Meditime të krishtera

[NoName]

KËTU JAM REHATSHËM


Një njeri ishte i ulur në kabinën e një treni. Në çdo stacion ngrihej duke shikuar në dritare me padurim, pastaj ulej dhe ofshante duke e shqiptuar me murmurim emrin e stacionit.
Pas pesë apo gjashtë stacioneve, një bashkudhëtar që ishte ulur afër tij, e pyeti i brengosur: “Diçka nuk është në rregull, zotëri? Më dukeni tmerrësisht i shqetësuar.”
Njeriu e shikoi e pastaj u përgjigj: “Të them të drejtën ka kohë që më ishte dashur ta ndërroja trenin, sepse jam duke udhëtuar në drejtim të gabuar. Por, këtu jam kaq rehatshëm e në të nxehtë, saqë...”

[NoName]

PREDIKIMI I SHËN FRANÇESKUT SË ASIZIT


Një ditë ndërsa po dilte nga kuvendi, shën Frannçesku takoi fra Gjinepron. Ishte një frat i thjeshtë e i mirë të cilin shën Françesku e donte shumë.
Kur e takoi i tha: “Fra Gjinepro, eja të dalim në qytet e të predikojmë”.
“Ati im”, u përgjigj, “ti e di mirë se unë nuk kam shumë përvojë? Si do t’mund t’u flas njerëzve?”.
Por, meqenëse shën Françesku ngulte këmbë, fra Gjinepro pranoi. E kaluan gjithë qytetin duke u lutur në heshtje për ata që punonin nëpër dyqane e kopshte. I buzëqeshën fëmijëve, posaçërisht atyre më të varfërve. I shkëmbyen disa fjalë me pleq. I përkëdhelën të sëmurët. I ndihmuan një gruaje që barte një enë të madhe të mbushur plot me ujë.
Pasi e kaluan disa herë mbarë qytetin, shën Françesku tha: “Fra Gjinepro, është koha të kthehemi në kuvend”.
“E predikimi ynë?”.
“E përfunduam predikimin... E përfunduam”, u përgjigj me buzëqeshje shenjti.

Nëse në xhep mban një aromë myshku nuk ke nevojë t’u thuash të gjithëve. Aroma e vet do të flasë në vendin tënd. Shën Gjon Bosko i mësonte fëmijët e tij se në çka përbëhej shenjtërimi. “Të bëhesh shenjt”, u thonte “nuk do të thotë të bësh vepra të jashtëzakonshme. Shenjtërimi është: t’i kryesh në mënyrë të jashtëzakonshme gjërat e thjeshta e të përditshme”.
Predikimi më i mirë je ti.

[NoName]

NJË SHTATORE


Dikur në një bjeshkë jetonte një njeri që kishte një shtatore që ishte vepër arti e një artisti të vjetër. E kishte hedhur në një kënd, me fytyrë për tokë, e nuk i kushtonte aspak kujdes.
Një ditë kaloi andej pari një njeri që vinte nga qyteti.
Meqë ishte njeri i kulturës, kur e pa shtatoren, e pyeti pronarin se a ishte i gatshëm t’ia shiste.
Pronari qeshi dhe tha: “E kush është aq i marë që të blejë një gur të papastër e kaq të zbehtë siç është ky?”.
Njeriu i qytetit tha: “Të jap këtë monedhë argjendi në këmbim”.
Pronari mbeti i befasuar dhe shumë i kënaqur.
Njeriu i qytetit e mori me vete, e vuri mbi shpinë të elefantit dhe e çoi në qytet.
Pas disa kohësh njeriu i bjeshkëve zbriti në qytet, e ndërsa po kalonte afër një ndërtese, pa një turmë njerëzish të bashkuar e një njeri në mes tyre që po bërtiste me të madhe: “Ejani e shikojeni shtatoren më të bukur e më të mrekullueshme në botë. Dy monedha argjendi, vetëm dy monedha argjendi e mund të sodisni veprën e mrekullueshme të një artisti të madh, një kryevepër të artit botërorë”.
Kështu njeriu i bjeshkëve pagoi dy monedha për të parë shtatoren që ai e kishte shitur për një monedhë”.

