollën luftrat e
shpërthyera nga Serbia dhe serbët në Ballkan gjatë
dhjetëvjeçarit të fundit të shekulli të XX, Sllobodan
Milosheviçi, nuk merr frymë më. Nuk të bën goja të thuash
"ka vdekur", sepse nuk dihet nëse përbindshat me fytyrë
njeriu vdesin, nëse edhe deri në çastet e fundit ka jetuar
një njeri, apo një përbindsh në atë trup që lëviste me
pasaportën në emër të Sllobodan Milosheviçit. Nuk është
sqaruar shkencërisht nëse lugetërit hyjnë tek të gjallët,
apo të vdekurit. Edhe deri më 11 mars 2006 kur morën vesh
se Milosheviçit i ishte ndalur frymëmarrja nuk mund të
thuhet nëse para Gjykatës së Hagës shfaqej vetë "Lugati i
krimit" kundër njerëzimit, apo një aktor që luante rolin e
tij.
Kur ndryshon gjendjen tokësore një qenie e tillë nuk shkon
të thuash "vdiq një njeri", nuk të vjen të shqiptosh
ndonjë nga ato fjalët që përdoren në kësi rastesh, për të
mirin e për të keqin, si "Zoti e ndjeftë", " shpëtoi i
shkreti", " u pastë lënë uratën të tjerëve", "t'i rrojë
kujtimi","rrofshi dhe e kujtofshi", makar dhe një malkim
"shpëtuam prej tij". Edhe sikur të përsërisim natë-ditë
nëmën "iu harroftë emri Milosheviçit", ai emër nuk do të
harrohet se nuk do ta harrojnë serbët,dhe nuk duhet ta
harrojnë as viktimat e serbëve, as të tjerët.
Prej Milosheviçit askush nuk ka shpëtuar, sepse
milosheviçizmi vazhdon, milosheviçët janë gjallë,
milosheviçët rilindin. Gabuan rëndë qeveritarët shqiptarë
që gëzuan se verdiktin e mbetur pa dhënë nga Gjykata e
Hagës për Milosheviçin e dha Perëndia. Populli e thotë mirë
"vdekja është hak" dhe verdiktin e vdekjes për çdo njeri që
lind Perëndia e ka dhënë pa mundësi apelimi qysh para se të
lindë. Kanë gabuar edhe ata që ndalimin e frymëmarrjes së
Milosheviçit e pritën me kënaqësi, sidomos ata që thanë
menjëherë se vdekja e Milosheviçit është lehtësim për
familjet që kanë humbur të afërmit, për ata që kanë parë e
pësuar tmerre nga luftrat e Milosheviçit. Edhe pasi trupi i
Milosheviçit të jetë kalbur në varr viktimat e tij të
gjallë nuk mund të gjejnë lehtësim dhe viktimat e tij të
vdekur nuk mund të gjejnë prehje për një kohë të gjatë,
sepse vepra makabre e Milosheviçit do të torturojë shpirtin
e mendjet e njerëzve për shumë kohë, sepse trashëgimia e
Milosheviçi do të trokasë përditë në dyert e shqiptarëve e
të boshnjakëve myslimanë e të tjerëve, duke kujtuar
dhimbjet e shkuara dhe duke gjuajtur për viktima të reja.
Gabojnë rëndë ata që mendojnë se Gjykata e Hagës mund ta
ndjejë veten të lehtësuar tani që e pushoi çështjen që e ka
zvarrisur mërzitshëm nëpër duar për një kohë shumë të
gjatë, pa e kuptuar as vetë se përse do të shërbejë gjykimi
më shumë teatror. Me largimin e Milosheviçi nga banga e të
akuzuarve sikur i shkulet zemra procesit gjyqsor në Hagë.
Gjykata do të duket si e mbetur jetime, e braktisur, e
panevojshme më; do të ngjajë më shumë me një sallë bosh, me
një institucion që nuk bëri dot pikërisht atë gjë për të
cilën u krijua, nuk arriti të jepte verdiktin e saj për
kryekriminelin europian të gjykuar në nisje të shekullit
XXI dhe të mijëvjeçarit të III- të të Krishterizmit.
