Mos e harro Dashurinë - Phil Bosmans

[NoName]

O Zot, ku je?

Zot, ku banon?
Cila është adresa jote?

Njerëzit, besimtarë e jo besimtarë, kanë vështirësi me ty. Njerëzit kanë shkuar shumë larg, sa viti i dritës larg. I kanë kërkuar kufijtë e gjithësisë dhe nuk kanë mund të të gjejnë në asnjë vend. Të kanë kërkuar të të shohin me teleskop dhe me sondin e gjithësisë në kosmosin e largët që nuk mund të konceptohet, por nuk të kanë parë askund.

Zot, ku je?

Zhvillimi shkencor
ka zgjidh shumë figura për ty,
dhe ka spjeguar shumë mistere.

Zot,
nuk do të mbetë më askush,
që do të pyet për ty,
askush që do të interesohet për ty.


(vazhdon)

[NoName]

Zot, ti nuk je më i vetëkuptueshëm

Ti je bërë i padobishëm në botën e kompjuterve dhe robotve dhe në shoqërinë që e lëviz elektronika. I papërdorshëm në botën e cila interesohet vetëm për llogarit (faturat) e shpenzimet dhe pandërprerë pyet: “Sa peshon kjo (Çfarë kemi nga kjo apo sa kushton?)”. Njerëzit tani e kanë bërë vetën zotra, zotra të kohës sonë. Zotra sipas matjes, shijës dhe rastit të vlefshëm, zotra që mund t’i përdorin. Zotra për të cilët ke llogari, që ke diç prej tyre. Zotra me tempuj dhe kulte të tyre (vetjake).

Lartë në fron zotëron “forca”. Në tempujt nëntokësor ruhet fara e këpurdhës atomike dhe nderohen armet atomike si engjëjt e rojës. Janë të panumërt adhurues të “shkencës”, që biejnë në gjunjë të mrekullueshëm para ikonave elektronike. Gjëja më e shenjtë e tyre është paraja dhe gjithçka që mund të blehet me to: komoditeti, mirëqenia, fama, luksi. Në altarin e gjithë këtyre zotrave flijohet liria dhe paqja e njerëzve, nënçmohen të vegjëlit dhe të dobtit dhe shtrihet aty një botë që do të vdes.

Zot,
a ke ikur nga këta zotra?

[NoName]

Një botë pa Zotin

Botë e huaj. Një botë si shtëpi e mallrave, ku mund të blehet gjithçka me para. Fati blehet në vlerën e çmimit të banjos. Shtëpia blehet nga dora e dytë e tregtarëve të antikviteteve. Parajsa fitohet me një rrugë në Mallorca.

Një botë, në të cilën ndytësia ka marrë përmasa kozmike, kurse shkëterra morale dhe shpirtërore po shkon ka vetëvrasja kolektive. Bota po bëhet vendushtrim ushtarak dhe kanoset rreziku që një brezni e vetme të harxhojë rezervat e jetës natyrore. Absurdi i garimit me armë dhe në parendin industrial në botë, është provë e korrupcionit të shpirtit me përmasa botërore.

Në kohët e mëhershme, pasojat e marrëzisë njerëzore dhe verbërisë, ishin të kufizuara për shkak të pazhvillimit teknik. Në ditët tona kanoset katastrofa nga pasojat e zhvillimit tekonologjik.

Shkenca dhe teknika e ngritën Perëndimin lartë,
mbi gjithë botën
dhe e nriti te yjet,
por nuk qenë të afta
ta bëjnë njeriun të lumtur në tokë.

Është krijuar një hendek i madh
mes fuqisë njerëzore shkencore-teknike
dhe zhvillimit të tij shpirtëror-moral.
Bota e nesërme me ndërtimet e saja
të ndërlikuara, të stëmençura, të forta,
kanoset të jetë rezultat i qenies,
së cilës i nevojitet të ketë në shërbim
vetëm dijen, por pa “kulturën e zemrës”,
kështu do të mbetet në thellësinë tij
do të mbetet në nivelin e njeriut
të kohës së gurit.

Botëkuptimi ynë po vdes
në zhvillimin që njeriu po e krijon jo të lirë,
dhe po e programon
prej djepit deri në varr.
Lindja dhe vdekja janë të mbështjella
me teknologji,
e cila nuk ka kuptim për misterin e njeriut.

Zotin e kanë shpallur të vdekur,
zhvillimi shkencor-teknologjik
do duhej të jetë varri i tij.

Kur e shikoj botëm,
dhe shoh si njerëzit jetojnë,
kam mbresën:
Zoti nuk ka vdekur,
njerëzit shkatërrohen sepse
Zotin e kanë denuar në vdekje.