K. Gibran

[NoName]

DHURATË PËR KRYMJESHTRIN


Një kryemjeshtër po punonte prej shumë vitesh në një ndërmarrje të madhe ndërtimore. Një ditë, mori një urdhër nga drejtori i ndërmarrjes të ndërtonte një vilë ekzemplare sipas një projekti që atij i pëlqente më së shumti. Mund ta ndërtonte në një vend ku dëshironte ai vetë dhe me materialin që i pëlqentë atij më së shumti e mos të brengosej aspak për shpenzime.
Puna filloi mjaft shpejt. Por, duke e shfrytëzuar këtë besim të verbër që kishin në të, kryemjeshtri vendosi të përdorte materiale të vjetra e të dorës së dytë, të merrte punëtorë të paaftë që të mund t’i paguante me një pagë të ulët, e që kështu të mund të fitonte të hollat që do t’i kursente.
Kur vila mori fund, gjatë një feste të vogël kryemjeshtri ia dorëzoi çelësat e hyrjes drejtorit të ndërmarrjes.
Drejtori ia ktheu çelësat me një buzëqeshje, e duke ia shtrënguar dorën i tha: “Kjo vilë është dhurata jonë për ty në shenjtë nderimi e mirënjohjeje për punën që bën në ndërmarrjen tonë.”


Këto ditë që tash i jeton janë tullat e shtëpisë sate të ardhshme...

[NoName]

NË VEND TË TIJ


Sebastiani, një eremit (murg i krishterë që braktisë çdo gjë duke jetuar në vetmi dhe duke iu kushtuar lutjes dhe meditimit të Fjalës së Zotit) plak, lutej zakonisht në një shenjtërore të vetmuar që gjendej në një luginë. Në atë shenjtërore nderohet një kryq i cili e kishte marrë titullin “Krishti i hireve”. Vinin njerëz prej shumë vendeve për të kërkuar hire dhe ndihmë.
Sebastiani plak vendosi që një ditë t’i kërkonte një hir, dhe pasi u gjunjëzua para kryqit iu lut kështu:
“O Zot, kam dëshirë që të vuaj së bashku me ty. Më lejo që të marr vendin tënd. Kam dëshirë që të rri unë në kryq”.
Mbeti në qetësi me sy të drejtuar drejt kryqit dhe priste një përgjigje. Papritmas Krishti i kryqëzuar i lëvizi buzët dhe i tha: “Miku im, e pranoj dëshirën tënde, por vetëm me një kusht: çfardo që të ndodhë, çfardo që të shohësh, duhet të rrish gjithmonë në heshtje e të mos flasësh asgjë”.
“Të premtoj, o Zot, se nuk do të flas në asnjë mënyrë”.
E kështu u bë ndërrimi.
Askush nga shtegtarët që vinin aty nuk e vuri re se tani në kryq ishte i gozhduar Sebastiani, ndërsa Zotëria ishte ulur në vendin e eremitit i veshur me rrobat e tija. Besimtarët vazhduan të vinin e të luteshin duke kërkuar hire, ndërsa Sebastiani heshtte duke i mbetur besnik premtimit që kishte bërë. Derisa një ditë...
Arriti një i pasur dhe, pasi u lut, e harroi në shenjtërore një trastë plot me monedha ari. Sebastiani e vuri re, por arriti të përmbahej e nuk bëri zë. Nuk tha gjë as pas një ore, kur arriti një i varfër i cili, pas lutjes e vrejti trastën me monedha ari dhe i pabesueshëm për një fat të tillë, e mori trastën dhe shkoi. Nuk foli as kur arriti një djalosh i ri i cili u gjunjëzua dhe filloi të kërkonte që ta ruante në udhëtimin e gjatë që po fillonte nëpër det...
Por... Nuk arriti të përmbahej kur e pa se u kthye me vrap pasaniku e, meqë mendonte se ishte djaloshi i ri ai që ia kishte marrë trastën me monedha ari, filloi të bërtasë me zë të lartë duke thirrë rojet për ta burgosur.
Atëherë, u dëgjua një britmë: “Ndaluni!”.
Të befasuar, të gjithë e kthyen shikimin drejt kryqit dhe e vunë re se prej tij vinte zëri. Atëherë, Sebastiani u shpjegoi se si ishte zhvilluar ngjarja. Në të dëgjuar fjalët e Sebastianit, i pasuri u lëshua në vrap për ta gjetur të varfërin, ndërsa djaloshi me shpejtësi shkoi për ta zënë anijen me të cilën duhet të udhëtonte. Kur në shenjtërore nuk ishte më askush, atëherë Krishti u kthye drejt Sebastianit dhe i tha: “Zbrit menjëherë nga kryqi. Nuk je i denjë të zësh vendin tim. Nuk arrite të rrish në heshtje”.
“O Zot”, u përgjigj Sebastiani, “po unë nuk duhej të lejoja një padrejtësi të tillë?”.
“Ti nuk e di”, i tha Krishti, “se për pasanikun ishte më mirë të humaste trastën me monedha ari, sepse me ato të holla ai dëshiron të paguaj një vrastarë për të marrë gjakun. Ndërsa i varfëri, në të kundërtën, kishte shumë nevojë për ato të holla, sepse ka një grua dhe pesë fëmijë e para dy ditësh i është djegur edhe kasolla e vogël që e kishte. Për sa i përket djaloshit, po ta kishin ndalur do ta çonin në gjyq i ku do të shpallej i pafajshëm dhe nuk do të arrinte të udhëtonte me atë anije, e kështu do të shpëtonte jeta e tij, sepse në këtë moment anija e tij është duke u fundosur në det të thellë dhe i vetmi që duhej të shpëtonte nga përmbysja ishte pikërisht ky djalosh i ri”.