Gjykata e Hagës praktikisht nuk gjykoi fare Milosheviçin ,
përderisa nuk e gjykoi dot deri në fund, përderisa nuk
arriti të jepte verdiktin e saj për veprimtarinë e tij dhe
nuk do të ketë rast të japë vlerësimin e saj për provat që
mori gjatë viteve, nuk do të shprehë se kush paraqiti
provat më të besueshme, kush fitoi në këtë proces , i
gjykuari apo akuzuesi e tij. Pra një punë kaq e madhe shkon
për dhjamë qeni. Mlladiçin e Karaxhiçin prokurorja Karla
del Ponte nuk po tregohet e zonja t'i kapë e t'i nxjerrë
para kësaj gjykate. Drejtësia e Gjykatës së Hagës po
dështon, më shumë po instrumentalizohet nga politika e
diplomacia europiane. Këtë e pamë kur thirri në Hagë, pranë
kryekriminelëve, edhe viktimat shqiptare të krimit, kur
akuzoi e dënoi padrejtësisht dhe dha me shumë ngurim
pafajsi për luftëtarë shqiptarë të lirisë.
E pamë Gjykatën e Hagës të bënte qejfin e lojën e
trashëgimtarëve politikë të Milosheviçit në Beograd, të
kënaqte dhe të pandehurin Milosheviç në bangën e të
akuzuarve, kur u përfshi në lojën politiko-diplomatike për
ta larguar një komandant legjendar të UÇK-së, Ramush
Haradinajn, nga posti i kryeministrit të Kosovës, kur i
jepte dhe i tërhiqte këtij komandanti lejen për t'u marrë
me politikë, si të ishte fjala për një leje mbajtje të
armës së gjahut, mandej t'ia rikthente këtë leje një ditë
pasi në emër të partisë që ai kryeson të ishte caktuar një
tjetër person i sapopranuar në këtë parti të zinte postin e
kryeministrit të mbetur bosh nga një dorëheqje enigmatike,
e atij që para një viti kishte zëvendësuar Haradinajn, me
propozimin e vetë këtij.
Sikur Gjykata e Hagës të zbatonte kritere të tilla
juridiko-politike për qëllime politike edhe në Serbi,
atëherë për shumë kohë Serbia nuk do të gjente kandidatë të
pranueshëm jo vetëm për kryeministra, ministra e zyrtarë të
tjerë të lartë, por as për administratën e niveleve të
mesme, sepse në kohën e Milosheviçit vetëm handikapatët
mund të kishn mbetur pa u përfshirë në veprimtari kriminale
të mirëfillta, jo si ato për të cilat janë akuzuar
luftëtarët shqiptarë.
Vdekja e Milosheviçit erdhi në një kohë kur koinçidojnë
plot zhvillime që tërheqin vëmendjen rreth çështjes së
Kosovës. Koinçidencat kur bëhen shumë në një zhvillim
ngjarjesh rreth të njëjtit bosht e hmbasin kuptimin e të
qenurit koinçidenca. Këtë duhet ta mbajmë parasysh edhe për
koinçidencat në zhvillimet rreth çështjes së Kosovës. Vdiq
"legjenda e politikës kosovare", Presidenti i parë Ibrahim
Rugova, pas një sëmundje të rëndë që vetëm para pak muajsh
e morëm vesh se e kishte zënë. Varrimi madhështor e
dinjitoz i Rugovës i solli Kosovës një prestigj të ri në
arenën ndërkombëtare. "Ndërkombëtarët" pa rënë ende trupi i
Rugovës në varr u treguan bujarë në dhënien e këshillave
dhe të porosive si të përballej situata, me unitet,
bashkim, gjakftohtësi,duke zëvendësuar Rugovën me njerëz që
gëzojnë besim ndërkombëtar, sepse kishte mbërritur çasti
delikat i fillimit të bisedimeve të Vienës për përcaktimin
e statusit përfundimtar të Kosovës.Zgjedhja e Presidentit
të ri të Kosovës pas një "zije të stërzgjatur" (për të
fituar kohë për kombinacionet që po bëheshin) erdhi si ogur
i mirë se punët po shkonin pa telashet e zakonshme që
lindin kur nga skena e politikës largohet lideri që ka
mbizotëruar për shumë vjet.
