Hard Rock/ Alternative/ Grunge/ Psychedelic

[KACAKU]

Nje nga grupet me te preferuara per mua eshte Radiohead.
Ata rrjedhin nga Oxford i Anglise,aty ku Thom Yorke(vocals),Jonny Greenwood (guitar, keyboards, xylophone),Ed O'Brien (guitar), Colin Greenwood (bass) dhe Phil Selway (drums),filluan hapat e tyre te para drejt suksesit ne vitet 1987.Kenget me te cilat fillimish ata u shquan ishin Creep nga albumi 'Pablo Honey' dhe Street Spirit,kenge te cilat u renditet ne majat e Single Charts te USA edhe te UK.
Me pas ata renditet albume te tjera plot sukses sic ishin: "The Bends"- 1995,"OK Computer" -1997,"Kid A"-2000 dhe "Amnesiac me 2001.

[SpaceAce]

Ju keshilloj vertet te gjeni dicka Live nga Pearl Jam, sa me shume te jete e mundur, se jane te paarritshem ne brezin e tyre. Edhe cover qe i bejne grupeve te tjera kane dicka te tyren brenda, qe i dallon. Wish You Were Here nga PF eshte vertet tjeter gje ta degjosh nga PJ, shume e bukur. Smells Like Teen Spirit po ashtu, Daughter/American Pie - Medley eshte shume e vecante. Edhe koncertin qe kane bere ne '92 MTV Unplugged e kane qare me lot, per te mos folur per Live On Two Legs Tour 1998. E kam CD e tij, eshte disku im i preferuar, edhe kenget qe nuk para me pelqenin ne version studio, t'i degjosh live eshte kryeveper. 65min pure grunge, Eddie ka nje vocal qe thua se eshte ne studio e jo live. Mbi te gjitha "Better Man"...

[SpaceAce]

Me ne fund doli edhe Riot Act (ne fakt ka nje cope here qe ka dale, po un nuk kisha mundesi te shkruaja me pare). E kam degjuar pothuaj te gjithe, dhe eshte shume i bukur. E lezetshme eshte qe versioni single i I Am Mine ka nja 2 kenge qe nuk jane ne album. Versioni album i I Am Mine tingellon disi ndryshe nga versioni video. Kam edhe nje version live ne salle ne Concert For Artist's Rights, Wiltern Theatre, L.A., si zakonisht ne Live nuk zhgenjejne. Tani jane ne turne ne US, nuk e di nese dhe kur kane ndermend te vijne ne Europe.
tung

[tamara_linogue]