Është vështirë t’i njohim planet e Zotit. Shumë gjëra që ne na duken padrejtësi e vuajtje, në realitet janë shpëtim dhe burim lumturie për shumë të tjerë. Kështu ndodhi edhe para dy mijë viteve kur Jezusi po vdiste në kryq: të gjithëve u dukej një gjë e marrë dhe e pakuptim, por në realitet vdekja e tij i parapriu ringjalljes në të tretën ditë e kështu ne e fituam lirinë nga mëkati dhe hapjen e derës së parajsës ku do të jemi të lumtur në amshim.

[NoName]

MALI


Një ditë shpërtheu zjarri në një mal shumë të vizituar nga turistët. Të gjithë ikën të kapluar nga frika e tmerri. Mbetën vetëm një i verbër e një i çalë. I kapluar nga frika dhe me bindje se po ikte, i verbëri shkonte pikërisht drejt zjarrit.
“Mos shko andej?”, i bërtiti i çali. “Do të përfundosh drejt e në zjarr!”.
“Më thuaj atëherë, nga duhet të shkoj që të shpëtoj nga zjarri?”, e pyeti i verbëri.
“Unë mund ta tregoj udhën”, iu përgjigj i çali, “por nuk mund të vrapoj. Nëse ti më merr në shpinë, unë mund të të tregoj udhën ndërsa ti të vraposh. Kështu unë do të jem për ty sy, e ti për mua këmbë e do të shpëtojmë së bashku”.
I verbëri e ndjeku këshillin e të çalit e kështu te dy shpëtuan së bashku.


“Ose do të shpëtojmë së bashku, ose nuk do të shpëtojmë aspak”.

Dostojevski

[NoName]

NJË DJALOSH I ÇUDITSHËM



Një pronar i një ferme të madhe blegtorale kishte shumë nevojë për një ndihmës i cili do të kujdesej për stallën e për fermën e tij. Sipas traditës, në ditën e festës së fshatit filloi të kërkojë. E vuri re një djalosh 16-17 vjeçar i cili po sillej në mes të panairit. Ishte një tip i gjatë e i thatë e që nuk dukej shumë i fortë.
“Si quhesh, djalosh?”.
“Alfred, zotëri!”.
“Jam duke kërkuar dikë që dëshiron të punojë në fermën time. A merr vesh ndopak në punët bujqësore”.
“Po, zotëri. Unë jam në gjendje të fle në gjumë gjatë një nate me erë e furtunë”.
“Si the?”, e pyeti fshatari i befasuar.
“Unë fle gjumë gjatë natës me erë e furtunë”.
Fshatari e tundi kokën dhe shkoi.
Pasdite vonë fshatari e takoi prapë Alfredin dhe i bëri të njëjtën pyetje. Përgjigja e Alfredit ishte e njëjta: “Unë fle gjumë gjatë natës me erë e furtunë”.
Atij i nevojitej një ndihmës e jo një djalosh i cili mburret se fle në gjumë në një natë me erë e furtunë.
U mundua të kërkonte prapë, por, nuk gjeti askënd të gatshëm që të punonte në fermën e tij, sepse të gjithë e dinin se sa punë e vështirë ishte. Kështu vendosi ta merrte Alfredin i cili prapë i tha: “Mos u merakos, zotëri, se unë fle gjumë gjatë natës me erë e furtunë”.
“Mirë, mirë. Do të shohim se çfrarë di të bësh”.
Alfredi punoi në fermë disa javë me radhë. Pronari i tij ishte shumë i zënë me punë e nuk kujdesej për punën që bënte djaloshi.
Një natë u zgjua nga një erë e furishme. Era e fortë ulërinte në mes pemëve e poshtë në oxhak dhe i tundte ashpër dritaret. Fshatari u hodh menjëherë poshtë nga shtrati. Stuhia e fortë mund të ketë hapur dyert e stallës e mund të ketë shqetësuar lopët e kuajt, mund të ketë shkapërderdhë sanën dhe kashtën e mund të ketë shkaktuar shumë dëme të tjera siç bënte zakonisht në në ato anë.
Vrapoi me të shpejtë dhe trokiti në derën e Alfredit, por nuk mori përgjigje. Trokiti edhe më fort.
“Alfred, zgjohu! Eja e më ndihmo, para se era e fortë të shkatërrojë çdo gjë!”. Por, Alfredi flinte në një gjumë të thellë dhe nuk përgjigjej në thirrjet e dëshpruara të pronarit.
Fshatari nuk kishte kohë për të humbur, meqë Alfredi nuk bënte zë, vendosi të mirrej vet me atë punë dhe u lëshua me vrap nëpër shkallë, e kaloi me shpejtësi lëmën dhe arriti tek ferma.
Atje e priste një befasi e madhe.
Dyert e stallës ishin të mbyllura në mënyrë të qëndrueshme dhe dritaret të ngujuara mirë. Sana e kashta ishin të lidhura në mënyrë të tillë saqë era nuk mund t’i shpërndante asesi. Kuajt ishin në një vend të sigurt ndërsa lopët e pulat rrinin të mbylluara mirë e shumë të qeta. Jashtë era fryente me tërbim. Ndërsa, brenda të gjitha shtazët rrinin të qeta e të sigurta.
Papritmas, fshatari shpërtheu në një të qeshur shumë të fortë. E kuptoi se ç’kuptim kishin fjalët e Alfredit kur i thoshte : “Unë fle gjumë gjatë natës me erë e furtunë!”.
Djaloshi i ri e bënte mirë punën e tij të përditshme. Sigurohej në mënyrë që çdo gjë të ishte në rregull. I rregullonte e i mbyllte mirë dritaret dhe kujdesej shumë për kafshët.
Përgatitej çdo ditë për momentin e furtunës. Për këtë arsye nuk frikësohej më.