Por edhe në "Dard(h)aninë e lashtë" bishti i dardhës
vazhdon të jetë mbrapa. Nisi shpejt ajo që në politikë
quhet "luftë bërrylash", që pavarësisht nga shkaset e
shkaqet, pavarësisht se mund të ishte mjaft e motivuar dhe
mund të rezultojë më e mirë se gjendja e mëparshme beteja
politike për ripërtëritjen e posteve kryesore e tensionoi
situatën, shtroi dhe pikëpyetje dhe enigma. Një dorëheqje
kryeministrore për të plotësuar kërkesa ultimative për një
gjë të tillë nga partia e vetë kryeministrit dhe një
refuzim kryeneç, por gjithësesi parimor, nga kryetari i
Kuvendit ndaj trysnisë së partisë së tij për të dhënë
dorëheqje, duke parapëlqyer shkarkimin institucional
dëshmuan se përveç sëmundjes së Rugovës politika e Kosovës
kishte qenë zaif edhe në drejtime të tjera.
Megjithëatë u krijua një gjendje e re, të cilës vdekja e
Milosheviçit në Hagë mund t'i shtojë fillimisht një përmasë
enigmatike dhe pastaj dhe një përmasë praktike politike e
diplomatike që mund të mbajë shumë vula ndërkombëtare.
Tollovitë e fundit politike në Kosovë janë komentuar herë
si ngatërresa tipike bajraktariste shqiptare, herë si
pasqyrime të intrigave bajraktariste ndërkombëtare në
politikën shqiptare. Më e besueshme është se janë
ndërthurur të dy këta faktorë për të sjellë këto zhvillime
me pak trazime, që na thuhet se po dalin për mirë dhe
dalshin për mirë.
Por është rreziku që serbët dhe një pjesë e ndërkombëtarëve
në bisedimet e Vienës dhe në takime jashtë tyre t'u
përsërisin shumë në vesh shqiptarëve se tani mund të marrin
frymë më të lehtësuar meqenëse Milosheviçi nuk është më dhe
prandaj duhet të bëjnë ca lëshime për t'ua dhënë shansin
liderëve serbë të tregojnë frymë pajtuese, që ata të
shpëtojnë fytyrën para opinionit të tyre publik të acaruar
dhe të pengojnë ringritjen e milosheviçizmit. Presioni mbi
shqiptarët do të shtihet pas vdekjes së Milosheviçit që ta
lehtësojë pozitën e udhëheqësve të Beogradit duke u dhënë
mundësinë të krijojnë një atmosferë se Serbia nuk doli e
humbur fare nga zgjidhja për Kosovën.
Milosheviçi vërtetë vdiq, por litarin e sherrit që ka lënë
mbrapa mund të tëheqë më afër varrit të tij shqiptarët në
rast se nuk tregohen të vëmendshëm që ky litar të mos u
ngatërrohet nëpër këmbë. Shqiptarët nuk duhet të besojnë se
është punë e Zotit që edhe Rugova edhe Milosheviçi,
simbolizuesit e konfliktit shumëvjeçar shkuan në varr
brenda një periudhe të shkurtër kohe. "Shën Exhidio" nuk
mund të bënte edhe këtë. As lutjet e Papës. Mbetet ta
zgjidhin Gjykata e Hagës dhe diplomacia ruse se kush ka të
drejtë të ankohet e të akuzojë më shumë tjetrin, gjykatësit
që dyshonin se rusët nuk do t'ua kthenin të burgosurin e
tyre të çmuar po ta lejonin të shkonte në Moskë për kurim,
apo rusët që inatosen se nuk ua dhanë mundësinë ta kuronin
e mbase të shpëtonin jetën e Milosheviçit.