Cobain, i ri nga shpirti i ndjeshëm, i papërshtatur dhe i mbyllur në lidhje me një botë tepër estetike dhe formale, ëndërron të bëhet një rockstar dhe ja arrin. Prindër të ndarë, përdorim dhe abuzim me drogë që më përpara suksesit, një boshllëk i madh brënda dhe shumë gjenialitet…… Simboli i viteve ’90. Më pas qe “Nevermind”, boom-i, turnetë, përçarja e turmave dhe Kurt bëhet menjëherë heroi i të rinjve dhe një bishë skene për shtëpitë diskografike që bëjnë kontrata “floriri” me Nirvana-t! Po ishte me të vërtetë kjo ajo që dëshironte Cobain-i i brishtë që kur ishte i ri? Nuk besoj, dhe në fakt kalon pak kohë dhe Kurt shkruan në një nga këngët e tij: “ma shpif ajo që kam arritur!” Ai ishte shpesh vetëm, vetëm bashkë me miljona fansa që e preknin, e tërhiqnin me forcë dhe e adhuronin, duke i kërkuar që t’i tregonte rrugën…. Por Cobain kërkonte të gjente një rrugë por nuk arrinte. Në këngët e tij nuk ka asnjë zbulim ose të vërtetë; ka vetëm të vërtetën e thatë dhe të dëshpëruar. Kurt Cobain nuk do futet në legjendë për ekstremizmin e gjestit të kryer; kishte hyrë prej kohësh me anë të disa këngëve. Vdekja e tij ndaloi një cikël krijimtarie. KURT DONALD COBAIN lindi në Hoquiam më 20 shkurt të 1967 dhe kur ishte 6 muajsh u trasferua me prindërit në të afërtën Aberdeen. Jeta e Kurt-it të vogël nuk qe nga ato më të thjeshtat dhe aq më pak e lumtur. Në fakt mjaft shpejt erdhi divorci i prindërve, një nga ngjarjet më tronditëse që një fëmijë mund të provojë, thyerja e bërthamës qëndrore të qëndrueshmërisë. Ky qe një fakt që e tronditi thellësisht Cobain-in e vogël aq sa një ditë shkroi në murin e shtëpisë: “Urrej mamin, urrej babin, babi urren mamin, mami urren babin dhe e gjithë kjo të ndjell dëshirën për t’u ndjerë tepër i trishtuar!” Që nga ai moment jeta e tij ndryshoi; lëvizi vazhdimisht nga shtëpia e së motrës në shtëpinë e së jëmës, e cila jetonte me një partner të ri, në shtëpinë e një xhaxhai. Ndërroi edhe sjelljen e tij: nga një fëmi gjithnjë i gjallë në një fëmi tërë inat, i pashoqërueshëm, gjithnjë i gatshëm për të shfryrë inatin e tij me gjithçka, persona dhe sende, që rastisnin në rrugë. Mjaft shpejt xhaxhai i dhuroi një kitarre, një Sears të përdorur pothuajse të papërdorshme dhe një amplifikator 10 wat gjithashtu në gjëndje të keqe. Gjithë kjo u bë pasuria e Kurt-it i cili filloi të mësonte t’i binte kitarrës dhe të uluriste…… e ndihmonte të shfryhej. Ëndërronte të bëhej një rockstar, por nuk mund ta dinte që do bëhej së shpejti dhe që do të urrente atë botë që nuk ishte bërë për të që i dukej: “konformizmi i pështirë, dhe antikonformizmi i rremë akoma më keq”. Bleu gjithnjë e më shumë disqe të shumë grupeve, filloi të bënte një repertor të vetin. Por, shumë shpejt, gjëndja e tij shpirtërore e çoi në përdorimin e drogave; Më 1985 Kurt mori një diplomë në një shkollë arti dhe prezantohet me muzikën punk falë disa shiritave të Black Flag dhe të Melvins, vendos kështu të formojë një grup materialet e të cilit kalojnë në duart e Chris Novoselic, baterist i ardhshëm i grupit. Më 1986 Kurt provon për herë të parë heroinën, pasi kishte provuar gjithçka tjetër. Kurt nuk e mbajti asnjëherë sekret, edhe pse miqtë e tij deklaruan që hynte e dilte nga zakoni në mënyrë të pabesueshme, dhe që edhe heroina për të ishte më shumë një ilaç se sa një zbavitje. Në luftën e tij kundër disa spazmave të dhimbshme kronike në stomak që shpejt u kthyen në ulçerë, heroina ishte e vetmja drogë që ai njihte, që jo vetëm i lehtësonte dhimbjen, por në të njëjtën kohë arrinte t’i largonte