E ti? Ti a mund të flesh i qetë në një natë të gjatë me erë e furtunë... që është jeta e jote.

[NoName]

PËRSE KENI FRIKË



Një familje e lumtur jetonte në një shtëpi në periferi. Por, një natë në kuzhinën e shtëpisë shpërtheu një zjarr i tmerrshëm.
Ndërsa flaka po e kaplonte mbarë shtëpinë, prindërit dolën me vrap jashtë së bashku me fëmijët e tyre. Në atë moment, me tmerr vunë re se mungonte djali i vogël, një vogëlush pesë vjeçar. Në momentin e ikjes, i tmerruar nga zjarri, ishte frikësuar dhe ishte ngjitur në katin e sipërm.
Si t’ia bënin? Babai dhe nëna e shikuan njëri-tjetrin të dëshpruar, dy motrat e vogla filluan të bërtasin. Të hynin brenda në shtëpi nuk ishte e mundur... Ndërsa zjarrëfikësit po vonoheshin.
Por, ja se atje lart në katin e dytë u hap dritarja e tavanit dhe u duk fëmija duke bërtitur i dëshpëruar: “Babi, babi?”.
I ati i tij iu afrua me vrap dhe i thirri me të madhe: “Hidhu poshtë!”.
Poshtë nën vete fëmija nuk shihte asgjë, veçse zjarr dhe tym të zi, por e dëgjoi zërin e të atit dhe iu përgjigj: “Babi, unë nuk të shoh, nuk di se ku je...”
“Të shoh unë, mjafton që të shoh unë. Hidhu poshtë!”, bërtiti i ati.
Vogëlushi u hodh dhe përfundoi në duart e forta të atit të tij i cili e kapi ndërsa ai po binte.


Ti nuk e sheh Zotin. Është ai që të sheh ty. Hidhu!

[NoName]

Xhaxha Karli më tha: “Në letrën që i ke shkruar Plakut të vitit të ri shkruar se e dëshiron paqen e botës! Po pse, a nuk je i kënaqur me një biçikletë?”.

Ludoviku, 7 vjeç

[NoName]

FSHATARI DHE SHQIPONJA



Një fshatar kishte kapur një shqiponjë dhe e kishte lidhur me një litar në lëmën e një ferme. Shqiponja nuk ishte i krijuar të jetonte si një pulë. Prandaj, kishte filluar të tërheqte me forcë litarin i cili e mbante të lidhur me trarin e çatisë së pulave. E shikonte qiellin e kaltër dhe nisej me të gjithë forcat që kishte. Por, litari i ashpër e tërhiqte me pamëshirë dhe e mbante të lidhur me tokë. U mundua të lirohej me javë të tëra, derisa lëkura e këmbës iu shqye plotësisht dhe flatrat iu copëtuan.
Më në fund u dorëzua. Pas disa muajve, filloi të mësohej dhe t’i pëlqejë edhe ushqimi i pulave. Ishte e kënaqur të çukiste bashkë me pulat.
Kështu nuk e vuri re se shirat e vjeshtës e bora e dimrit e kishin kalbur litarin që e mbante të lidhur për tokë.
Do të kishte mjaftuar vetëm edhe një tërheqje e fortë dhe shqiponja prapë do të kthehej në liri, zotërues i qiellit.
Por nuk e tërhoqi më.

Trupi ynë vuan e lodhet shumë shpejt. Por, shpirti ynë ka flatra: Qielli është yni.