Është dhe një paralelizëm që nuk ka si të mbetet jashtë
vazhdimit, paralelizmi i zhvillimeve në Ballkan midis
shqiptarëve e serbëev me zhvillimet në Lindjen e Mesme
midis palestinezëve dhe israelitëve. Jaser Arafati dhe
Ariel Sharoni për disa kohë u vunë në rolet që ishin Rugova
e Milosheviçi. Arafati u shpall nga miqtë e Sharonit si
pengesa për përparimin drejt paqes. Arafati vdiq si
papritmas pas një sëmundje galopante. Sharoni nuk bëri
ndonjë gjë më të mirë me pasardhësin e Arafatit dhe "fati"
bëri që ai të përfundojë në duart e kirurgëve për një sërë
operacionesh ndaj të cilave nuk reagon dot fare se është në
koma të thellë prej muajsh. Rugova vdiq, pas tij dhe
Milosheviçi. Në Kosovë ka qeverisje të re, për të cilën
serbët hiqen të shqetësuar. Mos vallë serbët do të luajnë
tani kartën propagandistike se në Kosovë kanë ndodhur
ndryshime e që përforcojnë "radikalizmin shqiptar", sikurse
ndodhi me fitoren e Hamasit në zgjedhjet palestineze?!
Serbët mund të kapen pas çdo trillimi për të tentuar të
arrijnë variantin e propozuar nga Tadiçi të shtyrjes së
marrjes së vendimit për Kosovën për 20 vjet të tjera. Këtë
mund ta lypin si ngushëllim për "humbjen e Milosheviçit" që
ata e çuan në Hagë nën trysninë ndërkombëtare, por që
Gjykata e Hagës e ktheu në viktimë se nuk e lejoi të
shkonte të kurohej në Moskë.
Ithtarët e Milosheviçi sigurisht do t'u shprehi ngushëllime
familjarëve të tij dhe Partisë Socialiste të Serbisë. Po
mos duhet që njerëzit t'i shprehin ngushëllime edhe
Gjykatës Ndërkombëtare të Hagës se humbi shumë nga roli i
saj! Mos duhet t'u shprehen ngushëllime edhe drejtuesve të
burgut të sigurisë së lartë në Holandë ku brenda pak ditësh
u gjetën të vdekur në mëngjes si pula të ngordhura nga
flama në kotec dy kriminelë të mëdhenj serbë Milan Babiç e
Sllobodan Milosheviç? Holanda është përgojuar shumë se
ushtarët e saj nuk çanë fare kokën për të mbrojtur
myslimanët që u masakruan në Srebrenicë nga xhelatët e
Milosheviçit e të Mlladiçit. Edhe tani Holanda nuk i
shpëton përgojimit që të burgosurit e një rëndësie të
veçantë zbulohen të vdekur në qelitë e burgut të saj të
sigurisë së lartë. Familjarët e Milosheviçi i nisën
menjëherë ankesat. Thuhet se do të bëhen analizat për të
zbuluar si ka ndodhur.
Por a do kuptohet ndonjëherë mirë se cilët kanë qenë më të
dëshiruarit që Gjyqi i Milosheviçi të mos e arrinte kurrë
fundin me dhënien e verdiktit të fajësisë e ndëshkimit
përkatës , që mund të kenë uruar me kohë në heshtje që
Milosheviçi të ndahej nga kjo botë me statusin e të
pëndehurit jo të të shpallurit fajtor nga drejtësia
ndërkombëtare?! Të parët janë serbët që nuk kanë dashur një
verdikt ndërkombëtar fajsie për Milosheviçin që kjo të mos
mbetej e regjistruar në analet e historisë së tyre të
krimit shekullor shtetëror kundër fqinjëve. Serbët pa
përjashtim kanë dashur që Milosheviçi të hyjë në librin e
tyre të historisë vetëm si "viktimë e NATO-s dhe e
diplomacisë ndërkombëtare", jo si i shpallur fajtor nga
Gjykata Ndërkombëtare. E kanë dashur kështu jo vetëm për të
lënë derën hapur për rehabilitimin e tij si person dhe
përfshirjen e tij si shenjt në mitologjinë
kishtaro-politike serbe, por edhe për të mos e vulosur
politikën kriminale të Serbisë nën Milosheviçin sot si
politikë genocidale.