ankthin nga i cili vuante përjetësisht: “Ndërkohë që isha në turne isha aq keq saqë nuk arrija të ngrihesha nga toka,vazhdoja të villja ajër sepse stomaku im nuk arrinte të mbante asgjë, as edhe ujin. Dhe nga aty për 20 minuta fillonte spektakli. Këndoja dhe kollisja gjak. Ndërkohë që Nirvana-t bëheshin gjithnjë e më shumë të famshëm, unë isha aq keq saqë nuk më interesonte asgjë as për grupin dhe as që të vazhdoja të jetoja. Fillova të merrja drogë, u bëra një drogaxhi sepse ndihesha një drogaxhi brënda, çdo ditë e më shumë. Zgjohesha me spazma në stomak dhe duhej të sforcohesha, të mundohesha të haja. Kisha këto dhimbje të tmerrshme vazhdimisht.” Më në fund rreth vitit 1987-8 lindi grupi i tij: Nirvana, në formën e një “live band”, është një formacion mjaft i ndryshëm nga ai që njihet: Kurt Cobain (kitarre dhe zë), Jason Everman (kitarre), Chris Novoselic (bas), Chad Channing (bateri). Më 1988 pasi grupi kishte ndryshuar shumë herë emër stabilizohet me emrin Nirvana, “Të gjithë grupet punk kishin emra të dhunshëm, të inatosur. Unë doja diçka ndryshe: një emër që të ishte i bukur, shpirtëror, pozitiv” – tha Kurt. Regjistrojnë këngët e para të cilat do shikojnë dritën në albumin e parë debutues. Kurt, gjatë një koncerti në Seattle të dhënë në 30 tetor 1988 shkatërron kitarren e tij të parë. Vetëm në qershor 1989 del albumi i parë “Bleach” (kushton vetëm $600) dhe një seri turnesh të ngjeshura në SHBA dhe Europë japin ndihmë për të bërë të njohur emrin e tyre, gjithnjë në ambientin punk-alternativ. Në këtë periudhë Cobain filloi të jepte shenja paqëndrueshmërie dhe pakënaqësie të madhe: koncerte të ndërprera, shkatërrim të instrumenteve dhe shumë lot…. Kurt dukej në limit. Pikërisht në këtë periudhë, për të shfryrë tensionet masakruese të një serie tepër të gjatë koncertesh në kondita tepër të këqija (në veçanti turneu europian me TAD: Një dyzinë personash të ngjeshur në një furgon të shkatarruar), fillon të shkatërrojë kitarrat. Kur Nirvana-t rikthehen në Amerikë, Jason Everman ka kohë që ka dalë nga banda, ndërkohë që për Kurt dhe Chris bëhet akoma më e qartë që Chad Channing është një baterist tepër i limituar për atë që ato kanë në mëndje. Kështu pas këtij bateristi është, për disa javë, Dan Peters, por kur Kurt dhe Chris i bëjnë një provë, më 25 shtator 1990, Dave Grohl-it (ex-Scream), kuptojnë që ai është bateristi perfekt për grupin. Në prill të 1990 Nirvana-t regjistrojnë një shirit që fillon të qarkullojë në ambient duke tërhequr vëmëndjen e shumë shtëpive diskografike. Ndërkohë njujorkezët Sonic Youth, firmosën një kontratë me Geffen records, dhe është nisja për gjuetinë e grupeve të mëdhenj ndaj bandave alternative: Nirvana-t gjënden në qëndër të një interesi të madh; të gjithë i duan! Pasi analizuan me dhjetëra oferta kontrata firmoset me Geffen pikërisht për garancinë që jep emri i Sonic Youth. Dhe pikërisht me Sonic Youth në gusht të 1991, pasi mbaruan regjistrimet e “Nevermind”, Nirvana-t nisen për një turne europian. “Të shkosh në turne me Sonic Youth është si një ëndërr që bëhet realitet” - thotë Kurt. Më 24 shtator 1991 doli “Nevermind”; është një sukses përtej çdo parashikimi opimist të bërë. Në 12 tetor 1991 është disk i artë dhe MTV trasmeton pothuajse çdo orë videon “Smells Like Teen Spirit”. Në 11 janar ’92 është në vënd të parë në klasifikimin Billboard dhe në 1 shkurt 1992 u bë disk platini me 1 milion kopie të shitura. Në vazhdim një seri datash tepër e gjatë, pothuajse e pafundme… Kurt e gjeti veten nga një i papunë, në krye të një rryme