Shoh si njerëzit vërdallen
nëpër labirintin e errët,
dhe kërkojnë dalje nga ai.
Shoh si njerëzit janë të ulur
matanë xhamit dhe betonit,
çdonjëri në kastën e vetë të xhamit,
në ajrin artificial të klimatizuar.

Njerëzit e kanë humbur lidhje me natyrën,
me natyrën e tyre,
me brendësinë e thellë të tyre.
Kushtet e jetës moderne,
marrëdhëniet e banimit dhe të punës
e përshpejtojnë procesin e çlirimit
nga bashkësitë e natyrshme të jetës,
porse për pasojë kanë
tjetërsimin, vetminë, frikën.

Shpirti është i shtypur.
Njerëzve iu zihet fryma në materje.
Jemi bërë materialist
në mendje dhe në ndjenja.
Mbi këto zotëron vlerësimi i sëmurë
i parave dhe i pronës, forcës dhe pasurisë.

Shoh si njerëzit
i kaplon pakuptimi,
absurdi, hiçi.
Rritet numri i të pashpresëve,
të frustruarve, të çmenduarve,
dhe shpirtërisht të të sëmuarve.

Njerëzit janë
të sëmurë, për shkak të mënyrës të jetës së sëmurë,
të sëmurë, për shkak të ritmit të çrregulluar të jetës,
të sëmurë, për shkak të natyrës së ndytë,
të sëmurë, për shkak të ushqimit të panatyrshëm,
të sëmurë, për shkak të vlerësimit të vlerave të parafytyruara,
të sëmurë, për shkak të shoqërisë së sëmurë.

[Zemrushja]

Do te doja te thoja se smund te kete nje bote pa nje zot NoName. Eshte Zoti yne ai qe na mban akoma te lidhur; eshte pikerisht ai qe drejton jeten tone; eshte bariu i njerezve dhe i gjithe qenieve te kesaj bote. Mos harro vetem nje gje nga une Sado e modernizuar te jete bota perseri smund te kete aktivitet ne kete jete pa pranine e tij. Sigurisht qe semundjet e kesaj bote jane shtuar shume dhe si pasoje e ndotjeve te ambjentit sepse ishim ne ata qe kerkonim kete jete te modernizuar dhe ndotem kaq shume ambientin tone por mos harro edhe nje gje se se shpejti do te vije fundi i botes dhe dita e gjykimit. Nuk e di e ke lexuar apo jo Apokalipsin ( me duket se e ka emrin ai fragment qe shpjegon fundin e botes) dhe mendoj se ky fund po vjen per te gjithe ne. Shume gjera qe jane shkruar aty po vertetohen keto dite. Per me teper ve re se ka filluar nje lufte edhe brenda familjes midis motres dhe vllait midis femijeve kundrejt prinderve etj. Kjo gje me ben te mendoj per ate historine ku Jezusi thote "Une nuk kam ardhur ketu per te sjelle paqen midis jush"( te me ndiesh nese se kam shkrujt tamam si thuhet por thjesht nje permbajtje ) " por te sjell shpaten midis vllait me vllane; midis motres dhe vllait; midis goces dhe nenes se vet etj. Fundi po vjen NoName dhe secili prej nesh do te marre shpagimin qe merriton ( drejtesi apo vuajtje askush nuk e di kete vec atijjjj )

[NoName]

Shumë njerëz nuk mendojnë
për Zotin


Ata njerëz e kanë pranuar religjionin nga gjinjtë e nënës, por në brendinë e tyre të thellë asnjëherë nuk kanë vendosur me vetëdije për religjionin. Ka shumë jetë indiferente dhe sipërfaqësore. Mungon dija dhe informatat e vërteta. Dominon pakuptimi dhe zemërimi, për shkak të qëndrimeve të caktuara dhe deklaratave të kishave. Mungojnë dëshmitë inkurajuese të besimtarëve. Mbi të gjitha, për shkak të konsumizmit të tepëruar, që ngulfat çdo vrull, përhapet procesi i përgjithshëm i materializmit. Materja rritet mbi njeriun sikur xhunglla, kurse shpirti i njeriut vdes.

Njerëzit fundosen në një botë të dehjes. Dëbimi në muzikën shurdhuese, në alkool, në drogë, shpeshherë është klithmë për “kuptim”. Për “kuptimin” e jetës, për përgjigje të plotëkuptimta në pyetjet e mëdha të jetës.

Nuk bëhen më pyetje të thella mbi “kuptimin” e jetës. Ato pushojnë të qeta në sandugjet e frigoriferve. Njerëzit lëshohen për çdo mbrëmje në përjetimet e zbrazëta duke shikur TV-në. Ulen të dëshpruar thellë dhe kotë presin një çik dritë në botën ku Zoti dhe religjioni janë të larguar në skaj të jetës.