Vuk Drashkoviçi kur u njoftua vdekja e Sllobodanit filloi
ta mallkonte se disa herë kishte dashur ta vriste. Por si
ministër i jashtëm i Serbisë Vuku është më milosheviçian se
Slobodani në mbrojtjen e politikës së tij genocidale. Kur
erdhi në Tiranë në dhjetor të vitit 2004 për të "qarë
hallet serbo-shqiptare" me homologun shqiptar Kastriot
Islami, Drashkoviçi më shumë se çdo mendim tjetër theksonte
atë se në ish-Jugosllavi janë bërë krime të rënda, janë
bërë spastrime etnike, por kurrë nuk ka pasur genocid.
Drashkoviçi pëpiqej të sajonte krime shqiptare në Kosovë
dhe t'i vinte në të njëjtin rrafsh me krimet serbe për të
treguar se nuk ishte bërë genocid serb mbi shqiptarët. Kjo
ishte mbrojtje për Milosheviçin në Hagë. Vdekja e
Milosheviçit pa u shpallur fajtor për genocid mbi
shqiptarët është lehtësim vetëm për politikën shoviniste të
Serbisë. Babiçi dhe Milosheviçi vdiqën njëri pas tjetrit në
burgun holandez të sigurisë së lartë, sepse "fati" u paska
caktuar detyrën t'i bënin edhe këtë shërbim të fundit
shovinizmit serbomadh. Për njerëzit që kanë bërë ligësira
filozofia popullore ka sajuarr shprehjen "vdekja është
kapak floriri". Vdekja e Milosheviçit do të jetë gjithmonë
varr i hapur. Atë do të përpiqen ta përdorin si kapak të
rëndë plumbi politikanët serbë për të futur thellë në tokë
përgjegjësitë e Serbisë për të gjitha sa bëri nën drejtimin
e Milosheviçit.
Qysh më 11 mars 2006 kur u bënë komentet e para për vdekjen
e Milosheviçit Serbia filloi të merrte shpërblimet e para
dekorative poklitike diplomatike. Zëdhënësit e BE mbajtën
një qëndrim parimor duke theksuar se kjo vdekje nuk e shuan
përgjegjësinë e Serbisë. Por prirja e përgjithëshme e
burrave të shtetit dhe komentuesve ishte që fajet për
krimet e Serbisë t'i ngarkohen vetëm Milosheviçit. U
përsëritën për folklor politiko-diplomatik termat "kasapi i
Ballkanit", "njeriu që solli tragjeditë", etj. etj. Lihet
në harresë mësimi i thjesht se sado të fuqishëm të kenë
qenë diktatorët kriminelë në krye të shteteve agresive,
sado përgjegjës të jenë ata për krimet e bëra, ato nuk kanë
vepruar vetëm. Milosheviçi ishte si një aktor i zgjedhur
për të luajtur rolin kryesor në një film horror. Por
skenaristët e regjizorët e këtij filmi në "studion e
xhirimit të krimit" me emrin Serbi kanë qenë të tjerë. Ata
ditën të përzgjidhnin aktorin që u duhej, Milosheviçin. Ata
janë aty edhe sot. Ata përzgjedhin vijuesit e veprës së
Milosheviçit me metoda të tjera. Prandaj edhe pse vdiq
Sllobodani, milosheviçizmi rron e do të rrojë në Serbi.
Prandaj lajmi për vdekjen e tij na erdhi si një haber
rutinë më 11 mars 2006, nëpërmjet ekraneve televizive,
sikur po thuhej se në një fshat afër Sarandës, apo diku
gjetkë në Europë ishte zbuluar edhe një pulë e sëmurë ose
një mjelmë e ngordhur dhe ishte dërguar për analiza në
lobaratorin e fashëm në Londër që mund të përfshijë vende
të tëra në hartën e të prekurve nga "mikrobi tmerrues" i
gripit të shpendëve, flamës së pulave.
E pra lajmi kishte të bënte me njeriun që po i ngarkohen
tani gjithë fajet për kasaphanën shumëvjeçare në Ballkan,
për njeriun që dikur diplomacia botërore e shihte si
mbajtës të kyçeve të paqës e të luftës në Ballkan, që
Perëndimi e trajtonte si policin më të mirë për të mbajtur
zap ballkanasit kokëshkretë e zullumqarë, që bota
ruso-sllave e vlerësonte si rojen e saj më të mirë
kufitare, që ish-kryeministri i Shqipërisë, Fatos Nano, e
lavdëronte me fjalët "njeriu që di të bëjë paqen, ashtu siç
ka ditur të bëjë edhe luftën", kurse ish-presidenti i
Shqipërisë Rexhep Meidani e shpallte "e keqja më e vogël
për shqiptarët".