mendimesh të një gjenerate…… pak si shumë për karakterin e druajtur të një burri të ri që donte t’i binte baterisë “për të mos qënë ai që rri në fillim të skenës”. Kjo domethënë shumë data të tjera koncertesh dhe më shumë famë gjë që nuk e joshte Cobain-in aspak. Në prill 1992 Nirvana dolën në kopertinën e revistës “Rolling Stone”,dhe në gusht 1992 Kurt mbyll një koncert duke u hedhur mbi baterinë e Grohl dhe thyen shpatullën. Në 1992 u martua me Courtney Love, këngëtare e grupit Hole, të cilën e kishte njohur disa vjet më parë. Lidhja me Courtney-n ishte një alternim i vazhdueshëm ngritjesh dhe uljesh, dashurie dhe sherresh! Më 18 gusht 1992 erdhi e bija: Frances Bean, të cilës iu vu ky emër në kujtim të Frances Farmer, aktoria e bukur dhe e mallkuar e cila vdiq në çmendinë, historia e së cilës i kishte bërë shumë përshtypje Kurt-it. Lindja e vajzës qe një ngjarje e gëzuar, (përveçse për polemikat ndaj të dy prindërve për shkak të përdorjes së drogave gjatë periudhës së shtatëzanisë) por kjo nuk përmirësoi gjëndjen psikologjike të Kurt-it Më 15 dhjetor 1992 del një përmbledhje e disa këngëve të padëgjuara dhe B-sides e titulluar “Incesticide”, dhe më 21 shtator 1993 i paraprirë nga një pritje e madhe, del më në fund albumi i tretë “In Utero”, i cili në fillim duhej të quhej “I Hate Myself And I Want To Die”. Një tjetër disk i mrekullueshem… Kurt duket më i shlodhur, thotë: “Më në fund tani mund të jem më i lumtur, deri pak kohë më parë isha me të vërtetë i mërzitur me gjithshka, nuk doja në asnjë mënyrë të isha një Rock Star por tani jam i gëzuar që jam në turne.”. Në 18 nëntor Nirvana-t regjistrojnë një koncert akustik për MTV në New York. Më 7 janar 1994 Nirvana-t japin koncertin e tyre të fundit në Amerikë, dhe më 6 shkurt 1994 fillojnë një turne europian. Kurt Cobain është bërë mbreti i fytyrës së thatë dhe prerëse rock që pikërisht në Seattle lindi në mes të viteve ’80 për të shpërthyer më pas në të gjithë botën. Një muzikë e pasur me energji dhe e dëshpëruar, një ulurimë e dehur me gëzim dhe frikë që nga underground u ngjit pa frena në katet e larta të rock-ut.Është një yll i bukur i rock-ut, i cili me sytë e tij të ëmbël bojëqielli dhe flokët bjond si Luciferri përpara rënies ishte një nga idhujt më të dashur nga adoleshentët. Por nuk di se çfarë të bëjë me atë sukses ashtu si nuk di të shijojë familjen që ka krijuar. Cobain, nuk është i lumtur. Atë e mbyt një ankth i jetës së egër, e tund një paqetësi kozmike që muzika rock e zbut vetëm në një pjesë të vogël. Një zë i paskrupullt e thërret nga humnera të pafundme për t’i përsëritur pa pushim të njëjtat fjalë: duhet të shkatërrohet, duhet të vrasi me çdo lloj mënyre n.q.s. është miti i vet. Heroina nuk mjafton, heroina e të cilës Cobain është i burgosur prej vitesh: dhe as shkrirja e Nirvana-ve nuk mjafton, ajo shkrirje që pas 5 vitesh me grindje dhe kontraste, jete të paqëndrueshme dhe takimesh të anulluara, premtimesh, shpërblimesh dhe rrëzimesh, duket e pashmangshme. Jo, Kurt Cobain do të fshijë veten, duhet ta bëjë për t’i shpëtuar atij zërit që e përndjek dhe i kërkon hedhjen e madhe fatale, të fundit: drejt errësirës, drejt asgjësë. Provat gjenerale u trasmetuan disa javë përpara, në Romë. Në një dhomë lluksoze të Hotel Excelsior, gjatë një pushimi nga një turne sfilitëse europiane Cobain përtypi një përzierje vdekje prurëse prej shampanje dhe Roipnol, një qetësues i fuqishëm. Ndejti në gjëndje kome 2 ditë, ndërkohë që shtypi botëror tërbohej në deduktime mbi vetëvrasjen e provuar dhe fotografët bënin