Është e para herë kur njerëzit që, për ndërrimin e një shoqërie, fillojnë nga ajo se, është krejtësisht e pavlefshme pyetja, a ekziston Zoti. Njerëzit nuk janë kundër Zotit. Kundër ekzistencës së Zotit nuk nxjerret më kurrfarë prove. Në atmosferën shpirtërore të kohës sonë, thjeshtë, nuk ka më Zot.

Kultura jonë bashkëkohore e përcakton pasionin për konsumim dhe parimin për kompliment. Por, Zoti nuk është në rendin e konsumimit dhe atë nuk mund ta radhojmë në shkallën e principit të fitimit. Religjioni dhe feja sikur mbahen mes vete, porse pyetja aktuale; çfarë të bëhet me atë, është aq e pakuptimt sikurse pytja, a sjell fitim bukuria dhe dashuria.

Është krijuar një mentalitet, në të cilin s’ka nevojë të bëhen pyetje për Zotin. Zoti nuk është në tender. Opinioni i përgjithshëm publik atmosfera që mbretëron është krejtësisht pagane, joreligjioze.

Të jetuarit pa fe,
është bërë, mjerisht,
qëndrim i jetës te shumë njerëz.

[toni77_toni]

NoName, të përgëzoi për shkrimet tua. Shumë të mira!

Zoti të bekoftë!


respekt toni77


http://geotamil.com/pathivukal/Mothertheresa.JPG

[NoName]

Kërkimi dhe të pyeturit

Njeriu –
një qenie e vogël e mrekullueshme.
Jeton dhe vdes mes gurit dhe betonit,
gjithmonë në udhëtim i nxituar.
Qarkullimi i gjakut i shkakton mundim,
e mundon mëlçia dhe zemra.
Është përplotë me probleme,
gjithmonë në kërkim,
por shpesh,
para se të gjejë,
vdes.

Ndoshta do të vijë një kohë, dikur në shek. 21, kur njeriu në udhën e tij të kërkimit do të drejtohet në ndonjë kompjuter qendror, i pajisur me të gjitha njohoritë e mundshme. Atëherë pyetjet e bëra, sikur asnjëherë më parë, do të jenë pyetje për kuptim, në të cilat s’do të mund të përgjegjë progresi material. Ndoshta atëherë njeriu do të trokas përsëri te filozofët e vjetër dhe mistikët e mëdhenj. Përveç nëse do të jenë të lejueshme vetëm ato pyetje të cilat mund t’iu përgjegjë kompjuteri, e gjitha pyetjet metafizike të jenë të ndaluara, sepse kompjuteri qendror do të mbes pa fjalë.

Njeriu është dhe do të mbetet, në qenësinë më të thellë të tij, një kërkues, por të shumtën e rasteve i pafuqishëm të shkojë larg aq sa duhet. Shpeshherë njeriu shkon pas zotrave të rremë, të cilët i premtojnë parajsë të shndëritshme. Kur njeriut futet në të, pëelcet si balloni nga sapuni.

Nostalgjia
për parajsën e humbur
është e shkruar
në zemrën e njeriut.

Njerëzit janë fëmijë të mëdhenj.
Gjatë tërë jetës
kërkojnë ngrohtësinë,
dashurinë dhe pak fat.
Kërkojnë shtëpi.
Kërkojnë dikënd,
që do t’i do,
afër të cilit do të ndihen të sigurtë,
afër të cilit do të jenë të mbrojtur.

Njerëzit gjatë tërë jetës
e kërkojnë në shumë rrugë,
rrugë të tërthorta, rrugë të gabuara,
një vend të fortë, liman të atdheut,
një sofër me bukë e verë,
një zemër dhe dorë të butë,
prani të qetë, e cila mbetë
edhe kur të fjalurit pushonë.
Por jeta na mëson, po ashtu,
se njerëzit janë për njëri-tjetrin
vetëm limaj në kalim,
skelë kohore,
edhepse kjo na duket
gjë e mirë.
Njerëzit kërkojnë,
të vetëdijshëm apo të pavetëdijshëm,
rrymat e forta që do t’i bartin
në bregun tjetër,
në limanin e findit,
ku do të jenë të sigurtë përgjithmonë.
Në limanin plotë dritë dhe dashuri,
të cilin e quaj Zot.





----------------------------



toni77_toni, vertet edhe pa ty, ky forum s'do e kishte hijeshin te cilen ka sot.
Vertet jeni nje antar fantastik dhe shume simaptik, te pergezoi edhe une per gjitha shkrimet e juaja ...