Ky njeri, pra, kishte vdekur në burgun e Hagës si "plakë e
vetmuar", pa njeri pranë, ndonëse diplomacia euroatlantike
ishte servilosur para tij që të vinte një firmë në
marrëveshjet e Dejtonit për Bosnjen në vitin 1995, duke i
premtuar konçesione të mëdha në Kosovë. Kishte vdekur "pa u
vënë re" në burgun e sigurisë së lartë të drejtësisë
ndërkombëtare i gjykuari më i posaçëm në botë që për 5 vjet
me radhë dilte para trupit gjykues ndërkombëtar dhe në fund
ia la pushkën ngrehur kësaj gjykate që nuk e çoi dëri në
fund gjykimin, për të cilin duhej të mjaftonin e shumta 5
muaj. Vdekja e "çuditëshme" e Milosheviçit do të jetë temë
për gjithfarë komentesh e shkrimesh. Pyetja shtrohet: mori
qëllimisht Milosheviçi ndonjë të fshehtë me vete në varr,
apo atij nuk i kishin mbetur më të fshehta për t'u mbrojtur
me ta dhe të tjerët ndihmuan që të krijohet "e fshehta e
fundit " e Milosheviçit, që njerëzit të zbaviten e të
kacafyten rreth saj?!

12 mars 2006
Abdi Baleta

[tani_26]

Eshte dicka negative qe ne Forumin Shqiptar e aq me teper tek Ceshtja Kombetare te diskutojme rreth nje ish udheheqesi-politikani , diktator - vrasesi qe aq me teper tani ka nderruar jete...Pra cfare te diskutojme? Eshte kjo ne favor te Ceshtjes se Kosoves ia vlen te dikutohet? Mendoj se jo, prandaj tema mbyllet ketu...Une mjaftohem me deklaraten e Ministrise se Jashteme te Greqise dikur aletate e Miloshevicit...
Ανακοίνωση ΥΠΕΞ για τον θάνατο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς

Αθήνα, 12 Μαρτίου 2006

«Ο θάνατος του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς σφραγίζει μία τραγική εποχή εντάσεων, κρίσεων και πολέμων που ταλάνισε τα Βαλκάνια σχεδόν για μία δεκαετία. Σε αυτήν την εποχή ο Μιλόσεβιτς είχε κεντρική θέση και ευθύνη.
Το Δικαστήριο, τελικώς, δεν θα τον κρίνει. Θα τον κρίνει ως αυστηρός κριτής η Ιστορία.
Το μεγάλο ζητούμενο σήμερα στα Βαλκάνια δεν είναι η προσκόλληση σε αξιολογήσεις του παρελθόντος. Είναι η αξιοποίηση κάθε δυνατότητας για την οικοδόμηση ενός ευρωπαϊκού μέλλοντος ειρηνικής συνύπαρξης, σταθερότητας και ανάπτυξης για όλους.

Deklarate e Ministrise se Jashteme greke per vdekjen e Miloshevic.

Vdekja e Miloshevicit vulosi nje periudhe tragjike tensionesh, krizash dhe lufterash qe tronditen Ballkanin afersisht per 10 vjet. Ne kete periudhe Miloshevici kishte pergjegjesine dhe vendin kryesor.
Gjykata perfundimisht nuk do ta gjykoje. Do ta gjykoje si nje gjykues i rrepte Historia.
Ceshtja me e madhe dhe me e rendesishme sot per Ballkanin nuk eshte te mbetemi me vleresimet e se kaluares. Eshte qe me cdo kusht te punojme per nje te ardhme evropiane e cila do jete bashkejetese paqesore, harmonike me stabilitet dhe zhvillim per te gjithe.


Pra eshte me mire te punojme per te ardhmen e jo te merremi me te kaluaren e aq me teper me figura te cilat nuk i nderoi populli i vet e jo me ti kujtojme ne shqiptaret.Prandaj kjo teme mbyllet ketu...