të pavdekshme dramën e rockstar-it me sytë bosh, të shoqëruar nga e shoqja në një ambulancë të drejtuar për në spitalin “Umberto 1°”. U deshën 5 ditë kurimi dhe më pas i rikthyer në Seattle, Cobain provoi përsëri mbas as edhe 1 jave: këtë rradhë në banjon e shtëpisë, me një pistoletë kalibër 38. Policia, e thirrur nga e shoqja, arriti të ndërhyjë në kohë dhe sekuestroi një arsenal të vërtetë lufte: 3 pistoleta me kalibra të ndryshme, një pushkë gjysmë-automatike dhe disa kuti municionesh. Këtyre ditëve i përkasin “shëtitjet” prej endacaku të Cobain në Viretta Park. Kërkon drogë, kërkon dikë që t’i gjejë një armë. E shoqja dhe miqtë i luten që të ndërmarri një terapi kundër drogës, ato të manaxhimit të tij kërcënojnë ta përjashtojnë nga Nirvana. Ai është i trullosur. Pranon që të futet në një klinikë rimarrjeje në Marina të Rey, në Kaliforni, Por dy ditë më vonë bën të humbin gjurmët e tij. Një detektiv privat e rigjen më 3 prill dhe më kot përpiqet ta risjelli në klinikë: njësoj e kotë është përpjekja e disa miqve që e shoqërojnë deri në aeroportin e Seattle dhe prenotojnë për të një fluturim drejt Kalifornisë. Më 4 prill dikush e senjalizon në Los Angeles: Courtney Love nxitoi të shkonte dhe i bie asaj piste në mënyrë të dëshpëruar. Cobain në të vërtetë është kthyer në shtëpi, në shtëpinë lluksoze të Lake Washington Boulevard, të blerë pak muaj më parë për më shumë se një miljon dollarë. Në vënd të pjesës qëndrore të shtëpisë, shkon për t’u sistemuar në një dhomë afër garazhdit, në mes të një pylli të vogël bredhash. Është mbrëmja e 5 prillit te 1994-s, e martë. Larg nga gjithçka dhe nga të gjithë, Cobain përtyp një përzierje heroine dhe valiumi dhe me bojë të kuqe shkruan një letër lamtumire të cilën e fsheh më pas në një grumbull toke në këmbët e një vazoje. Është momenti i shumë pritur. Me kthjelltësinë që i ka mbetur, merr ndër duar një pushkë dhe qëllon veten në kokë. Një goditje fatale. Kurt i hoqi vetes jetën duke rigjetur pastërtinë e fëmijërisë në shkëlqimin e një goditjeje pistolete…… thoshte në një nga këngët e tij: “shikoje shkëlqimin si vetëvrasje”. Kështu mbyllet historia e trishtë e një të riu 27 vjeçar që hyri në historinë e muzikës jo për gjestin e tij ekstrem, por për gjenialitetin e tij!!! Nga ai na ngelen vetëm disa këngë dhe një letër lamtumire: Speaking from the tongue of an experienced simpleton who obviously would rather be an emasculated, infantile camplainee. This note should be pretty easy to understand. All the warnings from the punk rock 101 courses over the years. Since my first introduction to the, shall we say, ethics involved with independence and the embracement of your community has proven to be very true. I haven't felt the exitement of listening to as well as creating music along with reading and writing for too many years now. I feel guilty beyond words about these things. For example when we're backstage and the lights go out and the manic roar of the crowd begins it doesn't affect the way in which it did for Freddy Mercury who seemed to love and relish in the love and adoration from the crowd. Which is something I totally admire and envy. The fact is I can't fool you. Any one of you. It simply isn't fair to you or me. The worst crime I can think of would be to rip people off by faking it and pretending as if I'm having 100 % fun. Sometimes I feel as if I should have a punch in time clock before I walk out on stage. I've tried everything within my power to appreciate it, and I do. God, believe me I do but it's not enough.