[NoName]

Zot, kam frikë rreth emrit tënd


Ti ke shumë emra.
Nuk ka asnjë emër të vetëm,
i cili do ta përfshij misterin e “qenies” tënde.
Zot, njerëzit e kanë keqpërdorur
emrin tënd.
Të kanë futur në doktrinë.
të kanë sforcuar në rrjetin e ndërlikuar
të kompjuterve.
Të kanë veshur me pancer të ftoftë,
në dorë të kanë dhënë shpatën,
që me emrin tënd t’i mbulojnë krimet e tyre.
Njerëzit kanë menduar se me emrin tënd
mund lirisht të bëjnë gjëra më të kqijat.
Nëpër shekuj e kanë njollosur emrin tënd,
dhe për njerëzit, vëllezërit e tyre,
e kanë bërë mallkim.
Njerëzit e kanë mbushur emrin tënd
me bakeqësitë e tyre.
Ata e kanë shkruar emrin tënd
me gjakun dhe lotët e të pafajshmëve dhe të dobtëve.
Në emër të emrit tënd
njerëzit, nga gjenerata në gjeneratë,
i kanë nënçmuar, dëbuar dhe i kanë
vra njerëzit – vëllezërit e tyre.

Zot, emri yt
është bërë i pakuptueshëm.
Kam frikë se ka shumë njerëz
që nuk dëshirojnë të dëgjojnë për emrin tënd.

Zot, nuk ka gjuhë,
nuk ka shenja,
nuk ka fjalë as figurë.

Zot, i pashprehshëm,
ti je i papërshkrueshëm.

Fjalët bëhen fraza, kur dëshirojmë të të përdorim, të harxhojmë dhe të shesim si mjetë të mrekullueshëm, i cili mirret për çdo ditë kundër çfardolloj vështirësie. Fjalët e humbin forcën e të shprehurit, kur dëshirojmë të jenë ato më tepër se thirrje dhe ftesë që të vijmë afër teje. Fjalët, figurat dhe konceptet, me të cilat dëshirojmë të afrohemi mbesin të pamjaftueshme. Këta janë fëmijët e kulturës së caktuar dhe të kohës së caktuar. Brishtësia e aftësisë sonë në të shprehur nxitë në ne dëshirën për kërkimin e një gjuhe mistike, që i tejkalon fjalët dhe figurat. Matanë kufirit të të gjithave që shihen e që nuk kapen.

E di:
“Zotin mund ta vrasim me heshtje”.
Por e di edhe këtë:
“Zotin mund ta vrasim me të folur.”

[NoName]

Jam ulur këtu me njëmijë pyetje


S’mund të besoj
në hiçin
në “qenësinë” pakuptim,
në zbrastinë absolute.

S’mund të besoj
që jeta është mallkim,
e cila gjatë kohërave
i përcjell miliona njerëz.

S’mund të besoj
që kurrë nuk do të thehet
e drejta e të fortëve,
dhe që të dobtët dhe të varfërit
do të jenë fli e përhershme.

S’mund të besoj
që shunë njerëz të pafajshëm,
gjatë historisë,
kanë qenë aq tmerrishtë të torturuar
dhe të vrarë,
se shikimi i tyre i vetëm
do t’ishte një natë e zezë e pafund.

Kundër kësaj proteston krejt qenia ime.
Për shpirtin dhe zemrën time
kjo është e papranueshme, e padurueshme.

S’mund ta pranoj
që realiteti
është krejtësisht i kapshëm,
kur shkenca e pohon,
analizon dhe e përshkruan.
Realiteti është diçka më tepër.

E pranoj,
realiteti i padukshëm
është pafundësisht shumë më i madh
se sa realiteti i dukshëm.

Jam i sigurtë
që në thelbin e botës së padukshme,
pa kufi të hapsirës dhe kohës,
është e pranishëm një Qenie,
e cila me gishta të padukshëm
e lëviz botën e dukshme.

Realiteti i padukshëm
është shumë më magjepës
se relaiteti i dukshëm.
Atë nuk mund ta njohësh
me mendje llogaritëse.
Për këtë janë sytë e zemrës.

[NoName]

Nuk mund ta argumentoj Zotin

Si mund ta argumentoj Qenien e cila në çdo aspekt i tejkalon të gjitha strukturat mendore? Zoti qenësisht është i ndryshëm nga gjërat që ekzistojnë dhe në mënyrë shkencore nuk mund drejtpërdrejtë të perceptohet, të shikohet dhe të njihet. Me mendje mund t’i njohim gjurmët e Zotit, por nuk mund ta kapim e as ta kuptojmë.

Zoti nuk është objekt për mendje.

Po të ishte e mundur të futet Zoti brenda kufirit mendor, atëherë do të mund ta krijonim. Mirëpo, më së tepërmi që do të fitonim do të ishte një totem.

Të njihet Zoti -
këtë nuk mund ta bëj mendja.