Postuar më parë nga
Lioness
Bregoviçi në traktor!
Beqë Cufaj
Këtë javë jam penduar. Jam penduar pse kam lexuar gjëra që nuk ia vlen të lexohen. Për shembull të lexoj gazetat për Bregoviçin. Ishte, dhe disi në mënyrë absurde, po kjo temë vazhdon të jetë e vetojë në shtyllat e gazetave të shqipeve të malit gjithandej në Ballkan. Tiranë, Prishtinë e Shkup.
Ajo që bie në sy në tërë këtë katrahurë prej “debati” e debati, është fakti i tërbimit, ose thënë edhe më mirë: fatalitetit, të shumicës së publicistëve dhe do-të-doja-të-jem-publicistëve kosovarë që kanë prekur këtë temë. Këta pra u tërbuan. U tranuan. U çmendën pse një Tiranë pret një Goran Bregoviç. Thua se ky Bregoviçi ia kishte mësy (me çka tjetër veç!) me Kallashnikov nga fushbetejat serbo-çetnike të Bosnjës drejt kryeqytetit shqiptar për të masakruar e vrarë. Dhe jo për të bërë muzikë. Për të argëtuar ata që për më shumë se një dekadë e kishin parë e dëgjuar në qendrat më të mëdha botërore, nëpër kinematë e kafenetë më të njohura të Evropës e SHBA-ve se si shkonte muzika e tij për miliona e miliona njerëz. Në rregull, duhet ta pranojmë: tek kosovarët Bregoviçi është dëgjuar, ose që të jem edhe më i saktë, është pranuar si “babai” dhe mësuesi i rokerëve kosovarë deri në fazën e ardhjes së Milosheviçit në pushtet.
Dhe pas kësaj faze, ai nga kosovarët nuk është dëgjuar publikisht, por gjithsesi privatisht. Në dhomat e tyre të gjumit apo ndejës! Nuk thuhet kot: njëherë të pëlqen - gjithmonë të pëlqen!
Problemi pra qëndron aty që kosovarët (më vonë do u them se cilët janë këta kosovarë!) edhe këtë paraqitje të serbit Bregoviç e kanë shfrytëzuar për të bërë ndonjë katapultim revulucionar në gotat e tyre - të revolucionit! Dhe këto hidhërime e leksione e kanë fillin në një periudhë goxha të gjatë. Gjëja më tragjikomike në këtë mes është që derisa populli, qytetari krejt i zakonshëm i Kosovës (së Dukagjinit, Drinit të Bardhë a Drenicës) ka filluar fare mirë të jetojë me Shqipërinë e sodit, është intelektuali i Prishtinës ai që vazhdon të jetojë në gëzhojën e “shokut” dhe shokut kulturor të fillimviteve ‘90 kur filloi të preket e fërkohet me Shqipërinë e rrëgjuar nga diktatura e pashoqe për nga egërsia e tandemit Enver & Nexhmije Hoxha.
Qytetari i Kosovës e ka kaluar pra trandjen, të cilën gjithmonë e quaj, trandja e traktorit. Them kështu, sepse në fillimvitet ‘90, kur shqiptarët e nga Shqipëria e veriut fillonin të hynin për herë të parë në Dukagjin të Kosovës, u drejtoheshin bashkëkombasve të tyre me fjalët “Ç’keni ju që ngreni kokë kundër Milosheviçit... Ai po ju lejon të keni shtëpi të bukura, tokë e traktorë?!”. Duhet ta imagjinoni fytyrën dhe përgjigjen e dukagjinasit të fyer për vëllaun nga Shqipëria që nuk e kuptonte se çfarë don të jesh i kolonizuar!
I kësaj forme tragjike e komike ishte edhe konflikti lartë. Në kryeqytetin shqiptar në Tiranë. Kur kosovarët nuk i mbushnin valixhet që merrnin me vete me pizhama nate, por me librat e tyre të cilat në Tiranë jo vetëm që nuk donte t’i lexonte askush por elitarët kosovarë përjetonin përbuzje nga e cila edhe sot e kësaj dite duket që nuk janë shëruar. Gjë kjo e cila nuk mund të thuhet për vdekatarët e zakonshëm - popullin! Ishte periudha e mortit të madh - viti 1999, ajo që bëri që shqiptari nga Kosova dhe ai nga Shqipëria më kurrë të mos kenë probleme të natyrës së njohjes dhe me këtë edhe traktorit... Edhe ato keq apo moskuptime që ekzistojnë në dhe për gjuhën, përkatësisht dialektin, do të mund t’i mvesheshin një komunikimi (jo)normal që një austriak nga Steiermarku do të mund ta ketë me një prusian gjerman nga Brandenburgu!
Dhe këta jetojnë sot e mot me këtë keqkuptim për të cilin dinë në mënyrë fare spirituoze ta tallin njëri-tjetrin! Problemi është tek Prishtina. Që të jem edhe më i saktë: problemi është tek ai grupi, tek ajo kasta e fëmijëve të fyer të Prishtinës të cilët sot jo vetëm që nuk e duan Bregoviçin në Tiranë por nuk e duan as Tiranën. Pse? Sepse u mungon Beogradi! U mungon Bregoviçi! Apo nuk u ka rënë në sy që të gjithë ata që deri dje (1990) ishin “Beogradski Djaci” (nxënës Beogradi) sot janë kundërshtarët dhe luftëtarët më të mëdhenjë të Tiranës! Të Shqipërisë. Të shkëmbimit dhe afrimit (krejt normal dhe krejt kulturor) mes këtyre dy kryeqendrave kulturore. Janë pra këta shpikësit e shpifur të “kombit” dhe “gjuhës” kosovare që pështyjnë mbi çdo gjë që vjen nga Shqipëria.
Prandaj, mos u çuditni kur i shihni se si ai kosovari i vitit 1990, këta mistrecë që nuk dalin kurrë nga gëzhoja e Prishtina City-t, marrin këtë Bregoviçin e shkretë dhe e hipin në atë traktorin e kosovarit të fillimviteve ’90. Që pastaj, si fëmijët e fyer, të ankohen tek njëri-tjetri por më së shumti tek Tirana për këtë apo atë padrejtësi.
Në fakt, situata është më e mirë edhe për këta jugo-nostalgjikët tanë. Tek Beogradi nuk guxonin kurrë të ankoheshin. Tek Tirana po. Prandaj ec e mos i thuaj nëna Shqipëri!
, prandaj duhet te ndryshojme se menduari dhe ti gjykojme gjerat me ndryshe , sepse me kokefortesi e me politikan te tipit palestinez ne nuk na prano njeri as ne hale e jo me ne europe .
di napred Slobodane ,ako treba do Tirane!(Shko perpara Sllobodan nese duhet deri ne Tirane!)
Krijoni Kontakt