I appreciate the fact that I and we have affected and entertained a lot of people. I must be one of one of those narcissists who only appreciate things when they're gone. I'm too sensitive. I need to be slightly numb in order to regain the enthusiasm I once had as a child. On our last three tours I've had a much better appreciation for all the people I've known personally and as fans of our music, but I still can't get over the frustration, the guilt and empathy I have for everyone. There's good in all of us and I think I simply love people too much. So much that it makes me feel too fucking sad. The sad little, sensitive, unappreciative, pisces Jesus man! Why don't you just enjoy it? I don't know. I have a goddess of a wife who sweats ambition and empathy and a daughter who reminds me too much of what I used to be.

Full of love and joy kissing every person she meets because everyone is good and will do her no harm. And that terrifies me to the point to where I can barely function. I can't stand the thought of Frances becoming the miserable self-destructive, death rocker that I've become. I have it good, very good, and I'm grateful, but since the age of seven I've become hateful towards all humans in general. Only because it seems so easy for people to get along, and have empathy. Empathy! Only because I love and feel for people too much I guess. Thank you all from the pit of my burning nauseous stomach for your letters and concern during the past years. I'm too much of an erratic, moody baby! I don't have the passion
anymore and so remember, its better to burn out than to fade away. peace, love, empathy.
Kurt Cobain
Frances and Courtney, I'll be at your alter.
Please keep going Courtney
For Frances
For her life which will be so much happier without me. I Love you. I love you!
Kurt
Kalojnë 3 ditë dhe asnjë nuk ka më lajme nga Kurt Cobain: as Courtney Love, që të enjten 7 prill 1994, në prag të dëshpërimit, rrezikon edhe ajo vdekjen për mbi dozë heroine në një hotel të Century City, Los Angeles. Më 8 prill, pak më vonë orës 830 të mëngjesit, një elektriçist i ri i ngarkuar për të sistemuar fijet për një impjant alarmi në shtëpinë e Lake Washington Boulevard shikon nga një dritare atë që i dukej një manikin, i shtrirë në mes të një rrëmuje të madhe dhe njollash të errëta. Kureshtar, hap derën dhe gjen trupin e Cobain në mes të një “liqeni” me gjak. Është shpërfytyruar. Do të duhet shqyrtimi i gjurmëve dixhitale për të bërë njohjen. Të dielën 10 prill, në orën 1700 të pasdites, më shumë se 5000 persona mbushin Seattle Center për një lutje të përmortshme të organizuar nga komuniteti dhe nga disa radio të vëndit. Një prift shërben ceremoninë, një poet mik i Nirvana lexon punët e tij. Courtney Love nuk ishte ndër të pranishmit,por dërgon një shirit dramatik i cili dëgjohet nga turma. Është lamtumira për të shoqin, një lamtumirë e dëshpëruar dhe plot me dhimbje. “Je një bir kurve, Kurt Cobain. Dua që të gjithë të ta thonë me zë të lartë: bir kurve”. Pastaj lexon pjesë të letrës së lamtumirës të shkruara në pikë të vdekjes dhe i alternon me fjalët e saj, akoma sharje, ndaj ankesave. Është një pjesë teatri e improvizuar dhe dërrmuese, një dialog dramatik me distancë. “Kur fiken dritat e skenës dhe Nirvana-t kthehen nëpër dhoma dhe hiqet ulurima e egër e turmës, nuk provoj asnjë emocion, jo si Freddie Mercury që kënaqej me atë dashuri, me dashurinë e fansave të tij”. “E kujt i bëhet vonë, Kurt! Pusho së qëni një rockstar, atëherë, idiot.”. “Fakti është që nuk mund të bëj gjasme, do të më dukej krimi më i keq – nuk mund të tallem me të tjerët duke bërë gjasme sikur jam mirë, sikur kënaqem”. “Jo Kurt!Krimi më i keq është që ti vazhdove të ishe një rockstar kur urreje ta bëje, dreq. Mjaftonte të thoje boll”. Turma ka mbetur pa fjalë, Courtney Love vazhdonte të lexonte letrën me zërin si fantazmë, e pushtuar nga inati dhe dëshpërimi. Fjalët e fundit janë një citim nga Neil Young: një këngë e vjetër që i kushtohet Sex Pistol, dhe kalorësve të tjerë të asgjësë të epokave të tjera. “Është më mirë të hahesh nga zjarri se sa të zhdukesh dalëngadalë”. “Zot i madh! Kurt, je një bir kurve!” “Paqe, dashuri, pasion.” Më 1 nëntor 1994 doli albumi “Unplugged In New York”, i cili përmban 2 këngë që nuk ishin dëgjuar asnjëherë. Më 1 tetor 1996 doli albumi live “From The Muddy Banks Of The Wishkah”, që përmban performanca nga 1989 deri më 1994. Më 11 nëntor pritet që të dalë në qarkullim fillimisht në SHBA. një vëllim prej 800 faqesh me fragmente nga 23 ditarët e jetës së Kurt-it: “Kurt Cobain: The Journals”. Brënda nëntorit do të qarkullojë një compilation që do të përmbajë këngën që nuk kishte dalë në qarkullim “You know you’re right” dhe kjo do të ndiqet më pas nga një set box me suksese të Nirvana-ve si dhe një album me regjistrime të rralla. Ndonjëherë ndodh të ndezësh televizorin dhe, ndërkohë që figura bëhet e qartë, ndërkohë që format bëhen të qarta, e gjejmë veten të hedhur në një studio blu, në kontakt me një nga ato tipat e “një mijë e një mode”, të ulur në një kolltuk të fryrë trasparent. Ndërkohë që ky spektakël lind nga një ekran i errët, tashmë tingujt e të mrekullueshmes “Come As You Are” përhapen në ajër. Për fat të keq, kur tabloja bëhet e qartë, është pothuajse e pamundur të shikosh me mosbesim zhvillimin e fakteve, mimikat e një prezantuesi që ndoshta nuk di se çfarë po prezanton. Gjestet e tij, tundja e duarve të tij si në një video rap, i bën hyrjen këngës “About A Girl”, e marrë nga koncerti i 22 shkurtit në Romë, e vetmia datë italiane e mitikëve Nirvana. Video është i prerë, i shitur me pjesë në banakun e ndyrë të ndonjë salle montazhi. Gjihçka ndodhi në pak sekonda, në atmosferën surealiste që fryn ndërmjet rradhëve të çupëlinave që qajnë nëpër koncertet e backstreet boys. Nuk duam të akuzojmë asnjë, dhe as të ngulim dhëmbët në një bisedë mbi cilësinë e muzikës moderne, por asnjë nuk mund ta mohojë humnerën e pamasë që ndan artista si Freddie Mercury, Kurt Cobain, Jim Morrison nga debutuesit e rinj si të sipërpërmëndurit B.B. ose grupe të tjera si Five. Nuk na intereson, në këtë moment, të hyjmë më thellë në bisedën mbi grupe që janë në modë tani, por një gjë rreth të parëve e ndjej për detyrë ta them: Cobain ashtu si pak të tjerë filloi të shkruante muzikë sepse në të kishte gjetur sekretin e jetës së tij, duke treguar atë që kishte brënda. Jo atë që dinte që njerëzit donin të dëgjonin. Në këngët e tyre n.q.s. dëgjohen me kujdes mund të ndjehen emocione që tashmë kanë humbur, janë zhdukur bashkë me ta, ndjesi që në një farë mënyre nuk na përkasin më. Dhe duke mos qënë më tonat nuk kemi të drejtë t’i pështyjmë sipër dhe të përpiqemi t’i shtrydhim sa akoma mund të nxjerrim ndonjë lek. I duhemi respekt, por jo sepse ishin si prindër për muzikën, edhe pse edhe për këtë do meritonin mirënjohjen tonë, por sepse asnjëri prej tyre nuk arriti në kompromise në këngët e veta, asnjë blof, asnjë shtirje. Cobain pagoi sinqeritetin e tij me jetën. Tani mos të fillojmë kryqëzata të padobishme kundër vetëvrasjes, as unë nuk e përkrah atë gjest të tijin dhe nuk do të përpiqem të gjejë pretekste për të justifikuar vdekjen e tij, por për sa kohë ishte gjallë nuk pati gjë më të vërtetë dhe të sinqertë se sa muzika e tij. Prandaj n.q.s. sot gjithçka duhet të jetë skllave e parasë dhe e konsumizmit, n.q.s. ligji është të japësh për të marrë edhe në muzikë, duke parë se idhuj të rinj nga të cilët merren fitime të mëdha ka, të paktën lini diçka në të cilën të vazhdojmë të besojmë dhe respektoni atë i cili ka dhënë thjesht për kënaqësinë e të dhënit.
Nirvana: Në doktrinën budiste termi përfaqëson zhdukjen e pasioneve dhe të dëshirës për të jetuar, një kërkesë e brëndshme ndaj natyrës së dhimbshme dhe tragjike të jetës. Nirvana-t përfaqësojnë për vitet ’90 atë që Beatles ishin për vitet ’60. Influenca e tyre në rrethin e muzikës qe e pafundme, e barabartë vetëm me mundësitë konkrete që hapën. Pa ata i gjithë rivlerësimi i sotëm i underground dhe punk nuk do kishte ndodhur. Pa vrullin antikonformist të stilit të tyre, shumë realitete muzikore nuk do ekzistonin.
Diskografia:
 Bleach – 1989, Sub Pop
 Nevermind – 1991, Geffen
 Incesticide – 1993, Geffen
 In Utero – 1993, Geffen
 Unplugged in New York – 1994, Geffen
 From The Muddy Banks Of Wishkah – 1996, Geffen

[Niçe]

ke bâ mire qe ke hape nji teme per Kurt Cobain dhe Nirvana, sepse jane i vetmi grup qi arriti me e shpetu rrokun:

"THE SAVIORS OF ROCK", "THE MOST IMPORTANT BAND IN THE WORLD"...
Albumi "NEVER MIND" asht ma i miri dhe ma i sukseshmi qysh prej koheve te Beatles dhe Stones...

kanga jeme e preferume e Nirvanave asht
Lounge Act

vevtvrasja e Kurtit nuk duhet pâ si nji gjest i deshperum i zhgenjimit prej jetes ne pergjithesi... Kurti ka vujte shume dhe ne fund asht dorezu...

por ne art nuk asht dorezu...
ai i jepte njaq shume shpirt muzikes sa arrite te bante qi kange te viteve ' 20 te tigellonin grunge i saposhkruar: rasti i "Where did you sleep last night" e kompozume ne vitet ' 20 nga Led Billie...

[Enola]

Une jam e mendimit se Deep Purple do te mbeten legjende e Hard Rock-ut...
Emra si Jan Gillan, Ritchie Blacmore, David Coverdale, apo dikush tjeter qe mund te shtoni ju.... jane vertete per tu admiruar...
Nje nga gjerat me terheqese per mua eshte fakti qe keta yje nuk duken shume te dhene pas komercialitetit, bejne muzike me shpirt, degjohen sepse kane vertet vlera, kthehen ne mit sepse e meritojne....

[Rokeri]

Jam i njejtit mendim me Enolen, Deep Purple me te vertete jane legjenda te Rockut, mirepo mund te shtoj se edhe Led Zeppelin jane grup fantazi, pastaj The Doors gjithashtu, pastaj sduhet harruar as Whithesnake David Coverdale ai gjithashtu eshte legjend dhe do te mbetet legjend e Rockut, Ozzy Osbourne, Black Sabath, deri sa i degjoni kenget e tyre jane plot Jete vete jeta eshte ne kenget e tyre, dhe derisa degjon kenget e tyre je ne nje dimension tjeter te Jetes, mendimi im ndoshta i gabuar por ashtu ndihem une kur i degjoj kenget e tyre.

[Shahu1]

per mendimin tim Led Zeppelin jan ku e ku siper Deep Purple

[Rokeri]

PAJTOHEM PLOTESISHT ME ENOLEN, SDUHET ALUDUAR NE ATE SE KUSH CILI ESHTE ME I MIRE. MUND TE THEM QE JIMMY PAGE ESHTE LEGJENDE NE VETI POASHTU EDHE RITCHIE BLACKMORE ESHTE LEGJENDE NE VETI, ME RENDESI ESHTE MUZIKA QE E BEJNE ESHTE MUZIKE QE TA MBUSH SHPIRTIN ME JETE E ME KNAQESI TE SHUMTA.
KA DEGJUAR NDOKUSH PER GRUPIN "EVERGREY" JANE NGA SUEDIA JANE SHUME TE MIRE PO TA DEGJONI ALBUMIN "SOLITUDE, DOMINANCE, TRAGEDY" ESHTE FANTAZI ALBUM,
PO ASHTU ESHTE EDHE GRUPI "ICED EARTH" SHUME TE MIRE
ROCK, HARD ROCK PERGJITHMONE

[*Ema*]

Jam shume dakort me gjithe ato emrat e medhenj qe ju keni vene aty: Deep Purple, led zeppelin, the Doors, Ozzy, Black Sabath, Jimmy Page.

me pelqejne shume dhe Pink Flyod dhe Tapping the Vain. {disi me te rinj keta te fundit}

Megjithate kam vene re se kohet e fundit te grupet e ashtuquajtura "Hard Rock" kane rene shume ne cilesi eshte per te ardhur keq...